PANTIP.COM : A11127450 งานเลี้ยงที่วินเทอร์เฟล - จาก Game of Thrones ซีซัน 1 ตอนที่ 1 [Series Club]

ความคิดเห็นที่ 2

เรื่องเล่าจากมุมมองของ Eddard
(แปลบางส่วน - จาก Game of Thrones season 1 ตอนที่ 1)

. . .
. . .

(เน็ดมองดูขบวนอัศวินและนักดาบของพระราชาเข้ามาในเมือง มีจำนวนราว 300 เขาเห็นเจมี แลนนิสเตอร์ โดดเด่นเป็นประกายสีทอง เห็นเซนดอร์ คลีเกนกับรอยไหม้บนหน้า เด็กตัวสูงปี๊ดที่ต้องเป็นเจ้าชายแน่ๆ และคนตัวเล็กที่เรียกกันว่า Imp ‘ปีศาจแคระ’)

(แต่ชายอ้วนตัวใหญ่ที่มีองค์รักษ์เกราะขาวคอยคุ้มกัน เน็ดจำไม่ได้เลย จนเขาลงจากหลังม้ามากอดเน็ดนั่นแหละ)

พระราชามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ระเบิดเสียงหัวเราะ “เจ้าไม่เปลี่ยนไปเลย”

ถ้าทำได้เน็ดก็อยากจะบอกพระราชาว่าอย่างนั้นเหมือนกัน สิบห้าปีแล้วที่เขาควบม้าไปทำศึกร่วมกับโรเบิร์ต ในวันนั้น ลอร์ดของ สตอร์ม เอ็นด์ มีใบหน้าเกลี้ยงเกลาไม่มีหนวดเครา ดวงตาสดใสเป็นประกาย เขามีกล้ามเนื้อที่สวยงามราวกับความฝันของเหล่าสาวๆ ทั่วทั้งอาณาจักร ด้วยความสูงกว่าหกฟุตครึ่ง (ประมาณ 195 ซ.ม.) เขายืนสูงสง่าเหนือชายอื่นๆ ทั้งปวง และยิ่งดูตัวใหญ่ราวกับยักษ์เข้าไปใหญ่เมื่อสวมชุดเกราะและเกราะหัวเขากวาง ประจำตระกูล พละกำลังเขาก็เหมือนยักษ์จริงๆ ค้อนศึกติดหนามที่เขาใช้ เน็ดยกมันแทบไม่ขึ้นเลยทีเดียว ในวันนั้นตัวของเขาชโลมไปด้วยกลิ่นเลือดและเกราะหนังราวกับมันเป็นน้ำหอม

ในวันนี้ตัวของเขาชโลมไปด้วยกลิ่นน้ำหอมราวกับมันเป็นน้ำหอม และเน็ดต้องค้อมตัวลงเพื่อให้สูงเสมอกับเขา

(เน็ดนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เจอกับโรเบิร์ต คือตอนไปปราบกบฏเกรย์จอย ที่เขารับ ธีออน เกรย์จอย มาเป็นตัวประกันและเด็กฝึกฝนประจำตัว)

แต่โรเบิร์ตเป็นพระราชาไปแล้ว ไม่ใช่แค่เพื่อนของเขาอีกต่อไป เน็ดพูดเพียงแค่ “ฝ่าบาท วินเทอร์เฟลเป็นของท่าน”

(ราชินีเซอร์ซีลงจากพาหนะพร้อมลูกๆ เน็ดก้มลงจูบที่แหวนของนาง โรเบิร์ตกอดทักทายแคทลิน ทั้งสองฝ่ายนำเด็กๆ ออกมาแนะนำตัว)

ยังไม่ทันจะทักทายกันเสร็จดีพระราชาก็บอกกับเจ้าของบ้าน “พาข้าลงไปที่สุสานหน่อย เน็ด ข้าจะแสดงความเคารพ”

เน็ดรู้สึกรักพระราชาจริงๆ ที่ยังคงไม่ลืมเธอคนนั้น ทั้งที่เวลาผ่านมาขนาดนี้แล้ว

(ราชินีไม่เห็นด้วย บอกว่าน่าจะพักให้หายเหนื่อยจากการเดินทาง ว่าคนตายรอได้ โรเบิร์ตมองนาง นางไม่พูดอะไร จนเจมี พี่ชายฝาแฝดมาพาเธอไปเงียบๆ)

(เน็ดลงไปสุสานใต้ดินกับโรเบิร์ โรเบิร์ตคุยเรื่องความเป็นอยู่ในเมืองตอนใต้ เครื่องดื่มและน้ำผลไม้อร่อยยังไง ทุ่งดอกไม้สวยงามยังไง พร่ำบอกว่ามันดีกว่าเมืองเหนือที่มีแต่หิมะแล้งๆ)

“พวก สาวๆ เน็ด สาวๆ” เขาร้อง “พวกสาวๆ ลืมมารยาทอะไรไปหมดเมื่อมันร้อนจัด พวกนางเปลือยกายว่ายน้ำในแม่น้ำข้างปราสาทเลยนะ เวลาอยู่ในเมืองมันก็ร้อนเกินกว่าจะสวมผ้าขนสัตว์ พวกสาวๆ ได้แต่สวมเสื่อคลุมบางๆ ผ้าไหมถ้ามีเงิน ผ้าฝ้ายถ้าไม่มี แต่มันเหมือนกันหมด เน็ด พอพวกสาวๆ เหงื่อออกเข้าหน่อยนะ เสื้องี้แนบตัวเลยล่ะ ไม่ต่างอะไรกับเปลือยกาย” พระราชาหัวเราะอย่างมีความสุข

โรเบิร์ต บาราเธียน เป็นผู้ชายที่ต้องการอาหารมากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว และรู้วิธีตักตวงความสุขเมื่อถึงเวลา สองสิ่งนี้ไม่ใช่ลักษณะที่ใครจะเอามาอธิบายนิสัยของ เอ็ดดาร์ด สตาร์ค ได้เลย

(เน็ดพาโรเบิร์ตลงไปถึงชั้นล่าง มีรูปปั้นของกษัตริย์องค์ก่อนๆ ของวินเทอร์เฟลคู่กับสุสานเรียงรายไปตลอดทาง ผู้ปกครองวินเทอร์เฟลทุกคนล้วนลงมาอยู่ในสุสานนี้ คนที่โรเบิร์ตอยากมาพบอยู่ลึกเข้าไปข้างใน)

“ที่นี่แหละ” เขาบอกพระราชา

โรเบิร์ตพยักหน้าเงียบๆ คุกเข่าและโค้งหัวลง

โลงศพสามใบวางอยู่เคียงข้างกัน ลอร์ด ริคคาร์ด สตาร์ค พ่อของเน็ด มีใบหน้าที่นิ่งและเยือกเย็น ช่างแกะสลักน่าจะรู้จักเขาเป็นอย่างดี รูปปั้นนั้นนั่งเงียบๆ อย่างสมเกียรติ นิ้วหินกำแน่นกับด้ามดาบที่วางอยู่บนตัก ทั้งที่ก่อนตายไม่มีดาบเล่มไหนปกป้องเขาได้เลย สุสานเล็กๆ ขนาบข้างซ้ายขวาของเขา

แบรนดอน สตาร์ค อายุยี่สิบปีเมื่อเขาตาย ถูกบีบคอตายตามคำสั่งของราชาวิกลจริต แอรีส ทาร์กาเรียน เพียงไม่กี่วันก่อนเข้าพิธีแต่งงานกับ แคทลิน ทัลลี แห่งริเวอร์รัน ท่านพ่อถูกบังคับให้มองดูลูกชายตายไปต่อหน้าต่อตา แบรนดอนเป็นผู้สืบทอดตัวจริง ลูกชายคนโตที่เกิดมาเพื่อเป็นผู้ปกครอง

ลีอานนา อายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น เธอเป็นเด็กสาวที่น่ารักอย่างโดดเด่น เน็ดรักเธอหมดทั้งหัวใจ และโรเบิร์ตรักเธอมากยิ่งกว่านั้น เธอควรจะได้เป็นเจ้าสาวของโรเบิร์ต

(โรเบิร์ตไม่พอใจรูปปั้นของลีอานนาว่าสวยไม่เท่าตัวจริง และอยากให้สุสานของลีอานนาได้อยู่ในที่แสงส่องถึง ห้อมล้อมไปด้วยทุ่งดอกไม้ เน็ดยืนยันว่าเธอเป็นสตาร์ค ที่นี่เป็นที่ของเธอ)

“ข้าอยู่กับเธอตอนเธอสิ้นใจ” เน็ดเตือนความจำให้พระราชา “เธออยากกลับบ้าน อยากพักผ่อนเคียงข้างแบรนดอนและท่านพ่อ” เสียงของเธอยังคงดังก้องอยู่ในหูของเน็ดเป็นบางครั้ง สัญญากับข้านะ เธอร้องให้ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและดอกกุหลาบ สัญญากับข้านะ เน็ด พิษไข้ได้พรากพละกำลังไปจากเธอ และเสียงของเธอเหลือเพียงเสียงกระซิบเบาๆ แต่เมื่อเน็ดตอบรับคำสัญญา ความหวาดกลัวก็มลายหายไปจากดวงตาของเธอ เน็ดจำรอยยิ้มในวินาทีนั้นของเธอได้ดี จำได้ว่านิ้วมือของเธอกำนิ้วของเขาไว้แน่นในช่วงวินาทีที่เธอยอมปล่อยวาง ชีวิตของเธอเองหลังจากพยายามต่อสู้ยื้อเอาไว้มานาน ซากกลีบกุหลาบเป็นสีดำร่วงโรยลงจากมือเธอ เน็ดจำอะไรหลังจากนั้นไม่ได้เลย ฮาวแลนด์ รีฟ ที่พบเขาและช่วยพาเขากับศพน้องสาวออกจากจุดนั้น เขาก็จำไม่ได้ “ข้านำดอกไม้มาให้เธอทุกครั้งที่ทำได้” เน็ดบอก “ลีอานนาน่ะ . . . ชอบดอกไม้”

พระราชาสัมผัสแก้มของรูปแกะสลักหิน เขาลูบมือไปบนแก้มเธอย่างนุ่มนวลราวกับมันเป็นเนื้อหนังที่มีชีวิต “ข้าสาบานว่าจะฆ่าเรการ์ให้ได้ ให้สาสมกับสิ่งที่มันทำ”

จากคุณ : J-Renderer

เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 16:34:29

ความคิดเห็นที่ 11

เรื่องเล่าผ่านมุมมองของ - จอน
(แปลบางส่วน - Game of Thrones ซีซัน 1 ตอนที่ 1)

. . .
. . .

มันมีบางเวลาเหมือนกัน -- นานๆ ทีไม่บ่อย -- ที่จอนสโนว์รู้สึกดีที่เป็นลูกนอกคอก เมื่อเขารับเหยือกไวน์ที่ผ่านมาเติมลงในแก้วของตัวเอง เขารู้สึกว่านี่ก็เป็นหนึ่งในเวลาเหล่านั้น

(จอนนั่งดื่มอยู่ในห้องโถงใหญ่ของวินเทอร์เฟล มันเป็นงานเลี้ยงต้อนรับพระราชา ห้องโถงประดับกำแพงด้วยธงสุนัขป่าโลกันตร์ของสตาร์ค ธงกวางสวมมงกุฏของบาราเธียน และธงสิงโตของแลนนิสเตอร์ ห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นเนื้อย่าง เต็มไปด้วยเสียงคุยกันและร้องเพลง)

งานเลี้ยงต้อนรับพระราชาดำเนินมากว่า 4 ชั่วโมงแล้ว พี่น้องของจอนได้นั่งร่วมโต๊ะกับครอบครัวของพระราชา ซึ่งตั้งติดอยู่กับที่นั่งบนเวทีที่ลอร์ดและคุณหญิงสตาร์คจัดให้พระราชาและ พระราชินี ในโอกาสแบบนี้ท่านพ่อคงจะอนุญาตให้ลูกๆ ได้ลิ้มรสไวน์กันคนละแก้ว คนละแก้วเท่านั้น แต่ลงมาข้างล่างนี่จอนจะดื่มเท่าไหร่ก็ได้โดยไม่ต้องกลัวคนห้าม

(จอนนึกถึงตอนที่ทุกๆ คนเริ่มเดินเข้ามาร่วมงานเลี้ยง เขาสังเกตุราชินีที่เดินควงแขนเข้ามากับท่านพ่อว่านางไม่ได้มองท่านพ่อเลย แม้แต่น้อย ถึงจอนจะอายุแค่ 14 แต่เขาก็มองทะลุผ่านหน้ากากที่ยิ้มแย้มของราชินีเข้าไปได้ พระราชาเดินคู่กับคุณหญิงสตาร์ค พระราชาที่อ้วนกลมทำให้จอนผิดหวัง)

(หลังจากนั้นก็เป็นพวกเด็กๆ จอฟฟรีที่เดินคู่กับซันซาค่อนข้างโดดเด่น เพราะแม้จะมีอายุแค่ 12 แต่ตัวสูงกว่าทั้งจอนทั้งร็อบเสียอีก)

(พี่น้องแลนนิสเตอร์ก็ทำให้จอนสนใจมาก รูปร่างที่หล่อเหล่าสง่างามของเจมี ทำให้จอนคิดจริงๆ ว่าพระราชาน่าจะเป็นอย่างนั้นมากกว่า แต่ทุกๆ อย่างที่พระเจ้ามอบให้พี่ชายเจมี พระเจ้าไม่ได้มอบให้น้องชาย ทีเรียน แลนนิสเตอร์ เลย แม้แต่อย่างเดียว ทีเรียนตาข้างหนึ่งสีเขียว ข้างหนึ่งสีดำ ผมทองของเขาสีอ่อนกว่าคนอื่นมากแทบจะเป็นสีขาว)

(ธีออย เกรย์จอยเดินผ่านไปหลังสุดโดยไม่เหลียวมองจอนเลย จอนไม่ได้สนใจนัก เขานั่งดื่มไปของเขาและพูดคุยกับเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างสนุกสนาน)

อะไรบางอย่างกำลังถูขาเขาอยู่ใต้โต๊ะ จอนมองเห็นดวงตาสีแดงจ้องขึ้นมามอง “หิวอีกแล้วเหรอ?” เขาถาม ไก่อบน้ำผึ้งที่อยู่บนโต๊ะยังเหลืออีกครึ่งตัว จอนเอื้อมไปฉีกขาออกมา แล้วเกิดความคิดที่ดีกว่านั้นขึ้น เขาปักมีดไปบนไก่ตัวนั้นแล้วปล่อยมันตกลงไปทั้งตัว โกสต์กัดกินไก่ตัวนั้นอย่างเงียบเชียบ พี่น้องคนอื่นๆ ไม่ได้รับอนุญาตให้พาลูกสุนัขของตัวเองมาร่วมงานเลี้ยง แต่ในมุมนี้ของห้องโถงมีสุนัขเยอะแยะไปหมดและไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับลูก สุนัขของเขาเลย เขาบอกกับตัวเองว่านี่เป็นเรื่องโชคดีเรื่องนึงของเขาเหมือนกัน

จอนขยี้ตาแล้วบ่นเรื่องควันที่เข้าตา ซดไวน์เฮือกใหญ่แล้วมองดูสุนัขป่าโลกันตร์ของตัวเองกินไก่

สุนัขตัวอื่นเดินหาอาหารไปมาตามโต๊ะ สุนัขตัวเมียสีดำที่มีตาสีเหลืองตัวนึงน่าจะได้กลิ่นไก่ของโกสต์เข้า นางหยุดเดินแล้วมุดเข้ามาใต้เก้าอี้เพื่อแย่งส่วนแบ่ง จอนมองดูพวกมันเผชิญหน้ากัน สุนัขตัวเมียส่งเสียงขู่ในคอแล้วขยับเข้ามาใกล้ โกสต์เงยหน้าขึ้นมามองอย่างไร้สุ้มเสียง มันมองสุนัขตัวนั้นนิ่งๆ ด้วยดวงตาสีแดงที่เรืองรอง สุนัขตัวเมียแยกเขี้ยวทำท่ากัดอย่างดุร้ายเพื่อท้าทาย นางตัวใหญ่กว่าโกสต์ถึงสามเท่า โกสต์ไม่ขยับ มันเพียงยืนเฝ้าของรางวัลของมันอยู่นิ่งๆ เงียบๆ แล้วแยกเขี้ยวให้อีกฝ่ายเห็น สุนัขตัวเมียตัวนั้นเกร็งตัวขึ้นมา ร้องเห่า แล้วล้มเลิกความคิดที่จะสู้กับโกสต์ นางถอยแล้วหันหนีไป แต่ก็ยังหันมาทำท่ากัดใส่ครั้งนึงเพื่อรักษาหน้า โกสต์ก้มลงไปกินอาหารต่อ

(จอนลูบหัวโกสต์ เบนเจน สตาร์ค น้องชายของเอ็ดดาร์ดและอาของเขาเข้ามาทักทายแล้วนั่งลงข้างๆ เขาสองคนคุยกันเรื่องเหล้าและโกสต์ เบนค่อนข้างประทับใจโกสต์มากทีเดียว)

“เป็นหมาป่าที่เงียบมาก” เขาตั้งข้อสังเกตุ

“มันไม่เหมือนตัวอื่น” จอนบอก “มันไม่เคยส่งเสียงเลย ข้าเลยตั้งชื่อมันว่าโกสต์ แล้วก็เพราะมันมีสีขาวด้วย ในขณะที่ตัวอื่นๆ สีเทากับดำ”

(เบนเจนสังเกตุว่าพี่ชาย เออดาร์ด ดูไม่ค่อยเจริญอาหารนัก จอนเองก็สังเกตุเช่นเดียวกัน ทำให้เบนเจนรู้สึกประทับใจในความช่างสังเกตุของจอน)

“และราชินีก็กำลังโกรธด้วย” จอนบอกอาของเขาเบาๆ “ท่านพ่อพาพระราชาไปคุกใต้ดินเมื่อตอนบ่าย ราชินีไม่พอใจมาก”

เบนเจนมองประเมิณจอนอย่างระมัดระวัง “เจ้านี่ไม่พลาดรายละเอียดอะไรเลยจริงๆ นะ เราต้องการคนอย่างเจ้าบนกำแพง”

จอนยืดตัวด้วยความภูมิใจ “ร็อบอาจจะแข็งแกร่งในการใช้ทวน แต่ดาบเขาสู้ข้าไม่ได้ ฮัลเลนยังบอกอีกว่าข้าขี่ม้าได้ดีพอๆ กับทหารคนไหนๆ ในปราสาท”

“อย่างที่คนสูงศักดิ์ควรจะเป็น”

“พาข้าไปด้วยเถอะเมื่อท่านกลับไปยังกำแพง” จอนพูดขึ้นทันทีทันใดอย่างร้อนรน “ท่านพ่อต้องอนุญาตแน่ถ้าท่านขอร้องเขา เขาต้องอณุญาตแน่”

(เบนเจนไม่ค่อยอยากให้จอนไปที่กำแพงนัก บอกว่าจอนยังเด็กเกินไป สองคนเถียงกันสักพัก)

“แดเร็น ทาร์กาเรียน อายุสิบสี่เท่านั้นเองตอนที่เขาปราบและยึดครองดอร์นได้” มังกรหนุ่มคนนั้นเป็นวีรบุรุษของจอน

“ครองได้เพียงหน้าร้อนเดียว” อาของเขายกประเด็นขึ้น “พระราชาเด็กน้อยของเจ้าน่ะ เสียกำลังพลไปถึงหมื่นเพื่อยึดที่นั้น และอีกหมื่นห้าพยายามจะรักษามันไว้ น่าจะมีใครช่วยเตือนเขาสักหน่อยนะว่าสงครามน่ะไม่ใช่การเล่นเกม” เบนเจนยกไวน์ขึ้นจิบ “และอีกอย่าง” เขาพูดพลางเอาแขนเช็ดปาก “แดเร็น ทาร์กาเรียน อายุแค่สิบแปดเท่านั้นตอนที่เขาโดนฆ่าตาย ยังจำได้ใช่ไหม?”

“ข้าไม่ลืมอะไรทั้งนั้น” จอนคุยโว ฤทธิ์ไวน์ทำให้เขากล้า เขาพยายามนั่งตัวตรงให้ดูเหมือนตัวสูงขึ้น “ข้าอยากปฏิบัติภารกิจร่วมกับหน่วยพิทักษ์ราตรี ท่านอา”

จอนคิดเรื่องนี้มานานและจริงจัง ทุกๆ คืนในขณะที่พี่ๆ น้องๆ นอนหลับอยู่รอบตัวเขา วันหนึ่งร็อบจะรับช่วงวินเทอร์เฟล เขาจะบัญชาการกองทัพใหญ่ในฐานะผู้พิทักษ์แห่งทิศเหนือ แบรนและริคคอนจะได้ชูธงภายใต้ชื่อของร็อบ น้องสาวอาร์ยาและซันซาจะได้แต่งงานกับผู้สืบเชื้อสายตระกูลสำคัญๆ แล้วเดินทางลงใต้ไปช่วยดูแลปราสาทของพวกเธอเอง แล้วลูกนอกคอกอย่างเขาจะมีอะไรให้เขาเป็น จะมีที่ไหนให้เขาอยู่?

(เบนเจนอยากให้จอนโตเป็นผู้ใหญ่ก่อน ทำให้จอนไม่พอใจมาก เขายืนกรานว่าเขาโตแล้ว)

“ถ้าเจ้าเข้าใจว่าเจ้าต้องสูญเสียอะไรไปเมื่อกล่าวคำฏิญาณสาบานตน เจ้าคงไม่อยากเสียมันนักหรอก ลูกรักเอ๋ย”

จอนรู้สึกถึงความโกรธเกรี้ยวภายในตัวเขา “ข้าไม่ใช่ลูกของท่าน!”

เบนเจนยืนขึ้น “ช่างน่าเศร้านัก” เขาวางมือลงบนไหล่ของจอน “กลับมาหาข้านะหลังจากที่เจ้ามีลูกนอกคอกเป็นของตัวเองแล้วสักสองสามคน แล้วมาดูกันว่าเจ้ารู้สึกอย่างไร”

จอนตัวสั่นระริก “ข้าจะไม่มีวันให้กำเนิดลูกนอกคอกอย่างเด็ดขาด” เขาพูด “ไม่มีวัน!” เขาร้องมันออกมาราวกับสัตว์ร้ายพ่นพิษ

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตัวว่าโต๊ะของเขาไม่มีใครคุยกันเลย ทุกคนกำลังมองมาที่เขา เขารู้สึกถึงน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นตา เขาดันตัวเองยืนขึ้น

“ข้าขอตัว” เขากัดฟันพูดด้วยเกียรติที่เหลืออยู่ของเขา ก่อนจะพุ่งตัวหนีไปก่อนที่จะคนอื่นจะเห็นเขาร้องไห้

(จอนออกไปข้างนอกห้องโถง โกสต์ตามไปด้วย ลานข้างนอกไม่มีคนเลย จอนยกแขนขึ้นเช็ดน้ำตา)

จากคุณ : J-Renderer

เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 54 22:48:37