PANTIP.COM : A11420720 [SUPER SPOILER!!!] World Embryo ตอนที่ 71 - "ซึรากะ"

ความคิดเห็นที่ 2

พริบตาที่คำพูดสุดท้ายสิ้นสุดลง ก็บังเกิดเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวเมื่อดาบจิงกิในมือของเด็กหนุ่มตวัดวาบโจมตีเข้าใส่เจ้าคังชุดำเต็มเหนี่ยว ทว่าความเคลื่อนไหวของเจ้าคังชุดำนั้นรวดเร็วยิ่งนัก มันกระโจนหลบการตวัดดาบอันรุนแรงของริคุได้ฉิวเฉียด แล้วฉวยโอกาสทิ้งตัวหนีจากทางด่วนลงไปสู่พื้นถนนเบื้องล่างในพริบตา

หากริคุก็ไม่ยอมปล่อยศัตรูคู่อาฆาตไปโดยง่าย เด็กหนุ่มกระโจนลงจากทางด่วนตามเจ้าคังชุดำไป พร้อมเงื้อดาบหวดเข้าใส่อีกครั้ง เจ้าคังชุดำพุ่งตัวหลบฉากไปได้อีกเช่นเคย คมดาบที่พลาดเป้าจึงฟาดเปรี้ยงลงบนพื้นถนนเต็มแรง เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นอีกครั้ง พื้นถนนราดยางมะตอยหนาหลายสิบเซนติเมตรแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ราวกับถูกระเบิดด้วยไดนาไมท์สำหรับระเบิดหินผา

ครั้นเห็นว่าศัตรูหลบการโจมตีไปได้อีกครั้ง เด็กหนุ่มก็ไม่รอช้า ถีบเท้ากระโจนเข้าใส่ในท่าเงื้อดาบเตรียมหวดอีกครั้ง ครั้งนี้เจ้าคังชุดำไม่ตั้งท่าหลบ แต่กลับหันก้อนผลึกบนหน้าผากมายังริคุ แล้วสาดกระสุนแสงแบบที่เคยใช้เล่นงานโจจนหมดสภาพมาแล้วเข้าใส่ริคุเป็นชุดๆ ทันที

พลังทำลายของห่ากระสุนแสงในครั้งนี้ แม้แต่เคจของผู้ใช้จิงกิที่มีค่าพลังเคงเซย์สูงสุดใน F.L.A.G. ก็ยังไม่แน่ว่าจะต้านทานได้!!

หากแทนที่ริคุจะเคลื่อนตัวหลบอย่างที่ผู้ใช้จิงกิสติดีทั่วไปควรจะทำ เขากลับพุ่งสวนเข้าใส่ห่ากระสุนแสงเหล่านั้นอย่างไม่กลัวเกรง ก่อนจะตวัดดาบเหวี่ยงวูบเป็นวงกว้างไปข้างหน้า กระสุนแสงอันทรงพลังยิ่งกว่าจรวดต่อสู้รถถังทั้งหมดถูกปัดจนเฉออกไปอย่างง่ายดายเหมือนลูกขนไก่ถูกลมแรงตีหอบ บางส่วนพุ่งกระเด็นลับหายไปบนฟ้า ในขณะที่บางส่วนพุ่งกระแทกพื้นถนนจนระเบิดเป็นหลุมใหญ่ แรงระเบิดทำเอารถที่แล่นผ่านไปผ่านมาบนถนนบริเวณนั้นถึงกับเฉออกนอกเส้นทางไปตามๆ กัน

ครั้นเห็นว่าการโจมตีของตนทำอะไรบุรุษเบื้องหน้าไม่ได้ เจ้าสัตว์ร้ายก็หันหลังกลับ แล้วผละหนีชนิดเต็มฝีเท้าไปตามถนนในทันที ริคุเห็นอีกฝ่ายวิ่งหนีเอาดื้อๆ ดังนั้นก็เร่งฝีเท้าไล่ตามไปอย่างไม่ลดละ ในสมองนึกแต่จะเอาเลือดคอหอยของอีกฝ่ายมาเซ่นวิญญาณของสมาชิกชุมนุมธงทั้งสี่ที่ย่อยยับไปด้วยน้ำมือของมันให้จงได้ ความบ้าคลั่งราวสุนัขป่าที่กำลังโกรธแค้นบดบังดวงตาของริคุไปสิ้น ไม่ได้นึกเฉลียวใจแม้แต่น้อยว่าเหตุใดเจ้าสัตว์ร้ายที่ดาหน้าเข้าสู้กับผู้ใช้จิงกิถึงสองคนอย่างไม่กลัวเกรง ถึงกลับเป็นฝ่ายผละหนีจากที่รบเสียเฉยๆ แบบนั้น

และเหตุใดเจ้าคังชุดำถึงใช้วิธี "ผละหนีซึ่งๆ หน้า" ทั้งๆ ที่ตัวมันเองก็มีความสามารถบางอย่างที่ช่วยพรางตาคู่ต่อสู้ขณะหนีดังที่เคยใช้บังตาทาคาโอะกับเอนเดมาแล้ว

เป็นเรน่าที่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติในการเคลื่อนไหวของเจ้าคังชุดำนั้น เด็กสาวกระโจนตามริคุลงมาจากทางด่วน ปากก็ร้องเตือนริคุไปจนสุดเสียงว่าอย่าไล่ตามไป อาจเป็นกับดักที่เจ้าคังชุดำวางล่อไว้ให้คนที่ตามไปตกหลุมพรางก็ได้ หากคำเตือนของเรน่าไม่เข้าหูริคุผู้บัดนี้เปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้นแน่นเต็มอกเสียแล้ว เขาเร่งฝีเท้าตามหลังเจ้าคังชุดำไปอย่างไม่ลดละ ไม่นำพากับเสียงร้องเตือนด้วยความหวังดีของเรน่า หรือเสียงเอี๊ยดอ๊าดแสบแก้วหูของแก่นจิงกิที่ร้องอุทธรณ์ว่าใกล้จะถึงขีดจำกัดเต็มทีบนหลังมือแม้แต่น้อย

เห็นริคุไล่กวดอีกฝ่ายไปแบบลืมตัวลืมตายไม่ฟังเสียงห้ามปรามเช่นนั้น เรน่าก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเร่งฝีเท้าตามหลังริคุไปเช่นกัน เด็กสาวเร่งความเร็วของตัวเองเต็มที่ พยายามอย่างสุดกำลังที่จะวิ่งแซงหน้าริคุ หรืออย่างน้อยๆ ก็วิ่งไปตีขนานกับริคุให้ได้ เพื่อร้องเตือนเด็กหนุ่มผู้หน้ามืดตามัวด้วยความแค้นให้ได้สติ

ทว่า ยิ่งเร่งฝีเท้าเท่าไหร่ ก็เหมือนกับริคุยิ่งเร่งฝีเท้าหนีไปไกลมากเท่านั้น ไม่อาจแม้แต่จะร่นระยะเข้าถึงตัวได้เลยแม้แต่น้อย ความเร็วอันเหลือเชื่อของเด็กหนุ่มตรงหน้าทำเอาเรน่าถึงกับตกตะลึง ว่าเหตุใดริคุที่ด้อยกว่าเธอในเรื่องความเร็วมาตลอด ถึงกลับเป็นฝ่ายเอาชนะเธอในการแข่งเร่งความเร็วล้วนๆ เช่นนี้ได้

หากเรน่าไม่มีเวลาคิดเสียแล้ว เมื่อเห็นว่าริคุเร่งฝีเท้าทิ้งห่างตัวเองไปทีละน้อยเช่นนี้ เรน่าจึงไม่เหลือทางเลือกอย่างอื่น นอกจากเร่งฝีเท้าตามไปไม่ให้คลาดสายตาเท่านั้น

----------------------------------------------------

ตัดฉากไปยังเฮลิคอปเตอร์ของสำนักข่าวแห่งหนึ่งซึ่งกำลังรายงานข่าว "อุบัติเหตุใหญ่" บนทางด่วนอยู่ ระหว่างที่กำลังรายงานข่าวอยู่นั้นเอง เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหวก็ดังขึ้นจากตำแหน่งห่างออกไปจากทางด่วนที่เกิดอุบัติเหตุ คนขับเฮลิคอปเตอร์รีบหันกล้องไปจับภาพยังทิศที่เสียงระเบิดดังมาทันควัน พบกับภาพกลุ่มเพลิงแดงฉานและกลุ่มควันดำทะมึนกำลังลอยขึ้นมาจากตำแหน่งนั้น

แว่บแรก ผู้ประกาศข่าวนึกว่าอาจเป็นการระเบิดจากอุบัติเหตุรถชนกัน แต่แล้ว เขาก็ต้องชะงัก เมื่อพบบางอย่างผิดปกติบนถนนนั้น

มันคือภาพสัตว์ป่าสีดำรูปร่างคล้ายสุนัขป่าขนาดใหญ่...ที่กำลังถูกเด็กหนุ่มผมสีขาวถือดาบสีแดงเล่มโตไล่กวดตามหลังไปติดๆ...

-----------------------------------------------------------------------

ฉากตัดอีกครั้ง มายังโรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งโคมากิ เพื่อนของริคุนอนพักรักษาตัวจากอาการลอสต์รีบาวด์อยู่ โคตะกับจุนถือโอกาสที่วันนี้เป็นวันปิดภาคเรียน แวะมาเยี่ยมโคมากิถึงโรงพยาบาล ทั้งคู่พยายามปั้นสีหน้ารื่นเริงพูดคุยกับโคมากิเหมือนเป็นปกติ แม้จะได้รับเพียงกิริยาเฉยชาราวกับไม่รับรู้สิ่งใดในโลกกลับมาจากอีกฝ่ายก็ตาม

ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น จุนก็พูดถึงริคุกับเรน่าขึ้นมา ทำเอาโคตะร้องเสียงหลงว่าพูดถึงเจ้าริคุมันทำไม จุนก็ตอบกลับแบบเกรงๆ เล็กน้อยว่าไม่เห็นเป็นไรนี่นา อย่างน้อยถึงหมอนั่นจะขี้โกหก แต่เรื่องที่เคยเป็นเพื่อน เคยไปทะเลด้วยกันมาก็ไม่ใช่เรื่องโกหกนี่ เพราะงั้นพูดไปก็ไม่เป็นไรหรอก

คำพูดของจุนทำให้โคตะนึกขึ้นมาได้ทันที ถึงกิริยาของริคุตอนที่ "โกหกหน้าตาย" ให้พวกเขาฟังในวันนั้น แน่นอนว่าตัวโคตะเองไม่ได้เชื่อ...หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ "ไม่อยากเชื่อ" ในสิ่งที่ริคุพูดออกมาเลยแม้แต่น้อย ทว่าสายตาแน่วแน่ที่มองตรงมาข้างหน้า ไม่มีหวาดหวั่นหรือเกรงกลัวใดๆ ยามที่พูดเรื่องราวเหล่านั้นออกมา ก็ทำให้โคตะนึกหวั่นไหวอยู่ลึกๆ ในใจ

...กับแค่คำโกหก ถึงกับต้องพูดกันด้วยสีหน้าแบบนั้นเลยงั้นเหรอ...

ทว่าก่อนที่โคตะจะทันคิดอะไรต่อไป ก็บังเกิดเรื่องมหัศจรรย์เรื่องหนึ่งขึ้น

"อา...มา...มิ...คุง"

เสียงพูดตะกุกตะกักจนฟังแทบไม่เป็นคำจากปากโคมากิ...ผู้ไม่เคยแม้แต่จะตอบสนองต่อสิ่งใดเลยนับแต่เข้าโรงพยาบาลเป็นต้นมา... ทำเอาทั้งโคตะทั้งจุนถึงกับตกตะลึง มองเด็กสาวจ้องมองอย่างเหม่อลอยไปยังทีวีซึ่งฉายภาพข่าวอยู่

ทั้งโคตะและจุนต่างตกตะลึงไปอีกคำรบ เมื่อพบว่าข่าวที่ปรากฏบนหน้าจอทีวีนั้นคือ...

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 54 17:05:42

ความคิดเห็นที่ 3

การปรากฏตัวอีกครั้งหลังจากหายไปเป็นเวลาหลายเดือนของ "ซึรากะ" เด็กหนุ่มผมขาวลึกลับผู้ปรากฏตัวตามที่ต่างๆ ที่ต้องสงสัยว่าเกิดเหตุการณ์ประหลาดซึ่งหาสาเหตุไม่ได้หลายต่อหลายครั้ง สร้างความตกตะลึงให้กับทุกผู้ที่ดูการถ่ายทอดสดทางทีวีอยู่เป็นอันมาก ทีวีต่างประโคมข่าวการปรากฏตัวของ "ซึรากะ" กันอย่างครึกโครม ผู้คนที่อยู่ในบริเวณที่เกิดเหตุต่างยกกล้องมือถือถ่ายรูป "ซึรากะ" เก็บไว้เป็นที่ระลึกกันยกใหญ่ หลายคนถึงขั้นอัพโหลดภาพช็อตต่างๆ ของ "ซึรากะ" ขึ้นเวบฝากไฟล์รูป แล้วเอาไปโพสบนเวบบอร์ดต่างๆ กันเป็นที่สนุกสนาน เรียกเสียงฮือฮาอื้ออึงจากบรรดาสิงห์คีย์บอร์ดหลังหน้าจอทั้งหลายให้สูดปากซี้ดไปตามๆ กัน

เพียงการปรากฏตัวแค่ไม่กี่ชั่วนาที ข่าว "การกลับมาของซึรากะ" ก็กลายเป็นหัวข้อพูดคุยกันไปทุกหนแห่งอย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่งในชั่วพริบตา

---------------------------------------------------------------

ฉากตัดอีกครั้ง ไปทางหน่วยย่อยของ F.L.A.G. ที่ถูกดัดแปลงให้เป็นห้องทำงานแบบสำนักงานใหญ่ พวกโอเปอเรเตอร์ซึ่งใช้ GPS จับสัญญาณของริคุอยู่แจ้งให้สึคิชิโระทราบว่า ตอนนี้ริคุกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง "จนเหลือเชื่อ" วิ่งตัดถนนใจกลางเมืองไล่ตามคังชุดำที่เป็นเป้าหมายไปติดๆ โดยปลายทางที่มุ่งหน้าไปนั้นก็คือเขตชินจูกุนั่นเอง

ได้ยินดังนั้น สึคิชิโระก็นึกสงสัยขึ้นมาว่าที่ชินจูกุอาจมี "อะไรบางอย่าง" ซึ่งเกี่ยวข้องกับเหตุปริศนาลึกลับที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ก็ได้ แต่ก่อนหน้านั้น สึคิชิโระก็กังวลว่าการที่คังชุดำซึ่งมีรัศมีแพร่เชื้อกว้างกว่าคังชุทั่วไปหลายเท่ามาปรากฏตัวกลางเมืองใหญ่แบบนี้จะทำให้เกิดการระบาดของเชื้อขนานใหญ่ขึ้น ณ ใจกลางเมืองได้ หากไม่ทำการตัดไฟแต่ต้นลมละก็

ตอนนั้นเอง ทางหน่วยสนับสนุนของสำนักงานใหญ่ก็ติดต่อเข้ามาหา แจ้งสึคิชิโระว่าตอนนี้พวกตนเข้าประจำตำแหน่งกันเรียบร้อยแล้ว จะตีวงล้อมเป้าหมายเมื่อไหร่ก็ได้ทั้งนั้น การที่หน่วยสนับสนุนตัดสินใจเคลื่อนไหวเองโดยไม่รอคำสั่งจากสึคิชิโระสร้างความโล่งใจให้กับสึคิชิโระเป็นอย่างมากที่อย่างน้อยก็ยังพอมีทางป้องกันการแพร่เชื้อได้ เขาหันไปติดต่อกับทีมผู้ใช้จิงกิ (ซึ่งประกอบด้วยโทโง คลาร่า ซาโตมิ และฮิเมคาวะ) ต่อทันที ถามว่าตอนนี้เป็นยังไง เคลื่อนไหวถึงไหนแล้ว โทโงที่เป็นคนรับสายก็โวยใส่ว่าก็กำลังเร่งมุ่งหน้าไปกันอยู่ แต่ตอนนี้รถมันติดซะจนกระดิกตัวไปไหนแทบไม่ได้เลย

ลงท้ายเมื่อเห็นว่าขืนนั่งรถไปทั้งๆ ที่รถติดเละเทะแบบนี้คงไปช่วยริคุไม่ทันพอดี คลาร่าจึงเสนอขึ้นมาว่าให้ลงจากรถแล้วเดินเท้าไปกันเองเลยดีกว่า ซึ่งผู้ใช้จิงกิทุกคนก็เห็นด้วยกับความคิดนี้

ตอนนั้นเองที่ฮิเมคาวะ อุตาโอะ หนึ่งในผู้ใช้จิงกิที่เข้าร่วมปฏิบัติการก็เริ่มสังเกตว่า "เคจบนท้องฟ้า" เริ่มมีการเคลื่อนไหวผิดปกติบางอย่าง...

-----------------------------------------------------------

ฉากตัดอีกครั้ง ไปยังตึกที่ยังสร้างไม่เสร็จอันเป็นที่อยู่ของ "คิวกิผมดำลึกลับ" ที่อยู่เบื้องหลังการออกล่าแก่นจิงกิในครั้งนี้ คิวกิตนนั้นลืมตาตื่นอย่างช้าๆ ยกมือขยี้ตาป้อยๆ พร้อมอ้าปากหาวหวอด ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนแล้วเดินไปยังระเบียงของตึกนั้น พร้อมกับใช้ความสามารถ "เคจ" อันทรงพลังมหาศาลของตนมองไปยังตำแหน่งหนึ่งซึ่งหมายตาไว้

ภาพเด็กหนุ่มผมขาวกำลังไล่ล่าคังชุดำอันเป็นลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ปรากฏขึ้นในคลองสายตาของคิวกิผมดำในบัดดล

เมื่อได้เห็นภาพนั้น มุมปากของเด็กสาวก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มซุกซนเหมือนเด็กๆ ก่อนจะพึมพำด้วยน้ำเสียงราวกับกำลังยินดีว่า "มาจนได้!"

------------------------------------------------------

ตัดฉากมายังฝั่งริคุที่ยังคงวิ่งไล่จี้เจ้าคังชุดำไปติดๆ อย่างไม่ยอมลดละ มีเรน่าไล่กวดตามหลังไปอีกต่อหนึ่ง ไม่ห่างเกินกว่าจะพ้นระยะสายตา แต่ก็ไม่อาจร่นระยะเข้าประชิดได้เลย เด็กสาวพยายามอย่างไร้ผลที่จะเรียกให้เด็กหนุ่มผู้บ้าคลั่งหยุดฝีเท้าลงให้ได้ ซึ่งไม่ช่วยให้เกิดผลดีอะไรขึ้นเลย นอกจากทำให้เด็กหนุ่มยิ่งโหมฝีเท้าเร่งหนักเข้าไปอีกเท่านั้น

"...มานะโว้ย!" ตอนนั้นเองที่เสียงคุ้นหูวิ่งมากระทบโสตประสาทของเรน่า...ผู้บัดนี้เริ่มหงุดหงิดกับความมุทะลุไม่คิดหน้าคิดหลังของริคุขึ้นมาบ้าง "เอาคุณนานามิ...เอาทุกคน...คืนมานะโว้ย!!"

เสียงนั้นเป็นเสียงคำรามของริคุนั่นเอง...เด็กหนุ่มแผดคำรามอย่างเกรี้ยวโกรธไม่ผิดกับเสียงคำรามของสัตว์ป่าดุร้าย ขณะโหมดาบจิงกิทั้งปัดป้องทั้งฟาดฟันใส่เจ้าคังชุดำอย่างบ้าเลือด พยายามอย่างเต็มที่ที่จะเบียดอีกฝ่ายให้เสียหลักล้มลงกับพื้นให้ได้ ไม่ยอมราข้อแม้แต่นิดเดียว

"พวกเขาต่างมีสิ่งสำคัญของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น!! แต่แกกลับ!!"

ภาพความทรงจำมากหลายระหว่างเด็กหนุ่มกับชุมนุมธงวิ่งผ่านจิตใจของริคุไปราวกับม้วนฟิล์มถูกเล่นย้อน ยิ่งกระตุ้นให้สมองอันอื้ออึงด้วยอารมณ์อันมากหลาย...เศร้าโศก ปวดร้าว เกรี้ยวกราด โกรธแค้น...ที่อัดแน่นอยู่ด้วยกันให้ปะทุขึ้นมาพร้อมๆ กัน เปลี่ยนอารมณ์เหล่านั้นให้กลายเป็นหยดน้ำตาทิ่มแทงทะลุหางตาของเด็กหนุ่มออกมาเป็นสายอาบแก้ม

น้ำเสียงทั้งเกรี้ยวโกรธทั้งปวดร้าวของริคุทำเอาเรน่าที่วิ่งตามหลังมาถึงกับลำคอตีบตัน ความหงุดหงิดที่มีต่อกิริยาบ้าเลือดไม่คิดหน้าของอีกฝ่ายปลาสนาการไปสิ้น เหลือแต่เพียงความสงสารเห็นใจเท่านั้น

"เธอเคยบอกชั้น...ว่าให้ให้ความสำคัญกับคนที่ยังอยู่ในตอนนี้ แต่แกกลับช่วงชิงสิ่งนั้นไป...เอาคืนมา เอาคืนมานะโว้ยยยยยยย!!"

พร้อมๆ กับเสียงแผดคำรามอย่างเกรี้ยวกราดนั้น ริคุก็ตวัดมือคว้าเหล็กแหลมอันหนึ่งซึ่งติดอยู่ที่ด้านหลังของเจ้าคังชุดำเอาไว้ได้ แล้วอาศัยเหล็กแหลมชิ้นนั้นเป็นหลักยึด ดึงตัวเองขึ้นไปอยู่เหนือร่างของเจ้าคังชุดำในทันที และก่อนที่เจ้าสัตว์ร้ายจะทันได้มีโอกาสตอบโต้อะไร ดาบจิงกิในมือของริคุก็เสียบทะลุกลางหลังของมันเสียแล้ว

กิริยาจู่โจมของเด็กหนุ่มว่องไวดั่งสุนัขป่าปราดเปรียวฉวยจังหวะกระโจนขึ้นงับหนอกหลังอันเป็นจุดตายของวัวกระทิง เจ้าสัตว์ร้ายส่งเสียงแผดร้องโหยหวนดังสะท้านไปทั่วทุกอณูอากาศ เลือดแดงฉานไม่ผิดอะไรกับเลือดมนุษย์พุ่งกระฉูดเป็นฝอยๆ จากปากแผลที่ถูกดาบแทง เปรอะเปื้อนใบหน้าและเรือนผมของริคุให้แดงฉานดุจเดียวกัน เด็กหนุ่มออกแรงเต็มที่ พยายามจะดันคมดาบให้ฝังลึกเข้าไปในร่างของเจ้าคังชุดำอีกเพื่อแทงให้ถึงหัวใจอันเป็นจุดชีวิต ใบเลื่อยจากคมดาบเสียดสีกับเลือดเนื้อและกระดูกของเจ้าสัตว์ร้าย เกิดเป็นเสียงน่าสยอดสยองดังระรัวติดกันนับครั้งไม่ถ้วน

หากเจ้าคังชุดำก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มันรวบรวมกำลังดิ้นรนเฮือกสุดท้าย กระโจนสุดตัวไปยังตึกร้างอันเป็นแหล่งกบดานของตนเอง แล้วฉวยโอกาสระหว่างที่กระโดดตัวลอยอยู่ในอากาศ หมุนคอกลับมายิงกระสุนแสงเข้าใส่ริคุในระยะประชิดตัวทันที แม้จะไม่อาจทำอันตรายใดๆ กับริคุได้ แต่แรงปะทะจากกระสุนแสงก็กระแทกเอาดาบจิงกิของริคุจนกระเด็นหลุดจากปากแผลไปได้สำเร็จ

แม้จะสลัดหลุดจากริคุมาได้ แต่เจ้าคังชุดำก็หนีไปไหนไม่รอด ร่างอันบาดเจ็บสาหัสของมันร่วงลงไปนอนกองกับพื้นตึกซึ่งยังสร้างไม่เสร็จนั้น ไม่อาจยันตัวขึ้นยืนเพื่อจะหลบหนีต่อไปได้อีก เลือดสดๆ ทะลักจากบาดแผลฉกรรจ์ที่กลางหลังซึ่งริคุฝากไว้เมื่อชั่วครู่ที่ผ่านมา เปลี่ยนพื้นคอนกรีตให้กลายเป็นแอ่งน้ำสีแดงฉานในชั่วเวลาไม่นานนัก

เห็นศัตรูบาดเจ็บปางตายเช่นนั้น ริคุก็ไม่ยอมปล่อยโอกาสทอง เขาพลิกตัวกลับกลางอากาศ อาศัยแรงจากการเหวี่ยงดาบและแรงจากการตกลงสู่พื้นของตัวเอง พุ่งดาบจิงกิอันทรงพลังของตนหมายจุดตายของเจ้าคังชุดำที่นอนตะแคงอยู่กับพื้นเป็นเป้า

ไม่ทันได้สังเกตแม้แต่น้อย ว่าบัดนี้เบื้องหลังเจ้าคังชุดำตนนั้นมีใครบางคนยืนอยู่

...เด็กสาวซึ่งมีเรือนผมสีดำคล้ายเถาวัลย์หนามนับสิบๆ เถาม้วนพันอยู่รอบร่าง และแผ่กระจายอยู่เต็มพื้นคอนกรีต...

เด็กสาวนั้นเงยหน้าขึ้น มองการโจมตีของริคุด้วยรอยยิ้มราวกับเห็นขัน ก่อนจะยกมือชูขึ้นตรงหน้า

ทันใดนั้นก็บังเกิดสิ่งเหลือเชื่อขึ้น ดาบจิงกิอันทรงเดชขนาดป่นหินผาให้พินาศภินทนาการลงได้ พลันหยุดชะงักลงกลางอากาศอย่างง่ายดายต่อหน้าฝ่ามือเรียวเล็กของเด็กสาว!!

ริคุเบิกตากว้างอย่างตะลึงลาน สีหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ได้แต่ปล่อยให้เรือนผมคล้ายเถาวัลย์หนามของเด็กสาวค่อยๆ แผ่มามัดใบดาบจิงกิ ลำตัว และขาสองข้างเอาไว้จนแน่นไม่อาจขยับไปไหนได้

"เฮ้อ" เสียงน่ารักคุ้นหูดังขึ้นจากปากของเด็กสาวผู้นั้น น้ำเสียงฟังดูรื่นเริง แต่แฝงแววตัดพ้อต่อว่าอยู่ในที "โธ่เอ๊ย...ทำอะไรรุนแรงจริงๆ เลย"

พร้อมๆ กับที่คำพูดหลุดจากปาก เรือนผมสีดำ...หรืออะไรบางอย่างที่มองแว่บแรกนึกว่าเป็นเรือนผมสีดำนั้น...ก็ค่อยๆ เลื่อนหลุดจากศีรษะของเด็กสาว แล้วม้วนพันรอบร่างบอบบางนั้นไว้ ก่อนจะกลายสภาพเป็นอาภรณ์ทรงค่าคล้ายชุดกระโปรงสีดำชุดหนึ่ง

ชุดกระโปรงซึ่งประกอบด้วยเถาวัลย์หนามสีดำม้วนพันไปทั้งตัว!!

หากที่ทำให้ริคุต้องตื่นตะลึงในยามนี้มิใช่การปรากฏตัวของเด็กสาวลึกลับ ไม่ใช่ทั้งเถาวัลย์หนามสีดำซึ่งกลายสภาพเป็นอาภรณ์ห่มคลุมร่างเด็กสาว

แต่เป็นใบหน้าของเด็กสาวยามเมื่อบางอย่างคล้ายเรือนผมสีดำนั้นเลื่อนหลุดไปจากศีรษะต่างหาก

เพราะมันเป็นใบหน้าของ "เนเน่" คิวกิของเขาที่ควรจะสลายหายไปด้วยการจู่โจมของเอนเดในวันนั้น!!

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : วันพ่อแห่งชาติ 54 17:11:18