ความคิดเห็นที่ 1 โอชิโนะ เมเมะ ตาลุงคนนึงที่บังเอิญผ่านมา ชื่อตลกดีแฮะ... ถึงแม้เขาจะแปลกๆ...หรือถึงแม้ว่าจะใส่เสื้อฮาวายประหลาดแค่ไหน ตราบใดที่เขามาช่วยผม...ผมไม่สามารถจะชี้นิ้ว่าอะไรได้ ....... ดูยังไงก็เป็นแค่ตาลุงเฉื่อยๆแฮะ... “อ่า...โอชิโนะ” ผมควรจะเติมคำว่า”คุณ”เข้าไปไหม...รู้สึกลังเลจังเลย...แต่ถึงแม้จะเป็นคนมาช่วยผมก็เถอะ ตราบใดที่ผมยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของตาเมเมะนี่ ผมก็ยังทำอะไรไม่ได้มาก ศัตรู หรือว่า มิตร ผมไม่ได้มั่นใจนักหรอกว่าผมจะรอดได้ด้วยการช่วยจากเขา แล้วก็ถึงสิ่งที่ผมพูดไปจะแปลกๆ...แต่ก็นะ “ขอบใจที่มาช่วยนะ” “ไม่ต้องขอบใจหรอกน่า...ฉันเห็นนายอยู่คนเดียวท่าทางเหงาๆ...ก็เท่านั้นเอง อารารากิคุง” โอชิโนะพูดเหมือนมันเป็นสิ่งที่ธรรมดาที่สุด...ไม่ลึกลับซับซ้อนอะไร เรื่องนั้นช่างมันก่อน...แต่สามคนนั่น หลังจากที่การโจมตีถูกหยุดไป พวกเขาก็สลายตัวกันไปเลย เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น...ไม่เหลือซึ่งร่องรอยใด ไม่แม้แต่จะบอกลาเลยล่ะ ผมยังไม่ได้แขนขาของคิสช็อตคืน...แต่อย่างน้อยก็ไม่เสียชีวิตของผมไป โอชิโนะ เมเมะ... ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตฮาวาย...ไม่ได้ดูเหมือนศัตรูของผม หรือ ศัตรูของคิสช็อต...แต่... “พูดถึงนายแล้ว อารารากิ โคโยมิ คุง...ให้ความรู้สึกเหมือนคลื่นที่ไม่มีสิ้นสุดเลยนะ...หะ หะ จริงๆเลยน้า เจ้าพวกนี้ พวกกระจอกๆน่ะไม่กางบาเรียกันแบบนี้หรอก...สงสัยจะเป็นพวกมืออาชีพแฮะ” “......” “ไม่ต้องระแวดระวังอะไรขนาดนั้น อารารากิคุง ไม่ต้องจ้องฉันหรอก นายนี่คึกคักจังเลยน้า มีอะไรดีๆเกิดขึ้นงั้นเหรอ” ระหว่างที่พูด โอชิโนะก็หยิบบุหรี่จากกระเป๋าเสื้อมาคาบไว้ในปาก...ผมคิดว่าเขาจะหยิบไฟแช็กขึ้นมาจุดซะอีก แต่ก็แค่คาบบุหรี่ไว้ในปากเฉยๆ ไม่ได้จุดไฟ “เอ้า...กลับบ้านกันเถอะ อารารากิคุง” “บ้านเหรอ ?” “ก็โรงเรียนร้างนั่นไงล่ะ” พูดเสร็จก็เดินนำหน้าไป...แต่ผมก็หยุดเขาไว้ “นายรู้จักที่นั่นด้วยเหรอ” “หืม...แน่นอน...แน่นอน...ถ้าจะถามว่าทำไมล่ะก็...ฉันเป็นคนแนะนำที่ให้เด็กนั่นเองแหละ” เป็นผู้ชายที่พูดอะไรน่าเหลือเชื่อ ด้วยคำพูดธรรมดาจริงๆ เอ๋...? ไม่สิ...ผมเองก็สงสัยว่าทำไมคิสช็อตถึงรู้จักโรงเรียนร้างนั่น ที่แท้ก็หมอนี่เป็นคนบอกเองเหรอ “ก็...ฉันเห็นว่ามันเป็นอะไรที่กล้าหาญมากเลย...เด็กนั่น...ฮาร์ทอันเดอร์เบลดน่ะลากนายด้วยท่าทางลำบากมากๆเลย...ฉันก็เลยแนะนำที่นั้นให้เธอยังไงล่ะ” “นาย...รู้จักคิสช็อตเหรอ” “.....?” โอชิโนะไม่ได้ตอบคำถามผม แต่กลับมองผมด้วยสายตาแปลกๆ “อะ...อะไร” “เปล่า...ก็แค่...นายเรียกเธอว่าคิสช็อต” “หืม...อ้อ...” “สามคนนั้นก็เหมือนกันนี่นา...เรียกว่า ฮาร์ทอันเดอร์เบลด...ฉันก็แค่สงสัยว่าทำไมอารารากิคุงถึงเรียกว่าคิสช็อตเท่านั้นเอง” “ก็...ฮาร์ทอันเดอร์เบลด มันยาวไปนี่นา” มีอะไรต้องใส่ใจหรือไงนะ “ผมจะเรียกเธอแบบไหน...ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้นี่นา” “ก็จริงนะ...แต่เรื่องที่เธอเป็นผู้ติดตามน่ะ นั่นสุดยอดมากๆเลยล่ะ...อย่าพูดถึงแวมไพร์ปกติเลย ฮาร์ทอันเดอร์เบลดน่ะเป็นแวมไพร์ในตำนานเชียวนา...Kai Killer ...แวมไพร์ เลือดเหล็ก...เลือดร้อน...เลือดเย็น น่ะ” “แวมไพร์...โอชิโนะ นายรู้เรื่องแวมไพร์ด้วย ?” ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้ล่ะนะ อยู่ดีๆไม่รู้โผล่มาจากไหน แถมยังรับการโจมตีของนักล่าสามคนได้ง่ายๆ ...แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่ผมจะเข้าใจ “นาย...นายเป็นใครกันแน่ โอชิโนะ” “ฉันเหรอ...บางครั้งก็บุตรลึกลับแห่งสายลม...บางครั้งก็นักเดินทางลึกลับ...บางครั้งคนนักพเนจรลึกลับ...บางครั้งก็นักกวีลึกลับ...หรือบางทีก็คนไร้บ้านชั้นสูง(High-Class Homeless)ลึกลับ” ลึกลับหมดเลยแฮะ “หรือบางทีก็ เสียงตำสุดของผู้หญิง” “หะ..หา อัลโต เหรอ” “บางครั้งก็เป็น บางทีก็ไม่” “เหมือนจะเข้าใจเลย...” โอชิโนะยักไหล่ “ฉันก็แค่ลุงแก่ๆคนนึงที่เดินผ่านมาก็เท่านั้นเอง” พูดจบก็ถอนหายใจ อย่างที่ผมคิด...แปลกชิปเป๋ง “ไม่ต้อวห่วงหรอกน่า...ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยเจอปัญหากับฮาร์ทอันเดอร์เบลดมาแล้วครั้งนึง...ฉันไม่ใช่นักล่าแวมไพร์หรอก” “.....” ผมจะเชื่อเขาได้ไหม ไม่...ไม่ใช่แบบนั้น มันเป็น...”ผมได้แต่เชื่อเขา”...มากกว่า “ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่รู้อะไรเลย...ความสามารถของฉันน่ะใหญ่กว่านี้ ความรู้ที่ฉันมีน่ะมากกว่านี้ ไว้เราค่อยแนะนำตัวกันที่หลังดีกว่านะ อารารากิคุง เธอกลับไปที่นั่นก่อนเถอะ” ในที่สุด...ผมก็ได้แต่ทำตามที่โอชิโนะบอก ผมตามโอชิโนะกลับไปที่โรงเรียนร้าง ความเป็นไปได้เล็กน้อยก็คือ โอชิโนะเป็นนักล่าแวมไพร์ที่เล็ง คิสช็อต อยู่ แต่อย่างน้อยโอชิโนะก็รู้ว่า คิสช็อตอยู่ที่โรงเรียนร้างนั่น ไม่งั้นเขาก็คงไม่รู้ที่อยู่ของซากตึกนั่นหรอก ถ้าเขาเป็นนักล่าคนละกลุ่มกับสามคนนั้น ตอนนี้การกำจัดคิสช็อตก็ถือว่าเป็นงานที่ง่ายมาก... ถ้ามองแบบนั้น โอชิโนะก็ไม่น่าจะใช่ศัตรู แต่ผมก็ยังวางใจว่าเป็นพรรคพวกไม่ได้ “เฮ่...ผมกลับมาแล้ว(Tadaima)” ผมพูดสิ่งที่ไม่จำเป็นไปซะแล้ว...แถมยังพูดกับโอชิโนะอีกต่างหาก หลังจากที่เดินกันมาเกือบชั่วโมง...เราก็มาถึงชั้นสองของโรงเรียนร้าง คิสช็อตดูจะตื่นเต้นดีใจมาก...แต่ดูๆแล้วเหมือนเธอเบื่อที่จะคอยแล้วมากกว่า อุหวาาา เธอไม่รู้เลยใช่ไหม ว่าแผนการของเธอผิดพลาด “หืม...? ผู้ชายคนนั้น เราว่าเราเคยเห็นหน้าที่ไหนมาก่อนนะ” “ใจร้ายจังน้า...ลืมกันแบบนี้” โอชิโนะยิ้ม “ไม่ใช่ฉันเหรอที่บอกสถานที่นี้กับเธอน่ะ ฮาร์ทอันเดอร์เบลด...Kai Killer จัง” “โอ้..ใช่แล้ว” คิสช็อตพยักหน้า เอ่อ... ดูเหมือนว่าโอชิโนะจะไม่ได้โกหกนะ...ที่ว่าเจอกับคิสช็อต “แล้ว...” เหมือนคิสช็อตจะเมินโอชิโนะไป...เธอหันมาที่ผม บอกแล้วไม่ใช่เหรอ...ว่าอย่ามองผมด้วยสายตาที่คาดหวังแบบนั้นน่ะ “โอเค...ฟังผมนะ” ผมไม่รู้จักคำว่าศิลปะการสื่อสาร หรือการพูดทางอ้อม ตัวผมที่หลบหน้าผู้คนมาตลอด...มีความสามารถในการพูดต่ำมาก ผมพูดถึงเรื่องที่ต้องเจอกับคนสามคน ดราม่าเทอร์กี้ เอพิโสด และ กิโยตินคัตเตอร์...สู้แบบโดนรุม ก็เลยเอาชิ้นส่วนของเธอมาไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นผมก็ได้ โอชิโนะ ช่วยชีวิตเอาไว้ ในระหว่างที่ผมกำลังอธิบายให้คิสช็อตฟัง...โอชิโนะก็กำลังรวบรวมโต๊ะ...มาทำเตียง อะไรน่ะ...? ง่วงงั้นเหรอ...? ความอิสระแบบไร้ขีดจำกัดนี่มันอะไรกัน “โฮ่...” หลังจากที่ฟังทุกอย่างจบ...คิสช็อตไม่ได้แสดงท่าทีผิดหวังออกมาเลย ก็ควรจะเป็นแบบนั้น... ถึงแม้ว่าเธอจะมีนิสัยแบบเด็กสิบขวบบ้างก็เถอะ...แต่แวมไพร์ตนนี้ยังไงก็แก่กว่าผม เธอคงไม่สร้างปัญหากับเรื่องไร้สาระหรอก ผมว่าบางทีอาจเป็นเพราะสมองของเธอช้าโคตรเลยก็ได้นะ “ยุ่งยากจริง...สามคนนั่นยังจับกลุ่มกันอยู่เหรอ...เราคิดว่าหลังจากที่ต้อนเราจนมุมแล้ว พวกนั้นจะแยกกันซะอีก” “...” “พวกนั้นต้องการกำจัดเราให้สิ้นซาก...หึ...เราเองก็มีวิธีตอบโต้เหมือนกัน...แต่ยังไงก็เถอะ การที่ทำร้ายเราซะจนอยู่ในสภาพนี้” “ก็ อาจเป็นเพราะเงิรนางวัลล่ะมั้ง” “หืม...อ้อ...ปัจจุบันเป็นแบบนี้หรอกเหรอ...อืม นั่นสินะ...โลกนี้ช่างโหดร้าย” อยู่ดีๆคิสช็อตก็หัวเราะ...เธอคิดอะไรออกงั้นเหรอ “เรานี่บื้อจริงๆ...คงเป็นเพราะเหนื่อยจากเมาเครื่องบินสินะ” “ทำตัวเหมือนนักท่องเที่ยวเลยนะ...” อืม... อ้อใช่...นี่ล่ะเวลาที่ผมจะได้ถามซะที “คิสช็อต...ทำไมเธอถึงมาที่ญี่ปุ่นล่ะ แถมยังเมืองบ้านนอกแบบนี้ด้วย” “หืม...ท่องเที่ยวไง” “......” “ภูเขาฟูจิ...ปราสาททอง...เรายังไม่เคยเห็นเลยนะ” พูดง่ายมาก... โกหกชัดๆ...ถ้าเพียงเหตุผลแค่นี้แล้วโดนตามล่าโดยพวกนั้นน่ะ อีกอย่าง เมืองนี้มันมีภุเขาฟูจิ หรือ ปราสาททอง ที่ไหนล่ะ แต่โกหกตรงๆแบบนี้ก็ตอบโต้ยากแฮะ “เธอคงไม่ได้คิดที่จะยึด ญี่ปุ่นหรอกนะ” ผมถามเธอ “อืม...ไม่หรอก” เธอตอบผม “ยังไงก็ตาม...เธอจัดการพวกนั้นไม่ได้ ถึงจะอยู่ในร่างสมบูรณ์...แล้วผู้ติดตามอย่างผมจะไปทำอะไรได้” “ก็อย่างที่เราบอก...สู้แบบ หนึ่งต่อหนึ่ง สิ” “พวกนั้นร่มมือกัน...เพราะงั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอก...เธอบอกว่าจะนั่งๆนอนๆอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ยังไงซะเดี๋ยวพวกนั้นก็หาเจออยู่ดี” “ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า...อารารากิคุง” โอชิโนะพูดขึ้น เขาอยู่อยู่บนเตียงโต๊ะเรียนที่พึ่งทำเสร็จ สบายไปแล้วนะเฟ้ย “ตอนที่พวกนายนอนอยู่...ฉันกางบาเรียไปแล้วล่ะ” “...บาเรีย?” เคยได้ยินหมอนี่พูดเหมือกัน...แต่มันคืออะไรล่ะ “เหมือนพวก...อาณาเขตเหรอ” “จะเรียกแบบนั้นก็ได้” แน่นอนว่าไม่ใช่แบบนั้นแน่ แต่โอชิโนะคงจะขี้เกียจอธิบายก็เลยตอบปัดๆไป “สำหรับคนที่รู้จักพื้นที่นี้ดีน่ะไม่ได้รับผลอะไรหรอก...แต่พวกต่างพื้นที่น่ะ หาไม่เจอหรอก” “...นาย” ผมถาม... “นายต้องการอะไรกันแน่...” จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 16:32:23

ความคิดเห็นที่ 2 "ทำไม---ถึงช่วยคิสช็อตกับผม? แม้ว่านายจะไม่ใช่ศัตรู - แต่ผมไม่คิดว่านายเป็นพวกเรา" "นายพูดจาใจร้ายจริงๆนะ บุหรี่ที่โอชิโนะคาบอยู่ตลอด ในที่สุดก็ออกมาจากปากเขา กลับลงสู่กระเป๋า "ยังไงก็เถอะ ผมบอกไปแล้ว จริงๆผมไม่ได้ตั้งใจจะช่วยพวกนาย ไม่มีเหตุผลที่จะช่วยพวกนาย ไม่ใช่ศัตรูและเพื่อนพ้อง ถามไว้ทำไมผมถึงช่วย ผมก็แค่อยากช่วยแค่นั้น" ".... .....ผมไม่เข้าใจที่นายพูด" "ผมต้องการให้มันสมดุลกันไงล่ะ" ในที่สุด---โอชิโนะก็พูดคำที่พอจะยอมรับได้เล็กน้อย "ต้องบอกว่า นี่คืองานของผม" "..... ....." "งานที่คอยสื่อสารระหว่างที่นี่กับตรงนั้น" โอชิโนอธิบายต่อ "เกี่ยวกับแวมไพร์ พวกนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างยุ่งยาก เพราะค่อนข้างที่จะแข็งแกร่งน่ะ ไม่ต้องพูดคึงไคอิคิลเลอร์ แค่ฟังจากเสียงอารารากิคุง คงเหมือนทั้ง 3 คนกำลังแกล้งเด็กคนนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่อย่างนั้น เด็กคนนี้ - ฮาร์ทอันเดอร์ เบลด เพราะเป็นเธอถึงต้องทำอย่างนี้ไงล่ะ" "พูดชมอย่างนี้นี่อายจัง" คิสช็อตพูดแล้วยืดอก เธอยืดอกที่ไม่มีอะไรให้ยืด แถมนั่นดูเหมือนไม่ใช่คำชมด้วย แต่ช่างมันเถอะ คำถามตอนนี้คือ โอชิโนะอยู่ข้างไหน "ยังไงล่ะ แค่คิดว่าผมเป็นผู้รอบรู้เกี่ยวกับปีศาจ --- ฮ่าฮ่า ผมไม่เหมือนกับ 3 คนนั้น ผมไม่ถนัดเรื่องการปราบปีศาจ "ไม่ถนัด....." "พูดง่ายๆว่า ผมไม่ชอบน่ะ" "แต่ --- ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ" "ผมเป็นผู้เชี่ยวชาญ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงสร้างสมดุล ในจุดที่เป็นกลาง ผมเชี่ยวชาญในการเจรจาน่ะ ง่ายๆว่า ผมคือนักเจรจาไงล่ะ" เจรจา? ที่นี่กับที่นั่น -- เชื่อมต่อ? อะไรคือที่นี่ - อะไรคือที่นั่น? ที่นี่คือมนุษย์ ที่นั่นคือปีศาจ? แต่ -- ตอนนี้ผมอยู่ฝั่งไหน "ปีศาจ อา เรียกเราว่าไคอิ คิลเลอร์ดีกว่า" "ไคอิ---" "งั้นที่เด็กคนนี้ถูกเรียกว่า ไคอิคิลเลอร์ --- นายรู้ไหมว่าทำไม? เธอคือแวมไพร์หายากประเภทที่สามารถพูดพลังจากไคอิได้ไงล่ะ นี่คือเหตุผลว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงโด่งดังไงล่ะ" ครั้งนี้ดูเหมือนคิสช็อตกำลังโกรธ เด็กอายุ 10 ปีกำลังเป็นวัยที่ชอบสร้างปัญหา เธอตอนนี้เหมือนกับรูปร่างของเธอ รูปร่างของเธอนั้นต่างกับข้างในของที เพราะงั้นบางทีเธอถึงต้องใช้เวลาเพื่อคุ้นเคย.... ....เพราะเหตุผลอย่างนี้ ผมถึงคิดว่าเธอจึงอยากกลับเป็นร่างสมบูรณ์ให้เร็วที่สุด "อย่าทำเป็นเหมือนเจ้ารู้ทุกอย่างไอ้หนู" คิสช็อตใช้คำว่าไอ้หนูแทนโอชิโนะ ถ้าเธออายุ 500 ปีจริง ถ้างั้นเรียกหมอนั่นแบบนี้ก็คงถูก คุณอาจจะบอกเห็นได้ว่าที่โอชิโนะเรียกคิสช็อตว่า [เด็กนี่] [เด็กนี่] นั้นดูไม่มีความเคารพ แต่มันก็เหมือนลมที่พัดผ่านไป โอชิโนะไม่ได้คิดอะไรที่ถูกเรียกว่าเจ้าหนู "เหมือนกับที่เธอบอก ฮาร์ทอันเดอร์เบลด" เขาพูดมันอย่างนั้น "เราไม่สามารถตัดสินได้จากแค่ข่าวลืม --- ไม่ต้องสนใจว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นมนุษย์หรือไม่ ยังไงก็เถอะ อืมมม ดูจากการเปลี่ยนแปลงของพวกนายในตอนนี้ ดูเหมือนนี่มันจะเป็นอะไรที่สำคัญจริงๆ ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องยุ่งยากอย่างนี้" "ไม่เห็นยุ่งยากสักนิด เรื่องมันง่ายจะตาย" "สำหรับแวมไพร์ที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นาน มันอาจจะง่ายมาก --- แต่กับพวกเรามนุษย์มันยากมาก ใช่ไหม? อารารากิคุง "เอ๋" ว้าว หมอนี่ -- สามารถจับสาระของสถานการณ์ตอนนี้ได้ แน่นอนว่า---เขาเห็นผมเป็นมนุษย์ ในฝั่งนั่น -- หมอนี่ว่างั้นอ่ะนะ "..... ..... ....." "เอ๋? อะไรกัน นายตอบสนองแปลกๆนะ -- อารารากิคุง นายไม่อยากกลับเป็นมนุษย์เหรอ? ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอ? "เปล่า คือมัน.... ...." "ถ้านายอยากที่จะเป็นมนุษย์ แน่นอนว่านายคือมนุษย์" ก็คงเป็นเช่นนั้น โอชิโนะพูดอย่างนั้น - จากนั้นก็มองไปด้านคิสช็อต "มากไปกว่านั้น --- ผมสนใจในตัวพวกนาย ฮาร์ทอันเดอร์เบลด อารารากิคุงที่เป็นผู้ติดตาม เธอกลับช่วยทำให้เขากลับเป็นมนุษย์ ผมสนใจตรงจุดนี้" "อ้า~~~~~" แต่ - ครั้งนี้เป็นคำชมแท้ๆ แต่คิสช็อตกลับดูท่าจะไม่ค่อยชอบใจ "เราไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับการเจรจา --- อย่าพูดมากเกินไปไอ้หนู เรานั้นเกลียดคนประเภทชอบพูดจาส่งเดชตั้งแต่ก่อนแล้ว" "พูดส่งเดช? เรื่องอย่างนั้นมันไม่เกี่ยวกับผม เธออาจจะพูดได้ว่า ผมแยกแยะสิ่งที่ผมคิดแล้ว เอาล่ะ โอเค ผมไม่ตั้งใจจะพูดส่งเดชอีกเช่นกัน" โอชิโนะเมเมะพูดพลางยืดตัวลงนอน "- ---งั้นผมสามารถยืนอยู่ระหว่างกลางได้" "ยืนอยู่ระหว่างกลาง?" ระหว่างที่นี่กับที่นั่น? "ระหว่าง - 3 คนนั้นน่ะเหรอ?" "ไม่มีใครอื่น" โอชิโนะพยักหน้า "จริงๆแล้วที่ผมแนะนำโรงเรียนร้างนี่ให้พวกนาย และจากนั้นยังกางบาเรีย ผมได้ช่วยไปเยอะเหมือนกัน หรือนายจะบอกได้ว่านี่เป็นพรหมลิขิตประเภทนึงน่ะนะ" "นาย -- ช่วยเราได้ไหม" "ผมไม่ได้ช่วยคุณ ผมแค่ให้พวกคุณยืมกำลังผม" โอชิโนะว่าอย่างนั้น "ตอนนี้ก็อย่างที่เห็น มันยังไม่สมดุล -- ถ้าเป็นอย่างนี้มีแต่นายจะถูกอัด กับพวกนั้น การกำจัดนี่ ผมไม่ชอบจริงๆ---" "งั้นนาย -- คือพวกเรา?" "ไม่ ไม่ใช่พรรคพวก หรือศัตรู" โอชิโนะเป็นกลาง "ผมว่าผมบอกมาตลอดนี่? หรือพูดง่ายๆ ผมยืนอยู่ตรงกลาง เรื่องที่จะเกิดขึ้นขึ้นอยู่กับนาย จริงๆแล้วคนที่จะทำไม่ใช่ผม คนที่อยู่กลางวังน้ำวล ไม่ว่านายจะลำบากแค่ไหน -- เหตุผลและผลลัพธ์มันก็ไม่เกี่ยวกับผม มากสุดผมก็แค่ปรับตัว ".... ..... ...." ผมมองที่คิสช็อต -- แม้กระทั่งคิสช็อตยังสงสัยในทัศนคติของโอชิโนะ อะไรที่หมอนี่ต้องการ? "อ้า ใช่สิ นี่เป็นงาน เพราะงั้นไม่ฟรี นักเดินทางต้องในเงินในการออกเดินทาง เอาล่ะ --- 2ล้านเป็นไง? "ส สองล้าน!!!" โอชิโนะยังคงนิ่งอยู่หน้าผมที่กำลังช็อค "ผมไม่ได้คาดคั้นเรื่องเวลาจ่ายหรอกนะ แต่ถ้าผมไม่เรียกร้องแบบนี้ -- ผมจะไม่สามารถรักษาสมดุลได้" "... .... แต่ แต่" ได้แต่ --- เชื่อ ผมเชื่อหมอนี่ได้จริงๆเหรอ กับ - คนแก่ที่ผ่านมา แนะนำที่นี่ให้กับคิสช็อต แถมยังช่วยผมจาก 3 คนนั่น -- ไหนจะเรื่องบาเรียอีก แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เชื่อได้แล้ว แค่ --- มันน่าสงสัย ".... ....ผมขอฟังแผนได้รึเปล่า? แม้ว่านายจะบอกว่ามันคือการเจรจา คงไม่ใช่แค่นี้แน่ - 3 คนนั่นเป็นพวกโน้มน้าวง่ายเหรอ? ยิ่งกว่านั้นนายบอกว่านายเป็นกลาง นายจะไม่เอาแขนขากลับมาให้ผมไม่ใช่เหรอ?" "ผมเองยังไม่ได้คิดไกลขนาดนั้น แผนการณ์ก็ยังไม่ได้คิดออกมาเหมือนกัน" คำพูดของโอชิโนะนี่มันน่าผิดหวังจริงๆ แต่อย่างนี้มันดูเชื่อถือได้มากกว่า บอกว่าทำเพราะแค่อยาก "ผมทำได้น่า สิ่งที่ผมทำก็แค่ก้มหัวแล้วก็ขอร้อง ถึงแม้พวกเขาจะปฏิเสธผมที่มีความจริงใจเต็มเปี่ยม ผมก็คงต้องใช้วิธีอันตรายล่ะนะ โชคดีที่นี่เป็นเกมส์ที่สามารถแก้ปัญหาได้ด้วยคำพูด" "นายเรียกว่าเกมส์งั้นเหรอ?" "แต่ยังไงก็ตาม ขั้นแรกเราต้องแยกทั้ง 3 คนนั่น มันจะไม่มีปัญหาถ้าเป็นการสู้ตัวต่อต่อ ---แต่ว่า ฮาร์ทอันเดอร์ เบลด แม้กระทั่งเธอก็ไม่สามารถมองทะลุพวกนั้นได้ใช่ไหม? ผมอยากจะรู้ตรงจุดนี้" โอชิโนะพูด "ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกนายก็ต้องเสี่ยงเหมือนกัน -- ความลืมคิดเรื่องนี้ล่ะ" "ไม่หรอก เรื่องนี้เรารู้อยู่แล้ว เราเตรียมใจไว้แล้ว แน่นอนว่าข้ารับใช้เราก็เช่นกัน แต่ไอ้หนูเจ้าจะเจรจากับ 3 คนนั้นยังไง?" "อย่างที่บอก ขอร้องพร้อมกับก้มหัว - อา พวกนั้นเป็นพวกที่คุยด้วยง่ายน่ะ" โอชิโนะตอบเหมือนพูดเรื่องตลก "เรื่องสำคัญคือความลับทางการค้า งั้นอารารากิคุงเอาแขนขาอันเดอร์เบลดกลับมา ถ้านายทำได้ ฮาร์ทอันเดอร์ เบลดก็จะกลับไปมีพลังคืน อารารากิก็จะสามารถกลับเป็นมนุษย์ได้อย่างปลอดภัย" "...เอากลับมางั้นเหรอ" แน่นอนว่าเหลืองานที่ยากที่สุดไว้ให้หมด สู้ตัวต่อตัว --- ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ตั้ง 3 คน ดราม่าเทอกี้ เอพิโซด กิลโยตินคัตเตอร์ ดาบยักษ์คู่ กางเขนยักษ์ กับชายปริศนา ผมไม่มีความมั่นใจที่จะชนะเลยจริงๆ เพราะเพื่อตัวเอง ผมจึงไม่สามารถปติเสดได้ แต่ผมไม่อยากเป็นเหมือนกับคืนนี้ ต่อสู้กับพวกนั้นโดยไม่มีเทคติก บางทีผมอาจจะคิดมากไป แม้ผมอยากจะทำใจให้สงบ แต่สุดท้ายผมก็กังวล ผมเป็นอย่างนี้ - ยิ่งกว่านั้นคิสช็อตเองก็เช่นกัน อย่างที่บอก หากผมต้องสู้กับพวกนั้นอีกครั้ง --- ผมต้องการแผนการ "เฮ้ ทาสรับใช้เรา" คิสช็อตพูดกับผม "....อะไรเหรอคิสช็อต? " "เราไม่ได้เตรียมเงินตราของมนุษย์ --- เราไม่เข้าใจเรื่องแบบว่า 2 ล้านเยน เรายกหนี้นั้นให้เจ้าแบกรับได้หรือเปล่า?" ".... .... .... ...." ไม่ต้องกังวล ความสามารถของไอ้หนูนี่คือของจริง ตรงจุดนี้เรายืนยันได้" "แต่ -- ไม่ใช่ศัตรูหรือพรรคพวก เป็นกลางเหรอ?" "เราไม่ได้คิดว่าไอ้หนูนี่เป็นพรรคพวกตั้งแต่แรก แต่ถ้าไอ้หนูนี่เป็นศัตรูจริง เราคงถูกกำจัดไปแล้ว มันไม่มีทางเลือกถึงแม้ว่าเราจะอยากก็เถอะ .... ....ถ้าเจ้าหนูนั่นบอกว่าเป็นกลาง งั้นมันก็ดีแล้ว" ".... ....อืม" ยังมีวิธีคิดอย่างนี้อยู่นี่นะ นอกจากนี้ หากโอชิโนะเจรจาล้มเหลว มันก็ไม่มีผลเสียอะไร แต่ทำไม --- ยังมีอีกคำถามเหลืออยู่ คนแก่ที่แค่ผ่านมา แค่ผ่านมา แต่---มันจะไม่บังเอิญไปหน่อยเหรอที่โอชิโนะผ่านมา? เจอกับคิสช็อตตอนเธอกำลังลำบาก โผล่มาทันทีตอนที่ผมถูกโจมตี ใช่ มันไม่บังเอิญเกินไปเหรอ? ถ้าพูดถึงความหมาย --- แล้วโอชิโนะจะได้อะไร? --- ผมได้แต่คิดว่ามันบังเอิญเกินไป แต่ -- มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ แค่เจอกันโดยบังเอิญ จากนั้นก็คอยดูจากข้างหลัง -- ถ้าอย่างนั้นหลังจากพิธีปิดภาคเรียนตอนบ่าย ตอนนี้ผมกำลังเดินอยู่ในโรงเรียน ฮาเนกาว่าที่ผ่านมาตอนผมกำลังจะออกจากโรงเรียน นั่นก็แค่เรื่องบังเอิญงั้นเหรอ? เมื่อลองคิดดูดีๆ ถ้าผมไม่ได้พบฮาเนกาว่า ผมคงไม่ต้องย่องออกมาจากบ้านตอนดึกเพื่อไปร้านหนังสือ ผมยังไม่ต้องเจอกับคิสช็อต---บางทีผมคิดมากเกินไป ตอนนี้ .....ได้เจอกับคนแปลกๆคนนี้ ผมได้แต่คิดว่าเราโชคดี นี่คือเรื่องที่ผมไม่อยากจะถามกับคนที่ช่วยผมไว้ แต่ ผมเตรียมใจไว้แล้ว งั้นเหรอ "แม้ว่าผมจะไม่ค่อยมีเงินเก็บนัก ถ้านายไม่ว่าเรื่องที่ผมไม่มีคนรับรอง -- ผมจะรับหนี้นี้ไว้เอง" ไม่มีทางเลือก ติดหนี้เขาด้วยอายุแค่นี้ ผมนี่มันน่าสงสารจริงๆ "เอาล่ะ งั้นตกลงแล้ว ฮ่าฮ่า ขอบคุณที่อุดหนุน" โอชิโนะพูดด้วยความพอใจ "จากวันนี้ผมก็จะอยู่นี่ด้วยเช่นกัน ฝากตัวด้วยล่ะอารารากิคุง จริงๆแล้ว ผมเล็งที่นี่ไว้ตั้งแต่แรกที่ผมมาเมืองนี้แล้วล่ะ ผมให้ที่นี่กับพวกเธอเพราะเห็นพวกเธอลำบาก แน่นอนว่าในเมืองนี้ไม่มีตึกร้างที่ไหนดีเท่าที่นี่ ว่าแต่อย่างแรก เราจะทำอะไรก่อนดี? เพื่อเป็นพลังในอนาคต ฮัดเดิ้ล(ไม่รู้จะหาทำอะไรมาแทน)?" แน่นอนว่าผมกับคิสช็อตไม่ได้ทำตามเรื่องบ้าๆของเขา ผมไม่รู้สึกตัวว่าเวลาได้ผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว วันได้เปลี่ยนเป็นวันที่ 29 เดือนมีนา ถ้าคุณพูดถึงวันพรุ่งนี้ จริงๆแล้วตอนนี้มันคือวันพรุ่งนี้แล้ว เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 6 END จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 16:38:14

ความคิดเห็นที่ 3 ถามคุณFateหน่อยเล่มนี้มีกี่บทครับ แล้วทำไมLinkของเล่มนี้ในกะทู้สวนสัตว์ไม่มีบทที่1-4 ที่ลงไว้ที่นี่ครับ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 17:02:09 จากคุณ : หนุ่มงามแห่งทางช้างเผือก เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 17:01:32

ความคิดเห็นที่ 4 มี 18 มั้งถ้าจำไม่ผิด   ในสวนสัตว์เปิดเริ่มตั้งเเต่บทที่ 5 มั้งถ้าจำไม่ผิดนะ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 17:11:16

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณครับ สนุกมาก จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 18:35:21