ความคิดเห็นที่ 1 .. จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:13:44

ความคิดเห็นที่ 2 http://topicstock.pantip.com/chalermthai/topicstock/2009/02/A7530263/A7530263.html    "ลูกอั่วกำลังไปเป็นเถ้าแก่น้อยแล้ว!!" ประโยคแซวของพ่อในวันนั้น แม้แต่ตัวของ "อิทธิพัทธ์ กุลพงษ์วณิชย์" ก็คงไม่คิดว่า จะเป็นจุดเริ่มต้นผลักดันให้แบรนด์ "เถ้าแก่น้อย" แจ้งเกิด และเติบโตอย่างน่าจับตา ก้าวสู่สัญลักษณ์ที่คนทั่วไปจะนึกถึงทันที เมื่อกล่าวถึงขนมสาหร่ายทอด    ไม่เกินเลยหากจะบอกว่า ความสำเร็จของ "เถ้าแก่น้อย" เป็นตัวอย่างที่น่าเรียนรู้อย่างยิ่ง โดยเฉพาะประเด็นแรงบันดาลใจที่ส่งให้เด็กหนุ่มวัยเพียงยี่สิบต้นๆ อย่าง "อิทธิพัทธ์ กุลพงษ์วณิชย์" สามารถพาสินค้าของตัวเอง ขึ้นครองเจ้าตลาดสำเร็จ    ***ได้ดีเพราะติดเกม ***    ปัจจุบัน อิทธิพัทธ์ กุลพงษ์วณิชย์ วัย 23 ปี ดำรงประธานเจ้าหน้าที่บริหาร บริษัท เถ้าแก่น้อย ฟู้ดแอนด์ มาร์เกตติ้ง จำกัด ทว่า ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีที่แล้ว เมื่อครั้งยังเรียนอยู่ระดับมัธยมปลาย อิทธิพัทธ์เป็นเพียงวัยรุ่นทั่วไปคนหนึ่ง ซึ่งติดเล่นเกมออนไลน์แบบงอมแงม เหมือนๆ กันเด็กวัยรุ่นไทยอีกครึ่งประเทศ    ทว่า จุดสำคัญเขาสามารถนำสิ่งที่ผู้ใหญ่อาจมองว่าไร้ประโยชน์มาเปลี่ยนแปลงเป็นรายได้ และเมื่อบวกกับแรงบันดาลใจที่อยากเป็นเจ้าของธุรกิจส่วนตัว ปฐมบทแห่ง "เถ้าแก่น้อย" จึงเกิดขึ้น    "ผมเริ่มธุรกิจเมื่ออายุเพียง 18 ปี ก่อนหน้านี้ผมก็ขอเงินพ่อแม่เหมือนกับเด็กทั่วไป และติดเกมออนไลน์ Everquest อย่างหนัก เล่นทั้งวันทั้งคืน แข่งกับชาวต่างชาติ ผมเริ่มเล่นตั้งแต่เรียน ม.4 ถึงขนาดสะสมแต้ม จนรวยที่สุดในเซอร์เวอร์ ทำให้ชื่อตัวละคนของผมเป็นที่รู้จักในเซอร์เวอร์ จนมีฝรั่งมาขอซื้อของสะสม และแต้มสะสม ชื่อของผม ก็เลยลองขาย ปรากฏว่า หลังจากนั้น ก็มีเงินโอนเข้ามาจริงๆ" อิทธิพัทธ์ เล่าถึงเงินก้อนแห่งที่หาได้ด้วยตัวเอง    เขาสร้างรายได้จากการขายแต้มสะสมเกมออนไลน์ให้ผู้เล่นเกมในเซอร์เวอร์นานกว่า 2 ปี จนมีเงินเก็บหลักแสนบาท กระทั่ง จบระดับมัธยม และเข้าเรียนต่อปี 1 มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ได้เริ่มก้าวสู่การเป็นนักธุรกิจอย่างเต็มตัว ตามความฝันที่อยากมีธุรกิจของตัวเองมานานแล้ว    "หลังเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เป็นช่วงจังหวะที่เกมออนไลน์เริ่มเสื่อมความนิยมลง ผมคิดอยากหารายได้จากช่องทางอื่น เคยลองจับทั้งขายเครื่องวีซีดี แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จนัก ก็พยายามหาธุรกิจจะทำไปเรื่อยๆ เคยไปดูทำเลหน้า ม.หอการค้าไทย กะจะเปิดร้านขายกาแฟหน้ามหาวิทยาลัย"    "กระทั่ง ผมไปเดินงานแฟร์ช่องทางธุรกิจที่เมืองทองธานี เจอแฟรนไชส์เกาลัดจากประเทศญี่ปุ่นมาออกบูท ก็สนใจมาก เพราะแฟรนไชส์ของเขามีเครื่องคั่วเกาลัดแบบทันสมัย ผมก็เกิดความสนใจ เพราะส่วนตัวชอบกินเกาลัดอยู่แล้ว แต่ว่า ค่าแฟรนไชส์ราคาสูงมากเป็นล้านบาท ผมไม่มีเงินมากขนาดนัก เลยติดต่อกับเจ้าของแฟรนไชส์ว่า ผมจะขอเช่าตู้คั่วเกาลัด แล้วมาสร้างแฟรนไชส์ของตัวเอง" เจ้าของธุรกิจ เล่าให้ฟัง   แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 54 00:15:45 จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:15:05

ความคิดเห็นที่ 3 ***สร้างแบรนด์ "เถ้าแก่น้อย" *** ทุกย่างก้าวนับแต่อิทธิพัทธ์ เริ่มทำธุรกิจเล็กๆ ของตัวเอง จะอยู่ภายใต้การรับรู้ของสมาชิกครอบครัวทุกคน ผ่านการบอกเล่าและสอบถามความเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ โดยเฉพาะพ่อของเขา ที่จะเฝ้ามองลูกชายอย่างชื่นชม และพร้อมเป็นป๋าดันเต็มตัว "หลังเช่าตู้ได้แล้ว เช้าวันที่ผมจะไปเซ็นสัญญาเช่าที่ขายเกาลัดหน้าห้างฯ แห่งหนึ่ง ก่อนเดินทางออกจากบ้าน เจอพ่อผมกำลังคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่ เล่าถึงเรื่องผมจะไปทำธุรกิจ แล้วหันมาพูดแซวผมให้เพื่อนฟังว่า 'ลูกอั่วกำลังไปเป็นเถ้าแก่น้อยแล้ว' ผมก็ได้หัวเราะตอบ ไม่ได้เก็บมาใส่ใจอะไรมาก จนเมื่อไปถึงห้างฯ ต้องกรอกใบสมัคร ซึ่งให้ระบุถึงชื่อร้านหรือแบรนด์ ซึ่งก่อนหน้านี้ ผมยังไม่มีชื่อในใจเลย แต่คิดถึง คำพูดพ่อที่แซวผม เลยเป็นที่มาของชื่อ "เถ้าแก่น้อย" มาจนถึงปัจจุบัน" อิทธิพัทธ์ เผยที่มาของแบรนด์ อิทธิพันธ์ ใช้เวลาเพียงปีเศษ ขยายสาขาแฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อย จากหนึ่งเป็น 30 กว่าสาขา และเนื่องจากเห็นโอกาสว่า เมื่อมีหน้าร้านหลายแห่งแล้ว ทำไมต้องจำกัดตัวเองแค่ขายเกาลัดอย่างเดียว จึงลองนำเข้าสินค้าต่างๆ มาขายพ่วงที่หน้าร้านแฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อยด้วย ไม่ว่าจะเป็นลูกท้อ ลำไยอบแห้ง และสาหร่าย ฯลฯ ผลปรากฏว่า ในร้านฯ สินค้าที่ขายดีที่สุด คือ สาหร่ายทอด ยอดขายเหนือกว่าเกาลัดเสียอีก เป็นแรงบันดาลใจ อยากจะต่อยอดธุรกิจขายสาหร่ายอย่างจริงจัง "หลังจากเห็นว่า ยอดขายสาหร่ายมันดีจริงๆ ผมก็เริ่มศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับสาหร่าย ผมอยากขยายตลาดธุรกิจสาหร่ายไปตามร้านค้าต่างๆ เริ่มแบบง่ายๆ โดยบรรจุซองพลาสติกไปฝากร้านค้าต่างๆ ให้ลองขาย แต่พอทำจริง มีอุปสรรค อายุสินค้าสั้น และรูปลักษณ์ไม่สวย ทำให้ไม่สามารถเปิดตลาดได้ มีของคืนจำนวนมาก เพราะสาหร่ายเก็บไว้ได้ไม่นาน ผมก็พยายามคิดค้นหาทางแก้ โดยถามผู้รู้ จนวันหนึ่งเข้าร้าน 7-11 ผมเริ่มสนใจตลาดในร้านสะดวกซื้อ คิดว่าถ้าสินค้าเราเก็บไว้ได้นานกว่านี้ มีรูปลักษณ์ที่ดึงดูดใจ วางขายในร้าน 7-11 ตลาดน่าจะขยายตามไปด้วย ดีกว่าผมต้องวิ่งไปส่งด้วยตัวเอง" เพื่อจะให้สาหร่ายเถ้าแก่น้อยเข้าขายในร้าน 7-11 อิทธิพัทธ์เริ่มจากนำสาหร่ายแพคซองพลาสติกง่ายๆ ไปฝากไว้ที่ฝ่ายคัดสรรสินค้าเข้าจำหน่าย ทว่า ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูแสนธรรมดา จึงไม่ได้รับการเหลียวแลแม้แต่น้อย เมื่อไร้การติดต่อกลับเป็นเวลานาน เจ้าตัวร้อนใจถึงขั้นต้องโทร.ไปตามตื้อ และสอบถามสาเหตุที่สินค้าไม่ได้รับความสนใจ เจ้าหน้าที่ชี้แจงกลับมาว่า สินค้าคุณไม่สวย ไม่เหมาะกับ 7-11 เจออย่างนี้ เขาเลยกลับมานั่งคิดทบทวนใหม่ว่า ทำอย่างไรให้สาหร่ายเถ้าแก่น้อยมีสไตล์เป็นของตัวเอง และถูกใจคนทั่วไป "ตอนที่กลับมาคิดว่า เราต้องสร้างสไตล์ของตัวเอง ผมมองว่ากระแสญี่ปุ่น เกาหลี กำลังมาแรง คนไทยหันมายึดเทรนด์นี้กันหมด ดังนั้น การออกแบบ ผมเน้นให้ออกมาในสไตล์ของญี่ปุ่นแท้ๆ ดูน่ารัก มีความสุข และสามารถจดจำได้ทันทีเมื่อเห็นครั้งแรก" "ด้านสีสันก็ให้สดใส มีโลโก้ที่สะดุดตา จำง่าย นอกจากนั้น พยายามชูธงเป็นของกินเล่นที่มีคุณค่าทางอาหารสูง มีแคลอรี่ต่ำ เหมาะกับกระแสรักสุขภาพ รวมถึง เพิ่มรสชาติให้หลากหลาย ไม่ว่าจะเป็นรสเผ็ด รสซีฟู้ด เป็นต้น" เมื่อปรับปรุงสินค้าแล้ว อิทธิพัทธ์นำกลับไปเสนออีกครั้ง ผลที่ได้ หลังกลับมาบ้าน มีโทรศัพท์ติดต่อกลับมาทันที พร้อมกับคำถามว่า ภายใน 3 เดือนคุณพร้อมจะวางขายสินค้านี้ในร้าน 7-11 จำนวน 3,000 สาขาทั่วประเทศ หรือไม่ "ตอนนั้น ผมคิดในหัวเลยว่า 3,000 สาขา เราต้องทอดสาหร่ายสักกี่แผ่น ใช้คนทอดกี่คน จะทำทันไหมฯลฯ" ระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาที คำถามสารพัดวิ่งเข้ามาหัวเต็มไปหมด แทนที่จะปล่อยให้คำถามเป็นด่านขวางกัน กลับเลือกจะสลัดความกลัวต่างๆ ทิ้งไปแล้วตอบกลับว่า "พร้อมครับ แต่หลังจากวางสาย สิ่งที่มันวิ่งเข้ามาในหัวผม มันเยอะมาก ผมคิดถึงการสร้างโรงงาน เงินทุน แหล่งวัตถุดิบ นำเข้าเครื่องจักร ฯลฯ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก" จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:16:13

ความคิดเห็นที่ 4 *** ทิ้งแฟรนไชส์ คว้าโอกาสใหม่*** ในวัยเพียง 20 ปี กับภาระต้องผลิตสินค้าให้ได้มาตรฐาน เพื่อส่งเข้าขายในร้านสะดวกซื้อชื่อดัง มากกว่า 3,000 สาขา ถือเป็นภาระที่หนักแสนสาหัส โดยเฉพาะการหาทุนสร้างโรงงาน ดังนั้น อิทธิพัทธ์ได้ลองยื่นแผนธุรกิจ เพื่อขอกู้เงินจากธนาคารแห่งหนึ่ง ทว่า ผลที่ได้ คือ การปฏิเสธ เหตุผลสำคัญ เพราะผู้ยื่นกู้มีอายุเพียง 20 ปี ซึ่งอิทธิพัทธ์ชี้ว่า เป็นความบกพร่องของระบบสถาบันการเงินที่มองเพียงแค่ปัจจัยปลีกย่อย ไม่ยอมพิจารณาถึงแผนธุรกิจ ตลอดจนโอกาส และความมุ่งมั่นของเขา เมื่อกู้เงินไม่สำเร็จ เป็นที่มาของการตัดสินใจขายแฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อยทิ้งทั้งหมด ซึ่งเวลานั้น มีจำนวนกว่า 30 สาขา สร้างรายได้รวมให้เดือนละล้านกว่าบาท เพื่อมาเป็นทุนสร้างโรงงานผลิตสาหร่ายทอด "ตอนตัดสินใจขายแฟรนไชส์เกาลัดทิ้ง มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ถ้ายิ่งเป็นคนที่เคยปลุกปั้นธุรกิจมากับมือจะรู้ความรู้สึกของผมดี ว่า การขายทิ้งไม่ใช่เรื่องง่าย" "ความรู้สึกของผมเหมือนกับเรามีรถดีๆ สักคันขับอยู่แล้ว แต่กำลังอยากได้รถคันใหม่ แต่ไม่รู้หรอกว่า รถคันใหม่จะดีหรือเปล่า และช่วงที่ขายรถคันเก่าออกไป ต้องยอมนั่งรถเมล์ไปก่อน" อิทธิพัทธ์ ระบุว่า การตัดสินใจครั้งนั้น คือ จุดเปลี่ยนสำคัญของชีวิตธุรกิจ เดิมพันระหว่างโอกาสแห่งความสำเร็จในอนาคต กับทุกอย่างที่สร้างมาต้องสูญไปหมด "สำหรับ SMEs แล้ว ผมเชื่อว่าการกล้าตัดสินใจมีส่วนสำคัญให้ก้าวสู่ความสำเร็จ เหมือนกับคำที่ว่า ความเสี่ยงที่สุดในการทำธุรกิจ คือ คุณไม่คิดจะเสี่ยงทำอะไรเลย" "การเสี่ยงครั้งแรกของผม คือ ตัดสินใจลาออกจากปี1 ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เพื่อมาทำธุรกิจส่วนตัว เพราะตอนนั้น แฟรนไชส์เกาลัด เริ่มมีสาขามาก ผมต้องทำเองทุกขั้นตอน แทบไม่มีเวลาเรียน จนผมต้องชั่งใจระหว่างจะเรียนต่อ หรือมาลุยธุรกิจเต็มตัว ซึ่งผมกลับมาดูตัวเอง ผมชอบทำธุรกิจ มีความสุขที่จะทำไปเรื่อยๆ ชอบเห็นคนมาซื้อสินค้าของผม เลยตัดสินใจดร็อบเรียน มาลุยทำธุรกิจเต็มตัว" "ส่วนการเสี่ยงครั้งที่สอง คือ ตัดสินใจขายแฟรนไชส์ แล้วหันมาจับตลาดสาหร่ายทอดแทน โดยตอนนั้น ผมเชื่อว่า กระแสญี่ปุ่นในไทยจะต้องแรง เพราะดูการแต่งตัว อาหาร ดาราต่างๆ คนไทยนิยมสไตล์ญี่ปุ่นหมด" เงินที่ได้จากการขายแฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อยหลักล้านบาท ถูกแปลงมาสร้างเป็นโรงงานผลิตสาหร่ายทอดอย่างเร่งด่วน ภายในเวลาไม่ถึง 2 เดือน ส่วนการผลิตสินค้าต้องเร่งรีบเช่นกัน อิทธิพัทธ์ เล่าว่า เขาพร้อมสมาชิกในครอบครัวทุกคน รวมถึง คนงานอีกแค่ 6-7 คน ทำงานกันอย่างหนัก โดยเฉพาะสัปดาห์สุดท้ายก่อนถึงกำหนดส่งสินค้าแทบไม่ได้หลับนอน กระทั่ง 6 โมงเช้า ของวันกำหนดส่งสินค้า เขาขับรถที่ด้านหลังบรรทุกสาหร่ายเถ้าแก่น้อยเต็มคัน ส่งเข้าศูนย์จำหน่ายสินค้าของ 7-11 ได้สำเร็จ จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:16:33

ความคิดเห็นที่ 5 ***ดันแบรนด์ผู้นำสแน็คสาหร่าย *** ทั้งนี้ หลังจากได้เข้าขายในร้านสะดวกซื้อเจ้าดัง สาหร่ายเถ้าแก่น้อย มียอดขายเติบโตด้วยดีสม่ำเสมอ รวมถึง มีการขยายประเภทสินค้าให้ตอบสนองลูกค้าได้ทุกกลุ่ม ตั้งแต่ห่อละ 5 บาท ถึง 60 บาท เหมาะสำหรับเด็ก วัยรุ่น ผู้ใหญ่ ครอบครัว เหมาะกับคนทุกเพศทุกวัย "ในระยะแรก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า กลุ่มผู้บริโภคที่แท้จริงของผมคือใคร ทำให้ต้องเลือกทำตลาดกับทุกคน ซึ่งถือว่า ผมโชคดีที่สินค้าสามารถเจาะตลาดได้กว้าง แต่สำหรับการทำธุรกิจในเศรษฐกิจยุคปัจจุบัน ผมคิดว่า ควรจะมองการตลาดในแบบเจาะจงกลุ่มเป้าหมายให้ชัดเจน เพื่อจะวางแผนการตลาดทั้งหมดไปในทิศทางถูกต้อง" สำหรับการสร้างแบรนด์นั้น อิทธิพัทธ์ ระบุว่า ต้องการให้เถ้าแก่น้อยเป็นที่จดจำในฐานะผู้นำสาหร่ายกินเล่น ทั้งด้านเจ้าตลาด และเป็นผู้เชี่ยวชาญเกี่ยวกับสินค้าชนิดนี้จริงๆ "หลังจากที่ทำธุรกิจสาหร่ายได้สักระยะหนึ่ง ผมเคยมีความคิดจะขยายไปทำผลิตภัณฑ์อื่นๆ ภายใต้แบรนด์นี้ แต่กลับมานึกว่า จะทำให้แบรนด์กลายเป็นเลอะเทอะ จนคนไม่รู้ว่า เถ้าแก่น้อย คืออะไรกันแน่ ในที่สุดผมเลือกจะโฟกัสที่สาหร่ายอย่างเดียว ให้คนทั่วไปจดจำเราในฐานะเป็นตัวแทนของสาหร่ายกินเล่น ไม่ว่าคุณจะกินยี่ห้อไหนก็ตาม ชื่อของเถ้าแก่น้อยก็จะเข้าใจว่าเป็นตัวแทนของสาหร่ายกินเล่นเลย เหมือนเวลาเราไปซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ก็จะบอกว่าไปซื้อ "มาม่า" แต่ที่จริงเราจะไปซื้อยี่ห้อ "ไวไว" หรือไปซื้อผงซักฟอง ก็บอกว่าซื้อ "แฟ๊บ" ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะซื้อยี่ห้อ "บรีส" เป็นต้น" ทั้งนี้ ไม่ว่าจะเป็นการบริหารภายในองค์กร หรือนำเสนอภาพลักษณ์ต่อมวลชนภายนอก แบรนด์เถ้าแก่น้อย พยายามตอกย้ำแนวคิดเป็นผู้นำ และผู้เชี่ยวชาญด้านสแน็คสาหร่ายเสมอ "ผมเริ่มจากปรับความคิดของคนในองค์กรว่า เราเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านสาหร่าย ซึ่งผมต้องเริ่มจากปรับทัศนคติในองค์กรก่อน ถ้าภายในเรายังปรับไม่ได้ เราจะไปปรับทัศนคติภายนอกได้อย่างไร" "จากนั้น ผมสร้างแบรนด์ โดยโฆษณาโทรทัศน์ โดยใช้ "ครูคริส" (คริสโตเฟอร์ ไรท์ : ครูสอนภาษาอังกฤษชื่อดัง) โดยชูคอนเซ็ปท์ว่า " seaweed is สาหร่าย เถ้าแก่น้อย" เพราะหลายคนไม่รู้ว่าคำว่า "seaweed" แปลว่า "สาหร่าย" การนำครูคริส ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของครูสอนภาษาอังกฤษมาตอกย่ำ สอนคำนี้ แล้วพ่วงคำว่า เถ้าแก่น้อยลงไปด้วย ช่วยตอกย่ำว่า เถ้าแก่น้อยก็คือ ขนมสาหร่าย และขนมสาหร่าย ก็คือ เถ้าแก่น้อย" "นอกจากนั้น เราทำกิจกรรมร่วมกับรายการโทรทัศน์ต่างๆ เช่น รายการกบนอกกะลา ถ่ายทำวิธีการผลิตสาหร่ายที่มาจากต่างประเทศ และการผลิตในโรงงานเรา เพราะผมเชื่อว่า การทำธุรกิจในปัจจุบัน จำเป็นต้องเปิดเผยกระบวนการผลิต วิธีการ และให้ทุกคนมีความรู้ในสิ่งที่เราทำว่า มีข้อดี ข้อเสียอย่างไร ซึ่งทั้งหมดจะเป็นการปลูกฝังว่า แบรนด์เถ้าแก่น้อย คือผู้เชี่ยวชาญด้านสาหร่ายจริงๆ" จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:17:02

ความคิดเห็นที่ 6 *** แจงปรัชญาธุรกิจ 3 ประการ *** ด้วยวัยเพียง 23 ปี ต้องดูแลพนักงานกว่า 800 คน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้มีวัยมากกว่า จุดนี้ เจ้าตัวระบุว่าไม่ได้เป็นปัญหา เพราะพยายามมอบนโยบายอย่างให้เกียรติทุกคน และเอาชนะผู้ต่อต้านด้วยความสามารถ และเหตุผล สำหรับหลักที่เขายึดในการทำธุรกิจตลอด มีหัวใจสำคัญ 3 ด้าน คือ ทัศนคติบวก ความรู้คู่จินตนาการ และกล้าคว้าโอกาส "ด้านทัศนคติ ผมเชื่อว่า การที่สินค้าของไทยจะส่งออกได้ ต้องปรับทัศนคติก่อน ถ้ามีทัศนคติว่า ทำยาก ทำไม่ได้ หรือสินค้าฉันเป็นแบบนี้ ก็จะขายอย่างนี้ มันก็ยากจะประสบความสำเร็จ ดังนั้น ก่อนที่เราจะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมใครสักคน หรือทำอะไรสักอย่าง เราต้องเริ่มที่ปรับทัศนคติเสียก่อน คิดว่าเราต้องทำให้ได้ แม้ว่า หนทางข้างหน้า จะมีขวากหนามหรืออุปสรคใดๆ ก็ตาม ขอให้ลองทำดูก่อน ทำไม่ได้ค่อยว่ากันอีกที" "ตัวอย่างจากตัวผมเอง จะพยายามคิดเสมอว่า ลองทำดูก่อน เหมือนตอนเปิดแฟรนไชส์เกาลัด แรกๆ ก็ไม่ได้ประสบความสำเร็จด้วยดี อย่างสาขาแรก ผมเช่าหน้าห้างแห่งหนึ่ง ค่าเช่าวันละ 500 บาท วันแรกขายได้ 300 บาท เป็นอย่างนี้อยู่ 2 เดือนก็ท้อใจ บังเอิญ มีห้างแห่งนี้ มาเสนอให้ไปจัดโปรโมชั่นในห้าง ผมก็เลยลองดูอีกทีหนึ่ง" "ปรากฏว่า ขายได้วันละ 5พันกว่าบาท ทำให้ผมเรียนรู้ว่าการทำธุรกิจไม่สำเร็จ อาจเกิดจากความรู้ไม่พอ ขายไม่ดีเพราะตั้งในจุดที่ไม่ใช่จุดที่ลูกค้าเป้าหมายจะผ่าน เพราะตอนนั้น ผมตั้งร้านที่ทางออกที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ ในขณะที่ เกาลัด ขายกิโลละ 2-3 ร้อยบาท จนวันที่ผมไปขายในห้าง ผมถึงรู้ว่า ที่ขายไม่ดี เพราะที่ผ่านมาทำเลไม่ได้ และฮวงจุ้ยไม่ดี ทุกวันนี้ ผมจะคิดถึงเรื่องทำเลตลอด ไม่ใช่แค่ที่ตั้งร้าน แต่หมายรวมถึง ตำแหน่งบนชั้นวางสินค้า" "ด้านที่สอง คือ ความรู้ แม้การทำธุรกิจ คือ ความเสี่ยงก็จริง แต่ต้องทำให้เสี่ยงน้อยที่สุด เสี่ยงอยู่บนพื้นฐานความรู้จริง ไม่จะเริ่มต้นทำธุรกิจประเภทใด หลักที่ผมท่องเป็นคาถาส่วนตัว คือ ถาม ถาม และถาม" "คาถานี้ ผมอยากให้เอสเอ็มอีทุกรายท่องไว้เช่นกัน ไม่ว่าคุณจะทำธุรกิจอะไร ขอให้ศึกษาจนเป็นผู้เชี่ยวชาญในสาขาธุรกิจที่ตัวเองจะทำ ซึ่งวิธีจะได้ความรู้ง่ายๆ คือ ถาม" "อย่างตัวผมที่ไม่เคยมีความรู้ด้านเกาลัด หรือสาหร่ายมาก่อนก็ถาม ตอนผมทำเกาลัด ผมก็ไปเดินที่เยาวราช เดินถามความรู้ร้านเกาลัดตั้งแต่ต้นซอยถึงท้ายซอย ตั้งแต่แหล่งวัตถุดิบ วิธีคั่ว วิธีเก็บ ราคา ฯลฯ ก็ถามไปเรื่อยๆ จนได้ความรู้ระดับหนึ่ง จากนั้นก็ศึกษาเพิ่มเติมจนเชี่ยวชาญ เช่นเดียวกับตอนทำสาหร่าย ผมเริ่มด้วยถามจากผู้รู้ต่างๆ เช่น อาจารย์มหาวิทยาลัย ตำราทั้งในและต่างประเทศ รวมถึง บินไปดูแหล่งผลิต การปลูกถึงต้นตำรับ" อิทธิพัทธ์ ระบุว่า เหตุที่จะทำให้สามารถจดจ่อกับสิ่งหนึ่งสิ่งใดได้นานๆ จนสะสมความรู้อย่างถ่องแท้ ผู้ประกอบการควรจะรักและชอบในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่แล้ว "ถ้าจะทำสิ่งใดๆ ให้ได้ดี ต้องมีความรักในสิ่งที่ตัวเองทำด้วย อย่างตัวผมเองชอบกินเกาลัด และสาหร่าย ทำแล้วสนุก และมีความสุข และในที่สุดเราจะกลายเป็นความเชี่ยวชาญ สามารถที่จะพลิกแพลงประยุกต์ให้สินค้ามีความต่าง มีจุดเด่นออกไปได้" ทั้งนี้ เมื่อมีความรู้แล้ว ต้องเติมจินตนาการบวกเข้าไปด้วย "ถ้ามีความรู้ ความชำนาญแล้ว แต่ขาดจินตนาการที่จะใส่ลงไป ความรู้จะถูกเก็บพับไว้บนหิ้ง แต่ถ้ามีความรู้ และใส่จินตนาการเข้าไป จะสามารถเปลี่ยนความรู้สู่ความเป็นจริงได้ และในแง่ของธุรกิจมันทำให้เกิดความแตกต่าง ผมยกตัวอย่างเช่น จินตนาการของคนที่อยากบินได้เหมือนนก นำมาสู่เครื่องบิน" หลักข้อสุดท้าย คือ กล้าคว้าโอกาส อิทธิพัทธ์ ระบุว่า "ตอนผมทำธุรกิจเกาลัด 6-7 สาขา ผมต้องเลือกระหว่าง เรียนต่อให้จน กับออกมาทำธุรกิจเต็มตัว ถ้าผมเลือกเรียนต่อ ก็คงไม่มีวันนี้ หรือตอนที่ 7-11 โทร. ถามว่าพร้อมจะผลิตเข้า 3,000 สาขาหรือเปล่า ถ้าผมบอกว่า ยังไม่พร้อม หรือขอรอไว้ก่อน ก็อาจไม่มีวันนี้" "ดังนั้น ผมจึงคิดว่า คนจะทำธุรกิจ ควรจะคว้าโอกาส ผมยกตัวอย่าง ชาวประมงคนหนึ่งออกไปหาปลาในวันที่คลื่นลมแรง และสามารถกลับมาด้วยความปลอดภัยพร้อมกับได้ปลามาด้วยจำนวนมาก จะเรียกว่าโชคดีหรือเปล่า สำหรับผมมันคือการคว้าโอกาส" จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:17:34

ความคิดเห็นที่ 7 *** It's my life เถ้าแก่วัย 23 ปี *** แม้แง่หนึ่ง อิทธิพัทธ์จะเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จในเส้นทางของตัวเอง ทว่า ในความเป็นจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ เขาก็เป็นหนุ่มวัย 23 ปี ที่ควรจะได้ใช้ชีวิตสนุกสนานให้สมกับวัย อย่างไรก็ตาม เขายืนยันว่าไม่ได้สูญเสียชีวิตวัยรุ่นไปแต่อย่างใด เนื่องจากความสุขของเขาคือ การทำธุรกิจให้ประสบความสำเร็จ "ช่วงวัยรุ่น ผมก็เกเรไม่เบา แม้แต่เพื่อนที่เคยเรียนมาด้วยกัน ยังไม่เชื่อว่า ผมจะสามารถมามีวันนี้ได้ ซึ่งผมคิดว่า ตัวเองไม่ได้สูญเสียช่วงเวลาสนุกสนานอย่างวัยรุ่นไป เพราะผมมีความสุขที่ได้ทำธุรกิจ ผมเคยผ่านช่วงที่เที่ยวมาเช่นกัน แต่รู้สึกว่า มันก็เท่านั้นแหละ การทำธุรกิจทำให้ผมมีความสุข ที่ได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ ได้ดูแลคนที่อายุมากกว่าผม สนุกกว่าที่ผมได้ไปเที่ยว" "และเป้าหมายต่อไป ผมอยากพาองค์กร และพนักงานในความรับผิดชอบที่มีอยู่กว่า 700-800 คน ให้อยู่รอดได้ แม้ว่าตัวผมเองจะไม่ได้อยู่แล้วก็ตาม" สำหรับความสำเร็จที่เกิดขึ้น เมื่อให้มองย้อนไปถึงแรงบันดาลใจขับเคลื่อนให้เขามีวันนี้ อิทธิพัทธ์ตอบได้ทันทีว่า คือ ครอบครัวของเขานั่นเอง "พื้นฐานสำคัญมาจากครอบครัวของผมที่พร้อมจะเป็นกองหนุน และอยู่เคียงข้างเสมอ ทุนที่ผมใช้ทำธุรกิจ ผมมีอยู่2 ทุน คือ ทุนแรกจากการเล่นเกมออนไลน์ ซึ่งผมได้เงินมา 3-4 แสน คิดว่า ถ้าเสียไป ก็ไม่เป็นไร เพราะมันก็เหมือนได้มาเปล่า แต่ถ้าลองทำดู นำสิ่งที่คิดเขียนลงกระดาษ ถ้าวางบนโต๊ะไว้เฉยๆ มันก็จะเป็นแค่กระดาษแผ่นหนึ่ง แต่ผมมาลองทำ ผมคิดว่า ถ้าไม่ประสบความสำเร็จก็ได้มาใช้เป็นบทเรียน" "และทุนที่สองเป็นทุนทางใจ ทั้งพ่อแม่ พี่น้อง ไม่ห้ามที่ผมจะหยุดเรียนเพื่อมาทำธุรกิจ แถมยังคอยช่วยเหลือให้กำลังใจ ถ้าวันนั้น พ่อห้าม หรือบอกให้รอเรียนจบก่อน ผมอาจจะไม่มีวันนี้ โอกาสมันอาจจะหลุดลอยไป" ปฏิเสธไม่ได้ว่า เด็กหนุ่มคนนี้ เก่งและแกร่งเกินวัย สมกับเป็นยังเติร์กแห่งวงการธุรกิจไทย จากประโยคแซวของพ่อในวันนั้น มาสู่การสร้างธุรกิจตัวเองจนเติบใหญ่ อาศัยความรู้ ความสามารถ ประกอบกับกล้าตัดสินใจเลือกคว้าโอกาสได้เหมาะสมและถูกจังหวะ ทุกวันนี้ แม้จะมีชื่อแบรนด์ว่า "เถ้าแก่น้อย" ทว่า ความสำเร็จที่เกิดขึ้น น่าจะเข้าขั้น "บิ๊กเสี่ย" ทีเดียว จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:17:54

ความคิดเห็นที่ 8 นักธุรกิจพันล้าน กลับไปเรียนปริญญาตรี ปีที่แล้ว (2550) "สาหร่ายเถ้าแก่น้อย" มียอดขายทะลุ 500 ล้านบาทไปแล้ว ปีนี้ยังคาดด้วยว่าจะไม่ต่ำกว่า 1,000 ล้านบาท และยังวางเป้ายอดขายปีหน้าไว้สูงถึง 2,000 ล้านบาทอีกต่างหาก !! พิจารณาจากรายได้ยอดขาย ในแง่ธุรกิจคงปฏิเสธไม่ได้ว่า ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเด็กหนุ่มวัยยังไม่เต็ม 24 ปีด้วยซ้ำ เป็นความสำเร็จที่ไม่มีใบรับรองจากสถานศึกษา "เถ้าแก่น้อย-อิทธิพัทธ์ กุลพงษ์วณิชย์" ตัดสินใจเลิกเรียนกลางคัน หลังเรียนปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยหอการค้าไทยไปได้แค่เทอมเดียว วุฒิการศึกษาที่มีติดตัวในปัจจุบันจึงมีแค่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เท่านั้น ไม่ใช่ว่าใบปริญญาไม่มีความสำคัญ "เถ้าแก่น้อย-อิทธิพัทธ์ กุลพงษ์วณิชย์" บอกว่า แม้เขาจะเรียนไม่จบปริญญา และเชื่อว่าประสบการณ์ต่างๆ ได้มาจากการลงมือ "ปฏิบัติ" มากกว่าการศึกษา "ทฤษฎี" ในตำราหรือห้องเรียน แต่กลับไม่เคยคิดที่จะสนับสนุนให้เด็กรุ่นใหม่เลิกเรียนตามแบบเขา เพราะอะไร ความรู้จากการเรียนในห้องเรียนก็เรื่องหนึ่ง สิ่งที่สำคัญมากกว่าของชีวิตการเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย สำหรับ "เขา" คือ การได้เรียนรู้การใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่น การได้อยู่กับเพื่อน ได้มีสังคม "สำคัญมากนะครับ ที่มาถึงทุกวันนี้ได้ ก็เพราะมีเพื่อนมาก สมัยเรียนมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ ไปไหนที 20-30 คน ได้รู้ว่า เป็นหัวหน้าต้องทำตัวยังไง การใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่นสำคัญมาก เพราะความรู้อื่นๆ เราสามารถเรียนจากตำราโดยการอ่านได้" ถึงจะหยุดเรียนในห้องเรียน แต่ไม่ได้หยุดเรียนรู้ "ตอนเริ่มต้นทำธุรกิจใหม่ๆ ผมไม่รู้เรื่องการทำแพ็กเกจจิ้ง เรื่องเกี่ยวกับอาหาร อะไรต่างๆ ผมก็ไปเข้าเรียนหลักสูตรอบรมที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ไปเรียนรู้เรื่องการถนอมอาหาร เรื่องไหนไม่รู้ก็ไปถาม ไปขอความรู้จากผู้รู้บ้าง ตอนนี้พอธุรกิจเริ่มไปได้ มีเวลาก็เริ่มกลับไปลงเรียนมหา"ลัยอีกครั้งที่ มสธ. ตอนแรกเลือกเรียนเศรษฐศาสตร์ เรียนไปสักพักคิดว่า ไม่ใช่ เลยเปลี่ยนมาเรียนนิเทศฯ เพราะใกล้ตัวดี ในการทำงานก็ใช้อยู่บ่อยๆ" เหนือสิ่งอื่นใด "อิทธิพัทธ์" บอกว่า อยากให้พ่อแม่ได้มางานรับปริญญาของเขา "ผมรู้สึกว่าเป็นอีกอย่างที่ยังไม่ได้ทำให้พ่อแม่ แต่ไม่รู้ว่าจะเรียนจบเมื่อไรนะ ไว้อายุ 30 เจอกัน (หัวเราะ)" จากคุณ : smiling old chair เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 00:20:35

ความคิดเห็นที่ 9 ในโฆษณาเถ้าเเก่น้อย หล่อกว่าดาราเกาหลีอีก กรี๊ดดดดดดครับ จากคุณ : สิบสี่ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 01:02:08

ความคิดเห็นที่ 10 ที่แน่ๆ อ่านแล้วหิว เหมือนต้องโดนสักห่อ แฮ่ *w* จากคุณ : Wish&Chips เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 01:03:20

ความคิดเห็นที่ 11 สุดยอดเลยคะ จากคุณ : บีแชยอง เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 01:04:44

ความคิดเห็นที่ 12 ดูหนังเสร็จแล้วไปหามากินซองนึงเลยครับ 55 จากคุณ : แจ็คคุง เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 01:10:16

ความคิดเห็นที่ 13 อยากเป็นแบบคุณคนนี้จัง! จากคุณ : H. sapiens เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 01:18:23

ความคิดเห็นที่ 14 หล่อกว่า พีช พชร อีก(ในสายตาเรานะ>.<) เราชื่นชมเค้ามากเลยอ่ะ ให้เป็นนักธุรกิจต้นแบบในใจเราคนนึงเลบ จากคุณ : เป็นที่ยินดีดุจพระอาทิตย์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 04:08:25

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้ามีโอกาส ควรเรียนต่อดีกว่านะคะ จากคุณ : เจ้าหญิงหลังเขา เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 06:09:10

ความคิดเห็นที่ 16 ร้านจีนที่ Amsterdam ยังมีขายเลย มาไกลถึง Netherlands เก่งนะ น้องเจ้าของ เถ้าแก่น้อย ขยายตลาด ได้ไกลมาก อายุก็ยังน้อยอยู่เลย จากคุณ : chinchang&jaejung เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 06:50:50

ความคิดเห็นที่ 17 #15 อ่านในคห.8 จ้า เค้าบอกว่าตอนนี้กำลังเรียนตรีอยู่ จากคุณ : sirpass เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 07:16:55

ความคิดเห็นที่ 18 เยี่ยม จากคุณ : atiporn เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 08:01:30

ความคิดเห็นที่ 19 เงินที่ได้จากการขายแฟรนไชส์เกาลัดเถ้าแก่น้อยหลักล้านบาท ถูกแปลงมาสร้างเป็นโรงงานผลิตสาหร่ายทอดอย่างเร่งด่วน ภายในเวลาไม่ถึง 2 เดือน ส่วนการผลิตสินค้าต้องเร่งรีบเช่นกัน อิทธิพัทธ์ เล่าว่า เขาพร้อมสมาชิกในครอบครัวทุกคน รวมถึง คนงานอีกแค่ 6-7 คน ทำงานกันอย่างหนัก โดยเฉพาะสัปดาห์สุดท้ายก่อนถึงกำหนดส่งสินค้าแทบไม่ได้หลับนอน กระทั่ง 6 โมงเช้า ของวันกำหนดส่งสินค้า เขาขับรถที่ด้านหลังบรรทุกสาหร่ายเถ้าแก่น้อยเต็มคัน ส่งเข้าศูนย์จำหน่ายสินค้าของ 7-11 ได้สำเร็จ เหมือน คุนิมิตซึ เลยแหะ จากคุณ : โดดเดี่ยวในบ้านหลังใหญ่ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 08:28:03

ความคิดเห็นที่ 20 สาหร่ายเค้ามันอร่อยจริงๆนะ ขนาดเราเป็นคนไม่ชอบกินสาหร่าย แบบว่าไม่เคยคิดจะลองกินเลย พอได้กินมันก็ติดใจ ซื้อแต่ยี่ห้อนี้ จากคุณ : สดใสซาบซ่า เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 08:29:40

ความคิดเห็นที่ 21 แหมถ้าซื้อตั๋วหนังแถมสาหร่าย 1 ซองเอาไปนั่งกินระหว่างดูจะได้ฟิวล์มากๆ จากคุณ : Eastiny I เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 08:46:39

ความคิดเห็นที่ 22 เหมือนในหนังจะเห็นเค้าแวบๆ ตอนท้ายๆ ใช่ไม๊อ่ะ จากคุณ : เบนบ้านคลอง เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 08:52:06

ความคิดเห็นที่ 23 คห.15 ไม่อ่าน สักแต่่จะพิมพ์ โปรดอย่าให้อาหารสัตว์ จากคุณ : ชีวิตนิรันดร์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 08:52:10

ความคิดเห็นที่ 24 เถ้าแก่น้อยตัวจริงหน้าตาดีมากกกกกกกกกกก X3 จากคุณ : shongsalomon เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 09:29:42

ความคิดเห็นที่ 25 แหะๆ จริงๆ ธุรกิจทางบ้านเขารวยมากอยู่แล้วหนะครับ จากคุณ : Keng -w เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 09:30:15

ความคิดเห็นที่ 26 อยากรู้จริงๆ ตอนนี้ ความคิดเห็นที่ 15 มีเงินเป็นพันล้าน แล้วหรอถึงว่าควรเรียนต่อให้จบ คนดังหลายๆคนเรียนไม่จบแต่ประสบความสำเร็จในด้านที่เค้าทำอยู่ ถึงกับมีมหาวิทยาลัยดังเสนอ ปริญญาบัตรให้เค้าเลย  สตีฟ จ๊อบ ก็ไม่ได้จบปริญญา แต่เก่งกว่าคนจบปริญญาทุกวันนิ้มากๆๆ จากคุณ : philor เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 09:34:27

ความคิดเห็นที่ 27 #23 แรงไปน้อ -.- จากคุณ : sirpass เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 09:51:46

ความคิดเห็นที่ 28 ความเห็น 15 สอนคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิตแล้ว ว่าต้องไปเรียนต่อนะ ตลกครับ เพราะการเรียนให้จบ เป็นแค่ ประตู ปูทางไปสู่ความสำเร็จ เหมือนบอกให้เด็กที่ทำโจทย์แคลคูลัสได้แล้ว กลับไปท่องสูตรคูณ คือมันสำเร็จไปแล้ว ไม่ต้องไปเรียนก็ได้ เพราะเจ้าตัว เป็นนักเรียนรู้อยู่แล้วครับ ผมว่า เราควรเปลี่ยนทัศนคติของคนในสังคม ให้ความสำคัญกับการเรียนรู้ที่แท้จริง ใช้ประโยชน์ได้ มากกว่า การเรียนที่เปล่าประโยชน์ เอามาแต่ใบปริญญา แต่ใช้งานอะไรไม่ได้ เป็นแค่เครื่องประดับ ตัวคุณต๊อบ เขาจะหาเครื่องประดับมาเมื่อไหร่ก็ได้ มันไม่สำคัญแล้ว เพราะเขาได้สิ่งที่เหนือกว่า คือ รักการเรียนรู้ในเรื่องที่ตัวเองสนใจจริง ๆ ควรจะไปบอกคนที่มีแต่เครื่องประดับ แต่ไม่มีความรู้ ว่า ได้เวลาตื่น และต้องทำอะไรให้ตัวเองประสบความสำเร็จบ้างแล้ว  จะเป็นประโยชน์กว่ามาบอกให้คุณต๊อบกลับไปเรียนนะครับ จากคุณ : คางคกแมน เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 10:29:33

ความคิดเห็นที่ 29 #26ครับ การเรียนก็สำคัญนะครับ คนที่รวยแ้ล้วเรียนไม่จบมีเยอะครับ แต่คนที่ประสบความสำเร็จ ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่เรียนนะครับ แต่เขารู้ว่าเขาจะเรียนอะไร เขาต้องใช้อะไร เขาขาดอะไร การเรียนมีทั้งเรียนในระบบ กับเรียนนอกระบบ   เรียนในระบบจะเป็นการสอนแบบกว้างๆแบบถ้าเราจบออกมาเราสามารถไปทำงานได้หลากหลาย ตั้งแต่ต่ำกว่าวุฒิจนถึงสูงกว่าวุฒิ (กรรมกรจนถึงพนักงานออฟฟิต)  แต่การศึกษานอกระบบคือเรารู้แล้วว่าอาชีพที่เรากำลังทำอยู่ต้องการส่วนไหนเพิ่มเติม เราก็ไปเรียนตรงนั้นเสริม โดยการเรียนจากการพูดคุย เรียนจากการถามผู้รู้คนที่เคยทำมาก่อน (ไม่ได้หมายถึงแค่เรียนจากหนังสือ) ฉะนั้นอย่าไปคิดว่าคนที่รวยแล้วไม่ได้จบปริญญา เขาจะไม่ได้เรียน แต่สิ่งที่เขาเรียนคือเขาเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา  เรียนรู้จากประสบการณ์ เรียนรู้จากคนอื่น  แต่คนที่เรียนในระบบข้อเสียอย่างหนึ่งคือปริญญามักจะกลายเป็นเกราะป้องกันตัวเอง ปิดกั้นการเรียนรู้ของตัวเอง เพราะมันมีทฤษฎี(จากในหนังสืออยู่เต็มหัว) มันจะไม่ค่อยยอมรับความรู้จากประสบการณ์ของคนอื่น  ใบปริญญาก็เหมือนฝาพลาสติกที่ปิดปากแก้ว ทำให้เครื่องดื่มดูดีมีราคา ดูสะอาดมีรูแค่เจาะหลอดดูด  แต่เวลาน้ำหมดถ้าไม่เปิดฝาออกมันก็เติมน้ำเข้าไปไม่ได้ จากคุณ : arthure21 เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 10:35:11

ความคิดเห็นที่ 30 #29 ส่วนตัวผมก็คิดเหมือนคุณครับ แต่ไม่ได้พิมพ์ลงไป กำลังหมั่นใส้คน มันมีความรุ้สึกว่าถึงเค้ามีเงินเป็นพันล้าน แต่เค้าไม่จบปริญญาตรี สู้#15ก็ไม่ได้  จบปริญญาตรี  มันเลยของขึ้น  ขอบคุณที่เสนอแนะครับ ส่วนตัวผมจบปริญญาตรีมาแต่ไม่ได้ใช้วุฒิเลย หาประสบการณ์เองจากงานที่ทำระหว่างเรียน ที่เรียนเพราะต้องการเอาใบปริญญามาให้พ่อแม่เท่านั่นเอง เพราะที่พี่ชายเค้าคิดเหมือนกันว่าเอามาทำไม หาเงินได้น้อยกว่างานที่ทำอยู่แล้วไม่ได้ใช้วุฒิด้วย โดยส่วนตัว จากคุณ : philor เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 10:46:34

ความคิดเห็นที่ 31 โหววว อายุเท่ากันเลยค่ะ แต่เรายังทำไม่ได้อย่างเค้าเลย เก่งจัง:))) จากคุณ : ผ้าม่านลายจุด เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 10:48:08

ความคิดเห็นที่ 32 กัดเอ๊ยมาม่ากันซะแระ.... จากคุณ : sakchaisakchai เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 10:52:04

ความคิดเห็นที่ 33 หนังเค้าต่อเติมจากเรื่องจริงด้วยใช่มั้ยคะ (สปอยล์) จากคุณ : นักเดินทางระหว่างดวงดาว เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 10:53:20

ความคิดเห็นที่ 34 ชอบตรงที่เค้าเห็นความสำคัญของการศึกษา เค้ายังมุ่งมั่นที่จะเรียน และคิดว่าการศึกษาเป็นสิ่งสำคัญอยู่ โอกาสดีๆของคนเรามีไม่มาก ถ้าเป็นเรามีโอกาสที่จะวางขายสินค้า ของตนเองใน 7-11 เราก็ยอมลาออกมา เพื่อมาไขว่คว้าทางนี้ก่อน ยอมรับว่าใจเด็ดจริงๆ สำหรับการตัดสินใจ และจะไม่พลาดไปดู หนังที่เป็นแรงบันดาลใจ เรื่องนี้แน่นอน จากคุณ : HitGirl (Ludachrist) เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 11:55:14

ความคิดเห็นที่ 35 เคยเรียนม.หอการค้าไทย แล้วลาออกเพื่อไปทำธุรกิจ ตอนหลังไปเรียนม.รามแทน เพราะม.รามไม่จำเป็นต้องเข้าเรียน จากคุณ : พระจันทร์สีฟ้า เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 12:01:02

ความคิดเห็นที่ 36 15 เฮ้อ ถึงเค้าไม่เรียนนอนอยุ่บ้านเค้าก็อยู่ได้หลายยชาติแล้วหละครับ สอนจรเข้ให้ว่ายน้ำแท้ๆ จากคุณ : ลูกหมูมะนาว เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 12:04:51

ความคิดเห็นที่ 37 เราว่าเราเข้าใจ คห. 15 นะค่ะ เค้าคงไม่ได้สอนจระเข้ว่ายน้ำหรอกค่ะ เพียงแต่ถ้ามีโอกาสเรียนก็เรียนให้จบก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหาย ความรู้เปรียบเสมือนทรัพย์นับแสน ประโยคนี้จริงๆ มันไม่ใช่แล้วนะค่ะ ความรู้เปรียบเสมือนทรัพย์เป็นล้านๆ (ถึงแม้เถ้าแก่น้อยจะหาเงินได้เป็นพันล้านก็ตาม อิอิ) แต่สุดท้ายแล้วความรู้มันก็ไม่ไปไหนค่ะ ไม่มีใครขโมยเอาจากเราไปได้อยู่ดีมีไว้ก็ไม่ทำให้จนลงหรอกค่ะ เรายังเสียดายริท the star เลย เป็นนักศึกษาแพทย์แต่สุดท้ายก็เลือกงานสายบันเทิง (อันนี้เราไม่มั่นใจว่าเค้าแค่ดร๊อปเรียนรึเปล่านะค่ะ) เพราะจริงๆ ทำงานเป็นหมอทำได้ทั้งชีวิตค่ะ ดีที่สุดตรงที่มีวิชาชีพติดตัวค่ะ (อาจไม่ได้ทำเงินได้พันล้าน แต่วิชาชีพที่ติดตัวยังไงก็ไม่อดตายค่ะอ ส่วนงานบันเทิงเนี่ยทำแล้วได้เงินเยอะก็จริง ประกอบกับริทเป็นคนหน้าตาดีอีกงานคงเข้าตลอดๆ แต่สุดท้ายพอแก่งานบันเทิงก็คงหดหายแน่ๆ แต่ถ้าน้องเค้าดร๊อปเรียนไว้ก็โอเคค่ะ ถือเป็นการหาประสบการณ์ที่ดีทีเดียว ^^ จากคุณ : jairm เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 12:26:34

ความคิดเห็นที่ 38 *37 น้องริทกลับไปเรียนแล้วคะ ช่วงตุลา เป็นการทบทวนบทเรียน ว่างถึงกลับมารับงาน ส่วนมิถุนา ก็เข้าไปเรียนเต็มที่คะ จากคุณ : แก๊งเหมียวอาละวาด เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 12:37:49

ความคิดเห็นที่ 39 ขึ้นอยู่กับว่าเรามีเป้าหมายชีวิตของแต่ละคนเป็นอย่างไรมากกว่านะ คนไทยเรายึดติดกับค่านิยมใบปริญญามากเกินไปอ่ะ (แต่เราไม่ได้หมายถึงว่าการมีปริญญาเป็นเรื่องที่ผิดนะ) เพียงแต่ คำว่า การศึกษา มันสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดชีวิตโดยไม่จำเป็นต้องผ่านระบบมหาวิทยาลัยเท่านั้น (พูดให้เห็นภาพยาก (และจะยาวไปเรื่องอื่นอีกตะหาก) สังคมเราไม่ใช่สังคมของการรักการค้นคว้า อ่าน ลงมือทำและแก้ปัญหา เรายึดติดกับการฟังครู ท่องจำ และสอบ) ปล. จะไปดูหนังเรื่องนี้อยู่นะ (แต่รอวันพุธก่อน เดือนนี้เงินฝืด ) หนังไทย ไม่ค่อยมีหนังแนวชีวประวัติ พูดอีกแง่นึง หนังไทยไม่ค่อยมีแนวที่หลากหลายเท่าไร จากคุณ : peachcandy เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 12:45:09

ความคิดเห็นที่ 40 กระทู้สาหร่ายกลายเป็นมาม่า     - -"   น่าจะสร้างหนังเจ้าพ่อมาม่าให้รู้แล้วรู้แร่ดไปเลย จากคุณ : สตรีมีกล้าม เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 12:57:28

ความคิดเห็นที่ 41 น่าชื่นชอบมากค่ะ จากคุณ : SuPerHyPerOverUltraGLUE เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 13:13:41

ความคิดเห็นที่ 42 กระทู้เถ้าแก่น้อย ดันมีมาม่ามาแจมซะงั้น จากคุณ : บ่ซ้ำแล้วเน้อ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 13:21:22

ความคิดเห็นที่ 43 แต่เถ้าแก่น้อยใส่มาม่าอร่อยนะ เป็นเล่นไป โดยเฉพาะ สาหร่ายเทมปุระ อะ กรอบๆกับมาม่า อร๊าวว ไปต้มมาม่าโรยสาหร่ายกินดีกว่า แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 54 17:04:30 จากคุณ : Bellis Perennis เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 13:56:10

ความคิดเห็นที่ 44 มีตั้งพันล้าน   คิดดู  เราแค่หาเงิน 1 ล้านบาท ยังยากมากแล้วเลย ต้องหาอีกเปนพันครั้ง ถึงจะพอมีอย่างเขา แล้วพันครั้ง มันก้ต้องมี ครั้งที่ 1 2 3 ...45...500...857...968...999.. เฮ้ยยย เงินเยอะมากกอะ เรียนไม่เรียน   ก้แล้วแต่ตัวเค้าเองเหอะ  555+ จากคุณ : เหตุใดเล่าใจจึงสับสน เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 15:33:16

ความคิดเห็นที่ 45 แหม...เป็นเจ้าคนนายคน แต่ยังไม่มีปริญญา ถ้าไปคุมลูกน้องที่วุฒิสูงกว่า มันก็เกิดการครหากันอีกนี่คะ ดิฉันแค่บอกว่า ควรหาโอกาสเรียนต่อให้จบ ไม่ได้เกี่ยวว่ารวยแล้ว การศึกษาไม่สำคัญ จากคุณ : เจ้าหญิงหลังเขา เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 16:34:25

ความคิดเห็นที่ 46 คห.45   ยึดติดกับกระดาษใบเดียวมากไปรึเปล่าครับ.....คิดนอกกรอบ บ้างก็ดีนะครับ จากคุณ : sam7 (sambayman) เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 17:10:58

ความคิดเห็นที่ 47 กระทู้สาหร่าย กลายเป็นมาม่าและ =_= สุดๆอ่ะ เราว่าชีวิตเค้าเหมือนอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นเลยนะ การ์ตูนแบบการ์ตูนผู้ชายอ่ะ ที่แบบว่าฝ่าฟันไปเรื่อยๆอ่ะ เราไม่มีทางทำไ้ด้อย่างงั้นแน่นอน แบบขนาดนั่งอ่านๆอยู่นี้ยังคิดเลย ถ้าเราทำ แล้วถ้าเราเจ๊ง เราคงหมดตัว ไม่เหลืออะไรเลย จากคุณ : marina_rain เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 17:26:32

ความคิดเห็นที่ 48 #45 ไม่ได้อ่านที่ผมโพสหรือครับ เขาเรียนอยู่ครับ เรียนราม จากคุณ : พระจันทร์สีฟ้า เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 17:36:06

ความคิดเห็นที่ 49 สมแล้วที่นางอยู่หลังเขา จากคุณ : บีแชยอง เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 19:10:58

ความคิดเห็นที่ 50 มีความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอดถมไป !!!!!! จากคุณ : Harry James Potter เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 21:11:34

ความคิดเห็นที่ 51 เท่าที่เคยอ่านมา ไม่เหมือนชีวิตจริงนะครับ ขั้นตอนการทำธุรกิจอาจจะจริง แต่เหมือนห้องสินธรจะเคยมีมาเล่าว่าชีวิตจริงเขาที่บ้านฐานะดีมากๆนะครับ เพราะงั้นในหนังก็ทำให้สนุกมากขึ้นเท่านั้น แต่เรื่องจริงไม่ได้ลำบากอย่างนั้นครับ ลองไปเช็คข่าวดูอีกทีผมเคยอ่านนานมาแล้ว จากคุณ : Waiyakon เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 22:17:51

ความคิดเห็นที่ 52 ที่ลอนดอนก็มีวางขายค่ะ อยู่ในคาเฟ่ของมหาลัยเลยไม่ใช่แค่ร้านจีนด้วย ห่อละเกือบ 2.5 ปอนด์ (แพงง่ะ แต่ก็แอบซื้อ แก้คิดถึงบ้าน) เอาไปแบ่งฝรั่งในห้องเรียนกิน ติดใจกันเป็นแถว จากคุณ : มนัสวีร์ เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 54 22:31:20

ความคิดเห็นที่ 53 เอแต่คุณแม่เคยทำธุรกิจกับเค้า ตั้งแต่สมัยยังไม่ดังเลยค่ะ เค้าบอกคุณพ่อคุณแม่ถูกฟ้องล้มละลาย (อาจจะมีฐานะดีมาก่อน) ธุรกรรมทุกอย่างเลยต้องทำเป็นชื่อลูกหมดเลยค่ะ จากคุณ : zezari เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 00:42:26

ความคิดเห็นที่ 54 เยี่ยมจริงๆ โหวตให้เลย เคยดูเรื่องราวของเถ้าแก่น้อยคนนี้ ตอนที่ไปออกรายการ กบนอกกะลา เก่งมากเลย จากคุณ : sarirat เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 09:25:36

ความคิดเห็นที่ 55 คงไม่ได้ลำบากเว่อร์อะไรมั้ง  บ้านก็ไม่ได้จน แต่ของเขาอร่อยจริง  หยุดมือไม่ได้  จนกว่าจะหมดซอง #15 ก็พิมพ์มาธรรมดานี่นา ความเห็นกลางๆไม่ได้ดูถูกอะไรใคร  พวกมาม่ามันจะบ้าอะไรกันล่ะนั่น จากคุณ : นายข่วย เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 54 21:06:20

ความคิดเห็นที่ 56 อ่าว สรุปว่าที่บ้านเค้าไม่ได้มีหนี้หรอคะ ? จากคุณ : คุโรดะรุ่นที่4 เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 54 08:20:00

ความคิดเห็นที่ 57 สงสัยเหมือน คห บนเลย =_=? จากคุณ : มทิรา เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 54 01:05:23

ความคิดเห็นที่ 58 น่าไปเล่นหนังเองเน่าะ หน้าตาดีกว่าคนเล่นเป็นตัวเองอีก จากคุณ : kindheart เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 13:30:12

ความคิดเห็นที่ 59 ที่อเมริกา Walgreen ในซานฟรานก็มีขายเถ้าแก่น้อยค่ะ ซื้อกินบ่อย ของเค้าดีจริงๆ ถึงแม้แต่ก่อนเราจะไม่ชอบสาหร่ายทอด จากคุณ : blueraccoon เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 54 22:30:13