หลังฟังเรื่องทั้งหมดจบแล้ว ริคุก็ได้แต่อึ้งกับความจริงเกี่ยวกับครอบครัวอีกฝ่ายที่ตนเองไม่เคยรู้มาก่อนเลย ก่อนจะถามชิซึรุต่อไปว่า แล้วอามาเนะรู้เรื่องที่ตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของบ้านนี้หรือเปล่า ชิซึรุก็บอกว่าไม่ ทั้งเธอและพ่อไม่เคยบอกเรื่องนั้นกับอามาเนะเลย และเล่าต่อว่า ก็พยายามสืบหาร่องรอยเกี่ยวกับอามาเนะอยู่หลายๆ ทาง โดยหวังว่าอย่างน้อยแค่ได้รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของอามาเนะเป็นใครก็ยังดี
"ตอนนั้นอุตส่าห์แวะไปดูแล้วแท้ๆ แต่สุดท้าย...ก็...ไม่...มี...อะ..."
พูดถึงตรงนี้ อยู่ๆ ชิซึรุก็ชะงักกึก ตาเหลือกค้างมองไปยังความว่างเปล่าเบื้องหน้า แล้วล้มพับลงกับพื้นในทันใดเหมือนคนเป็นลมชัก
นั่นคือจังหวะเดียวกับที่โทโงได้ยินเสียงคล้ายของหล่นจากข้างนอก เลยแวะเข้าบ้านมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นจนเห็นริคุกำลังประคองชิซึรุอยู่นั่นเอง
-------------------------------------------------
หลังจากช่วยกันหามชิซึรุเข้ามานอนบนเตียงในห้องแล้ว ริคุกับโทโงก็พยายามช่วยกันเรียกช่วยกันปลุกชิซึรุให้ฟื้นอยู่ครู่ใหญ่ ชิซึรุจึงค่อยลืมตาขึ้นด้วยอาการสะลึมสะลือแกมงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง
แววตาว่างเปล่าเลื่อนลอยขณะล้มปังลงไปกับพื้นเมื่อหลายนาทีก่อนของชิซึรุ จุดความแน่ใจให้วาบขึ้นมาในสมองของริคุในทันที
ว่าที่ชิซึรุแสดงให้เห็นเมื่อครู่นี้ คืออาการ "ลอสต์รีบาวด์" ไม่ผิดแน่!!
"ไม่สิ... 'ยัง' ไม่ใช่!" เด็กหนุ่มนึกปฏิเสธในใจเมื่อเห็นสีหน้าของชิซึรุยังคงเป็นปกติดี ไม่ได้นิ่งค้าง นอนชักกระตุก หรือแสดงอาการร้ายแรงอย่างอื่นที่คนเป็นลอสต์รีบาวด์ขนาดหนักจะแสดงออกมาเลย "เมื่อกี้แค่เผลอไป 'แตะเรื่องบางอย่าง' ที่หายไประหว่างคุยกันโดยบังเอิญเท่านั้น"
"แต่ว่า..."
ความคิดของเด็กหนุ่มชะงักไปชั่วขณะเมื่อเห็นทีท่าของหญิงสาวตรงหน้า เธอยกมือขึ้นแตะข้างศีรษะของตนเอง แทบเปลี่ยนเป็นกุมข้างขมับแน่น ขณะทำท่าเหมือนพยายามจะเค้นสมองคิดถึงสิ่งที่ตนเองพูดค้างไว้เมื่อครู่
...'บางอย่างเกี่ยวกับชาติกำเนิดอามาเนะ' ซึ่งหายไปจากความทรงจำของตนเองนานแสนนานด้วยเหตุอะไรสักอย่างที่ใกล้เคียงกับการกระทำของเหล่าชีวิตนอกความทรงจำ...
"ไม่ผิดแน่...การเกิด...ของอามาเนะจั..."
ริคุเบิกตากว้างอย่างร้อนรนเมื่อได้เห็นแววตาเลื่อนลอยของชิซึรุขณะพยายามคิดถึง 'เรื่องนั้น' ยามนี้เขารู้สึกเหมือนมองเห็นบางอย่างเกี่ยวรัดอยู่รอบร่างของหญิงสาว บางอย่างซึ่งคล้ายโซ่ตรวนติดเงี่ยงตะขอเส้นใหญ่ เกาะเกี่ยวรัดพันตามใบหน้า ตามแขนขา ตามลำตัวของชิซึรุไว้แน่นหนาราวกับจะหยุดยั้งไม่ให้หญิงสาวใช้ความคิดถึง 'เรื่องนั้น' ต่อ และยิ่งหญิงสาวพยายามฝืนใช้ความคิดมากเท่าไหร่ ก็เหมือนโซ่ตรวนจะกระหวัดรัดแน่นเข้าไปมากยิ่งขึ้นเท่านั้น
...ความทรงจำที่เกี่ยวพันกับชาติกำเนิดของพี่อามาเนะ เกี่ยวข้องกับ 'อะไรบางอย่าง' ที่หายไปในความทรงจำของพี่ชิซึ...
...ถ้าฝืนพยายามดึงมันออกมา...
...ก็ไม่ต่างอะไรกับการเข้าไปแตะต้องชนวนของระเบิดด้านที่พร้อมจะระเบิดอีกครั้ง...
คิดได้ดังนั้น ริคุก็ไม่สนอะไรอีกต่อไป เขาโผร่างเข้าไปหาหญิงสาวที่นั่งกุมศีรษะอยู่บนเตียง แล้วดึงร่างอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้ กิริยากะทันหันของริคุทำเอาชิซึรุตกตะลึงหลุดจากภวังค์ความคิดโดยพลัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าแดงซ่านด้วยความตกใจและความอาย
"ไม่ต้องนึกแล้ว...พอได้แล้ว" เสียงแผดตะโกนของเด็กหนุ่มดังลั่นอยู่ที่ข้างหูของหญิงสาว ขณะที่สองแขนยิ่งรัดร่างอีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก เขาหลับตาลง พยายามข่มกลั้นความโศกาอาดูรที่ตีขึ้นมาในหัวอกอย่างสุดความสามารถไม่ให้เล็ดลอดออกมา
...พี่อามาเนะ...
...พี่อามาเนะ...
...พี่อามาเนะ...
ภาพความทรงจำมากมายของอามาเนะที่ริคุกักเก็บไว้ในใจผุดวาบขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่เจิดจ้าราวกับแสงจันทร์ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด ทั้งภาพอามาเนะที่กำลังส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ภาพอามาเนะยามเงอะงะขณะจับไม้ตีไข่ในห้องครัว ภาพอามาเนะขณะโบกมือให้อย่างร่าเริงจากสระน้ำของโรงเรียน ภาพอามาเนะกับตัวเขาในวัยเด็กขณะนั่งอยู่บนหลังคารถกระบะเก่าบุโรทั่ง เงยหน้ามองท้องฟ้าพราวดาวด้วยกัน
รวมทั้งภาพของอามาเนะยามเมื่อกลายเป็นสะเก็ดแสงสว่างสลายหายไปในอ้อมกอดของเขา...
...นับแต่วันนั้น เราก็ตามหาพี่อามาเนะมาตลอด...
...อยากพบพี่อามาเนะ...แค่อยากพบพี่อามาเนะอีกครั้ง...
...เพื่อการนั้น...เรายอมแลกกับทุกสิ่ง...
...ทั้งที่ควรจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ...
...แต่ว่า...
นึกถึงตรงนี้ ภาพความทรงจำที่มีแต่อามาเนะก็พลันเปลี่ยนวูบ กลายเป็นภาพของชิซึรุขึ้นมาแทน ภาพความทรงจำของชิซึรุนับแต่วันที่พบกันครั้งแรกผุดวาบขึ้นมาในห้วงความคิดของเด็กหนุ่ม ทั้งรอยยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตรยามเมื่อเจอกันครั้งแรก ทั้งๆ ที่ถูกเขาทำหน้าบึ้งตึงใส่ ทั้งกิริยาง่วงงุนยามตื่นเช้าหลังเข้าเวรดึกที่โรงพยาบาลสัตว์ แต่กลับตาสว่างด้วยความยินดีขึ้นมาทุกทีที่ได้ยินคำว่า "แม่" จากปากของเขา ทั้งความห่วงหาอาทรที่มีให้เขาอยู่เสมอนับตั้งแต่ยังเป็นเพียง "พี่ชิซึ" จนเปลี่ยนสถานะกลายมาเป็น "แม่" ไม่ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาจะปฏิบัติต่อเธออย่างเหินห่างเพียงใด
ราวกับกระจุกดาวเล็กๆ ส่องแสงจางๆ ลอยล่องในห้วงอนธการ ที่แม้จะไม่เจิดจ้าเท่ากับแสงจันทร์ แต่ก็คงอยู่ที่เดิมเสมอไม่เคยจางหายไป...
"เราจะยอมแลกด้วยพี่ชิซึอย่างนั้นหรือ?" เด็กหนุ่มถามตัวเองในใจ "จะยอมแลกด้วยชีวิตของครอบครัวอย่างนั้นหรือ? จะยอมสูญเสียครอบครัวของตัวเองไปอีกครั้งหรือ?"
...จะทำร้ายผู้คนเพียงเพื่อให้ได้สิ่งที่ตนเองต้องการอีกอย่างนั้นหรือ...
...เหมือนอย่างที่เราเคยทำร้ายเธอคนนั้น...
ภาพรอยยิ้มร่าเริงของโคมากิ เด็กสาวผู้เป็นเพื่อนคนแรกลอยวูบขึ้นมาในดวงใจของเด็กหนุ่ม ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นภาพโคมากิตาเหลือกค้างล้มปังลงกับพื้นเพราะความโง่เง่าไม่รู้จักยั้งคิดของตัวเขาเอง
คิดได้ดังนั้น น้ำตาอุ่นๆ ก็รินไหลเป็นทางจากสองตาของเด็กหนุ่ม เขากระชับอ้อมกอดแน่นเข้าอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวผู้มีฐานะเหมือนแม่คนที่สองของตน ทั้งแผ่วเบาทั้งเจือจางจนแทบไม่ได้ยิน
"เรื่องของพี่อามาเนะน่ะช่างมันเถอะ... ไม่ต้องนึกอะไรอีกแล้ว"
[SPOILER!!!] World Embryo ตอนที่ 68 - โซ่ตรวนแห่งความจริง -
