ทางแก้นั้นมีอยู่ "ต่อให้ปิ๊งสุดขีด ก็ต้องสงวนท่าทีก่อน สักสองสามปี เมื่อยังคิดถึง ค่อยเปิดใจ พูดคุยด้วย เมื่อคุยเรื่องเดียวกัน อย่างถูกคอ ก็เป็นเพื่อนกันไปอีกสักสามสี่ปี ถ้ารู้สึกว่าในแต่ละวันเขาแย่งพื้นที่ความสนใจไปเกินครึ่ง ก็ตัดสินใจเป็นแฟนคบหากันไปก่อนสักห้าหกปี เมื่อต่างก็แน่ใจว่า ไม่มีสายตาที่จะมองใครอื่นอีก ก็หมั้นกันไว้ หลังจากที่ต่างก็ศึกษาดูใจกันพอสมควร เข้ากับคนที่บ้านเราได้ ญาติเขาญาติเราพูดภาษาเดียวกัน หมั้นกันสักสามสี่ปี หากไม่มีอะไรที่รับกันไม่ได้แล้ว ก็แต่งงาน"
เท่าที่(พยายาม)นับจำนวนปีจนกว่าจะแต่งงานตามที่คุณปานยกตัวอย่าง ก็พอเห็นรำไรว่า คู่นั้นแต่งแล้วจะอยู่ในภาวะ"มีบุตรยาก(แก่เกิน)" พอดี
(สามหนุ่มเนื้อทอง) คุณแหนม บอกคนดูว่า "การฉุดกระชากลากถูใครมาไว้ในครอบครองโดยที่เขาไม่มีใจ ไม่ใช่สิ่งที่พึงกระทำ"
