กลอนอวยไม่แคร์ใคร รักแท้ของโฮมุกับมาโดกะ

ท่ามกลางแสง สายันต์ แสนมืดสลัว 
ใจขุ่นมัว ร้องหา ซึ่งรักหาย 
มีหนึ่งเสียง แผ่วนิ่ง พาดผืนทราย
ฟังดูคล้าย เสียงแว่ว ว่าคือเธอ
เสียงกระซิบ ลอยล่อง ก้องสำเนียง
เหมือนอยู่เคียง คู่ข้าง เสมือนไหน
ดั่งแนบชิด สนิทใกล้ เฉกเช่นใจ
เหมือนอยู่ใน อ้อมอก แห่งรักจริง
เฮือกสุดท้าย ทุ่มให้ หมดทุกสิ่ง
แม้จะทิ้ง ชีวา ชีพตักษัย
ขอแค่เพียง หมายซึ่ง อันดวงใจ
แม้จะไม่ วกกลับ มาดังเดิม
เสียงไพเราะ คุ้นเคย ดังก้องยิ่ง
ร่างกายนิ่ง ไม่ไหว แม้นลมหาย
ปลดเปลื้องสิ้น ทุกสิ่ง แม้ร่างกาย
เพื่อจะหมาย พบพาน ตามคำเธอ

สละสิ้น สละกาย สละจิต
สละทิ้ง สละร้าย สละหาย
สละหมด สุดสิ้น สิ่งในกาย
สิ่งสุดท้าย ที่หมาย คือตัวเธอ
สักวาอัน รักเดียวที่เหลืออยู่
หมายเคียงคู่คนรู้ใจที่เฝ้าหมาย
อาจเสียสิ้นทุกสิ้นหนแม้ร่างกาย
ขอแค่หมายเคียงคู่มั่นอยู่ข้างเธอ
แม้จะลาลับไปซึ่งโลกเดิม
แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญมามากหลาย
สิ่งสิ่งเดียวที่ทิ้งได้แม้ตัวตาย
สิ่งสุดท้ายที่คอยหมายคือรักเอย

อันคารม นั้นหนา เหมือนเม้นแผ่
มากล่าวแค่ คำทักทาย ก็โดนหลาย
กะจะบอก ความใน ซึ่งแสนอาย
ก็คงหมาย จะบอกรัก กับตัวเธอ

อารมณ์รัก เคยซึ่ง มิแปรเปลี่ยน
เฉกเช่นเสียง ร้องโฮ ยามใจสลาย
เป็นมูลเหตุ ตอบซึ่ง ความระบาย
ซึ่งความหมาย รักแท้ ที่ให้เธอ 

Credit โดย คุณกวนอู ณ บอร์ดตุโลกีย์X

จากคุณ	: bmjas
เขียนเมื่อ	: 13 ต.ค. 54 07:43:03