8
เมื่อละครบู๊ ดร่าม่า เรื่องแรกของเธอ เริ่มปรากฏเป็นตัวอย่างในจอ
โทรทัศน์ก็รู้ว่าการรอคอยนั้นสิ้นสุดลง เริ่มปลุกกำลังกายใจในการเริ่มต้น
เคลียร์งานก่อนที่ละครจะออนแอร์เพื่อให้มีเวลาว่างที่สุดที่จะดูเธอการดู
ละครเรื่องนี้ แม้จะแอบหวั่นใจเล็กน้อย กับบทละคร ที่ไม่รู้ว่าจะสนุกมั้ยแต่
คำตอบของการเริ่มดูละครนี้ก็เพราะเธอ เป็นคำตอบที่ตอบหลายๆคน ที่
ถามเรื่องย่อคร่าวๆ และถามอย่างสงสัยว่ามันจะสนุกหรอ? ฉันตอบได้ใน
ทันที ฉันไม่ได้จะดูละครนะ แต่ฉันรอดูเธอ และผลของการรอคอยก็พบว่า
ในตอนแรกของละครเธอออกมาเพียงสองสามฉาก จนแอบกรี๊ดในใจ นี่
ต้องรอถึงอาทิตย์หน้าหรือเนี่ยกว่าจะได้เจอเธออีกน่ะ (เข้าใจว่าละคร
กำลังปูที่มาที่ไป แต่ก็แอบกรี๊ดเบาๆ) และแอบจิตตกเล็กน้อยกับเสื้อผ้าที่
บางชุดเธอใส่แล้วมันไม่เข้า ในสายตาฉัน ละครออนแอร์ไปเรื่อยๆ ฉันได้
เห็นพัฒนาการที่เพิ่มมากขึ้นจากเรื่องๆก่อนๆ มีความรู้สึกภาคภูมิใจทุก
ครั้งที่มีคนชื่นชมเธอ จนกระทั่งถึงฉากที่ฉันจะไม่มีวันลืม นั่นคือฉากที่เธอ
หรือคุณหนูเพชรรุ้งยิงนายเสือ เธอยิงคนที่เธอรักด้วยมือตัวเอง น้ำตาของ
ฉันไหลและร้องไห้แบบไม่อายคนข้างห้อง(ที่บางทีเค้าอาจจะคิดตั้งแต่ที่
ละครออนแอร์ ว่าห้องข้างๆนี่บ้าเปล่า เดี๋ยวกรี๊ด เดี๋ยวขัดใจ เดี๋ยวหัวเราะ
อย่างมีความสุข) ฉันไม่รู้ว่าใครจะเจ็บกว่าใครระหว่างเพชรรุ้ง หรือนาย
เสือ คนที่ยิง และคนที่ถูกยิง จนต้องย้อนกลับไปดูละครในตอนที่นายเสือ
พูดว่า ผมตัดสินใจแล้ว มาเป็นเครื่องเยียวยาอาการอินจัดจนจิตตกของ
ตัวเอง