PANTIP.COM : A11109114 แดเนริส - จาก Game of Thrones [season 1 ตอนที่ 1] [Series Club]

ความคิดเห็นที่ 5

เมื่อเนื้อตัวเธอสะอาดสะอ้านดีแล้ว ทาสทั้งสองก็ช่วยเธอขึ้นจากน้ำและเช็ดตัวให้จนแห้ง เด็กสาวหวีผมให้เธอจนเป็นสีเงินเรืองรอง หญิงแก่แต่งแต้มตัวเธอด้วยน้ำหอมกลิ่นดอกไม้ของทุ่งโดธรากี นางแตะกลิ่นตรงข้อมือ หลังหู ตรงยอดหน้าอก และจุดสุดท้ายบนริมฝีปากล่างของเธอ ที่ตรงนั้นระหว่างขา พวกนางแต่งตัวให้แดนี่ด้วยเสื้อบางเบาที่อิลลิริโอมอบให้ ก่อนจะสวมทับอีกชั้นด้วยเสื้อคลุมสีพลัมเพื่อขับสีม่วงในดวงตาเธอให้โดดเด่น เด็กสาวสวมรองเท้าแตะให้ ส่วนหญิงแก่สวมมงกุฏและสร้อยข้อมือข้อมือทองคำประดับด้วยหินอัญมนีสีม่วง และสุดท้ายเป็นสร้อยคอทองคำขนาดใหญ่ที่แวววาวไปด้วยอักขระวาไลเรียโบราณ

“ตอนนี้ท่านดูเป็นเจ้าหญิงจริงๆ” เด็กสาวพูดขึ้นอย่างแทบหมดลมหายใจ แดนี่มองดูตัวเองในกระจกเงินที่อิลลิริโอมอบให้ เจ้าหญิง เธอคิด แต่เธอจำได้ว่าเด็กสาวเล่าอะไรให้เธอฟัง ว่าคาลโดรโกนั้นร่ำรวยมากจนแม้แต่ทาสก็มีปลอกคอทองสวมใส่ เธอรู้สึกหนาวขึ้นมาวูบหนึ่งจนขนที่แขนของเธอลุกชัน

พี่ชายนั่งรอเธออยู่ในห้องโถงที่เย็นสบายพลางเอามือแกว่งน้ำในบ่อข้างๆ เขาลุกขึ้นยืนเมื่อแดนี่ออกจากห้อง เขามองดูเธออย่างพินิจพิจารณา “ยืนตรงนั้นแหละ” เขาบอกเธอ “หมุนตัวซิ ใช่ ใช่ ดี เจ้าดู . . . ”

“ราวกับราชินี” ปราชญ์อิลลิริโอเอ่ยขึ้นขณะกำลังเดินออกมาจากซุ้มประตู เขาเดินอย่างนุ่มนวลผิดคาดมากสำหรับผู้ชายตัวมหึมา ไขมันของเขาเด้งขึ้นลงอยู่ภายใต้เครื่องแต่งกายผ้าไหมหลวมๆ สีแดงเมื่อเขาก้าวเดิน หินอัญมนีสะท้อนแสงระยิบระยับอยู่บนทุกๆ นิ้ว และเขาชโลมน้ำมันบนเคราสีเหลืองจนมันเรืองรองราวกับทองจริง “ขอให้พระเจ้าแห่งแสงสว่างจนโปรยคำอวยพรให้กับเจ้าในวันที่แสนเป็นมงคลนี่ด้วยเถิด เจ้าหญิงแดเนริส” นักปราชญ์พูดพลางจับมือของเธอ เขาโค้งหัวลง เผยให้เห็นฟันทองเบี้ยวๆ ผ่านเคราสีทอง “นางแลดูราวกับภาพมายา ฝ่าบาท ภาพมายา” เขาบอกพี่ชาย “โดรโกจะยินดีเป็นอย่างยิ่ง”

“นางผอมเกินไป” วิเซริสบอก วิเซริสรวบผมสีทองเงินเดียวกับแดนี่ไปข้างหลังและกลัดมันไว้ด้วยเข็มกลัดที่ทำจากกระดูกมังกร ผมทรงนี้ทำให้มุมงกระดูกแก้มของเขายิ่งโดดเด่น ทำให้เขาดูดุดันและจริงจังมาก เขาเอามือวางบนด้ามดาบที่ยืมมาจากอิลลิริโอ “แน่ใจนะว่าไอ้คาลโดรโกนี่จะอยากได้เมียอายุน้อยขนาดนี้?”

“นางได้ผ่านการหลั่งเลือดมาแล้ว นางโตพอสำหรับ คาล” อิลลิริโอทวนคำตอบเดิมที่เคยตอบวิเซริสมาแล้วหลายครั้ง “ดูนางสิ ผมสีทองเงิน ตาสีม่วงอ่อนคู่นั้น . . . เป็นสายเลือดของวาไลเรียไม่ผิดแน่ ไม่ผิดแน่ . . . นางมีสายเลือดที่สูงส่ง ลูกสาวของกษัตริย์องค์ก่อน น้องสาวขององค์ใหม่ นางจะสามารถเข้าถึงภายในของโดรโกได้แน่นอน ไม่มีผิดพลาด” เมื่ออิลลิริโอปล่อยมือ แดเนริสพบว่าตัวเองกำลังตัวสั่นไปหมด

“คงงั้นมั้ง” พี่ชายพูดอย่างไม่วางใจนัก “พวกป่าเถื่อนนั่นยิ่งมีรสนิยมวิปริตอยู่ด้วย เด็กผู้ชาย ม้า แกะ . . .”

“จะเป็นการดีถ้าท่านไม่ไปถามเรื่องนี้จากคาลโดรโก”

ความเกรี้ยวกราดปรากฏขึ้นมาในดวงตาสีม่วงอ่อนของพี่ชาย “เจ้าเห็นว่าข้าโง่นักหรือ?”

อิลลิริโอคำนับเล็กน้อย “ข้าเห็นท่านเป็นกษัตริย์ เกรงว่าท่านอาจไม่คุ้นเคยกับการตักเตือนแบบคนธรรมดาสามัญ หากข้าล่วงเกินท่านข้าต้องขอประทานอภัยด้วย” เขาหันไปตบมือเรียกคนถือคบไฟ

เมื่อขบวนของแดนี่ออกเดินทาง ถนนของเพนทอสก็มืดสนิทแล้ว ผู้รับใช้สองคนถือตะเกียงน้ำมันกระจกสีฟ้านำหน้าไปให้ความสว่าง หนุมฉกรรจ์ราวสิบคนมีหน้าที่แบกเกี้ยว ภายในผ้าม่านของเกี้ยวค่อนข้างแคบและอบอุ่น กลิ่นกายที่ไม่น่าดึงดูดนักของอิลลิริโอโชยทะลุกลิ่นน้ำหอมมาเข้าจมูกแดนี่

พี่ชายไถลตัวจากหมอนมานอนเอกเขนกข้างแดนี่ ท่าทางเขาจะไม่ได้กลิ่น จิตใจของเขาอยู่ไกลออกไปที่อีกฟากหนึ่งของทะเล “เราไม่ต้องการ คาลาซาร์ ทั้งหมดของมันหรอก” วิเซริสพูด นิ้วของเขากำลังเล่นด้ามดาบ แดนี่รู้ดีว่าเขาไม่เคยใช้ดาบอย่างจริงจังมาก่อนเลย “หนึ่งหมื่น แค่นั้นก็พอแล้ว ข้าสามารถถล่มเจ็ดราชอาณาจักรให้ราบคาบได้ด้วยกองทัพโดธรากีจำนวนหนึ่งหมื่น อาณาจักรที่เหลือจะลุกขึ้นต่อสู้เพื่อกษัตริย์ที่แท้จริงของพวกมัน ไทเรล เรดวิน ดาร์รี เกรย์จอย พวกมันไม่มีความรักให้กับไอ้ผู้ช่วงชิงเช่นเดียวกับข้า และพวกชาวบ้านล้วนอยู่ฝ่ายข้า พวกเขาร่ำร้องหากษัตริย์ของเขา” เขามองอิลลิริโอด้วยความกระวนกระวาย “ใช่ไหม? ใช่ไหม?”

“พวกนั้นล้วนเป็นคนของท่าน และต่างก็รักท่าน” ปราชญ์อิลลิริโอพูดอย่างเป็นมิตร “ตามแท่นบูชาทั่วทั้งอาณาจักร ชายหนุ่มล้วนแอบชูแก้วให้กับสุขภาพของท่านอย่างลับๆ ในขณะที่หญิงสาวเย็บธงมังกรและซ่อนมันไว้จนกว่าวันที่ท่านจะข้ามผืนน้ำกลับไป” เขายักไหล่ “สายของข้าบอกมาอย่างนั้น”

แดนี่ไม่มีสายสืบ เธอไม่มีทางรู้เลยว่าคนอีกฟากหนึ่งของทะเลกำลังคิดหรือทำอะไรอยู่ แต่เธอไม่เชื่อคำหวานของอิลลิริโอ จริงๆ เธอไม่ไว้ใจอิลลิริโอเลยแม้แต่น้อย แต่พี่ชายกำลังพยักหน้าอย่างโหยหา “ข้าจะฆ่าไอ้ผู้ช่วงชิงนั่นด้วยมือข้าเอง” เขาสัญญา เขาที่ไม่เคยฆ่าใครมาก่อนเลย “เหมือนกับที่มันฆ่าพี่เรย์การ์ของข้า และไอ้แลนนิสเตอร์ ไอ้คิงสเลย์เยอร์นั่นด้วย กับสิ่งที่มันทำกับท่านพ่อ”

“นั่นเป็นเรื่องที่เหมาะสมที่สุด” ปราชญ์อิลลิริโอพูด แดนี่สังเกตเห็นรอยยิ้มเผยออกมาที่ปากของอิลลิริโอ แต่พี่ชายไม่เห็น เขาพยักหน้าไปพลางเปิดผ้าม่านแล้วมองเหม่อออกไปในความมืดของค่ำคืน แดนี่รู้ว่าพี่ชายกำลังต่อสู้อยู่ในศึกหอกสามง่ามอีกครั้ง

คฤหาสถ์ข้างอ่าวของโดรโกตั้งตระหง่านไว้ด้วยหอคอยเก้าหลัง เถาวัลย์สีซีดพันคดเคี้ยวเต็มกำแพงหินสูง มันถูกมอบให้กับ คาล โดยเหล่านักปราชญ์ของเพนทอส อิลลิริโอเคยเล่าให้เธอฟัง เมืองอิสระมักใจกว้างกับเหล่านักรบบนหลังม้าเสมอ “เราไม่ได้กลัวพวกมันหรอกนะ” อิลลิริโอมักอธิบายด้วยรอยยิ้ม “พระเจ้าแห่งแสงสว่างจะดูแลกำแพงเมืองต่อต้านนักรบโดธรากีได้เป็นล้านๆ เป็นสิ่งที่นักบวชแดงสัญญา . . . แต่ทำไมจะต้องเสี่ยงด้วย ในเมื่อมิตรภาพของพวกมันราคาถูกขนาดนี้?”

เกี้ยวหยุดลงที่หน้าประตูทางเข้า หนึ่งในยามรักษาการณ์ประจำบ้านดึงผ้าม่านเปิดออกไปข้างหลัง เขามีผิวสีทองแดงและตาสีน้ำตาลเข้มตามแบบชาวโดธรากี ชายคนนี้โกนหัวและหนวดเคราเกลี้ยงเกลา และสวมหมวกหนามทองแดงซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกองทหารขันที เขามองพวกแดนี่อย่างเย็นชา ปราชญ์อิลลิริโอคำรามภาษาโดธรากีใส่ ยามรักษาการณ์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเดียวกันแล้วโบกมือให้พวกเธอผ่านเข้าไป

แดนี่สังเกตว่าพี่ชายกำลังกำด้ามดาบเอาไว้แน่น เขาดูหวาดกลัวพอๆ กับตัวเธอเอง “ไอ้ขันทีไร้มารยาท” วิเซริสบ่นพึมพัมขณะเกี้ยวถูกแบกขึ้นไปยังคฤหาสถ์

ปราชญ์อิลลิริโอยังคงหยอดคำหวาน “คนสำคัญมากมายจะมาร่วมฉลองในคืนนี้ คนอย่าง คาล ย่อมมีศัตรู เป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องปกป้องแขกผู้ร่วมงาน และท่านก็เป็นหนึ่งในระดับผู้นำ ฝ่าบาท ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้ช่วงชิงจะจ่ายเงินก้อนงามสำหรับหัวท่านแน่”

“อา ใช่” วิเซริสพูดอย่างมืดมน “มันพยายามลงมือมาหลายครั้งแล้ว อิลลิริโอ ข้าพูดจริง มีดรับจ้างของมันติดตามเราไปทุกหนทุกแห่ง ข้าเป็นมังกรคนสุดท้าย ข้าจะไม่นอนหลับอย่างวางใจเด็ดขาดในระหว่างที่ข้ายังมีชีวิต”

เกี้ยวหยุดลง ผ้าม่านถูกดึงเปิดออก ทาสคนหนึ่งยื่นมือช่วยพาแดเนริสลงจากเกี้ยว ปลอกคอของเขา แดนีสังเกต เป็นเพียงทองแดง พี่ชายตามลงมา มือยังคงกำแน่นอยู่ที่ด้ามดาบ สำหรับอิลลิริโอจำเป็นต้องใช้ทาสหนุ่มแข็งแรงถึงสองคนเพื่อช่วยพยุงเขาลุกขึ้นยืน

อากาศภายในคฤหาสถ์อบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศ คบไฟ และกลิ่นหอมหวานของมะนาวและซินเนมอน พวกเธอได้รับการนำทางผ่านโถงทางเข้า โมเสกกระจกหลากหลายสีสันเป็นรูปภาพการล่มสลายของเวไลเรีย ตะเกียงน้ำมันจุดสว่างอยู่บนกำแพงรอบห้อง ภายใต้ประตูหินโค้งที่แกะสลักเป็นรูปกิ่งและใบไม้ ขันทีร้องเพลงรับการมาถึงของพวกเธอ “วิเซริสที่สาม แห่งตระกูลทาร์กาเรียน” เขาร้องด้วยเสียงแหลมสูง “ราชาของชาวแอนดัลส์ ชาวรอยนาร์ และบุรุษแรก ลอร์ดแห่งเจ็ดราชอาณาจักรและผู้พิทักษณ์แห่งมาตุภูมิ พร้อมด้วยพระขนิษฐภคินี(น้องสาว) แดเนริส สตอร์มบอร์น เจ้าหญิงแห่งโขดหินมังกร และเจ้าภาพ อิลลิริโอ โมพาทิส ปราชฐ์แห่งเมืองอิสระเพนทอส”
แก้ไขเมื่อ 24 ก.ย. 54 12:28:44

จากคุณ : J-Renderer

เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 12:02:57

ความคิดเห็นที่ 7

พวกเธอเดินผ่านขันทีเข้าไปสวนที่ประดับไปด้วยเสาหินที่มีเถาวัลย์ขึ้นเต็ม แสงจันทร์ทำให้ใบเถาวัลย์ประกายสีขาวเหมือนกระดูก ระยิบระยับด้วยสีเงินเมื่อเหล่าแขกผู้ร่วมงานเดินผ่านไปมา แขกจำนวนมากเป็นหัวหน้านักรบชาวโดธรากี ชายหนุ่มร่างใหญ่ผิวสีทองแดง หนวดเคราที่ยาวมัดประดับไว้ด้วยวงแหวนโลหะ ผมเปียสีดำชโลมน้ำมันและติดกระดิ่ง ปะปนไปด้วยชาวบราโวสและเหล่านักดาบรับจ้างจากเมืองต่างๆ ตั้งแต่เพนทอส ไมร์ ไทรอช จากเกาะซัมเมอร์ ชายขนดกจากท่าเรืออิบเบน และมีนักบวชแดงที่ตัวอ้วนใหญ่ยิ่งกว่าอิลลิริโออยู่ด้วย แดเนริสมองผู้ร่วมงานอื่นๆ แล้วสังเกตว่า . . . แล้วตระหนักว่า เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในงานนี้ เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

อิลลิริโอกระซิบ “สามคนนั้นเป็น บลัดไรเดอร์ ของโดรโก” เขาบอก “ข้างเสานั่นคือ คาล โมโร กับลูกชายโรโกโร ชายหนวดเขียวนั่นคือน้องชายของเจ้าเมืองไทรอช ผู้ชายข้างหลังนั่นคือ เซอร์ โจรา มอร์มอนท์”

แดเนริสสะดุดใจเข้ากับชื่อสุดท้าย “อัศวิน?”

“ไม่น้อยกว่านั้น” อิลลิริโอเผยยิ้มผ่านเครา “ได้รับการอวยพรจากน้ำมันทั้งเจ็ดจากไฮเซปตันเชียวนะ”

(High Septon เป็นพระที่ตำแหน่งสูงที่สุดของ the Faith)

“เขามาทำอะไรที่นี่?”

“ผู้ช่วงชิงต้องการหัวเขา” อิลลิริโอตอบ “เพราะเรื่องไร้สาระ เขาขายพวกโจรปล้นราวให้กับพ่อค้าทาสชาวไทรอชิแทนที่จะส่งไปหน่วยพิทักษ์ ราตรี กฏหมายไร้สาระ คนเราควรจะทำอะไรก็ได้กับสิ่งของของเราเอง”

“ข้าอยากสนทนากับเซอร์โจราภายในคืนนี้” พี่ชายบอก แดนี่พบว่าตัวเองกำลังมองดูอัศวินคนนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาน่าจะมีอายุกว่าสี่สิบแล้ว หัวกำลังเริ่มล้าน แต่ยังดูแข็งแรง เขาไม่ได้สวมชุดผ้าไหมหรือคอตต้อนแบบแขกคนอื่นๆ แต่สวมขนสัตว์และเกราะหนัง เสื้อเขามีสีเขียวแก่ ปักไว้ด้วยรูปที่คล้ายหมีสีดำกำลังยืนสองขา

เธอยังคงมองดูชายคนนี้ ชายที่มาจากแผ่นดินบ้านเกิดของเธอ เมื่ออิลลิริโอวางมือชื้นๆ ลงบนไหล่ “นั่น เจ้าหญิงที่รักเอ๋ย” เขากระซิบ “นั่น คือ คาล”

แดนี่อยากจะวิ่งหนีไปซ่อน แต่พี่ชายกำลังมองเธอยู่ ถ้าทำให้พี่ชายไม่พอใจเธอรู้ว่าเธอจะทำให้มังกรตื่น เธอรู้สึกกังวลมาก และมองไปที่ชายคนนั้นอย่างกระวนกระวาย ชายคนนั้นที่อาจจะขอแต่งงานกับเธอภายในคืนนี้

ทาสเด็กสาวคนนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนัก เธอคิด คาล โดรโก สูงที่สุดในงานเลี้ยงนี้ สูงกว่าคนที่สูงรองลงมามากกว่าหนึ่งช่วงหัว แต่ฝีเท้าของเขาดูแผ่วเบามาก เขาเดินอย่างคล่องแคล่วและแผ่วเบาเสียยิ่งกว่าเสือดำที่อิลลิริโอเลี้ยงไว้ เสียอีก และดูอายุน้อยกว่าที่เธอคิดด้วย ผิวของเขาเหมือนทองแดงขัดเงา หนวดเคราประดับด้วยวงแหวนที่ทำจากทอง

“ข้าต้องไปยื่นข้อเสนอก่อน” ปราชญ์อิลลิริโอพูด “รออยู่นี่ ข้าจะนำเขามาหาท่าน”

พี่ชายคว้าแขนเธอขณะที่อิลลิริโอเดินโซเซไปหา คาล นิ้วของเขาบีบอย่างแรงจนเธอรู้สึกเจ็บ “เห็นเปียของมันไหม น้องสาวที่รัก?”

ผมเปียของโดรโกดำขลับราวกับเที่ยงคืนและชโลมไปด้วยน้ำมัน แขวนไว้ด้วยกระดิ่งเล็กๆ ที่ส่งเสียงเวลาเขาก้าวเดิน มันยาวลงไปถึงเข็มขัด ยาวลงไปถึงสะโพก

“เห็นไหมว่ามันยาวขนาดไหน?” วิเซริสบอก “ชาวโดธรากีจะตัดเปียของฝ่ายตรงข้ามที่พ่ายแพ้การต่อสู้ เป็นการประกาศความอัปยศให้โลกเห็น คาล โดรโก ไม่เคยแพ้การต่อสู้เลย เขาเป็นดังเจ้าแห่งมังกร เอกอน ที่กลับมาเกิดใหม่ และเจ้าจะเป็นราชินีของเขา”

แดนี่มองคาลโดรโก ใบหน้าของเขาจริงจังและดุร้าย ตาของเขาเย็นชาและดำสนิทราวกับหิน พี่ชายอาจทำร้ายเธอเป็นบางครั้งเวลาเธอปลุกมังกรขึ้นมา แต่พี่ชายไม่เคยทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวแบบเดียวกับที่ชายคนนั้นกำลังทำ “ข้าไม่อยากเป็นราชินีของเขา” เธอได้ยินเสียงตัวเองพูดเบาๆ “ขอร้อง ขอร้อง ท่านพี่วิเซริส ข้าไม่อยาก ข้าไม่เอา ข้าอยากกลับบ้าน”

“บ้าน?” เขาพูดเบาๆ แต่เธอรู้ว่าเขากำลังพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “เราจะกลับบ้านได้ยังไง น้องสาวที่รัก? บ้านเราน่ะถูกช่วงชิงไปหมดแล้ว!” เขาดึงเธอเข้าไปในมุมมืดให้พ้นสายตาผู้คน นิ้วมือจิกลึกลงไปแขนเธอ “เราจะกลับบ้านได้ยังไง?” เขาถามย้ำ เขากำลังคิดถึงคิงส์แลนดิง และโขดหินมังกร และแผ่นดินทั้งหมดที่เขาสูญเสียไป

แดนี่เพียงหมายถึงห้องของพวกเธอที่บ้านของอิลลิริโอ ถึงจะไม่ใช่บ้านที่แท้จริงแต่ก็เป็นทั้งหมดที่พวกเธอมี แต่พี่ชายคงไม่อยากได้ยินเรื่องนี้ พี่ชายไม่มองว่านั่นคือบ้านของเขา ไม่ใช่แม้แต่บ้านหลังที่มีประตูสีแดง นิ้วของเขากรีดอย่างแรงบนแขนเธอเพื่อบังคับให้เธอตอบ “ข้าไม่รู้ . . . ” เธอพูดในที่สุด เสียกแตกพร่า น้ำตาเอ่อเต็มตา

“ข้ารู้” เขาพูดเสียงเล็กแหลม “เรากลับบ้านด้วยกองทหาร น้องสาวที่รัก กองทหารของคาลโดรโก นั่นแหละ วิธีกลับบ้านของเรา และถ้าเจ้าจะต้องแต่งงานกับมัน จะต้องนอนกับมัน เจ้าก็จะทำ” เขายิ้มให้เธอ “และถ้าจำเป็น ข้าจะให้สมาชิก คาลาซาร์ ทั้งหมดขืนใจเจ้า ใช่ ทั้งสี่หมื่นคนเลย และม้าด้วย ถ้านั่นจะทำให้ข้าได้รับกองทหารของข้า ดีใจเถอะที่มีแค่โดรโกคนเดียว เมื่อเวลาผ่านไปเจ้าอาจจะชอบมันด้วยซ้ำ ทีนี้เช็ดตาให้แห้งซะ อิลลิริโอกำลังพามันมานี่แล้ว และมันจะ ไม่ได้เห็น เจ้ากำลังร้องไห้”

แดนี่หันไปดูและพบว่าเป็นเรื่องจริง ปราชญ์อิลลิริโอยิ้มไปโค้งไป กำลังนำทางคาลโดรโกมายังที่ที่พวกเธอยืนอยู่ เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา

“ยิ้ม” วิเซริสกระซิบอย่างกระวนกระวาย มือตกลงไปที่ด้ามดาบ “และยืนให้ตรง ให้เขาเห็นว่าเจ้ามีหน้าอก พระเจ้าช่วย หน้าอกเจ้าก็มีน้อยอยู่แล้วด้วย”

แดนี่ยิ้ม และยืดตัวขึ้นตรง

. . .
. . .

จากคุณ : J-Renderer

เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 54 12:04:29