พี่สาวของหนู ปี 1 ห้อง 1 โกโคว ทามากิ
พี่สาวของหนูมี 2 คนค่ะ พี่สาวคนโตคือท่านพี่รูริ ส่วนพี่สาวคนรองคือพี่ฮินาตะค่ะ หนูรักท่านพี่รูริและพี่ฮินาตะที่สุดเลยค่ะ พี่ฮินาตะมักจะชวนหนูคุยถึงเรื่องสนุกๆมากมายและเป็นเพื่อนเล่นกับหนูอยู่ เสมอๆ ส่วนท่านพี่รูรินั้นเป็นคนที่วาดภาพสวยมากๆ แล้วก็มักจะตั้งอกตั้งใจวาดมังงะอยู่เสมอๆเลยค่ะ ก่อนหนูจะนอนก็จะคอยอ่านนิทานให้ฟัง นอนด้วยกัน และคอยอยู่ข้างๆหนูเพื่อไม่ให้หนูกลัวจนกว่าหนูจะหลับไปเลยค่ะ นอกจากนี้ก็ยังทำอาหารอร่อยๆให้ทั้งคุณแม่ คุณพ่อ พี่ฮินาตะทานอีกด้วยค่ะ ท่านพี่รูรินั้นเป็นคนที่ขยันขันแข็งอยู่เสมอ ก่อนหน้านี่เองก็....
ข้างต้นนั้นคือเรียงความที่ทามากิ น้องสาวคนสุดท้องของบ้านโกโควเขียนขึ้นเพื่อส่งเป็นการบ้านที่โรงเรียน ซึ่งฮินาตะ ลูกสาวคนรองของบ้านโกโควที่ได้อ่านก็อดที่จะรู้สึกน้อยใจไม่ได้ เนื่องจากทั้งๆชื่อของหัวก็เป็น 'พี่สาวของหนู' แท้ๆ แต่ในเนื้อความกลับเป็น 'รักพี่รูริที่สุด!' ไปกว่า 8 ใน 10 ของทั้งหมดเลยทีเดียว...
ฮินาตะบอกให้ทามากิเอาไปคุโระเนโกะดูด้วย ซึ่งรับรองว่าพี่สาวของพวกเธอจะต้องดีใจสุดๆแน่ๆ แค่คิดถึงตอนที่พี่ของเธอได้อ่านเรียงความที่เนื้อหาดูไม่ต่างราวกับจดหมาย รักของน้องสาวสุดที่รักขึ้นมาฮินาตะก็อดที่จะอยากเห็นไม่ได้
ฮินาตะอ่านเรียงความของน้องสาวต่อไปอีก
----ในตอนนั้น ท่านพี่รูริดูเหมือนจะอยากจะพบโชคชะตาที่ส่องประกายสดใสในชีวิตประจำวันที่ กว้างใหญ่ไพศาลค่ะ น่าเสียดายที่หนูก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่ามันหมายถึงอะไร อย่างเช่น 'อ๋อ ดวงวิญญาณของเขานั้นถูกธรรมชาติกำหนดเอาไว้แล้วล่ะนะ' ด้วยท่าทางที่ดีอกดีใจค่ะ เวลาที่คุยกับ 'คนของโลกแห่งความมืด' แล้วก็มักจะนิ่งเงียบ แก้มแดงระเรื่อ แล้วก็มีท่าทางดูตื่นเต้นยังไงไม่รู้ค่ะ สักวันนึงหนูก็อยากที่จะสามารถเข้าใจในสิ่งที่ท่านพี่รูริพูดถึงทั้งหมดจัง เลยค่ะ
"เข้าใจไม่ได้น้าาา---!!" ฮินาตะเผลอร้องลั่นออกมา แค่คิดว่าน้องสาวผู้แสนใสซื่อบริสุทธิ์ของเธอจะต้องกลายไปเป็นสาวเพ้อเจ้อ แบบพี่ของเธอขึ้นมาก็ทำเอาเธอแทบขาดใจ
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ หนูลองมาคิดๆดูแล้ว หนูก็คิดออกมันต้องเป็นเช่นนี้แน่ๆค่ะ
ท่านพี่นั้นกำลังมีคนที่ชอบอยู่ค่ะ
"เย้ย เอาจริงง่ะ!?" ฮินาตะร้องเสียงหลง เธอลองถามน้องสาวดูเพื่อความแน่ใจว่าที่เขียนลงไปทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง แน่ใช่มั้ย ซึ่งทามากิยืนยันว่าจริง
ถึงอย่างนั้นฮินาตะก็ ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดีว่าพี่สาวผู้แสนเพ้อเจ้อของเธอจะเกิดมีคนที่ชอบเป็น มนุษย์มีเนื้อหนังมังสาจริงๆขึ้นมาได้ เธอคิดว่ายังไงก็คงหนีไม่พ้นตัวละครในอนิเมหรือแฟนหนุ่มในจินตนาการแน่ๆ
ยังไงก็ตามเธอก็เลยลองไปถามเจ้าตัวดูตรงๆซะเลย
"พี่รูริพี่รูริจ๋า" เธอเรียกพี่สาวที่กำลัง
"....ยุ่งจริงๆเลยนะ รออีกเดี๋ยวนึงละกัน"
"คือ ไม่ได้หมายถึงเรื่องกับข้าวหรอกนะ"
"งั้นอะไรล่ะ?"
"พี่รูริเนี่ย ที่ว่ามีคนที่ชอบแล้วล่ะจริงเหรอ?" เท่านั้นแหละคุโระเนโกะก็ถึงกับสะดุ้งโหยง สีหน้าเปลี่ยนไปในบัดดล...
"...พ-พ-พูดถึงเรื่องอะไรมิทราบ?"
"เอ๊ะ...เดี๋ยว นี่จริงเหรอเนี่ย?"
ฮินาตะประเมินจากปฏิกิริยาตอบสนองของคุโระเนโกะแล้ว เปอร์เซ็นต์ที่เรื่องนี้จะเป็นจริงนั้นมีเกิน 50% เลยทีเดียว เธอเลยซักไซร้ถามให้ได้ว่าคนที่พี่สาวของเธอชอบนั้นเป็นคนยังไง
"เป็นคนแบบไหนเหรอ!? บอกหน่อยสิ!"
"ช-ช่างเป็นเด็กที่ไม่ยอมฟังที่คนอื่นเค้าพูดเลยนะเนี่ย"
"ก็แหม ดูยังไงก็เห็นกันอยู่ชัดๆนี่นา บอกหน่อยเหอะน้า~ อยากรู้อะอยากรู้อ้ะ!"
"อยากรู้อะอยากรู้อ้ะ! ฮิฮิ!" ทามากิมายืนอยู่ข้างๆร่วมแจมด้วยอีกคน
ด้วยความต้านทานต่อลูกตื๊อของเหล่าน้องสาวสุดรักไม่ไหว คุโระเนโกะก็ตอบออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำราวกับลูกแอ๊ปเปิ้ลว่า "เป็นคนที่วิเศษ....มากๆเลยล่ะ"
"ว้าาา-----ย !!" สองสาวร้องลั่น ฮินาตะตัวสั่นเทิ้มด้วยความตื่นเต้น
"ล-แล้วคบเป็นแฟนกันรึยัง?" เธอถามต่อ
"ย-ยัง"
"ไหงงั้นเนี่ย~! ถ-ถ้างั้น.....สารภาพรักล่ะ?"
"พ-พอได้แล้ว เดี๋ยวพี่โกรธนะ"
"อะไรเนี่ย ยังไม่ได้สารภาพรักหรอกเหรอ?"
แบบนี้ต้องกระตุ้นสักหน่อย!
"พี่รูริเนี่ยคุณหนูจริงๆด้วยสินะเนี่ย~"
"อึก...." คุโระเนโกะกำหมัดด้วยความโกรธ "....ฮึ........อย่ามาดูถูกกันนะ พี่เองน่ะก็มีผู้ชายที่ 'ผูกสัญญา' ด้วยอยู่นะ...จะบอกให้"
"เอ๋อ๋!? ผ-ผูกสัญญา!?"
"ฮุ ฮุ อื้อ ใช่แล้ว 'ผูกสัญญา' " คุโระเนโกะแสยะยิ้ม "ในนามของความเที่ยงธรรมนั้นคือ 'เคียวสุเกะ' ในฐานะ 'สัตว์ร้ายสีดำ' ของพี่ เราสองต่างก็เป็นคู่ชีวิตกัน...."
"อะไรกัน สุดท้ายก็ตัวละครในอนิเมงั้นเหรอเนี่ย" ฮินาตะเซ็งจับจิต เธอเผลอคิดไปชั่วหนึ่งว่าจะมีเรื่องอะไรๆแบบผู้ใหญ่เกิดขึ้นจริงแล้วซะอีก
"ไม่ใช่ เขาน่ะ 'มีตัวตน' อยู่จริงๆ"
.................พี่รูริ น่าสงสารจัง
"ทามากิจัง ไปเล่นตรงนั้นก่อนได้มั้ยจ๊ะ?" ฮินาตะบอกให้น้องสาวคนเล็กไปเล่นที่อื่นก่อน เพื่อที่เธอจะได้คุยกับพี่อย่างจริงๆจังๆกันสองคน
"อืม นั่นสินะ....สัตว์ร้ายสีดำ....เอ่อ เคียวสุเกะซังเนี่ย? มีอยู่จริงสินะ" ข้างในใจของพี่รูริน่ะนะ
"? ....นี่ทำไมฉันต้องให้น้องสาวมาร้องไห้ให้ด้วยความเวทนาด้วยล่ะเนี่ย?"
"เปล่านะ อย่าใส่ใจเลย ก็แค่ฝุ่นเข้าตาเฉยๆน่ะ....." แต่ฮินาตะก็ไม่อาจหยุดน้ำตาให้ไม่ไหลได้ เธอสงสารพี่สาวของเธอจับจิต ที่เดียวดายจนถึงขนาดต้องสร้างแฟนหนุ่มในจินตนการขึ้นมาจริงๆ แถมยังเพ้อไปจนถึงขั้นจินตนาการว่ามีอะไรกันแล้วด้วยเนี่ย....
"คือว่า.....คนที่พี่รูริชอบเนี่ย วิเศษตรงไหนเหรอคะ?"
"...ท-ทั้งหมดเลย" คุโระเนโกะตอบด้วยท่าทางเขินอาย "ทั้งเท่ ทั้งอ่อนโยน.....เป็นคนที่พึ่งพาได้สุดๆเลยล่ะ"
"ต่อสู้เก่งด้วยรึเปล่า?" ฮินาตะคิดว่าที่พี่ของเธอพูดถึงน่าจะเป็นพระเอกของเรื่องมาสเคร่า แต่คุโระเนโกะกลับบอกว่า
"เปล่า...ในภพนี้ 'เขา' ไม่ได้มีความสามารถในการรบน่ะ"
จ้า จ้า กำหนดไว้แบบนั้นสินะ ฮินาตะคิด
"....แล้วจะไม่สารภาพรักเหรอ?"
"นั่นสินะ....เขายิ่งเป็นคนที่ทึ่มๆอยู่ด้วย ถ้าไปบอกไปตรงๆล่ะก็คงไม่มีทางรับรู้แน่นอนล่ะนะ นอกจานี้ คนที่ชอบเขาน่ะไม่ได้มีแค่พี่คนเดียว ดังนั้นถ้าพี่สารภาพรักออกไป ก็จะมีคนที่ต้องเจ็บปวดน่ะ"
"ถ้างั้นก็....จะไม่สารภาพรักงั้นเหรอ? ทั้งๆที่ชอบเนี่ยนะ"
"........................................"
พอเห็นท่าทีที่เศร้าสร้อยของพี่สาว ฮินาตะก็ไม่กล้าที่จะพูดแหย่เล่นอะไรอีก
ฮินาตะเคยได้ยินพี่ของเธอพูดถึงคนที่ชื่อโคซากะ คิริโนะมาบ้าง ว่าได้พบกันเมื่อหน้าร้อนปีที่แล้วในตอนที่เธอไปงานมีตติ้งครั้งแรก จนได้กลายเป็นเพื่อนรักกัน ซึ่งเหตุการณ์ในวันนั้นที่เธอพอจะจำได้ก็....
"งาย~ งานมีตติ้งเป็นไงบ้างอะ อยากรู้จังเลย สนุกรึเปล่า?"
"แน่นอนว่าต้องสนุกสิ ได้เจอเพื่อนๆที่มีงานอดิเรกเหมือนกันเยอะๆแบบนั้นทั้งที นี่ก็กะว่างานครั้งหน้าก็จะไปด้วยนะ"
แต่หลังจากนั้นฮินาตะได้ยินเสียงพี่ของเธอคุยโทรศัพท์เสียงดังอยู่กับใครไม่ รู้ เธอก็คิดสงสัยว่าจริงๆแล้วงานมีตติ้งที่ว่านั้นล้มเหลวไม่เป็นท่ารึเปล่า
เมื่อครึ่งปีก่อน ฮินาตะเคยถามพี่ของเธอว่า "พี่รูริเนี่ย อย่าบอกนะว่าไม่มีเพื่อนกับเขาเลยน่ะ?" ซึ่งพี่ของเธอในตอนนั้นก็ตอบกลับมาว่า "....ไม่ใช่สักหน่อย" พร้อมกับหยิบเอามือถือมาเปิดให้ดู
"......จะแสดงหลักฐานให้ดูว่าพี่น่ะมีเพื่อนเยอะแค่ไหน" ซึ่งในมือถือนั้นมีที่อยู่เมล์อยู่เยอะแยะก็จริงอยู่ แต่ทว่า....
อาซาคุระ คิวบิ ----- 'แมมมอน'
อาสึกะ ยูโกะ ----- 'เบลเซบับ'
อั๊กโกะ เอลูชูออส ธันเดอร์เรน ----- 'อาซาเซล'
'Ω' (Unknown)
ผู้หญิง? \ ชื่อจริงไม่ปรากฎ \ Username \ กลุ่มเป้าหมายการแก้แค้นลำดับที่ 2 ----- 'Fairy'
กลับมีแต่ของพรรค์นี้ทั้งนั้น
"......................................."
"....ฮึฮึ......เป็นไงล่ะ? ทีนี้ก็เข้าใจได้แล้วสินะ"
".....อืม เข้าใจแล้วล่ะ" แค่ได้เห็นเหล่าชื่อที่อย่างกับหลุดออกมาจากนิยายเหล่านั้นฮินาตะเข้าใจได้ ทันทีเลยว่าพี่ของเธอไม่ได้มีเพื่อนกะเขาเลยสักคนจริงๆ ทำให้เธออดที่จะรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้
แต่ทว่าหลังจากนั้น ก็ดูเหมือนว่าคุโระเนโกะจะหาเพื่อนที่มีงานอดิเรกเหมือนกันขึ้นมาได้จริงๆ แต่ตัวฮินาตะก็ไม่ได้เข้าไปถามตรงๆหรอก เพียงแต่รู้ว่าพี่ของเธอมักจะคุยกับ 'อูริเอล' และ 'แอทลาส' เกี่ยวกับเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่เธอไม่เข้าใจ แต่เท่าที่ดูๆแล้วก็พอจะเข้าใจได้ว่าเหมือนเวลาที่ 'โอ้อวดกันในหมู่เพื่อน' อะไรประมาณนั้น ซึ่งท่าทีของพี่เธอในขณะนั้นดูสนุกสนานมาก ซึ่งเธอก็ไม่ได้เห็นพี่ของเธอในสภาพนี้มานานพอควรแล้ว เธอจึงรู้สึกผิดขึ้นมานิดหน่อยที่ก่อนหน้านี้ดันไปเผลอคิดดูถูกพี่ของเธอ เข้า
หลังจากนั้น ก็มีอีกเรื่องหนึ่งเกิดขึ้น ในวันนั้นหลังจากที่พี่ของเธอกลับมาที่บ้าน ก็เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้องเพื่ออ่านหนังสือที่เอากลับมาด้วย ฮินาตะสงสัยว่าพี่ของเธออาจจะแอบอ่านหนังสือลามกสำหรับผู้หญิงอยู่รึเปล่า จึงได้แอบเข้าไปดู
"พี่รู้ริจ๋าขอคุยด้วยหน่อยสิ?"
"เฮือก...ม-มีอะไรงั้นเหรอ" คุโระเนโกะสะดุ้งเฮือก พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างปิดหนังสือที่กำลังอ่านยกใหญ่ ทำให้ฮินาตะยิ่งมั่นใจว่าต้องเป็นหนังสือที่น่าอายแน่ๆ
"อ้าว? พี่รูริ เมื่อกี๊กำลังอ่านอะไรอยู่อะ? นิตยสารเหรอ?" ฮินาตะแย่งฉวยหนังสือมาได้ในที่สุด แต่ก็พบว่ามันเป็นเพียงแค่นิตยสารแฟชั่นธรรมดาๆเท่านั้น
"? อะไรเนี่ย หนังสือธรรมดาๆนี่นา"
คุโระเนโกะที่ยอมถอดใจแล้วก็ถอนหายใจเฮ้อ "อย่าคิดอะไรให้มันมากไปได้มั้ย....นี่น่ะมันก็แค่นิตยสารแฟชั่นชั้นต่ำเท่านั้นแหละ"
"นั่นสินะ ใช่ว่าจะแปลกอะไรสัก----" ฮินาตะชะงัก "---พี่รูริอ่านนิตยสารแฟชั่นงั้นเหรอ!?"
"....การพี่จะอ่านนิตยสารแฟชั่นวัยรุ่นเนี่ย มันแปลกตรงไหนมิทราบ?"
"โคตรจะแปลกเลยล่ะ! เป็นอะไรไปกันแน่เนี่ย!? ตัวปลอมงั้นเหรอ!?" ฮินาตะไม่อยากจะเชื่อว่าพี่สาวของเธอที่ปกติเอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการแต่งชุด โกธิโลลิต้าสีดำทะมึนแบบนั้น ถ้าจู่ๆวันนึงกลับมาแต่งตัวโฉบเฉี่ยวแบบวัยรุ่นทั่วๆไปขึ้นมาเนี่ยเธอนึกภาพ ไม่ออกจริงๆว่าจะเป็นแบบไหน ถึงตอนนี้เท่าที่เห็นจะยังไม่ได้เปลี่ยนไปอะไรก็ตาม
"....ทำไมเหรอ? ในที่สุดก็คิดจะตามแฟชั่นกับเขาขึ้นมารึไง?"
"เปล่า ไอ้พวกชุดไร้ยางอายแบบนี้ พี่จะไปใส่ได้ยังไงกันล่ะ"
".....งั้นอะไรล่ะ?"
ในขณะที่กำลังจะตอบคำถาม คุโระเนโกะดูท่าทางเขินอายอย่างเห็นได้ชัด ".....พอดีเพื่อนให้มาน่ะ"
"พี่มีเพื่อนแล้วงั้นเหรอ? เอ๋----!!?? จริงอ่าาา---!!??"
คุโระเนโกะก็บอกว่าเพื่อนของเธอเป็นนางแบบ ซึ่งนิตยสารเล่มที่เธอเอามาก็มีรูปของเพื่อคนนั้นอยู่ด้วย
"คนไหนเหรอคนไหนเหรอ?"
คุโระเนโกะก็เปิดไปที่หน้าหนึ่งให้ฮินาตะดูแล้วบอกว่า ".....คนที่ดูบิจจิ(bitch)ที่สุดในหน้านี้ไงล่ะ"
"ดูบิจจิเนี่ยนะ" ฮินาตะไม่เข้าใจว่าพี่ของเธอหมายถึงอะไร โดยถ้าให้เธอนึกสภาพเพื่อนที่มีงานอดิเรกเหมือนกันพี่ของเธอ เธอก็คิดว่าน่าจะเป็นเด็กผู้หญิงดูเหมือนพวกโอตาคุมากกว่า
"เอ่อ...คนนี้เหรอ?"
"ไม่ใช่"
"ถ้างั้น คนนี้ล่ะ?"
"ไม่ใช่"
".....ถ้างั้นคนไหนล่ะ? ไอ้ที่บอกว่าดูบิจจิเนี่ยหนูไม่เข้าใจหรอกว่่ามันเป็นยังไงน่ะ"
"......คนนี้ไงล่ะ" คนที่พี่ของเธอชี้ไปนั้น ก็คือคนที่สวยที่สุดในกลุ่มนั้น
"เอ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋อ๋!? ค....คนนี้น่ะเหรอ!?"
"ใช่แล้วล่ะ ฮึๆ ดูบิจจิใช่มั้ยล่ะ?"
"ตรงไหนกัน!?" คนที่คุโระเนโกะชี้ให้ดูนั้น ฮินาตะคิดว่าสวยสุดๆ สวยขนาดเพียงแค่เห็นแค่ครั้งเดียวเธอก็หลงสเน่ห์เข้าให้อย่างจังเลย
"ตรงไหนงั้นเหรอ....ทั้งหมดแหละทั้งหมดเลยบิจจิไปถึงขั้ววิญญาณเลยทีเดียวเลยล่ะ นั่นแหละตัวตนที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้ ฮึๆ"
ฮินาตะคิดว่าถ้าพี่ของเธอตั้งใจจะด่าเพื่อนคนสวยคนนี้จริงๆล่ะก็ คงไม่เรียกว่าบิจจิซ้ำไปซ้ำมาด้วยสีหน้าท่าทางดีใจแบบนั้นหรอกมั้ง
"ลองดูให้ดีๆสิ นางแบบคนอื่นๆที่ในรูปเนี่ย ดูยังไงก็บิจจิกันทั้งนั้นเลยไม่ใช่เหรอ"
ฮินาตะก็เลยคิดไปว่าคำว่าบิจจิเนี่ย น่าจะเป็นคำชมที่ทำนองเดียวกับ 'เท่จังเลย' อะไรประมาณนั้น
"อื้ม! บิจจิจังเลยเนอะ! คนนี้น่ะ!"
"ในที่สุดก็เข้าใจแล้วสินะ" คุโระเนโกะพยักหน้าอย่างพอใจ ในที่สุดก็สื่อสารเข้าใจกันได้ ทำให้ฮินาตะเองก็พลอยโล่งใจไปด้วย
"งี้ก็แสดงว่า บิจจิซังที่พี่รูริคุยโทรศัพท์ด้วยทุกวันเนี่ย ก็คือคนๆนี้งั้นเหรอ?"
"ใช่แล้วล่ะ"
"หืม ไหนๆ........เห-----! คิริโนะซังงั้นเหรอ~~~~~~~~~!"
ฮินาตะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่ของเธอจะมีเพื่อนที่ดูน่ารักสดใสร่าเริงได้ ขนาดนี้ ซึ่งเธอเองก็อยากจะลองพบหน้าบิจจิซังคนนี้แบบตัวเป็นๆสักครั้งนึงให้ได้
"เอ๋? งั้นก็แสดงว่า.....บิจจิซังเป็นโอตาคุงั้นเหรอ?"
"ช-ใช่แล้วล่ะ"
"เอ๋~? ไม่เห็นเหมือนเลยอ่า~"
"ม-ไม่ได้โกหกนะ เอ้า ดูนี่ซะ รูปที่ถ่ายตอนไปอากิบะเมื่อคราวก่อนน่ะ" แล้วคุโระเนโกะก็เอารูปในมือถือให้ดู ซึ่งเป็นรูปที่คุโระเนโกะถ่ายกับคิริโนะกับอีกคนที่ใส่แว่นหนาเตอะดูโอตาคุๆ (ซาโอรินั่นแหละ) ฮินาตะก็เลยยอมเชื่อ
ฮินาตะขอร้องพี่ของเธอว่าอยากจะเจอกับคิริโนะ แต่คุโระเนโกะสั่งว่าไม่ได้เด็ดขาด โดยเธอย้ำว่าทั้งนี้ก็เพื่อตัวของน้องๆเองทั้งนั้น
เป็นอันจบเรื่องของคิริโนะ กลับมาเข้าเรื่องกันต่อ ในเดือนสิงหาคม เวลาได้ล่วงเลยไปไม่รู้กี่วันแล้วตั้งแต่ที่ฮินาตะได้ยินเรื่องของ 'เคียวสุเกะ' แฟนในจินตนาการของพี่สาวเธอ ซึ่งดูเหมือนว่าพี่ของเธอจะเพ้อเจ้อไปถึงขั้นติ๊ต่างว่า 'เคียวสุเกะ' คนนี้เป็น 'พี่ชายของคิริโนะซัง' ซึ่งก็ทำเอาฮินาตะอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
ในเย็นหนึ่งของช่วงปิดเทอมหน้าร้อน ฮินาตะออกไปกล่าวต้อนรับพี่สาวที่เพิ่งกลับมาบ้านอย่างเคย แต่คุโระเนโกะกลับมีท่าทีแปลกๆ เอาแต่หัวเราะในลำคอแล้วก็เดินกลับเข้าห้องไป จนฮินาตะสงสัยว่าอาจจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นกับพี่สาวของเธอก็เป็นได้ เลยทำทีจะเข้าไปคุยด้วยเพื่อแอบดูสักหน่อย
"พี่รูริขา~ เรื่องกับข้าวจะเอาไง....เหวอ!" ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้านั้นก็คือ พี่สาวของเธอที่กำลังตั้งสมาธิอยู่กับการคิดอะไรบางอย่างอยู่อย่างขมักเม้น โดยที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดโกธิคโลลิที่ใส่กลับมา ซึ่งเธอเอะใจมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วว่าพี่ของเธอมีท่าทีที่แปลกๆไป เธอสงสัยว่าพี่ของเธออาจจะกำลังแอบคิดอะไรทะลึ่งๆอยู่รึเปล่า
"อืม~~~~~! อืม~~~~~!" คุโระเนโกะที่กำลังนั่งตั้งสมาธิอยู่บนเบาะรองนั่งจู่ๆก็ล้มตัวลงไปกลิ้งไป มากับพื้นยกใหญ่ ทำเอาฮินาตะที่กำลังเฝ้าดูอยู่ถึงกับคิดว่าพี่ของเธอเสียสติไปแล้ว
".....เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"
"......ทามะจัง ตอนนี้อย่าเพิ่งเข้ามานะ" เธอจะให้น้องสาวคนเล็กมาเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของพี่สาวไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นภาพลักษณ์ที่อุตส่าห์สวยหรู(?)มีหวังได้พังทลายกันพอดี
หลังจากที่กลิ้งไปมากับพื้นได้สักพัก จู่ๆคุโระเนโกะก็ลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งถลาไปที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วเริ่มลงมือ เขียนอะไรบางอย่างอย่างบ้าคลั่งลงในสมุดโน้ต ด้วยใบหน้าที่ดูมีความสุขสุดๆ ที่เขียนลงไปนั้นก็อย่างเช่น 'โคซากะ รูริ' อะไรทำนองนั้นเป็นต้น
แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 54 21:46:05