 |
วิจารณ์ตัวบทกันบ้าง
เสน่ห์ขององค์หญิงกำมะลออยู่ที่ความร่าเริงของตัวเอก ความรักขององค์หญิงองค์ชาย และความรักลูกๆของเฉียนหลงฮ่องเต้ ที่เสริมให้เรื่องราวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แน่นอนว่าฉงเหยาก็ยังคงรักษาเนื้อหลักเอาไว้ แต่การที่เธอเสริมบทของบางตัวละครเข้ามา ทำให้องค์หญิงกำมะลอขาดเสน่ห์ลงไป ป้าจะรู้ไหมเนี่ยว่าถ้าตัวเอกโดนขโมยซีนนี่เป็นเรื่องใหญ่ทีเดียวนะ
จุดที่ต้องชมคือ เพลงประกอบ ที่มีทั้งแต่งขึ้นมาใหม่ และใช้เพลงจากภาคเก่าทั้งสามมาเป็น Background เวลาได้ยินเพลงจากภาคเก่าๆ มันทำให้เรารู้สึกได้ว่ากลิ่นอายขององค์หญิงกะลอยังคงมีอยู่นะ นี่เรากำลังดูองค์หญิงกำมะลออยู่จริงๆนะ แต่ทว่าเรื่องเพลงเองก็มีข้อติอยู่ที่ว่า ร้องกันเฝือไปหน่อย ไม่ว่าจะฉากดีใจ เสียใจ ให้กำลังใจ ยังไงก็แล้วแต่ เบนจามินจะเริ่มบรรเลงเครื่องดนตรี ตามมาด้วยนักร้องประสานเสียงรับเชิญทั้งหลาย หนี่ซื่อฟงเอ๋อออออ หว่อซื่อซาๆๆๆ และอีกมากมายหลายเพลง บอกตรงๆว่ามันดูขัดๆยังไงก็ม่ายรู้
เฮฮาต้นเรื่อง อาลัยตอนท้าย ดูจะเข้ากับเรื่องนี้ได้ดีที่สุด การที่บรรดาก๊วนองค์หญิงองค์ชายที่สนิมสนมกลมกลียวกันขนาดนั้น ต้องแยกกันไปใช้ชีวิตของตัวเองแบบนี้ ทำให้อดใจหายใจคว่ำไม่ได้ มันน่าเศร้าที่เราไม่ได้เห็นงานแต่งงานของ สยจ, จื่อเว่ยแต่งงานโดยที่ไม่มีสยจ อยู่ร่วมงานด้วย, หย่งฉีต้องกลับวังและทิ้งสยจ ไว้ที่ต้าหลี่ให้เบนจามินดูแล (แม้ตอนหลังได้ทำภารกิจปั๊มลูกกับซินหรงสำเร็จแล้วกลับมาก็เหอะ), และที่สำคัญคือ ฮ่องเต้ไม่ได้กลับไปเยี่ยมพวกเขาอีกที่ต้าหลี่ เป็นการจากลาอันชั่วนิรันดร์ เป็นสิ่งที่แฟนนานุแฟนรับกันไม่ค่อยได้จิงๆ T^T
จากคุณ |
:
JC >_< sweetgirl
|
เขียนเมื่อ |
:
12 ก.ย. 54 23:45:41
|
|
|
|
 |