ความคิดเห็นที่ 1 ลงเอย ริคุก็เลยต้องมากับนานามิกันสองต่อสองอีกครั้ง โดยนานามิเป็นคนขับรถ ส่วนริคุคอยบอกทางไปเรื่อยๆ ระหว่างขับรถไปด้วยกัน นานามิก็ชวนคุยริคุว่าร้านขนมที่ว่าอยู่ใกล้บ้านริคุเหรอ ถึงได้รู้จักดี ริคุก็ตอบว่าเปล่า อยู่ใกล้โรงเรียนประถมที่เขาเคยเรียนอยู่ต่างหาก เป็นร้านที่ตอนเด็กๆ เขาเคยแวะมาบ่อยๆ  ...กับพี่อามาเนะ... เด็กหนุ่มห้ามปากตัวเองไว้ไม่ให้พูดประโยคท้ายได้ทันชนิดฉิวเฉียด แล้วหันกลับไปตั้งสมาธิกับการบอกทางต่อไป ทว่า เมื่อไปถึงสถานที่จริง ริคุก็ต้องตะลึง เมื่อพบว่าตรงจุดที่น่าจะเป็นที่ตั้งของร้านขนมดังกล่าวกลับมีอพาร์ทเมนท์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่แทน มิหนำซ้ำ ตึกรามบ้านช่องรอบๆ อพาร์ทเมนท์นั้นยังเปลี่ยนแปลงไปแทบจะโดยสิ้นเชิง ไม่หลงเหลือร่องรอยให้จำได้เลยแม้แต่น้อยว่าที่แห่งนั้นเคยเป็นที่ที่ครั้งหนึ่งเขาเคยแวะผ่านอยู่เสมอมาก่อน ภาพความเปลี่ยนแปลงของสถานที่คุ้นเคยตั้งแต่วัยเด็ก กระตุ้นให้ริคุนึกขึ้นมาได้ทันที ...ว่าบัดนี้เวลาได้ผ่านไปแล้วแค่ไหน นับจากวันวานในความทรงจำนั้น... 'เกือบ 3 ปีแล้วสินะ ที่พี่อามาเนะหายตัวไป' เด็กหนุ่มพึมพำกับตนเองในใจ ขณะค่อยๆ รับรู้ถึงกระแสแห่งเวลาในอดีตที่ไหลผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายปี...รวดเร็วเสียจนเด็กหนุ่มแทบปรับตัวไม่ทันกับความเปลี่ยนแปลงทั้งหลายที่เวลานำพามา ...รวมทั้งภาพความทรงจำเกี่ยวกับหญิงสาวคนสำคัญ...ที่นับวันมีแต่จะค่อยๆ เลือนลางลงทุกที...พร้อมๆ กับเวลาที่ผันผ่านไป... คิดได้ดังนั้น ริคุก็ไม่อาจทนตีสีหน้าวางเฉยเป็นปกติอยู่ได้ ต้องปล่อยให้ความหดหู่ที่เก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกของจิตใจเล็ดลอดออกมาทางสีหน้าและท่าทาง ฝ่ายนานามิเห็นริคุอยู่ๆ ก็ทำท่าสลดขึ้นมาแบบนั้นก็เข้าไปถามอย่างเป็นห่วงว่าเป็นอะไรหรือเปล่า พร้อมกับพยายามฝืนปั้นยิ้มอย่างร่าเริงที่สุดให้ริคุ แล้วถามว่ามีเรื่องทุกข์ใจอะไรเหรอ ริคุทีแรกก็ทำท่านิ่งไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากให้นานามิกลุ้มใจไปมากกว่านี้ แต่เมื่อเห็นทีท่าฝืนยิ้มจนปากเบ้...ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีเรื่องกังวลใจจนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ...ของนานามิก็ใจอ่อน ยอมเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด ทั้งเรื่องความจริงเกี่ยวกับตัวอามาเนะที่ตนเองเกือบคว้าเบาะแสเอาไว้ได้ แต่ไม่อาจไปถึง เพราะอาจทำให้ชิซึรุต้องกลายเป็นคนเสียสติจากอาการลอสต์รีบาวด์ ทั้งความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะปล่อยมือจากความจริงที่อยู่แค่สุดปลายเอื้อมก็ไม่ได้ จะถอนตัวออกมาเฉยๆ ก็ไม่กล้า ได้แต่หยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างนั้นไม่อาจแม้แต่จะขยับไปไหนได้ ...รวมถึงความหวาดกลัวว่าความทรงจำที่เคยมีร่วมกับอามาเนะจะเลือนหายไปไม่อาจหวนคืนกลับมาได้อีก... นานามิยังคงสวมบทผู้ฟังและผู้ให้คำปรึกษาที่ดีเช่นที่ผ่านมา เธอพาริคุมายังม้านั่งบนเนินสูงที่เงียบสงบไม่ค่อยมีคนเดินผ่านแห่งหนึ่ง แล้วปล่อยให้ริคุระบายความรู้สึกทั้งหลายที่อัดอั้นอยู่ในหัวอกออกมา จนกระทั่งริคุเริ่มหยุดแล้วก้มหน้านิ่งอันเป็นสัญญาณว่าหมดเรื่องจะพูดแล้ว นานามิจึงค่อยเป็นฝ่ายเริ่มเอ่ยปาก "ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ" น้ำเสียงของนานามิยังคงนุ่มนวลเช่นเดิม ทั้งๆ ที่เนื้อหานั้นบาดหูริคุเหลือแสน "เมื่อเติบโตขึ้น ก็จะเรียนรู้ไปเองนั่นแหละ ว่าต่อให้ไขว่คว้าแค่ไหน ก็ยังมีสิ่งที่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึงอยู่...นั่นละคือการเติบโตเป็นผู้ใหญ่..." ได้ฟังนานามิพูดดังนั้น ริคุก็อดรนทนไม่ไหว เขาลุกพรวดขึ้นจากม้านั่ง แล้วแผดเสียงดังลั่นจนแทบเป็นคำรามว่า "แต่ผมไล่ตามมาตลอดเลยนะ!! ถ้ามาหยุดเอาป่านนี้ ผมก็ไม่เหลืออะไร! ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว..." "ไม่เหลืออะไรที่ไหนกัน!!"  เสียงตะโกนแทบเป็นตวาดของนานามิดังแทรกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำเอาริคุถึงกับชะงัก ด้วยนึกไม่ถึงว่าคนอารมณ์ดีนิสัยอ่อนโยนอย่างนานามิจะขึ้นเสียงใส่ใครแบบนี้ได้ "ตัวตนของริคคุงในตอนนี้เป็นสิ่งที่ริคคุงฝ่าฟันจนได้มาไม่ใช่เหรอ!" หญิงสาวร้อง แล้วลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับริคุ ดวงตาที่เคยสงบนิ่งฉายแววขี้เล่นเป็นนิจ บัดนี้กลับเป็นประกายวาววับจนริคุได้แต่ยืนตะลึงพูดอะไรไม่ออก "ไม่จำเป็นต้องผูกมัดตัวเองกับคนที่จากไปแล้วไปตลอดเลยนี่" ว่าถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ลดท่าทีแข็งกร้าวลง แววตาทอประกายวาววับเปลี่ยนกลับเป็นแววตาอ่อนโยนใสกระจ่าย มุมปากสองข้างเผยอออกเป็นรอยยิ้มนุ่มนวลที่แฝงด้วยความเศร้าบางอย่าง ก่อนจะกล่าวต่อไปว่า "เก็บความทรงจำพวกนั้นไว้ในใจ" น้ำเสียงของหญิงสาวอ่อนลง ต่างจากน้ำเสียงตะโกนเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง "แล้วให้ความสำคัญกับคนที่ยังอยู่ในตอนนี้เถอะ" ทีท่าเกรี้ยวกราดแล้วกลับอ่อนโยนของนานามิทำเอาริคุยืนเซ่ออยู่กับที่ นิ่งค้างเป็นเบื้อใบ้อยู่อย่างนั้นชั่วครู่ ก่อนที่สีหน้าและแววตาจะเริ่มค่อยๆ บิดเบี้ยว แล้วจู่ๆ น้ำตาหยดหนึ่งก็หยดจากหางตาของริคุซึ่งยืนนิ่งตะลึงอยู่ ในดวงตาของเด็กหนุ่มสะท้อนร่างบางของหญิงสาวกับทิวทัศน์สีเข้มของยามสนธยา ก่อนที่ภาพเหล่านั้นจะค่อยๆ พร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้นจนเต็มเบ้าตาทั้งสองข้าง "เอ๋...อะไร...ทำไม..." เด็กหนุ่มครางตะกุกตะกัก ขณะยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ ด้วยกิริยาไม่ต่างจากเด็กน้อยที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ...ขอโทษนะ พี่อามาเนะ... ...ขอโทษนะ พี่อามาเนะ... ...ถ้ายังมีชีวิตอยู่ พี่อามาเนะตัวจริง... ...จะพูดแบบนี้เหมือนกันรึเปล่านะ... ------------------------------------------------- *หมายเหตุ - คอมเมนต์นี้ฝืนยัดเป็นภาพคู่ด้วยความลำเอียงส่วนตัวครับ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 21:00:54

ความคิดเห็นที่ 2 ฉากตัดอีกครั้ง มายังงานคริสต์มาสของคนไข้เด็กที่เป็นลอสต์รีบาวด์ที่จัดขึ้นโดยมีสมาชิกชุมนุมธงเป็น:-)าน พวกเด็กๆ ดูจะสนุกสนานและตื่นเต้นกับงานเป็นอย่างมาก จนเรน่าซึ่งยืนดูความเรียบร้อยของงานอยู่อดเปรยถึงเนเน่ขึ้นมาไม่ได้ว่าอยากให้เนเน่ได้สนุกกับงานคริสต์มาสแบบนี้บ้าง แต่พอรู้ตัวก็รีบหันไปลนลานขอโทษริคุเป็นการใหญ่ เพราะกลัวว่าการพูดถึงเนเน่ขึ้นมาจะไปสะกิดแผลเก่าของริคุเข้า ทว่า ริคุกลับหันมาส่งยิ้มให้เรน่า แล้วบอกว่าไม่เป็นไร กิริยายิ้มแย้มผิดจากปฏิกิริยายามปกติเวลาพูดถึงเรื่องของเนเน่หรืออามาเนะของริคุ ทำให้เรน่าตกใจจนหน้าซีดว่าริคุเป็นอะไรไปแล้ว ...เราไม่มีเข็มทิศ ไม่มีป้ายบอกทางที่จะนำทางเราไปหาพี่อามาเนะอีกต่อไปแล้ว... ...การเข้าถึงปริศนาก็กลับเป็นการทำร้ายใครบางคน... ...ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็... ...ถ้าสิ่งนั้นจะเป็นการทำร้ายใครสักคนละก็... ...เรา... ริคุปล่อยให้ความคิดของตัวเองล่องลอยไปไกลแสนไกล โดยไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าที่มุมหนึ่งของห้องในระยะไม่ห่างออกไปนัก นานามิกำลังยืนมองดูเขาอยู่ ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายพราวทั้งอบอุ่น เศร้าสร้อย และเจ็บปวดในขณะเดียวกัน คล้ายกับกำลังมองเห็นอะไรบางอย่างในท่วงทางของเด็กหนุ่มตรงหน้า ...จริงอยู่ที่ริคคุงสะกิดใจอะไรบางอย่างในตัวเรา... ...แต่ความจริง เราต่างหากที่... "...บ้าบอจริงเลย..." หญิงสาวตัดบทความคิดในหัวตัวเองด้วยการพึมพำตำหนิตัวเองอย่างเงียบๆ "เราต่างหาก...ที่เอาเขาไปซ้อนภาพกับคนอื่น" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 21:02:27

ความคิดเห็นที่ 3 ตัดฉากมาทางฝั่งโจกับคลาร่าที่ทำหน้าที่เวียนแจ้งข่าวให้ผู้ใช้จิงกิที่ไม่ยอมร่วมมือแทนริคุกับนานามิอยู่ ระหว่างที่กำลังทำงานอยู่นั้นเอง ทั้งคู่ก็ได้รับแจ้งข่าวจากฮิเมคาว่าซึ่งอยู่ที่ฐานบัญชาการใหญ่ถึง "การเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ" ของวงแหวนเคจบนท้องฟ้า ฮิเมคาว่าพยายามอธิบายให้ทั้งคู่เข้าใจถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น แต่กลับอธิบายตะกุกตะกักจนโจกับคลาร่าไม่รู้เรื่อง ทสึคิชิโระเลยต้องรับหน้าที่เป็นคนอธิบายให้ฟังเอง โดยจากคำอธิบายของทสึคิชิโระนั้น วงแหวนเคจบนท้องฟ้าซึ่งเคยหมุนไปในทิศทางเดียวกันมาตลอดหลายเดือน อยู่ๆ ก็พร้อมใจกันหมุนกลับข้างตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน ซึ่งหากไม่สังเกตดีๆ จะไม่รู้เลย (ที่ทาง F.L.A.G. รู้ตัวได้ ก็เพราะฮิเมคาว่าดูดาวเป็นงานอดิเรกอยู่แล้ว เลยส่องกล้องดูดาวอยู่ทุกวัน จนสังเกตเห็นว่าการหมุนของวงแหวนเคจผิดปกติไป) ซึ่งทสึคิชิโระสังหรณ์ว่าจะเป็นเค้าลางของอะไรบางอย่างที่อันตราย จึงตัดสินใจคอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของวงแหวนเคจบนฟ้าไว้ด้วย แจ้งข่าวเสร็จ ทสึคิชิโระก็ถามถึงงานทางฝั่งของโจ โจก็แจ้งความคืบหน้าของงานไปเรื่อยๆ บอกว่าตอนนี้แจ้งข่าวไปได้ 6 คนแล้ว ตอนนี้อยู่ที่หน้าบ้านของอีกคนหนึ่งพอดี แจ้งเสร็จก็กดวางสายไป แต่วางสายไปยังไม่ทันไร อยู่ๆ โทรศัพท์ของโจก็ดังขึ้นมาอีก โจนึกว่าเป็นทสึคิชิโระโทรมาอีกรอบ เลยกดรับสายทันทีโดยไม่ทันสังเกต ...ว่าโทรศัพท์มือถือของคลาร่าเองก็ดังขึ้นในจังหวะเดียวกัน... หากเป็นคนธรรมดา เจอแบบนี้เข้าไปคงไม่พ้นต้องติดเชื้อกลายเป็นคังชุไปแล้ว แต่โจนั้นเป็นผู้ใช้จิงกิ มีทั้งเซลล์คังชุทั้งแก่นจิงกิคอยยับยั้งการติดเชื้อเพิ่มเติมอยู่แล้ว ดังนั้น จึงเพียงแค่ได้ยินเสียงประหลาดแสบแก้วหูอันเป็นเสียงสัญญาณแพร่เชื้อดังออกมาจากหูโทรศัพท์เท่านั้น ไวเท่าความคิด ทั้งคู่เข้าโหมดเค็งเซย์ในทันใด พร้อมกางเคจออกตรวจจับการเคลื่อนไหวผิดปกติทุกๆ อย่างในรัศมีรอบตัวทันที ด้วยคิดว่าลองมีคลื่นแพร่เชื้อครอบคลุมบริเวณนี้ ก็แสดงว่าร่างต้นของคังชุเจ้าของคลื่นต้องอยู่ไม่ไกลแน่  แต่แล้ว ทั้งคู่ก็ต้องประหลาดใจ เมื่อไม่พบว่ามีการเคลื่อนไหวผิดปกติใดๆ อยู่ใกล้ตัวเลยแม้แต่น้อย ไม่พบแม้แต่ปฏิกิริยาของเคจซึ่งคังชุปล่อยออกมาเป็นรัศมีคุ้มกันรอบกาย ขณะที่กำลังประหลาดใจอยู่นั้นเอง ก็มีเสียงระเบิดตูมใหญ่ดังขึ้นในระยะห่างออกไป ทั้งคู่หันขวับไปตามเสียง พบว่าตำแหน่งที่เกิดระเบิดนั้นอยู่ในป่าโปร่งซึ่งอยู่ห่างจากอพาร์ทเมนท์ที่พวกเขาอยู่ไปไกลลิบ คะเนด้วยสายตาแล้วคงไม่ต่ำกว่าร้อยหรือหลายร้อยเมตร สร้างความตกตะลึงให้แก่สองพี่น้องเป็นอย่างมาก ด้วยไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีคังชุตัวไหนที่มีรัศมีแพร่เชื้อกว้างถึงขนาดนี้ ทั้งคู่ออกจากอพาร์ทเมนท์นั้น แล้วเร่งรุดมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งที่เกิดการระเบิดในทันที เมื่อไปถึงก็พบกับผู้ใช้จิงกิคนหนึ่งในสภาพเคงเซย์ กำลังลนลานกวัดแกว่งดาบจิงกิเปะปะอยู่กลางป่าโปร่งด้วยกิริยาขวัญหาย โจต้องเข้าไปตะโกนปลุกปลอบให้สงบใจลง แล้วถามว่าศัตรูอยู่ทางไหน มีจำนวนกี่ตัว "...ตัว...เดียว..." คำตอบของอีกฝ่ายทำเอาโจถึงกับชะงักด้วยความตกตะลึงอีกคำรบ แต่ยังไม่ทันได้ถามรายละเอียดเพิ่มเติม คลาร่าก็ร้องเตือนว่ามีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา โจจึงละความสนใจจากเพื่อนร่วมอาชีพที่ยืนตัวสั่นงันงกอยู่ แล้วหันกลับมาตั้งท่าเตรียมพร้อมเผชิญหน้าศัตรูทันที ทั้งสามได้ยินเสียงคล้ายอุ้งเท้าของสัตว์ร้ายสัมผัสพื้น ขณะที่ร่างมหึมาร่างหนึ่งเคลื่อนกายอย่างช้าๆ ออกจากเงามืดของดงไม้มาหยุดยืนนิ่งตรงหน้า รูปร่างของมันดูคล้ายกับสัตว์จำพวกเสือหรือสิงโต แต่ดูใหญ่โตกว่าเสือหรือสิงโตทั่วไปถึงสองหรือสามเท่า ผิวกายเป็นสีดำสนิททั้งร่างราวกับห่อหุ้มด้วยเหล็กไหล มีเพียงส่วนกรงเล็บที่เท้า ลวดลายบนร่าง เหล็กแหลมตรงส่วนข้อต่อบริเวณขาทั้งสี่ข้าง และขนแผงคอเท่านั้นที่เป็นสีขาว ส่วนศีรษะมีบางอย่างเป็นแผ่นแข็งคล้ายหน้ากากสีดำติดอยู่กับใบหน้า ตรงกลางหน้าผากมีบางอย่างคล้ายแก้วหรืออัญมณีก้อนเขื่องติดอยู่ รอบร่างของสัตว์ร้ายสีดำนั้นมีละอองแสงเรืองๆ บางอย่างเปล่งประกายห่อหุ้มอยู่ทั่วทั้งตัว มองไปดูคล้ายแสงเรืองจากหิ่งห้อยไม่มีผิด จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 21:03:21

ความคิดเห็นที่ 4 "คังชุ...สีดำ!" คลาร่าร้องอุทานอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง "คังชุที่อยู่มานานนับเป็นแรมปี...ไอ้ที่เรียกว่าคาโมงารินั่นสินะ" โจเสริม กระชับธนูจิงกิในมือไว้มั่น แล้วยกเล็งไปยังร่างดำมะเมื่อมคล้ายสัตว์ร้ายตรงหน้า ใช่แล้ว ไม่ผิดแน่ ทั้งรัศมีการแพร่เชื้อที่ไกล ทั้งเคจที่แข็งแกร่งเหนือยิ่งกว่าคังชุหรือผู้ใช้จิงกิคนไหน ทั้งร่างกายสีดำอันผิดแผกจากคังชุทั่วไป ทั้งหมดนี้คือสิ่งบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าสัตว์ร้ายตรงหน้านี้คือ "คาโมงาริ" คังชุซึ่งอยู่มานานหลายปีจนมีพลังแก่กล้าสูงขึ้นไปอีกขั้นจากคังชุธรรมดา ซึ่งกว่าจะกลายเป็นปีศาจร้ายระดับนี้ได้ ย่อมต้องใช้เวลานับแรมปีในการบ่มเพาะเชื้อและพลังความสามารถ เรียกว่าไม่ใช่สิ่งที่จะสร้างสำเร็จได้ในเวลาเพียงวันสองวัน และคนผู้เดียวที่น่าจะมีทั้งความรู้ ความสามารถ และเวลาในการสร้างสัตว์ร้ายเช่นนี้ออกมาได้ ก็มีเพียงผู้เดียวเท่านั้น คาราซาว่า ชิโร่ หรือ "แหล่งแพร่" นั่นเอง!! "...งั้นเจ้านี่ก็คือพวกเหลือเดนจากกลุ่มลิ่วล้อของคาราซาว่าน่ะสิ!"  ไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกต่อไปแล้วสำหรับสองพี่น้อง เมื่อรับรู้ได้ดังนั้น ทั้งคู่ก็เปิดฉากโจมตีเข้าใส่เจ้าคังชุดำทันที คลาร่าบังคับจิงกิหุ่นเชิดพุ่งเข้าจู่โจมในระยะประชิด ขณะที่โจใช้จิงกิธนูของตนยิงสนับสนุนจากระยะห่าง ต่อหน้าการโจมตีอันมุ่งร้ายนั้น เจ้าคังชุดำกลับยังคงยืนนิ่ง ไม่มีกิริยาสะทกสะท้านแม้แต่นิด มองดูทั้งจิงกิหุ่นเชิดและธนูจิงกิของคู่ต่อสู้ทั้งสองพุ่งเข้ามาอย่างเงียบงัน จนจวนเจียนจะเข้าถึงรัศมีเคจของตน เมื่อนั้นเองที่เจ้าสัตว์ร้ายย่อตัวลง แล้วพุ่งสวนเข้าใส่ด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ!!  รวดเร็วเกินกว่าที่ทั้งโจและคลาร่าจะตั้งตัวหรือป้องกันได้ทัน!! ทว่า เป้าหมายของมันไม่ใช่ทั้งโจหรือคลาร่า แต่กลับเป็นผู้ใช้จิงกิตาขาวที่หลบซ่อนอยู่เบื้องหลังทั้งสองคนนั้น เจ้าคังชุดำพุ่งผ่านร่างของทั้งคู่ไป เข้าถึงตัวผู้ใช้จิงกินั้นในพริบตาก่อนที่ผู้ใช้จิงกิคนนั้นจะมีโอกาสได้ป้องกันตัวหรือหลบหนีใดๆ... ฉูด!! กร๊อบ!! คว่าก!! เสียงเลือดเนื้อกระดูกเส้นเอ็นถูกฉีกกระชากดังสะท้อนไปทั่วบริเวณนั้น ร่างของผู้ใช้จิงกิเคราะห์ร้ายขาดกระจุยเป็นชิ้นๆ หล่นลงไปกองบนพื้น สีหน้าที่นิ่งค้างบ่งบอกให้รู้ชัดเจนว่าเจ้าตัวคนตายยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองโดนอะไรเข้าไป โดนเข้าไปเมื่อไหร่ วิญญาณหลุดจากร่างไปได้ยังไง ทั้งโจทั้งคลาร่าถึงกับตัวชา ขนลุกซู่ไปทั้งร่างต่อภาพโหดเหี้ยมที่เกิดขึ้นตรงหน้า  ....อดคิดไปในใจไม่ได้ ว่าหากเมื่อครู่นี้เจ้าคังชุไม่ได้หมายเล่นงานเจ้าตาขาวนั่น แต่เป็นพวกตนสองคนแทน ด้วยพลังและความเร็วขนาดนั้น ไหนเลยจะรักษาชีวิตตนเองไว้ได้... ฝ่ายเจ้าสัตว์ร้ายหลังฉีกร่างของเหยื่อเสร็จ ก็ไม่มีทีท่าสนใจซากศพกระจุยเป็นชิ้นๆ นั้นอีก มันตรงไปยังมือข้างที่มีแก่นจิงกิติดอยู่ซึ่งกระเด็นไปอีกทาง ก้มลงงับมือข้างนั้นขึ้นมา แล้วขยอกกลืนลงท้องไปในบัดดล!! คลาร่าตกตะลึงไปอีกคำรบกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า ในสมองนึกเชื่อมโยงเหตุฆาตกรรมผู้ใช้จิงกิทั้ง 5 คดีที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ได้ในทันที 'หรือว่าที่ไล่ล่าผู้ใช้จิงกิ...ที่ขโมยแก่นจิงกิไปอยู่ในตอนนี้...ก็คือเจ้านี่!?' ฝ่ายโจเมื่อเห็นเพื่อนร่วมชะตากรรมต้องมาตายลงต่อหน้าก็เดือดดาลเป็นการใหญ่ ยกธนูจิงกิขึ้นยิงสาดเข้าใส่เจ้าสัตว์ร้ายเป็นชุดๆ อย่างบ้าเลือด  ทว่า ธนูจิงกิของโจไม่อาจทำอะไรเจ้าสัตว์ร้ายได้เลย ไม่แม้แต่จะทะลวงเคจของมันได้ด้วยซ้ำ ราวกับห่าธนูจิงกิอันทรงพลังเป็นแค่น้ำลายบ้วนไปถูกมันแค่นั้น  พริบตาที่ถูกโจมตีนั้นเอง เจ้าสัตว์ร้ายสีดำก็หันขวับมาทางโจด้วยกิริยามุ่งร้าย  แล้วกระโจนสวนห่าธนูเข้าใส่ชายหนุ่มทันที!! - จบตอนที่ 69 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 21:06:42

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านครึ่งแรกของตอนนี้แล้วอยากโดดเข้าไปถามบักริคุในเรื่องเลยทีเดียวว่า "ขยันสร้างอีเวนท์กับนานามิแบบนี้ นี่เอ็งคิดจะปักธงอันใหม่งั้นเรอะ" ยิ่งมาอีเวนท์ประจำตอนนี้ยิ่งเผลอจิ้นเข้าไปใหญ่เลย ว่าจะนำไปสู่ฉากเด็ดแบบไหนต่อจากนี้รึเปล่า อ่านๆ ไปก็เริ่มรู้สึกว่าริคุมันจะค่อยๆ คิดได้ ค่อยๆ เริ่มปลงกับการจากไปของอามาเนะกับเนเน่ทีละน้อยๆ แล้วแฮะ ถึงจะยังไม่เห็นผลทันตาก็เถอะ ซึ่งลองคิดไปคิดมา นี่อาจเป็นวิธีที่อ.แกจะช่วยดันเนื้อเรื่องให้ริคุเตรียมทำใจล่วงหน้าก่อนจะได้รู้ "ความจริง" ที่สิ้นหวังมากๆ เกี่ยวกับอามาเนะก็เป็นได้ (เอาง่ายๆ ก็คือ คดีคนหายแบบไร้ร่องรอย หรือเรียกง่ายๆ ว่า "สาบสูญ" นั้นส่วนมากไม่มีการพลิกล็อคครับ โอกาสที่จะได้เจอคนที่หายสาบสูญไปอีกครั้งแบบเป็นๆ มีอยู่น้อยมาก) ว่าแต่อยากรู้เหมือนกันแฮะว่านานามิมองเห็นริคุซ้อนทับกับภาพของใคร (กรณีของริคุพอเดาได้นิดหน่อยว่าน่าจะเห็นภาพนานามิซ้อนทับกับอามาเนะอยู่) ไม่แน่ว่าเนื้อเรื่องในตอนต่อๆ ไปอาจได้เห็นกันก็ได้ ไหนๆ ก็เริ่มปล่อยทั้งพี่เทพทั้งศัตรูใหม่ออกมากันแล้วแบบนี้ ในส่วนของเนื้อเรื่องช่วงครึ่งหลังเองก็น่าลุ้นขึ้นมาแล้ว ว่าคังชุดำตัวใหม่ที่โผล่มาเป็นเทอร์มิเนเตอร์ตัวจริงในตอนนี้เป็นพวกไหนกันแน่ พวกของเอนเดหรือว่าพวกอื่นที่โผล่มาใหม่ (แต่โดยส่วนตัวผมว่าอ.โมริยามะไม่น่าจะเสี่ยงปล่อยพวกไหนออกมาเพิ่มแล้วนะ แค่ฝ่ายทาคาโอะ ฝ่ายเอนเด ฝ่าย F.L.A.G. กับฝ่ายรัฐบาลญี่ปุ่น แค่นี้ก็เอามาเล่นเนื้อเรื่องได้ไม่หวาดไหวแล้ว) แล้วยังมีเรื่องของเคจบนท้องฟ้าที่เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงอีก เรียกว่าการเคลื่อนไหวไม่ชอบมาพากลทั้งหลายมารวมหัวกันอยู่ในตอนนี้เกือบทั้งนั้น ชวนให้นึกไปว่าต่อจากนี้ไปเนื้อเรื่องจะมีการเปลี่ยนแปลงหรือพลิกตลบขนานใหญ่หรือเปล่าเลย ที่แน่ๆ รอลุ้นในตอนต่อไปโลดครับว่าโจกับคลาร่าจะเอาตัวรอดจากคังชุดำตัวใหม่ได้ยังไง :) ปล. - ผมชอบนานามิขึ้นมาจริงๆ แล้วแฮะ ยิ่งอ่านตอนนี้ในฉากที่ปลอบริคุ บอกริคุให้เลิกยึดติดกับคนที่ตายไปแล้วนั่น เรียกว่าเป็นฉากที่นานามิน่ารักที่สุดในบรรดาเนื้อเรื่องที่ผ่านมาเลย...ถึงหน้าตาจะดูแปลกๆ เหมือนไม่ใช่นานามิคนเดิมก็เถอะ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 21:08:06

ความคิดเห็นที่ 6 มายุ่งกับบักแว่นมากๆ กลัวว่านานามิจะไม่รอดเอาน่ะสิ โจกับคลาร่างานเข้า จะสู้ยังไงเนี่ย จากคุณ : เพื่อนคาคาชิ เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 21:35:48

ความคิดเห็นที่ 7 คุ้นๆ ว่า อ.โมริยามะ เคยบอกไว้ท้ายเล่มซักเล่มว่าริคุ พระเอกของเรื่องนี้จะแวดล้อมไปด้วยคาแรกเตอร์แนวพี่สาว...หรือถ้าอายุเท่ากันก็จะมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าริคุ ...นี่แกยังไม่หยุดเก็บสแปร์สินะ จากคุณ : Vladimir Putan เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 22:14:32

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ ^^ ^^ รู้สึกจะเล่มแรกเลยมั้งครับ ในหน้าแถมท้ายเล่ม นึกอะไรเพิ่มเติมได้อีกอย่าง เจ้าคังชุดำที่โผล่มาในตอนนี้ ทำให้ผมนึกถึงเจ้านี่แฮะ เบลดไลเกอร์ สถิตยเทพแห่ง Zoids ตระกูลไลเกอร์ที่เมพสุดๆ ถึงขนาดได้โผล่มาโชว์ความเมพหลายครั้งในภาคหลังๆ หลายครั้ง ถึงจะมีบทแค่ตัวรองไม่ใช่ตัวเอกก็เถอะ (จะว่าไป ไอ้คังชุดำตัวนี้ก็มีท่าที่วิ่งผ่านแล้วคนขาดเป็นชิ้นๆ อยู่ด้วย ซึ่งดูๆ ไปก็คล้ายท่าดาบแสงติดข้างตัวของเบลดไลเกอร์อยู่นะ ) แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 54 22:37:04 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 22:20:20

ความคิดเห็นที่ 9 เจ้าหมานี่เท่ห์ดีแฮะ  แต่รู้สึกว่าตอนนี้พี่น้องโจจะติด Dead Flag ขึ้นมายังไงๆไม่รู้สิครับ   จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 22:31:48

ความคิดเห็นที่ 10 RIP โจล่วงหน้า ส่วนคลาร่าปล่อยเอาไว้ให้ริคุ เผื่อริคุอยากมีฮาเร็ม แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 54 23:39:10 จากคุณ : SirHibari เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 54 23:38:35