ด้วยความเคารพตามแบบของดิฉัน จะขอเรียนตรงๆค่ะ
ว่าความ "เคารพ" ของคุณที่มีต่อเรื่องที่คุณชอบมากเรื่องหนึ่งนี้ผิดเพี้ยนไป
อย่างมากเลยนะคะ เพราะคุณ "คิด" แค่ว่า จะทำอย่างไร คุณจะทำแล้ว
คุณจะได้อะไรในบทโทรทัศน์นี้... ค่ะ เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ ที่จะคิดให้ตัวเอง
แต่การที่คุณมิได้มีความ "เคารพ" ในบทประพันธ์อย่างแท้จริง อ้างว่าคุณมี
เหตุผลในตัวของคุณเองตลอดเวลา โดยที่อ่านมาแล้ว ยังไม่เห็นแม้แต่ครึ่ง
คำว่าคุณจะยอมรับว่าบทละครที่คุณเขียนนี้ เต็มไปด้วยจุดบกพร่องที่คนดู
ไม่ว่าจะเป็นเพศใด วัยใด มองเห็นเป็นสาระเดียวกัน....
นี่หรือคะ คือความเคารพที่คุณมี....มันคือความที่คุณคิดว่า คุณมีเหตุผลของ
คุณแล้ว จะเปลี่ยนเรื่องที่ว่าคุณปรับแปลงเรื่องจนเละเทะ ให้มันเป็นว่า
คุณไม่มีความผิดไปได้หมด???
นี่หรือคะ คือคนที่คาดหวังว่าละครเรื่องนี้จะจุดแรงบันดาลใจเพื่อให้เด็กที่ไม่
ค่อยอ่านหนังสือ หรือไม่เคยสัมผัสเรื่องนี้มาก่อน จะได้รับแรงบันดาลใจ??
(.....การคิดต้องคิดเผื่อนะคะ ว่าอาจมีความรู้สึกว่าถ้าเห็นชื่อนี้อาจจะไม่อ่าน
ไปเลยก็ได้ หรือเชื่อยากหน่อยว่าหนังสือจะดีกว่าละคร ถ้าเด็กไม่รู้จริงๆ...)
นี่หรือคะ คือความชอบที่คุณมีต่อบทประพันธ์นี้ คือการที่คุณไม่ยอมรับเลย
ว่าบทที่คุณตีความนั้น มีหลายคนแสดงความเห็นว่ามันผิดเพี้ยน แต่คุณกลับ
บอกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ???
ในเมื่อคุณรู้สึกแบบนี้ ก็เข้าใจค่ะ ที่คุณจะรู้สึกว่าบทละครอันยืมโครงมาจาก
ทวิภพของคุณนั้นดีแล้ว ส่วนคนที่ตินั้น เป็นคนที่โดยปกติไม่ได้เสพละคร
ยึดติดกับรูปแบบเก่าๆของหนังสือ...
ด้วยความเคารพค่ะ....ว่าคุณนั้น "หาความเคารพ" ในบทประพันธ์ที่คุณไป
เขียนเป็นบทละครไม่เจอจริงๆ งานชิ้นนี้ของคุณ จะออกมาผิดเพี้ยนไปหมด
ก็เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ
มันผิดเพี้ยนไปตั้งแต่ผู้เขียนบทละครแล้วนี่คะ ????