นิชิมุระตื่นมาบนเตียงของโรงพยาบาล มีคุณแม่นั่งเฝ้าอยู่ เธอดุที่เขาทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย
เขาได้ยินว่านัตซึเมะแบกเขาขึ้นหลังโผล่มาจากในป่า (ถึกทนน่าทนุถนอมของแท้...)
นิชิมุระจำไม่ได้ แต่ดูเหมือนหลังจากความทรงจำขาดตอนไปอย่างประหลาด
เขาจะลื่นตกผาไป
ดีที่มีแค่แผลถลอก แป๊บเดียวก็ได้กลับบ้าน
นัตซึเมะขอให้เขาช่วยสอนวิธีพับนกกระเรียน
นิชิมุระเลยมานั่งสอนให้ในสวนของบ้านเขา
"ที่ชั้นไม่ขอให้คุณโทโกะช่วยสอน
เพราะอยากแอบพับเองให้เป็นก่อน
พอพับคล่องแล้ว ชั้นอยากพูดว่า 'เดี๋ยวผมช่วยนะครับ'..."
"...ออกจะไร้สาระ แล้วก็น่าอายอยู่ ...แต่ชั้นก็อยากลองดูน่ะ"
"เข้าใจล่ะ"
'พอได้คุยกับนัตซึเมะที่เราเห็นว่าดูเป็นผู้ใหญ่และเยือกเย็นมาตลอด ได้สักพัก
เราถึงรู้ว่า ที่จริงแล้วหมอนี่เด็กเป็นบ้า'
"...ว่าแต่ ไอ้ตัวนี้มันควรจะอยู่สายพันธุ์ไหนเรอะ ?
แล้วนายไปเอาแมวประหลาดพรรค์นี้มาจากไหนน่ะ ? ...มวลสะบึ้มเกินแมว"
นิชิมุระถามถึงอ.เหมียวที่กำลังเคี้ยวนกกระดาษหยั่บ ๆ โดยไม่ฟังคำห้ามของนัตซึเมะ
"เอ แล้วพับยังไงต่อนะ"
นิชิมุระชะงักเพราะลืมวิธีพับต่อ เขาห้ามไม่ให้นัตซึเมะกับอ.เหมียวหัวเราะ
ที่คนอาสาจะสอนดันมาจอดซะเอง
(ฉากแมวกับเจ้าของหัวเราะคิกคัก น่าร๊ากกกกกกก XDDD)