ความคิดเห็นที่ 1 แบรน (แปลบางส่วน - ปิดท้าย Game of Thrones [S1 Ep1]) . . . (คนจำนวนมากร่วมขบวนกับพระราชาออกไปล่าหมูป่าตั้งแต่เช้าตรู่ ทำให้แบรนไม่มีเพื่อนคุยเพื่อนเล่น เหลือ จอน ซึ่งแบรนหาตัวไม่เจอ ริคคอนซึ่งอายุน้อยเกินไป และพวกเด็กผู้หญิงที่แบรนไม่อยากเล่นด้วย วันหลังๆ ดูเหมือนจอนจะโกรธทุกสิ่งทุกอย่าง แบรนไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แบรนคิดว่าการที่จอนจะได้ขึ้นเหนือไปที่กำแพง ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าการลงใต้กับพระราชาเลยแม้แต่น้อย) (แบรนตื่นเต้นแทบทนรอวันออกเดินทางไม่ไหว ตื่นเต้นที่จะได้ม้าเป็นของตัวเอง ที่พ่อได้เป็นหัตถ์ของพระราชา และตื่นเต้นเรื่องปราสาทแดงที่ถูกสร้างโดยจ้าวมังกรตัวจริง ยายแนนเล่าให้แบรนฟังว่าที่ปราสาทมีผี มีการกระทำที่เลวร้ายมากมายอยู่ในดันเจี้ยนใต้ดิน และบนกำแพงมีหัวมังกร แบรนถึงกับตัวสั่นเมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านี้ แต่แบรนคิดว่าเขาไม่ได้กลัว เขาไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะพ่อและอัศวินของพ่อจะอยู่ข้างกายเขา รวมถึง คิงส์การ์ด ด้วย) สักวันหนึ่ง ตัวแบรนเองก็จะเป็นอัศวินเช่นกัน เป็นหนึ่งในคิงส์การ์ด ยายแนนเล่าว่าคิงส์การ์ดเป็นนักดาบที่ไร้เทียมทานที่สุดในแผ่นดิน คิงส์การ์ดจะมีเพียงเจ็ดคน สวมเกราะสีขาว ไม่แต่งงาน ไม่มีลูก มีชีวิตอยู่เพื่อรับใช้พระราชาเท่านั้น (แบรนจำเรื่องเล่าเกี่ยวกับคิงส์การ์ดได้หมด ชื่อของคิงส์การ์ดเป็นดั่งเสียงเพลงสำหรับเขา ในหนังสือเล่าถึงชื่อคิงส์การ์ดมากมายทั้งในอดีตและปัจจุบัน 2 คนที่น่าจดจำที่สุด ได้แก่ เซอร์ อาเธอร์ เดย์น ดาบแห่งรุ่งอรุณ และ เซอร์ แบริสตัน ผู้กล้าหาญ ซึ่งไม่ได้ขึ้นเหนือมาด้วย) (ท่านพ่อสัญญาว่าแบรนจะได้พบ เซอร์ แบริสตัน แน่ๆ เมื่อเดินทางไปถึงคิงส์แลนดิง แบรนถึงกับตีเส้นนับวันบนกำแพงอย่างตื่นเต้น เขาแทบทนรอที่จะออกเดินทางไม่ไหว ที่จะได้เจอโลกกว้างที่เขาเคยได้แต่ฝันถึงและเริ่มชีวิตใหม่ที่เขาแทบจะ จินตนาการไม่ออก) แต่วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว จู่ๆ แบรนก็รู้สึกหลงทาง วินเทอร์เฟลเป็นบ้านเพียงแห่งเดียวที่แบรนรู้จัก ท่านพ่อบอกว่าเขาควรจะบอกลาทุกคนในวันนี้ และแบรนก็พยายามแล้ว หลังขบวนล่าสัตว์ออกเดินทางไปแล้ว แบรนกับสุนัขป่าของเขาก็เดินตระเวณรอบปราสาทด้วย ตั้งใจที่จะเยี่ยมคนทุกคนที่เขาจะทิ้งไว้เบื้องหลัง ยายแนน พ่อครัวเกจ ช่างตีเหล็กมิคเค่น โฮเดอร์ หนึ่งในเด็กดูแลคอกม้าที่ไม่เคยพูดคำอื่นเลยนอกจาก “โฮเดอร์” ชายในสนามหญ้าที่ให้แบล็กเบอร์รี่กับเขาเสมอๆ . . . แต่มันไม่ไหว แบรนไปที่คอกม้าก่อนเป็นที่แรกแล้วเห็นลาน้อยของเขา ยกเว้นว่ามันไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว เขากำลังจะได้ม้าจริงๆ และทิ้งลาน้อยนั้นไว้เบื้องหลัง ทันใดนั้นแบรนก็ไม่อยากทำอะไรอีกแล้วนอกจากนั่งลงร้องไห้ เขาหันกลับแล้ววิ่งออกไปก่อนที่โฮเดอร์และเด็กดูแลคอกม้าอื่นๆ จะทันเห็นน้ำตา และอย่างนั้นเอง การบอกลาของแบรนก็จบลง (แบรนยังคิดชื่ให้สุนัขป่าไม่ออก เขาแอบแค้นใจเล็กๆ ที่จอน คิดชื่อโกสต์ได้ก่อนเขา) (แบรนพยายามฝึกให้สุนัขป่าของเขาเก็บกิ่งไม้ แต่สุนัขป่าไม่มีทีท่าสนใจเลย เขาเลยคิดว่าจะไปปีนกำแพงเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็วิ่งไปที่กำแพงใกล้ๆ กับป่าศักดิ์สิทธิ์ เขาอ้อมให้ไกลต้นฮาร์ททรีที่สุด แบรนกลัวต้นฮาร์ททรี เขาไม่คิดว่าต้นไม้ควรจะมีหน้าคนแกะสลักเอาไว้ หรือมีใบที่รูปร่างเหมือนมือ) (แบรนสั่งให้สุนัขป่าของเขานั่งรอ แล้วปีนต้นไม้โบราณที่ติดกับกำแพงของคลังแสงขึ้นไป สุนัขป่าของเขาก็เริ่มหอน มันหอนแล้วหอนอีกจนแบรนกระโดดขึ้นหลังคาหายไปจากสายตา) บนหลังคาของวินเทอร์เฟลก็เหมือนบ้านหลังที่สองของแบรน ท่านแม่บอกอยู่เสมอๆ ว่าเขาปีนได้ก่อนที่จะเดินได้เสียอีก แบรนจำไม่ได้แล้วว่าเขาเริ่มเดินเมื่อไหร่ แต่เขาก็จำตอนที่เขาเริ่มปีนไม่ได้เหมือนกัน แบรนคิดว่าท่านแม่อาจจะพูดจริงก็ได้ (แบรนชอบมากเวลาเขาอยู่เบื้องบนแล้วเฝ้ามองลงมาเบื้องล่าง เห็นชีวิตต่างๆ ดำเนินไปของมัน เขารู้สึกราวกับเป็นจ้าวของที่แห่งนี้ เขามองดูได้เป็นชั่วโมงๆ โดยไม่เบื่อเลย แบรนค้นพบห้องหับและสถานที่ลับมากมาย เขาเชื่อว่าไม่มีใครรู้จักแน่แม้แต่เมสเตอร์ลูวิน) แคทลินกลัวมากว่าแบรนจะลื่นตกลงมาตายจากกำแพง นางไม่เคยเชื่อเลยเวลาแบรนยืนยันว่าเขาไม่มีวันตกแน่ ครั้งหนึ่งนางบังคับให้แบรนสัญญาว่าจะอยู่แต่บนพื้นดิน แบรนรักษาสัญญาอย่างทุกข์ทรมาณทุกวัน จนเวลาผ่านไปราวสองสัปดาห์ แบรนก็ปีนออกทางหน้าต่างในคืนหนึ่งหลังจากพี่น้องของเขาหลับหมดแล้ว แบรนสำนึกผิดมากและสารภาพสิ่งที่เขาทำในวันรุ่งขึ้น ท่านลอร์ด เอ็ดดาร์ด ส่งแบรนไปสำนึกผิดในป่าศักดิ์สิทธิ์เป็นเวลาหนึ่งคืนและให้ทหารยามเฝ้าไว้ รอบป่า เช้าวันรุ่งขึ้นแบรนก็หายไปแล้ว ทุกคนหาตัวแบรนกับจ้าละหวั่น จนเจอแบรนนอนหลับอยู่บนต้นไม้ที่สูงที่สุด บนกิ่งที่สูงที่สุด เอ็ดดาร์ดแม้จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ “เจ้ามันไม่ใช่ลูกข้า” เขาบอกแบรนขณะกำลังพาตัวลงจากต้นไม้ “เจ้ามันลูกกระรอก ได้ ถ้าเจ้าต้องปีน ก็ปีนเถอะ แต่พยายามอย่าให้แม่เห็นเจ้าละกัน” (พอพ่อไม่ห้ามปุ๊บ แม่ก็หันไปพึ่งคนอื่น ยายแนนเล่าเรื่องน่ากลัวเกี่ยวกับอีกาบนกำแพงชอบจิกกินตาเด็ก แต่แบรนพกข้าวโพดไปป้อนอีกาเสมอๆ และพวกมันไม่เคยมีทีท่าจะสนใจอะไรดวงตาเขาเลยสักครั้ง เมสเตอร์ลูวินทำตุ๊กตารูปคนสวมใส่ชุดแบรนแล้วโยนลงจากหลังคาให้ตกลงไปแหลก กับพื้น แบรนก็ยังไม่กลัวอยู่ดี มีช่วงนึงที่ทหารยามเบื้องล่างวิ่งไล่กวดแบรน ยิ่งทำให้แบรนสนุกเข้าไปใหญ่) (แบรนกำลังโหนตัวไปตามแนวรูปปั้นการ์กอยที่เรียงแถวกัน ตอนที่เขาได้ยินเสียงคนคุย แบรนตกใจมากจนเกือบจับพลาด ตลอดชีวิตของแบรนไม่เคยมีใครขึ้นไปในหอคอย First Keep พังๆ นั้นเลย) (First Keep เคยเป็นหอคอยที่สูงที่สุดของวินเทอร์เฟล มันเคยโดนฟ้าผ่าไฟไหม้จนส่วนยอดพัง ก่อนที่เอ็ดดาร์ดจะเกิดร่วมร้อยปี มันไม่เคยถูกซ่อมเลย) “ข้าไม่ชอบใจ” เสียงผู้หญิงพูด แบรนมองเห็นหน้าต่างเรียงกันเป็นแถวๆ อยู่ข้างใต้ และเสียงมันมาจากหน้าต่างบานสุดท้าย “เจ้าน่าจะได้เป็นหัตถ์มากกว่าอีก” “พระเจ้าห้ามเถอะ” เสียงผู้ชายพูดแบบขี้เกียจๆ “ข้าไม่อยากได้ไอ้เกียรตินั่นหรอก งานเยอะจะตาย” แบรนห้อยตัวอยู่เฉยๆ เขารู้สึกกลัว กลัวว่าคนพวกนั้นจะมองเห็นขาของเขาถ้าเขาโหนตัวต่อ “ไม่เห็นเหรอว่ามันอันตรายแค่ไหน?” ผู้หญิงพูด “โรเบิร์ตรักชายคนนั้นเหมือนพี่น้อง” “ยังกับโรเบิร์ตทนอยู่กับพี่น้องตัวเองได้งั้นน่ะ ข้าไม่โทษเขาหรอกนะ ใครเจอหน้าแสตนนิสเข้าไปก็ท้องไส้ปั่นป่วนทั้งนั้นแหละ” “อย่าโง่น่ะ แสตนนิสกับเรนลีน่ะมันเรื่องนึง เอ็ดดาร์ดสตาร์คนี่มันคนละเรื่องกันเลย โรเบิร์ตจะยอมฟังสตาร์คแน่ บ้าที่สุด ข้ามั่นใจมากว่าสตาร์คจะปฏิเสธโรเบิร์ตแน่ๆ ไม่งั้นข้ายืนยันหัวเด็ดตีนขาดแต่แรกแล้วให้แต่งตั้งเจ้า” “ถือว่าเราโชคดีแล้วน่า” ผู้ชายตอบ “นึกดูสิ ถ้าพระราชาแต่งตั้งพี่น้องของเขาหรือเจ้าลิตเติ้ลฟิงเกอร์ขึ้นมานะ พระเจ้าช่วยเถอะ ขอให้ข้าได้มีศัตรูที่มีเกียรติมีศักดิ์ศรีดีกว่า เกิดได้ไอ้พวกมักใหญ่ใฝ่สูงนั่นขึ้นมาข้าคงนอนไม่หลับแน่” คนพวกนั้นกำลังคุยกันเรื่องท่านพ่อ แบรนรู้ตัวแล้ว เขาอยากได้ยินมากกว่านั้น ระยะแค่ไม่กี่ฟุตเท่านั้น . . . แต่เขาโดนเห็นแน่ถ้าเหวี่ยงตัวไปหน้าหน้าต่างบานนั้น (ทั้งสองคุยกันต่อ ผู้หญิงเห็นเอ็ดดาร์ดเป็นตัวอันตรายที่คำพูดมีอิทธิพลต่อพระราชา ผู้ชายดูไม่สนใจนัก) (แบรนกลัวมาก ใจนึงเขาก็อยากกลับ แต่เขาต้องเตือนเรื่องนี้กับพ่อ เขาต้องการเห็นหน้าว่าใครกำลังคุยกัน แบรนปีนกลับขึ้นบนหลังคาแล้วไปที่การ์กอยตัวที่อยู่เหนือหน้าต่างบานที่เป็น ต้นเสียง เขาให้ขาหนีบการ์กอยตัวนั้นไว้แล้วห้อยหัวลงมองเข้าไปในหน้าต่างบานนั้น) ในห้อง ชายและหญิงคู่หนึ่งกำลังปลุกปล้ำกันอยู่ ทั้งคู่เปลือยกาย แบรนยังบอกไม่ได้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร ผู้ชายหันหลังให้เขาและบังผู้หญิงไว้ทั้งหมด นางถูกดันขึ้นกับกำแพง มันมีเสียงเปียกๆ เบาๆ แบรนรู้สึกว่าทั้งสองกำลังจูบกันอยู่ เขามองตาค้างด้วยความกลัว ลมหายใจแทบจะคาอยู่ในลำคอ มือของผู้ชายอยู่ตรงกลางระหว่างขาของผู้หญิง เขาคงกำลังทำให้นางเจ็บแน่ๆ เพราะนางเริ่มร้องครวญครางเบาๆ ในลำคอ “หยุดนะ” นางบอก “หยุด หยุด โอ ได้โปรด” แต่เสียงนางเบาและอ่อนแอ และนางไม่ได้ผลักเขาออกไป มือของนางฝังอยู่ในเส้นผมสีทองของผู้ชายแล้วจับใบหน้าของเขาลงไปที่หน้าอก แบรนเห็นหน้านาง นางปิดตาและอ้าปากกว้าง ร้องครวญคราง ผมสีทองสยายไปมาเมื่อนางส่ายหัวไปหน้าหลัง แต่แบรนจำราชินีได้ เขาต้องทำเสียงอะไรแน่ๆ เพราะทันใดนั้นนางก็ลืมตาขึ้นแล้วจ้องตรงมายังเขา แล้วกรีดร้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ผู้หญิงผลักผู้ชายออกไปพลางชี้นิ้วและร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แบรนงอตัวขึ้นไปจับการ์กอยพยายามจะดึงตัวเองขึ้น แต่เขารีบเกินไป มือของเขาจับไปโดนหินที่ผิวเรียบลื่น และในอารามตกใจขาของเขาก็ลื่นหลุดจากรูปปั้นแล้วร่วงลงไป วินาทีนั้นแบรนรู้สึกหัวหมุนไปหมด เขารู้สึกคลื่นไส้อย่างฉับพลันเมื่อเห็นหน้าต่างผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว แบรนรีบเอ้อมมือไปคว้าแนวหินใต้หน้าต่าง ครั้งแรกเขาคว้าพลาด ก่อนจะคว้าไว้ได้ด้วยมืออีกข้าง ตัวเขาแกว่งไปกระแทกกับหอคอยอย่างแรงจนแบรนถึงกับหายใจไม่เข้า แบรนห้อยตัวมือเดียวหอบหายใจอย่างทุลักทุเล ตอนนี้เขารู้แล้วว่าผู้ชายเป็นใคร เขาคือฝาแฝดของราชินีนั่นเอง ทั้งสองเหมือนกันราวกับเงาสะท้อนในกระจก “มันเห็นเราแล้ว” ผู้หญิงกรีดร้องเสียงเล็กแหลม “ใช่เขาเห็น” ผู้ชายตอบ นิ้วมือของแบรนกำลังจะลื่นหลุด เขาพยายามคว้าแนวหินด้วยมืออีกข้าง เล็บมือปักเข้าไปตามซอกหิน ผู้ชายคนนั้นเอื้อมแขนลง “จับมือข้าไว้” เขาบอก “ก่อนจะตกลงไป” แบรนจับแขนของเขาไว้ด้วยพละกำลังทั้งหมด ชายคนนั้นกระตุกแบรนขึ้นมาจากแนวหิน “เจ้าทำอะไรน่ะ” ผู้หญิงร้องถาม ผู้ชายทำเป็นไม่สนใจนาง เขาแข็งแรงมาก จับแบรนยืนขึ้นตรง “อายุเท่าไหร่ เจ้าหนู?” “เจ็ด” แบรนตอบ ตัวเขายังคงสั่นไม่หยุดแต่เขาก็รู้สึกโล่งอก นิ้วของแบรนจิกลึกลงไปในแขนของชายคนนั้น แบรนต่อยๆ ปล่อยมือออก ผู้ชายมองไปที่ผู้หญิง “สิ่งที่ข้าทำเพื่อรัก” เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ แล้วผลักแบรนออกไป แบรนกรีดร้อง เขาลอยถอยหลังจากหน้าต่างออกไปในอากาศที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรให้เกาะเลย ลานกว้างพุ่งขึ้นมาเจอเขา ที่ไหนสักแห่ง สุนัขป่ากำลังหอน เหล่าอีกาบินวนเป็นวงกลมรอบหอคอยที่ปรักหักพัง เพื่อรอกินข้าวโพด . . . . . . แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 54 03:09:59 จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 02:59:37

ความคิดเห็นที่ 2 ม่รออ่านสนุกดีคะ จากคุณ : ผักรู้นอน เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 11:10:56

ความคิดเห็นที่ 3 เนื้อเรื่องของเดอแนริสที่กระจัดกระจายอยู่ในตอนที่ 2 ผมจะขอเรียบเรียงตามหนังสือนะครับ คือมีบทยาวบทเดียวไม่ได้กระจายออก จะอยู่ท้ายๆ หน่อย ช่วงแรกเป็นเนื้อเรื่องในวินเทอร์เฟลทั้งหมดครับ . . . ทีเรียน (จาก S 1 Ep 2) (ทีเรียนอ่านหนังสือทั้งคืนที่ห้องสมุด เสียงสุนัขป่าหอนดังโหยหวนไปทั่ววินเทอร์เฟลในเวลาเช้าตรู่ มันเป็นเสียงหอนที่ทำให้ผู้ชายตัวโตๆ รู้สึกกลัวได้เหมือนเด็กเล็กๆ ทีเรียนอ่านหนังสือทั้งคืนเป็นเรื่องปกติ เขาไม่ใช่คนที่ชอบนอนเท่าไหร่) (ทีเรียนปลุกเซปตาที่ดูแลห้องสมุดขึ้นมา บอกว่าหนังสือ “Engine of War” ของนักเขียน Ayrmidon's เป็นหนังสือที่หายากมาก และเล่มนี้เป็นเล่มที่สมบูรณ์ที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอ ทีเรียนกำชัดเซปตาให้รักษามันไว้ให้ดี เซปตาคนนี้เป็นผู้ชายครับ แล้วก็ออกไปเพื่อหาข้าวเช้า แล้วได้ยินเสียงของ เซนดอร์ คลิเกน เข้าระหว่างทาง)    “เจ้าเด็กนั่นทำท่าจะตายมานานเกินไปแล้ว ข้าหวังว่ามันจะรีบสักหน่อย” ทีเรียนมองลงข้างล่างแล้วเห็น ‘หมาล่าเนื้อ’ (the Hound) ยืนอยู่กับเจ้าชายวัยเยาว์ จอฟฟรี่ และรายล้อมไปด้วยเด็กรับใช้ฝึกหัด “อย่างน้อยเขาก็ตายเงียบๆ น่ะนะ” เจ้าชายตอบ “มันเป็นพวกหมาป่านี่แหละที่หนวกหู ข้าแทบไม่ได้นอนเลยเมื่อคืน” เงาร่างของคลิเกนทอดยาวไปกับพื้นดินในขณะที่เด็กรับใช้สวมหมวกสีดำบนหัว “ข้าช่วยให้มันเงียบได้ ถ้าท่านต้องการ” เขาพูดผ่านช่องหน้ากาก เด็กรับใช้เอาดาบให้คลิเกน คลิเกนเหวี่ยงทดสอบน้ำหนักของมัน เบื้องหลังของเขามีเสียงคมเหล็กกระทบกันดังระงมขึ้นมา ข้อเสนอนั้นทำให้เจ้าชายปีติยินดี “ส่งหมาไปฆ่าหมา!” เขาอุทาน “วินเทอร์เฟลน่ะเหม็นเน่าหมาป่าเยอะแยะไปหมด พวกสตาร์คไม่รู้เรื่องหรอกถ้าหายไปสักตัว” ทีเรียนกระโดดข้ามบันไดขั้นสุดท้ายลงไป “ข้าขอไม่เห็นด้วยนะ หลานชาย” เขาบอก “พวกสตาร์คน่ะนับเลขได้มากกว่าหก ไม่เหมือนเจ้าชายบางคนที่ข้าอาจจะรู้จัก” (เซนดอร์ล้อเลียนทีเรียนและถกคารมกันเล็กน้อย แล้วทีเรียนก็เตือนจอฟฟรี่ให้ไปแสดงความเสียใจต่อลอร์ดและคุณหญิงสตาร์คเรื่องอุบัติเหตุของแบรน) จอฟฟรี่แสดงอาการเจ้าอารมณ์เท่าที่เจ้าชายจะทำได้ “ความเสียใจของข้าจะมีอะไรดีสำหรับพวกมันเหรอ?” “ไม่มีอะไรดีเลย” ทีเรียนพูด “แต่มันเป็นสิ่งที่คาดหวังจากตัวเจ้า พวกเขารู้สึกแล้วว่าเจ้าไม่โผล่หน้าไปเลย” “ไอ้เด็กสตาร์คนั่นไม่มีความหมายอะไรสำหรับข้าสักหน่อย” จอฟฟรี่พูด “ข้าทนพวกผู้หญิงร้องให้คร่ำครวญไม่ได้หรอก” (ทีเรียนตบหน้าจอฟฟรี่ กำชับให้ไปคุกเข่าแสดงความเสียใจ จอฟฟรี่โวยวายว่าจะฟ้องแม่ ทีเรียนก็ตบซ้ำอีกครั้ง ทีเรียนถามหาพี่ชายจากเซนดอร์คลิเกน ได้ความว่ากินข้าวเช้าอยู่กับราชินี) จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 13:40:53

ความคิดเห็นที่ 4 (ในห้องอาหาร ทั้งเจมีและเซอร์ซีสวมชุดเขียวเข้มสีเดียวกันกับดวงตาของตัวเอง ลูกๆ คนอื่นของเซอร์ซีนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย) “โรเบิร์ตยังนอนอยู่?” ทีเรียนถามขณะกำลังขึ้นนั่งร่วมโต๊ะอย่างไม่ได้รับเชิญ เซอร์ซีชายตามองทีเรียนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ นางมองทีเรียนแบบนั้นเสมอๆ มาตั้งแต่วันที่เขาเกิด “พระราชาไม่ได้นอนเลย” นางบอก “เขาอยู่กับลอร์ดเอ็ดดาร์ด เขารับความเศร้าสร้อยของพวกนั้นลึกเข้าไปในใจของตัวเอง” “มีจิตใจที่กว้างใหญ่จริงๆ โรเบิร์ตของเรา” เจมีพูดพลางยิ้มเนือยๆ เจมีมักมองทุกอย่างเป็นเรื่องชิวๆ ไม่ทุกข์ร้อน น้อยครั้งนักที่เขาจะมองอะไรอย่างจริงจัง ทีเรียนรู้จักนิสัยของพี่ชายดี และไม่เคยคิดโทษอะไรเลย ตลอดเวลาวัยเด็กอันทุกข์ทรมาณของเขา มีเพียงเจมีคนเดียวเท่านั้นที่พอจะมีความรักและความเคารพให้กับเขาบ้าง และเพื่อสิ่งนั้น ทีเรียนพร้อมจะให้อภัยพี่ชายได้ทุกอย่าง (หลังจากร่วมโต๊ะทักทายสักพัก เจ้าชายทอมมินและเจ้าหญิงเมอร์ซิลลาก็ถามอาการของแบรน เด็กรุ่นเล็กเป็นห่วงแบรนกันอย่างจริงจัง พอได้ยินว่าแบรนจะไม่ตาย ทั้งสองคนพากันยิ้มแย้มดีใจ แต่ทีเรียนตั้งใจสังเกตุพี่ชายและพี่สาวมากกว่า และเห็นทั้งสองสบตากันอย่างลำบากใจแว่บหนึ่ง) (เซอร์ซีและเจมีแสดงความเห็นว่าแบรนควรจะตาย จะได้ไม่ต้องทรมาณกับความพิการและความเจ็บปวด ทีเรียนไม่เห็นด้วย แล้วเอาตัวเองเป็นตัวอย่าง) (หลังจากนั้นทั้งหมดก็คุยกันเรื่องออกเดินทางจากวินเทอร์เฟล เซอร์ซีแสดงความรังเกียจหมาป่าโลกันตร์อย่างเห็นได้ชัด นางคิดว่าพวกมันเป็นสัตว์ร้ายที่อันตราย และจะไม่ยอมให้พวกมันอยู่ที่คิงส์แลนดิงเด็ดขาด ส่วนทีเรียนอยากขึ้นเหนือไปเยี่ยมกำแพงก่อนกลับลงใต้ บอกว่าอยาก “ขึ้นกำแพงไปฉี่ข้ามขอบโลก” เซอร์ซีไม่พอใจจะให้เด็กๆ ฟังเรื่องแบบนั้น จึงพาเด็กๆ ลุกออกจากโต๊ะอาหารไป) “เขาควรจะจบความทุกข์ทรมาณของเด็กนั่นซะ” เจมีพูด “ข้าก็จะทำอย่างนั้นถ้าเป็นลูกชายข้า มันจะเป็นความปราณี” “ข้าขอแนะนำว่าอย่าเอาไปเสนอลอร์ดเอ็ดดาร์ดเข้าเชียวนะ พี่ชายที่รัก” ทีเรียนพูด “เขาจะไม่ฟังมันอย่างเป็นมิตรแน่” “ถึงเด็กจะไม่ตาย เขาก็พิการ ไม่สิ แย่กว่าอีก เขาจะกลายเป็นของแปลกประหลาดวิตถาร ให้ข้าได้ตายสบายๆ เถอะ” ทีเรียนยักไหล่ที่บิดเบี้ยวเป็นคำตอบ “พูดถึงของแปลก” เขาพูด “ข้าขอไม่เห็นด้วย ความตายนี่มันสุดๆ จริงๆ ในขณะที่ชีวิตช่างเต็มไปด้วยความเป็นไปได้” เจมียิ้ม “เจ้านี่ช่างเป็นปีศาจน้อยที่หัวแข็งจริงๆ” “โอ้ย ใช้แล้ว” ทีเรียนยอมรับ “ข้าหวังว่าเด็กจะตื่นขึ้นจริงๆ นะ ข้าสนใจมากเลยว่าเขาจะบอกอะไรพวกเรา” รอยยิ้มของพี่ชายเริ่มหมักหมมเหมือนนมเปรี้ยว “ทีเรียน น้องชายที่รัก” เขาพูดอย่างดำทะมึน “บางครั้งเจ้าก็ทำให้ข้าสงสัยจริงๆ นะว่าเจ้าอยู่ข้างไหนกันแน่” ปากของทีเรียนเต็มไปด้วยปลาและขนมปัง เขาดื่มเบียร์ดำอึกใหญ่เพื่อล้างอาหารลงท้อง แล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยให้เจมี่ “ทำไมล่ะ เจมี่ พี่ชายที่รัก” เขาพูด “เจ้าทำร้ายจิตใจข้าจริงๆ เลย รู้นี่ว่าข้ารักครอบครัวขนาดไหน” . . . . . . จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 13:41:28

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะคุณ J-Renderer วันก่อนเห็นพิมพ์ว่าขนของหนีน้ำท่วม  ตอนนี้ที่บ้านเป็นยังไงบ้างคะ  เป็นหวงนะคะ ขอบคุณสำหรับบทแปลค่ะ จากคุณ : เทมปุระ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 14:13:18

ความคิดเห็นที่ 6 ตามอ่านตลอดจ้ะ จากคุณ : สีน้ำ -_- เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 15:25:37

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ วันนั้นผมช่วยที่ออฟฟิสขนคอมขึ้นที่สูงน่ะครับ แต่น้ำก็ยังไม่มา ตอนนี้กำลังรอลุ้นวันอังคารอยู่ครับว่าปล่อยน้ำคลองแสนแสบแล้วจะเข้าบ้านรึเปล่า ^-^; จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 16:26:01

ความคิดเห็นที่ 8 อืมมม อ่านแล้วรู้สึกว่าเจมีดูชิวๆจริงๆแฮะ ในซีรีส์ให้ความรู้สึกร้ายกว่านี้ เป็นกำลังใจให้คุณ J-Renderer นะครับ ทั้งเรื่องการแปล และเรื่องน้ำ :) จากคุณ : lonea เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 16:38:00

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับคุณ J-Renderer ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการแปล ตามอ่านตลอด เป็นกำลังใจให้ครับ ทั้งการแปลและเรื่องน้ำท่วม จากคุณ : ZaTanBoy เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 54 20:27:49

ความคิดเห็นที่ 10 ก่อนเริ่มตอนต่อไปขออธิบายสัญลักษณ์ที่ผมใช้นิดนึงนะครับ (เรื่องราวในวงเล็บ คือ เนื้อเรื่องย่อ หรือคำอธิบายครับ) สิ่งที่เขียนนอกวงเล็บ คือบทแปลจากหนังสือ จุด 3 จุด 2 บรรทัด คือ จบบท ครับ . . . . . . จอน (แปลบางส่วน - S1 Ep1) (การบอกลาของจอนสโนว์เป็นอะไรที่หนักหนาสำหรับเขามาก วันนั้นเป็นวันสุดท้ายที่จอนยังอยู่วินเทอร์เฟล เขาต้องต่อสู้กับความเศร้าที่กำลังจะจากไป และต่อสู้กับความกลัวของตัวเองไปพร้อมๆ กัน เขากลัวใคร? เขากลัว แคทลิน ครับ) (จอนเดินขึ้นบันไดไปยังห้องพักของแบรน เขาต้องยืนรวบรวมความกล้าอยู่หน้าห้องนานมากกว่าจะก้าวเท้าเข้าไปได้ เขารู้ว่าแคทลินเฝ้าไข้แบรนอยู่ตลอด 24 ชั่วโมงไม่มีห่าง) (แคทลินอยู่ในสภาพจิตใจแหลกเหลวสูญสิ้นความเป็นตัวของตัวเอง นางนั่งเฝ้าแบรนจนแทบไม่ได้นอน และป้อนน้ำ น้ำผึ้ง ยาสมุนไพรให้แบรนด้วยตัวเอง) จอนยืนนิ่งอยู่ที่ประตู หวาดกลัวเกินกว่าจะเอ่ยปากพูดอะไร หวาดกลัวเกินกว่าจะเข้าไปใกล้กว่านั้น เสียงสุนัขหอนดังเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดอยู่ โกสต์เงยหน้าขึ้นไปมองเมื่อได้ยินเสียง คุณหญิงสตาร์คจ้องจอน เหมือนนางจะจำเขาไม่ได้อยู่สักระยะหนึ่ง จนในที่สุดนางก็กระพริบตา “มาทำอะไรที่นี่?” เธอถามด้วยเสียงที่เรียบและไร้อารมณ์อย่างแปลกประหลาด “ข้ามาหาแบรน” จอนตอบ “เพื่อกล่าวลา” สีหน้าของนางไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ผมสีน้ำตาลแดงของนางดูไร้ประกายและพันกันยุ่งเหยิง เหมือนอยู่ๆ นางก็อายุมากขึ้นสักยี่สิบปี “เจ้าพูดไปแล้ว ทีนี้ไปให้พ้น” ส่วนหนึ่งของจอนอยากจะวิ่งหนีไปเหลือเกิน แต่เขารู้ว่าเขาอาจจะไม่ได้เห็นแบรนอีกแล้ว เขาก้าวเข้าห้องไปหนึ่งก้าวอย่างกระสับกระส่าย “ได้โปรด” เขาบอก อะไรสักอย่างที่เย็นยะเยียบขยับอยู่ในดวงตาแคทลิน “ข้าบอกว่า ไปให้พ้น” นางบอก “พวกเราไม่ต้องการเจ้า” ถ้าเป็นก่อนนี้ คำพูดของแคทลินคงทำให้เขาร้องไห้และวิ่งหนีไปแล้ว แต่ครั้งนี้มันเพียงทำให้เขาโมโห เขากำลังจะร่วมสาบานเป็นหนึ่งในพี่น้องของผู้พิทักษ์ราตรี เขาจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่อันตรายกว่าแคทลินสตาร์คมากนัก “เขาเป็นน้องชายของข้า” จอนพูดแล้วก้าวเข้าไปในห้อง (แคทลินขู่จะเรียกทหารยามแต่จอนไม่สนใจ เขาเข้าไปจับมือแบรนที่ผอมแห้งเหมือนก้างปลา แบรนผอมมาก เหลือแต่หนังหุ้มกระดูก และขาบิดเบี้ยวขนาดที่จอนเห็นแล้วถึงกับมวนท้อง สุนัขป่าของแบรนหอนเข้ามาทางหน้าต่างเป็นระยะ ก่อนหน้านี้แคทลินทนเสียงหอนไม่ได้สั่งให้ปิดหน้าต่าง แต่พอขาดเสียงหอนไปเท่านั้นแหละ แบรนก็ทรุดลงทันทีจนเกือบตาย จนต้องเปิดหน้าต่างให้เสียงหอนเข้ามาใหม่ เหมือนเสียงหอนจะมีพลังอะไรสักอย่างที่ช่วยเพิ่มพลังชีวิตของแบรนเอาไว้) (หลังจากกล่าวคำอำลาแล้ว จอนก็หันหลังเดินออกไป) จอนเดินไปถึงประตู แคทลินก็เรียกเขา “จอน” จอนคิดว่าเขาควรจะเดินต่อไปไม่สนใจ แต่แคทลินไม่เคยเรียกชื่อเขามาก่อนเลย เขาจึงหยุดเท้าแล้วหันไปมอง แคทลินกำลังจ้องหน้าจอนราวกับนั่นเป็นครั้งแรกที่นางเคยเห็นเขา “ครับ?” เขาถาม “มันน่าจะเป็นเจ้า” นางบอกเขา หันกลับไปหาแบรนแล้วเริ่มร้องไห้ ร่างนางสั่นไปตามการสะอึกสะอื้น จอนไม่เคยเห็นนางร้องไห้มาก่อนเลย (จอนแทบหมดแรงเมื่อเดินออกจากห้อง การประจัญหน้ากับแคทลินได้สูบพลังงานจากเขาเป็นจำนวนมหาศาล) แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 54 00:20:41 จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 00:12:41

ความคิดเห็นที่ 11 (หลังจากนั้นจอนก็เดินกลับลงไปที่ลานปราสาทชั้นล่าง ร็อบอยู่ที่นั่นพอดี ทั้งคู่กล่าวลาและสวมกอดกัน แล้วจอนก็ขอตัวไป) (จอนไปที่ห้องของอารยา เห็นกระเป๋าเพิ่งเต็มแค่ 1/3 และเสื้อผ้าเต็มห้อง อารยาบ่นเรื่องเซปตามอร์เดนสั่งให้เธอจัดกระเป๋าใหม่ เมื่อจอนบอกว่าเขามีของขวัญจะให้ และบอกให้อารยาปิดประตู อารยาปิดประตูและให้ไนมีเรีย สุนัขป่าของเธอคอยเฝ้าอยู่หน้าห้อง) จอนดึงห่อผ้าออกแล้วยื่นของสิ่งนั้นให้อารยา อารยาถึงกับตาโต มันเป็นดวงตาสีเข้มเช่นเดียวกับดวงตาของเขา “ดาบ” เธอพูดเสียงเล็กๆ พลางหอบหายใจ ปลอกของมันเป็นหนังสีเทาที่อ่อนนุ่มและยืดหยุ่น จอนชักดาบออกจากปลอกช้าๆ โชว์ให้อารยาเห็นประกายสีฟ้าในเนื้อเหล็กไหล “นี่ไม่ใช่ของเล่น” เขาบอกเธอ “ระวังอย่าตัดตัวเองเข้าล่ะ มันคมพอจะโกนหนวดได้เลยนะ” “ผู้หญิงไม่ต้องโกนหนวดสักหน่อย” “จริงๆ ก็น่าจะโกนหน่อยนะ เคยเห็นขาของเซปตามั้ย?” (อารยาหัวเราะคิกคัก ทั้งคู่คุยกันว่าดาบเล่มนั้นผอมเหมือนตัวอารยา จอนเชื่อว่าเมืองใหญ่อย่างคิงส์แลนดิงต้องมีครูฝึกดาบดีๆ ให้อารยาแน่) “คิงส์แลนดิงเป็นเมืองของจริง ใหญ่กว่าวินเทอร์เฟลสักพันเท่า จนกว่าเจ้าจะเจอคู่ซ้อมก็คอยดูคนอื่นฝึกกันไปก่อนนะ เจ้าต้องซ้อมวิ่ง ซ้อมขี่ม้า ออกกำลังให้แข็งแรง และไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรก็ตาม . . .” อารยารู้ว่าจอนกำลังจะพูดอะไร เธอพูดพร้อมกับเขา “อย่า . . . ให้ . . . ซานซา . . . รู้!” จอนยีผมของเธอ “ข้าจะคิดถึงเจ้า น้องสาวตัวน้อยเอ๋ย” ทันใดนั้นอารยาก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ “ข้าอยากให้พี่เดินทางมากับพวกเรา” “ถนนต่างเส้นกันอาจพาเราไปยังปราสาทหลังเดียวกันก็ได้ ใครจะไปรู้?” ตอนนี้จอนรู้สึกดีขึ้นมาก เขาจะไม่ยอมให้ตัวเองเศร้าสร้อยอีกต่อไปแล้ว “ข้าควรต้องไปแล้วล่ะ ข้าโดนจับล้างส้วมตลอดปีแน่ถ้าปล่อยให้ท่านอาเบนจินรอนานเกินไปกว่านี้” อารยาวิ่งเข้าหาจอนเพื่อจะกอดเป็นครั้งสุดท้าย “วางดาบลงก่อน” จอนหัวเราะแล้วร้องเตือน เธอวางดาบลงข้างกายอย่างอายๆ แล้วพรมจูบให้เขา เมื่อเขาหันหลังเดินไปที่ประตู เธอก็หยิบดาบขึ้นมาลองสมดุลย์ของมัน “เกือบลืมแน่ะ อาวุธสุดยอดทุกชิ้นต่างก็มีชื่อ” “เหมือนดาบไอซ์” เธอบอก แล้วมองดูดาบในมือของเธอ “อันนี้มีชื่อรึเปล่า? โอ บอกข้าหน่อย” “เดาไม่ถูกเหรอ?” จอนหยอก “สิ่งที่เธอรักที่สุดไง” ตอนแรกอารยาดูงงๆ แล้วเธอก็เข้าใจ เธอเป็นเด็กหัวไว ทั้งสองพูดมันพร้อมกัน “นีเดิ้ล!” จอนเก็บเสียงหัวเราะของอารยาไว้ในความทรงจำ มันช่วยให้ความอบอุ่นกับเขาระหว่างการเดินทางขึ้นเหนือที่แสนหนาวเย็น . . . . . . แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 54 00:17:21 จากคุณ : J-Renderer เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 00:14:01

ความคิดเห็นที่ 12 ตามอ่านตลอดครับ :) จากคุณ : azoons เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 54 10:43:30

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณมากค่า ทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องเยอะเลยค่ะ :D จากคุณ : Slurbody เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 54 18:29:14

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ J-Renderer หายไปไหนแล้วหว่า หรือว่าลี้ภัยน้ำท่วมอยู่ จากคุณ : Domingo เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 02:13:46