จริงๆ ไม่อยากตั้งกระทู้ แต่ห้ามใจตัวเองไม่ไหวค่ะ เห็นเพื่อนๆ ตั้งกระทู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ต่างๆ ในละครรอยไหม หลายกระทู้ ก็เข้าไปร่วมด้วยเกือบทุกกระทู้ ทั้งเรื่องความรัก ความหวานของเจ้าศิริวงศ์ กับเจ้านางมะณีริน ความไม่ถูกต้องที่น้องชายไปแอบรักว่าที่พี่สะใภ้ของตัว การทำทุกอย่างของหม่อมบัวเงินเพื่อไม่ให้เสียเจ้าอ้าย ฯลฯ มีการวิเคราะห์ แสดงความคิดเห็นที่หลากหลาย ซึ่งคิดว่านี่คือเสน่ห์ของละครเรื่องนี้ และเสน่ห์ของพันทิป
จึงเก็บไว้คนเดียวไม่ไหวแล้ว ต้องออกมาพูดดังๆ ว่า
"ขอแสดงความชื่นชมคุณหมอ พงศกร จินดาวัฒนะ เจ้าของบทประพันธ์ และ คุณยิ่งยศ ปัญญา คนเขียนบทละครรอยไหม"
เรื่องนี้คุณหมอ แต่งเรื่องได้น่าสนใจ และตีแผ่ "ตัวตนของมนุษย์" ออกมาอย่างชัดเจน ใช่ค่ะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของความรัก รักระหว่างคนรัก รักระหว่างพี่น้อง รักระหว่างเจ้ากับบ่าว และความรักสำคัญที่สุดที่ทำให้เกิดเรื่องต่างๆ ที่ไม่น่าเกิดขึ้นในละครเรื่องนี้ก็คือ "เรารักตัวเองมากกว่า"
เราบอก เรารู้สึก เราแสดงออกว่าเรารักคนอื่นตลอดเวลา แต่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า "เรารักตัวเองมากกว่า" ซึ่งมันก็คือ "กิเลส" ในตัวเราทุกคนนั่นเอง
ในเรื่องนี้คุณหมอได้แสดงความรักตรงนี้ไว้อย่างชัดเจน ในทุกตัวละคร ส่วนคุณยิ่งยศ ก็เสมือนมา ตบแต่ง เสริมส่ง ให้เรื่องราวในส่วนนี้เข้มข้น ชัดเจนและสนุกมากยิ่งขึ้น
1. เจ้าศิริวงศ์ กับ เจ้านางมะณีริน เกิดรักแรกกันมาก่อนจะรู้ว่าใครเป็นใคร แต่เมื่อรู้ว่าความรักมิอาจสานต่อได้ ก็พยายามหักห้ามใจบ้าง แต่ก็ทนต่อ "เสียงเรียกร้องของหัวใจ และแรงรักแบบครอบครองไม่ได้" จนทำให้เกิดเรื่องเลยเถิดถึง "ความตาย"
ในมุมนี้ หากเจ้านางมะณีริน สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ และคิดถึงเจ้าพ่อ เจ้าแม่ คิดถึงบ้านเมือง ให้มากๆ มากกว่าต้องการความรักที่ตัวเองต้องการ คงไม่เกิดเรื่องราวเหล่านี้ ...แต่นั่นแหละ "ความรักจักถอน"
2. เจ้าอ้าย ศิริวัฒนา ถูกหมั้นหมาย กับเจ้านางมะณีริน ตั้งแต่เล็กๆ ไม่ได้รักกันมาก่อน ต้องมาแต่งงานกันด้วยเหตุผลทางการเมือง เมื่อมาเจอได้รู้จัก เกิดความพึงใจ ชอบพอ และรักเจ้านางได้ง่ายดาย เมื่อรู้ว่าน้องชายแท้ๆ ชอบพอและแอบมีความสัมพันธ์ (ทางใจ ทางกาย) กับว่าที่ภรรยาของตน ก็เกิดความโกรธ ว่ากล่าวตัดพ้อน้องชาย แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรง เพราะยังรักน้องชายอยู่ แต่ก็ไม่ได้เสียสละรัก (รวมถึงสถานะเจ้าหอหน้า) ให้น้องชาย เพราะตัวเองก็ "รัก" เจ้านางน้อย อยู่ไม่ใช่น้อย .... "รักที่อยากครอบครอง หากเสียสละไป ก็เหมือนเฉือนใจตัวเอง" อย่างนี้แล้วใครจะยอมได้ เราๆ เองก็เถอะ ...ไม่อยางนั้นคงไม่มีสุภาษิตที่ว่า "เสียทองเท่าหัวไม่ยอมเสีย...ให้ใคร"
3. เจ้าพ่อ เจ้าแม่ของเจ้านางมะณีริน ในประเด็นนี้ถึงแม้จะเป็นความจำเป็นของบ้านเมือง ที่ต้องทำให้อยู่รอด ต้องทำให้ความสัมพันอันดีระหว่างเมืองเกิดขึ้น ป้องกันศรัตรูรอบด้าน ถือว่าทำเพื่อส่วนรวม แต่ว่าด้วยเหตุผลนี้ก็ต้องหักหาญน้ำใจลูกสาวของตัวเอง ให้เสียสละ แต่งงานกับคนที่ไม่รู้จัก เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไปเจอกับว่าที่แล้ว จะเข้ากันได้หรือเปล่า ลูกสาวจะต้องเสียใจหรือเจ็บช้ำมากแค่ไหน
4. หม่อมบัวเงิน ปากก็ว่ารักเจ้าศิริวัฒนามาก แต่ก็ไม่พ้น "รักตัวเองมากกว่า" เช่นกัน เธอไม่อยากเป็นแค่หม่อม แต่อยากเป็นพระชายา จึงต้องทำทุกอย่างให้ได้ในสิ่งที่หวัง โดยไม่สนใจว่าใครจะเจ็บช้ำแค่ไหน แม้แต่คนที่รักและภักดีแก่ตัวเองมาก (เม้ย) ก็ยังยอมให้ตายเพื่อตัวเองได้อยู่รอด
5. ฯลฯ
คุณยิ่งยศ ปัญญา เขียนบทละคร ได้อย่างแยบยล ล้ำลึก มีคำพูดเพราะๆ สวยงาม เป็นปรัชญา สอดรับกับนิยายของคุณหมอได้อย่างเหมาะเจาะ ลงตัว ทำให้ละครเรื่องนี้ยิ่งคงกลิ่นอายรอยไหมในนวนิยายอย่างไม่ผิดเพี้ยน
และที่น่าสนใจอีกประเด็นก็คือ ละครเรื่องนี้ ทำให้ "เราทุกคน ย้อนเวลาไปเป็นเจ้านางมะณีริน" ทำให้เราได้ย้อนกลับไปดู ไปเห็นเหตุการณ์ต่างๆ พร้อมๆ กับเรรินในอดีต ว่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในอดีตเป็นเช่นไร และการกระทำดังกล่าวในอดีตส่งผลมาสู่ปัจจุบันอย่างไรบ้าง หม่อมบัวเงินต้องได้รับผลอย่างไร จากจิตใจที่ยังคงเคียดแค้นชิงชัง ดังนั้นหากจะทำอะไร พวกเราก็ต้องคงต้องเอาละครเรื่องนี้มาคิด คิดให้มากๆ ไม่เช่นนั้นเราก็คงมีชีวิตไม่ต่างไปจากตัวละครในเรื่องนี้
ขอแสดงความชื่นชมยิ่งค่ะ
จาก คนดูละครรอยไหม 
รอยไหม...ขอแสดงความชื่นชมและขอบคุณ คุณหมอพงศกร นักเขียนนิยาย และคุณยิ่งยศ ปัญญา ผู้เขียนบท เรื่องนี้ อย่างเป็นทางการ
ถูกใจอย่างยิ่งค่ะ ละครเรื่องนี้ 
