.
"คิรัวร์ ตอนนี้อยู่ที่ไหน!? ปลอดภัยดีมั้ย!?"
ทางโรงพยาบาลที่ทีมล่ามดนอนรักษาตัว โมราอุรีบคว้าโทรศัพท์จากนัคเกิ้ลเข้ามาคุยทันทีเมื่อรู้ว่ามีสายจากคิรัวร์
"เอ่อ ตอนนี้กำลังจะกลับแล้ว"
"อาการของกอร์นเป็นยังไงบ้าง?"
คิรัวร์ถามตอบสั้นๆแล้วถามสถานการณ์กลับ
"ก็ไม่ดีเท่าไหร่..." โมราอุตอบ
"ต่อให้บอกเรื่องของไคท์ไปเท่าไหร่ก็ไม่ตอบสนองซักนิด"
"มีคนมาเยี่ยมเยอะแยะตะโกนเรียกเท่าไหร่ ก็ไม่ช่วยอะไรเลย"
ระหว่างที่ทั้งคู่คุยโทรศัพท์กัน ที่หน้าห้องที่ใช้รักษากอร์นอยู่ กลุ่มเพื่อนและคนรู้จักจำนวนนึงได้ยืนลุ้นให้กำลังใจกอร์นอยู่อย่างไม่ขาดสาย
"อืม... เข้าใจแล้ว" คิรัวร์ตอบรับ
"ผมได้มาแล้ว...ความหวังอันน้อยนิดที่จะช่วยเค้ากลับมาเป็นแบบเดิม"
"เฮ้ย ใจเย็นก่อนคิรัวร์"
"นายก็บอกเองว่ากอร์นใช้เงื่อนไขกับสัตย์สาบาน เพื่อเพิ่มปริมาณเน็นมหาศาลในช่วงเวลาสั้นๆ"
"เพราะงั้นถ้าจะรักษา เราก็น่าจะให้ผู้ขจัดเน็นมาช่วย!!"
"ถ้านายอยากใช้วิธีเสี่ยงๆ ก็น่าจะลองอะไรที่พอทำได้ก่อนสิ"
โมราอุรีบตะโกนใส่โทรศัพท์เชิงห้ามคิรัวร์
คิรัวร์หลับตาลงแล้วทำใจเย็นพูดใหม่
"ออ...โทษที ดูเหมือนผมจะทำให้เข้าใจผิด"
"ผมไม่ได้คิดที่จะเดิมพันอะไรที่มันเสี่ยงๆหรอก"
"ขอผมพูดใหม่ วิธีของผมรักษากอร์นได้แน่ๆ"
"แถมยังเสี่ยงน้อยกว่าใช้ผู้ขจัดเน็นซะอีก"
"........."
"แต่...ปัญหาคือจะไปถึงที่นั่นได้ยังไง"
"ถ้าจะให้พูด เรื่องนี้นี่แหละที่ยากที่สุด"
"หมายความว่าไง?!" โมราอุฟังแล้วก็สงสัย
วูบ !!!!
แต่ตอนนั้น สายโทรศัพท์ก็ถูกตัดลง เสียงของโกโต้ หัวหน้าพ่อบ้านแห่งบ้านโซลดิ๊กดังขึ้นแทนเสียงของโมราอุ
"ขอประทานโทษอย่างสูงครับ...คุณหนูคิรัวร์'
"โกโต้หรอ?"
คิรัวร์ถามยืนยันทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ
"นอกเหนือจากนั้นถือเป็นความลับของทางบ้าน ผมต้องขอให้หยุดอยู่แค่ตรงนี้ด้วยครับ" โกโต้ยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆง่ายๆ
"ชั้นยังไม่ทันได้พูดอะไรซักหน่อย!!" คิรัวร์โวยขัด
แต่หัวหน้าพ่อบ้านยังคงแย้งผู้เป็นนายด้วยระเบียบการณ์แบบเป๊ะๆของตน
"ไม่หรอกครับ 'วิธีของผมรักษากอร์นได้แน่ๆ' แค่นี้ก็บอกใบ้ถึงความสามารถของคุณหนูอารุกะแล้ว"
"ตรงจุดอยู่นั้นก็หวุดหวิดออกนอกบริเวณตัวบ้าน และตอนนี้ท่านคิรัวร์ก็ถูก'การจำกัดสิทธิ์การเคลื่อนไหว' ถึงระดับ4 ขอให้ระวังในส่วนนี้ด้วยครับ"
พอฟังแล้ว คิรัวร์ที่ควรโมโหก็ยิ้มใส่โทรศัพท์พร้อมชมผู้เป็นบ่าวที่รู้ใจกัน
"ชั้นชอบนายก็ตรงนี้แหละ โกโต้?"
(...ก็นายอุตส่าห์รอจนชั้นใบ้ให้โมราอุรู้ไม่ใช่รึ?)
"เอ๋ พูดเรื่องอะไรรึครับ?" โกโต้ยังตีหน้านิ่งตอบกลับไป
การจำกัดสิทธิ์การเคลื่อนไหว ระดับ4
เป้าหมาย(ในกรณีนี้คือคิรัวร์) จะถูกห้ามการกระทำการบางอย่าง
โดยจะถูกจับตามองจากพ่อบ้านของตระกูลติดตามที่ไปด้วยจำนวนหนึ่ง
หากเป้าหมายขัดขืนจากข้อห้ามที่กำหนด จะถูกใช้กำลังเพื่อนำกลับ และระดับการจำกัดสิทธิ์จะขึ้นเป็นระดับ5ทันที
การจำกัดสิทธิ์การเคลื่อนไหว ระดับ5
เป้าหมายที่ถูกกักบริเวณ ถ้าออกมาข้างนอกแม้แต่ก้าวเดียว จะโดนจับกุมตัวในทันที
(ระดับ4รึ? ดูเหมือนคราวนี้พ่อจะโกรธเอาเรื่องแฮะ จะไปต่อยังไงดีนะ)
คิรัวร์คิดถึงกฏระเบียบของบ้านที่รู้ๆกันอยู่ ก่อนจะหาทางดิ้นต่อ
ระหว่างที่คุยกันนั้น โกโต้ยังคงร่ายยาวถึงระเบียบเป็นข้อๆตามตัวอักษร โดยมีคิรัวร์คอยขัดอยู่เป็นช่วงๆ
โกโต้ "เหตุผลในการจำกัดสิทธิ์เนื่องมาจากการเคลื่อนย้ายสิ่งของต้องห้าม และทำท่าทางเป็นปฏิปักษ์กับทางครอบครัว"
คิรัวร์ "อารุกะไม่ใช่สิ่งของเฟ้ย!!"
โกโต้ "นี่เป็นข้อจำกัดทั้ง3ข้อนะครับ"
"1.เพื่อปกปิดข้อมูลอันเป็นความลับ เป้าหมายห้ามพูดถึงหรือส่งมอบสิ่งของให้กับบุคคลภายนอกโดยไม่ได้รับอนุญาตโดยเด็ดขาด"
"ด้วยเหตุนี้โทรศัพท์มือถือและเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดจึงไม่อนุญาตให้ใช้"
คิรัวร์ "โดนยึดไปเป็นชาติแล้วว้อย!"
โกโต้ "2.เพื่อปกปิดข้อมูลอันเป็นความลับ เป้าหมายต้องห้ามออกห่างจากคุณหนูอารุกะเกินรัศมี1เมตร"
คิรัวร์ "เออๆ จะไม่ให้ห่างเกินนิ้วเลย!"
โกโต้ "3.เพื่อปกปิดข้อมูลอันเป็นความลับ ห้ามพูดหรือบอกใบ้ให้คนภายนอกรับรู้เกี่ยวกับความสามารถของท่านอารุกะโดยเด็ดขาด"
คิรัวร์ "ชั้นเข้าใจล่ะ ถ้างั้น......"
"ก็เอาตามนี้สินะ..."
ที่หน้าประตูใหญ่ของบ้าน โกโต้ กับคานาเลีย 2พ่อบ้านที่คิรัวร์ค่อนข้างสนิทได้เดินมาสมทบกับทั้งคู่ ในฐานะ'ผู้จับตา'เป้าหมายที่ถูก'จำกัดสิทธิ์การเคลื่อนไหว'
"เท่านี้ชั้นก็ไม่ต้องมากังวลว่าจะมีปัญหาอะไรแล้วใช่มะ?"
"งั้น ฝากเรื่องหยุมหยิมให้พวกนายจัดการก็แล้วกัน!"
คิรัวร์ทำหน้าเซ็งกับแขกที่ไม่ได้เต็มใจเชิญทั้ง2คน
"ถ้าตามนี้ผมก็ยอมรับได้ แต่..."
"จะให้คานาเลียตามไปด้วยจริงๆหรือครับ?" โกโต้ถามยืนยันโดยอ้างอิงถึงเด็กฝึกงานที่ยังดูท่าทางไม่คล่องงานมากนัก
คิรัวร์ฟังแล้วก็ยั๊วะ รีบชี้หน้าตวาดใส่โกโต้
"เจ้าโง่! อารุกะเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย!!"
"จะให้ตาลุงอย่างนายมาดูแลเรื่องส่วนตัวได้ไงฟะ?!"
.