ความคิดเห็นที่ 1 ดราม่าเทอกี้ คนตัวใหญ่ที่สูงเกิน 2 เมตร ผู้ใช้ดาบคู่ยักษ์รูปเกลียวคลื่นด้วยมือทั้ง 2 ข้าง ผมคิดว่าดาบยักษ์อย่างนั้นน่าจะถูกเรียกว่า เฟลมเบิร์ก ล่ำบึก -- ผู้ชายที่มีแต่กล้าม แต่ผมก็ติดใจกับที่คาดผมของเขาไว้เช่นกัน เขาเอาขาขวาของคิสช็อตไป และเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแวมไพร์ มันเป็นการดำเนินการที่น่าสับสนจริงๆ - เอาเถอะ สุดท้ายก็มีแค่โอชิโนะที่เข้าใจเรื่องน่าสับสนแบบนี้ จริงๆแล้ว ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ยังไงก็ตาม เขาคือคู่ต่อสู้ของผมคนแรก "เฮ้อ....." ขณะถอนหายใจ ผมก็กำลังเดินอยู่ในเมืองเล็กๆแห่งนี้ตอนกลางคืน วันนี้เป็นวันที่ 31 มีนา วันสุดท้ายก็เดือนมีนา หากหลังเที่ยงคืนก็จะเป็นคนละวัน วันเมษาหน้าโง่.... ...ผมต้องคอยระวังให้ดี ไม่สิ ผมเป็นนักเรียน ม.ปลายปี 3 แล้ว ผมไม่มีอะไรกับวันเมษาหน้าโง่เป็นพิเศษ แต่ มันแค่ทำให้หมดหงุดหงิด ผมไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับวันเมษาหน้าโง่หรอก เพียงแต่ว่า ผมแค่ไม่ถนัดวันที่มีเทศกาลหรืออีเว้นท์ต่างๆเท่านั้นเอง "ดราม่าเทอกี้เป็นแวมไพร์" เมื่อกี้นี้ ก่อนจะออกมาข้างอก ในห้องเรียนของชั้น 2 คิสช็อตได้บอกข้อมูลของดราม่าเทอกี้กับผม นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินข้อมูลนี้ "แวม....แวมไพร์?" ผมต้องตกใจอยู่แล้ว "คนคนนั้น--เป็นแวมไพร์?" "..... .....แค่มองดูก็รู้แล้ว หรือเจ้าจะบอกว่ามีมนุษย์ที่ร่างกายอย่างนั้นด้วย? เราอยู่มา 500 ปี มนุษย์แบบนั้นไม่เคยเห็นเลยสักครั้ง" "... .... ..." จริงสิ แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะเขาสูงและฝึกร่างกายมาดี มันคนละระดับกับเรื่องอย่างนั้น แต่ คุณยังไม่จำเป็นต้องใช้สายตาเวลาคุณมองไปที่คนโง่มองผม "แต่ ทำไมแวมไพร์ถึงกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแวมไพร์ล่ะ? ไม่มีเหตุผลเลย" "แวมไพร์ถึงจะฆ่าพี่น้องกันเองก็ไม่ใช่แปลกอะไร ตาต่อตา ฟันต่อฟัน จัดการแวมไพร์ก็ต้องใช้แวมไพร์" "แต่ -- เขาจะไม่ถูกเรียกว่าเป็นคนทรยศเหรอ?" "พวกเราไม่มีความคิดประเภทนั้น" ถึงแม้ดราม่าเทอกี้จะเอาขาขวาเธอไป คิสช็อตก็ยังไม่ใช้น้ำเสียงที่แสดงถึงความเกลียดชัง "หรือเจ้าจะบอกว่าเราว่า มนุษย์ไม่ฆ่ามนุษย์กันเอง?" ".... ..... ...." "ที่เราเคยรู้มา ไม่มีสัตว์ประเภทไหนที่ไม่ฆ่าเผ่าพันธ์ตัวเอง ไม่สิ กระทั่งพืช ต้นไม้ยังมีประเภทที่ดูดสารอาหารจากพวกเดียวกันเองเลย" "แม้กระทั่งพืชเหรอ --- อา ผมเข้าใจเหตุผลแล้ว - แต่ทำไมเธอถึงไม่เคยพูดเรื่องนี้มาก่อนล่ะ!" "เอ๋? เหรอ บางคงเป็นเพราะเราอยู่ในสถาณะอ่อนแอ ความคิดกับความจำเรามันจึงเจือจาง---" "งั้นจะทำไงดี" "ไม่มีทางอื่น สิ่งที่เจ้าต้องทำคือใช้ความได้เปรียบของความเป็นแวมไพร์ เราไม่ได้บอกเจ้ามาก่อนงั้นเหรอ?" นี่มันไม่ใช่คำแนะนำสักหน่อย มันเหมือนกับพูดส่งเดช "ตัวของดราม่าเทอกี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช้วิธีการต่อสู้แบบนี้ แต่อย่างน้อยก็คอยระวังอย่าให้หมอนั่นดูเลือดเจ้าล่ะ ถ้าแวมไพร์ถูกแวมไพร์ด้วยกันดูดเลือด การคงอยู่จะหายไป" แค่จุดนี้ .... ....มันดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่ผมตื่นมา คิสช็อตจะประเมินค่าของผมสูง เจ้าจะต้องชนะแน่นอนอยู่แล้ว -- รู้สึกอย่างนี้ รีบๆรวบรวบแขนขากลับมาให้เรา -- รู้สึกอย่างนี้ เพราะงั้นเธอถึงไม่เตรียมแผนหากผมล้มเหลวเพราะว่าเธอประเมินค่าผมสูง ยังไงก็ตาม ถึงแม้เธอจะประเมินค่าผมสูง แต่ผมก็รู้สึกว่ามันมากเกินไปหน่อย ยังไงผมก็เป็นผู้ติดตามและข้ารับใช้ของเธอ --- ถ้าเหมือนกับที่เธอโม้ไว้เกี่ยวกับเรื่องตำนานของเธอ เธอคงประเมินผมไว้สูงแบบนั้น "..... ..... ...." ผมเดินอย่างช้าๆ---โดยที่อ่านหนังสือไปด้วย ชื่อ'เรียนไอคิโดจากศูนย์!' หนังสือไกด์สำหรับต่อสู้ "อืม...." หลังจากออกมาจากโรงเรียนร้าง ผมก็ไปร้านขายหนังสือขนาดใหญ่ ร้านหนังสือที่ผมซื้อหนังสือ ก่อนที่จะเจอกับคิสช็อตใต้เสาไฟที่ถนน นี่เป็นครั้งที่สอง แต่ครั้งนี้ผมมีเหตุผล เพราะแม้ผมจะถามข้อแนะนำอะไรจากคิสช็อตก็ได้ยินแต่อะไรที่ดูหมดหวัง ผมทำได้แค่ทำอะไรสักอย่างด้วยตัวเอง เพราะงั้นผมจึงซื้อหนังสือนี่มา ว่าแต่ การซื้อหนังสือเกี่ยวกับการต่อสู้มันช่างน่าอายจริงๆ ผมเลยซื้อหนังสือสอนเบสบอลและหนังสือแนะนำเพลงคลาสสิกมาด้วย ไม่สิ แต่ว่า ทำไมผมถึงซื้อหนังสือลามกเล่มเดียวโดดๆได้ แต่ผมกลับไม่สามารถฝ่าความอายในการซื้อหนังสือพวกนี้กัน? ผมคิดเรื่องนี้ขณะอ่านหนังสือ --- ยังไงก็เถอะ ผมต้องอ่านหนังสือเล่มนี้ให้จบ พูดถึงแล้ว อยู่ๆผมก็คิดถึงตอนที่น้องสาวผมใช้วิชาการต่อสู้ใส่ผม ด้วยมือเปล่า ใช่ ถึงแม้ผมจะไม่มีประสบการณ์ต่อสู้ แต่หลายครั้งที่ผมได้ฝึกกับน้องสาวผม ยัยนั่นชอบใช้กำลังซะจริง คิดถึงเรื่องนั้นผมก็ได้แต่ยิ้มเฝื่อนๆ--หลังจากนี้ผมต้องสู้กับแวมไพร์ แถมยังเป็นแวมไพร์นักฆ่าแวมไพร์ เพราะงั้นผมถึงต้องใช้ความรู้งูปลาๆบวกกับประสบการณ์จากการ ทะเลาะกับน้องสาว พอนึกถึงตรงจุดนี้ผมก็รู้สึกแปลกๆ ให้ตายสิ เอาจริงเอาจังให้มากกว่านี้ไม่ได้รึไงกัน ตัวผม จริงๆแล้วนี่เป็นปัญหาเกี่ยวกับการใช้ชีวิตของผม ผมควรจะทำยังไงให้มีชีวิตในแบบเอาจริงเอาจัง "อ๊ะนั่น อารารากิคุง?" รู้สึกว่าเสียงนั่นมาจากข้างหลัง หันไปตรงนั้น - ฮาเนกาว่า ซึบาสะ ถึงแม้นี่จะเป็นปิดเทอมฤดูใบไม้ร่วง เธอก็ยังใส่ชุดนักเรียน แว่น ผมเปีย เหมือนกับตอนที่ผมเจอที่โรงเรียน "อ๊ะ ฮ..ฮาเนกาว่า" ผู้หญิงคนนี้ ทำไมเธอมาอยู่นี่ล่ะ? ที่ๆไม่น่าจะมีอะไรเลย เริ่มจากร้านหนังสือใหญ่ นี่คือทางที่สั้นที่สุดที่ไปถึง[ที่ต่อสู้]ที่โอชิโนะกำหนดไว้ ทางเดียวกับทาง 3 แพร่งที่ผมถูกทั้ง 3 คนโจมตี แค่เขตที่พักอาศัย เอ๋...เอ๋? บ้านฮาเนกาว่า อยู่แถวนี้เหรอ? ตอนนี้ สถานการณ์กลายเป็นว่า ฮาเนกาว่าและผมกำลังมองกันและกันอยู่ จากนั้นฮาเนกาว่า - "หืม?" เธอเอียงหัวเล็กน้อย จากนั้น อยู่ๆเธอก็เอามือทั้ง 2 ข้างกดที่ข้างหน้ากระโปรงเธอ "ไม่ วันนี้ชั้นไม่ให้เธอเห็นมันหรอกนะ" "..... .... ....." ผู้หญิงคนนี้... .... เธอพูดเรื่องที่ไม่น่าเชื่อได้อย่างเป็นธรรมชาติ เธอนี่โมเอ้จริงๆ ! "ธ..ธ..เธอพูด ร...ร..เรื่องอะไรกัน ผ..ผมไม่เข้าใจ" ผมตั้งใจพูดธรรมดา แต่ไม่คิดว่าผมจะพูดตะกุกตะกัก เสียงกับความตั้งใจไปคนละทาง "หืม? อะไรกันเธอลืมแล้วเหรอ?" ฮาเนกาว่าขยับปากเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย ลืมอะไร - ผมคิดว่าฮาเนกาว่าคงจะลืมเรื่องที่เราพบกับในวันนั้นในทันทีซะแล้ว "เธอเห็นกางเกงในของชั้น" "..... ..... .... ...." "แถมเธอยังจ้องตั้งนาน" จำได้หมด แถมยังจำได้ในทางนี่ไม่ค่อยดีอีก "กางเกงใน? อ๋อ เธอหมายถึงเสื้อผ้าที่ใช้กันความหนาวส่วนล่างของประเทศนี้ใช่ไหม?" "ไม่ต้องแกล้งทำเป็นคนจากต่างวัฒนธรรมเลยนะ!" ".... .... เปล่า เปล่า!เธอเข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิด! ผมแค่สนใจลายของกระโปรง! ตอนนั้นผมสนใจแต่ลายของกระโปรงน่ะ!" "พูดอย่างนี้ก็เหมือนโรคจิตอยู่ดี" ไม่สิ ต้องเปลี่ยนหัวข้อก่อน "ฮาเนกาว่า.... ....เธอมาทำอะไรในที่แบบนี้เหรอ?" "หืม? เดินเล่น? ไม่ได้เหรอ?" ".... ....ตอนนี้เนี่ยนะ?" ตอนนี้มัน 3 ทุ่มแล้ว ถึงแม้จะไม่มีกฏไว้ ไม่ต้องพูดถึงคนอย่างผม นี่มันไม่ใช่เวลาที่นักเรียนที่เอาจริงเอาจังอย่างฮาเนกาว่าจะออกมาเดินเล่นไม่ใช่เหรอ ผมคิดอย่างนั้น "อารารากิก็เหมือนกัน ทำไมมาเดินเหมือนกับ G-man 75 (รายการหนึ่งในญี่ปุ่น...มั้ง) ในเวลาอย่างนี้?" "คนเดียวจะเดินเหมือน G-man 75 เป็นไปไม่ได้หรอก" "เอ๋? กำลังอ่านอะไรอยู่น่ะอารารากิคุง? หนังสือเบสบอล?" "นั่น.... ...." อย่างแรกผมควรปิดหนังสือ หากผมเปิดเผยว่าความจริงผมเป็นแวมไพร์มันคงจะงี่เง่ามาก---ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงมองแวมไพร์ในกระจกไม่เห็น ถึงแม้ตอนนี้ผมจะเป็นอย่างนั้น ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดี อย่างแรก เขี้ยว ถ้าผมไม่อ้าปากกว้างๆตอนคุยคงไม่เป็นไร แล้วยัง -- แผลที่คอ? แผลที่คิสช็อตกัด- ถ้าหากถูกเห็นแล้วคงยากที่จะแก้ตัว พูดถึงความเปลี่ยนแปลงภายนอก ตอนนี้ผมเป็นแวมไพร์เพราะงั้นผมจึงไม่มีเงา--ตราบใดที่ผมไม่เข้าไปใกล้เสาไฟถนน ความคงไม่แตก อีกอย่างคงเป็นกลิ่นเสื้อผ้าผม แน่นอนว่ากลายเป็นแวมไพร์ ผมไม่จำเป็นสนเรื่องกลิ่นตัว แต่ยังไงก็ตามในโรงเรียนกวดวิชาร้างไม่มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยน หรือห้องอาบน้ำ คงได้เวลาที่ผมจะต้องซื้อเสื้อผ้าแล้ว แถม ผมยังอยากอาบน้ำด้วย แต่ว่ากระเป๋าตังค์ที่แสนสำคัญของผม ตอนนี้มันได้กลายเป็นงบทางการทหารไปเสียแล้ว - เพราะผมเพิ่งซื้อหนังสือไป ผมจึงไม่มีเงินเหลืออีกแล้ว จะย่องกลับไปที่บ้านดีไหมนะ? "อะไรกัน หนังสือนี่ให้คนอื่นดูไม่ได้เหรอ? อ๋อ คงเป็นหนังสือลามกใช่ไหม?" "พูดเรื่องอะไรของเธอเนี่ย ผมไม่เคยแตะไอ้หนังสืออย่างนั้น วิญญาณเธอต้องแปดเปื้อนแน่!" ผมน่าจะเขียนบทโกหกไว้นะ แต่ฮาเนกาว่าไม่ได้ว่าผมกลับมา - เป็นคนดีจริงๆ "อา เพราะงั้นแหละ" อะไรของผม 'อา' 'เพราะงั้นแหละ' ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมพูดอะไรไป จริงๆแล้ว ผมต้องการจบบทสนทนาให้เร็วที่สุด จากนั้นก็บอกลาฮาเนกาว่า - ผมรู้ว่าการอ่านหนังสือจะเสียเวลาเท่าไหร่ เพราะงั้นผมจึงต้องรีบจบบทสนทนาแล้วรีบไปจากที่นี่ แถมยังมีอีกอย่างที่น่าเป็นห่วงกว่า ผมไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยวข้อง เพราะว่าแวมไพร์ คู่ต่อสู้ที่ผมกำลังจะเผชิญเป็นแวมไพร์เช่นกัน ที่นั่นไม่ใช่ที่ๆคนธรรมดาอย่างฮาเนกาว่าควรไป ไม่ว่าเธอจะเป็นนักเรียนดีเด่นหรือสุดยอดหัวหน้าห้องก็ตามที ฮาเนกาว่าเป็นแค่คนธรรมดา "เอ๋? เดี๋ยวอารารากิคุง เธอนี่ไปเร็วจริงๆ เราอุตส่าห์ได้พบกันโดยบังเอิญ อารารากิคุงมาคุยกันอีกหน่อยเถอะ" ผมเดินอย่างองอาจโดยหันหลังให้เธอ แต่ฮาเนกาว่าก็ยังตามผมมา เหมือนกับวันนั้น "คุย... ....คุยเรื่องอะไร?" "หืม? เอ - อาราราคุงเรียนวันนี้เป็นยังไงบ้าง?" ".... .... ...." ผมไม่เคยได้ยินการพูดคุยอย่างนี้มาก่อน ใครจะไปรู้ ไม่ใช่ว่าผมพูดไปแล้วเหรอว่าไม่ได้ต้องการเรียนหนังสือด้วยตัวเองระหว่างปิดเทอมฤดูใบไม้ร่วง ถึงจะไม่ใช่อย่างนั้น ตั้งแต่ที่ผมเป็นแวมไพร์ กลางวันกลางคืนมันได้กลับกันไปแล้ว วันนี้สำหรับผมมันเพิ่งจะเริ่ม "วันนี้ ชั้นเรียนพิเศษเลขมา" "เลข คณิตงั้นเหรอ อืม" ตั้งแต่เข้าเรียน ตั้งแต่นั้นผมก็เป็นนักเรียนท้ายแถว ผมมีประสบการณ์ตกทุกวิชา ยกเว้นวิชาเลข ขอบคุณคะแนนวิชาเลข ที่ปกป้อกชีวิตนักเรียน ม.ปลายของผม ให้ไม่ต้องเข้าโรงเรียนเอกชน ยังไงก็ตาม ผมก็ยังไม่สามารถเทียบเรื่องเลขกับฮาเนกาว่าได้ ถ้าหากข่าวลือเป็นจริง ฮาเนากาว่าไม่จำเป้นต้องคำนวนตัวเลขระหว่าง 99 ถึง 500 500 หมายความว่า คำนวนตัวเลขอย่าง 465 + 321 เธอไม่จำเป็นที่จะต้องคิดก็สามารถตอบได้เลย ดูเหมือนปีศาจยิ่งกว่าแวมไพร์ "ย..แย่จังเลยนะวันนี้ผมเรียนภาษาสเปนนิดหน่อยน่ะ" "ภาษาสเปน?... ....อ้า!!" ฮาเนกาว่าทำหน้าตกใจ ถ้าเธอตกใจหมายความว่าเธอเชื่อมันด้วย "แย่จังเลย ชั้นไม่รู้เรื่องภาษาสเปนเลย" "นั่น..นั่นมันแย่จังเลยนะ" "ใช่ ชั้นรู้แค่เกี่ยวกับพวกบทสนทนาประจำวันน่ะ" ".... .... .... ..." เธอรู้เกี่ยวกับบทสนทนาประจำวันด้วยเหรอ "สปาซิโบ้!" ผมพูดออกไปโดยไม่คิด ".... ....สปาซิโบ้มันภาษารัสเซีย!" ฮาเนกาว่าตอบโต้ "แล้ว สปาซิโบ้ไม่ได้มีความหมายว่ามหัสจรรย์สักหน่อย" ".... .... .... ..." การตอบโต้ที่คาดไม่ถึงอัดกลับมาที่ผม ฮาเนกาว่า เธอรู้จักคำว่ามหัศจรรย์ในภาษารัสเซียจริงๆด้วย "ไม่ได้นะ เธอต้องคิดถึงความหมายก่อนที่เธอจะพูดสิ" "อา... ...เธอนี่รู้ทุกเรื่องจริงๆ" "ชั้นไม่ได้รู้ทุกเรื่องสักหน่อย แค่รู้เรื่องที่ชั้นรู้" "อา... ..." เธอพูดสิ่งที่ไร้ข้อกังขาอย่างเป็นธรรมชาติ เธอเป็นหัวหน้าห้องในหมู่หัวหน้าห้องจริงๆ "การเรียนรู้เป็นสิ่งที่ดี มนุษย์ต้องเรียนรู้ตลอดชีวิต" "หือ? พูดได้ดีนี่อารารากิคุง" "เพราะงั้นเราถึงต้องพัฒนา ใช่ไหม อย่างเช่นวิธีที่พัฒนาสังคม" "ใช่" ฮาเนกาว่าเชือที่ผมพูดจริงๆ "ชั้นกำลังคิดถึงว่าทำยังไงถึงจะไม่มีคนถูกกลั่นแกล้งนะ?" "..... ..... ....." ผมจะไปรู้ได้ไง หัวข้อสนทนาหนักขึ้นด้วยคำพูดง่ายๆ "เธอจะหนีไม่ได้ ถ้าหน้าที่นั้นมันหนักเกินไป ไม่ใช่เค้าว่ากันว่า ถนนที่ยากลำบากเกิดจากก้าวแรกเหรอ?" "ไม่ใช่ย่ะ นั่นมันทางหนึ่งพันไมล์เริ่มจากก้าวแรก" อา พันไมล์เหรอ ยากจริงๆ ".... ....ขั้นแรก ติดกล้องวงจรปิดไว้รอบโรงเรียน จะช่วยลดปัญหาการกลั่นแกล้งรึเปล่า?" "อืม ก็ดีนะ แต่คงจะมีปัญหาเรื่องความเป็นส่วนตัว ว่าแต่แล้วห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ?" "อืมมม" ถึงจุดสำคัญ การกลั่นแกล้งอาจเกิดในที่อย่างนั้นเช่นกัน ไม่สิ จริงๆแล้วจุดอย่างนั้นยิ่งอันตราย ".... ....ไม่เป็นไร ผมรู้แล้ว ความรับผิดชอบในการคอยดูห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิง ปล่อยให้ผมที่เป็นผู้เสนอจัดการเอง" "ไม่เป้นไรอะไรของเธอกัน!" อาจารย์ฮาเนกาว่ากำลังส่ายหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง ใจเย็นก่อนฮาเนกาว่า "อารารากิคุงอยากจะดูอะไรกันแน่" "งั้นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชาย ยกให้เธอดูแลแล้วกัน แล้วช่วยทำเป็นไม่ได้ยินที่ผมพูดทีนะ" "ชั้นไม่ได้อยากดูสักหน่อย" .... .... .... .... ถ้าผมไม่รีบบอกลาฮาเนกาว่า - ผมอาจจะไปหาดราม่าเทอกี้สาย และผมก็ไม่ต้องการให้เธอเกี่ยวข้อง "ฮาเนกาว่า นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอควรจะกลับแล้วเหรอ ได้เวลาที่ผมควรจะไปแล้ว" "เอ๋? จริงด้วยสินะ ถึงจะไม่ใช่ชั้น แต่ก็ได้เวลาเธอกลับบ้านแล้วสินะ" "บ้านฮาเนกาว่าอยู่แถวนี้งั้นเหรอ?" "ไม่ใช่หรอก เวลาที่มาเดินเล่น ชั้นรู้สึกว่าชั้นอยากมาที่นี่น่ะ" ".... ....กลางคืนอย่าออกไปไหนมาไหนสิ" ผมพูด "เธออาจจะเจอแวมไพร์ได้นะ" "ไม่หรอก จริงๆแล้ว ชั้นก็หวังว่าจะได้เจอเหมือนกัน" ฮาเนกาว่าที่อยู่ข้างหน้าผมพูดออกมา "ถึงนี่อาจจะเป็นข่าวลือ - แต่ชั้นคิดว่าชั้นอาจได้เจอแวมไพร์ก็ได้" ".... ....ทำไม?" ผมถามอย่างไม่ทันระวัง "ทำไมเธอถึงอยากเจอแวมไพร์?" "ไม่หรอก ชั้นไม่ได้คิดถึงขนาดนั้น - เพราะว่าชั้นอยู่ในช่วงอายุที่อยากเจอเรื่องที่ไม่ปกติล่ะมั้ง อย่างเช่นพบกับแวมไพร์ อะไรประมาณนั้น" "ล้อเล่นอะไรของเธอ!" จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 00:40:20

ความคิดเห็นที่ 2 ผมตะโกนออกไปโดยไม่รู้ตัว อา แย่แล้ว "เอ๋... ...หืม?" ฮาเนกาว่าเริ่มสงสัย รอยยิ้มเล็กๆ - เริ่มเปลี่ยนเป็นความตกใจ "ข..ขอโทษ" เธอพูดออกมา "ชั้นพุดอะไรไม่ควรพูดออกไปหรือเปล่า?" ".... .... .... ...." ไม่ใช่อย่างนั้น - มันบอกได้ง่ายมาก ผมคิดว่ามันง่ายมาก จริงๆแล้ว คนที่ตกใจ - คงเป็นผมมากกว่าฮาเนกาว่า เดิมทีผมพร้อมที่จะยอมรับสถานการณ์ปัจจุบัน จัดการทุกอย่างในแบบที่ดีที่สุด เรื่องเกี่ยวกับการที่กลายเป็นแวมไพร์ เรื่องเกี่ยวกับการที่ช่วยคิสช็อตรวมรวบแขนและขา ทางที่ผมจะกลับไปเป็นมนุษย์ ผมเข้าใจและยอมรับไปแล้ว มันควรจะเป็นเช่นนั้น เรื่องที่ผมช่วยคิสช็อตที่กำลังจะตาย ผมไม่ได้เสียใจแม้สักนิด -- แม้สถานการณ์จะเป็นอย่างนี้ ผมก็ยังมีความมั่นใจเล็กน้อย ถึงอย่างนั้น คำพูดของฮาเนกาว่า - ทำให้ผมสั่นไหว ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มตะโกนใส่คนอื่นที่ไม่ใช่ครอบครัว? อาาา... .... ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งในฐานะมนุษย์ของผมมันได้ต่ำเลี่ยดินไปแล้ว แต่ - ไม่สิ เพราะงี้ผมถึงพูด เพราะงี้ผมถึงต้อง - "... ....ไม่" ผมส่ายหัว ผมได้กลืนคำขอโทษกลับคืนลงท้องไป จากนั้น "เธอทำให้ผมโกรธ" จากนั้น "เอ๋?" "น่าหงุดหงิดจริงๆ" ปล่อยให้ความจริงที่ว่าผมไม่เข้าใจเหตุผลในคำพูดของตัวเองไปก่อน ผมพูดใส่ฮาเนกาว่าที่กำลังยิ้มอย่างอายๆ ด้วยคำพูดที่โหดร้ายเท่าที่ผมจะพูดได้ มันรู้สึกเหมือนกำลังทรมานลูกแมวยังไงยังงั้น เป็นความรู้สึกที่แย่จริงๆ ยังไงก็ตาม ผมไม่พูดไม่ได้ "ผมอยากจะไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะงั้นอย่าตามผม" "อ๊ะ อารารากิคุง อยู่ๆก็พูดอะไรกัน? เธอไม่ชอบที่จะคุยกับชั้นเหรอ" "ไม่ชอบเลยสักนิด" ผมพูดโดยไร้อารมณ์ "ผมแค่แกล้งทำเป็นมีความสุข" "ทำไม - " "ผมมีเป้าหมายอยู่ที่เงินของเธอ" "ชั้น..ครอบครัวของชั้นไม่ใช่ว่าจะรวยสักหน่อย" อ๊ะ ไม่ ผมพูดอะไรน่าตลกออกไป ขอเปลี่ยนสักหน่อย ".... ....ถ้าเธอจะเพิ่มราคาให้ตัวเองด้วยนักเรียนน่าสงสารอย่างผมแล้ว เชิญเธอช่วยเมินผมได้รึเปล่า มาสงสารผมอย่างนี้มันน่ารำคาญ" ".... ...." สีหน้าบนฮาเนกาว่าหายไปในทันที ผมจะตาขาวเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้ ผมจะไม่จัดการต่อไม่ได้ ผมล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นไปหาฮาเนกาว่า "ทีหลังอย่ามาจับมือถือของคนอื่นโดยพลการ!" ผมพูดพร้อมกับให้เธอดูรายชื่อในมือถือผม ผมลบรายชื่อ เบอร์โทร และอีเมล์เธอไปแล้ว ".... .... เพราะงั้น ไปได้แล้ว" จากนั้น หลังจากที่ฟังคำพูดของผม - ฮาเนกาว่าหลับตา เธออาจจะเริ่มร้องไห้ ทำผู้หญิงร้องไห้ครั้งแรกตั้งนับตั้งแต่ประถม นั่นคือสิ่งที่ผมคิด แต่เธอไม่ได้ร้อง - เธอหลับตา แม้จะดูอ่อนแอ แต่เธอก็ยังยิ้ม ขนาดนี้แล้วเธอยัง.... "โอเค" เธอพูดออกมาอย่างนั้น "ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอต้องพูดเรื่องอย่างนั้นนะ" ฮาเนกาว่าหันหลังให้ผมแล้วเดินจากไป ขอโทษ....? ผู้หญิงคนนี้ สุดท้ายเธอพูดว่าขอโทษ? หือ ทั้งๆที่ผมพูดไปขนาดนั้น บอกตามตรง ทั้งๆที่ผมพูดเรื่องอย่างนั้น - ทำไมเธอถึงยังยิ้มอยู่? .... ....แน่อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนละระดับกับผม เป็นคนที่ดีจริงๆ ไม่ใช่แค่ว่าผมจำเป็นต้องรีบแยกกับฮาเนกาว่าในที่อย่างนั้น - ผมยังไม่สามารถให้คนธรรมดาอย่างฮาเนกาว่าเข้ามาเกี่ยวข้องได้ด้วย ที่สำคัญกว่านั้น - ผมอาจจะทำให้ฮาเนกาว่าเสียใจมาก อยากที่จะพบกับแวมไพร์งั้นเหรอ กับเธอที่พูดเรื่องไร้เดียงสาอย่างนี้ ผมไม่เสียใจจริงๆเหรอ? กับเรื่องที่ผมช่วยคิสช็อต หรือว่าจริงๆแล้ว ผมเกลียดมันมากๆ? กับเรื่องที่ต้องเอาแขนขาคิสช็อตกลับมา เพราะเรื่องนั้น มีแต่ทำให้ผมเจอกับเรื่องอันตราย มีอีกเรื่องที่ผมกลัวมากกว่า ผม ผมจะสามารถกลับเป็นมนุษย์ได้จริงๆเหรอ? แค่โผล่ไปอยู่ใต้แสงแดดก็เหมือนกับได้ลิ้มรสชาติของนรก แถมยังมีข้อจำกัดอย่างอื่นอีก แต่ -- ตอนนี้ผมได้แต่หลับตาข้างนึงลืมตาข้างนึง ผลลัพธ์ ผมยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้น เพราะงั้น ผมถึงไม่ทำแค่บอกลาฮาเนกาว่าตรงนั้น แต่ผมยังตัดความสัมพันธ์ ไม่สิ บางทีเธอคงจะไม่เจอผมอีกแล้ว - ครั้งนี้ก็เช่นกัน แค่บังเอิญผ่านมาเจอกัน โชคดีจริงๆ ที่ผมได้บอกลาเธอก่อนที่ผมจะผูกพันธ์กับเธอ ช่างโชคดีจริงๆ ".... ....นี่คง.." ผมพูดอย่างนุ่มนวล แล้วก็เก็บมือถือผมลงกระเป่าเช่นเดิม "อย่างนี้ความแข็งแกร่งในฐานะมนุษย์ของผมคงเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อยล่ะนะ" ผมแข็งแกร่งขึ้น -- เพราะงั้น ผมสามารถสู้กับดราม่าเทอกี้ งานที่ได้รับมอบหมายมาเพื่อเอาขาขวาของคิสช๊อตคืนได้อย่างไม่มีปัญหา ตอนนี้เรื่องนี้สำคัญที่สุด อาการปวดใจไม่ใช่ปัญหา อาการปวดใจไม่เป็นปัญหา ผมก้าวไปข้างหน้า มันใช้เวลามากกว่าที่ผมคิด แต่ผมไม่ได้กังวลเรื่องมาสาย เพราะจุดหมายไม่ได้อยู่ไกลจากร้านหนังสือ ที่ๆโอชิโนะกำหนดไว้ สถานที่ไว้ต่อสู้กับดราม่าเทอกี้ - ที่ๆผมคุ้นเคยดี มันคือ สนามกีฬาของโรงเรียนนาโอเอซึนั่นเอง เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 7 END จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 00:41:04

ความคิดเห็นที่ 3 ศึกแรกของเจ้าหงอนในฐานะแวมไพร์สินะ จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 00:58:13

ความคิดเห็นที่ 4 โอย..สงสารน้องแมวหนักไปใหญ่เลย จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 01:00:57

ความคิดเห็นที่ 5 มีอะไรบ้างเนี่ยที่น้องแมวไม่รู้ จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 01:47:52

ความคิดเห็นที่ 6 น้องแมวน่าสงสารอะ จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 02:18:03

ความคิดเห็นที่ 7 พระเอกโครตๆ จากคุณ : เขียนบน iPhone (Merlinz) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 09:50:17

ความคิดเห็นที่ 8 บทเก่าๆ หาอ่านได้ยังไงอะคับ จากคุณ : Balthazar เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 10:42:53