ความคิดเห็นที่ 1 ก่อนที่ผมจะอธิบายสถานการณ์ต่างๆให้ฮาเนกาว่าฟัง ผมยังมีเรื่องที่ต้องทำ แถมตอนนี้ยังเป็นเวลาดึกแล้วผมจึงขอให้ฮาเนกาว่ากลับไปก่อน แล้วสัญญาว่าจะบอกทุกอย่างกับเธอในคืนพรุ่งนี้ จากนั้นผมก็กลับไปที่โรงเรียนร้างตามปกติ - โอชิโนะไม่อยู่ ผมบอกคิสช็อตที่กำลังรอผมอยู่ที่ห้องเรียนชั้น 2 เรื่องที่ผมเอาขาขวาเธอมาสำเร็จ "ทำได้ดีมาก" คิสช็อตพูด "การเป็นข้ารับใช้ของเราแน่นอนว่าเจ้าจะได้รับพลังแบบเราด้วย อย่างดราม่าเทอกี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้เจ้า" "ว่าแต่พูดถึงหมอนั่นแล้ว....หมอนั่นก็รู้จักยอมแพ้ด้วยแฮะ" "เพราะว่าใน 3 คนนั้น หมอนั่นเป็นคนที่ฉลาดที่สุดยังไงล่ะ -- เราไม่ได้อยากจะให้เจ้ากลัวหรอกนะ แต่อีก 2 คนคงไม่ง่ายอย่างนี้แน่" "ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นน่ะนะ....." เอพิโซด ชายที่แบกกางเขนยักษ์ไว้บนบ่า ที่ดูท่าทางน่าอันตราย -- และชายที่ดูเหมือนนักบวช......กิลโยตินคัตเตอร์ ต้องมีอะไรอันตรายซ่อนอยู่แน่ๆ ผมได้แต่คิดอย่างนี้ "ยังไงก็ตาม เจ้าควรจะยินดีสักหน่อยนะ เพราะเจ้าก้าวเข้าใกล้ความเป็นมนุษย์ไปอีกก้าว" "จริงอ่ะ....?" ขอบคุณ แต่ ผมมีความคิดที่ว่า ผมค่อยๆห่างไกลจากความเป็นมนุษย์เช่นกัน "แม้ว่าดราม่าเทอกี้จะเป็นแวมไพร์และมีพลังเหนือมนุษย์ แต่ดูเหมือนว่าผมจะฟื้นตัวได้เร็วกว่านะ -- ถ้างั้นผมขอถามอะไรหน่อย ผมสามารถตายได้กี่ครั้ง?" "ใครจะไปรู้ล่ะ" คิสช็อตตอบ "หากไม่ทดสอบ เราก็ไม่รู้เช่นกัน" "ใครจะไปทดสอบกันฟะ!" พอใกล้รุ่งสาง ขณะที่ผมก็เริ่มง่วงเล็กน้อย โอชิโนะก็กลับมา เขายังใส่ชุดฮาวายเหมือนเคย "......ว่าแต่คิดถึงเรื่องเสื้อผ้า ทำไมเสื้อผ้าเธอดูไม่สกปรกเลย เป็นไปได้ยังไง?" "หือ? เพราะว่าเสื้อผ้าของแวมไพร์เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไงล่ะ" คำถามนี้ถามโดยใครบางคนที่แขนเสื้อขาดกระจุยเพราะดราม่าเทอกี้ และมันก็ไม่ได้ช่วยให้ดูเหมือนนักร้องเพลงร็อคด้วย "เสื้อผ้าของดราม่าเทอกี้ก็หมายเป็นหมอกเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?" "เสื้อผ้าเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย เหมือนกับดาบทรงเกรียวคลื่นนั่นน่ะเหรอ?" "ถ้าจะให้อธิบาย เสื้อผ้ามาจากพลังการสร้าง เราก็เช่นกันเวลาเราต่อสู้ก็ใช้ดาบ แต่ในกรณีของเราจะต่างกับดราม่าเทอกี้ เราไม่ได้ใช้พลังกลายร่าง เราใช้พลังสร้างมันขึ้นมาแทน" "ยอดเลย....." ว่าแต่กฏอนุรักษ์พลังงานและกฏอนุรักษ์มวลไปไหนกัน? ช่างไงก็ช่างเถอะ "กลับมาแล้วเหรอ โอชิโนะ" "กลับมาแล้วครับ~" โอชิโนะเดินอย่างไม่รีบร้อน มือของเขาถือกระเป๋าเดินทางอยู่ -- ข้างในกระเป๋าคงเป็นขาขวาของคิสช็อต "อารารากิคุง ทำได้สวยนี่" "ผมยังไม่สมควรจะที่จะได้รับคำชมหรอก" "พูดอะไรกัน? นายพยายามสู้ได้ดี ผมแอบมองอยู่ รู้รึเปล่า?" ".....จริงเหรอ?" "อา" โอชิโนะพยักหน้า "แถมผมยังรู้ด้วยว่าอารารากิสั่งให้ผู้หญิงเปิดกระโปรง" "..........." ผมจำได้ว่าตอนที่ผมเข้าใจผิดว่าฮาเนกาว่าที่หลบหลังอาคารคือโอชิโนะผมรู้สึกดีใจนิดหน่อย แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกอายมาก เขาเห็นมันจริงๆ..... อย่างน้อยก็อย่าพูดต่อหน้าคิสช็อตสิเซ่!! "เอ่อ....ว่าแต่เรื่องนั้นน่ะ โอชิโนะ" "อ้า ไม่ต้องห่วง ผมแอบมองอยู่ข้างหน้านาย จากมุมนั้นมองกางเกงในไม่เห็นหรอก" "ผมไม่ได้เป็นห่วงเรื่องนั้นสักหน่อย!" "นายมีเพื่อนดีนะ เพื่อนร่วมชั้นเหรอ?" "คนละห้องกัน แต่ ใช่....เราเป็นเพื่อนกัน เธอชื่อฮาเนกาว่า หัวหน้าห้องในหมู่หัวหน้าห้อง" ผมพูด รู้สึกน่าอายจัง "ยังไงก็ตาม นายควรจะอธิบายให้ดีๆนะ -- เธอคนนั้นดูฉลาดด้วยสิ" "ผมก็ว่าจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไงน่ะ" "นายก็แถไปสิ" "ล้มเหลวไปแล้ว" "นั่นสินะ ถ้าคือผู้หญิงล่ะก็ ไม่ว่านายจะระวังขนาดไหนก็ไม่พอหรอก" "ผมว่ามันไม่เกี่ยวกับเรื่องผู้ชายหรือผู้หญิงสักหน่อย" "อ้า นายนี่ไม่รู้ตัวเองเลยนะ ผู้ชายน่ะ แค่ท่าเต้นเดียวยังคิดไม่ได้เลย ไม่เหมือนกับผู้หญิง" "......ถ้าพูดอย่างนั้นมันก็เหมือนกับมีแต่ผู้หญิงเท่านั้นที่มีความคิดสร้างสรรค์ แต่จริงๆแล้ววิชาพละของผู้หญิงเค้าให้คิดท่าเต้นเท่านั้นเองนี่" "ยังไงก็ตามอารารากิคุง ถ้าชีวิตประจำวันของเรากลายเป็นอนิเม คนที่ถึงจะขยับอย่างบ้าคลั่งก็ยังไม่สามารถเต้นได้ก็คือนายใช่ไหม?" "แล้วทำไมชีวิตประจำเราถึงต้องไปทำเป็นอนิเมเล่า!!" "แต่ว่านะ อารารากิคุง ถึงจะตอบโต้มาได้เท่แค่ไหน แต่มันก็ไม่เห็นหน้าตานายในดราม่า CD หรอกนะ รู้ไหม?" "ชีวิตประจำวันเราเป็นดราม่า CD เหรอ!?" "เอาเถอะ ดีแล้วที่นายมีความสุข รู้สึกเหมือนฉากจบ Mashin Hero Wataru เลย" "คนละยุคกันแล้ว!" ยังไงก็เถอะ สำหรับผู้ชาย ผู้หญิงทำอะไรกันในวิชาคิดท่าเต้น มันคือปริศนาจริงๆ...... ผมคิดไม่ออกจริงๆนะ "อา นี่โอชิโนะ พูดถึงเรื่องผู้หญิงแล้ว ยังมีอีกอย่างที่กวนใจผมเกี่ยวกับวิชาพละน่ะ เรื่องมันเกิดเมื่อตอน ม.ต้น วิชาสุขศึกษากับพละ บางครั้งชายหญิงก็จะเรียนแยกกัน ตอนนั้น พวกผู้หญิงเค้าทำอะไรกัน?" "อารารากิคุงนั่นมัน---" เขาเริ่มพูด ดูเหมือนว่าโอชิโนะจะเปลี่ยนใจ "---นั่นผมไม่รู้ มันเป็นเรื่องที่แม้แต่ผมก็ไม่รู้" "อา นั่นสินะ" "จริงด้วย ตอนที่นายอธิบายสถานการณ์ให้ผู้หญิงที่ชื่อฮาเนกาว่าฟัง นายก็ถือโอกาสถามเธอซะเลยสิ ใช่ไหม? เธอต้องตอบนายแน่" "อา จริงด้วย เป็นความคิดที่ดี" แน่นอน ผมอาจจะคิดไปเอง แต่ผมรู้สึกได้ถึงรังสีอาฆาตเล็กน้อย "เฮ้" คิสช็อตพูดตัดบท "คุยเรื่องไร้สาระเสร็จรึยัง?" "หืม? อ้า - ฮ่า ฮ่า ฮาร์ทอันเดอร์เบลด ดีจริงๆที่เธอคึกคัก มีอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอ? มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่--" โอชิโนะหัวเราะพลางเปิดซิปกระเป๋าเดินทาง จากนั้นก็เอามือล้วงลงไป ควักเอาขาขวาคิสช็อตออกมา "........." มันถูกยัดไปทั้งอย่างนั้น ไม่มีแม้แต่ผ้าพันไว้ เหมือนกับคดีฆาตกรรมแปลกประหลาด...... "ตามที่สัญญา - หมอนั่นคืนมาจริงๆ" ดราม่าเทอกี้ แวมไพร์ที่เป็นนักฆ่าแวมไพร์ "ไอ้เรื่องการเจรจาน่ะ มันจะเป็นปัญหาถ้าไม่มีความน่าเชื่อถือ - ความน่าเชื่อถือเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ใช่ไหม? เพราะถ้าไม่มีความน่าเชื่อถือ การเจรจาย่อมไม่เกิด โดยเฉพาะยิ่งเป็นมืออาชีพ ยิ่งติดค้างหนี้ไว้ไม่ได้ - เอานี่ไป ฮาร์ทอันเดอร์เบลด" โอชิโนะเอาขาขวาให้คิสช็อต คิสช็อตรับไว้ เป็นภาพที่สวยงาม "......ว่าแต่ เธอจะทำยังไงล่ะ? ตอนนี้ขาเธอมันคนละขนาด....คงเอาไปแทนที่ไม่ได้ใช่ไหม?" "ทำอย่างนี้ไง" เธอพูด คิสช็อตถือขาขวาของตัวเองด้วยมือทั้งสองข้าง"อ้าา"เธออ้าปากกว้าง จากนั้นก็กัดลงไป เธอเริ่มกินมัน งั่บๆ กรุ่บๆ ทั้งเนื้อและกระดูก "............." เอาไปฉายในอนิเมไม่ได้แน่ เด็กผู้หญิงอายุ 10 ขวบ กำลังกินขาของผู้ใหญ่ "อื๋อ?" อยู่ๆคิสช็อตก็หันมาทางนี้ "เจ้าไม่ควรมองเรานะเจ้างั่ง -- มีมารยาทหน่อย" "อ๊ะ จริงด้วย--" ถึงจะไม่บอก ผมก็ไม่ได้อยากจะเห็นเหมือนกัน ผมและโอชิโนะออกจากห้องมารอที่ระเบียง ".....ในระหว่างที่คิสช็อตกำลังกินอยู่ ผมมีบางอย่างอยากจะถามนาย" "หืม? เรื่องอะไรล่ะ?" "ถ้านายได้มองผมอยู่ ตอนที่ดราม่าเทอกี้ขยี้แขนผม - แต่มันก็ฟื้นตัวในทันที แต่ว่าทำไมแขนขาของคิสช็อตถึงไม่ฟื้นตัวล่ะ" "เพราะว่า ก่อนที่เธอจะได้เจอกับฮาร์ทอันเดอร์เบลด เธอได้เกือบสูญเสียพลังอมตะของแวมไพร์ไปแล้ว - เธอไม่คิดอย่างนี้เหรอ?" "เปล่า ผมคิดดูแล้ว แต่ว่าตอนที่มือผมถูกตัดมันกลับฟื้นตัว มือที่ขาดก็หายไป ถ้าเป็นอย่างนั้นแขนขาคิสช็อตก็ควรจะหายไป แต่มันไม่เป็นอย่างนั้น ทำไมกัน? ไม่ฟื้่นตัวและไม่หายไป" "ผู้หญิงคนนั้นเป็นสายพันธ์พิเศษ อารารากิคุง" โอชิโนะพูด "แขนขาของเธอ - ถูกพวกนั้นขโมย เหมือนกับว่าพวกนั้นอยากเป็นเจ้าของซะเอง" ".........." "พวกนั้นแยกแขนขาเธอออกมาจากร่างกาย หรือจะบอกว่า พวกนั้นขโมยไป สาเหตุที่แขนขาเธอไม่ฟื้นตัวหรือว่าหายไป เพราะว่ามันถูกผนึกไว้ หากหยุดไม่ให้มันหายไป เธอก็จะไม่ฟื้นตัว - คิดดูแล้ว นี่เป็นวิธีต่อกรไคอิคิลเลอร์ที่ได้ผลจริงๆ....นายก็ควรระวังไว้เหมือนกัน" โอชิโนะใช้น้ำเสียงที่ดูน่ากลัว "ดราม่าเทอกี้ดูเหมือนว่าจะอยากให้นายเป็นพวก แต่ว่านะอารารากิคุง นายคือผู้ติดตามของของฮาร์ทอันเดอร์เบลด แขนขานายก็อาจถูกขโมยเช่นกัน เพราะงั้นนายควรจะระวังไม่ให้เป็นเหมือนตัวอย่างนะ" "จ..จริงดิ?" "ฮ่าฮ่า นายคิดจริงจรังเหรอเนี่ย ยังไงล่ะ เนื่องด้วยนั่นมันเป็นวิชาพิเศษน่ะ มันไม่สามารถเอามาใช้บ่อยๆได้หรอก นายเย็นใจได้เลย วิธีนั้นค่อนข้างยุ่งยาก - ซึ่งต้องใช้ 3 คนในการทำงาน ตอนนี้เหลือแค่ 2 เพราะงั้น ความเสี่ยงเรื่องนี้ไม่มีอีกแล้ว" "......คู่ต่อสู้ของผมต่อไปเป็นใคร?" ผมถาม "เป็นแอพิโซด หรือว่า กิลโยตินคัตเตอร์?" แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 55 21:59:54 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 21:59:11

ความคิดเห็นที่ 2 "พวกนั้นคือคนตัดสินน่ะ เพราะงั้นผมบอกไม่ได้หรอก แต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นเอพิโซด ยังไงก็ตาม ผมอยากจัดการมันให้เร็วที่สุด นายจะได้กลับไปเป็นมนุษย์เร็วขึ้น" "โอชิโนะ" ความกวนใจเล็กน้อย ผมต้องถามเรื่องนั้น - ก่อนที่จะคุยกับฮาเนกาว่า ผมอยากให้แน่ใจในเรื่องนั้น "ผม...สามารถกลับไปเป็นมนุษย์ได้จริงๆเหรอ?" "ถ้านายเอาแขนขาฮาร์ทอันเดอร์เบลดกลับมาได้ นายก็จะกลับไปเป็มนุษย์ เธอไม่ได้บอกนายอย่างนี้เหรอ?" "คือ - ไม่ใช่ว่ามันมีความเป็นไปได้ว่าคิสช็อตจะโกหกเหรอ?" เพื่อที่จะเอาแขนขาคืน เธอจึงโก--" "เฮ้" เขาเอานิ้วจิ้มหัวผมเบาๆ "นายไม่ควรสงสัยเธออย่างนี้นะ มันน่าเศร้าไม่ใช่เหรอ?" ".....แต่-" "พูดถึงคนที่เป็นผู้ช่วยชีวิตนายอย่างนี้ นายนี่มันอกตัญญูจังเลย" โอชิโนะ เขาพูดว่า - อกตัญญู? ผู้ช่วยชีวิต? คิสช็อตเป็นคนช่วยชีวิตผม เมื่อกี้โอชิโนะพูดอย่างนี้เหรอ?" "โว้ว ทำหน้าอะไรของนายน่ะ อารารากิคุง - มีอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอ?" ".....อย่าทำเหมือนนายมองทะลุผมนะ" "ตัวนายมันโปร่งใส่หมดแล้ว - นายสละชีวิตตัวเองเพื่อฮาร์ทอันเดอร์เบลด นายเสนอคอตัวเองไปให้เขี้ยวของเธอ ผมคิดว่ามันวิเศษมากเลย ผมคิดว่ามันเป็นการกระทำที่เจ๋งมากๆ แต่ว่านะ อารารากิคุง ตรงนั้นนายควรจะตายแล้วล่ะ" ผมถูกดูดเลือด ผมถูกดูดเลือดโดยไม่เหลือสักหยด ตอนนั้นผมคงจะต้องตายไปแล้ว ไม่สิ - ตอนนั้นผมคงตายไปครั้งนึงแล้วแน่นอน "แต่ว่านายก็คืนชีพมากลายเป็นแวมไพร์" "......นั่นเพราะกฏที่ว่า ถ้าถูกแวมไพร์ดูดเลือด ก็จะกลายเป็นแวมไพร์โดยไม่มีข้อยกเว้นไม่ใช่เหรอ? เพราะงั้นผมถึงกลายเป็นแวมไพร์ แต่จะให้เป็นเหมือนผู้ช่วยชีวิตมัน--" "ไม่มีข้อยกเว้น? ใครพูดอย่างนั้นกัน" โอชิโนะยิ้มกวาง เขายังคงคิดเหมือนมองทะลุจิตใจผมอยู่ดี ความคิดที่ว่าเขามองทะลุเห็นความกังวลและไม่เชื่อใจที่กลายเป็นตะกอนในหัวใจผม "คิสช็อตบอก" "แค่เธอพูดคนเดียวเนี่ยเหรอ? นายไม่คิดว่ามันมีโอกาสที่เธอโกหกนายเหรอ?" "ไม่มีทาง" มันเป็นเรื่องโกหกเหรอ? นี่มันเรื่องโกหกเหรอ? "ผมไม่ได้อยู่ข้างฮาร์ทอันเดอร์เบลดหรอกนะ เพราะงั้นผมจะอธิบายให้ เมื่อแวมไพร์ดูดเลือดมนุษย์ มันมี 2 แบบ 1 คือดูดเพื่อเป็นอาหาร - อีกแบบคือเพื่อสร้างผู้ติดตามเหมือนข้ารับใช้ส่วนตัว ทั้ง 2 อย่างมันต่างกันมาก โอชิโนะพูดแล้วยิ้มเล็กน้อย "ในการสร้างผู้ติดตาม นายจะต้องดูดพลังงานเพียงนิดเดียว - ลองคิดดูสิ ถ้าเธอดูดเลือดนายเพื่อเป็นอาหาร ถึงแม้จะไม่ฟื้นฟูเต็มที่ แต่เธอคงไม่สูญเสียความสามารถไปมากขนาดนี้ "คือ - แต่ว่า" มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่ว่าคิสช็อตเคยพูดเอาไว้ - ที่ใต้เสาไฟถนน ดื่มเลือดของผมส่วนหนึ่ง - เป็นมาตรการฉุกเฉิน รูปร่างปัจจุบันของเธอ มันเป็นไปได้ว่า - เธอใช้มาตรการฉุกเฉิน? มันเป็นไปได้ว่า - เธอได้รับสารอาหาร? มันเหมือนกับ - เด็กที่ขาดอาหาร "แท้จริงแล้ว ร่างกายปัจจุบันของเธอดูเหมือนว่าจะเหลือแค่พลังฟื้นตัว เธอสูญเสียกระทั่งทักษะการดูดเลือด" "เอ๋? จริงเหรอ?" "จริงสิ ร่างกายของเธอก็มันก็คล้ายกลับการหลบภัยฉุกเฉิน - ปิดผนึกความสามารถทุกอย่าง แลกกับการมีชีวิตอยู่ จริงๆแล้วถ้าเธอดูดเลือดนายเพื่อเป็นอาหาร เธอคงอยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้" "งั้น..." ผมโต้ตอบ ".......เพื่อเอาแขนขาคืนมาจาก 3 คนนั้น ถึงขนาดยอมสูญเสียความสามารถเกือบทั้งหมดไปรวมทั้งการดูดเลือด เพื่อสร้างผมเป็นผู้ติดตาม?" "ไม่เลย มันไม่ใช่อย่างนั้น" โอชิโนะโบกมือไปมา "แน่นอนว่ามันอาจจะเป็นอย่างนั้น และถึงแม้นายจะไปถามเธอ เธอก็คงตอบมาอย่างนั้นแน่นอน แต่ว่านะ มันเหมือนมีเหตุผลอะไรบางอย่างติดอยู่ ผมคิดว่า ฮาร์ทอันเดอร์เบลดไม่สามารถทำใจฆ่านายได้น่ะ" "........." "แวมไพร์ โดยเฉพาะฮาร์ทอันเดอร์เบลด ไม่ชอบเรื่องการสร้างผู้ติดตามหรอกนะ - ถึงแม้จะอยู่ในสภาพเกือบตายก็เถอะ พวกนี้ไม่ยอมสร้างผู้ติดตามเพื่อช่วยตัวเองหรอก ถ้าฮาร์ทอันเดอร์เบลดเป็นอย่างที่ผมได้ยินมา เธอต่างจากแวมไพร์ตนอื่นมาก - เธอกำลังจะตายและเพื่อไม่ให้อารารากิคุงตาย เธอไม่มีทางเลือกนอกจากทำให้นายเป็นข้ารับใช้ ผู้ช่วยชีวิต ถ้ามันเป็นอย่างนั้น - คิสช็อตก็คือผู้ช่วยชีวิตผม ใช่แล้ว ตอนแรกที่คิสช็อตเรียกผม เธอไม่ได้มีความตั้งใจที่จะสร้างผู้ติดตาม แค่อาหาร คือความตั้งใจของเธอ แค่มาตรการฉุกเฉิน คือความตั้งใจของเธอ แต่ถึงอย่างนั้น เธอ - กลับพูดขอบคุณ กับคนๆนึงที่เป็นมนุษย์ไร้ค่า กับผมที่เสนอคอของตัวเองให้ "อารารากิคุง ตอนที่นายตื่นขึ้นมา ฮาร์ทอันเดอร์เบลดนอนอยู่ข้างๆนายใช่ไหม? เธอใช้แขนนายเหมือนกับหมอน ไม่ใช่ว่าเธอคอยดูแลนายมาตลอดเหรอ?" "คอยดูแลมาตลอด -- " "เพราะว่าคนที่ถูกสร้างเป็นผู้ติดตามมันมีความเสี่ยงที่จะเกิดการบ้าคลั่ง เธอจึงคอยดูแลไม่ให้มันเกิดขึ้น บางทีผมควรจะบอกว่าเธอคอยเฝ้าดูแลนาย แต่จากนั้น.....จากนั้นเพื่อนจะช่วยนายที่เผยตัวไปโดน แสงอาทิตย์แบบไม่ระวัง เธอก็รีบออกไปช่วยนานทันทีโดยไม่ลังเลด้วยความเสี่ยงที่เธอจะระเหยไปด้วย" โอชิโนะพูดต่อ "มันอาจจะใกล้เคียงกับความรู้สึกที่มนุษย์มีให้กับสัตว์เลี้ยง - แต่อย่างน้อยฮาร์ทอันเดอร์เบลดเชื่อมั่นในตัวนาย" "เชื่อมั่นเหรอ - หืม" "เพราะงั้น ถ้านายไม่เชื่อในตัวเธอมันคงน่าเศร้า ผมไม่ได้บอกไปแล้วเหรอ สิ่งที่สำคัญที่สำคัญมากที่สุดคือความเชื่อถือ อารารากิคุง ไม่ต้องห่วง นายจะกลับไปเป็นมนุษย์ได้ - ปัญหามันจะอยู่หลังจากนั้นแทน" ".....หลังจากนั้น?" "คิดเหมือนตัวเองเป็นผู้เสียหายหรืออะไรอย่างนั้น ทำเหมือนตัวเองเป็นผู้เสียหาย - มันไม่น่ามองเลยนะ เป็นคำที่รุนแรงจริง "ผมไม่ได้พูดเอาใจนายหรอกนะ....ยังไงก็เถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้ตัวเองเป็นผู้เสียหายหรอกสักหน่อย" "แค่นี้ก็พอแล้ว อย่าลืมที่ตัวเองพูดล่ะอารารากิ จากมุมมองของผมนะ - นายนี่มันยี่สิบจริงๆ{廿い} "ยี่สิบ?"{にじゅうい} "อ้า ขอโทษที ซื่อจริงๆน่ะ"{甘い} โอชิโนะแก้ให้ตัวเอง "การเจอกับไคอินั้นต้องมีสาเหตุ - ผมจะบอกว่า อารารากิคุง เหตุผลในตอนที่เผชิญหน้ากับแวมไพร์ นายจำเป็นต้องคิดมากกว่านี้นะ" "นั่น....เป็นโอกาส - ไม่ใช่เหรอ?" "มันอาจจะเป็นโอกาส แต่ว่าสิ่งที่นายต้องคิดก็คือ ทำไมโอกาสถึงเกิดขึ้นมาได้ เอาเถอะ - ตอนนี้คงดีกว่าถ้านายคิดแต่เรื่องเอาแขนขาอันเดอร์เบลดกลับมาก่อน ผมไม่มีหน้าที่ที่ต้องเป็นห่วงนาย แต่ว่านะอารารากิคุง วิธีการต่อสู้ของนายมันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจน่ะ" "ยังไง....ผมคงไม่สามารถพูดว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมได้หรอก" หากผู้เชี่ยวชาญอย่างโอชิโนะพูดอย่างนั้น - ผมก็ได้แต่หวังว่าตัวเองจะไม่เป็นไร ใช่ แม้เธอจะทำวางกล้ามใหญ่ แต่คิสช็อตนั้นเชื่อมั่นในตัวผม - เธอเรียกผมว่าผู้ติดตาม แต่เธอคิดว่าผมติดนี้ชีวิตเธอ ถ้าอย่างนั้น ผมก็ต้องมีชีวิตอยู่กับเธอ ตอบกลับความเชื่อมั่นด้วยความเชื่อมั่น - เชื่อมั่นใครความสัมพันธ์ของกันและกัน "เอาล่ะ เธอคงจะกินเสร็จแล้วล่ะ" "อา...จริงด้วย ผมต้องถามเรื่องคู่ต่อสู้คนถัดไป เอพิโซด" เราเปิดประตูและเดิมกลับเข้าไปในห้อง คิสช็อต อาเซโรราโอเรี่ยน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด - รูปลักษ์เปลี่ยนไป จาก 10 ปี กลายเป็น 12 ปี เธอโตขึ้น ขณะที่เราไม่ได้มองดูอยู่ เธอโตเร็วจริงๆ เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 9 END แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 55 22:00:47 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 21:59:37

ความคิดเห็นที่ 3 ไม่หลงเสน่ห์แมวหรอกครับ หมดทั้งใจยกให้ปูไปแล้ว จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 22:32:22

ความคิดเห็นที่ 4 ผมไม่ยอมโดนดักแก่คนเดียวหรอก!! จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 23:08:34

ความคิดเห็นที่ 5 ^ เข้! วาตารุ ช่อง 3 ใช่ไหม จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 23:56:35

ความคิดเห็นที่ 6 #5 ช่อง 3 กับ ช่อง 7  อันไหนเก่ากว่ากันอะ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 00:27:02

ความคิดเห็นที่ 7 ^ ผมยังจำไม่ได้เลยว่าฉายช่อง 7 ด้วยเหรอ - -" เมื่อก่อนดูแต่ช่อง 3 ยกเว้นตอนเจ้าขุนทองออก จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 00:44:30

ความคิดเห็นที่ 8 ฮะๆ แอบตามไปอ่านในตุรกี เรียบร้อยแล้ว เลยไม่ได้เข้ามาโพสต์ขอบคุณท่านที่เอามาแปะเลย (เพราะท่านเฟทแท้ๆ ผมจึงตามจนเจอได้ ขอบคุณครับผม ฮา) ปล. พูดก็พูด เห็นพวกท่านคุยกันในบอร์ดนั่นแล้วแลดูสนุกมาก อยากแจมนะ แต่ไม่มีไอดีเลยอด =3=" ปล2. ผมอวยแมวเป็นเพื่อน ท่านหูแมว ขอรับ แต่บุผมก็เชียร์นะ XD แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 01:23:18 จากคุณ : Setsu[Ryu] เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 01:22:15

ความคิดเห็นที่ 9 จำได้แต่วาตารุช่อง3แหะ เคยฉายช่อง7ด้วยรึเนี่ย จากคุณ : guidega เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 07:37:22

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้ชักรู้สึกแล้วแฮะว่า ฮาร์ทอันเดอร์เบลด คิดอะไรกับเจ้าโคโยมิ แบบลึกซึ้งซะด้วย แต่.... มันอะไรกันคุยกันไม่กี่ประโยคโดยตอนแรกยังวางฟอร์มถือดีมองมนุษย์ว่าเป็นอาหาร พอเจ้าโคโยตี้ เอ๊ย โคโยมิ (โทษที ลิ้นพันกัน..XD) หนีไปก็ผิดหวังถึงกับร้องให้ แล้วเมื่อเจ้าโคฯ กลับมาเอียงคอให้ดูดเลือดถึงกับเปลี่ยนใจดูดแค่พออิ่มแล้วเปลี่ยนให้กลายเป็นข้่ารับใช้แทน ...แล้วก็คอยดูแลช่วยเหลือตั้งหลายๆอย่างจนเจ้าโคฯฟื้น มันไม่ง่ายไปหน่อยรึเจ๊ สำหรับปิศาจดูดเลือด (ไม่ชอบคำว่าแวมไพร์สักเท่าไหร่ ฝรั่งมันมีปัญญาแบ่งผีทั้งหลายได้แค่แวมไพร์ ซอมบี้ มนุษย์หมาป่าแค่นี้แล้วก็เอะอะอะไรก็เรียกผีดูดเลือดว่าแวมไพร์ไปหมด) อายุ 500 ปีอย่างเจ๊ฮาร์ท ทำไมมาตายน้ำตื้นเอาง่ายๆอย่างนี้ล่ะ คนประเภทเจ้าโคโยมินี่ เจ๊น่าจะกินไปไม่ใข่น้อยแล้วไม่ใช่เรอะ ความอ่อนแอ กลัวตาย ว่าจะตายขึ้นมาจริงๆอย่างโดดเดี่ยวในที่ต่างแดนเปลี่ยนปิศาจอมตะอายุ 500ปี ให้มา้เลี้ยงต้อยเลยเหรอ ติดใจตรงนี้นิดเดียวเท่านั้นแหละ นอกนั้นชักจะเห็นว่ารักของเธอเหนือกว่าความรักแบบหนักหน่วง บ้าคลั่งอย่างนู๋ปู และรักแบบกิ๊กของ งู และลิง ขึ้นมาแล้วแฮะ จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 08:44:21

ความคิดเห็นที่ 11 #11 ที่ทำให้เจ๊ต้องจนมุมอย่างนี้  ถ้าบอกไปจะเป็นการสปอยอย่างรุนเเรงท่าน  ตามอ่านไปเรื่อยๆ เถอะเเล้วจะรู้ว่า ทำไมพลังของคิสช็อตหายไปมากมายมหาศาลขนาดนี้    เห็นไอ้หงอนมันยำนักล่าเเวมไพร์เล่นก็น่าจะรู้เเล้วว่าการที่คิสช็อตจะเเพ้ยับเยินขนาดนี้เป็นไปไม่ได้เลย  เเต่เป็นเพราะอะไรก็ตามอ่านกันต่อไป จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 10:50:35

ความคิดเห็นที่ 12 #10 คงเพราะมีหงอนนี่ละมั้งที่กล้าวิ่งกลับมาให้ดูดเลือดจนหมดตัีวเพื่อให้เธอรอด แถมตอนย้อนกลับมาพูดเต็มปากเต็มคำเลยว่าอย่าเพิ่งตายเอาง่ายๆบอกด้วยว่าดูดให้หมดอย่าให้เหลือ เจ้่าหงอนมันแสดงท่าทางชัดเจนเลยว่ามาสละชีวิตให้เจ็ฮาร์ทอันเดอร์เบรดแบบเต็มใจ ไม่มีเหตุผลเพื่อประโยชน์อะไรด้วยก้แค่ไม่อยากให้เจ็ตาย คงเป็นคนแรกในชั่วชีวิต 500 ปีเลยที่เจอคนมาสละชีวิตเพื่อช่วยตัวเองให้แบบไม่มีเงื่อนไขไม่เรียกร้องค่าตอบแทน(เจ้าหงอนช่วยคนไม่เคยคิดว่าจะได้อะไรตอบแทนกลับแค่ทำเพราะทนมองเฉยๆไม่ช่วยไม่ได้เท่านั้นเอง) จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 10:57:24

ความคิดเห็นที่ 13 #11  ชี้หาคห.ตัวเองเชียวแฮะ #12  สำหรับปิศาจอายุเป็นร้อยๆปีเห็นมนุษย์เป็นแค่ภาชนะบรรจุของเหลวที่เป็นอาหารไว้สำหรับดื่ม มาซึ้งเอาง่ายๆกับเด็กหนุ่มอย่างเจ้าโคฯ ในรอบ500ปี เลยเหรอครับ บังเอิญจนน่ากลัวและเหมือนกับบทกำหนดไว้ยังไงไม่รู้แฮะ จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 11:25:28

ความคิดเห็นที่ 14 #13 ถ้าตอนแรก โคฯ ไม่วิ่งหนีไปแล้วเปลี่ยนใจกลับมาให้กินทีหลังหล่อนคงไม่ถูกใจมั้งครับ? ก่อนกินยังถามด้วยหนิว่า "ให้กินจริงเหรอ" แบบว่าแปลกใจที่มีคนยืนคอให้ตัวเอง (แสดงว่าที่ผ่านมาคงไม่เคย) ฮาร์ทอันเดอร์เบรด เป็นแวมไพร์ที่เก่งมากๆ หน่ะครับ ที่ผ่านมาคงกินมนุษย์สบายๆ ไม่เคยต้องขอร้องขอใครกินแบบนี้ เจ้าโคฯ มันแปลก (ผมยังว่ามันแปลกเลย) จากคุณ : Alphanet เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 13:38:30

ความคิดเห็นที่ 15 เรื่องนี้ผู้หญิงทุกคนเต็มใจจะรักเจ้าหงอนกันอยู่แล้ว จากคุณ : Patsuki เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:50:41