ดิวอี้ ผีน่ารัก กับ "ตำนาน"อาถรรพ์
กาลครั้งหนึ่ง น้านนนนานมาแล้ว ยังมี ดิวอี้ ชายหนุ่มรูปงาม เร้าสุดในสามโลก หน้าเท่างบน้ำอ้อย ใบหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพรา จมูกโด่งงาม กรามเป็นสัน ปากรูปกระจับสีชมพู กล้ามแขนเป็นมัด ๆ หน้าอกบึกบึนมีปุกปุยเล็กน้อยแต่พองาม กล้ามท้องวันแพ็คบ้าง ทูแพ็คบ้างเป็นบางเวลา (ไม่เคยถึงหก) เสียงทุ้มนุ่มสุภาพเร้าใจ ...ซี้ดดด.. พอเหอะ เดี๋ยวเตลิด
เอาเป็นว่าฮีหล่อโฮกน่าลาก น้ำลายน้ำหมากกระจาย ที่นี้ด้วยความหล่อเนี่ย ฮีก็รำคาญฝูงชะนีที่คอยแต่รุมล้อมร้องกรีดกราด บ่อยครั้งจึงพรางตัวไว้ในสภาพฝรั่งซำเหมา หนวดเครารุงรัง ไว้ปอยปุกปุย เอ้อ ปอยผมหย่อมหยอยปรกหน้า ขัดถูกง่ามหน้าผากให้เถิกสูง ใส่เสื้อรัดติ้วผิดไซส์ ยังดีแต่ยังอาบน้ำอาบท่าบ้าง แต่ก็นั่นล่ะ คนมันหล่อ ปิดไงก็ไม่มิด อาจจะหมดรมณ์บ้างบางทีแต่ชะนีส่วนใหญ่ก็ยังคอยไล่ตามสูดดมกลิ่นมาดามหอมชื่นใจอยู่เสมอ
ดิวอี้รำคาญหนักจึงออกเดินทาง หวังแสวงหาสถานที่สุขสงบพักพิงใจ ให้ "รอดพ้น" จากฝูงชะนี
และแล้ว ดิวอี้ก็เดินทางจนมาเจอกับดินแดนแห่งตำนานอาถรรพ์โดยไม่รู้ตัว หึหึหึ
ดินแดนแห่งนี้ เป็นดินแดนแห่งแม่มดต่าง ๆ ชนิดกัน แม่มดตัวแม่ชนิดเป็นตำนานทั้งนั้น แต่ละนางล้วนสว. จัดจ้าน และความต้องการสูง (ต้องการอะไร ก็แล้วแต่ แตกต่างกันไปในแต่ละนาง)
ดิวอี้ซัดเซพเนจรมาจนเจอกับ แม่มดอีโร ที่แฝงกายมาในคราบหญิงสาวร่างงามสุดเอ๊กซ์แต่แอ๊บแบ๊ว แม่มดอีโรตกหลุมรักดิวอี้ทันทีแต่แรกเห็น และหวังเคลมดิวอี้ให้ได้ จริง ๆ แล้วแม่มดอีโรเนี่ย กินผู้ชายเป็นภักษาหาร สูบพลังงานชีวิตจากชายหนุ่มเพื่อหล่อเลี้ยงความเป็นอมตะของตน แม่มดอีโรพยายามล่อลวงดิวอี้ เริ่มจากเรือนร่างและความดีงามของหล่อน เฝ้าพร่ำรำพันถึงความเสียสละ ความดี ความภักดีต่าง ๆ นานา ดิวอี้ก็ยังเมินเฉย มุ่งหน้าเดินทางของเขาต่อไป ท้ายสุดจึงต้องล่อด้วยของ นางเสก gadget ต่าง ๆ มากมายมายัดเยียดให้ดิวอี้ ดิวอี้เม้งหนักจึงเขวี้ยงไอแพดสองใส่กบาลนางแม่มดจนบาดเจ็บ แล้ววิ่งหนีไป
ดิวอี้ที่น่าสงสารเดินทางต่อมาจนได้เจอกับหญิงชราสองนางที่คลั่งไคล้ใหลหลงรูปปั้นองค์บอสแห่งหมู่บ้านเคหาสน์ นางหนึ่งผมขาวหลงใหลในรูปปั้นคาบไม้จิ้มฟัน อีกนางผมดำคลั่งไคล้ในรูปปั้นร่างอ้วน ทั้งสองหันมาเห็นดิวอี้ก็ดีใจมากหวิดจะคลุ้มคลั่ง เพราะดิวอี้หน้าละม้ายกับรูปปั้นองค์บอสมาก หญิงชราสองคนนี้แท้จริงแล้วเป็นนางแม่มดดำขาว ผู้เป็นเสมือนผู้เฒ่าประจำดินแดน นางทั้งสองหวังจะให้ดิวอี้อยู่กับพวกนาง ให้พวกนางบูชาชื่นชมแทนรูปปั้น เพราะรูปปั้นดิ้นได้ ย่อมดีกว่ารูปปั้นแบบนิ่ง ๆ พวกนางพยายามใช้ความสูงวัยเข้าล่อ เนื่องจากมองออกว่าดิวอี้ใจอ่อนกับคนชรา ล่อลวงต่าง ๆ นานาหวังให้สงสารเห็นใจ แต่ดิวอี้ผู้มุ่งมั่นหาความสงบหายินยอมไม่ ดิวอี้ปฏิเสธตัดรอนโดยไม่ทำร้ายร่างกายแต่ใช้พลังหนุ่มวิ่งหนีหายไปโดยที่นางทั้งสองที่เรียวแรงถดถอย หูตาฝ้าฟางวิ่งตามไม่ทัน
ดิวอี้เหน็ดเหนื่อยปานจะขาดใจ วิ่งตุหรัดตุเหร่จนมาเจอเข้ากับหมู่บ้านเล็ก ๆ ท่าทางสุขสงบแต่แห้งแล้งเหลือใจ พื้นดินแตกระแหงทุกหย่อมหญ้า ผืนนาแห้งเหี่ยวจนเป็นขุย ที่หมู่บ้านนี้มีแต่ผู้หญิงผอมโซอดอยาก เนื่องจากน้ำแล้งมาหลายปี จะเพาะปลูกสิ่งใดก็ไม่ขึ้น เมื่อดิวอี้มาถึงพวกนางดีใจมาก พร่ำรำพันถึงความรันทดลำบากในชีวิต ดิวอี้เกิดความสงสาร จึงช่วยเสาะหาจัดสรรแหล่งน้ำให้เข้ามาถึงหมู่บ้านนี้ พร้อมกับช่วยเพาะปลูกหว่านไถให้ วันแล้ววันเล่า ดิวอี้ต้องเหน็ดเหนื่อยสายตัวแทบขาดเพื่อช่วยหมู่บ้านนี้ทำการเกษตร โดยหารู้ไม่ว่า แต่ละนางในหมู่บ้านก็เป็นนางแม่มดแปลงกันทั้งนั้น พวกนางดี๊ด๊าร่าเริง เสพสุขหรรษาจนพ่อดิวอี้ ผีน่ารัก แห้งเหี่ยวตายไปโดยไม่ได้รู้ความจริงแม้แต่น้อย
จบแบบนิทานกริมม์ ไม่มี happily ever after
หมายเหตุ: นี่เป็นบันทึกลับของดินแดนแห่งตำนานอาถรรพ์ที่ตกทอดจนมาถึงหมู่บ้านเคหะการเกษตร ห้ามนำไปบอกต่อหรือเผยแพร่โดยไม่ได้รับอนุญาต
ผู้ใดฝ่าฝืน จะต้องโทษคำสาปแช่งให้ผืนนาแห้งแล้งเหี่ยวเฉาไร้การเยียวยา
แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 54 09:15:25
++ บ้านเลขที่ 75 ++ [[{{ เคหาสน์คนรักแอนดริว }}]] ก็คงต้องรอกันต่อไป{แตกประเด็นจาก A10920052}{แตกประเด็นจาก A10925680}
