ความคิดเห็นที่ 1 รายละเอียดที่น่ารู้ ก่อนจะดูกันต่อครับ = = = จอน สโนว์ = = = จอน สโนว์ เป็นลูกนอกกฏหมายของ เอดดาร์ด สตาร์ค การไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวสตาร์คได้อย่างแท้จริงเป็นสิ่งที่เขา ทรมาณใจที่สุด คำว่าลูกนอกกฏหมาย ลูกนอกคอก หรือลูกเมียน้อยจึงเป็นปมด้อยที่เขาเกลียดชัง จอน สโนว์ เข้ากันได้ดีกับครอบครัวสตาร์คโดยส่วนใหญ่ มีเพียงแคทลีนเท่านั้นที่เกลียดชังจอนอย่างเห็นได้ชัด สำหรับนางแล้ว จอน สโนว์ เหมือนเป็นตัวย้ำเตือนความไม่ซื่อสัตย์ของสามี ** หมายเหตุ - บาสตาร์ด (bastard) แปลตรงๆ ได้ว่า ‘ลูกนอกกฏหมาย’ แต่คำนี้ดูแล้วไม่น่าทำให้ จอน สโนว์ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้ขนาดนั้น ผมคิดว่าคำที่รุนแรงกว่านั้น เช่น ลูกนอกคอก ลูกเมียน้อย หรือลูกไม่มีแม่ อาจจะสื่ออารมณ์ได้ดีกว่า ** = = =ธีออน เกรย์จอย = = = 6 ปีหลังจากโรเบิร์ตขึ้นครองบังลังก์เหล็ก บาลอน เกรย์จอย ได้ตั้งตัวเป็นพระราชาและก่อกบฏเพื่อแยกตัวออกจากการปกครอง โรเบิร์ตได้ส่งกองทัพเข้าปราบปรามฝ่ายเกรย์จอยพ่ายแพ้ยับเยิน ลูกชายคนโต 2 คนของบาลอนเสียชีวิตไปในการต่อสู้ เหลือเพียงธีออนคนเดียวซึ่งในเวลานั้นมีอายุ 9 ปี เหตุการณ์ในครั้งนั้น ถูกเรียกว่า Greyjoy Rebellion บาลอนถูกบังคับให้สวามิภักดิ์ ส่วนธีออนถูกส่งไปให้เอดดาร์ดเลี้ยงไว้ในฐานะตัวประกัน (เอดดาร์ดไม่ได้มีส่วนร่วมกับสงครามในครั้งนั้น) ธีออนได้รับการเลี้ยงดูและสั่งสอนมาด้วยกันกับบุตรคนอื่นๆ ของเอดดาร์ด เขามีอายุมากกว่าร็อบจึงเติบโตขึ้นมาในฐานะคล้ายพี่ชายคนโต ลูกๆ ตระกูลสตาร์ค สำหรับตอนนี้ รู้แค่ว่า เอดดาร์ด มีลูกชาย 3 คน และลูกสาว 2 คนก็พอครับ ส่วนชื่อจำได้ไม่ได้ไม่เป็นไร เรียงจากอายุมากไปน้อย - ร็อบ, ซันซา, อาร์ยา, แบรน, ริคคอน ** หมายเหตุ - อายุของตัวละครในซีรีย์ มากกว่าอายุในหนังสือราว 2-4 ปี เช่น แบรนในหนังสืออายุ 7 ปี ในซีรีย์อายุ 10 ปี จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 00:20:48

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องเล่าผ่านมุมมองของ - แบรน จาก Game of Thrones - season 1 ตอนที่ 1 (แปลเพียงบางส่วน) แบรน ร่วมทางกับขบวนราวยี่สิบคน ออกเดินทางแต่เช้าตรู่เพื่อไปดูการตัดหัวประหารชีวิต เขารู้สึกกระวนกระวายและตื่นเต้นมาก มันเป็นครั้งแรกที่ท่านพ่อเห็นว่าเขาโตพอที่จะตามพี่ชายไปดูกระบวนการยุติธรรม ปีนั้นเป็นปีที่เก้าของฤดูร้อน และปีที่เจ็ดของชีวิตแบรน ทีแรก ร็อบ คิดว่านักโทษคนนี้น่าจะเป็นพวกคนเถื่อน มันทำให้แบรนขนลุก เขาได้ฟังเรื่องราวของคนเถื่อนอยู่บ่อยๆ จากปากของยายแนน นางบอกว่าคนเถื่อนดุร้ายมาก พวกมันชอบจับคนไปเป็นทาส ทั้งฆ่าปล้นชิง สมสู่กับยักษ์และภูตผี ขโมยเด็กผู้หญิงในยามค่ำคืน ดื่มเลือดสดๆ จากแก้วที่ทำจากเขาสัตว์ และพวกผู้หญิงจะหลับนอนกับ ‘สิ่งนั้น’ เพื่อให้กำเนิดเด็กครึ่งคนครึ่งปีศาจ แต่คนที่ถูกมัดมือมัดเท้าอยู่นั้นเป็นเพียงคนแก่ผอมแห้ง ไม่ได้สูงกว่าร็อบสักเท่าไหร่ เขาสูญเสียหูทั้งสองข้างกับนิ้วมือไปจากความเย็นจัด แต่งกายด้วยสีดำทั้งตัวเหมือนกับพวกพี่น้องแห่งหน่วยพิทักษ์ราตรี ยกเว้นว่าชุดของชายคนนี้ขาดรุ่งริ่งเหมือนผ้าขี้ริ้วและเต็มไปด้วยคราบน้ำมัน ลมหายใจของคนและม้าประสานเสียงกันในยามเช้าที่หนาวเย็น ท่านพ่อสั่งให้ตัดชายคนนั้นลงจากกำแพงแล้วลากมาไว้เบื้องหน้า ร็อบและจอนนั่งนิ่งอยู่บนหลังม้า แบรนขี่ลาอยู่ระหว่างพี่ชายทั้งสอง เขาพยายามทำตัวให้ดูแก่กว่าเจ็ดขวบ ทำท่านิ่งๆ เหมือนว่าได้เห็นอะไรแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง ลมโชยเบาๆ ผ่านเครื่องพันธนาการ ธงประจำตระกูล สตาร์ค แห่งวินเทอร์เฟลโบกสะบัด สุนัขป่าโลกันตร์โลดแล่นอยู่บนผืนผ้าสีขาวดุจหิมะ จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 00:22:49

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่พ่อของเขาตัดหัวนักโทษแล้ว ศีรษะของนักโทษเด้งรากไม้กลิ้งไปอยู่ใกล้ๆ เท้าของธีออน เกรย์จอย ธีออนเป็นหนุ่มน้อยหุ่นผอมผิวเข้มวัยสิบเก้าปีที่เห็นทุกๆ อย่างเป็นเรื่องขบขัน เขาหัวเราะ เหยียบหัวเอาไว้ด้วยรองเท้าบูท แล้วเตะมันออกไป “ไอ้เลว” จอนบ่นเบาๆ พอไม่ให้เกรย์จอยได้ยิน เขาวางมือลงบนไหล่ของแบรน แบรนหันมามองที่พี่ชายนอกกฏหมายของเขา “ทำได้ดีมาก” จอนพูดด้วยทีท่าเคร่งขรึม จอนอายุสิบสี่ปี เขาไม่ใช่มือใหม่ในกระบวนการยุติธรรม ขากลับไปยังวินเทอร์เฟลแบรนรู้สึกหนาวกว่าเมื่อตอนเช้าเสียอีก ทั้งที่ลมก็หยุดพัด และดวงอาทิตย์ก็ขึ้นสูง แบรนควบลาเกาะกลุ่มอยู่กับพี่ชายทั้งสอง น้ำหน้าคนอื่นๆ พอสมควร ลาน้อยตัวนั้นต้องพยายามอย่างมากที่จะตามฝีเท้าม้าใหญ่สองตัวให้ทัน “ทหารหนีศึกคนนั้นตายอย่างกล้าหาญ” ร็อบพูดขึ้น เขาเป็นคนตัวใหญ่ใหล่กว้าง และดูจะเติบโตขึ้นทุกวัน เขาได้ผิวสีอ่อน ผมสีน้ำตาลแดง และดวงตาสีฟ้าตามแบบตระกูลทัลลี่มาจากแม่ “อย่างน้อยเขาก็มีความกล้าหาญ” “ไม่ใช่” จอนพูดเงียบๆ “นั่นไม่ใช่ความกล้าหาญ แต่เป็นความกลัวจนแทบขาดใจตาย ดูที่ดวงตาของเขาสิ สตาร์ค” ดวงตาของจอนเป็นสีเทาเข้มจนเกือบดำ เป็นตาที่มองเห็นรายละเอียดทุกอย่าง เขาอายุไล่เลี่ยกับร็อบ แต่ไม่มีส่วนคล้ายคลึงกันเลย จอนตัวผอม ร็อบตัวล่ำไปด้วยกล้ามเนื้อ จอนผิวเข้ม ร็อบผิวอ่อน จอนนุ่มนวลและรวดเร็ว ร็อบเข้มแข็งและรุนแรง ร็อบไม่ประทับใจ “ ‘สิ่งนั้น’ เอาดวงตาของเขาไปแล้ว” ร็อบสาบาน “เขาตายอย่างสมศักดิ์ศรี ว่าไง แข่งกันไปถึงสะพาน?” “ได้เลย” จอนพูดพร้อมถีบม้าของเขาพุ่งไปข้างหน้า ร็อบสบถนิดหน่อยแล้วควบม้าตามไป ร็อบหัวเราะพลางส่งเสียงกู่ร้อง ส่วนจอนควบม้าอย่างเงียบๆ และตั้งใจ เกือกม้าของทั้งสองเตะหิมะกระจัดกระจายไปตลอดทาง แบรนไม่พยายามตาม ลาของเขาไล่ตามไม่ไหว เขาเองก็ได้เห็นดวงตาของชายคนนั้น เขาเก็บมาคิดกลับไปกลับมา ไม่นานนักเสียงหัวเราะของร็อบก็เลือนหายไป ความเงียบเข้าปกคลุมป่าไม้อีกครั้ง แบรนหลงอยู่ในความคิดของตัวเอง เขาไม่รู้สึกตัวเลยว่าถูกคนอื่นๆ ตามทันจนกระทั่งพ่อของเขาควบม้ามาข้างๆ “เป็นอะไรหรือเปล่า แบรน” มันเป็นน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ครับ ท่านพ่อ” แบรนตอบแล้วเงยหน้าขึ้น ในชุดขนสัตว์และเกราะหนัง ควบอยู่บนม้าที่สูงใหญ่ พ่อของเขาดูยิ่งใหญ่ราวกับยักษ์ “ร็อบบอกว่าชายคนนั้นตายอย่างกล้าหาญ แต่จอนบอกว่าเขากลัว” “ลูกคิดว่าอย่างไรล่ะ” แบรนนึกทบทวน “คนเราจะกล้าหาญได้ไหม ถ้าเขากลัว?” “นั่นเป็นเวลาเดียวที่คนเราจะกล้าหาญได้” พ่อบอกเขา “ลูกเข้าใจไหม ทำไมพ่อต้องทำอย่างนั้น” “เขาเป็นพวกคนเถื่อน” แบรนตอบ “พวกเขาลักพาตัวหญิงสาวไปขายให้กับ ‘สิ่งนั้น’ ” พ่อของเขายิ้ม “ยายแนนเล่านิทานให้ฟังอีกละสิ ความจริง เขาผิดคำสาบาน เขาเป็นทหารที่หนีมาจากหน่วยพิทักษ์ราตรี คนพวกนี้อันตรายมาก ถ้าถูกจับ มันหมายถึงความตาย คนพวกนี้จะไม่ลังเลเลยที่จะทำความผิด ไม่ว่าจะเลวร้ายขนาดไหน แต่ลูกเข้าใจพ่อผิดแล้ว พ่อไม่ได้ถามว่าทำไมชายคนนั้นถึงต้องตาย แต่ทำไมพ่อถึงต้อง ลงมือเอง” แบรนไม่มีคำตอบ “ราชาโรเบิร์ตมีมือประหาร” เขาพูดอย่างไม่แน่ใจ “ใช่” พ่อตอบ “และราชาทาร์แกเรียนก่อนหน้านั้นก็มีมือประหารเช่นกัน แต่วิถีของพวกเราเป็นวิถีแบบดั้งเดิม เลือดของบุรุษแรกยังคงไหลเวียนอยู่ในตระกูลสตาร์ค เรายึดมั่นความเชื่อ ว่าชายที่ออกคำสั่งตัดสินควรแกว่งดาบด้วยมือของตนเอง ถ้าลูกกำลังจะปลิดชีวิตใครสักคน มันเป็นภาระหน้าที่ของลูกที่จะต้องมองไปในดวงตาแล้วฟังคำพูดสุดท้ายของคนคน นั้น ถ้าลูกทำไม่ได้ คนคนนั้นก็ยังไม่สมควรตาย” “วันหนึ่ง แบรน ลูกจะเป็นคนชูธงประจำตระกูลให้กับร็อบ ลูกจะมีป้อมปราการเป็นของลูกเอง กระบวนการยุติธรรมจะตกอยู่ในมือลูก เมื่อวันนั้นมาถึง ลูกต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน มันไม่ใช่หน้าที่ที่น่ายินดี แต่ผู้ปกครองที่หลบอยู่เบื้องหลังปล่อยให้มือสังหารลงดาบให้ จะลืมเลือนความหมายของความตายไปในไม่ช้า” ตอนนั้นเอง จอนก็ปรากฏตัวขึ้นที่ยอดเนินเบื้องหน้า “ท่านพ่อ แบรน มาเร็ว มาดูว่าร็อบเจออะไรเข้า” แล้วก็หายตัวไปอีกครั้ง จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 00:23:50

ความคิดเห็นที่ 4 มาถึงตอนนี้หลายๆ คนเร่งม้าวิ่งนำหน้าแบรนไป แบรนมองเห็นร็อบยืนอยู่อีกฝั่งแม่น้ำใกล้ๆ กับสะพาน หิมะสูงถึงเข่า กำลังอุ้มก้อนอะไรสักอย่างไว้ในอ้อมอก ร็อบคุยกับจอนที่ขี่ม้าอยู่ข้างๆ อย่างตื่นเต้น เกรย์จอย และ จอรี่ ควบม้าเข้าไปถึงก่อนเพื่อน เกรย์จอยหยอกล้อหัวเราะอยู่ตลอดทาง แต่ทันใดนั้นแบรนก็ได้ยินเสียงเขาหายใจเฮือกใหญ่ “พระเจ้า!” เกรย์จอยอุทาน เขาพยายามจะคุมม้าให้อยู่แล้วคว้าไปที่ดาบ จอรี่ก็ชักดาบออกมาเช่นกัน “ถอยออกมา ร็อบ!” จอรี่ตะโกน ม้าของเขาร้องอย่างหวาดกลัวและยกขาหน้าขึ้น ร็อบยิ้มและเงยหน้าขึ้น “มันไม่อันตรายหรอก” เขาบอก “มันตายแล้ว จอรี่” มา ถึงตอนนี้ แบรนเกิดความอยากรู้อยากเห็นเป็นที่สุด เขาอยากจะรีบขี่ลาไปใกล้ๆ แต่พ่อของเขาสั่งให้ทุกคนลงเดิน แบรนกระโดดลงจากหลังลาแล้ววิ่งออกไปทันที “ไอ้นี่มันตัวนรกอะไรกันน่ะ” เกรย์จอยถาม “สุนัขป่า” ร็อบตอบ “สัตว์ประหลาดชัดๆ” เกรย์จอยบอก “ดู ขนาด ของมันสิ” หัวใจ แบรนเต้นแรงในทรวงอกขณะกำลังแหวกหิมะเข้าไปข้างกายพี่ชาย สัตว์ประหลาดที่ว่านั่นนอนตายตัวงออยู่ในหิมะที่เปรอะไปด้วยคราบเลือด มันมีขนกระเซิงๆ สีเข้ม ส่งกลิ่นเน่าเปื่อย แบรนเห็นหนอนคลานยั้วเยี้ยเต็มลูกตา และฟันสีเหลืองในปากที่เปิดกว้างของมัน แต่สิ่งที่ทำให้เขาถึงกับลืมหายใจคือขนาด มันตัวใหญ่กว่าลาของเขาเสียอีก ใหญ่กว่าสุนัขล่าเนื้อที่พ่อเขาเลี้ยงไว้ถึง 2 เท่า “มันไม่ใช่สัตว์ประหลาด” จอนพูดอย่างเยือกเย็น “มันคือสุนัขป่าโลกันตร์ มันใหญ่โตกว่าสุนัขอื่นทั้งหมด” เกรย์จอยพูดขึ้น “ไม่มีใครเห็นหมาป่านรกพวกนี้อยู่ใต้กำแพงมาสองร้อยปีแล้ว” “ตอนนี้ข้าเห็นตัวนีงแล้วล่ะ” จอนตอบ แบรนละสายตาจากเจ้าสัตว์ประหลาด แล้วเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งที่ร็อบกอดอยู่ในอ้อมแขน เขาส่งเสียงร้องด้วยความดีใจแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆ มันเป็นลูกสุนัขที่ดูเหมือนลูกบอลลูกเล็กๆ มีขนปุกปุยขนสีเทาดำ ยังไม่ลืมตา พวกมันเอาจมูกดุนไปดุนมารอบๆ หน้าอกของร็อบเพื่อหาน้ำนมพลางส่งเสียงครางเศร้าๆ เบาๆ แบรนยื่นมือออกไปแบบกล้าๆ กลัวๆ “มาสิ” ร็อบบอกเขา “ลองจับดูได้นะ” แบรนลูบลูกสุนัขอย่างกล้าๆ กลัวๆ “เอานี่ไปเลย” จอนเอาลูกสุนัขอีกตัวนึงมาวางไว้ในอ้อมแขนของแบรน “มันมีทั้งหมดห้าตัว” แบรนนั่งลง เขากอดลูกสุนัขนั้นแล้วเอาหน้าซบลงไป ขนของมันอ่อนนุ่มและอบอุ่นเมื่อสัมผัสแก้ม (หลายๆ คนที่ร่วมทางมาด้วยกันคิดว่านี่เป็นลางบอกเหตุ สุนัขป่าโลกันตร์เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลสตาร์ค ในขณะที่กวางเป็นสัษลักษณ์ประจำตระกูลของพระราชาโรเบิร์ต วินาทีที่เอดดาร์ดหยิบเขากวางอออกมาจากลำคอของมัน ทุกคนได้แต่ยืนอึ้ง แต่เอดดดาร์ดไม่ใช่คนที่เชื่อในเรื่องโชคลางเหล่านี้) “เกิดออกมาจากศพ” ชายคนหนึ่งในกลุ่มกล่าว “ช่างโชคร้ายเหลือเกิน” “ไม่เห็นเป็นไร” ฮัลเลนพูดขึ้น “อีกเดี๋ยวพวกมันก็ตายแล้ว” (ฮัลเลนเป็นคนดูแลคอกม้าของบ้านสตาร์ค) แบรนส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ “ยิ่งเร็วยิ่งดี” ธีออน เกรย์จอย เห็นด้วย เขาชักดาบออกจากฝัก “ส่งเจ้าสัตว์นั่นมา แบรน” เจ้าตัวน้อยกระดิกตัวไปมาเหมือนพยายามจะมุดเข้าไปในตัวเขา ราวกับว่ามันเข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน “ไม่!” แบรนlส่งเสียงอย่างดุร้าย “มันเป็นของข้า!” “เก็บดาบซะ เกรย์จอย” ร็อบพูด น้ำเสียงทรงพลังราวกับพ่อของเขา “เราจะเก็บพวกมันไว้” (แต่คนอื่นๆ ยืนยันกันหัวเด็ดตีนขาดว่าควรจะต้องฆ่าทิ้ง) แบรนได้แต่มองอ้อนวอนไปที่พ่อของเขา เขาหวังว่าท่านจะช่วยเขาได้ พ่อของเขาสีหน้าเคร่งขรึมและขมวดคิ้วจนมีรอยย่นขึ้นที่หน้าผาก “ฮัลเลนพูดจริง ลูก ให้มันได้ตายอย่างรวดเร็ว ดีกว่าตายอย่างทรมาณเพราะความหิวและความหนาว” “ไม่!” แบรนรู้สึกได้ว่าน้ำตากำลังเอ่ออยู่ที่ดวงตาของเขา เขาหันหน้าไปอีกทางเพราะไม่ต้องการร้องไห้ให้พ่อเห็น (ร็อบพยายามช่วยพูดเกลี้ยกล่อม หาเหตุผลต่างๆ นานาเพื่อขอเลี้ยงลูกสุนัข แต่ไม่มีทีท่าจะเปลี่ยนใจเอดดาร์ดได้เลย) แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 00:46:13 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 00:45:13 จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 00:24:23

ความคิดเห็นที่ 5 “ท่านลอร์ดสตาร์ค” จอนพูดขึ้น แบรนรู้สึกแปลกใจมากที่ได้ยินจอนเรียกท่านพ่ออย่างเป็นทางการแบบนั้น แต่จอนอาจเป็นความหวังเฮือกสุดท้ายของเขา เขาได้แต่มองอย่างวิงวอน “ลูกสุนัขมีห้าตัว” จอนบอกกับพ่อ “ตัวผู้สาม ตัวเมียสอง” “ทำไมหรือ จอน?” “ท่าน มีบุตรแท้ๆ ห้าคน” จอนบอก “บุตรชายสามคน บุตรสาวสองคน สุนัขป่าโลกันตร์เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลของท่าน มันเป็นชะตาฟ้าลิขิตให้ลูกสุนัขเหล่านี้เกิดมาเพื่อลูกๆ ของท่านโดยเฉพาะ ท่านลอร์ด” แบรนเห็นสีหน้าของพ่อเปลี่ยนไป และเห็นผู้ใหญ่คนอื่นๆ มองตากันไปมา เขารู้สึกรักจอนอย่างเต็มหัวใจจริงๆ ในวินาทีนั้น แม้เขาจะอายุเพียงเจ็ดปี แต่แบรนเข้าใจดีว่าพี่ชายนอกกฏหมายของเขาเพิ่งทำอะไรลงไป จำนวนที่เขานับรยมกันออกมาถูกต้องลงตัวกันพอดี เพราะจอนไม่ได้นับตัวเองรวมเข้าไปด้วย จอนนับริคคอนที่ยังเป็นเพียงเด็กทารก แต่ไม่นับตัวเขาเอง ตัวเขา ลูกนอกกฏหมายที่ใช้นามสกุล สโนว์ นามสกุลที่ชาวเหนือใช้เรียกเด็กโชคร้ายที่ไม่มีชื่อเป็นของตัวเอง พ่อของเขาเข้าใจความหมายของมัน “เจ้าไม่อยากได้ลูกสุนัขของเจ้าเองหรือ จอน?” เขาถามอย่างอ่อนโยน “สุนัขป่าโลกันตร์จะยอมอยู่คู่กับธงของตระกูลสตาร์คเท่านั้น” จอนอธิบาย “ข้าไม่ใช่สตาร์ค” ท่าน ลอร์ด พ่อของพวกเขา ไตร่ตรองสิ่งที่จอนพูดอย่างจริงจัง ร็อบเสริมขึ้นมา “ข้าจะให้นมมันด้วยตัวเอง ท่านพ่อ” เขาสัญญา “ข้าจะใช้ผ้าจุ่มนมอุ่นๆ ให้มันดูด” “ข้าด้วย!” แบรนร่วมวงด้วยอีกคน ท่าน ลอร์ดมองดูลูกๆ ของเขาแล้วพิจารณาด้วยสายตาอยู่พักใหญ่ๆ “พูดง่าย ทำยาก ข้าจะไม่ให้พวกคนรับใช้เสียเวลากับเรื่องนี้ ถ้าพวกลูกอยากเลี้ยง ต้องให้อาหารมันเอง เข้าใจไหม?” แบรนพยักหน้าด้วยความกระตือรือล้น ลูกสุนัขนั้นกระดิกตัวไปมาในอ้อมกอดแล้วเลียแก้มเขาด้วยลิ้นอุ่นๆ “และลูกต้องฝึกมันด้วย” พ่อของเขาสั่ง “ลูก ต้องฝึกมัน ครูฝึกสุนัขของเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสัตว์ประหลาดพวกนี้อย่างเด็ดขาด พระเจ้าช่วยเถอะถ้าลูกฝึกมันไม่ดี ดูแลมันไม่ดี หรือทำร้ายมัน พวกนี้ไม่ใช่สุนัขธรรมดานะที่เตะนิดหน่อยก็ไล่มันได้ มันเป็นสุนัขป่าโลกันตร์ มันฉีกแขนคนได้ง่ายๆ เหมือนสุนัขธรรมดาฆ่าหนู แน่ใจนะว่าอยากได้พวกมันจริงๆ?” “จริงครับ ท่านพ่อ” แบรนตอบ “ครับ” ร็อบเห็นด้วย “และพวกมันก็อาจตายได้อยู่ดี ไม่ว่าพวกลูกจะทำยังไง” “พวกมันจะไม่ตาย” ร็อบบอก “พวกข้าจะ ไม่ปล่อย ให้มันตาย” “งั้นก็เลี้ยงไว้ละกัน จอรี่ ดีสมอนด์ เก็บลูกสุนัขตัวอื่นๆ มาซะด้วย ถึงเวลาที่เราควรกลับวินเทอร์เฟลกันแล้ว” จวบ จนทุกคนขึ้นม้าของตัวเองออกเดินทางแล้วนั่นแหละ ที่แบรนปล่อยให้ตัวเองดีใจกับชัยชนะ ตอนนี้ลูกสุนัขซุกตัวอย่างอบอุ่นปลอดภัยอยู่ข้างในชุดหนังของเขา แบรนนึกสงสัยว่าจะตั้งชื่อมันว่าอะไรดี จอนดึงม้ากลับกระทันหันเมื่อข้ามสะพานไปได้ครึ่งทาง “มีอะไรน่ะ จอน” ท่านลอร์ดถาม “ไม่ได้ยินเหรอ?” แบ รนได้ยินเสียงลมพัดต้นไม้ เสียงเกือกม้าเหยียบแผ่นไม้ เสียงครวญครางของลูกสุนัขที่กำลังหิวของเขา แต่ดูเหมือนจอนจะกำลังฟังเสียงอย่างอื่น “ตรงโน้น” จอนหันม้าวิ่งข้ามสะพานกลับไปฝั่งตรงข้าม ผู้ร่วมทางคนอื่นๆ มองดูจอนลงจากหลังม้าใกล้ๆ กับศพของแม่สุนัขป่าโลกันตร์ เห็นเขาคุกเข่าลงไป แล้วสักพักเขาก็ควบม้ากลับมาด้วยรอยยิ้ม “สงสัยมันจะคลานหนีไปจากตัวอื่น” จอนพูด “ไม่ก็ถูกไล่” พ่อของเขาพูดพลางมองดูลูกสุนัขตัวที่หก ขนของมันเป็นสีขาวในขณะที่ตัวอื่นๆ เป็นสีเทา ดวงตาของมันมีสีแดงเหมือนกับเลือดของชายที่ถูกประหารไปเมื่อเช้า แบรนรู้สึกอยากรู้อยากเห็นอย่างประหลาด ที่ตัวนี้ตัวเดียวจะลืมตาแล้วในขณะที่ตัวอื่นๆ ยังคงหลับตาอยู่ “หมาเผือก” ธีออน เกรย์จอย พูดเหน็บแนมอย่างขบขัน “ตัวนี้ต้องตายก่อนเพื่อนแน่” จอนมองดูเด็กฝึกหัดประจำตัวของพ่อเขาอย่างเย็นชา “ข้าไม่คิดอย่างนั้น เกรย์จอย” เขาบอก “ตัวนี้เป็นของข้า” . . . . . . to be continued แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 00:49:51 จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 00:26:26

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณในความพยายามครับ จากคุณ : NuTHinGz เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 01:39:32

ความคิดเห็นที่ 7 น่าสนใจครับ =] จากคุณ : TappaE เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 01:45:28

ความคิดเห็นที่ 8 โอเ้คเลยครับ ขอบคุณมาก จากคุณ : higent เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 01:58:24

ความคิดเห็นที่ 9 ว่าแต่ไม่ลองเอาไปโพสใน คลับ series ดูอะครับแฟนๆที่นั่นเยอะพอสมควร :) จากคุณ : higent เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 02:02:56

ความคิดเห็นที่ 10 Winter is coming... จากคุณ : Guten-B เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 03:25:54

ความคิดเห็นที่ 11 อุ เพิ่งรู้ว่ามี club ด้วย ขอบคุณครับเดี๋ยวจะลองเอาไปแปะดูครับ :D แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 07:31:24 แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 07:27:11 จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 07:25:58

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบตอนนี้สุดนะคะ น้องหมาน่ารักทุกตัวเลย จากคุณ : ผักรู้นอน เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 10:00:27

ความคิดเห็นที่ 13 เอาไปแปะห้องนู้น แต่อย่าลืมห้องนี้ด้วยน้า แปะได้ 2 ห้องเลย ถูกกฎหมด จากคุณ : คนดี มีคุณธรรม ค้ำจุนโลก เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 12:14:53

ความคิดเห็นที่ 14 โอ้สสสสสสสสสสสสสสสสสส สุดยอดดดดดดดดดด เอาไปเรียน 8 กีบ จากคุณ : Naba เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 14:13:25

ความคิดเห็นที่ 15 พ่อของเขาเข้าใจความหมายของมัน “เจ้าไม่อยากได้ลูกสุนัขของเจ้าเองหรือ จอน?” เขาถามอย่างอ่อนโยน “สุนัขป่าโลกันตร์จะยอมอยู่คู่กับธงของตระกูลสตาร์คเท่านั้น” จอนอธิบาย “ข้าไม่ใช่สตาร์ค” อ่านตรงนี้แล้วอยากให้จอนได้ขึ้นเป็นกษัตริย์จริง ๆ ค่ะ จากคุณ : Kitsunegari เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 14:57:50

ความคิดเห็นที่ 16 รออ่านตอนต่อไป จากคุณ : IFIS01 เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 18:02:18

ความคิดเห็นที่ 17 (หลายๆ คนที่ร่วมทางมาด้วยกันคิดว่านี่เป็นลางบอกเหตุ สุนัขป่าโลกันตร์เป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูลสตาร์ค ในขณะที่กวางเป็นสัษลักษณ์ประจำตระกูลของพระราชาโรเบิร์ต วินาทีที่เอดดาร์ดหยิบเขากวางออกมาจากลำคอของมัน ทุกคนได้แต่ยืนอึ้ง แต่เอดดาร์ดไม่ใช่คนที่เชื่อในเรื่องโชคลางเหล่านี้) โอ๊ะ ... ผมดูตอนนี้ไป 2 รอบ จำได้ว่าสัญลักษณ์ของสตาร์คกับบาราธอร์นคืออะไร แต่ไม่ยักกะเอะใจเอามาโยงกันแฮะั มาเก็ทเอาตอนอ่านนี่แหละ  กับอีกจุดคือ ที่จอนเรียกพ่อว่าลอร์ด นึกว่าปกติก็เรียกแบบนี้ซะอีกเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น มาอ่านที่จขกท.แปลเลยได้เข้าใจอะไรมากขึ้น ขอบคุณมากเลยครับ ขอติดตามต่อไป ... แก้ไขเมื่อ 17 ก.ย. 54 19:56:07 จากคุณ : lonea เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 19:55:33

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านจากหนังสือ เหมือนได้รู้เบื้องลึกของเรื่องจริงๆ ตอนดูซีรี่ย์ก็ไม่คิดว่าที่ Dire Wolf โดนเขากวางแทงตาย พวกสตาร์กมองว่ามันเป็นลางสังหรณ์อย่างนึง จากคุณ : ZaTanBoy เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 54 23:15:41

ความคิดเห็นที่ 19 กวางนี่ตระกูลบาราธอร์น แต่จ๊อฟฟรีย์มันสิงโตเต็มตัวนี่นา จากคุณ : laonheart เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 12:34:13

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณที่แปลให้อ่านกัน ผมดูทั้งซีรี่ย์แล้วก็ซื้อหนังสือมาอ่าน ภาษาอังกฤษก็ค่อนข้างกะท่อนกะแท่น คราวนี้จะได้อ่านที่ จขกท แปลไว้ เผื่อเชคที่ตัวเองอ่านด้วย  ^^ จากคุณ : equilibrium_of_life เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 54 22:25:49

ความคิดเห็นที่ 21 พ่อของเขาเข้าใจความหมายของมัน “เจ้าไม่อยากได้ลูกสุนัขของเจ้าเองหรือ จอน?” เขาถามอย่างอ่อนโยน “สุนัขป่าโลกันตร์จะยอมอยู่คู่กับธงของตระกูลสตาร์คเท่านั้น” จอนอธิบาย “ข้าไม่ใช่สตาร์ค” ............................. โอ๊ย ตายๆๆๆๆ ตอนดูไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งเลยให้ตายเหอะ นอกจากว่าแบรน กะ จอน สโนว์น่ารักมากๆๆ ขอบคุณนะคะ เด๊วตามอ่าน เอาไปshare ใน fb ด้วย :) จากคุณ : สีน้ำ -_- เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 54 19:23:43