ถ้ามีใครถามว่า 50/50 เป็นหนังเกี่ยวกับอะไรจะตอบว่า
เป็นเรื่องของคนธรรมดา
ใช้ชีวิตอย่างธรรมดา
พอมาถึงวันหนึ่งก็พบว่าตัวเองเป็นมะเร็งร้ายแรงชนิดหนึ่ง
แต่ด้วยความที่เป็นคนธรรมดา จึงสู้กับมะเร็งแบบคนธรรมดา
ฟังดูน่าเบื่อใช่มั้ยคะ?
ชีวิตจริงของเรามันก็น่าเบื่ออย่างนี้แหละค่ะ และนอกจากจะน่าเบื่อแล้ว... ยังมีขึ้นมีลงให้ปวดหัว ไม่ได้สวยหรูเหมือนในหนังฮอลลีวู้ด
แต่ 50/50 (อาจจะ)กำลังบอกเราว่า Life S*cks BUT it's not all bad...
ชีวิตนี้มันห่วยแตก แต่ก็ไม่ได้แย่ไปเสียหมด...
และคนเราก็จำเป็นจะต้องมีอารมณ์ขันซะบ้าง
แม้ในบางครั้งการเผชิญหน้ากับความรู้สึกจริงๆภายในจะเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดก็ตาม
และในแง่ของหนัง
50/50 มีการผสมผสานระหว่างสถานการณ์จริงที่ผู้ป่วยโรคมะเร็งต้องเผชิญ
นี่เป็นสารสำคัญที่ตกหล่นไปไม่ได้ หากจะทำหนังเกี่ยวกับผู้ป่วยมะเร็ง
กับอารมณ์ขันตามแบบโรแมนติก-คอมเมดี้ของฮอลลีวู้ดได้อย่างกลมกล่อม แต่ไม่บีบน้ำตาจนเกินไป
ตอนออกมาจากโรง... ยิ้มทั้งน้ำตา เพราะรู้สึกว่า เราสามารถแทนตัวเองเข้าไปกับบทพระเอกได้จริงๆ และถ้าเรามีตอนจบแบบนี้ก็คงดีไม่น้อย
นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกว่าดูหนังคุ้มทั้งเวลาทั้งค่าตั๋วขนาดนี้
50/50 ดีสมคำร่ำลือ... [ไม่สปอยล์]
