|
ยกมาแปะจากข้างล่าง + เพิ่มเตินิดหน่อย
.....
พระราชมนู ชายโสด ไม่มีถิ่นฐานบ้านเกิดรากเหง้าในสยาม
ด้วยว่าเป็นแต่เพียงเด็กกำพร้าที่โตมาในดินแดนหงสา
ทรัพย์ศฤงคารมิได้มีติดตัว มีแต่ติดสอยห้อยตามเณรไปอย่างอนาถา
แม้เมื่อเข้าสู่วัยฉกรรจ์ จะทำราชการสงครามด้วยตำแหน่งใหญ่โต
แต่ก็เป็นแต่ตำแหน่งด้วยเจ้าวังหน้า จากเมืองพิษณุโลก สองแคว
หาใช่ตำแหน่งแห่งหนในอโยธยาไม่
การศึกครั้งนี้ที่ต้องจำเทครัวหัวเมืองเหนือมารวมกันที่อโยธยา
ทหารหนุ่มมากฝีมือ แลเจนจัดด้านสงครามงานรบ
แต่ขาดซึ่งทรัพย์สินสั่งสมจากบรรพบุรุษ
ขาดรากเหง้าเทือกเถาเหล่ากอที่จะอุ้มชูดูแลเป็นธุระในการครองบ้านเรือนอย่างปุถุชน
รอบกายจึงมีแต่ข้าทาสทหารหนุ่มพลัดบ้านพลัดถิ่นกันทั้งสิ้นทั้งปวง
จะว่าไปหากไร้ซึ่งวิชางานการรบที่เอกอุ แลมิตรภาพซื่อสัตย์ จงรักจริงใจแล้วไซร้
พระยาเทครัวราชมนูก็มิต่างจาก คนจรหมอนหมิ่น มาอาศัยอยู่อาศัยกินในอโยธยานี่เอง
--------
พระราชมนูเทครัวนี้ เข้าข่ายสำนวนสุภาษิต
สำเนียงส่อภาษา กริยาส่อสกุล
พระราชมนูมิมีผู้สอนสั่งดูแลใกล้ชิด กริยาการอยู่กินจึงเป็นดั่งเช่นนั้นแล
แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 54 01:03:08
| จากคุณ |
:
กะเหรี่ยงดง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ส.ค. 54 00:57:45
|
|
|
|
พระราชมณู-เจ้านางเลอขิ่น (ตำนานสมเด็จพระนเรศวร) น่ารักค่ะ ลืมความเศร้าจากภาคที่แล้วไปเลย
