รอยมาร บทดีจังเลยเนาะ มีเซอร์ไพรช์ตลอด
|
 |
ยิ่งวันนี้ ต้องเอาเหตุผลมาสาดใส่กัน ยิ่งเห็นเลยว่าบทละเอียดละออ เป็นธรรมชาติเอามากๆ เห็นด้วยกับเพื่อนๆสักคนที่บอกว่า
มันเป็นเรื่องเครียดๆ แต่ก็สื่อสารตรงไปตรงมา ไม่กั๊ก และเข้าใจง่าย..ใช้ภาษาคนที่เขาพูดกัน...และยังเลือกสื่อคำพูดได้เหมาะสมกับคาแรกเตอร์ตัวละครแต่ละตัวด้วย
เมื่อก่อนมีเยอะนะ แต่เดี๋ยวนี้น้อยลงเรื่อยๆ ความละเอียดตรงนี้ ที่มันเป็นหัวใจหนึ่งของละครเลย
ประทับใจตั้งแต่ บทอาหนิงแล้ว ที่ไปบอกผู้ใหญ่คนอื่นๆว่า สังเกตุมาสักพักว่าทั้งคู่อาจจะรักกันจริงๆ โล่งอกจัง เหมือนได้หายใจ ทั้งคู่โดนบีบให้ "หย่า" มาตลอดโดยไม่มีใครสนใจ แล้วผู้ใหญ่ทุกคนก็พยายามช่วยกัน เพื่อให้ยุติธรรมกับเด็กๆ มีบทพูดดีๆ เต็มไปหมด ทำให้เราจนด้วยเหตุผล
ละครเรื่องนี้ ยังทำให้ไม่อึดอัดเลยเถิดเกินไป
ทั้งๆที่พล็อตแบบนี้นะ ปกติเครียดตายไปแล้ว นั่งด่าอยู่ในใจเป็นร้อยแปดสิบข้อ "ทำไมมรึงไม่...อย่างนั้น อย่างนี้" แล้วในที่สุดก็เลิกดู..จบแบบนี้ตลอด
ขนาดเคราะห์ซ้ำกรรมซัด คนดูเตรียมเซ็งเป็ด กับการที่ มาร์ค โดนใส่ร้าย ..ลุงมีก็ยังพาเรื่องไปได้อย่างดี
ด้านบู้บี้เองก็นำเสนอให้ดูเป็นเด็กที่มีเหตุผล ยิ่งรักตัวละครบู้บี้มากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งดูยิ่งรู้ซึ้งว่าทำไมทุกคนถึงรักบู้บี้ เพราะจริงๆแล้ว บู้บี้อ่อนโยน และ เป็นเด็กดี ยิ่งดูยิ่งเชื่อ
ชอบทั้งบทที่ซันนี่ต่อกับยัยเม เรื่องความจริงเรื่องเด็กในท้อง จำเป๊ะๆไม่ได้แต่รู้ว่าตั้งใจฟังที่ทั้งคู่พูดกันมาก ซันนี่ดูเป็นสุภาพบุรุษอ่อนโยน ไม่ได้หลุดแข็งกร้าวกับเมย์จนเกินงามไป รู้ว่ายังมีความห่วงใยอยู่
ฉากที่มาร์คไปตามหึงบู้บี้ ที่รีสอร์ทชะอำ น่ารักมาก ที่พอโดนถามเอามากๆ
ก็ไปเถื่อนใส่เค้า "ไม่มีเหตุผลเว้ย ไม่หย่า" น่ารัก ดูสมจริงไปหมด และทำให้รักตัวละคร
ยิ่งมาตบท้ายด้วยบทสวยๆ เรียบง่าย กับฉากสารภาพรักนี่ โอ้โห
"ชั้นไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้...ชั้นไม่อยากหย่า แต่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...เธออย่าไล่ชั้นเลยนะ "
โห line นี้นี่ระทวย บทไม่ต้องให้มันสวยมากเกินมนุษย์จะพูดกัน ไม่ต้องไปตามขนบเดิมๆ แต่ให้เป็นธรรมชาติ กำกับถึงอารมณ์ แค่นี้คนดูอย่างเราก็น้ำตาไหลพรากแล้ว
นี่ไม่เคยพรากแบบนี้กับละครไทยมาแสนแปดชาติแล้ว ...บทเข้าพระเข้านาง..บทรัก..ไม่เค๊ยยย ไม่เคยซึ้งถึงขั้นร้องไห้ มาแพ้ทางกับเรื่องนี้นี่แหละ
และขอยกนิ้วให้ฉากนี้ด้วยค่ะ on the bed เป็นฉากชิงไหวชิงพริบกันมากๆ ถ้าเป็นหลายเรื่อง ตัดไปที่เตียง ก็คงบรรเลงเลย เห็นภาพสโลว์ซบเตรียมดับไฟ แต่เรื่องนี้ฆ่าคนดูมากกว่านั้น ด้วยการเริ่มจากคนละฟาก เล่นกับจังหวะ ยิ่งถ่วง ยิ่งหายใจหายคอไม่ออก
..และมันทำให้รู้สึกอบอุ่นดี ค่อยๆไปอย่างละเมียด เหมือนทั้งคู่แค่อยากอยู่ใกล้ๆกันแค่นั้น.. แล้วมันก็ค่อยๆใกล้ โดยไม่ได้มีแผน ไปตามแรงดึงดูดของความรู้สึก ส่วนตัวนางเอก ไม่ต้องมีบทพูดสักคำ...แต่ภาษากายที่สื่อ บอกทุกอย่าง
สวยงาม สงบสุข ได้ feeling สุดๆ
แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 54 00:16:03
แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 54 23:58:51
| จากคุณ |
:
the cat that glows 
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 ต.ค. 54 23:47:33
|
|
|
| 
.
ไปแทนค่ะ
