-ถึงจะรู้สาเหตุแต่อาซึนะก็ทนไม่ได้และก็เริ่ม(แกล้ง)ร้องไห้ออกมา
อาซึนะ(บีบน้ำตา) : ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ.. ฉัน..นึกว่าได้เป็นเพื่อนกันแล้วซะอีก.. คุณ.. เซ็ทสึนะ..ไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอก..เหรอ..?
-เซ็ทสึนะได้ยินที่อาซึนะถามก็ตกใจและรีบเข้ามาแก้ตัวทันที
เซ็ทสึนะ : คุ คุณอาซึ- (ไม่กล้าเรียกแบบเดิม)
อาซึนะ : ฉัน..อุตส่าห์คิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนสนิทกันแท้ๆ แต่เธอกลับไม่คิดแบบนั้น
เซ็ทสึนะ : มะมะ ไม่ใช่นะคะ เรื่องนั้นมัน เอ่อ ยกโทษให้ด้วยค่ะ!
อาซึนะ : ไม่..ไม่ยกโทษให้หรอก จนกว่าเธอจะเรียกฉันว่า"อาซึนะ"แบบที่เคย
เซ็ทสึนะ : เอ๋!?.. มะ ไม่ใช่ค่ะ หม่อมฉันเรียกว่า"คุณอาซึนะ"มาตลอดจนถึงบัดนี้นะคะ
อาซึนะ : "อาซึนะ"เฉยๆห้ามมีคำนำหน้า
เซ็ทสึนะ : เอ๋--!? ตะตะ แต่ว่า อะ..อา อา อาซึ..
อาซึนะ : "ฉันผิดไปแล้วอาซึนะ" พูดซิ๊
เซ็ทสึนะ : มะมะ ไม่ได้หรอกค่ะ~~
โคโนกะ : ดูเหมือนว่าอาซึนะจะรู้วิธีรับมือกับเซ็ทจังแล้วนะ
-ตัดจากโรงอาบน้ำมาที่ห้องในหอพัก... อาซึนะกำลังนั่งอบรมเซ็ทสึนะต่ออีกชุดจนในที่สุดเซ็ทสึนะก็จำใจยอมกลับไปทำตัวแบบที่เคยเป็น
-หลังจากเคลียร์เรื่องเซ็ทสึนะเสร็จแล้ว... อาซึนะก็หันไปเห็นว่าโคโนกะกำลังนั่งเขียนอะไรซักอย่างท่ามกลางกองหนังสือเป็นตั้งๆอยู่
-อาซึนะเห็นว่าหนังสือที่โคโนกะกำลังอ่านอยู่เป็นเรื่องเกี่ยวกับพวกเวทมนตร์ทั้งนั้น ...โคโนกะก็เลยบอกว่าในอนาคตตนเองมุ่งมั่นที่จะเป็นจอมเวทย์ให้ได้ตามที่สัญญากับเซ็ทสึนะเอาไว้ก็เลยคิดจะเริ่มศึกษาเรื่องเกี่ยวกับเวทมนตร์ตั้งแต่ตอนนี้
อาซึนะ : เอ๋-- เอางั้นเลยเหรอ!? (ในอนาคตเลยนี่นะ!)
โคโนกะ : เนอะ-- เซ็ทจัง
เซ็ทสึนะ : ค ค ค่ะ ปะ ประมาณนั้นแหละค่ะ
-เซ็ทสึนะนึกย้อนไปตอนที่โคโนกะได้บอกกับตนเองเอาไว้ว่าเมื่อโคโนกะได้เป็นจอมเวทย์แล้วก็อยากจะให้ตนเองเป็นคู่หู แต่ตนเองกลับมีความรู้สึกกังวล
เซ็ทสึนะ : (..แต่ว่า มันจะดีรึเปล่านะ.. แบบที่คุณหนูบอก)
เซ็ทสึนะ : (ไม่..เราไม่ได้มีความคิดที่จะปฏิเสธเรื่องนั้นแม้แต่น้อย จนถึงเดี๋ยวนี้ในอกของเรายังรู้สึกดีใจอยู่เลย แต่..)
เซ็ทสึนะ : อนาคต..งั้นเหรอ