ความคิดเห็นที่ 1 "........เธอจะบอกว่า ทุกครั้งที่เด็กคนนี้กินแขนขาของเธอที่ถูกขโมยไป ร่างกายก็จะโตขึ้นงั้นเหรอ?" ฮาเนกาว่า - บอกตามความเข้าใจของเธอออกมา วันนี้คือวันที่ 1 เมษา ทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน - คิสช็อตยังคงหลับอยู่ แวมไพร์นั้นกลางวันกลางคืนจะสลับกัน - แม้กระทั่งตัวผมก็ด้วย มันคงรู้สึกอึดอัดใจที่ต้องลากนักเรียนเกียรตินิยมอย่างฮาเนกาว่าออกมาช่วงเวลาดึก ผมจึงออกมาเร็วขึ้น บาเรียที่วางไว้รอบๆโรงเรียนกวดวิชาร้างนี่ โอชิโนะบอกไว้ว่า มันไม่ได้แค่ปกปิดการคงอยู่ของคิสช็อตและผม แต่มันยังทำให้คนธรรมดามาที่นี่ได้ยากขึ้นอีกด้วย เพราะงั้นผมจึงบอกให้ฮาเนกาว่ารอที่บริเวณใกล้ๆ และพอตะวันตกดินผมจะออกไปหาเธอ ฮาเนกาว่ามาในที่ๆผมกำหนดตามเวลาที่นัดไว้ ด้วยชุดนักเรียนอย่างเคย "โย่" ฮาเนกาว่ายกมือและทักทายผม "เอาของที่ผมขอมารึเปล่า?" "แน่นอน นี่ไง" "ดีจัง ขอบคุณมาก งั้นตามผมมาเลย" จากนั้น - ผมพาฮาเนกาว่ามาที่โรงเรียนกวดวิชาร้าง เราผ่านรั้วที่มีป้ายติดมากมาย และเข้าไปในตัวอาคาร โอชิโนะออกไปเจรจา คิสช็อตกำลังหลับอยู่ ผมได้พูดกับคิสช็อตเรื่องพาฮาเนกาว่ามา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยสนใจ บทสนทนาอาจจะซับซ้อน ผมจึงจะพาไปคุยกันที่ห้องข้างๆ แต่ฮาเนกาว่าอยากจะเห็นคิสช็อตว่าเป็นยังไง เพราะงั้น ผมจึงเลือกห้องเดิมที่ชั้น 2 ที่ๆผมมักจะใช้ฆ่าเวลา ตรงมุมห้องมีคิสช็อตกำลังพักผ่อนอยู่ ต่างหน้าถูกแผ่นไม้ตอกตะปูปิดทั้งหมด แม้แต่แสงก็เข้าไม่ได้ ผมไม่มีปัญหาอะไรเพราะมีสายตาของแวมไพร์ แต่ฮาเนกาว่าเป็นคนปกติผมจึงเตรียมไฟฉายไว้ ผมคุยกับฮาเนกาว่าจนถึงเช้าของวันนี้ - ฮาเนกาว่าก็ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ และดูเธอจะสนใจมาก นักเรียนเกียรตินิยม เธอมีความอยากรู้อยากเห็นในเรื่องลึกลับมากกว่าปกติ ผมบอกเธอทุกอย่างเท่าที่ผมจะบอกได้ ผมไม่อยากปิดบังทุกอย่างกับเธอ ถึงแม้จะเป็นวันที่ 1 เมษา ผมก็ไม่อยากโกหกเธอ หลังจากที่เราพูดคุยเรื่องที่ร่างกายคิสช็อต'โต'ขึ้น "........เธอจะบอกว่า ทุกครั้งที่เด็กคนนี้กินแขนขาของเธอที่ถูกขโมยไป ร่างกายก็จะโตขึ้นงั้นเหรอ?" ฮาเนกาว่าพูด "ถึงแม้มันจะแปลกที่เรียกแวมไพร์ที่อยู่มา 500 ปี ว่า'เด็กคนนี้'ก็เถอะ - นี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นใช่ไหม?" เธอเข้าใจในระดับนึง "ขาขวา....จากเข่า เธอโตขึ้นประมาณ 2 ปี..... งั้น ชั้นคิดว่า ถ้ารวบรวมร่างกายของเธอครบ บางที่เธอจะกลับไปอยู่ในร่างสมบูรณ์ที่..... อายุ 27 ปี" "อืมม --" "งั้นก็เหมือนกับฟรีซเซอร์สิ ถ้าเธอได้แขนขาของเธอคืน เธอยังกลายร่างได้อีก 2 ครั้ง" "อา อย่างนี้เข้าใจง่ายดีนะ" ขณะพูดฮาเนกาว่าก็มองไปที่คิสช็อตที่กำลังหลับอยู่บนที่นอนที่โอชิโนะสร้างไว้ ถึงแม้จะเป็นแวมไพร์ แต่ถ้ามองผิวเผินเธอดูไม่ต่างอะไรกับเด็กน่ารักๆอายุ 12 ปี การที่ผมอยู่กับเธอด้วยกันในอาคารร้างมันชวนให้หลงผิดว่าผมกำลังก่ออาชญากรรมจริงๆ ผมได้แต่ภาวนาให้ฮาเนกาว่าไม่คิดอย่างนั้น "บางที นี่อาจจะเป็นความผิดชั้นก็ได้" "เอ๋? อะไรเหรอ?" "ที่อารารากิคุงได้เจอกับแวมไพร์" ".........." ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้น? ถึงแม้ผมจะบอกทุกอย่างที่ควรบอกไปโดยไม่ปิดบังอะไร แต่ผมก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้น ผมคิดว่าผมข้ามเรื่องกางเกงในฮาเนกาว่าและหนังสือลามกไปแล้วนี่? "มีคนบอกว่า ถ้าพูดถึงผี ผีจะมาใช่ไหม? สุภาษิตที่มักใช้กับเรื่องผีน่ะ" "หืม แต่ว่าผมไม่--" อา นั่น วันนั้นผม - ได้ยินมาจากฮาเนกาว่า เราพูดเรื่องเกี่ยวกับแวมไพร์ ตอนกลางคืนผมออกไปคนเดียวแล้ว-- "--ไม่หรอก มันคงเป็นเรื่องไร้สาระ ถ้าเป็นอย่างนั้น แวมไพร์ก็ควรจะปรากฏตัวให้เธอที่เป็นคนพูดให้ผมฟังเห็นแทนสิ" "มันไม่ใช่ว่า... มันช่วยเพิ่มโอกาสที่จะเจอเหรอ..... แถมนอกจากนี้ เขาก็ปรากฏตัวแล้วนี่...ข้างหน้าชั้น ใช่ไหม?" "หา?" "อารารากิคุงไง" อา ใช่แล้ว ผมเป็นแวมไพร์ งั้นเหรอ - ระหว่างทางที่จะเจอดราม่าเทอกี้ เหตุผลที่ว่าทำไมต้องเป็นที่นั่นเวลานั้น ผมถึงเจอกับฮาเนกาว่า บางทีอาจเป็นเพราะโอกาสพบเจอกันถูกเพิ่มขึ้น การเจอกับไคอินั้นต้องมีสาเหตุ เหตุผลที่ผมได้เจอกับแวมไพร์-- "เพราะเกิดคำล่ำลือ ไคอิถึงเกิดขึ้น เหมือนกับที่ชาวบ้านว่าไว้เลย" "เพราะไคอิมีตัวตนถึงเกิดคำล่ำลือ หรือเพราะเกิดคำล่ำลือไคอิถึงได้เกิดขึ้น - อืม ดูเหมือนคำถามไข่กับไก่ชอบอะไรมากกว่ากันเลยนะ" "หืม? ส่วนตัวชั้นชอบไข่น่ะ" เธอไม่เข้าใจมุกผม ระเบิดไม่ถูกเหยียบ "........เธอนี่รู้ทุกเรื่องจริงๆ" "ชั้นไม่ได้รู้ทุกเรื่องสักหน่อย รู้แค่เรื่องที่ชั้นรู้" "งั้นเหรอ" ผมพยักหน้า กลับสู่ข้อสนทนาหลัก "ปล่อยเรื่อยนั้นไว้ก่อนฮาเนกาว่า - เมื่อวานเธออยากเจอแวมไพร์" เพราะงั้น - ผมถึงโกรธ "เพราะอะไรเธอถึงอยากทำอย่างนั้น? อยากเป็นยอดมนุษย์? หรือแค่อยากจะคุยด้วยนิดหน่อยอะไรประมาณนั้น?" "มันไม่ใช่ว่าชั้นเอาจริงเอาจังถึงขนาดนั้น ฉันแค่อยากจะขอกับดวงจันทร์...ชั้นไม่รู้จะพูดยังไงดี - เธอเคยรู้สึกว่าอยากจะเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองไหม?" "เปลี่ยนแปลง....." กรณีของผม สิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากที่สุดคือความสะอาดมากกว่าชีวิตของผม อย่างที่คิด มันสุดจะทนจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้น - เธอที่เป็นนักเกียรตินิยม แม้กระทั่งฮาเนกาว่า หัวหน้าห้องในหมู่หัวหน้าห้อง ก็มีเวลาที่ไม่รู้จะพูดยังไง ผมตกใจจริงๆ ไม่สิ - เนื่องจากเธอเป็นมนุษย์ มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เพราะขนาดผมเป็นแวมไพร์ปัญหายังไม่หมดไป จริงๆแล้วปัญหามันกลับเพิ่มเป็นทวีคูณ "สุดท้าย มันก็คือการหนีจากโลกแห่งความจริง" "ผมอยากกลับไปโลกแห่งความจริง" "เธอต้องกลับไปได้แน่ ชั้นรับรอง" ทั้งๆที่เป็นคำพูดที่ไม่ได้มีอะไรมารับรอง แต่ -- คำเหล่านี้กลับทำให้ผมมีความสุข "ถึงแม้ชั้นบอกว่าอยากจะช่วยเธอ - แต่กับที่เรื่องเกี่ยวกับปีศาจแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรที่ชั้นพอจะทำได้สักเท่าไหร่" "ไม่จริงเลย" ผมพูด ผมชี้นิ้วไปที่ - กระเป๋าเดินทางที่ฮาเนกาว่าเอามา "มันอาจจะเป็นแค่เสื้อผ้าไว้เปลี่ยนและอื่นๆ แต่ ผมขอบคุณมากที่เอาของที่จำเป็นมาให้" "ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง" ฮาเนกาว่าหน้าแดง "ว่าแต่รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเป็นไง? เสื้อผ้าเธอมันขาดหมดแล้ว" "อื้ม" "ตอนที่ชั้นเจอเธอตอนนั้นนี่ชั้นแปลกใจจริงๆ เอ ทำไมเธอไม่ยืมเสื้อผ้าจากคนที่ชื่อโอชิโนะล่ะ" "เขามีแต่เสื้ออโลฮ่า "อโลฮ่าก็ไม่เห็นเป็นไรเลย" "ถ้าเป็น LOHAS ต่างหากถึงจะไม่เป็นไร"(Lifestiles Of Health And Sustainability การพัฒนาชีวิตและสุขภาพอย่างยั่งยืน) ผมพยายามพูดคำที่มันดูคล้ายๆกัน ผมไม่รู้ความหมายของ LOHAS หรอก อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องจริงที่ว่า ด้วยเสื้อผ้าอย่างนี้มันทำให้ผมไปไหนมาไหนไม่ค่อยสะดวก คงจะดีถ้าผมใช้พลังสร้างเสื้อผ้าได้เหมือนคิสช็อต แต่ไม่มีทางที่ผมจะทำเรื่องอย่างนั้นได้หรอก จริงๆแล้ว ผมไม่อยากเปลี่ยนชุดต่อหน้าผู้หญิงเลยจริงๆ.... ถ้าเปลี่ยนชุดก็คงต้องถอดแม้กระทั่งท่อนล่าง อา ตอนนี้ผมเพิ่งรู้สึกตัว เมื่อวานกลางคืนผมขอฮาเนกาว่า"เอาชุดไว้เปลี่ยนมาให้ผม"...... ชุดไว้เปลี่ยนในกรณีนี้ไม่ใช้แค่เสื้อกับกางเกง กางเกงในก็รวมอยู่ในนี้ด้วยรึเปล่า? "............." เอ่อ....... เอ่อ............? "ย.. ยังไงก็เถอะ อย่างน้อยก็ได้เปลี่ยนเสื้อล่ะนะ" ขณะที่ผมแกล้งทำเป็นใจเย็น ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าที่ฮาเนกาว่าเอามาให้ผม ข้างในถูกจัดเรียงอย่างสวยหรู เธอไม่ได้เอามาแค่เสื้อผ้า....ตอนที่ผมรูดซิป มันถูกจัดไว้อยู่เหนือเสื้อผ้า นี่มันกางเกงในนี่ "ไซส์ M พอดีเธอรึเปล่า? "อ-อื้อ....." "ชั้นไม่รู้ว่าชั้นในเธอเป็นแบบกางเกงหรือกางเกงใน ชั้นเลยเตรียมไว้ทั้ง 2 อย่างน่ะ" "..........." มันเป็นเรื่องที่ไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องกังวลเลย ไม่สิ..... ผมขอโทษ นี่เป็นความผิดของผมเอง ถึงหัวผมมันจะไม่ค่อยทำงานนัก แต่ถ้าฮาเนกาว่าต้องซื้อชั้นในแบบกางเกงหรือกางเกงในของผู้ชายล่ะก็ เธอจะต้องรู้สึกอายแน่นอน "หือ? เป็นอะไรไป? เธอไม่เปลี่ยนชุดเหรอ?" "กำลัง....." ผมพูดพลางหยิบเสื้อธรรมดาที่ถูกพับไว้ใต้กางเกง ไว้ว่าจะดูยังไงมันก็เป็นของใหม่ เธอคงเอาป้ายราคาออกไปแล้ว และดูเหมือนว่าฮาเนกาว่ายังเอาไปซักก่อนที่จะเอามาให้ผมด้วย เธอไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น........ ผมคิดว่าเธอกำลังสงสารผมอยู่ ขณะที่ผมถอดเสื้อออก และกำลังจะใส่เสื้อใหม่เข้าไป "เดี๋ยวก่อนนะ" ฮาเนกาว่าพูด เธอใช้เสียงบอกให้ผมหยุด แต่ อา... ตอนนี้ผมโป๊ไปครึ่งนึงแล้ว "ชั้นคิดถูกจริงๆด้วย - ตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ อารารากิคุง ร่างกายเธอเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะ" "หา?" พอเธอพูดถึงแล้ว กล้าม - มันเพิ่มมานิดหน่อยรึเปล่า? ไม่สิ ดูเหมือนมันไม่ใช่แค่นิดหน่อย - ผมมีซิกแพค "ชั้นคิดถูกจริงๆ" ฮาเนกาว่าพูดซ้ำ "เมื่อวานตอนที่ชั้นเห็นเธอจากข้างหลัง ชั้นไม่แน่ใจว่าใช่อารารากิคุงรึเปล่า รูปร่างเธอมันดูต่างจากเดิม ชั้นคิดว่ามันดูสมส่วนขึ้น" "........." เธอเป็นคนประเภทไหนกันที่สามารถแยกแยะแผ่นหลังของเด็กผู้ชายได้ ทั้งๆที่เธอไม่ได้จับมันสักนิด มันกวนใจผมนิดหน่อย "งืมมมม" ทันใดนั้น รู้สึกว่าคิสช็อตจะตื่นแล้ว "เพราะเป็นแวมไพร์รูปร่างเจ้ามันถึงเปลี่ยนไป เพราะพลังฟื้นตัวจะช่วยให้ร่างกายอยู่ในสภาพที่ดีที่สุดไงล่ะ" "หา?" "Zzzz" หลับไปแล้ว พูดอย่างงั้นแล้วเธอก็กลับอีกครั้ง เธอตื่นหรือหลับอยู่กันแน่............ คงเป็นอย่างนั้น หลังจากเป็นแวมไพร์แม้แต่เล็บก็ยังไม่ขึ้น ผมไม่สามารถรู้สึกตัวได้ใน 1 อาทิตย์ แต่ดูเหมือนว่าแม้แต่ผมของผมก็ไม่ได้ยาวขึ้นเช่นกัน และมันยังหมายถึง ผมหมายถึง - กล้ามเนื้อพอประมาณในร่างกายของผม หมายความว่า ถ้าผมถลำไปมากกว่านี้ ผมอาจจะเป็นแบบดราม่าเทอกี้ ล่ำบึ้ก และผมคงสามารถใช้พลังกลายร่างร่างกายผมให้เป็นอาวุธ-- ".......เธอหลับไปแล้ว" "เวลาเธอเพิ่งตื่นเธอดูไม่ค่อยดีน่ะ" "แต่ - เธออายุ 500 ปีนะ" "นั่นเธอบอกว่าอย่างนั้น" ".....ยังไงก็เถอะ ชั้นยังไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย" หลังจากพูดฮาเนกาว่าก็พูดต่อ"ขออนุญาตนะ"และเริ่มจับร่างกายส่วนบนของผม เธอค่อยๆลูบตัวของผม จากนั้นก็แถวๆหน้าอก ลูบ ลูบ .....เวรล่ะ ผมเริ่มรู้สึกมีอารมณ์แล้วสิ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:08:28

ความคิดเห็นที่ 2 ".....จากที่ได้ลองจับดู ร่างกายเธอก็เหมือนกับมนุษย์ แต่ว่า ดูเหมือนว่ามันจะยืดหยุ่นกว่า" "..........." เธอแค่อยากรู้อยากเห็น อา ก็คงเป็นอย่างนั้นสินะ ".......เหมือนกับมนุษย์งั้นเหรอ ฮาเนกาว่า เธอเคยจับตัวผู้ชายคนอื่นด้วยเหรอ?" "เอ๋? อ๊ะ เปล่า ชั้นไม่เคยมาก่อนเลย" เธอเอามือออกมาจากร่างกายผมอย่างเงอะงะ - แม้ว่ามันจะสายไปก็เถอะ เธอคงรู้สึกอายนิดๆ "จริงๆสิ อยู่ๆชั้นก็พูดอะไรออกมา แย่จัง..... เธอก็รีบใส่เสื้อสิ" "อ..อื้อ" ผมแต่งตัว ถึงแม้จะเป็นไซส์ M แต่มันรู้สึกหลวมไปนิดหน่อย - แต่ถึงจะหลวมก็ไม่มีปัญหาอะไร "อ๊ะ ดูดีนี่" "อา ขอบคุณ - หรือบางทีต้องบอกว่า ผมขอโทษนะ เมื่อเรื่องจบแล้ว ผมจะรีบจ่ายเงินคืนเธอทันที" "ไม่เป็นไร ชั้นมีเงินปีใหม่ที่เก็บไว้ตั้งแต่เด็กน่ะ" "อย่าเอามาใช้เซ่!" ผมสามารถคืนเงินให้เธอได้ แต่ผมไม่สามารถคืนความทรงจำให้เธอได้สักหน่อย เธอเป็นผู้หญิงที่หยั่งไม่ถึงจริงๆ......... "มีเสื้อปา Parka 2 ตัวพับอยู่ข้างล่าง อ๊ะ กางเกงยีนส์ใช้ได้ไหม?" "อืม มันดูเคลื่อนไหวสะดวกมากเลย" "ชั้นดูจากไซส์เอวเธอน่ะ ถ้ามันคับหรือสั้นไปก็บอกชั้นนะ ชั้นจะไปซื้อใหม่ให้" "..........." ถึงแม้ว่ามันจะจะคับเล็กน้อย หรือสั้นเล็กน้อย ผมก็จะอดทน ผมคิดอย่างนั้น ถึงแม้ผมจะลองใส่มันไม่ได้ในตอนนี้ แต่ผมคิดว่าอย่างน้อยน่าจะดูของที่เหลือ จากนั้นผมก็คุ้ยที่ก้นกระเป๋า และ ผมเจอถุง มันคือ - ถุงขนาดใหญ่ของร้านหนังสือ ข้างในมีหนังสือ 10 เล่ม ".......?" ผมพยายามเอามันออกมา "อ๊ะ นั่นเป็นของขวัญ" ฮาเนกาว่าพูด "เมื่อวานเธอซื้อหนังสือไอคิโด้ใช่ไหม - เธอวางมันไว้หน้าโรงเรียน จากบทสนทนาเมื่อกี้แล้ว คงเพื่อใช้ไปสู้กับคนตัวโตนั่น ใช่ไหม?" "อา - ประมาณนั้นน่ะ" เธอเรียกดราม่าเทอกี้ว่า 'คนตัวโต' ไม่คิดว่าเธอจะกล้าขนาดนี้ "แต่สุดท้าย ผมรู้สึกว่าหนังสือเบสบอลที่ผมซื้อมาด้วยจะมีประโยชน์กว่าซะอีก" "อ้า หนังสือที่เธออ่านตอนชั้นเจอ" "ทำไมเหรอ?" "ชั้นคิดว่าการเตรียมตัวก่อนจะสู้ศึกหนักเป็นเรื่องที่ถูก - แต่ว่าชั้นคิดว่าเธอเข้าใจอะไรผิดนิดหน่อย" "คือ - มันไม่มั่วไปหน่อยเหรอ?" คงเพราะเมื่อวานเธอกำลังดูอยู่ วิธีต่อสู้อันงุ่มง่ามของผม สไตล์ ฝากทุกสิ่งทุกอย่างไว้กับโชค "จริงสินะ หากแค่อ่านคู่มือเล่มเดียวแล้วเชี่ยวชาญได้ โลกนี้คงไม่มีใครมีปัญหา" "อ๊ะ ไม่ๆ ชั้นไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" ฮาเนกาว่าพูด "ไอคิโด้กับเบสบอลมันเป็นสิ่งที่มนุษย์ทำ ใช่ไหม? "......? จริงสินะท่าล็อกแบบนั้นคงไม่มีความหมายกับดราม่าเทอกี้ - ไม่สิ พลังฟื้นตัวเขาไม่มาก บางทีถ้าผมหักแขนเค้าตอนนั้นอาจจะได้ผลก็ได้" "ไม่ใช่อย่างนั้น ชั้นไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เธอสุดท้ายแล้วจะได้อะไร หรือ เธอจะได้อะไร แต่หมายถึงเรื่องที่เธอจะทำได้ ชั้นพูดถึงเรื่องที่เธอทำอะไรได้ยังไงล่ะ" "เอ๋?" "ไอคิโด้เป็นวิชาที่ของมนุษย์ - เบสก็เป็นกีฬาของมนุษย์เหมือนกัน ตอนนี้เธอมีความแข็งแกร่งมากกว่ามนุษย์ ถึงเธอจะใช้ไอคิโด้หรือเบสบอลชั้นคิดว่ามันคงเป็นการทำให้เธอปิดกั้นพลังตัวเองมากกว่า" "อา อ๋อ" จริงด้วย ตอนนั้น - ลูกเบสบอลมันเบามากสำหรับผม กับลูกทุ่มก็ยังเหมือนกัน - สุดท้ายสุดกลิ้งถึงจะเหมาะสม เพราะขีดจำกัดทุกอย่างผมถูกเพิ่มขึ้น บางทีการใช้วิชาของมนุษย์อาจจะเป็นอุปสรรคจริงๆ "ดังนั้นตามที่ชั้นคิดเธอควรจะอ่านนี่แทน" หลังจากพูดฮาเนกาว่าก็เปิดถุงที่ผมเอาออกมาจากกระเป๋า และเผยสิ่งที่อยู่ข้างในให้ผมดู มันเหมือนกับการ์ตูน แถมทั้งหมดยังเป็น Gakuen Inoue Batoru หน้าปกเป็นเด็กผู้ชายที่อยู่ในชุดนักเรียน ".........!" "หลังจากที่ชั้นลองหาดูแล้ว แต่ก็ไม่เจอที่ตัวเอกเป็นนักเรียน ม.ปลายที่เป็นแวมไพร์ ชั้นเลยหาเรื่องที่ตัวเอกเป็นเอสเปอร์แทน" "ธ..เธอพยายามหาเหรอ......" "ก็.. คงเป็นอย่างนั้นแหละ" เธอเปิดหนังสือ หน้าที่ตัวเอกที่เป็นเด็กผู้ชายกำลังวิ่งไต่กำแพง "ตอนนี้เธอคงสามารถที่จะเคลื่อนไหวโดยไม่ต้องสนใจกฏแห่งฟิสิกส์ได้" "อา...." ไม่ใช่ว่าความคิดที่คาดไม่ถึงนี้ไม่เลวเลยเหรอ? ตรงกันข้าม - มันดีจริงๆ นายยังไม่ได้สูญเสียจิตสำนึกจากตอนที่เป็นมนุษย์ - ดราม่าเทอกี้เคยพูดไว้ คำพูดของเขาที่แนะนำผม เขาก็เคยเป็นมนุษย์มาก่อนเหมือนผมเช่นกัน เพราะผมมัวแต่คิดอยู่ในกรอบของสามัญสำนึก ผมจึงอยู่ในสถานการณ์ลำบากโดยไม่จำเป็น หากผมสามารถตีลังกากลับหลังได้ - ผมก็คงวิ่งผมกำแพงได้เช่นกัน "อา...เป็นความคิดที่ดีจริงๆ" "ชั้นลองอ่านดูล่วงหน้าแล้ว มันน่าสนใจดีนะ" "หืมมม" ถึงจะเป็นการ์ตูนที่ผมไม่รู้จัก แต่มันก็น่าสนใจจริงๆ "ถ้าพูดถึงหนังสือ ชั้นคงแนะนำพวกนิยาย แต่ตอนนี้การ์ตูนคงจะดีกว่า เพราะจำด้วยภาพมันง่ายกว่าอ่านแล้วจำไว้ในสมอง" "ผมเห็นด้วยเลย" "ชั้นคิดว่ามันคงดีกว่าที่จะให้เธอไปเลือกด้วยตัวเองน่ะ" "........ขอบคุณนะ" ทั้งๆที่.... ตอนที่เราคุยกันเมื่อคืน ผมไม่ได้บอกฮาเนกาว่าว่าผมจะยังต้องเจอกับเอพิโซดและกิลโยตินคัตเตอร์อีก แต่เธอกลับเตรียมการณ์ได้ถึงขนาดนี้ อย่างที่คิดเลยจริงๆ เธอนี่ไม่ใช่คนธรรมดาเลย "นี่เป็นบุ๊คการ์ดสำหรับโอกาสพวกนั้นนะ" "เธอเตรียมการดีเกินไปแล้ว" "หืม? หรือให้เป็นเงิดสดมันจะดีกว่า?" "เงินห่วยกว่าเยอะเลย!" ยังไงก็ตาม.... ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆที่ฮาเนกาว่าเป็นกังวลในตัวผม แน่นอน รวมถึงบุ๊คการ์ดด้วย" ยังไงผมก็ไม่มีเงินเลย ผมใช้ไปกับหนังสือหมดแล้ว "เธอช่วยได้มากเลย ฮาเนกาว่า ผมจะใช้คืนให้แน่นอน" "ไม่หรอก สิ่งที่ชั้นทำได้ก็มีแค่นี้" "แค่นี้ก็มากเกินพอแล้ว" บอกตามตรง - มันทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจมาก ถ้าเธอไม่ช่วยผม ผมคงทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ผมไม่สามารถเรียกโอชิโนะว่าเพื่อนได้ - แถมคิสช็อตยังเหมือนต้นเหตุของสถานการณ์ ยิ่งไปกว่านั้น เธอเป็นแวมไพร์ ผมไม่เคยคิดว่าการคุยกับคนอื่นมันจะช่วยปลอบประโลมผมได้มากขนาดนี้ ไม่สิ เธอไม่ใช่คนอื่น เธอคือเพื่อน "ขอบคุณ - ขอบคุณจริงๆ" "ไม่เลย เวลาที่มีปัญหาเราต้องช่วยกันสิ ถ้ามีอะไรที่เธออยากให้ชั้นช่วย อารารากิคุงเธอสามารถบอกชั้นมาได้ทุกอย่างเลย นี่คือสิ่งที่ชั้นพอจะทำได้ในตอนนี้" "อา ขอฝากด้วยนะ" "ได้เลย งั้น ตอนนี้เรามาทำความสะอาดห้องนี้กันเถอะ" อยู่ดีๆฮาเนกาว่าก็พูดออกมา คือ นี่มันตึกร้างนะ เธอเข้าใจรึเปล่า หลังจากที่พูดจบ ฮาเนกาว่าก็เริ่มที่จะทำความสะอาด - เฮ้ เดี๋ยวก่อน ผมไม่ได้บังคับให้เธอทำขนาดนี้สักหน่อย "อย่าห่วงเลย มันเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว" "นั่นยิ่งเป็นเหตุผลที่เธอไม่ควรปล่อยมันไว้รกรุงรังเข้าไปใหญ่เลย ตรงไหนที่เธอทำความสะอาดได้ เธอก็ควรจะทำให้สะอาดนะ เอ๋? นี่อะไรน่ะ?" ฮาเนกาว่าหยิบอะไรสักอย่างจากมุมห้อง ตอนนั้นผมยังไม่รู้ว่าไอ้นั่นมันคืออะไร แต่หลังจากนั้นผมเข้าใจในทันที มันเหมือนกับถุงใหญ่ของร้านหนังสือ - แต่ว่ามันไม่ใช่อันที่ฮาเนกาว่าเอามา และไม่ใช่อันที่ผมซื้อเมื่อวานที่ใส่หนังสือไอคิโด้ เบสบอลและดนตรีคสากสิก แต่ว่ามันคือถุงที่ผมจำได้ จากนั้นผมก็รู้สึกตัว ใช่!!!!!!!!!!!! มันคือถุงที่ใส่หนังสือลามก 2 เล่มของผม ที่ควรจะถูกผมโยนทิ้งไปแล้วตั้งแต่วันแรกของปิดเทอมฤดูใบไม้ร่วง "งืมมมมม" เสียงคิดช็อตที่กำลังพูดขณะหลับ "เจ้าลืมนี่น่ะ ถุงที่เจ้าถืออย่างสำคัญมันตกอยู่ข้างถนน ตอนที่เรามาที่นี่ เราเลยอุตส่าห์เก็บมาให้เจ้า" "ธ..เธอเองเหรอ!!!!" "Zzz" หลับไปแล้ว โอ้!! ชิบเเล้ว!!....ฮาเนกาว่ากำลังมองหนังสือลามกอยู่ นักเรียนสาว ม.ปลายกำลังจ้องไปที่หนังสือลามกรูปนักเรียนสาว ม.ปลาย "เอ... เธอเจอแวมไพร์ตอนกลับมาจากร้านหนังสือใช่ไหม? วันที่ 25 มีนา? คืนเดียวกันกับวันที่เธอเดินสวนกับชั้น" "...........!" สุดยอด!!!! การคำนวนอันสุดยอด! "หึหึๆ" ฮาเนกาว่าเงยหน้าขึ้นและมองผมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ไฟฉายที่ส่องไปที่เธอจากด้านล่างยิ่งทำให้เธอเหมือนไคอิ จากนั้นเธอก็เปิดหนังสือที่อยู่ข้างในถุง และเปิดทีละหน้าอย่างน่ากลัว หน้าพิเศษ'หัวหน้าห้องใส่แว่นสุดอึ๋ม'กำลังถูกเปิดออกมา จากนั้น ........................................... ......... ..... ... ฮาเนกาว่าพูดด้วยเสียงนุ่มนวลและบริสุทธ์ "นี่มันหมายความว่าไงกันเหรอ....อารารากิคุง?" เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 10 END แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 15:16:49 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:15:27

ความคิดเห็นที่ 3 555+ ซวยเลยบักหงอน จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:23:23

ความคิดเห็นที่ 4 โอ๊....รอจนจบนะนี่... น้องแมวสวดยวด...ผมไม่ได้เปลี่ยนไปเปลี่ยนมานะ ตอนที่แล้ว ฮาร์ทอันเดอร์เบลดลึกซึ้งจริงๆเหนือกว่า ปู ลิงและงู แต่ น้องแมวก็ยังทำคะแนนเพิ่มไปเรื่อยๆ อย่างเพื่อนที่ไว้ใจได้ รู้ใจ บริสุทธิ์และอย่าง"เพือนสาวที่เป็นมนุษย" ที่ดีไปซะทุกอย่าง จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:27:21

ความคิดเห็นที่ 5 อยากดูรูปหน้านั้น จากคุณ : sakza เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:44:43

ความคิดเห็นที่ 6 บักหงอนไม่น่ารอดมาถึงมือน้องปูได้เลยนะเนี่ย จากคุณ : ลูกตาแก้ว เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:46:33

ความคิดเห็นที่ 7 #6 แมว ฮาเนคาว่า ใจกว้างน่ะสิ ไม่รวบรัดบอกรักเลย เหมือนปูฮิตากิ ปล่อยให้ไปคบใครๆก็ได้ จนตัวเองเก็บกด กลายเป็น ซาวาริ เนโกะไป จะดีไปไหนนู๋แมว... แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 15:56:39 จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:52:06

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วก็ งง  รอดมาถึง มือ ปู ได้อย่างไร -.-'' จากคุณ : takana เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:52:49

ความคิดเห็นที่ 9 เพราะปูไม่ได้เข้าหาเจ้าหงอนแบบเพื่อน(เหมือนแมว) หรือเจ้าชีวิต(อย่างบุ)ล่ะมั้ง ยังตะหงิดๆอยู่เลยว่าปูก็รุกเจ้าหงอนได้เองอยู่แล้ว ทำไมต้องไปพึ่งแมวกลัวแมวด้วย - - แต่ในเรื่องนี้ชอบค้างคาวกับแมวมากๆ จากคุณ : Patsuki เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 15:59:08

ความคิดเห็นที่ 10 หงอนมันโง่ครับ  ไม่บอกมันตรงๆ มันไม่รู้หรอก   บอกมันเเบบอ้อมๆ เเบบคนอื่นๆ เรอะ  ไม่ได้กิน มีเเต่น้องปูบอกเเบบตรงๆ เพราะรู้ว่าหงอนมันโง่   ส่วนน้องงู มาช้าไปหน่อย ถ้ามาพร้อมๆ กับปู ไอ้หงอนคงเสร็จน้องงูไปนานละ น้องงูเเกรุกเเรงถึงเนื้อถึงตัว ป.ล. เเต่ยังไงยังไง คนที่จะอยู่กับหงอนตราบชั่วฟ้าดินสลายคือน้องบุคนเดียวเท่านั้น  เพราะอะไรก็อ่านกันต่อไปละกันเดี๋ยวก็ได้รู้ แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 16:13:41 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 16:13:03

ความคิดเห็นที่ 11 #10 ม่ายยยยยย น้าาาาาาาา โอ้ ม่ายยยยยย จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 16:16:54

ความคิดเห็นที่ 12 น่าแต่งฟิกหรือโดจิน10.1 wwww "ฮาเนคาว่า  เธอรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้เข้าซะแล้ว   ชั้นคงปล่อยเธอไปไม่ได้ หึหึหึ" จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 16:39:58

ความคิดเห็นที่ 13 บท 11 คืนนี้ละกัน จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 16:42:21

ความคิดเห็นที่ 14 แมวในความคิดหงอน แมวถูกหงอน ยกไว้ เกิด ระดับ ทั่วไป เหมือนเป็น พระแม่ -*- สูงส่งเกิด คิดแบบชายหญิง เลยได้แต่หื่น แต่ไม่คิดครอบครอง เพราะตัวเองไม่สมควร แบบนี้ ฝ่ายหญิงก็เหนื่อยใจ จากคุณ : sakza เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 16:43:27

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณที่นำมาลงนะคะ อยากดูมูฟวีภาคนี้แล้วแหะ จากคุณ : จันทราสีคราม เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 17:36:53

ความคิดเห็นที่ 16 ซ้ำค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 17:41:02 จากคุณ : จันทราสีคราม เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 17:39:45

ความคิดเห็นที่ 17 แมวน่ารักมากครับ อ่านแล้วหลงเชียว ถึงกับหวั่นไหว จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 18:11:33

ความคิดเห็นที่ 18 ถ้าผมเป็นหงอน ผมเสร็จน้องแมวแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ไม่รอดไปถึงน้องปู น้องงู แน่ๆ จากคุณ : kruto เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 22:35:21

ความคิดเห็นที่ 19 อ๊ากกก รอ11 ต่อคะ อ่านแล้วมันส์มาก น้องแมวจะว่าไปแล้วนี่ก็ถึงเนื้อถึงตัวเหมือนกันนะเนี่ย -3- จากคุณ : BeatJeeNa เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 01:48:57