ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องราวได้เริ่มต้นขึ้นด้วยการย้อนเรื่องราวเมื่อครั้งอดีตของบุคคล ผู้หนึ่ง ตึกคอนโดอันเป็นที่พักอาศัยของ ครอบครัวที่ไร้ซึ่งบ้านของตนเอง " โลกใบนี้กำลังเสื่อมทราม!!! " " ทั้งหมดมันก็แค่  ชัยชนะ และ ความพ่ายแพ้  " " ใครกันที่จัดตำแหน่งชนชั้น สูงกว่า และ ต่ำกว่า แก่พวกคุณ " แก้ไขเมื่อ 30 พ.ย. 54 09:07:40 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 00:55:50

ความคิดเห็นที่ 2 ตึกสูงใหญ่ที่เรียงรายราวกับเป็นกำแพงสูงอันไร้ซึ่งที่สิ้นสุด ภายในตึกที่ซึ่งสร้างขึ้นมาจากแบบแปลนเดียวกัน ราวกับเขาวงกตอันไร้ที่สิ้นสุดและแสนจำเจ " การ ได้ในผลประโยชน์  และ เสียในผลประโยชน์ " " การ เป็นที่ยอมรับ และ ไม่เป็นที่ยอมรับ " " การ ได้รับเลือก และ ไม่ได้รับเลือก " เสียงของชายผู้หนึ่งที่กล่าวถ้อยคำด้วยวาจาดุดัน กำลังดังอย่างต่อเนื่องไม่มีหยุดหย่อน ภายในสถานที่ แห่งนี้ ซึ่งที่มีเพียงแสงจากท้องฟ้าสาดส่องลงมาเท่านั้น " พวกเขาไม่เคยพยายามที่จะให้พวกเราได้รับในสิ่งที่พูดมา !! แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 00:57:02 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 00:56:31

ความคิดเห็นที่ 3 ระเบียงทางเดินที่ไร้ซึ่งผู้คน " อะไรคือ สิ่งที่น่าสังเวช ในโลกที่เราอาศัยอยู่กัน " " โลกซึ่งกำหนดกฏเกณฑ์โดยบุคคลซึ่งไม่มีวันนับรวมกับสิ่งๆใดอีก " ทางเดินยาวของชั้นๆหนึ่ง ที่ไกลสุดลูกหูลูกตา " โลกใบนี้...ได้ถูกแช่แข็งไปแล้ว!!! " ทุกอย่างได้มาสิ้นสุดลง ที่หน้าห้องพักที่เมื่อทันทีซึ่งเข้าไปในห้องจะได้พบกับ รองเท้าจำนวนมากที่ถอดทิ้งไว้เรียงกันเป็นระเบียบ อันแสดงถึงจำนวนผู้คนที่เข้ามาเยี่ยมเยียนในห้องนี้ " แต่โชคยังดีสำหรับเรา...เปลวอัคคีแห่งความหวังนั้นยังคงลุกโชติช่วงอย่างแข็งขัน " " มันคือ...เปลวอัคคีแห่งแสง " แก้ไขเมื่อ 04 ม.ค. 55 00:17:00 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 00:59:37 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 00:57:47

ความคิดเห็นที่ 4 ผนังของห้องพักที่เรียงรายไปหมดด้วย ภาพถ่าย และ ข่าวสารจำนวนมาก " ในวันพรุ่งนี้...พวกเราจะทำการล้างโลกใบนี้ด้วย เปลวอัคคี " บทพูดและน้ำเสียงของชายคนดังกล่าว เริ่มที่จะดังขึ้นเรื่อยๆ และ รุนแรงมาก จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:00:05

ความคิดเห็นที่ 5 ก่อนที่ภาพถ่ายบนผนังจะปรากฏรูปๆหนึ่งที่ซึ่งเป็นภาพ กลุ่มคนจำนวนมาก ถ่ายรูปรวมตัวกันที่ ประเทศอันเป็นภูมิอากาศหนาวที่ คนดูซีรีย์นี้น่าจะเคยเห็นมาแล้ว " เอาล่ะ...ถึงเวลาแล้วที่เวลาจะไหลย้อนกลับไป... " " ความงดงามของโลกที่ มนุษยชาติโหยหา เพื่อความอยู่รอด!!!! " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:01:12

ความคิดเห็นที่ 6 ชายผู้หนึ่งที่พวกเราคุ้นเคยกันดี ในที่สุดก็ได้เปิดเผยตัวตนออกมา พร้อมๆกับที่มีภาพสไลท์จากเครื่อง โปรแจ็คเตอร์เครื่องหนึ่งฉายภาพ เพนกวิ้น ทับกับร่างของตนเอง " นี้คือ.....ปฏิบัติการเอาชีวิตรอดดดดดด!!!!!! " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:01:38

ความคิดเห็นที่ 7 ก่อนที่กระดาษสีน้ำตาลใบหนึ่ง ซึ่งมีตราเพนกวิน พิงค์ฟร็อต ถูกยกขึ้นมาในระดับสายตา ทาคาคูระ เค็นเซย์ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:02:33

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจบ OP ทุกอย่างได้เริ่มต้นขึ้น   เหตุการณ์เมื่อครั้งล่าสุดที่พึ่งผ่านมา ณ บ้านของตระกูลทาคาคูระ  ท่ามกลางฝนที่ตกลงมาไม่หยุดหย่อน อันช่างแสนเงียบเหงาและวังเวง การตามล่าของ นายพราน ที่ไล่จับเหยื่อของตนเองในที่สุดก็มาถึงจุดสิ้นสุดลงแล้ว เหยื่อของการล่าครั้งนี้ ฮิมาริ ได้รับการปกป้องจากพี่ชายทั้ง 2 คนของเธอเอง จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:03:50

ความคิดเห็นที่ 9 เสียงที่ดังขึ้นอยู่ในตอนนี้มีเพียงเสียงของ ฝนที่ตกลงมากระทบกับ สังกะสี และ วัตถุที่รองรับน้ำฝนพวกนี้เอาไว้เพียงอย่างเดียว ก่อนที่นายพรานผู้เห็นสิ่งที่ 2 พี่น้องกำลังทำอยู่ จะเริ่มพูดขึ้นมาพร้อมกับหันหน้าไปมองข้างๆอย่างช้าๆ " พวกเธอมันช่างโง่เขลาเสียจริง " " ครอบครัวจอมปลอมอะไรนั้น...ไม่มีทางที่จะอยู่ยงตลอดไปได้หรอก " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:05:01

ความคิดเห็นที่ 10 ความเยอะหยัน กึ่งๆ เตือนของ นายพราน ที่พูดกับ 2 พี่น้อง มันกลับหาที่จะทำให้พวกเขา....หวั่นเกรงหรือลังเลแต่อย่างใด " พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน !! "   โชวมะแย้งขึ้นเพียงประดยคเดียว นายพรานยังคงพูดต่อไป ไม่สนในสิ่งที่ แย้งกลับมา " เธออาจจะเป็นคนเดียวเท่านั้นแหละ..ที่เชื่อว่าในสิ่งนั้น.. " " พวกเราคือครอบครัว...!! " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:06:00

ความคิดเห็นที่ 11 สิ้นคำพูดนี้...ที่ทุกอย่างได้กลับมาเหลือเพียงเสียงของฝนอีกครั้ง... . . . . . . . . . . ก่อนที่นายพราน จะค่อยๆบรรจงหยิบ อาวุธของตนเองขึ้นมา.. จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:06:34

ความคิดเห็นที่ 12 แล้วหันไป 2 พี่น้องด้วยแววตา อันสื่อถึงความหมายบางอย่าง ในเชิงที่กำลังเห็นอกเห็นใจ หาใช่ เวทนา ไม่ " ฉันจะไม่มีวัน...ยอมรับมันเด็ดขาด " สิ้นวาจา นายพรานในที่สุดก็ได้จากไปอย่างสงบๆ ท่ามกลางความตึงเครียดที่ยังคงตกค้างอยู่เพียงนี้ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:07:05

ความคิดเห็นที่ 13 เมื่อนายพรานได้ลับสายตาไปอย่างแน่นอน ทันใดนั้นที่ฮิมาริได้พูดคำๆหนึ่งออกมา " โชว....จัง " " ฮิมาริ !!! " คันบะเป็นคนแรกที่รู้สึกได้ โชวมะรีบวิ่งไปดูอาการของน้องสาวตนเอง " เป็นอะไรรึเปล่า ?! " พี่ชายทั้ง 2 เริ่มมาดูอาการของน้องสาวตนเอง น้องสาวที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายคนโตของบ้าน ใบหน้าแดงกร่ำราวกับมีไข้  สายตาของเธอจ้องมองไปยัง...... จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:08:11

ความคิดเห็นที่ 14 พี่ชายคนกลางหรือก็คือ โชวมะ สายตาคู่นั้นราวกับเป็นของคนที่ได้เจอกับชายที่ตนเองมอบหัวใจให้ไปแล้ว......ก็คงไม่ผิดเพี้ยน เสียงของพี่ชายคนโตอย่างคันบะ และ ความรู้สึกที่ถ่ายทอดมายังตนเอง เหมือนกับเป็นสิ่งที่ไร้ซึ่งตัวตน สิ่งเดียวที่ตนเองได้รับรู้มีเพียง ใบหน้าอันแสนความวิตกกังวลและน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยของพี่ชายคนกลางเพียงอย่างเดียว " ฉันจำได้แล้ว " " โชวจัง.... เธอเป็น..ชายที่ซึ่งลิขิตมา.. ...เพื่อช่วยเหลือฉัน " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:09:04

ความคิดเห็นที่ 15 เช้าวันต่อมา......เริ่มต้นด้วยการทานอาหารเช้าที่แสนปกติสุขของ ครอบครัว " ทานล่ะคร็าบบบบบ/ค่าาาาาาาา " เดิมปกติแล้ว คนเราเมื่อได้ทานอาหารที่แสนอร่อยยามเช้า จะต้องมีการเอ่ยปากชมถึงรสชาติอาหารที่ได้ทานไป จนกลายเป็นจุดเริ่มของบทสนถนาอื่นต่อไป แต่......ในวันนี้.... พี่ชายคนโตกับคนกลาง ต่างคนต่างกินกันไม่สบตาใครต่อใคร ปากเคี้ยวอาหารที่ทานลงไปเพียงอย่างเดียว จนน้องสาวคนเล็ก เริ่มเพ่งเล็งไปยัง ทั้ง 2 คนจนต้องเป็นฝ่ายเริ่มถามเสียเอง " นี่.....เป็นยังไงบ้างเหรอ ? " คำพูดนี้หากเรียกว่าเป็นตัวสับสวิตซ์ไฟ ก็คงจะถูกต้อง เพราะเมื่อนั้นเอง 2 พี่ชายต่างคนต่างเริ่มพูดถึงรสชาติอาหารที่ตัวเองได้ทานลงไปเช่นเคย " อร่อย!! "  พี่ชายโตเป็นคนแรกที่เอ๋ยปากก่อน " อร่อยมากเลยล่ะ~~~ " พี่ชายคนกลางคือคนต่อไป และแล้ว ครอบครัวแสนก็กลับมาอีกครั้ง (ขอข้ามไปน่ะครับ มันต้องการสื่อถึง เวลาแห่งความสุขของบ้านหลังนี้ได้กลับมาแล้ว หลังจากเรื่องร้ายๆได้ผ่านพ้นไป) จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:09:30

ความคิดเห็นที่ 16 ขณะเดียวกัน  P1 P2 และ P3 กำลังจัดการกับขยะสดในวันนี้ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:10:01

ความคิดเห็นที่ 17 ฮิมาริที่ทานซุปมิโซะเข้าไปหนึ่งอึก ได้พูดลอยๆถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา " อร่อยจัง.....รสชาติของซุปที่โชวจังทำ....เหมือนที่คุณแม่ทำเลยล่ะ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:11:36

ความคิดเห็นที่ 18 แต่ 2 พี่น้องที่รับฟังกลับไม่แสดงความเห็นใดๆ....กลับกันที่สีหน้าทั้ง 2 ดูผิดแปลกไปจากเมื่อตะกี้อย่างสิ้นเชิง โชวมะเมื่อนั้นที่พูดขึ้นว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อได้ยินคำๆนั้นออกมา " พอเถอะ " " เอ๋    ? " น้องสาวเริ่มประหลาดใจ " มีแต่พวกเราเท่านั้นแหละ ที่เป็น สมาชิกครอบครัวทาคาคูระ " สิ่งที่น้องชายพูดมา   พี่ชายที่เงียบไปพักใหญ่ ตอนนั้นที่เริ่มจะตอบรับในสิ่งที่ฟังมา " ใช่แล้วล่ะ " ตัวเลือกที่ดีที่สุด ในการตอบไปของคันบะ...อาจจะเป็นข้อนี้สำหรับตอนนี้...ก็เป็นได้ บรรยากาศอันแสนสุข ในครอบครัวได้หายไป ราวกับ สายลมที่เดี๋ยวก็พัดมา..หรือเดี๋ยวก็พัดกลับไป... ขณะเดียวกัน  ขยะสด ที่กำลังถูกจัดการด้วย P1 และ P2  ก็ดันแตกออกมา แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:14:02 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:12:36

ความคิดเห็นที่ 19 ณ โรงพยาบาล ภายในห้องตรวจคนไข้  วันนี้ก็เช่นเคยที่ ฮิมาริได้มาหาชายคนนั้นอีกครั้ง " ช่างซ็าบซ่าส์เสียจริงเชียว " " เอาล่ะ...ชั้นจะให้เธอฟังเรื่องราวความรักของวันนี้ล่ะกัน " " เธอไล่ตามมัน...มันก็จะหนีเธอ...ถ้าเธอหนีมันไป...มันก็จะไล่ตามเธอมา " " อะไรต่อมิอะไรก็ดูจะเป็นไปได้สวย...แต่สุดท้ายก็จบลง...แค่นี้แหละ " " เอ้า!! มันหนีไปแล้วล่ะ...เอาล่ะ...เธอจะทำยังไงล่ะ ? หลังการพูดพล่ามถึงเรื่องราวความรักของ หมอซาเนโตชิจบลงที่คำถาม.... ก็ได้เกิดคำถามที่ส่งไปยัง ฮิมาริ ซึ่งไม่ได้พูดอะไรเลยตั้งแต่เมื่อตะกี้นี้ " ถ้าเป็นหนู....หนูจะไม่ไล่ตามไปค่ะ.." จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:16:16

ความคิดเห็นที่ 20 ทันทีซึ่งได้คำตอบแบบขวานผ่าซาก ซาเนโตชิก็เริ่มถามถึงเหตุผล " ทำไมกันล่ะ ? " " เพราะหนู..จะเหนื่อยไงล่ะ "  คำตอบนี้ช่างตรงไปตรงมาเสียจริงสำหรับเด็กสาวคนนี้ " อื้มมมม....ถูกของเธอ....บางคนก็คิดแบบนี้เหมือนกัน " งั้น..เธอกำลังจะบอกว่า...เธอจะอยู่บนแค่ฝั่งที่วิ่งหนีเท่านั้นก็พอสิน่ะ ? " " คุณหมายถึงอะไรกันค่ะ ? " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:17:52

ความคิดเห็นที่ 21 " ก็ถ้าทั้ง 2 ฝ่ายต่างก็อยู่เส้นทางสำหรับวิ่งหนี...อย่างนั้นมันก็เป็นการบอกต่อกันและกันว่า..." ชั้นจะไม่เข้าไปใกล้เธอ "..น่ะสิ " " อย่างนั้นแล้ว ? "  เด็กสาวเริ่มเพ่งสายตาใจจดใจจ่อกับคำตอบนี้ " ความรักของพวกเธอก็จะไม่มีวันผลิดอกออกผลไงล่ะ.. "   คำตอบจากปากคือสิ่งนี้ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:19:55

ความคิดเห็นที่ 22 แต่แล้วที่เด็กสาวเริ่มที่จะพูดเหมือนกับเป็นสิ่งที่ตนเองพึ่งคิดขึ้นมาได้สดๆร้อนๆ " ก็ไม่เป็นไรนี้ค่ะ...หนูพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่แล้ว..หนูไม่คิดที่จะมีความรักหรอก.. " " จริงเหรอ ? "  ชายตรงหน้ากลับถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยเล่ห์ใน " คือ.....ที่หนูอยากจะรู้เพียงแค่.... " " อื้มมมม ? "  ชายคนนี้ท่าทางจะได้ฟังในเรื่องที่คาดไม่ถึงอีกเช่นเคย " ถ้าอีกฝ่ายที่กำลังวิ่งหนีอยู่...หนูควรจะไล่ตามเค้าไปอย่างงั้นเหรอ..นั่นจะทำให้ความรักผลิดอกออกผลเหรอค่ะ ? " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:21:01

ความคิดเห็นที่ 23 คำถามนี้ ได้มาแค่คำๆเดียวที่มีความหมายในเชิง ได้ กับ ไม่ได้ ผสมกัน " ก็มีอยู่บางครั้งน่ะนะ " " จริงเหรอค่ะ ? " " อีกฝ่ายจะไม่เอาแต่วิ่งหนี...แล้วไม่ยอมให้ผลไม้กับหนูเหรอค่ะ ? " ชายผู้นี้ราวกับกำลังเล่นสนุกกับการพูดคุยที่สามารถล่วงลับเอาสิ่งที่ฝ่ายตรงข้ามปกปิดไว้ออกมาได้ " อื้มมมม..ตั้งข้อสังเกตได้ถูกต้องแล้ว "   " ผู้ที่ถูกไล่ตาม..จะไม่มีทางมอบผลไม้ให้กับผู้ตามล่า...เพราะถ้าเกิดมอบให้...เกมส์นี้ก็จะจบลงอย่างเรียบง่ายไปไงล่ะ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:23:29

ความคิดเห็นที่ 24 " ช่างโหดร้ายเสียจริง "   เด็กสาวว่าเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงดูไม่พึงพอใจเท่าไรนัก " แล้ว...เธอก็เลยต้องการผลไม้นั่น..ลำพังแค่จุมพิตมัน.." ไม่พอ " สิน่ะ ? "  แววตาของชายคนนี้เริ่มเพ่งเล็งไปยังเด็กสาวเมื่อหมายจะต้องการอะไรจากปากของเธอ แต่สายตาของเด็กสาวดูจะพยายามปฏิเสธเรื่องดังกล่าวนี้ " จุมพิตนั้นมันสลายไปได้..ถ้ากลืนกินไป..ถ้าหนูยังคงได้แค่จุมพิตต่อไปโดยไม่มีผลไม้..หนูก็จะจบลงที่ความว่างเปล่า " สิ้นคำพูดจบเด็กสาว ทันใดนั้นเอง....ที่ชายตรงหน้า..ได้เริ่มค่อยๆที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ  พร้อมกับที่เดินตรงเข้าไปใกล้ๆ เด็กสาวที่มาแวะมาเยี่ยม ขณะเดียวกัน ฝาแฝดกระต่ายกำลัง กระสับกระส่ายแปลกๆ ตะโกนอยู่อย่างเดียวว่า " อย่าน่ะ!! ๆๆ " แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:26:35 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:25:24

ความคิดเห็นที่ 25 ขณะเดียวกัน......  P3 กำลังอ่านหนังสือเรื่องหนึ่งอยู่ ( หนังสือที่ P3 อ่านอยู่ชื่อ Hot Air มีอยู่จริงๆบนโลกครับ ) ซึ่งหน้าปกรูปหญิงสาวสวมแว่นตาเคร่งระเบียบอย่างนี้มีเหมือนใครสักคนที่พวกเราคุ้นเคยกันดี (เร็นจาคุ) แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 10:07:09 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:31:47 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:30:24

ความคิดเห็นที่ 26 มือ 2 ข้างได้สัมผัสกับ ที่วางแขนของเก้าอี้  ร่างๆค่อยก้มลง ...สายตาของชายผู้นี้ กำลังจับจ้องไปยัง เด็กสาว ที่มองหน้าตนเองอย่างไม่กระพริบ ก่อนที่จะเริ่มพูดต่อขึ้นว่า " ถ้าว่างเปล่าแล้วมันไม่ดียังไงกันล่ะ ? " เด็กสาวตอบอย่างตรงไปตรงมาเช่นเคย " ถ้ามันว่างเปล่า...ก็จะถูกทิ้งไปน่ะสิค่ะ " " ใครจะใส่ใจกับที่โยนมันทิ้งไปกันล่ะ...เธอสามารถที่จะจุมพิตมันได้เป็นร้อยๆครั้ง เชียวน่ะ " สายตาคู่นั้น และ ริมปีปาก ราวกับร่วมเป็นหนึ่งเดียว...อันที่ซึ่งหมายจะ  จับจ้อง..และสัมผัส...เรืองร่าง และ ริมฝีปากของเด็กสาว จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:33:14

ความคิดเห็นที่ 27 " ขอปฎิเสธค่ะ...ถ้าทำลงไป...หัวใจของหนูจะถูกแช่แข็งจนหมด และ ไม่สามารถที่จะหายใจได้อีก " วาจาที่คล้ายจะหมายเอาบางสิ่งบางอย่างของชายผู้นี้ ยังคงไม่หมดสิ้นไป " งั้น...จุมพิตต่อไป เรื่อยๆ และ เรื่อยๆ...จนกระทั้งก่อนหัวใจของเธอจะถูกแช่แข็งไปตลอด จนเธอหายใจไม่ออกไปเลยสิ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:34:26

ความคิดเห็นที่ 28 ถึงกระนั้นเด็กสาวก็ยังคงพูดด้วยเสียงแข็ง " เช่นนั้นมันจะเป็นความน่าสังเวชที่เกินไปน่ะสิค่ะ " แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:35:43 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:35:27

ความคิดเห็นที่ 29 สิ้นคำพูดที่ไร้ท่าจะค้นหา...ซาเนโตชิ เริ่มปล่อมมือจาก ที่วางแขน แล้วถอยตัวออกมาห่างๆ เล็กน้อย แต่สายตายังคงจ้องมองไม่เปลี่ยนไปไหน " อาาาา....น่าสังเวชแล้วยังไงล่ะ..ก็ยังได้จุมพิตอยู่นี่...ถ้าต้องถูกแช่แข็งไปหมดโดยไม่ได้ทำอะไรเลยเนี่ย...มันจะไปสนุกได้ยังไงล่ะ ? " " ถ้าเป็นเช่นนี้..สู้ถูกแช่แข็งเพราะจุมพิตไป..มันจะไม่สนุกกว่ารึ ? " วินาทีนี้ที่ ฮิมาริเริ่มที่จะลังเล...และสับสน " หนูควรจะทำยังไงดี ? " ก่อนหน้านิดหน่อยใน คห.26 กับ 27  ฝาแฝดกระต่ายตัวหนึ่งกำลังหนีการตามล่าของอีกตัวอย่างเอาเป็นเอาตาย จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:38:23

ความคิดเห็นที่ 30 ภาพของคุณหมอที่กำลังเล่นปั่นหูกระต่ายของตัวเองอย่างสนุกสนาน ได้บอกเป็นคำสุดท้ายว่า " ให้...หัวใจของเธอเป็นตัวตัดสินใจสิ " " บางที..จุมพิตนั้นแหละอาจจะเป็นผลไม้จริงๆแล้วก็ได้ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:39:01

ความคิดเห็นที่ 31 ที่เตาเผาขยะข้างๆโรงเรียน " อันนี้เผาได้...อันนี้เผาไม่ได้..อันโน้นก็..โว็ยยยย!!!! " เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกำลังอารมณ์เสียอย่างมาก..ที่ทำไมจู่ๆ ตัวเองต้องมาทำอะไรอย่างนี้ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:41:26

ความคิดเห็นที่ 32 "โว็ยยย!!!!!!..พวกเรากำลังถูกลงโทษอยู่รึไงเนี่ย ? " " เน่..มีอะไรที่พวกเราต้องทำอีกรึเปล่าเนี่ย ? " อากิระ พูดพล่ามอยู่คนเดียว โดยโชวมะที่เอาแต่แยกขยะลงถุงไม่มีทีท่าจะสนใจที่ฟังแต่อย่างใด " ทำไมพวกเราต้องรับผิดชอบกับสิ่งนี้ด้วยเนี่ย ? " " โธ่เว็ย!!! ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเจ้าพวกนั้นชัดๆ " คำพูดของอากิระ ที่ไม่รู้ว่าตัวเองได้ฟังรึเปล่า..ยิ่งทำให้ไม่มีใครสนใจเข้าไปใหญ่ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:42:26

ความคิดเห็นที่ 33 หลังเลิกเรียน   ณ ขบวนรถไฟขากลับบ้าน  ภายในรถไฟที่ซึ่งกำลังแล่นอยู่ ขณะที่ โชวมะและริงโกะ ได้นั่งรถไฟกลับบ้านขบวนเดียวกัน  โชวมะตอนนั้นที่เริ่มพูดอะไรบางอย่างขึ้น " ผมควรที่จะเป็นเพียงผู้เดียวที่ต้องรับการลงทัณฑ์  " " เอ๋ ?! " " ถ้าครอบครัวทาคาคูระ จะต้องได้รับการลงทัณฑ์ จริงๆ...ถ้าอย่างงั้นก็ให้มันมาที่ผมแค่คนเดียวก็พอ " หมายความว่าอะไรกัน ? " " คุณพ่อกับคุณแม่.....ผมจะไม่ให้พวกเค้าอภัยเด็ดขาด " " พวกเค้าทั้ง 2 คร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย...แม้แต่พี่สาวเธอเองก็ด้วย... " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:43:16

ความคิดเห็นที่ 34 หญิงสาวที่ซึ่งฟังเรื่องทุกข์ใจ อันเกี่ยวข้องกับครอบครัวของตนเอง เริ่มพูดเพื่อเป็นการปลอดประโลมใจให้แก่ชายข้างๆ " แต่นั้น...มันไม่ใช่บาปของโชวมะคุงสักหน่อยนิ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:44:28

ความคิดเห็นที่ 35 ถึงริงโกะจะพูดไปเพื่อปลอบใจไปอย่างไร..... ความเศร้าเสียใจของชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็หาที่จะลดหายไปไม่ กลับกันที่เจ้าตัวเริ่มก้มหัวจิกน่องขา พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ค่อยชัด คล้ายกับคนที่กำลังจะหลั่งน้ำตา แต่ก็ยังพยายามกลั้นเอาไว้อย่างสุดความสามารถ " บาปของ ตระกูลทาคาคูระ ก็คือ บาปของ ผมเอง!!!!! " " บาปของผมเอง!!!!! " ที่โชวมะกล่าวมา มันกลับทำให้ ริงโกะ ไม่เข้าใจ เลยสัหนิด " บาปของ...โชวมะคุง..เองเหรอ ? " " แต่ว่า...ฮิมาริน่ะ..." " ฮิมาริน่ะ....ผมเลือกเธอมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับผมเอง... " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:45:29

ความคิดเห็นที่ 36 เรื่องราวเมื่อครั้งอดีตได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว   เหตุการณ์ทุกอย่างได้ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ที่แล้ว ณ อพาร์ตเมนต์ที่เดิม เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้นท่ามกลาง ตึกใหญ่ที่มีเพียงแสงจากท้องฟ้าสาดส่องลงมาเพียงเท่านั้น " วันนั้น ส่วนหนึ่งของเมืองหลวง ได้ถูกชำระล้างด้วย เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ ไปแล้ว " " แต่ เป้าหมายของพวกเรา หาที่จะประสบความสำเร็จไม่!! " " สังคมได้เรียกพวกเราว่าเป็น อาชญากร " " นับจนบัดนี้....พวกมันได้จับกักขังริบรอนอิสรภาพ ผู้ร่วมอุดมการณ์ของพวกเราไปหลายต่อหลายคน " " แต่อย่างไรก็ตาม.. เปลวเพลิงแห่งความหวัง ที่ลุกโชติช่วงในหัวใจของพวกเค้า ก็มิอาจ มอดลงไปได้แม้แต่นิดเดียว!!!!! " จำนวนรองเท้าของผู้ที่เรียกว่า ผู้ร่วมอุดมการณ์ กลับหายไปอย่างชัดเจน จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:48:54

ความคิดเห็นที่ 37 ทาคาคูระ เค็นเซย์ ผู้ประกาศกร้าว " นี้เป็น...การแสดงให้เห็นถึงความสุขที่เปี่ยมล้น " ภาพที่ฉายสไลด์บนเครื่อง โปรเจ็คเตอร์ ได้เปลี่ยนจาก พริ๊คง์ฟรอส กลายเป็น เพนกวิน คิกะ ไป จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:50:34

ความคิดเห็นที่ 38 ท่ามกลาง สมาชิกขององค์กรที่สวมชุดยูนิฟอร์มสีส้มแก่ชุดใหม่ ที่สัญลักษณ์นั้นกลับเปลี่ยนไปเป็น ตราเพนกวินคิกะ เรียบร้อยแล้ว " พวกเราได้เปลี่ยนชื่อองค์กรเป็น  กลุ่ม คิกะ ( Kiga Groups)  เพื่อทำให้พวกมันหลงระเริง " แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 01:52:21 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:52:12

ความคิดเห็นที่ 39 ณ เบื้องหลังของการประกาศปลุกใจของ เค็นเซย์ หลังห้องที่ซึ่งต่างกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง หากเบื้องหน้าคือ ผู้ใหญ่ที่เคร่งเครียด     เบื้องหลังก็คือ เด็กๆที่ไร้เดียงสา เพราะหลังห้องนั้นได้มี เด็กชายและเด็กหญิงตัวน้อย 3 คน ยืนมองหน้ากันโดยไม่ได้ฟังที่ ผู้ใหญ่เบื้องหน้าเค้าคุยกันเลยสักนิดเดียว " เพื่อที่เรา...จะได้เตรียมพร้อมสำหรับ วันแห่งการพิพากษา ในความมืด !!! " ทาคาคูระ คันบะ มาซาโกะ นัทซึเมะ มาริโอะ นัทซึเมะ ซึ่งสวมเสื้อยืดคอเต่ามีตรา เพนกวินคิกะ ทั้ง 3 คนเหมือนๆกัน จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:53:59

ความคิดเห็นที่ 40 มาซาโกะตัวน้อยเริ่มสังเกตได้ว่า เด็กผู้ชายที่อยู่ข้างๆตนเองกำลังมองไปทางนอกหน้าต่าง จนได้เอ๋ยคำๆหนึ่งขึ้นมาว่า " ท่านพี่...มองดูอะไรอยู่กันค่ะ ? " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:56:16

ความคิดเห็นที่ 41 ที่หน้าห้อง เด็กผู้ชายตัวน้อยผมสีน้ำเงินคนหนึ่ง ได้ยืนอยู่ที่หน้าระเบียงทางเดิน ก่อนจะหายตัวไป จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:56:53

ความคิดเห็นที่ 42 " ทำไมเด็กคนนั้นถึงไม่มาฟังที่เค้าพูดกันล่ะเนี่ย ? " เด็กผู้ชายคนข้างๆ พูดไปแค่ว่า " เค้าคงเบื่อน่ะ " ในมือของคันบะตัวน้อยเอง ก็มีแอปเปิ้ลคิกะ อยู่ด้วย จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:58:09

ความคิดเห็นที่ 43 ข้างๆของมาซาโกะ มีกล่องไม้ลังหนึ่งมี เต็มไปด้วยลูกบอลสีแดง เต็มไปหมด " เค้ากำลังจะพูดเรื่องสำคัญเกี่ยวกับ "พ่อของพวกเรา" อยู่แล้วนะ " " น่าจะเข้ามาฟังด้วยซ้ำไป " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:58:51

ความคิดเห็นที่ 44 นอกห้อง เด็กผู้ชายตัวน้อย ที่กำลังเล่น แอปเปิ้ลคิกะ ในมือราวกับเป็นของเล่นของเด็กทั่วๆไป ตอนนั้นเอง.....ที่ชั้นล่างลงไป หากสายตาของเด็กจะมองเห็นได้...ร่างของเด็กในวัยเดียวกันกับตนเอง..ได้เดินลับหายไปจากตรงนั้น เด็กน้อยรีบตามไปดูอย่างรวดเร็ว จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 01:59:22

ความคิดเห็นที่ 45 ทันทีซึ่งมาถึง......เด็กสาวตัวน้อยในชุดเสื้อสเว็กเตอร์สีชมพูอ่อน..ที่นั่งขดตัวอยู่ ณ บันไดของอพาร์ตเมนต์... คือภาพที่เด็กชายได้เห็น ก่อนที่จะเริ่มเอ่ยคำกล่าวขึ้นมา " เธออาศัยอยู่ที่นี่เหรอ ? " " อยู่มานาน..แล้วเหรอ ? " คำพูดแรกจากปากของเด็กสาวคนนั้นก็คือ " ชั่วนิรันดร์.. " " มันนานยังไงเหรอ ? " เด็กน้อยไม่เข้าใจสักนิด " ไม่รู้สิ " เด็กสาวตัวน้อย...สีหน้าเหมือนกับคนที่ซึ่งชีวิตชีวา ดวงตาคู่นั้นเหม่อลอยราวกับไม่ได้มองไปยัง ณ ทางที่ตนเองกำลังดูอยู่ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 02:01:25 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:00:18

ความคิดเห็นที่ 46 ก่อนที่เด็กชายตัวน้อยจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาด้วย สีหน้าและรอยยิ้มที่สดใส คล้ายกับต้องการเป็นมิตรด้วย " มาเล่นด้วยกันมั้ย ? " นี้คือสิ่งที่เด็กน้อยถามขึ้น ตอนนั้นที่ เด็กสาว ได้ปฎิเสธไปโดยใช้คำกล่าวหนึ่งอ้างขึ้นมา " ฉันกำลังรอคุณแม่อยู่ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:02:19

ความคิดเห็นที่ 47 เด็กสาวตัวน้อยยังคงเหม่อลอยไร้ที่สิ้นสุด ก่อนที่ ผ้าพันคอผืนหนึ่งจะค่อยๆบรรจงพันที่คอของเธอ อย่างอบอุ่นและนุ่มนวล " เอ๋ ?! " เมื่อหันหน้าไป...สิ่งที่มาอยู่ตรงหน้าของเธอก็คือ แอปเปิ้ลสีแดงสด ที่มีตราเพนกวินคิกะ ผลหนึ่ง ยื่นโดยเด็กชายตัวน้อยคนนั้น " แบ่งด้วยกันมั้ย ? " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:02:59

ความคิดเห็นที่ 48 เด็กสาวยังคงปฎิเสธ " ไม่...คุณแม่เคยสอนไว้ว่า...อย่าพูดคุยหรือรับของจากคนแปลกหน้า " สิ่งนี้...อาจจะเป็นคำกล่าวอ้างของเธอก็เป็นได้ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:03:34

ความคิดเห็นที่ 49 เด็กน้อย เมื่อนั้นเองที่ได้เริ่มพูดอะไรออกมา " นี่...เธอเคยได้ยินเรื่องราวของ  ชายหญิง คู่แรก ที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้รึเปล่า ? " " ไม่เคย "  คำตอบสั้นๆ ได้ใจความ ถึงกระนั้นเด็กน้อยก็ยังคงพูดอยู่คนเดียว " ทั้ง 2 น่ะ ...ได้แบ่งผลไม้แห่งโชคชะตาร่ว....~~~~ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:04:50

ความคิดเห็นที่ 50 " ชีวิตของฉัน..คงไม่มีวันเหมือนกับผลไม้ที่ผลิดอกได้หรอก..."  สิ้นวาจาที่แทรกขึ้นมา... ผ้าพันคอผืนดังกล่าวได้ถูกปลดออกมาจากคอของเด็กสาวด้วยตัวเธอเอง แล้วจากไปอย่างไร้เยื่อใย ที่จะมีความสัมพันธ์กันตามประสาเด็กด้วย . . . . . . . . จบครึ่งแรก จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:05:19

ความคิดเห็นที่ 51 ครึ่งหลัง เด็กตัวน้อย วันนี้ได้เอาขนมของกินมายัง ที่เดิมซึ่งตนเองได้เจอกับเด็กสาวคนนั้นอีกครั้ง... แต่ก็ไม่เจอแม้แต่นิดเดียว ณ ลานจอดรถของอพาร์ตเมนต์....ที่ซึ่งมีถังขยะวางเอาไว้.... ที่มุมอับของถังขยะ เด็กสาวตัวน้อยคนนั้นกำลังนั่งขดตัวทำอะไรอยู่สักอย่าง " ทำอะไรอยู่เหรอ  ? "  เด็กชายคนนั้นเข้ามาทักด้วยความสงสัย " เอ๋ ? " ก่อนที่จะพบว่า...... กล่องกระดาษเก่าๆลังหนึ่ง ได้มีลูกแมวตัวหนึ่ง นอนขดอยู่ภายในกล่องท่ามกลางผ้าผืนเก่าๆที่ปูรองรับไว้ " ของเธอเองเหรอ  ?" เด็กสาวเพียงแค่ส่ายหน้าไปเท่านั้น " เปล่า " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:06:07

ความคิดเห็นที่ 52 " ทำไมมันถึงถูกทิ้งเอาไว้ล่ะเนี่ย ?.....ทั้งที่มันออกจะน่ารักจังขนาดนี้น่ะ " เด็กน้อยก้มตัวลงเข้าไปใกล้ๆ ลูกแมวในกล่องใบนั้น " เพราะมันเป็นเด็กที่ซึ่งไม่มีใครต้องการ " " หา ? " " อาจจะเป็นครั้งแรกก็ได้..ที่มันได้รับการเอ็นดูเอาใจใส่อย่างนี้ " " แต่ความน่ารักน่าชังนั้นมันเป็นเพียงสิ่งที่ใช้แล้วทิ้งไป " " เพราะงั้น..มันเลยจึงถูกทิ้ง " สิ่งที่เด็กสาวพูดมา ความหมายนั้นคล้ายกับกำลังต้องการจะสื่อถึงอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง เด็กน้อยที่อยู่ด้วยเมื่อนั้นที่เมื่อจะรีบเปลี่ยนเรื่องที่คุยไปอย่างรวดเร็ว " อ๋อ!! จริงสิ ชั้นเอานมมา.... " " อย่าน่ะ!!...เธอไม่สามารถเลี้ยงมันได้หรอก.. " เด็กน้อยถึงกับหยุดอิริยาบทที่ตัวเองจะทำไปชั่วขณะ " ถ้ามันไม่ได้รับเลือก..ก็คือต้องตาย " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:07:44

ความคิดเห็นที่ 53 . . . . . . สักครู่ต่อมา..... กล่องกระดาษได้ถูกเปลี่ยนที่ไปยัง หลังบันไดของอพาร์ตเมนต์  พร้อมกับได้รับการปูพื้นกล่องใหม่ด้วยผ้าพันตอ ของเด็กน้อยที่สวมมาด้วย เด็กทั้ง 2 ค่อยๆบรรจงมองลูกแมว ที่ค่อยๆกินนมทางช้อน อย่างเอ็นดู " กำลังกินใหญ่เลย "   เด็กสาวถึงกับตกใจกับสิ่งที่ได้เห็น " เห็นมั้ยล่ะ...เราก็ดูแลมันไปก่อน..จนกว่าจะหาคนไปรับเลี้ยงแทนได้ไงล่ะ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:08:20

ความคิดเห็นที่ 54 เด็กสาวที่ได้ยินคำๆนี้...ใบหน้าที่เคยแห้งเหี่ยวไร้ชีวิตชีวามาตลอด....เริ่มที่จะปรากฏรอยยิ้มที่มีความสุข...ขึ้นมา " อะ...อืมมม " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:09:00

ความคิดเห็นที่ 55 ช่วงเวลาอันแสนมีความสุข ของเด็กทั้ง 2 คนและ ลูกแมวที่ทั้งคู่ดูแล อย่างกับเป็นลูกของตัวเอง จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:10:12

ความคิดเห็นที่ 56 เด็กสาวตัวน้อยที่เดิมไร้ซึ่งสีหน้าร่าเริง ตอนนี้เริ่มมีรอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้ามากขึ้น...มากขึ้น...และก็มากขึ้นตามลำดับ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:10:37

ความคิดเห็นที่ 57 หลังบันได ที่เปรียบได้กับเป็น บ้านหลังย่อมๆของเด็กตัวน้อย  ทั้ง 2 และ ลูกแมว ผ้าสีน้ำตาลผืนใหญ่ที่ได้ปูรองพื้น และมีเด็กน้อยทั้ง 2 นอนอยู่กันอันซึ่งมีผ้าพันคอผืนนั้นผูกพันทั้งคู่ราวกับเป็น หนึ่งเดียวกัน " นี้...แล้วเราจะตั้งชื่อให้มันว่าอะไรล่ะ ? " " มันช่างอบอุ่น...ราวกับแสงของดวงอาทิตย์ "   นี้คือสิ่งที่เด็กสาวสัมผัสได้จากร่างอันปกคลุมไปด้วยขนหนานุ่มของลูกแมวที่กอดอยู่ " เธอชื่ออะไรเหรอ  ? " เด็กน้อยเริ่มถามถึงชื่อของเด็กสาว ทั้งๆที่อยู่ด้วยกันมาได้สักพัก " ฮิมาริ ....มาจากคำว่า  ฮิมาวาริ  (ดอกทางตะวัน) น่ะ "   ชื่อของเด็กสาวในที่สุดก็ได้ยินมาจากปากของเธอเอง " โฮ้ววว.... ชื่อเพราะดีนิ " เด็กชายเมื่อนั้นที่เริ่มลุกขึ้นมาเพื่อพูดบ้าง " งั้น...มาตั้งชื่อ..ที่ฟังแล้วอบอุ่นใ ห้กับมันล่ะกัน....เออออ....ไม่รู้แฮะ " เด็กชายกลับนึกอะไรไม่ออกเลยสักอย่างจนพลอยกลายเป็นไม่สามารถตอบอะไรได้ แต่เด็กสาวดูเหมือนจะคิดชื่อให้กับมันได้อยู่แล้ว " ซันจัง  "    (น่าจะเป็นที่มาของชื่อเรียกที่  P3 ได้จากฮิมาริ...แต่ในนี้มันแปลว่า   Sunny แทน) " ซันจังเหรอ.?....เข้าท่านิ "   เด็กน้อยไม่มีอะไรจะติหรือแย้งสักนิด จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:11:56

ความคิดเห็นที่ 58 หลังการตกลงกันเรียบร้อย ในที่สุดลูกแมวที่ไร้ซึ่งคนดูแล ก็ได้รับชื่อเรียกเป็นของตัวเอง เด็กสาวโอบกอดลูกแมวตัวน้อยนั้นอย่างทะนุถนอม พร้อมกับกล่าวชื่อของมัน " ตั้งแต่วันนี้ไป..แกชื่อ ซันจัง น่ะ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:12:59

ความคิดเห็นที่ 59 แต่แล้วเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่ ได้หมดลงไป.....เมื่อ ลูกแมวอันเป็นที่รัก กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่ทราบสาเหตุ " เอ๋!!! " วินาทีนั้นที่ทั้ง 2 เหมือนจะรู้เป็นอย่างดีว่า ซันจังของทั้งคู่ ได้หายไปอยู่ไหน เมื่อได้วิ่งมายัง ลานจอดรถของ อพาร์ตเมนต์ " ครืดดดด " รถขยะคันหนึ่งได้ค่อยๆลำเลียง ขยะที่จะขนไปในแต่ล่ะวัน ตามกำหนดการณ์  1 ในขยะดังกล่าว ได้มีกล่องกระดาษใบนั้นที่ใส่ลูกแมวเอาไว้อยู่รวมในนั้นด้วย จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:13:58

ความคิดเห็นที่ 60 เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งตามไปอย่างสุดชีวิต.... แต่ก็ไม่อาจที่จะตามไปได้เพราะแรงของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  รถขยะได้จากไปอย่างไม่มีหวนกลับมา....รวมทั้งลูกแมวอันเป็นที่รัก ท่ามกลางหิมะที่ตกลงมา รอยเท้าของเด็กชาย ที่เหยียบย่ำบนถนนสีขาว สีหน้าของเด็กน้อยช่างสิ้นหวังและเสียใจกับการที่เอาลูกแมวกลับมาไม่ได้ เมื่อได้เดินกลับมาหา เด็กสาวที่รออยู่ สิ่งที่ตนเองได้รับนั้น หาใช่ความเศร้าเสียใจ หรือ สาสาร จนทำให้ต้องร้องห่มร้องไห้ตามประสาเด็กไม่ แต่มันกลับเป็น.....ความปลงในสิ่งที่เกิดขึ้น... " ขอโทษน่ะ " " มันไม่ใช่ความผิดของโชวจังหรอก " " หาา ?!! วินาทีแรกที่เด็กน้อยเริ่มรู้สึกช็อกกับสิ่งที่ได้ยินมา จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:15:33

ความคิดเห็นที่ 61 " ตะ..แต่ว่า.. " " มันไม่ได้ถูกเลือกนิ... " " เอ๋!!! " สีหน้าของเด็กสาว หาที่จะสงสารหรือเห็นอกเห็นใจ... จนพลอยทำให้เด็กน้อย แทบจะเก็บอาการตกตะลึงไม่ได้ " โลกใบนี้ ถูกแบ่งด้วยสิ่งที่เรียกว่า การได้รับเลือก และ ไม่ถูกรับเลือก " " ถ้าไม่ได้รับเลือกก็คือต้องตาย " . . คำพูดประโยคนี้....คือสิ่งสุดท้ายที่เด็กสาวได้ทิ้งเอาไว้ให้แก่เด็กน้อย..เพราะหลังจากนั้น . . . . . . . . . . " หลังจากวันนั้น...ผมก็ไม่ได้เห็นฮิมาริอีกเลย...." จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:16:24

ความคิดเห็นที่ 62 วันต่อมา ตุ๊กตาหมีของเด็กสาว ได้วางทิ้งไว้พร้อมกับ โน้ตย่อที่เขียนด้วยลายมือของเด็กแบบหยาบๆ แต่ยังสามารถเขียนเป็นประโยคได้ว่า ถึงโชวจัง ลาก่อนน่ะ จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:17:21

ความคิดเห็นที่ 63 " ลา...ก่อนน่ะ....ฉัน..กำลังไปยัง...เตา..เผา...เด็ก  ? " สิ่งเดียวที่เด็กชายตัวน้อยไม่รู้มีแค่คำว่า  เตาเผาเด็ก เท่านั้น เพราะเหตุนี้....จึงได้เอาข้อสงสัยดังกล่าว จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:18:26

ความคิดเห็นที่ 64 ..........ไปถามพ่อของตนเอง " พ่อครับ....เตาเผาเด็ก..คืออะไรครับ  ? " เมื่อนั้นที่ชายผู้เป็นพ่อ หาที่จะปกปิดความลับหรืออ้างอะไรไร้สาระแก่ลูกชายไม่ หรือแม้แต่การตีหน้าสื่อทำเป็นไม่รู้อะไร " มันคือปลายทางของเด็กๆที่ถูกทอดทิ้งจากสังคมไงล่ะ  " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:19:25

ความคิดเห็นที่ 65 ภายในห้องทำงานอันเต็มไปหมดด้วยเอกสารที่แออัดแน่น....เด็กชายตัวน้อยถามสิ่งที่ตนเองสงสัยกับพ่อที่ในมือได้ถือเอกสารจำนวนหนึ่งไว้ " เราไม่สามารถทำอะไรได้ทั้งนั้น..แม้กระทั้งช่วยเหลือ " " โลกใบนี้..ได้ถูกแช่แข็งไปแล้ว " ถึงอย่างนั้นเด็กชายตัวน้อยก้ยังไม่เข้าใจในเรื่องๆหนึ่ง " แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กๆ พวกนั้นเหรอครับ ? " คำตอบนั้นชายผู้เป็นพ่อให้ได้แค่ว่า " พวกเค้าจะกลายเป็นสิ่งที่ไร้ซึ่งตัวตน " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:20:58

ความคิดเห็นที่ 66 เด็กน้อยเริ่มที่จะเข้าใจ...แต่ก็ยังต้องการความแน่ชัดในสิ่งที่ได้ฟังมา " หมายความว่า...อะไรกัน..ครับ ? ' " พวกเค้าจะไม่มีวันถูกนับรวมว่าเป็นสิ่งๆใดอีก " " หมายความว่า....พวกเค้า...จะต้องตาย..เหรอครับ ? " . . . . . . . . . . ....... ผู้เป็นพ่อไม่ให้คำตอบใดๆอีก สิ่งเดียวที่ได้รับมีแค่ความเงียบ.... แต่ความเงียบนั้น......ก็คือคำตอบอย่างหนึ่ง...สำหรับคำถามที่..ไม่มีใครต้องการจะพูดจากปากโดยตรง " ไม่น่ะ!!!! " แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 02:22:53 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:21:49

ความคิดเห็นที่ 67 ผู้เป็นพ่อกลับที่จะเลือกหันหลังหลบหน้าลูกชาย เพื่อจะกล่าวถึงสิ่งที่ตนเองจะพูดต่อไปนี้..เกี่ยวกับโลกใบนี้ และ สิ่งที่เกิดขึ้น " แม้ในขณะนี้ก็ตาม....เด็กๆพวกนั้นก็ยังคงถูกทำให้กลายเป็น สิ่งที่ไร้ซึ่งตัวตน " " พวกเราไม่อาจยกโทษให้แก่สิ่งที่เกิดขึ้นกับโลกใบนี้ได้ " " ดังนั้นพวกเราจึ..." " ปังงงงงง!!!!! " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:24:13

ความคิดเห็นที่ 68 ยังไม่ทันขาดคำ ...เสียงประตูห้องได้ปิดลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ ผู้เป็นพ่อพริบตาที่ไม่ทันจะกล่าวอะไรจบ ลูกชายของตนเองก็ได้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว สิ่งที่เหลือไว้มีเพียงตุ๊กตาหมีตัวที่ลูกชายของตนถือไว้เท่านั้น " ? " " โชวมะ !!!! " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:24:36

ความคิดเห็นที่ 69 เรื่องหาในจดหมายที่ฮิมาริได้เขียนทิ้งไว้ให้ กล่าวขึ้นท่ามกลาง หิมะที่โปรยปรายลงมา ถึงโชวจัง ลาก่อนน่ะ ฉันกำลังไปยัง เตาเผาเด็ก...ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ท่ามกลางความมืดของยามเย็น ที่ซึ่งหิมะตกลงมาอย่างช้าๆ  เด็กชายตัวน้อยโชวมะ กำลังรีบวิ่งไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ตรงกันข้าม  เด็กสาวคนนั้นในตอนนี้ได้อยู่บน รถบรรทุกคันหนึ่ง ที่ภายในเต็มไปด้วย เด็กจำนวนมาก ที่นั่งขดตัวอย่างสิ้นหวัง  " ฉันมีความสุขมากๆเลย...ตอนที่ได้พูดคุยกับเธอครั้งแรก " " นับตั้งแต่ที่ฉัน...รอการมาของโชวจัง ณ ที่แห่งนั้น " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:25:48

ความคิดเห็นที่ 70 สายตาของเธอกำลังจ้องมอง แสงสีเสียงของเมืองหลวงที่สอดส่องมาทาง ช่องสายตาช่องเล็กๆที่ ติดไว้ กลับกันที่ภายในกลับเต็มไปด้วยเด็กจำนวนมากแออัดกัน " แม่ของฉัน..ท่านไม่กลับมาอีกก็จริง....แต่...โชวจังก็รอกับฉัน...เพราะงั้น...ฉันก็เลยไม่ได้อยู่เหงาอยู่คนเดียว " เรี่ยวแรงของเด็ก....ช่างน้อยนิด....และเล็กเสียนี้กระไร..... เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งตามรถบรรทุกคันดังกล่าวอย่างเอาเป็นเอาตาย " นี้อาจเป็นครั้งแรก...ที่ฉันคิดว่าตัวฉัน..จะได้เฝ้ารอคอยโดยไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไปแล้ว " " ทั้งโชวจัง ซันจัง และ ฉัน....พวกเราเป็นครอบครัวที่รักกัน และ มีความสุขมากๆ " จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:27:13

ความคิดเห็นที่ 71 เด็กสาวในตอนนี้....เธอมีความสุขที่สุดในชีวิตแล้ว....เพราะผ้าพันคอที่เธอสวมอยู่...เป็นของชายที่ทำให้ตนเองมีความสุข " ดังนั้น...เธอจึงมอบผ้าพันคอผืนนี้ให้แก่ฉัน.....ฉันจะไม่มีวันลืม...ทุกอย่างที่เกิดขึ้น " เด็กสาวสัมผัสกับผ้าพันคอผืนนั้นอย่างทะนุถนอม ก่อนที่จะผลอยหลับไป " ฉันจะเก็บรักษา...สมบัติของโชวจังและฉันเอาไว้..ตลอดกาล " " เพราะอย่างนั้น....ฉันเลยไม่รู้สึกกลัวอะไรต่อมิอะไรอีกแล้ว " แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 02:28:08 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:27:52

ความคิดเห็นที่ 72 ณ สถานที่ ซึ่งมีเพียงแสงจากภายนอกสาดส่องลงมาจาก ใบพัดที่หมุนอยู่ 2 ตัวเพียงอย่างเดียว เด็กน้อยที่วิ่งอย่างแทบเป็นแทบตาย ในที่สุดก็ได้มาถึงในสภาพหอบหืด แทบจะหมดสิ้นกำลังวังชา จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:28:30

ความคิดเห็นที่ 73 " ถ้าหากฉันกลายเป็นสิ่งที่ไร้ซึ่งตัวตนแล้ว..ก็จะไม่มีใครเอาสมบัติล้ำค่าของฉันไปได้อีก " " เหมือนดั่ง ทหารสังกะสี ที่หัวใจหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายตนเอง " " เพราะงั้น...ฉันจึงมีความสุข " . . . . . . . . . เตาเผาเด็ก จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:29:49

ความคิดเห็นที่ 74 ท่ามกลาง ความโกลาหล ของชั่ววินาทีปฎิบัติการบดขยี้ ที่ทุกสิ่งทุกอย่าง ได้กลายสภาพเป็น สายพานตีนตะขาบ เพื่อลำเลียงเหล่าเด็กๆที่สิ้นหวัง " เพราะ จะมีใครบางคน...ที่จะจำได้ถึง...การดำรงอยู่ของฉัน..." แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 54 02:31:00 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:30:41

ความคิดเห็นที่ 75 ตรงไปยัง เครื่องบดทำลาย ที่จะแปรเปลี่ยนพวกเค้าให้กลายเป็น สิ่งที่ไร้ซึ่งตัวตนอันมิอาจแยกแยะได้ ขาของเด็กน้อยยังคงก้าวต่อไป ....ก้าวต่อไป....ก้าวไปเรื่อยๆ...ไม่มีวันหยุด เพื่อตามหา คนสำคัญของตนเอง ยิ่งได้เสียงของเครื่องบดขยี้ที่ในใบมีดเต็มไปด้วยเศษกระจก   จนทำให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บ....เพราะเศษกระจกที่แตกกระเด็นกระดอน ทั้งเลือดที่ไหลออกมา จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:32:25

ความคิดเห็นที่ 76 จากแขน...... และขา...... จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 54 02:33:32