-สนมเอก(จิซาเมะ)เห็นชาช่ามารุมาห้ามตนเองเอาไว้ก็เลยถามชาช่ามารุว่าคิดจะทำอะไร ...ชาช่ามารุก็เลยตอบสวนกลับไปว่า"คุณนั่นแหละคิดจะทำอะไร" เพราะไม่เห็นสนมเอก(จิซาเมะ)จะมีเหตุผลอะไรที่จะต้องจัดการกับเนกิซะหน่อย ...แต่สนมเอก(จิซาเมะ)ก็ตอบกลับไปทันทีว่าถึงโดนต่อยไปเนกิก็คงไม่เจ็บหรอก ...ชาช่ามารุก็เลยสวนกลับมาอีกครั้งว่า"ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ต่อยไม่ได้"
-ภูตไฟฟ้า(ท่าทางอย่างฮา)โผล่มารายงานสนมเอก(จิซาเมะ)ว่ากำลังโดนชาช่ามารุแฮคระบบดาวเทียมกลับคืนไปอยู่... สนมเอก(จิซาเมะ)ได้รู้แบบนี้ก็เลยแอบเจ็บใจนิดหน่อย
-ชาช่ามารุบอกว่าจะไม่ยอมให้สนมเอก(จิซาเมะ)ต่อยเนกิอย่างไม่มีเหตุผลเด็ดขาด แต่ถ้าจะทำให้ได้ก็ต้องจัดการกับตนเองก่อน
ชาช่ามารุ : นอกจากนี้ หลังจากได้ยินเรื่องของคุณครูเนกิแล้วยังไม่เข้าใจอีกเหรอคะ?
ภูตไฟฟ้า A : โดนรุกคืบเข้ามาแล้ว
ภูตไฟฟ้า B : ต้านไม่อยู่แล้ว!
สนมเอก(จิซาเมะ) : อืม..ก็นะ เรื่องนั้นมันก็จริงอยู่ก็แค่ พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรก็รู้สึกอยากจะต่อยมัน(เนกิ)ทุกที << แสดงว่าคงพอรู้เรื่องเนกิกับอาซึนะแล้วล่ะมั้ง
เนกิ : ไม่จริงน่า
ชาช่ามารุ : เหตุผลล่ะคะ
-สนมเอก(จิซาเมะ)ถอนหายใจ 1 ครั้ง
สนมเอก(จิซาเมะ) : จริงๆก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะแต่บอกให้ฟังซักนิดก็ได้ ฟังนะคุณครู
สนมเอก(จิซาเมะ) : รู้สินะ? ตอนปิดเทอมฤดูร้อนนั่นของพวกเรา ..คากุระซากะและคนอื่นๆต่างก็เชื่อมั่นกันอย่างสุดใจว่าคนที่ช่วยพวกเขาได้ก็คือนาย
สนมเอก(จิซาเมะ)เอานิ้วชี้ไปที่พื้นโรงเรียน : เพราะพวกเราต้องการที่จะกลับมาที่นี่ กลับมาใช้ชีวิตแบบปกติที่โรงเรียนมาโฮระแห่งนี้
สนมเอก(จิซาเมะ) : กลับมายังที่ที่พวกเราสามารถจะทำตัวบ้าๆบอๆกับพวกเพื่อนๆได้, จะบอกรักกับใคร, จะไปสารภาพกันที่ไหน เรื่องพวกนี้แหละคือส่วนสำคัญของชีวิตแบบปกติ
สนมเอก(จิซาเมะ) : ก็ประมาณนี้แหละ....เข้าใจแล้วใช่มั้ย?
สนมเอก(จิซาเมะ) : แต่นายก็ยังจะกลับไปที่นั่นอีก แถมยังพาคากุระซากะกลับไปอีกด้วย
-สนมเอก(จิซาเมะ)ดึงมือของตัวเองให้หลุดจากการถูกจับของชาช่ามารุ
สนมเอก(จิซาเมะ) : เพราะงั้น ชั้นจะเป็นคนต่อยนายแทนคากุระซากะเอง
สนมเอก(จิซาเมะ) : เมื่อชั้นต่อยนายแล้วก็ลองไปคิดดูให้ดีๆล่ะว่า ที่ไหนคือที่ที่นายควรจะกลับไป สิ่งที่อยากจะปกป้องจริงๆแล้วคืออะไร
สนมเอก(จิซาเมะ) : ถ้าลืมสิ่งพวกนั้นไปล่ะก็.. คุณครูจะต้องกลายเป็นแบบคนพวกนั้นแน่ๆ(หมายถึงใครหว่า?)
-คำพูดของสนมเอก(จิซาเมะ)เหมือนจะช่วยเตือนสติให้กับเนกิได้บ้าง(มั้ง)รวมไปถึงชาช่ามารุด้วย(แต่ในอีกความหมาย)
ชาช่ามารุ : ......อย่างนี้นี่เอง
ชาช่ามารุ : สมแล้วที่เป็นคุณจิซาเมะ ว่าแต่..
ชาช่ามารุ(พูดแบบแซวๆ) : คุณอยู่ในตำแหน่งที่จะพูดประโยคที่น่าประทับใจแบบนี้ได้แล้วรึคะ?
สนมเอก(จิซาเมะ) : หือ?
สนมเอก(จิซาเมะ) : นี่เธอ พูดหาเรื่องงั้นเหรอ?
ชาช่ามารุ : คุณยูเอะกับคุณคูเฟยก็ได้ทำการสารภาพรักกันไปแล้ว ...และตอนนี้
ชาช่ามารุ : คุณจิซาเมะก็ตัดสินใจจะสารภาพรักแล้วสินะคะ
-สนมเอก(จิซาเมะ)ได้ยินชาช่ามารุพูดตรงประเด็นแบบนี้ก็ต้องรีบทำซึนฯปกปิดใจจริงเอาไว้
สนมเอก(จิซาเมะ) : สารภา-.. หา!? พูดอะไรน่ะ!?
ชาช่ามารุ : คุณจิซาเมะก็ถึงเวลาที่จะต้องชิงตำแหน่งของตัวเองแล้วนะคะ ถ้าชอบล่ะก็! มาทำให้มันเคลียร์กันเถอะค่ะ ด้วยการสารภาพรัก!
สนมเอก(จิซาเมะ) : จะ.. จะบ้าเหรอ!? ทำไมชั้นถึงจะต้องไปชอบมัน(เนกิ)ด้วย ชั้นไม่ได้ชอบมันซะหน่อย!!
ชาช่ามารุ : ..อย่างงั้นเหรอคะ?
ชาช่ามารุเปิดภาพของสนมเอก(จิซาเมะ)ตอนที่หน้าแดงขึ้นมาให้ดู : แต่จากการวิเคราะห์จากข้อมูลที่เก็บมาตลอดจนถึงปัจจุบันแล้วมัน.. ลองดูนี่สิคะ (โดยเฉพาะภาพนี้)
สนมเอก(จิซาเมะ)เอาพัดกระดาษตบหัวชาช่ามารุ : มีเพื่อนที่ไหนเขาจับตาดูชาวบ้านเขาตลอด 24 ชั่วโมงกันบ้างหา!!
สนมเอก(จิซาเมะ) : จะยังไงก็เถอะ! เรื่องนั้นมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ชั้นกำลังพูด!!
ชาช่ามารุ(ทำสีหน้าเหมือนนางร้ายในละครไทย) : อย่างงั้นรึคะ? จะบอกว่าแค่ได้เป็น"ที่ปรึกษาของคุณครูเนกิ"แล้วคอยดูอยู่ห่างๆในตำแหน่งที่ไม่ต้องเจ็บช้ำใจก็พอใจแล้วสินะคะ ...พอเอาเทียบกับความกล้าของคุณยูเอะกับคนอื่นๆแล้ว แบบนี้มันเหมือนกับคนขี้ขลาดที่เอาแต่หลบเลี่ยงการถูกตอบปฏิเสธเลยนะคะ
-เนกิได้ยินทั้งคู่เถียงกันอย่างดุเดือดก็ได้แต่"?"เพราะไม่รู้จะทำยังไงดี