ความคิดเห็นที่ 1 การกำจัดแวมไพร์นั้น ไม่จำเป็นต้องเลือกเวลาหรือสถานที่ ไม่ต้องสนใจเรื่องเวลา สถานที่หรือสถานการณ์ ค้นหาแวมไพร์ จากนั้นก็กำจัด -- ยังไงก็ตาม แวมไพร์มีสายตาที่ไกลมาก ซึ่งตามทฤษฎีแล้ว ยิ่งแบบในเมืองชนบทประเทศญี่ปุ่น จะยิ่งแย่และอันตรายมากขึ้นอีก การอยู่ระหว่างกลางระหว่างที่นี่กับที่นั่น คาดถึงกรณีที่แย่ที่สุด หากโอชิโนะเลือกที่สถานที่ต่อสู้เป็นที่รกร้าง คงจะไม่มีใครสังเกตว่ามีการต่อสู้ขึ้น แต่สนามกีฬาโรงเรียน ถ้าลองคิดดูดีๆแล้ว ก็อาจจะเป็นทางเลือกที่ไม่เลว โรงเรียนตอนกลางคืนนั้นเหมือนกับจุดอับ ที่ๆกลางวันมีแต่เสียงดัง กลางคืนกลับตรงกันข้าม -- ไม่มีใครคอยดูแล เป็นสถานที่เหมาะสำหรับกำจัดแวมไพร์อย่างไม่ต้องสงสัย แน่นอนว่าคุณไม่สามารถเข้าไปในตัวอาคารได้ ยังไงก็ตาม -- ถ้าคุณปีนข้ามประตูโรงเรียน คุณก็สามารถมาที่สนามกีฬาได้ ".....แต่ทำไมต้องเป็นโรงเรียนอาโอเอซึ?" "เพราะว่านายเรียนอยู่ที่นี่ไงล่ะ" "ไม่ใช่ ที่ผมถามคือทำไมนายเลือกสนามกีฬาโรงเรียนผม -- แม้ว่าโรงเรียนนี้จะอยู่แยกกับเขตที่พักอาศัยก็เถอะ และถึงแม้จะเหมาะเป็นสนามต่อสู้ แต่ยังไงก็เถอะ มันจะไม่ลำบากสำหรับผมเหรอ?" "ลำบากเหรอ? ไม่เลย มันจะง่ายขึ้น" โอชิโนะแกว่งนิ้วแล้วพูด "สำหรับนายมันจะง่ายขึ้น อารารากิคุง ศัตรูของนายคือผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแวมไพร์ ขณะที่นายเป็นแวมไพร์ แล้วต้องสู้กับเขา มันจะไม่ดีกว่าเหรอ ที่อย่างน้อยก็ได้เปรียบเรื่องสถานที่?" "เลือดปลอม? ผมไม่รู้กลเม็ดอย่างนั้นหรอกนะ มันใช้สีเหมือนกันใช่ไหม(เลือดปลอม = chinori) "ได้เปรียบเรื่องสถานที่ต่างหากล่ะ"(ได้เปรียบเรื่องสถานที่ = chi no ri) นี่เป็นฟรีเซอร์วิส โอชิโนะบอก ผมเข้าใจเหตุผลของหมอนั่นแล้ว -- ถึงอย่างนั้น ผมคิดว่าต้องมาทำเรื่องผิดปกติที่โรงเรียนของตัวเองแล้วมัน..... ยังไงก็ตาม เริ่มจาก -- Gakuen Inou Batoru (ชื่อของไลท์โนเวลแนวต่อสู้ที่อารารากิอ่าน) ".....ผมทำให้นายคอยรึเปล่า?" ไม่รู้ทำไมผมถึงทักไปโง่ๆอย่างนั้น แต่ว่า ถ้าคนอื่นมาถึงก่อน ถึงแม้ผมจะไม่ได้มาสาย ช่วยไม่ได้ที่ผมจะพุดอย่างนั้น ตรงกลางของสนามกีฬา -- ผู้ชายกล้ามใหญ่กำลังนั่งขัดสมาธิ ปากปิดตาหลับ เหมือนกับเขากำลังนั่งสมาธิ ดราม่าเทอกี้พูดตอบสนองเสียงของผม "?????" ผมไม่เข้าใจที่เขาพูด แต่จากนั้น "อา...ต้องภาษาท้องถิ่น -- ใช่แล้ว" หลังจากพูดจบเขาก็ยืนขึ้น เขาตัวใหญ่จริงๆ....เหมือนกับหัวเขาจะชนกับพระจันทร์ถ้าหากไม่ระวัง หือ...? เขาไม่ได้ถือดาบเฟลมเบิร์กมาด้วย? ไม่มีแม้แต่สักเล่ม อะไรกัน? "อย่าเข้าใจผิด -- พี่น้อง เราไม่ได้มาเพื่อกำจัดเจ้า" "........." หมอนี่พูดอะไร? ผมเอามือตั้งการ์ดโดยอัตโนมัติ ในหัวนึกถึง'เรียนไอคิโด้จากศูนย์'ที่ผมทิ้งไว้ในกระเป๋าวางอยู่นอกประตู เทคนิคที่ผมควรจะใช้ในการต่อสู้....เอ่อ ขณะที่ผมกำลังคิด ดราม่าเทอกี้พูดซ้ำด้วยคำพูดความหมายคล้ายเดิม "ชายคนนัน้ -- เพราะชายช่างเจรจาคนนั้นเราถึงมาที่นี่ แต่ไม่ใช่เพราะต้องการกำจัดเจ้า" "ถ้านายไม่ต้องการกำจัดผม -- งั้น?" ชายช่างเจรจา เขาพูดถึงโอชิโนะอย่างไม่ต้องสงสัย -- อย่างที่ผมคิด ขนาดคนอื่นยังคิดว่าหมอนี่ช่างพูด.... "เราอยากให้เจ้ามาอยู่ข้างเราซะ" ดรามาเทอกี้พูดออกมาตรงๆ อยู่ๆเขาก็พูดออกมาอย่างนี้โดยไม่สนใจขั้นตอน "เราขอถามเจ้า เจ้าไม่อยากเป็นนักล่าแวมไพร์ -- เช่นเราหรือ?" ".....ผมไม่เข้าใจที่นายพูด ตอนนั้นนายจะฟันผมโดยไม่พูดอะไรสักคำ -- ทำไมมาพูดตอนนี้?" "ครั้งนั้นเป็นเพราะเอพิโซดและกิลโยตินคัตเตอร์ ต่อหน้า 2 คนนั้นเป็นไม่ได้ได้ที่จะชักชวนเจ้าอย่างนี้ ยิ่งกว่านั้น สิ่งหายากอย่างข้ารับใช้ของฮาร์ทอันเดอร์เบลด the Iron-Blooded Hot-Blooded Cold-Blooded vampire -- คงน่าเสียดายถ้าเจ้าถูกฆ่า "ถ้าผมเป็นพวกของนาย" ผมถาม "นายจะเอาขาขวาของคิสช็อตคืนมารึเปล่า?" ".....เจ้ากล้ามากที่เรียกผู้หญิงคนนั้นว่าคิสช็อต แต่เจ้าเข้าใจผิดแล้ว การฆ่าฮาร์ทอันเดอร์เบลดคืองานแรกของเจ้า" ".....งั้นผมขอปฏิเสธ" หมดคำถาม จุดสำคัญคือผมอยากกลับไปเป็นมนุษย์ -- ไม่มีทางที่ผมจะไปเป็นแวมไพร์เพื่อฆ่าแวมไพร์ "งั้นหรือ น่าเสียดาย ช่างน่าสลดจริง ตอนนี้ เรามีพี่น้อง 53 ตน -- เราคิดว่าตอนนี้พลังควบคุมของมาสเตอร์เจ้ากำลังอ่อนแอ เราเลยคิดว่าเจ้าเหมาะที่จะเป็นพวกพ้อง" พลังควบคุมอ่อนแอ? เป็นอย่างจริงนั้นเหรอ? คิสช็อตไม่ได้--ไม่ได้ทำให้ผมเป็นข้ารับใช้? "53 ก็เยอะแล้วไม่ใช่เหรอ มีแวมไพร์ที่ยอมฆ่าแวมไพร์มากขนาดนั้นเชียว? -- ในที่สุดผมก็เห็นด้วยกับคำพูดของคิสช็อต ถ้าผมทำตามที่บอก ผมก็คงกลายเป็นพวกพ้องนายคนที่ 54 สินะ" "โอ้ ไม่ เจ้าจะกลายเป็นที่ 1 ทันที" ดราม่าเทอกี้พูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า "อีกอย่าง ตอนนี้ผมก็เป็นที่ 1 อยู่แล้ว" "....หืมม" ผมคิดมาตั้งแต่ต้นว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ผมไม่แปลกใจนัก เพราะเขาเป็นแวมไพร์ประเภทที่สนใจเรื่องการกำจัด -- คิสช็อตนี่ไม่น่าเชื่อจริงๆ The Iron-Blooded Hot-Blooded Cold-Blooded Vampire Kaii Killer "ผมขอขอบคุณที่นายพยายามชวนผมเป็นพวกนะ แต่ -- ครั้งหน้านายต้องพยายามมากกว่านี้หน่อยนะ แค่นี้เอาไปใช้จีบผู้หญิงไม่ได้หรอก" ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมความคิดกะล่อนอย่างนี้ถึงมา เหมือนกับภาพพจน์ของโอชิโนะ "เข้าใจแล้ว" บางที เพื่อที่จะชักชวนผม ดราม่าเทอกี้ได้เอาดาบพวกนั้นไปเก็บไว้สักที ไม่ว่าร่างกายของเขาจะอมตะเท่าไหร่ สำหรับพวกผมแล้วของมีคมมันน่ากลัวตามสัญชาตญาณ -- อย่างนี้มันช่วยผมได้มากจริงๆ บางทีสิ่งที่ตัดขาขวาของคิสช็อต... คือดาบยาวของดราม่าเทอกี้ ในท่ามกลางแขนขาที่ถูกตัด มีเพียงแผลเดียวที่ดูปราณีต --- สมบูรณ์ คือขาขวา ยังไงก็ตาม หากดราม่าเทอกี้ไม่ได้เอาดาบมาด้วยสำหรับผมแล้วมันก็คือโอกาสดี สายลมกำลังพัดเข้าข้างผม -- บางทีนะ "ถ้างั้น มาเริ่มกันเถอะ เด็กหนุ่มที่น่าสงสาร ผู้ติดตามของฮาร์ทอันเดอร์เบลด มันคงใช่เวลาไม่ได้ ใช่ไหม?" "เดี๋ยวก่อน ก่อนหน้านี้ผมของยืนยังเกี่ยวกับข้อตกลงหน่อย" ผมพูดกับดราม่าเทอกี้ที่กำลังเริ่มเหวี่ยงแขนของตัวเอง "ผมกังวลว่ามันอาจจะมีข้อแตกต่างของข้อตกลงของเรา" "ได้ เริ่มยืนยันข้อตกลงเถอะ" "ถ้าผมชนะ -- นายจะให้ขาขวาคิสช็อตคืนใช่ไหม นายตกลงไหม?" "ถ้าเราชนะ เจ้าจะบอกที่ซ่อนของคิสช็อตใช่ไหม?" "ผมตกลง" "เราก็เช่นกัน" จากนั้นก็เริ่มต่อสู้ เขากำลังเหวี่ยงแขนอยู่ -- อย่างที่ผมบอก ดราม่าเทอกี้โจมตีมาที่ผม ด้วยความเร็วที่คุณคาดไม่ถึงจากร่างกายที่ใหญ่ยักษ์ -- โจมตีด้วยการทั้งหมดของเขา เหมือนกับหมัดของนักมวยอาชีพ ผมมองเห็น ด้วยสายตาของแวมไพร์ ผมสามารถมองเห็น แต่ว่าถึงผมจะมองเห็น ผมก็รับมือไม่ทัน "อ..อั่ค" แขนซ้ายผมปลิวไปในทันที มันไม่ใช่การหักหรือฉีกขาด มันถูกบดขยี้ด้วยแรงหมัดของดราม่าเทอกี้ "อึกกกกก!?" ปัญหาไม่ใช่แค่ความเจ็บปวด ความกลัวที่ร่างกายของผมที่เกี่ยวกับร่างกาย ร่างกาย --- 1 ใน 5 ของมันได้หายไป!? ด้วยปฏิกิริยาโต้ตอบของผม ด้วยปฏิกิริยาโต้ตอบและด้วยสัญชาตญาณ--- ผมหนีจากดราม่าเทอกี้ แต่ว่า เพียงแค่ 2 ก้าว เท้าก็ผมก็โซเซและล้มตรงจุดนั้น -- โชคดีที่เป็นอย่างงั้น เพราะจุดที่หัวผมอยู่จนถึงเมื่อกี้ ได้ถูกฟาดด้วยหมัดที่ใหญ่และรวดเร็วอย่างน่ากลัว ด้วยมือซ้ายผมที่ติดกับพื้น ดูเหมือนจะช่วยไม่ให้ผมต้องหกคะเมน อย่างไงก็ตามตอนนี้ความคิดผมมันกำลังเตลิด -- แขนซ้าย? อะไรนะ? แขนซ้ายที่เพิ่งถูกขยี้ --- ยังอยู่ที่นี่? "..........!" แวมไพร์ --- พลังฟื้นตัว! รวดเร็วขนาดนี้เชียวเหรอ? พลังฟื้นตัวไม่ได้ครอบคลุมไปถึงเสื้อผ้าที่ถูกขยี้ไปพร้อมกับแขนซ้าย -- แต่มันแสดงให้เห็นถึงพลังฟื้นตัวของแวมไพร์ ผมเคยทดสอบพลังบางอย่างเช่น พลังทางกายภาพ แน่นอนผมไม่ได้ทดสอบพลังการรักษา ถ้าคิดถึงตอนนั้นที่ร่างกายผมโดนแสงอาทิตย์ -- พลังการฟื้นตัวแบบนี้คงไม่แปลก "เป็นอะไร? เจ้าทำไมเอาแต่หนี! ผู้ติดตามฮาร์ทอันเดอร์เบลด!" ".......อย่ามาเรียกด้วยชื่อแปลกๆสิวะ!" ได้เห็นพลังฟื้นตัวของแขนซ้าย มันทำให้หัวผมเย็นลง กระทั่งความหวาดกลัวก็หายไปไหนไม่รู้ -- ใช่แล้ว ถูกต้องแล้ว คู่ต่อสู้ผมเป็นปีศาจ -- แต่ผมก็เป็นปีศาจเช่นกัน แล้วจะกลัวอะไร? "โอ้ !!" ผมคำรามขณะตีลังกากลับหลัง อย่างที่คิด ความเร็วผมเพิ่มขึ้น และผมคิดว่าเรื่องอย่างเช่นตีลังกากลับหลัง โดยไม่ใช่แทรมโปลินหรือ CG มันเป็นไปไม่ได้สำหรับผม -- แต่ตอนนี้ ผมแข็งแกร่ง และนี่เป็นครั้งแรกที่ผมกล้าเผชิญหน้าดราม่าเทอกี้" "อา เจ้าดูแน่วแน่ขึ้น" "ต้องขอบคุณนายแหละ -- เพราะงั้นชั้นจะยกโทษเรื่องชุดของชั้นให้" ขณะที่พูดผมก็คิด ดราม่าเทอกี้ แวมไพร์ที่ฆ่าแวมไพร์ คิสช็อตเคยบอกว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้เข้าใจในความลักษณะพิเศษของแวมไพร์ ---ลักษณะพิเศษของแวมไพร์ ถ้าผมจำถูกนะ อ่อนแอต่อแสงอาทิตย์ ไม่ชอบกางเขน ไม่ชอบกระสุนเงิน ไม่ชอบน้ำมนต์ ไม่ชอบกระเทียม ไม่ชอบพิษ จะตายเมื่อถูกเสาปักทะลุหัวใจ พวกนี้คือจุดอ่อน? พูดถึงลักษณะพิเศษของแวมไพร์แล้ว.... อ่า พื้นฐานคือ ดูดเลือด ที่เหมือนกับดูดพลังงาน ไม่มีเงาและไม่มีเงาสะท้อนในกระจก แน่นอนว่าดราม่าเทอกี้---ที่กำลังสะท้อนแสงจันทร์อยู่ไม่ได้มีเงา ผมก็เหมือนกัน ฟันเขี้ยว(Canine teeth) -- หรือผมควรเรียกว่าเขี้ยว(fangs) เนื่องจากคู่ต่อสู้ผมคือดราม่าเทอกี้ ผู้ที่ปากมักจะปิดเป็นเส้นตรง ผมไม่สามารถสังเกตุเห็นได้ แล้วก็ -- ความอมตะ? พลังฟื้นคืนที่เกือบไม่สิ้นสุด? สายตาที่สามารถมองเห็นได้แม้จะในความมืด? แล้วก็พลังที่สามารถเปลี่ยนร่างกายให้เป็นอะไรเช่นหมอกหรือความมืดได้ ผมเชื่อว่าแม้กระทั่งเลือดของแวมไพร์ก็มีพลังรักษาเช่นกัน -- ยังไงก็ตามผมคิดว่าคงไม่มีความหมาย ที่จะครุ่นคิดเรื่องพวกนี้ ไม่ได้หมายความว่าผมเมินคำแนะนำของคิสช็อต แต่ -- เพราะเราทั้งคู่เป็นแวมไพร์ พลังและจุดอ่อนเหมือนกัน ผมคิดว่าพวกเราสูสีกัน ผมเป็นอมตะ เขาก็อมตะเช่นกัน ถ้าเป็นอย่างนั้น --- ประสบการณ์และสมรรถภาพจะเป็นตัวตัดสินทุกอย่าง เกี่ยวกับประสบการณ์ ผมคงต้องบอกว่าเขานำผมไปก้าวนึง -- บางทีอาจจะไม่ใช่แค่ก้าวเดียว ผมได้แต่นอ่านคู่มือการเล่นไอคิโด้นิดหน่อยเมื่อกี้ "เอานี่ไปกิน!" บางทีคงเป็นเพราะอิทธิพลของคิสช็อต แต่ขณะผมตะโกนคำพูดสไตล์โบราณที่ผมไม่เคยใช้มาก่อนในชีวิต--ผมโถมตัวเข้าใส่ดราม่าเทอกี้ "เรานึกว่าเจ้าจะใช้แผนอะไรบางอย่าง -- แต่เราขอชื่อชมเจ้าที่ซึ่งๆหน้า" ขณะพูด -- ดราม่าเทอกี้ก็พุ่งเข้ามาที่ผมแบบที่เรียกว่าซึ่งๆหน้าเต็มกำลัง ซึ่งๆหน้า คุณจะว่ามันทื่อๆก็ได้ ไม่ว่ามือนั่นจะใหญ่แค่ไหน ไม่ว่าความเร็วจะน่ากลัวเท่าไหร่ -- ถ้าผมเห็นมา 3 ครั้ง ผมก็เริ่มชินกับมัน ถ้าแต่ในร่างมนุษย์มันคงจะต่างกัน แต่ตอนนี้ด้วยสายตาของแวมไพร์ 3 ครั้งก็เกินพอ เคลื่อนที่ไปข้างหน้า ผมหลบหมัดที่กำลังเคลื่อนมาข้างหน้า -- จากนั้นผมก็จับแขนที่เหมือนท่อนซุง -- แต่มันดูเหมือนท่อน้ำมากกว่า ผมใช้พลังหมัดของคู่ต่อสู้ เหมือนกับ -- วิชาไหลตามสายน้ำ เรียนไอคิโด้เริ่มจากศูนย์! "(1)จับมือคู่ต่อสู้ -- (2)ดึงเข้ามา -- (3)เหวี่ยงเต้มกำลัง!" ยักษ์ที่สูงเกือบ 2 เมตรล้มลงอย่างแรงบนสนามกีฬาที่ไม่ค่อยได้รับการดูแลนัก ไม่ -- ผมทุ่มเขา จากนั้นผมก็ตรึงหลังของดราม่าเทอกี้ด้วยเข่า -- และดึงข้อต่อตรงหัวไหล่ของเขา "ป..เป็นไง?" ".....หลักแหลม" ดราม่าเทอกี้พูดขณะที่หน้าเขายังถูกฝังอยู่ที่ดิน "การบุกแบบไม่อ้อมค้อมของเจ้านั้นยอดเยี่ยม -- บ่งบอกให้รู้ว่าเจ้ายังไม่ลืมสามัญสำนึกจากตอนที่เจ้าเป็นมนุษย์ สมเหตุสมผล --- เราเข้าใจเพราะว่าครั้งหนึ่งเราก็เป็นมนุษย์เช่นกัน" "....อะไรของนาย? หยุดพูดไร้สาระแล้วยอมแพ้ได้แล้ว! ไม่งั้้นชั้นจะหักแขนนาย -- ! เดี๋ยว อะไรนะ? .....สามัญสำนึกจากผมที่เคยเป็นมนุษย์เหรอ? สามัญสำนึก -- วิธีคิด? "อา...." ใช่แล้ว -- คงเป็นนั่น ทำใช้ท่าล๊อค.....แล้วยังไง? แล้วหลังจากนี้ล่ะ? หักแขนเขา -- ใช่ไหม? ถึงแม้ผมจะหักแขนเขา -- แต่คู่ต่อสู้ผมเป็นแวมไพร์ เขาคงฟื้นตัวในทันที "ว..เวร--" และแล้ว สิ่งที่ดราม่าเทอกี้พูดถึงไม่ได้มีแค่นั้น -- แม้ผมจะสังเกตุเห็นผมก็ไม่คิดว่าควรจะทำอะไร แต่ ผมได้รู้สึกถึงความหมายที่แท้จริงจากคำพูดของเขา หลังจากที่มือของผมที่ล็อกแขนที่เหมือนกับท่อของเขา นั้นถูกตัดและส่งเสียงเนื้อที่ถูกตัดออกมา มันถูกตัด? ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น -- มันเหมือนกับผมตัดมันเองมากกว่า เพราะผมจับมือของเขาที่กำลังกลายสภาพเป็นดาบที่เป็นลูกคลื่น "ก....อั่กกกก!" ครั้งนี้มันเจ็บปวดอย่างชัดเชน -- เจ็บมากๆ ความเจ็บปวดที่คมชัด สัญชาติญาณผมเริ่มกลับมา และทิ้งระยะห่างกับดราม่าเทอกี้ -- มือที่ถูกตัดออกไปหล่น ก่อนที่จะถึงพื้นมันก็หายไป มันกลับมาที่ข้อมือของผม พลังการฟื้นตัว...มือที่งอกใหม่ไม่ได้รู้สึกเหมือนแบบหางกิ้งก่า -- มันเหมือนกับ'มันกลับมา' และการหายไปหลังจากถูกตัด.... มันไม่ได้หายไป มันเหมือนกับระเหยมากกว่า ช่างเป็นกลไกที่มีประโยชน์ดีแท้ เพราะผมเองก็ไม่สามารถทิ้งชิ้นส่วนมือของผมไว้ที่สนามกีฬาโรงเรียนได้เหมือนกัน! "........." พลังกลายร่าง! หมอนี่เปลี่ยนร่างกายตัวเองให้เป็นอาวุธ !!!!!!!!!!! จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 12:32:06

ความคิดเห็นที่ 2 แม้กระทั่งวันนั้นก็เช่น! แม้กระทั่งคืนนั้น ไม่สิ เพราะเป็นกลางคืนสายตาแวมไพร์เลยมองเห็นต่างหาก -- ผมยังมีสามัญสำนึกจากตอนที่ผมเป็นมนุษย์อยู่ทำให้เข้าใจว่าเรื่องอย่างงี้มันเป็นไปไม่ได้! ดาบทั้ง 2 เล่มนั่น เป็นส่วนหนึ่งของดราม่าเทอกี้ตั้งแต่ต้น ".....เป็นอะไรไป? เจ้ามีดีแค่นี้เหรอ?" ดราม่าเทอกี้พูด แม้ว่าหน้าเขาจะเคยทิ่มดิน แต่ใบหน้าที่เข็มงวดเขากลับไม่มีแม้แต่รอย ประสบการณ์ของเรา - มันต่างกันเกินไป มันแตกต่างกันตั้งแต่ต้น ถึงเราทั้งคู่จะเป็นแวมไพร์ - แต่ผมไม่สามารถทำอย่างเขาได้ "เราถามว่าเจ้ามีดีแค่นี้เหรอไง ทำไมเจ้าถึงไม่ตอบ? สิ่งที่เจ้าทำเมื่อกี้ -- คือสิ่งที่เรียกว่ายูโด?" มันคือไอคิโด้ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะบอกอะไรได้มาก ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ ว่าตามตรง วิชาเมื่อกี้มันฟลุค ไม่เพียงแค่ผมจะทำอีกครั้งไม่ได้ แต่ผมยังกลัวจะถูกสวนกลับด้วย บ้าจริง ทำไมผมถึงมามือเปล่านะ? ผมไม่คิดว่าดาบนั่นมันจะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายหมอนี่ ทั้งๆที่ผมรู้แท้ๆว่าฝ่ายตรงข้ามใช้ดาบ ผมน่าจะคิดได้ว่าเอาอาวุธมาด้วยคงจะดีกว่า! ถ้าผมมีปืญใหญ่....เวร อย่างน้อยอะไรก็ได้ แต่ผมไม่มีเส้นสายสักหน่อย! "....หือ?" อ๊ะ....เดี๋ยว ไม่ใช่ว่าผม --- มีวิธีนั้นอยู่เหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น---" "..........." "เจ้ายอมแพ้แล้วสินะ ดี งั้นเราจะหั่นเจ้า จนกว่าความอมตะของเจ้าหมด -- หรือจนกว่าจะเจ้ากรีดร้องว่าอยากตาย" ดราม่าเทอกี้เริ่มเคลื่อนไหว -- ผมก็เช่นกัน แต่ว่าผมเคลื่อนไหวไปข้างหลัง ถอยทัพก่อน - ผมตั้งใจวิ่งไปทางตรงกันข้ามดราม่าเทอกี้ "! เจ้าจะหนีงั้นเหรอ?" ดราม่าเทอกี้กะโกน แต่ว่าการกระทำของผมไม่ใช่การหนีและไม่ใช่การสู้ มันคือการดื้อดึง -- และถอยจากตำแหน่ง ไม่ใช่ว่าผมทำอย่างนี้เพราะมีความคิดอะไรอยู่ในหัว -- แต่ผมไม่มีเวลาโลเล -- อาจจะดูไม่ดีไปสักหน่อย แต่ผมมีแต่วิธีนี้แล้ว ตามที่คาด ความเร็วผมสูงกว่าดราม่าเทอกี้ การคาดเดาแบบหยาบๆ แต่ดราม่าเทอกี้น่าจะมีน้ำหนักเกิน 200 กิโล ยิ่งตอนนีเขาเปลี่ยนมือให้เป็นดาบอาจจะถึง 300 กิโล ถึงแม้ว่าหมัดจะเร็วเท่าไหร่ ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเคลื่อนที่ร้ายกายทั้งหมดได้เร็ว ถึงแม้ว่าเขาจะวิ่งเร็วกว่ามนุษย์ แต่ด้วยน้ำหนัก 55 กิโลของผม ผมไม่น่าจะแพ้ดราม่าเทอกี้ -- ผมจะใช้ข้อได้เปรียบนี้ บอกแล้วว่าผมไม่ได้หนี ผมไม่ได้วิ่งไปมั่วๆ ผมทีจุดหมายเฉพาะ -- 'ความได้เปรียบด้านสถานที่' แม้ว่า 2 ปีที่ผ่านมาผมจะไม่ได้ขยันเรียนนัก แต่อย่างน้อยผมก็รู้ที่เก็บของวิชาพละ สร้างระยะห่างกับดราม่าเทอกี้ เพื่อที่ผมจะเข้าไปในห้องเก็บของได้ -- ผมเตะประตูเหล็กออก มันน่าจะล๊อกอยู่ แต่ผมไม่มีเวลามาไขกุญแจทีละดอกหรอกนะ จากนั้น -- บิงโก ตามที่ผมคาด ในโรงเรียนผม ระหว่างวิชาพละ --! ผมเคยเห็นบอลมากมายในกรง ผมจำได้ ข้อความในหนังสือเบสบอลที่ผมซื้อมาพร้อมกับหนังสือคู่มือไอคิโด้ ผมดีใจจริงๆที่อ่านหนังสือคู่มือไอคิโด้จบ เพราะมีเวลาพอเหลือผมถึงได้อ่านอีกเล่มนึง -- มันคงเป็นหายนะแน่นอนถ้าเล่มที่ผมเลือกอ่านต่อคือแนะนำดนตรีคลาสสิก! "(1)ยืดมือขึ้นเหนือยหัว -- (2)เคลื่อนพละกำลังด้านล่างให้มาสู่ด้านบน -- (3)เหวี่ยงแขนสุดเหนี่ยว!" อย่างไรก็ตาม อย่างที่คิด สำหรับผู้เริ่มต้นอย่างผมแล้วเนื้อหามันเข้าใจยากจริงๆ ดูเหมือนว่าผมจะไม่เก่งเรื่องการเลือกหนังสืออ้างอิง แต่ถึงนั้น -- ลูกบอลก็ยังลอยเป็นเส้นตรงไปหาดราม่าเทอกี้ ผมหรับคนอย่างผมที่ไม่เคยมีประสบการณ์เบสบอล แน่นอนว่าที่เป็นครั้งแรกที่ผมเขวี้ยงบอลอย่างนี้ ถ้านับรวมไอคิโด้ก่อนหน้านี้ด้วย ต้องบอกว่าผมที่โชคสำหรับการเริ่มต้นอะไรล่ะนะ -- ลูกบอลแข็งๆปะทะเข้าที่บริเวณปอดของดราม่าเทอกี้ "อั่ค....." การเคลื่อนไหวของดราม่าเทอกี้ที่เหมือนกับเครื่องจักรกลได้หยุดลง -- เขาทรุดลงทันที ลูกบอลกลิ้งขลุกๆ - อย่างที่คิด ดูเหมือนว่าแม้ว่าจะเป็นแวมไพร์ แต่อวัยวะภายในก็ยังทำงานแบบอวัยวะภายใน เขาดูหายใจติดขัด ถ้าคิดดีๆแล้ว หากแวมไพร์ถูกปักหมุดทะลุหัวใจแล้วตาย -- ถ้างั้นก็เป็นเรื่องปกติที่จะได้ผลกับปอดเหมือนกัน เอาล่ะ อย่างนี้แหละ -- ผมจับบอลอีกลูก ภายในกรงยังมีลูกบอลอยู่เต็มไปหมด แต่ยังไงก็เถอะ การควบคุมลูกบอลผมก็ห่วยเหมือนกัน ดูเหมือนว่าโชคสำหรับการเริ่มต้นผมมันจะหมดไปแล้ว ผมเขวี้ยงบอลต่อเนื่อง 5 ลูก แต่ไม่เฉี่ยวดราม่าเทอกี้ที่นั่งยองๆอยู่เลยสักนิด ยังไงก็ตาม หากผมไม่เขวี้ยงบอลสุดแรงมันคงไม่มีความหมาย ".......เจ้าเป็นคนที่ทั้งหลักแหลมและซื่อตรงจริงๆ" ดราม่าเทอกี้พูดพลางลุกขึ้น จากนั้น -- เขาก็พุ่งเข้าใส่ผมอีกครั้ง "........!" ระยะทางระหว่างผมกับดราม่าเทอกี้ตอนนี้ห่างกันราวๆ 25 เมตร -- ใช่ไหม? ด้วยกำลังขาของเขา...เขาสามารถประชิดผมได้ภายใน 3 วิ! ถ้าเป็นอย่างนั้น เข้าไปในห้องเก็บของคงเป็นความคิดที่แย่สุดๆ.....ถึงแม้จะหนี ก็ไม่มีที่อื่นให้หนี! ผมกำลังสิ้นหวัง ใจได้ยอมแพ้ไปแล้วครึ่งนึง ผมเขวี้ยงบอลที่น่าจะเป็นครั้งสุดท้าย -- "ฮึ บอลนิ่มๆแบบนั้น เจ้าน่าจะเข้าใจตั้งแต่ต้นแล้วว่า -- แค่ 1 หรือ 2 ลูกมันหยุดเราไม่ได้!" ขณะที่เขาพูดแล้วชาร์จเข้ามา -- ลูกบอลได้ระเบิดตรงหน้าเขา ลูกบอลหยุดดราม่าเทอกี้ ไม่ใช่ว่าคำพูดเมื่อกี้เขาผิด ไม่จำเป็นต้องพูดแก้ใหม่ บอลลูกสุดท้าย บอลที่ผมเขวี้ยง -- ไม่ใช่ลูกเบสบอล มันคือลูกบอลแข็งๆ หรือที่เรียกว่าลูกทุ่มน้ำหนัก มันคือลูกเหล็กกลมๆสำหรับกีฬาทุ่มน้ำหนัก "............." ใครเป็นคนเอาลูกทุ่มน้ำหนักมาใส่มากรงเก็บลูกเบสบอลกัน? ดูเหมือนว่านี่จะทำให้เขาบาดเจ็บอย่างที่คิด -- ดราม่าเทอกี้ปิดปากเขาด้วยมือที่เป็นดาบลายคลื่นทั้งสองแล้วส่งเสียงครางออกมา ....... การฟื้นตัวช้างั้นเหรอ? เกี่ยวกับแผลของแวมไพร์ แขนซ้ายและมือทั้ง 2 ข้างของผมก็ฟื้นตัวทันทีไม่ใช่เหรอ? หรือว่าเพราะลูกทุ่มน้ำหนัก? ไม่สิ ว่าแต่ทำไมผมถึงเขวี้ยงลูกทุ่มน้ำหนักโดน ? -- ถ้าผมจำไม่ผิด ที่ผมเขวี้ยงเมื่อกี้มันดูมั่นคงมาก -- หรือว่าปกติผมเขวี้ยงลูกทุ่มน้ำหนักได้อย่างนั้นอยู่แล้ว? เพราะอะไรกัน -- เดี๋ยว ผมเข้าใจแล้ว น้ำหนักไงล่ะ!" ผมน่าจะเอะใจตั้งแต่ที่ผมถีบประตู เป็นแวมไพร์ -- พลังทางกายภาพผมเพิ่มขึ้น สำหรับผมตอนนี้ ลูกเบสบอลมันนุ่มและเบาเกินไป นอกจากลูกแรกที่เกิดจากโชคแล้ว การเคลื่อนไหวผมรวนไปหมด อย่างลูกทุ่มน้ำหนัก -- ไม่สิ แม้กระทั่งลูกทุ่มน้ำหนักก็ยังเบาเกินไป งั้น -- "เป็นยังไงล่ะ!" ผมจัดการลากออกมาจากห้องเก็บของ -- สิ่งที่ใช้ปรับระดับพื้น ลูกกลิ้งคอนกรีต เป็นลูกกลิ้งของชมรมเบสบอล ถือมันไว้ด้วยมือเดียว....และชูมันขึ้นอย่างสง่าผ่าเผย "ถ้าเป้าใหญ่ขนาดนี้ชั้นยังเขวี้ยงไม่โดน....ชั้นก็คงต้องใช้ลูกบอลที่ใหญ่กว่าเดิมล่ะนะ!" จากนั้นผมเคลื่อนพละกำลังด้านล่างให้มาสู่ด้านบนจากนั้น -- เขวี้ยงเต็มเหนี่ยว! "..............!" ขณะช่วงที่ผมจะขว้างออกไป ดราม่าเทอกี้ หมอบอยู่ในจุดที่เขาล้มลง ถึงแม้ผมจะยังไม่เขวี้ยงออกไป -- เมื่อเห็นดาบของเขาชี้ไปที่ท้องฟ้า ผมหยุดเขวี้ยงในขณะสุดท้าย และเขวี้ยงลูกกลิ้ง ที่ผมถืออยู่ลงพื้น มันสร้างรอยแตกขนาดใหญ่ไว้บนพื้น ผมเกือบขยี้นิ้วเท่าของผม...... "ทำไมถึงทำท่าอย่างนั้น? ดราม่าเทอกี้" "อย่าที่เห็น เรายอมแพ้" ดราม่าเทอกี้พูด "ถูกโจมตีด้วยสิ่งนั้นจากพละกำลังของเจ้า มันไม่ใช่สิ่งที่เราจะทนรับได้ -- มันคงใช้เวลาฟื้นฟูถึง 2 วัน" "เอ๋....?" "ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจอะไรผิด -- แวมไพร์ไม่ได้ฟื้นตัวจากบาดแผลในทันที ยิ่งไปกว่านั้นเชื้อสายข้านั้นอ่อนแอด้านการฟื้นตัว -- แต่เชื้อสายเจ้าเป็นข้อยกเว้น ต้องเป็นเพราะเจ้าเป็นผู้ติดตามของฮาร์ทอันเดอร์เบลด" เป็น...อย่างนั้นจริงเหรอ? "เราบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? เจ้าคือที่ 1" "........." "ถึงแม้เราจะแพ้เพราะสมรรถภาพของเจ้า แต่เราก็พอคิดว่าชนะสามารถชนะเจ้าได้จากประสบการณ์ -- ดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ เราไม่สามารถทำให้เจ้าบาดเจ็บได้" "ไม่--จริงน่า" ความคิดที่ว่า ผมนั้นเป็นรองด้านประสบการณ์ - เป็นต่อด้านสมรรถภาพ ผมไม่เคยรู้สึกตัวในเรื่องนี้ -- แม้กระทั่งตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ "บางทีเจ้าอาจจะอยากให้ข้าพูดแบบนี้มากกว่า เราจะไม่สู้กับท่านอีกแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตเราด้วย" ดราม่าเทอกี้พูดออกมา ความเสียหายจากลูกทุ่มหนักหนักดูเหมือนว่าจะหายแล้ว -- แต่ดูเหมือนว่าไม่พร้อมที่จะต่อสู้ จบตรงนี้ -- เขาคือมืออาชีพ มืออาชีพอย่างแท้จริง ".....ขาขวาของคิสช็อต นายต้องให้คืนชั้นมา" "ตกลง" ดราม่าเทอกี้พยักหน้าจากนั้น เขาก็เปลี่ยนดาบให้กลายเป็นแขนดังเดิม "ตอนนี้เราซ่อนมันไว้ในที่ลับ -- แต่เราจะมอบให้ชายช่างเจรจาคนนั้นทันที ตกลงหรือเปล่า?" "....อา" "งั้นก็จบเรื่อง" ทันทีที่เขาพูด ร่างกายเขาก็กลายเป็นหมอก ผมคิดว่านั่นคือภาพหลอน แต่ไม่ใช่ ถึงแม้ว่าสายตาแวมไพร์จะผิดพลาดได้ แต่มันไม่ใช่ภาพหลอน พลังกลายร่าง เขาเปลี่ยนร่างกายให้กลายเป็นหมอก -- คงเป็นอย่างนั้น ดรามาเทอกี้หายไปแล้ว -- ถึงแม้จะร่างกายจะหายไปแล้ว -- แต่เสียงยังคงอยู่ "ผู้ติดตามของฮาร์ทอันเดอร์เบลด" "........อะไร?" ผมตอบกลับไป "เราจะถามท่านอีกครั้ง ท่านจะเป็นพวกพ้องเราหรือไม่?" "เป็นไปไม่ได้" ผมตอบชัดเจน ไม่ว่าจะถามสักเท่าไหร่ คำตอบผมก็ไม่เปลี่ยนไป "ชั้นไม่ค่อยรู้สึกชอบเรื่องแบบนั้น" "........" "เป็น Gakuen Inou Batoru ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว ผมไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ ดูเหมือนว่าเขาจะหายไปในความมืดเสียแล้ว หมอนี่จะรักษาสัญญารึเปล่า? ผมเริ่มกังวล จากนั้นผมก็เปลี่ยนความคิดและคิดว่าคงไม่เป็นไร เพราะโอชิโนะคงจัดการให้คำสัญญาป็นจริงเอง ถึงแม้ว่าจะไม่มีเรื่องอย่างนั้น ผมก็รู้สึกว่าแวมไพร์อย่างดราม่าเทอกี้จะรักษาสัญญา แวมไพร์ที่ครั้งนึงก็เคยเป็นคนเช่นกัน หือ? ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากถามเขาเกี่ยวกับรายระเอียดนิดหน่อย -- แต่มันคงดูไร้สาระ พวกเราไม่เหมาะกัน ฝากเขาพยายามที่จะกำจัดผมและคิสช็อต -- ฝากเราต้องการแขนขาคืนจาก 3 คนนั่น นั่นคือเหตุผล ".......ยังไงก็ตาม ขาขวา GET" นี่คือ 1 ใน 4 ถ้าผมดูเวลา มันเพิ่งผ่านไปไม่กี่นาที แต่ผมรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดมา 5 ครั้งแล้ว - ไม่ว่าร่างกายผมจะอมตะยังไง มันก็ยังยากอยู่ดี แม้จะยาก ก็ยังเหลืออีก 3 ใน 4 งั้น ผมคงต้องกลับไปซะก่อน.... เพราะพลังการฟื้นตัว ผมจึงไม่ค่อยรู้สึกอ่อนล้าสักเท่าไหร่ แต่จิตใจผมมันหมดสภาพเป็นพิเศษ ผมเก็บลูกบอลที่เกลื่อนตามพื้น..ว่าแต่ประตูห้องเก็บของจะทำไงล่ะ มันเตะให้มันเปิดออก .......ถ้างั้นผมคงทำอะไรไม่ได้ ผมวางมันกลับที่เดิม ด้วยสายตาแวมไพร์ -- ผมสังเกตุว่ามีใครแอบอยู่หลังอาคารเรียนที่อยู่อีกฝั่งของสนามกีฬา ใครสักคน -- ใครกัน? ไม่ใช่ดราม่าเทอกี้......อย่าบอกนะว่าที่เหลืออีก 2 คน? อพิโซดหรือกิลโยตินคัตเตอร์ ไม่ใช่ว่า....พวกเขาต้องมาสู้กับผมหลังจากนี้เหรอ ถ้างั้น....บางทีคงเป็นโอชิโนะ ขณะที่ทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญความเป็นกลาง จริงๆแล้วเขาคอยดูผมอยู่ -- เหมือนกับอาจารย์ของพวกพระเอกในการ์ตูนวัยรุ่น! ผมจำไม่ได้ว่านายทำให้ผมเป็นลูกศิษย์นะ แต่มันก็ทำให้ความมีความสุขนิดๆ -- เดี๋ยว ผมอาจจะเข้าใจอะไรผิด คนๆนี้ไม่ใช่โอชิโนะ เพื่อที่จะมองเห็นชันเจนขึ้น ผมเปลี่ยนมุมและเดินเข้าไปอีก 10 ก้าว สายตาผมในที่สุดก็จับภาพได้ ผมจ้องไปที่ดวงตาคู่นั้น นั่นมัน ฮาเนกาว่า ซึบาสะ ".........เอ๋" เอ๋? ทำไม -- เธอถึงอยู่ที่นี่ อย่าบอกนะว่าเธอตามผมมา ผมทิ้งร่องรอยไว้เหรอ แถมผมยังไล่เธออย่างหยาบคายอีก ผมสับสน ทำอะไรไม่ถูก ผมแค่ยืนเหมือนกับโอกิโมโนะ แต่ดูเหมือนว่าเธอรู้ว่าผมเห็นเธอจากตรงนี้ เธอจึงเดินมาหาผม ผมว่าผมได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ อั่ก....... เธอดูน่ากลัวกว่าดราม่าเทอกี้ 3 เท่า ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงน่ากลัวขนาดนี้.... หรือเป็นเพราะเธอคือฮาเนกาว่า? นักเรียนเกียรติยศ หัวหน้าห้องในหมู่หัวหน้าห้อง ฮาเนกาว่า ซึบาสะ "นี่มันอะไรกัน?" อยู่ๆเธอก็พูด ดูเหมือนท่าทางเธอตอนนี้จะไม่อนุญาตให้ผมใช้วิธีการเดิมๆ'แกล้งบื้อ' ผมถูกเห็น...... เธอเห็น.....ทุกอย่าง ถึงแม้เธอจะเห็นผมแค่เฉพาะนาทีสุดท้าย มันก็เหมือนกัน.....ผมยกลูกกลิ้งด้วยมือเดียว "หลังจากนั้น ชั้นก็ตามหาเธอ อยู่ดีๆเธอก็หายได้ แต่ว่าชั้นเห็นกระเป๋าเธออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน" ขณะที่เธอพูดเธอก็ชี้มาที่กระเป๋าที่เธอถือมาด้วยมือขวา กระเป๋าที่ผมวางไว้หน้าประตูอย่างไม่ต้องสงสัย อันที่เก็บคู่มือไอคิโด้ หนังสือเบสบอลและดนตรีคลาสสิก "ชั้นไม่แน่ใจว่าเธออยู่ในโรงเรียนหรือเปล่า เพราะเธออาจจะปีนประตูเข้ามาก็ได้" "..........." ทั้งๆที่เป็นนักเรียนเกียรติยศแท้ๆ แต่เธอนี่รุกหนักจริงๆ ยังไงก็ตาม ผมที่บื้อจริงๆที่วางกระเป๋าไว้นอกประตู ผมไม่เชื่อเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ "นี่อารารากิคุง เพราะจากตรงนั้นชั้นมองไม่ค่อยเห็นแต่....เธอได้ทำอะไรที่ดูเหมือนเรื่องในจินตนาการหรือเปล่า?" "......มันไม่ใช่เรื่องของเธอ" เวรจริงๆ "ยิ่งไปกว่านั้น ทำไมเธอถึงตามผมมา? ผมไม่เข้าเลยจริงๆ ผมบอกเธอว่าอย่าตามผมมา -- อย่ามาสร้างปัญหาอย่างการทำตัวเป็นเพื่อนผม" "......อารารากิคุง เธอไม่ใช่คนที่จะพูดเรื่องอย่างนั้นสักหน่อย" ตาของฮาเนกาว่า -- ดูน่ากลัวจริงๆ มันไม่ได้เย็นชาเหมือนกับคิสช็อต -- ถ้าจะให้ผมพูด มันเหมือนกับดวงตาที่กำลังคอยครวจสอบคุณ มันทิ่มแทงและทะลุทะลวง -- มันเป็นสายตาแบบนั้น "ชั้นขอโทษที่ทำให้เธอต้องพูดอย่างนั้น -- แต่ตอนนี้เธออยู่ในสถานการณ์ที่บังคับให้เธอต้องพูดแบบนั้น ใช่ไหมอารารากิคุง?" ฮาเนกาว่ายื่นกระเป๋าของผมที่เธอถือไว้ด้วยมือขวาให้ผม ถ้าเธอแค่มาส่งของคืน -- แค่นี้คงจะจบแล้ว "ชั้นสังเกตุช้าไปหน่อย ขอโทษนะ" เธอพูดต่อ "ถ้าเป็นอย่างนั้น ชั้นอยากที่จะช่วยเหลือเธอ ".....อย่ามายุ่งน่า" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเครียด "อย่ามากไปหน่อยเลย ผมเบื่อที่จะอยู่กับเธอ ผมชอบอยู่คนเดียว" "เธอโกหก เธอไม่ได้เป็นคนที่ชอบเกลียดคนอื่นหรือพวกเกลียดโลกสักหน่อย อย่างน้อยชั้นก็บอกได้ว่า อารารากิคุงรู้สึกสนุกที่ได้คุยกับชั้น" "นั่นเพราะผมต้องการสมบัติเธอยังไงล่ะ!" "แต่ครอบครัวฉันไม่ได้รวย!" "งั้นผมต้องการ Dakara!"(ชื่อน้ำดื่มยี่ห้อนึง) "หาเธอกระหายน้ำก็เอาไปเลย!" ผมเผลอกัดลิ้นตัวเอง(อารารากิหมายถึง Karada ที่แปลว่าร่างกาย" "ผมหมายถึงผมต้องการร่างกายเธอยังไงล่ะ!"("[...]dakara karada[...]") "Dakara หรือว่า ร่างกาย อย่างไหนกันแน่!?" "ร่างกาย!" ผมตะโกน ผมไม่เข้าใจว่าผมพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว "ถ้าเธอให้ผมดูกางเกงในเธออีกครั้ง ผมจะยอมดีกับเธอ!" "เข้าใจแล้ว" ฮาเนกาว่ายังใจเย็น ไม่สับสน ไม่ขยับแม้แต่คิ้ว เธอเปิดกระโปรงนักเรียนอย่างเป็นธรรมชาติ และแล้วเธอก็เผยให้ผมเห็น กางเกงใน สีเทามืด มีลวดลายเล็กน้อง มันเป็นแบบทื่อๆ ไม่มีรูปแบบและเครื่องประดับ ซึ่งดูเหมือนจะสร้างจากวัตถุดิบทางธรรมชาติ "พอใจรึยัง? เห็นชัดรึเปล่า?" "..........." "ถ้าเธออต้องการ ชั้นถอดเสื้อให้ก็ได้นะ" ฮาเนกาว่า -- เธอพูดอย่างเงียบๆขณะที่กระเปิดยังเปิดอยู่ เธอเป็นคนดี แต่ -- ไม่ใช่แค่นั้น เธอยังแข็งแกร่งอีกด้วย คนอย่างผม -- ไม่ใช่คู่ต่อสู้เธอเลยจริงๆ "......กรุณายกโทษให้ผมที่พูดจาเลวร้ายด้วยครับ" ผมก้มหัวเท่าที่จะทำได้ ฮาเนกาว่ายังคงเปิดกระโปรงอยู่ ผมไม่ได้ก้มหัวเพราะอยากจะดูกางเกงในฮาเนกาว่า จริงๆนะ!!! ผมทำไปเพื่อการขอโทษ!!!! และเพื่อขอร้อง "ได้โปรดเป็นเพื่อนกับผมด้วยครับ" เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 8 END จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 12:34:34

ความคิดเห็นที่ 3 ฉันพร้อมที่จะยกทั้งร่างกายและจิตใจให้เธอเลยล่ะ อารารากิคุง *0* จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 13:19:47

ความคิดเห็นที่ 4 เทพแบบไม่รู้ตัวสินะหงอน จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 13:44:47

ความคิดเห็นที่ 5 ยังเดาไม่ออกเลยว่าชินโบจะเอาเนื้อหาตั้งขนาดนี้มายัดให้เหลือ 2 ชม.ยังไง? หรือจะทำเป็นสอง movie ? จากคุณ : บักจืดจาง เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 14:00:55

ความคิดเห็นที่ 6 นึกว่าจะบรรยายกางเกงในซัก 2 หน้าอีกรอบ จากคุณ : BT82 เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 14:29:44

ความคิดเห็นที่ 7 การได้มอง กกน ฮาเนกาว่า มันคงเป็น สุดยอดความสุข จริงๆ จากคุณ : sakza เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 15:08:31

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้สึกว่าน้องบุจะเป็นนางเอกอย่างที่ จขกท.ต้องการเลยแฮะ กลับเห็นว่าน้องแมวสุดยอดมากกว่าซะงั้น  -_-" จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 16:26:05

ความคิดเห็นที่ 9 #8 น้องเเกยังไม่มีบทเลยท่าน  ใจร้อนจริงๆ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 16:34:43

ความคิดเห็นที่ 10 ก็มัน8 ตอนแล้วนี่นาท่าน  Fate Linegod จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 16:36:31

ความคิดเห็นที่ 11 "แค่" 8 บทครับ koyomi vamp มี 18 บท และผมขอยืนยันเลยว่าฮาเนคาว่าบทสู้คิสช็อตไม่ได้แน่นอน จากคุณ : บักจืดจาง เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 16:46:58