ความคิดเห็นที่ 1 เอพิโซด คนที่แบกกางเขนยักษ์ที่สูงกว่าตัวเขา 3 เท่า ไว้บนบ่า ชายที่ใส่ชุดสีขาวและมีตารูปสามเหลี่ยม ผมได้ยินมาว่า - เขาเป็นนักล่าแวมไพร์ ล่าแวมไพร์เพื่อเงินรางวัล คุณอาจเรียกเขาว่านักฆ่ารับจ้างก็ได้ จากนั้น - ในเวลาเดียวกันนั้น เขาคือ - ครึ่งแวมไพร์ นักล่าและครึ่งแวมไพร์ มุมนึงเขาอาจจะดูเหมือนเป็นแค่วัยรุ่นธรรมดา แต่ทางตรงกันข้ามเขาคือผู้เชี่ยวชาญด้านการปราบแวมไพร์ คนที่เอาขาซ้ายของคิสช็อตไป - คือเอพิโซด "......นายมาสายนะ" สามวันหลังจากนั้น - วันที่ 4 เมษา (4 เดือน 4 เลขอัปมงคลของญี่ปุ่นที่พ้องเสียงกับคำว่าตาย) การเรียงแถวของตัวเลขอัปมงคลทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ ผมพยายามจะดูเวลาจากนาฬิกาข้อมือ แล้วผมก็รู้สึกตัวว่า ผมลืมใส่นาฬิกาข้อมือมา - จากนั้นผมจะเช็คจากมือถือ ผมก็ลืมกระทั่งมือถือ กระอักกระอวนใจจริงๆ อย่างที่คิด ผมไม่สามารถใจเย็นได้ จะอะไรก็ช่าง - ในเวลาแบบนี้ คนที่ผมอยากติดต่อคือโอชิโนะ แต่คนร่อนเร่อย่างเขานั้นดันไม่มีมือถือ พอพูดถึงคนคนนี้แล้ว ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยถูกกับพวกเครื่องใช้ไฟฟ้าสักเท่าไหร่ คงเพราะ มือถือเป็นเครื่องมือที่ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับวิญญาณและไคอิสักเท่าไหร่ล่ะมั้ง กลางคืนของวันที่ 4 เดือนเมษา ผมต้องไปที่สนามกีฬาโรงเรียนนาโอเอซึอีกครั้ง แน่นอน - การต่อสู้ครั้งที่ 2 เพื่อต่อสู้กับผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแวมไพร์คนที่ 2 เอพิโซด 3 วันที่ผ่านมานี้ ผมครุ่นคิดหลายๆอย่าง อย่างเช่น ผมตัดสินใจที่จะไปมือเปล่า เหมือนกับตอนสู้กับดราม่าเทอกี้ "เธอไม่เอาอาวุธไปคงจะดีกว่า" ผมทำตามความคิดของฮาเนกาว่า "อาวุธปกติคงไม่สามารถทนแรงในปัจจุบันของเธอในฐานะแวมไพร์ได้ และถึงแม้เธอจะหามันมาได้ ถ้าเธอได้แต่ถือไปมาเหมือนกับกระบองตำรวจ แล้วเธอจะเอาไปทำไม?" "............" เธอพูดตรงจุด "พวกนั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญใช้ไหม? ไม่ใช่ว่าพวกเขารู้วิธีรับมือกับเรื่องแบบนี้ดีอยู่แล้วหรือไง? "อืม..." คิดถึงแล้วดราม่าเทอกี้ก็สามารถเปลี่ยนร่างกายให้เป็นหมอกได้ คงเพราะว่าเขาคิดนอกกรอบของคนธรรมดา ผมจึงมามือเปล่า - ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไรจากบทเรียนความผิดพลาดของผมในตอนที่สู้กับดราม่าเทอกี้จากคราวก่อน แต่ฮาเนกาว่าแค่มองผมต่อสู้จากหลังอาคารกลับกลับสอนผมได้หลายอย่าง ผมติดหนี้เธออีกแล้ว เธอเห็นข้อบกพร่องของผม คำแนะนำของคิสช็อตก็ยังเข้าใจได้ยากเหมือนเคย - ผมจะให้ดูซีนที่ผมได้รับคำแนะนำจากคิดช็อตข้างล่าง "นักล่าแวมไพร์กับครึ่งแวมไพร์ - อย่างน้อยผมก็ได้ยินคำศัพย์เกี่ยวกับแวมไพร์ ว่าแต่ คิสช็อตเธอช่วยลงลายละเอียดให้หน่อยได้ไหม?" "เราลืมไปแล้ว" เธอพูด ว่าเธอลืม...... "อืมม - ความทรงจำเรามันขาดหาย เราไม่ได้บอกเจ้ามาก่อนเหรอ?" "เป็นคำพูดที่น่าตลกจริงนะ......" "อืมม - รอเดี๋ยวนะ" พูดจบ คิสช็อตก็เอามือวางไว้ที่ด้านข้างหัวของเธอ จากนั้นก็แทงนิ้วทั้ง 4 ลงไปที่ขมับ มือขวาเล็กๆค่อยๆจมลงไปในหัวสีบลอนด์ของเธอจนถึงข้อมือ เลือดพุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่ง ระเหยแล้วหายไป "ฮ..ฮ..เฮ้.....!" "เดี๋ยวก่อน เราจะจำได้แล้ว" จากนั้นคิสช็อตก็คนในกะโหลกของเธอที่มีสมองเบียดเสียดกันอยู่ข้างใน ไม่ได้มีแค่เลือดรั่วออกมาจากแผล แต่บางทีคงมีน้ำไขกระดูกสันหลังด้วย ".........!" ม่ายยยยยยยยยยย !! นี่มันไม่เหมาะที่จะทำอนิเมเลยสักนิด นิ้วมือได้ถูกแหย่ไปแม้กระทั่งที่กล้ามเนื้อตาหรืออะไรประมาณนั้น เพราะลูกตาขวาได้เคลื่อนไหวในแบบที่เหมือนกับนวนิยายที่คุณคิดว่าเธอได้ถูกปีศาจสิงอยู่ ธ-เธอกำลังค้นหาความจำในหัวอย่างแท้จริง เทคนิดการจำอะไรกัน "อืมม" ในที่สุดคิสช็อตก็ดึงมือที่ย้อมไปด้วยสีแดงออกมา "เราจำได้แล้ว" "......อะไร?" ผมขัดจังหวะ ขณะที่กำลังมองเลือดที่ย้อมผมกำลังระเหยไป "เธอจำอะไรได้?" "เรายังจำได้ถึงเหตุผลที่ดราม่าเทอกี้พยายามชวนเจ้าเป็นพวก ดราม่าเทอกี้เขาไม่ได้ล่าแวมไพร์เพราะเกลียดแวมไพร์ แต่เอพิโซดนั้นต่างกัน เขามีความเกลียดชังแวมไพร์อย่างมาก" "เกลียด? ทำไมล่ะ - ไม่ใช่ว่าเขาเป็นแวมไพร์ 50% เหมือนกันรึไง? เนื่องด้วยเขาเป็นแวมไพร์ ผมก็รู้ว่าเขาไม่ใช่พรรคพวกแต่--" "เรื่องเกี่ยวกับครึ่งแวมไพร์ - เนื่องจากไม่ค่อยมีตัวอย่าง เราก็ไม่สามารถสรุปได้เช่นกัน แต่ส่วนใหญ่ พวกนั้นจะเกลียดแวมไพร์" "ทำไมล่ะ?" "ง่ายมาก เพราะครึ่งแวมไพร์ไม่ได้ถูกยอมรับจากโลกแวมไพร์ ในอีกด้านก็ไม่ใช่ว่าสังคมมนุษย์จะยอมรับเขานั้นเช่นกัน เพราะงั้น - เขาจึงเกลียดสายเลือดแวมไพร์" "แล้วถ้างั้นเขาจะไม่เกลียดมนุษย์ไปด้วยเหรอ?" "เขาอาจจะไม่ชอบมนุษย์ แต่ว่ามันจะมีประโยชน์อะไรที่เจ้าจะเกลียดคนที่อ่อนแอกว่าตัวเจ้าเอง?" คิสช็อตพูดอย่างทื่อๆ "ถึงแม้จะเป็นแค่ครึ่งเดียว แต่ความแข็งแกร่งก็เทียบไม่ได้กับมนุษย์ธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นเอพิโซดดูเหมือนจะแบกความเกลียดชังแวมไพร์อย่างไว้อย่างรุนแรง ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่คิดว่าเขาจะยอมแพ้ง่ายๆเหมือนกับดราม่าเธอกี้ การกระทำของเขาเหมือนทำเพราะความรู้สึกส่วนตัวมากกว่าเป็นงาน" "เฮ้อ--" "ครึ่งแวมไพร์ เกือบจะไม่มีจุดอ่อนแบบแวมไพร์โดยแลกกับความอมตะที่ด้อยกว่าแวมไพร์ พวกเขาสามารถเดินท่ามกลางแสงอาทิตย์ได้ และยังสามารถใช้วิชาเงาได้อีกด้วย" "เอ๋....ใช้วิชาเงาได้?" "อีกนัยนึง เหมือนกับแลกข้อได้เปรียบครึ่งนึงไป เพื่อลบจุดอ่อนเกือบทั้งหมดของตัวเอง" "อา....." เข้าใจแล้ว "ทำไงถึงจะชนะล่ะ?" "หืม? งั้นทำเหมือนที่เคยทำเป็นไง?" ".............." ขอบคุณสำหรับความมั่นใจในตัวผมเต็มเปี่ยม ระหว่าง 3 วันนี้ ผมเรียนรู้จากการ์ตูน ถ้ามองจากมุมมองภายนอกแล้ว อา..มันเหมือนกับผมไม่ทำอะไรเลย มันเป็นอะไรที่ลี้ลับจริงๆ ยิ่งถ้าคุณอ่านเพราะความจำเป็น ไม่ว่าการ์ตูนเรื่องนั้นจะน่าสนใจหรือไม่ มือที่ไว้เปลี่ยนหน้ามันจะช้าลงทันที....แม้กระทั่งวันนี้ก็เช่นกัน พูดถึงเรื่องโอชิโนะ คืนวันที่ 1 เมษา ทันทีที่ฮาเนกาว่ากลับบ้าน โอชิโนะก็กลับมาพอดี ทั้งๆที่ผมคิดว่าจะแนะนำฮาเนกาว่าให้รู้จักสักหน่อย แต่โอชิโนะเลือกที่จะกลับมาในตอนที่ฮาเนกาว่ากลับพอดี แต่ผมคิดว่าผมก็ไม่ควรจะไปจุ้นจ้านอะไร "ผมพูดจากจุดยืนที่เป็นกลางนะ นี่มันเป็นความคิดที่ดี คุณหนูหัวหน้าห้องนี่ฉลาดจริงๆ" โอชิโนะพูด "ยังไงก็เถอะ ผมคงต้องขอให้นายหยุดออกไปข้างนอกก่อนถึงเวลาต่อสู้ก่อน" เขาพูดต่อ "เพราะว่ามันมีความเป็นไปได้ที่พวกนั้นอาจจะกำลังรอเวลานั้นอยู่" "แต่ - นายเจรจาไว้แล้วนี่" "หัวใจหลักของการเจรจาคือการไม่เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ นายรู้ไหม? ผมไม่คิดว่าพวกนั้นจะไปยุ่งกับนายหรอก แต่ถ้าหากนายถูกตามมาจริงๆมันไม่สนุกหรอกนะ" "ถึงแม้ผมจะถูกตามที่นี่ก็จะไม่ถูกพบใช่ไหม? ถ้าหากบาเรียมีแค่ผม คิสช็อต และโอชิโนะที่เข้ามาได้ - ผมจำได้ว่าเขาบอกเองว่าบาเรียนี้มีประสิทธิภาพ "ผมก็มั่นใจเรื่องของบาเรีย แต่ว่าผมก็ไม่อยากมองข้ามความเป็นไปได้เล็กน้อยเช่นกัน" "ความเป็นไปได้เหรอ--" "หนูหัวหน้าห้องจะมาวันพรุ่งนี้ด้วยใช่ไหม? ถ้านายอยากจะอ่านการ์ตูนหลายๆแบบก็ลองถามหนูหัวหน้าห้องดูสิ อา แต่ว่าที่นี่มีบาเรีย ถึงเธอจะเคยมา 2 ครั้ง 3 ครั้งก็คงหลงอยู่ดี ไม่มีทางเลือก ผมคงต้องรวมเธอไปด้วยล่ะนะ" "ต..แต่--" "แน่นอนว่าผมไม่สามารถช่วยนายได้ แต่ถ้าไม่เอาหนูหัวหน้าห้อง นายคงต้องพึ่งเพื่อนคนอื่นแล้วล่ะ" แต่ผมไม่มีเพื่อนคนอื่นสักหน่อย ได้แต่หวังพึ่งฮาเนกาว่า "อ้า ถ้านายอ่านเสร็จแล้วผมขอยืมด้วยนะ" หลังจากพูดจากวนประสาทผมเสร็จคำสุดท้ายเสร็จ โอชิโนะก็ไป เขาเพิ่งกลับมา จากนั้นก็ออกไปทันที..... หมอนั่นนอนตอนไหนกัน? ผมมักจะเห็นหมอนั่นนอนอยู่ แต่ลองคิดดูดีๆผมไม่เคยเห็นหมอนั่นหลับสักครั้ง - หมอนั่นทำงานหนักเรื่องเจรจาขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย? ถ้าอย่างนั้น อย่างนั้นผมก็ควรจะให้หมอนั่นยืมอ่านสักหน่อย และฮาเนกาว่านี่เป็นคนดีจริงๆ ในวันต่อมา - หรือต้องบอกว่า วันที่ 2 เมษา ตอนที่เธอมาโรงเรียนร้าง ผมได้ขอร้องเธอ และเธอก็ตอบกลับมาทันที'เหมือนกับพนักงานขายของ' เธอได้ซื้อการ์ตูนที่เธอแนะนำและการ์ตูนที่ผมขอมาตลอดติดต่อกันทั้ง 3 วัน จนถึงวันนี้ หรือต้องบอกว่า วันที่ 4 เมษา เธอเป็นคนดีจริงๆ วันนี้หลังจากที่ผ่านไปแล้ว 3 วัน "พยายามเข้านะ" เธอเชียร์ผมด้วยถ้อยคำให้กำลังใจ ถึงแม้จะง่ายๆแต่มันก็เติมเต็มใจผม "....ถ้าผมกลับไปเป็นมนุษย์ได้ ผมอยากรู้ว่าจะมีอะไรที่ผมช่วยเธอได้บ้างรึเปล่านะ" ยังไงก็เถอะ ในเวลานั้น - ความคิดผมเปลี่ยนไปจากเดิม เรื่องความแข็งแกร่งผู้หญิงที่ชื่อว่าฮาเนกาว่า และผมก็ยังไม่เข้าใจ - ถึงความอันตรายที่เธอมาเกี่ยวข้องเพิ่มขึ้นด้วย "บางทีหมอนั่นคงจะกลับบ้านไปแล้วจริงๆ--" ขณะที่ผมกำลังบ่นพึมพำไร้สาระที่หากมองย้อนมาจากในอนาคต - ในที่สุด เอพิโซดก็ปรากฏตัว จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 00:24:10

ความคิดเห็นที่ 2 ท่ามกลางหมอก - เขาปรากฏตัว "..........." นักล่าแวมไพร์ ครึ่งแวมไพร์ เขาไม่มีจุดอ่อนเหมือนแวมไพร์ แต่ว่า -- ถึงแม้จะอ่อนแอกว่าแวมไพร์ครึ่งนึง ความสามารถของแวมไพร์ก็ยังมีอยู่ ชายที่มีลักษณะ - ตารูปสามเหลี่ยม เสื้อสีขาว เขาดูหนุ่มมาก - แต่กางเขนยักษ์ที่เขาแบกอยู่ที่ไหล่หักล้างกับท่าทาง รอยยิ้มบางๆเหมือนวันนั้น - เขาจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ เอพิโซด ชายที่เอาขาซ้ายของคิสช็อตไป "น่าขำจริงๆ" อยู่ๆเขาก็พูดมา ไม่มีแม้แต่คำขอโทษที่มาสาย "มันทำให้ชั้นขำจริงๆ - หัวหน้าดราม่าเทอกี้ได้ถูกปราบด้วยเด็กอย่างแก พูดถึงเรื่องงานแล้ว ชั้นนี่เกลียดแวมไพร์เข้าไส้เลยล่ะ ไม่เว้นแม้แต่พวกแวมไพร์ที่เป็นนักล่าแวมไพร์ แต่ถึงอย่างงั้นชั้นก็เคารพหัวหน้าดราม่าเทอกี้ แค่เค้าคนเดียว --" "............" เขาแสดงความเป็นปรปักษ์อย่างเต็มที่ ยิ่งไปกว่านั้น เขาดูถูกผม ถ้าหากเขาเกลียดทั้งแวมไพร์และมนุษย์ มนุษย์ที่เพิ่งเป็นแวมไพร์อย่างผมคงเป็นสิ่งที่เขาเกลียดที่สุด "ไง? ชั้นควรทำยังไงกับแกดี ไอ้หนู?" "......นายว่านายควรทำอะไรดีเหรอ" "นี่คือการต่อสู้ - แล้วชั้นจะสู้กับแกยังไงดีล่ะ? ถึงจะไม่ใช่เรื่องใช้กำลังชั้นก็เจ๋งเหมือนกัน - ชั้นรู้สึกว่าชั้นจะไม่มีวันแพ้คนอย่างแกว่ะ" "โทษทีละกัน" ผมพูด "แม้จะเป็นผู้ติดตามของคิสช็อต แต่ผมก็เป็นแค่คนธรรมดา แถมผมยังโง่ด้วย ผมไม่คิดว่าจะชนะอะไรนายได้นอกจากเป่ายิ้งฉุบหรอกนะ" "โอ้ นี่มันน่าขำจริงๆ" เอพิโซดพูด "แกนี่มันไอ้ขี้ขลาดอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ ชั้นเคยล่าพวกมนุษย์ที่กลายเป็นแวมไพร์มาก่อน แต่พวกมันล้วนเหลิงไปกับพลังที่ได้ เหมือนกับว่าตัวเองแข็งแกร่งที่สุด ทั้งๆที่แค่ได้ความสามารถของไอ้พวกยุงมาแท้ๆ ดันทำเป็นเหมือนผู้นำโลก น่าขำจริงๆ" "............." ผมไม่รู้ว่าหมอนั่นชอบ'ศัพท์ชาวบ้าน'อย่างนี้เท่าไหร่หรอกนะ แต่กับผู้ชายที่แบกกางเขนยักษ์ท่าทางอันตรายพูดซ้ำๆว่า'น่าจำจริงๆ'ซ้ำไปซ้ำมามันดูไม่เข้ากันเลย ผมไม่รู้ว่าหมอนั่นจะคิดถึงเรื่องนี้รึเปล่าเหมือนกัน (ที่ผมแปลว่า น่าขำจริงๆ จริงๆแล้วคำที่เอพิโซดพูดนั้นเป็นคำที่พวกผู้หญิงใช้กัน แต่ผมไม่รู้จะเปลี่ยนเป็นอะไรดี เลยตามน้ำตามภาษาอังกฤษ) "ชั้นสั่งสอนไอ้พวกนั้นไปแล้ว แต่ดูเหมือนกับแกคงไม่ต้องนะ ถ้างั้นชั้นจะบริการพิเศษให้แล้วกัน" เอพิโซดพูดแล้วปิดตาข้างนึง เหมือนกับส่งสายตาวิ้งๆ "ชั้นจะฆ่าแกโดยที่ไม่เกิดผลข้างเคียงเลยล่ะ" "......ผมเคยได้ยินมาก่อนแล้วล่ะ" "มันเป็นคำที่ชั้นชอบน่ะ น่าขำจริงๆ ใช่ไหม? ถ้าแกคิดจะเลียนแบบ ก็พูดให้ถูกด้วยล่ะ" หลังจากพูด - เอพิโซดยื่นมือข้างที่ไม่ได้แบกกางเขนมา จับมือ? จับมือก่อนสู้เหรอ? หมอนี่สุภาพเหมือนกันแฮะ...... ขณะที่คิดอย่างนั้น ผมก็ยื่นมือออกไป ทันใดนั้นเอพิโซดก็รีบเปลี่ยนเป็น-- -- รูปร่างที่เหมือนกรรไกร "เย้ ชั้นชนะว่ะ" "............" "เรื่องเป้ายิ้งฉุบแกก็แพ้ชั้นเหมือนกัน - ดังนั้นชั้นจะชนะแกเรื่องนักล่าแวมไพร์และแวมไพร์ด้วย "โอชิโนะคือคนที่ชั้นไม่ค่อยถนัด" ผมพูด "แต่นายคือคนประเภทที่ชั้นเกลียด" จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 00:25:28

ความคิดเห็นที่ 3 "อ้า ถ้าแกพูดถึงคนอย่างชั้นล่ะก็ แกคงไม่สามารถสู้กับกิลโยตินคัตเตอร์ได้ ชั้นไม่ได้ใกล้เคียงกับความเลวของหมอนั่นเลย เอาล่ะ แต่วันนี้โชคดีที่แกจะแพ้ชั้น เลยไม่ต้องไปสู้กับหมอนั่น" "นายนี่มั่นใจในตัวเองจริงๆ" "แกจะว่างั้นก็ได้" แล้วเขาก็พูด "ชั้นเห็นด้วยว่า โอชิโนะ เมเมะ เป็นไอ้บ้าจอมกวน น่าขำดีจริงๆ เพราะหมอนั่นพูดเรื่องตลก - อย่างเรื่องของมนุษย์ที่เป็นแวมไพร์หรือเรื่องแวมไพร์แท้ ชั้นไม่เคยสู้แบบยุติธรรมดาก่อนเลย" "ชั้นขอฟังข้อตกลงหน่อย" "ได้ ถ้าชั้นชนะ แกต้องบอกที่ซ่อนฮาร์ทอันเดอร์เบลด - และหากแกฟลุคชนะชั้นได้ ชั้นจะคืนขาซ้ายให้แก อย่างนี้เป็นไง?" "ได้ ตกลง" "ว่าแต่ แกเข้าใจความหมายของข้อตกลงนั่นรึเปล่า?" เอพิโซดพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้ม "ห้ามสู้กันถึงตาย - ในการต่อสู้นี้ เพื่อที่จะรู้ที่ซ่อนของฮาร์ทอันเดอร์เบลดจากแก ชั้นถึงฆ่าแกไม่ได้ และถ้าแกอยากได้ขาซ้ายของยัยนั่น แกก็ฆ่าชั้นไม่ได้เช่นกัน ถึงจะดูหยาบๆ แต่ก็เป็นเส้นกั้นที่ไม่ให้เป็นการสู้ถึงตาย ช่างสงบสุขจริง --" "..........." เกมส์ โอชิโนะกำหนดไว้อย่างนั้น ไม่ใช่การสู้ถึงตาย แต่เป็นเกมส์ "และ -- ช่างที่แกพูด ดราม่าเทอกี้ กิลโยตินคัตเตอร์และชั้นเองเป็นมืออาชีพ แกไม่มีโอกาสชนะสักนิดนอกจากวิธีนี้ หมอนั่นเลือกวิธีที่จะให้นายพอมีโอกาส" จริงเหรอเนี่ย? นี่คือสิ่งที่เรียกว่าสมดุล? เจ้าคนพูดมากนั่น - หมอนั่นคิดไกลขนาดนี้ และสร้างกฏการต่อสู้แบบนี้? เขาเป็นกลาง - บริการเจรจาต่อรอง 2 ล้านเยน - หมอนั่นบอก "ถ้าชั้นรู้ที่ซ่อนของคิสช็อต อาเซโรลาโอเรี่ยน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด ทั้งยัยนั่นและแกสองคน ชั้นจะฆ่าพวกแกโดยที่โดยที่ไม่เกิดผลข้างเคียงเลยล่ะ รู้ไหม?" เอพิโซดหัวเราะ "ชั้นจะบอกอะไรแกหน่อย ชั้นจะไม่ออมมือให้แกหรอกนะ ชั้นไม่ชอบแกล้งคนอ่อนแอ - แต่โคตรชอบรังแกตัวโกงเลยว่ะ" "ชั้นเป็นตัวโกง?" "แกต้องเป็นอยู่แล้ว ยังไงแกก็คือปีศาจ" "......นายก็" นายก็เหมือนกันแหละ ผมไม่สามารถพูดออกมาได้ เขาเป็น - แค่ครึ่งเดียว "เอ๋? นายก็? มีอะไรที่แกอยากจะพูดรึไง คายออกมาสิ" "เปล่า ไม่มี.....ไม่มีอะไรที่ชั้นอยากพูด เริ่มได้แล้ว" "อา มาจัดการให้เสร็จเถอะ" การแนะนำตัวจบแล้ว แตกต่างกับครั้งที่ผมสู้กับดราม่าเทอกี้ คราวนี้ผมเป็นคนเริ่มโจมตีก่อน - ความจริง ผมคิดแต่จะโจมตีก่อน ความจริง ผมไม่เคยมีประสบการณ์ต่อสู้มาก่อน ถ้าผมเป็นฝ่ายป้องกัน ผมคงจะได้แต่สั่นอย่างเสียเวลา และ ถึงผมเห็นอะไรก็คงไม่เข้าใจ - อย่างน้อยผมจึงควรทำให้ตัวเองเป็นฝ่ายรุก ผมปล่อยหมัดอย่างรวดเร็วโดยใส่น้ำหนักทั้งร่างกายของตัวเองเข้าไป เหมือนกับท่าทางที่ผมเห็นมาในการ์ตูน - แต่ว่าหมัดกลับตัดผ่านอากาศ หรือควรจะบอกว่า - มันตัดผ่านหมอก ในขณะนั้น เอพิโซดกลายร่างเป็นหมอก - คงเป็นไปไม่ได้ที่จะโจมตีหมอก ผมถูกดึงด้วยแขนข้างที่ผมใส่น้ำหนักลงไปด้วยท่าทางแปลกๆจากนั้นผมก็เซไปข้างหน้า แย่แล้ว ผมต้องโดนสวนแน่ - ผมตั้งท่าป้องกัน แต่ว่าการที่กลายเป็นหมอก แม้แต่เอพิโซดก็ไม่สามารถโจมตีผมได้ เอพิโซดเปลี่ยนตัวเองให้เป็นหมอกพร้อมกับกางเขนยักษ์ "โทษทีนะ เรื่องพละกำลังชั้นคงสู้แกไม่ได้ ผู้ติดตามของไคอิคิลเลอร์ - ชั้นไม่คิดจะสู้กับแกในระยะประชิดหรอก" เขาพูดในขณะที่อยู่ในร่างของหมอก - และคืนร่างในจุดที่ๆห่างกับผม แม้แต่กางเขนก็เช่นกัน กางเขนกลายเป็นหมอก - นั่นเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา เหมือนกับดราม่าเทอกี้งั้นเหรอ? ".......นายตั้งใจจะทำอะไรจากระยะห่างอย่างนั้นกัน?" "ทำอย่างนี้ไง!" เอพิโซดพูด - แล้วก็เหวี่ยงกางเขนยักษ์เข้าใส่ผม ทันทีทันใด-- ไม่เหมือนที่ผมทำตอนสู้กับดราม่าเทอกี้ เขาไม่ได้มีท่าร่างหรืออะไร แค่ขว้างด้วยพละกำลังเฉยๆ "ว...เหวอ" คิดไม่ถึงจริงๆ เขาขว้างกางเขนยักษ์ที่ใหญ่กว่าตัวเขา 3 เท่า - อา ถึงแม้ผมจะเกือบขว้างลูกกลิ้งเหมือนกันก็เถอะ แต่ --- นักล่าแวมไพร์นั่นขว้างกางเขน!? "......อึก!" ในจังหวะจุดท้าย - ผมหลบมัน ผมหลบแล้วก็คิดในใจ ผมโง่รึเปล่าเนี่ย ผมไม่จำเป็นต้องหลบการโจมตีของคู่ต่อสู้สักหน่อย! ยังไงพลังฟื้นตัวของผมที่เป็นผู้ติดตามของคิสช็อต มันจะถูกรักษาเพียงแค่ชั่วกระพริบตา ผมคิดว่าผมต้องใช้จุดนี้เป็นข้อได้เปรียบของผม! นั่นคงเป็นสามัญสำนึกของผมตอนเป็นมนุษย์ ผมหลบการโจมตีโดยอัตโนมัติ คงเพราะผมมองเห็นมันด้วยสายตาของแวมไพร์ กางเขนที่ผมคิดว่าผมหลบไปแล้ว จริงๆแล้วมันแค่เฉี่ยวหัวไหล่ข้างขวาของผม - จากนั้นไหล่ขวาของผมกลับมีไฟลุกออกมาทันที มันกำลังลุกไหม้ มัน -- ระเหย เหมือนกับตอนที่ผมอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ "ก..กางเขน--!" จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 00:26:50

ความคิดเห็นที่ 4 ผมหมายความว่า - นี่มันจุดอ่อนของแวมไพร์ไม่ใช่เหรอ? ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแท้ๆ! เอพิโซดถือมันไว้เหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดา มันสะดุดตามาก - เขาทำตัวสบายๆจนผมไม่ทันสักเกต จริงสินะ เอพิโซดเป็นครึ่งแวมไพร์ เพราะงั้นถึงไม่มีจุดอ่อนของแวมไพร์ - อีกนัยหนึ่ง เขาไม่กลัวกางเขน กางเขน กางเขนยักษ์ ดูเหมือนอาวุธนั่นจะไม่มีผลอะไร ถ้าผมไม่ไปสัมผัสมันโดยตรง ผิวหนังระเหย - แถมมันยังไม่ฟื้นตัวกลับมาอีก ไม่ใช่ว่ามันไม่ฟื้นตัวหรอก - แต่การฟื้นตัวมันช้าผิดปกติ แม้จะเป็นพลังฟื้นตัวของผู้ติดตามของคิสช็อต - ก็ไม่เว้น ถ้างั้นก็แย่แล้ว - แย่ยิ่งกว่าพระอาทิตย์ แค่เพียงสัมผัสก็จะมีผลทันที ขนาดแค่เฉี่ยวๆ - ผมยังเป็นอย่างนี้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมโดนเต็มๆ!? "เอ๋.....?" ขณะที่ผมคิดกังวลเรื่องบาดแผล เอพิโซดกลายเป็นหมอกอีกครั้ง เขาย้ายตำแหน่งด้วยร่างของหมอก ผมคิดว่าเขาจะต้องเข้ามาเพื่อโจมตีผม แต่ว่าเหมือนกับก่อนหน้านี้ เอพิโซดไม่ได้เข้ามาหาผม เขาอยู่ในตำแหน่งที่เขาขว้างกางเขนใส่ผมเมื่อกี้ หลังจากที่มันเฉี่ยวหัวไหล่ผม มันปักพื้นสนามกีฬาที่ยาวกว่า 10 เมตร เอพิโซดคืนร่างเดิมใกล้ๆ จากนั้นก็ดึงกางเขนที่ปักอยู่กับพื้น "คิดถึงตอนนั้นแล้ว ตอนที่แกสู้กับหัวหน้าดราม่าเทอกี้ แกขว้างสิ่งของจากระยะไกล - ไม่เลว ตอนที่ชั้นสู้กับหัวหน้าดราม่าเทอกี้ชั้นก็ใช้วิธีเดียวกัน แบบนี้!" พูดแล้วเขาก็ขว้างกางเขนเป็นครั้งที่ 2 เล็งมาที่ผม ครั้งนี้ผมหลบได้อย่างหมดจด ถึงแม้จะหลบได้ แต่ผมก็ยังไม่วางใจ ผมใช้เวลาเพื่อทำความเข้าใจแผนที่เอพิโซดจะใช้สู้กับผม แต่ตอนนี้ผมเข้าใจวิธีต่อสู้จากการตอนสู้ครั้งที่แล้วกับดราม่าเทอกี้ ฮาเนกาว่าบอกว่าเห็นจุดอ่อนอยู่ 2 อย่าง ข้อแรก "ถ้าศัตรูทำแบบเดียวกับเธอ เธอจะทำยังไง?" และ "ด้วยพละกำลังของคนตัวใหญ่ ถ้าเขาขว้างลูกทุ่มหรือลูกกลิ้งกลับ เธอจะทำยังไง?" จากนั้น - ข้อสอง "สิ่งที่น่ากลัวในที่สุดในการต่อสู้ระยะไกล คือการที่กระสุนหมด - แม้ว่าในกรงจะมีลูกบอลเต็มไปหมด แต่ชั้นคิดว่ามันคงไม่ดีหากขว้างไปโดยไม่คิด" อะไรที่เอพิโซดกำลังทำอยู่ตอนนี้เพื่อสู้กับแวมไพร์อย่างผมนั้นเป็นอิสระจากจุดอ่อนทั้ง 2 ข้อนั่น ข้อแรก การขว้างกางเขน ไม่ว่าผมจะพยายามยังไง ผมก็คงขว้างกางเขนกลับไม่ได้ - ผมจะทำได้ยังไงในเมื่อแค่ผมแตะยังไม่ได้? ทันทีที่ผมสัมผัสมัน ส่วนที่สัมผัสต้องระเหยแน่นอน แถมยังไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอย่างกระสุนหมด เขากลายเป็นหมอก - และไปเอากางเขนที่ขว้างกลับไปด้วยตัวเอง "........ครึ่งแวมไพร์ --" เขาไม่กลัวกางเขน สามารถเปลี่ยนร่างกายให้เป็นหมอกได้ "น่าขำจริงๆ" เขาคืนร่างใกล้ๆกางเขนยักษ์ที่ติดอยู่กลับพื้นอีกครั้ง ราวกับจะสนับสนุนการคาดคะเนของผม จากนั้นก็ดึงกลับมาด้วยพละกำลัง "ชั้นจะค่อยๆฆ่าแกอย่างนี้ - ขอร้องล่ะ อย่างน้อยพยายามอย่าให้โดนหัวใจ เพราะชั้นฆ่าแกไม่ได้นะ-เว้ย!" ขณะพูดเขาก็ขว้างออกมา ผมหลบมันได้ - คงเป็นเพราะอย่างที่เขาพูด ผมเป็นต่อทางด้านพลัง ถึงแม้พละกำลังแขนของครึ่งแวมไพร์ดึงความเร็วออกมาได้มากมาย แต่มันยังไม่สามารถที่จะก้าวข้ามสายตาและความเร็วของผมที่เป็นแวมไพร์เต็มตัว แม้กระนั้น - ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป เขาคงจะค่อยๆจัดการผมได้แน่ ผมไม่เหลือการ์ดจะให้เล่นแล้ว ในหนังสือ Gakuen Inou Batoru ที่ผมอ่านตลอด 3 วัน มันไม่มีเรื่องแบบนี้สักหน่อย! ผมหันหลังกลับ อย่าที่ผมคิด กางเขนติดอยู่ที่พื้น นี่มัน - เหมือนกับบอกจุดหมาย กางเขนติดอยู่กับสนามกีฬา --! จากนั้นร่างกายเขาก็โผล่มาใกล้ๆ "แกจะยอมแพ้ก็ได้นะ - ถึงแม้ชั้นจะตามไปฆ่าแกในวันพรุ่งนี้ก็เถอะ แกจะคิดว่าชั้นทำอย่างนี้เป็นอย่างเดียว แกจะคิดว่าชั้นทำได้แค่นี้ก็ช่างแก ชั้นจะฆ่าแกด้วยวิธีเดิมนี่แหละ - เพราะแวมไพร์ทำอะไรไม่ได้เวลาเจอกับกางเขนไงล่ะ" "............" เขาคือ - มืออาชีพ ถึงแม้เขาจะทำเพราะเหตุผลส่วนตัว แต่เขาก็คือมืออาชีพ ผมมองที่แผลที่ไหล่ที่ได้จากตอนแรก มันยังไม่ฟื้นตัวดีนัก - ผมยังรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ผมไม่มีวิธี ถ้าเป็นอย่างนี้ก็คงมีข้อสรุปสั้นๆสำหรับการต่อสู้ มันไม่มีทางที่คนไร้ประสบการณ์อย่างผมจะชนะศัตรูที่มีประสบการณ์ ถึงแม้ผมจะระมัดระวัง ผมก็ทำอะไรไม่ได้เลย ดังนั้นผมจึงอยู่ในสถาณการณ์ที่หมดหวัง ถึงแม้ผมจะวิ่งไปที่ห้องเก็บของวิชาพละ แต่กับคู่ต่อสู้ที่เป็นหมอกแล้วมันไม่มีความหมายที่จะขว้างลูกทุ่มหรือลูกกลิ้ง ผมควรจะโต้กลับยังไงกับคู่ต่อสู้ที่ไม่สามารถโจมตีทางกายภาพได้? ร่างกายผมแข็งไปด้วยความหวาดกลัวอย่างสมบูรณ์ ถ้าเป็นอย่างนี้ผมคงหลบการโจมตีของเอพิโซดครั้งต่อไปไม่ได้แน่ จากนั้นมันก็เกิดขึ้น "อ-อารารากิคุง!" เสียงตะโกนนั่น - ถึงหูของผม ผมไม่ได้หูหลอนไปแน่นอน - มองไปที่ทิศทางของเสียง คนที่อยู่ตรงนั้นคือ..... แต่จริงๆแค่เสียงมันก็ชัดเจนแล้ว ว่าคนๆนั้นคือฮาเนกาว่า ซึบาสะ เธอออกมาจากหลังอาคาร เหมือนกับวันนั้นที่เธอ - ซ่อนอยู่ตรงนั้น ช่างบ้าบอจริงๆ - ฮาเนกาว่าที่ควรจะกลับไปบ้านแล้ว แต่ว่า -- "เธอจะยอมแพ้ไม่ได้นะ! ศัตรูคือหมอก เพราะงั้น --" ฮาเนกาว่าเอามือป้องปากเหมือนโทรโข่งแล้วพูดโดยไม่สนใจผมที่กำลังมึนงง และยังตะโกนต่อ "หมอก เพราะงั้น -- อีกนัยนึ่งก็คือ --" "......น่าขำจริงๆ" เขาพูด เอพิโซดขว้างกางเกนที่ถูกเตรียมมาไว้เพื่อสู้กับผมอย่างไม่ลังเล - ไปหาฮาเนกาว่า เอ๋? อะไรกัน? ทำไมหมอนั่นทำอย่างนั้น "ฮา.....ฮาเนกาว่าาาาา!" เธอเป็นนักเรียนเกียรตินิยม แม้กระทั่งวิชาพละเธอก็ยังโดดเน่น - แม้ว่าทั้งหมดนี่จะเป็นสามัญสำนึกของมนุษย์ แน่นอนว่าเธอไม่สามารถเทียบแวมไพร์ได้อยู่แล้ว และกับครึ่งแวมไพร์ก็เช่นกัน ด้วยสายตาและความเร็วของเธอ การหลบกางเขนคงเป็นไม่ไปไม่ได้ เธอคงทำได้แค่ขยับเพียงครึ่งก้าวจากตรงนั้นเท่านั้น แขนของกางเขน - ได้ขุดทะลุผ่านสีข้างของเธอ ปกติ ถ้าไม่ได้เป็นแวมไพร์ แม้เธอจะสัมผัสกางเขน เธอก็คงไม่มีไฟลุกหรือละเหย แต่ว่ากางเขนยักษ์นั่นทำมาจากเงิน สีข้างบางๆของเธอ ไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่เพียงนิด "............!" ผมรวบรวมความเร็วทั้งหมดรีบวิ่งไปหาฮาเนกาว่า ในความคิดของผมมันแค่ชั่ววูบเดียว - ก่อนที่ฮาเนกาว่าจะร่วงลงสู่พื้น ผมจัดการคว้าตัวเธอ ยังไงก็ตาม สุดท้ายแล้วมันก็ - สายไปแล้ว ชุดนักเรียนของฮาเนกาว่าถูกฉีกขาด ผิวหนังของเธอถูกฉีกขาด กล้ามเนื้อเธอถูกฉีกขาด กระดูกซี่โครงเธอถูกฉีกขาด อวัยวะภายในเธอถูกฉีกขาด เลือดทีแดงเข้มไหลออกมาไม่ยอมหยุด บาดแผลใหญ่เกินไป เป็นไปไม่ได้ที่จะห้ามเลือด แน่นอนว่า - ชิ้นเนื้อที่กระจายอยู่ตามพื้น หรือ เลือดที่ทะลักออกมา มันไม่ได้ระเหย มันเปื้อนสนามกีฬาอย่างที่มันเป็น อย่างไม่รีบร้อน สีแดง - สีแดงกำลังเจิ่งนอง "ฮา....ฮาเนกาว่า ฮาเนกาว่า ฮาเนกาว่า ฮาเนกาว่า!" "......แหะๆ" ฮาเนกาว่า เธอหัวเราะเหมือนกับเธอรู้สึกอาย กับสถาณการณ์อย่างนี้ เหมือนกับเธอรู้สึกอายที่อวัยวะภายในถูกผมเห็น เธอทำเหมือนอาย "อารารากิคุง เธอเสียงดังไปแล้วนะ" ".........!" "ม-มือถือเธอ" ผิวของฮาเนกาว่ากำลังค่อยๆซีดลง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมให้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้า เธอไม่ยอมให้รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าและพูดต่อ "เธอลืมมือถือ ฉันเลย--- เอามาคืนให้เธอ" "ผ-ผมไม่สนเรื่องมือถือ!" ผมร้องไห้ ถึงแม้ฮาเนกาว่าจะเข้าใจดี - ว่าเรื่องมือถือสำหรับฮาเนกาว่ามันก็แค่ข้ออ้าง ผมแน่ใจว่าฮาเนกาว่าเพียงแค่เป็นห่วง เธอมาที่นี่ - โดยไม่ยอมกลับบ้าน จากนั้น หลังเธอทนดูต่อไปไม่ได้ - เธอจึงออกมา ไม่มีทางที่เธอจะไม่เข้าใจว่ามันอันตรายแค่ไหน "ควบคุมตัวเองไว้.....ศัตรูของเธอคือหมอก" แม้ว่าพื้นจะค่อยๆถูกย้อมเป็นสีแดง - แต่เสียงของฮาเนกาว่ายังคงหนักแน่น "หมอกอีกนัยนึง ก็แค่น้ำ" "......?......ฮา-ฮาเนกาว่า?" "อารารากิคุง" ด้วยเสียงอันหนักแน่น - เธอค่อยๆปิดตา "สถิติกระโดดไกลของเธอเท่าไหร่?" ผมรู้สึกถึงน้ำหนักของเธอ เหมือนกับคำพูดนั้นคือเบาะแส อยู่ๆร่างกายของฮาเนกาว่าก็หนักขึ้น แม้ว่าเลือดจะไหลออกมามากมาย เพียงแค่กำลังจะหมดสติ ร่างกายมนุษย์ก็หนักขึ้นมาทันที แล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาตาย "ฮ่า - น่าขำจริงๆ แกจะให้ชั้นรออีกนานแค่ไหน?" ผมมอง เอพิโซดได้ดึงกางเขนที่ทะลุผ่านตัวฮาเนกาว่าไปแล้ว - เขากำลังหันหน้ามาทางนี้ และเตรียมพร้อม "ถ้าแกยังอยู่ตรงนั้น ร่างกายยัยนั่นคงจะมีแผลเพิ่มมากกว่าเดิม" "ก-แก...." "จะบอกอะไรให้ แกเป็นคนผิดสัญญาก่อน - ผู้ติดตามไคอิคิลเลอร์ นี่มันการสู้ตัวต่อตัว แต่ชั้นก็จัดการกับคนนอกไปแล้ว งั้นถือว่าหายกันแล้วกัน" "ฮาเนกาว่า เป็นแค่คนธรรมดา..." จะนับรวมเธอได้ยังไง ฮาเนกาว่าไปทำอะไรให้? "ทำร้ายคนธรรมดา แก--!" แล้วยัง กระทั่งมนุษย์ - ก็เป็นศัตรูนาย? ไม่ใช่เพียงแค่คนที่นายเกลียด - คือศัตรู? ไม่เพียงแต่แวมไพร์ กระทั่งมนุษย์ --! ถึงจะเป็นอย่างนั้น นายก็ไม่ควรลากฮาเนกาว่าเข้ามาเกี่ยวด้วย ก่อนที่เธอจะหมดสติ เธอให้คำแนะนำผมด้วยเสียงอันหนักแน่น ความหมายพวกนั้น ผมไม่เข้าใจแม้แต่--- "........!" หมอก? น้ำ? กระโดดไกล? อา... ไม่ ไม่... ผมเข้าใจแล้ว งั้นเหรอ........ 'ความได้เปรีบทางสถานที่' ผมขอถอนคำพูดเมื่อกี้ คงต้องนับฮาเนกาว่าไปด้วยจริงๆ ถ้าเป็นอย่างนี้ ผมสามารถชนะได้ "โอ้วววววววววว!" ตะโกนอย่างสุดเสียง แล้วผมก็เริ่มวิ่ง ผมวางร่างกายของฮาเนกาว่าบนสนามกีฬาอย่างนุ่มนวล จากนั้นผมก็จัดการลงมือโดยไม่ต้องการรายระเอียดเพิ่มเติม เทคติกที่ผมรู้มาจากฮาเนกาว่า ตำแหน่งปัจจุบันของเอพิโซดกับ'ตรงนั้น'อยู่ในแนวตรง ผมหยุดเท้า จากนั้นในเวลาเดียวกัน เอพิโซดก็ขว้างกางเขนยักษ์ สมบูรณ์แบบ ไม่สิ ถ้าผมไม่หลบกางเขน มันก็ยังไม่ตรงตามแผน! ผมไม่ได้กระโดด แต่ผมหมอบแทน เมื่อกางเขนยักษ์ลอยข้ามหัวผม มันเอาปอยผมไปด้วยนิดหน่อย จากนั้นกางเขนก็ติดอยุ่ตรง'ตรงนั้น' "อะไรกัน - ถึงแกจะโกรธแต่สุดท้ายก็ยังเอาแต่หนี! ฮ่า แกนี่มันห่วยบรม น่าขำจริงๆ" เอพิโซดเปลี่ยนร่างกายเป็นหมอกและตามกางเขนไปทันที แต่ว่าผมก็ไม่ได้อยู่ตรงจุดนั้นอย่างไร้จุดหมายเช่นกัน - ด้วยท่าหมอบ เข่าย่อ ผมกระโดดสุดแรง! ด้วยแรงกระโดด สนามกีฬาไม่ใช่แค่เป็นรอย แต่มันแตกร้าว ผมคงต้องปรับระดับพื้นใหม่อีกทีหลังจากนี้ ยังไงก็ตาม ผมคงมาห่วงเรื่องนั้นตอนนี้ไม่ได้ พลังกระโดดแวมไพร์ ระยะกระโดดแนวตั้งของผม บางทีน่าจะถึง 20 เมตร กระโดดไปข้างหน้า 20 เมตร ตรงเผงอย่างที่ผมเล็งไว้ ผมลงพื้นตรง'ตรงนั้น' -- เหมือนกับห้องเก็บของวิชาพละ ผมอยู่โรงเรียนนี้มา 2 ปี ไม่มีทางที่ผมจะไม่รู้เรื่อง'ตรงนั้น' มันคือ สนามทราย ที่สร้างไว้ที่ปลายด้านหนึ่งของสนามกีฬา ผมลงสู่พื้นตรงนั้น วิ่งกระโดดไกล ผมลงสู่พื้นข้างๆกับกางเขนที่กำลังติดลึกอยู่ในสนามทราย - ช่วงเวลาเดียวกับเอพิโซดที่กลายเป็นหมอกมาถึง "ฮ่า - น่าขำจริงๆ! แรงดีนี่ แต่ยังไงก็ไม่มีทางที่ลูกเตะของแกจะถูกชั้นที่เป็นหมอกหรอก!" เอพิโซดหัวเราะขณะที่ยังเป็นหมอกอยู่ ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่น่าหัวเราะสักหน่อย "หมอกมันก็แค่ไอน้ำเท่านั้น" ผมพูด "ถ้าชั้นทำให้ทรายบริเวณนี้กระจาย อะไรจะเกิดขึ้น?" วิ่งกระโดดไกล - เมื่อคุณลงพื้น คุณจะทำให้ทรายกระจาย นี่คือเรื่องที่เกิดขึ้นหากเป็นการวิ่งกระโดดไกลธรรมดา - แต่นี่คือการวิ่งกระโดดไกลของแวมไพร์ ทรายที่อยู่ในสนามทรายทั้งหมดลอยฟุ้งเพราะการกระโดดอย่างรุนแรง อย่างที่คาด เอพิโซดเผยร่างออกมาให้เห็น มันคือปรากฏการณ์ทางฟิสิกส์ "ว...ว...!" ".....โอออ!" ในโอกาสที่เอพิโซดกำลังสับสน ผมพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนร่างกายที่สมส่วนของเขา ขณะที่ทรายที่ลอยอยู่กำลังตกลงมาจากฟ้า ผมผลักเอพิโซดลงด้วยน้ำหนักทั้งหมดของผม ขณะที่ถูกผมคร่อมอยู่ เอพิโซดยังคงต่อสู้และขัดขืน - แต่ผมกดเขาลงด้วยกำลังและบีบคอเขา เอพิโซดไม่สามารถกลายร่างเป็นหมอกได้ในตอนนี้ ถ้าเป็นอย่างงั้น - ด้วยพละกำลังของผม ผมชนะ ผม "..........." ผมจะฆ่าหมอนี่! มีตัวผมจากที่ไหนสักแห่ง จากที่ๆไม่ใช่ที่นี่ กำลังคอยจับตาดูผมอยู่ในหัวที่กำลังว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์ ว่างเปล่าอย่างสมบูรณ์จริงๆ เรื่องที่ว่า ผมกลายเป็นแวมไพร์ ศัตรูคือครึ่งแวมไพร์ ขาซ้ายของคิสช็อต ทุกสิ่งทุกอย่าง - มันหายไปจากหัวผมทั้งหมด มันมีเพียงแค่ มันมีเพียงแค่อวัยวะภายในของฮาเนกาว่า มันเกาะแน่นข้างในหัวอันว่างเปล่าของผม ดังนั้น ดังนั้น ผม แค่มัน - ที่ผมต้องฆ่าให้ได้-- "พอแล้ว" ตุบ ในขณะนั้น - มีมือเล็กๆบางอยู่บนไหล่ผม "ถ้านายทำมากกว่านี้ - นายจะสูญเสียความเป็นมนุษย์นะ" ".........!" ผมมองข้ามหลังไป โดยที่ไม่ได้เอามือออกจากคอของเอพิโซด คนที่อยู่ตรงนั้นคือชายที่สวมเสื้ออโลฮ่า โอชิโนะ เมเมะ ขณะที่ทรายกำลังเทเป็นสายฝน เขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นเรื่องปกติ "อ..อา...." กระทั่งตอนดราม่าเทอกี้ เขาบอกว่า เขากำลังมองจากที่ไหนสักแห่ง เพราะงั้นครั้งนี้เขาก็ต้องทำอย่างนี้เช่นกัน ผมลืมไปซะสนิท -- แต่ว่า ถ้าอย่างนั้น! "น-นาย! ทำไมนายไม่หยุดฮาเนกาว่า!" "อย่าตะโกนสิ นายนี่คึกคักดีจริงๆ มีอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอ?" แม้สถานการณ์อย่างนี้ โอชิโนะยังหัวเราะเล่นๆ เขากำลังแสดงรอยยิ้มที่น่ารำคาญมากกว่าเดิม "ยังไงก็ตาม ถึงแม้นายจะคึกคักแค่ไหน ขอโทษทีเพราะว่านายกำลังอยู่ในระหว่างการต่อสู้น่ะ ดูสิ หมอนั่นสลบไปแล้ว" "หา--" หลังจากที่ถูกบอก ผมก็สังเกตเห็น เอพิโซดกำลังตาเหลือก ผมเอามือออกด้วยความสับสน ผมทิ้งรอยนิ้วมือผมไว้ที่คอของเขา "อ...เอ๋?" เมื่อกี้ผมกำลังจะทำอะไร? ไม่ใช่ว่า - ผมพยายามจะฆ่าเขาเหรอ? เขาที่เป็นครึ่งแวมไพร์ ......ครึ่งมนุษย์? ยังไงก็ตาม - ยังไงก็ตามฮาเนกาว่าล่ะ ฮาเนกาว่า "ฮาเนกาว่า!" "อ๊ะ ผมเห็นเธอแล้วล่ะ" "แล้วทำไมนายถึงเอาแต่ดู ทำไมนายไม่ไปห้ามเธอ!" "มันนอกเหนือค่าจ้างผม ผมสัญญาแค่ช่วยเจรจากับ 3 คนนั้น มากกว่านั้นต้องจ่ายเพิ่ม ผมไม่มีความจำเป็นต้องสนใจคนธรรมดา" 2 ล้าน ค่าชดเชย ความสมดุล "งั้นนายก็บอกตั้งแต่แรกสิ! ถ้านายบอกไว้ชั้นคง--" "นายจะจ่ายส่วนของเธอก็ได้นะ เพิ่มอีก 2 ล้านเป็นไง?" "2 ล้าน? ถึงจะ 3 ล้านเยน ผมก็ยอมจ่าย!" "โว้ว เยี่ยมเลย" "นี่มันไม่ใช่เวลามาตลกนะ โอชิโนะ!" "มันไม่ใช่เรื่องตลกสักหน่อย มันคือการเจรจาต่อรอง อารารากิคุง กับ 3 ล้าน การเจรจาเสร็จสิ้น" โอชิโนะพูดอย่างไม่เป็นกังวล "ผมจะให้คำใบ้นายนะ งั้น ใช้หัวสักนิดอารารากิคุง - ร่างกายอมตะนายมีไว้ทำอะไร?" "เอ่อ.." "ก็อย่างที่นายว่า เพียงแค่มนุษย์คนนึงไปอยู่ในที่ๆแวมไพร์กับครึ่งแวมไพร์สู้กัน ไม่มีเหตุผลที่จะต้องถูกฆ่า มันเป็นการทำเกินไป และเพราะนายไม่ได้บีบคอหมอนั่นหักไป ชั้นจะบอกอะไรดีๆให้นายอีกสักอย่าง - พยายามทวนความจำดูสิ" "ทวนความจำงั้นเหรอ....." อะไร? มันไม่มีเวลาจะมาคิดเรื่องอย่างนี้แล้วนะ เหมือนคิสช็อตทำให้ดูตอนนั้น ผมทำมือเป็นรูปมีด แล้วทิ่มเข้าไปที่ขมับ ผมไม่สนว่าจะไม่ได้ออกอนิเม! ผมคุ้ยสมองอย่างสุดแรง และได้สัมผัสกับความน่ารังเกียจของเลือดน้ำไขสันหลังและสมอง - และจากนั้น "............!" ผมจำได้ขึ้นมากระทันหัน ลักษณะพิเศษของแวมไพร์--! ผมรู้ว่าต้องทำอะไรทันที ด้วยมือที่กำลังล้วงอยู่ข้างในสมอง ผมปล่อยโอชิโนะกับเอพิโซดและวิ่งไปหาฮาเนกาว่าที่นอนอยู่อย่างสุดกำลัง 5 นาที ถ้าสมองไม่ได้รับออกซิเจนใน 5 นาที สมองจะหยุดทำงาน หากเป็นอย่างที่ว่าแล้ว ถึงแม้หัวใจจะหยุดเต้น เธอก็คงปลอดภัย ปลอดภัย ตอนนี้ยังผ่านไปไม่ถึง 3 นาที ผมดึงมือออกมาจากขมับ - และเอาเลือดที่ติดอยู่กับมือสัมผัสกับสีข้างฮาเนกาว่าที่กลวง ตรงที่เป็นแผลขนาดใหญ่ ผมได้ยินมาจากคิสช็อต เลือดของแวมไพร์มีพลังรักษา แน่นอนว่า เลือดแวมไพร์ของผมจะระเหยจากจุดที่เลือดออก ผมสร้างแผลให้ตัวเองเรื่อยๆ เพื่อให้เลือดไหลออกมาเรื่อยๆ ต่อหน้าต่อตาผม - มันได้ผล บาดแผลของฮาเนกาว่ากำลังถูกรักษา อวัยวะภายในถูกสร้างใหม่ กระดูกถูกสร้างใหม่ กล้ามเนื้อถูกสร้างใหม่ ผิวหนังถูกสร้างใหม่ -- ในที่สุดก็ไม่เหลือแม้รอยแผล ร่างกายเธอฟื้นฟู มันดูเหมือนยิ่งกว่าการฟื้นฟู - มันเหมือนกับการย้อนกลับไปใหม่ ผมสัมผัสเธออย่างอ่อนโยน ผมคอยๆลูบไปที่สีข้างของฮาเนกาว่า มันทั้งอ่อนและนุ่ม - บอบบาง เหมือนกับแก้วที่แค่ผลักก็แตกสลาย ".....อ-อาาา" ลมหายใจ ความรู้สึกที่อึดอัดจนเกือบตายจางหายไป ความรู้สึกในอกของผมถูกเติมเต็มเพียงแค่กระพริบตา "ฮา--ฮาเนกาว่า!" ผมพูดกับฮาเนกาว่าที่เพิ่งได้สติ ไม่ -- เหมือนสติเธอจะย้อนกลับไปเล็กน้อย "ทำไมเธอลูบสีข้างชั้นเหมือนกับว่ามันสำคัญกับเธออย่างนั้นล่ะ?" "เอ่อ..." "แล้ว ที่เสื้อนักเรียนชั้นฉีกขาดนี่เพราะเธอเหรอ?" ดูเหมือนว่าคนเราจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะหมดสติ ดูเหมือนว่าฮาเนกาว่าจะเป็นแบบนั้น นอกจากชุดนักเรียน กระทั่งอวัยวะเธอก็ถูกฉีก เธอรู้ไหม "ขอร้องล่ะ ฮาเนกาว่า" ผมพูดกับเธอ โดยไม่เปลี่ยนท่าทางที่ผมกำลังเอาหน้าซุกสีข้างเธอ ผมอยากยืนยันให้แน่ใจว่าเธอยังมีชีวิต "ขอผมอยู่แบบนี้อีกสักหน่อยเถอะ" เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 11 END จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 00:33:11

ความคิดเห็นที่ 5 คุณลูกตาเเก้วนอนดึกจริงๆ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 00:47:43

ความคิดเห็นที่ 6 ในตุรกีมีกระทู้แปลเป็นตอนๆแบบนี้ไหมครับ ? ผมหาไม่เจอ ใช่กระทู้ฮาเร็มสรรพสัตว์ที่แฟนบอยตีกันหรือเปล่าครับ ? edit : ใช่จริงๆด้วยกระทู้วิ่งไวมากกว่าจะหาเจอ -_-" แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 01:12:24 จากคุณ : momania เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 00:52:03

ความคิดเห็นที่ 7 น้องแมว หวิดไปละ รักษาแบบนี้นี่เอง จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 01:03:58

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ Fate Linegod ไม่รู้หรอผมรออ่านกระทู้นี้ก่อนนอน แบบ f5 รั่วๆเลยะ 555+ อ่านบทนี้แล้ว.. โชคดีที่หงอนมันบื้อขนาดหนักจริงๆ ของดีใกล้มือแท้ๆ 5555+ จากคุณ : ลูกตาแก้ว เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 01:03:59

ความคิดเห็นที่ 9 ครึ่งตอนแรกน่าเบื่อโคตรๆ  ครึ่งตอนหลังทั้งมันส์ทั้งดราม่า    นี่ถ้าน้องแมวเธอมีพลังเวอร์ๆอะไรสักอย่างคงเก่งน่าดู  ฉลาดเกิ๊น จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 02:18:58

ความคิดเห็นที่ 10 กลับมาอ่านตอนเช้า ที่บ้านไม่ต่อเน็ต   นู๋แมวสุดยอด....ใจเกิน100 และได้ใจไปเกินร้อยเต็มๆ คู่คิดที่หาที่ไหนก็ไม่ได้แบบนี้อีกแล้ว ฉลาด กล้าหาญ จริงใจ ยอดหญิงจริงๆ  ขอย้ายไปสังกัดกองกำลัง ฮาเนคาว่า ทสึบาสะ  ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป... ปู งู ลิง เทียบไม่ติด จริงๆแฮะ ปล. ว่าแต่ วิธีฟื้นความจำของพวกแวมไพร์นี่มันน่ากลััวและน่าหยะแหยงยังไงไม่รู้แฮะ แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 09:33:50 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 09:18:00 จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 09:00:49

ความคิดเห็นที่ 11 โอ แมวน่ารักมาก จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 11:22:07