ความคิดเห็นที่ 1 วันถัดมา เที่ยงวัน  วันที่ 6 เมษา หรือว่าสำหรับแวมไพร์แล้วต้องบอกว่ามันคือกลางคืน ผมและคิสช็อตกำลังหลับเหมือนปกติในห้องที่หน้าต่างทุกปิดในชั้น 2 ของโรงเรียนกวดวิชาร้าง ผมถูกปลุกให้ตื่นโดยโอชิโนะ เมเมะ ที่เมื่อวานไม่ได้กลับมาและไม่แม้แต่จะโผล่ -- เขากำลังหัวเราะอย่างเล่นๆด้วยท่าทางทะเล้นเหมือนเคย "อรุณสวัสดิ์อารารากิคุง" "......ผมกำลังง่วงนอนอยู่นะ" "มานี่เหอะน่า" ขณะที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น ผมก็ถูกโอชิโนะลากมาที่ระเบียง -- ระหว่างที่เกิดความปั่นป่วนอยู่ คิสช็อตก็หลับปุ๋ย โดยไม่รู้สึกตัวสักนิด เธอเป็นผู้หญิงที่เยือกเย็น เหมือนกับไม่มีอะไรให้เป็นห่วง "อะไรล่ะ -- โอชิโนะ?" "หืม? อ่า เราอยู่ตรงระเบียง.... ฮาร์ทอันเดอร์เบลดยังไม่ตื่นก็จริง แต่เพื่อกันไว้ก่อน ไปชั้นบนเถอะ ที่ชั้น 4" "ชั้น 4...... แต่หน้าต่างมันเปิดอยู่ ถ้าแสงอาทิตย์มันถูกผมล่ะ" "ไม่เป็นไรหรอกน่า วันนี้ฝนตก" "ฝน?" จริงเหรอเนี่ย? ลองคิดดูแล้ว วันก่อนๆไม่ฝนไม่เห็นจะตก ถ้าผมจำไม่ผิดตั้งแต่ช่วงก่อนที่เป็นแวมไพร์ นี่คือฝนตกครั้งแรกของปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิ บางทีฝนมันอาจจะตกตอนที่ผมหลับ 12 ชม ตอนกลางวันก็ได้....... แต่ตั้งแต่ที่ผมไม่ได้ดูการพยากรณ์อากาศ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน "ใจเย็นได้น่า ด้วยพลังการรักษาของนายแล้ว ถึงแม้นายจะถูกพระอาทิตย์ส่องนิดหน่อย ก็ไม่ใช่ว่านายจะตายทันทีสักหน่อย ใช่ไหม?" "นายก็ลองพูดตอนที่ร่างกายนายเคยระเหยดูสิ" "ไปกันเถอะน่า" โอชิโนะค่อยๆขึ้นบันไดที่มันโหวงเหวง ขณะที่ผมคอยระวังการก้าวเท้า ผมก็ตามหลังโอชิโนะไป โอชิโนะเลือกประตูบานที่ใกล้ที่สุด เมื่อเปิดประตูที่ลูกบิดดูเหมือนจะเสีย แม้แต่ห้องก็ยังสกปรกเกินกว่าที่จะช่วยได้ ดูเหมือนเขาจะไม่ใช่คนที่โชคดีจริงๆ "เอา-ล่ะ" แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้สนใจ เขาลากเก้าอี้มาแล้วนั่งแบบกลับด้าน ผมทำเหมือนกัน ผมแค่อยากเลียนแบบเขา ".....นั่น" ผมชี้ไปที่กระเป๋าเดินทางที่โอชิโนะถือในมือ ผมรู้สึกตื่นตัวทันที กระเป๋าที่เคยใส่ขาซ้ายและขวาของคิสช็อต หมายความว่า..... "ใช่แล้ว" โอชิโนะพยักหน้า "นายเดาถูกแล้วล่ะ ข้างในนี้มีแขนของฮาร์ทอันเดอร์เบลด" ".....งั้นเหรอ" ผม -- หายใจเข้าอย่างแรงด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย ผมคิดว่าที่โอชิโนะไม่ได้กลับมาตอนเช้าคงหมายความว่ากิลโยตินคัตเตอร์ไม่อยากคืนแขนของคิสช็อตให้เรา และมันทำให้ผมกังวล คิสช็อตเองก็เหมือนกับว่าเธอไม่ได้สนใจเรื่องนี้ "เช้าแล้ว เราหลับเลยดีไหม?" แล้วเธอก็หลับ เธอเป็นผู้หญิงที่เยือกเย็น -- บางทีเธอไม่มีเรื่องอะไรให้เป็นห่วง หรือบางทีผมเป็นคนคิดมากเกินไป ยังไงก็แล้วแต่ พูดถึงกิลโยตินคัตเตอร์คนที่บอกว่าดราม่าเทอกี้และเอพิโซดคืนขาซ้ายและขวาคืนมาว่า'ซื่อสัตย์ในความผิดพลาด' มันเป็นไปได้ที่เขาจะผิดคำพูด ไม่ว่าผมจะกลุ้มสักเท่าไหร่ ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเชื่อในตัวโอชิโนะ แต่-- "หืม? อ้า ผมรู้ว่านายอยากพูดอะไร" โอชิโนะพูด "นายอยากพูดว่ากิลโยตินคัตเตอร์รักษาคำพูด ใช่ไหม?" "บอกตามตรง ผมกำลังคิดอย่างนั้น" "นั่นเป็นโอกาสที่ผมจะโชว์ฝีมือ นี่เป็นการเจรจาไงล่ะ -- แม้ผมต้องบอกว่าจริงๆแล้วกิลโยตินคัตเตอร์ไม่ได้อยากจะคืนมันก็เถอะ" "อย่างที่คิดเลย" "เขายังคงแค้นใจมากอยู่ -- ผมเชื่อว่า เพราะกิลโยตินคัตเตอร์ไม่เหมือนกับอีก 2 คน การกระทำของเขามาจากความเชื่อ "ความเชื่อเหรอ" ผมจำได้ มีหลายๆครั้งที่เขาแสดงออกในคำพูดของเขา "ยังไงก็เถอะ นั่นมันคงจะเป็นความคิดของเรื่องความยุติธรรมของเขา ผมคิดว่านะ" "แต่ละคนก็มีคำนิยามของความยุติธรรมต่างกัน รู้ไหม นายไม่ควรจะตัดสินคนอื่นง่ายๆ -- เหมือนกับที่นายคิดว่าเขาคือตัวโกงไงล่ะ นอกจากนี้ ไม่ว่าจะพูดยังไงก็เถอะ ผลสุดท้ายก็คือนี่" เขาโยนกระเป๋าเดินทางมาที่ข้างหน้าผม ไม่รักษาของเลย "เขาให้มันคืนมา" "เพราะเขาสมควรจะคืนมันต่างหาก" "แต่ก้อนหน้านั้น ผมต้องพูดกล่อมเขานะ" "นายใช้วิธีไหนกล่อมเขากัน? เขาเหมือนพวกคลั่งศาสนา จากมุมมองของผมเขาก็คือคนบ้าดีๆนี่เอง แล้วการที่คืนแขนของแวมไพร์สำหรับเขาแล้วมันไม่ผิดต่อความศรัทธาของเขาหรือไง" "เพราะเขาเป็นคนที่ยอมเข้าใจถ้านายพูดกับเขาไงล่ะ -- เพราะว่าเขาคือมืออาชีพ" "มืออาชีพ" "ถูกต้อง มืออาชีพ" บางทีการย้อนถามของอาจจะทำให้บทสนทนาหนักขึ้น โอชิโนะเลยพูดบทสุดท้ายของการสนทนา "ให้เป็นรูปธรรมก็คือ ผมบอกเขาไปว่า หากนายรวบรวมแขนขาฮาร์ทอันเดอร์เบลดครบ นายอยากจะกลับไปเป็นมนุษย์ -- และฮาร์ทอันเดอร์เบลดก็ยอมรับ" ".......อีกนัยหนึ่ง กิลโยตินคัตเตอร์ถอนตัวเพื่อผม?" "จะว่าอย่างนั้นก็คงได้" โอชิโนะพูดสองแง่สองง่าม ดูเหมือนเขาพูดอะไรเป็นนัยๆ ยังไงก็ตาม หากคุณคิดดูแล้ว หมอนี่มักจะพูดเป็นนัยๆในทุกคำที่เขาพูด และแม้ผมจะจำไป จริงๆที่เขาพูดมันอาจจะไม่มีความหมายอะไรก็ได้ ทำเหมือนมองทะลุคนอื่นเสมอ ไม่ว่าเจตนาของเขาคืออะไรก็ช่างเถอะ ดีแล้วที่ได้ชิ้นส่วนของคิสช็อตกลับมา ผมเปิดซิปของกระเป๋าเดินทาง แขนขวาจากข้อศอกจนถึงปลาย แขนซ้ายตั้งแต่หัวใหญ่จนถึงปลาย -- ยืนยันแล้วว่าทั้งสองข้างอยู่ในกระเป๋า "เอาล่ะ สุดท้ายเขาก็รักษาคำพูด -- แต่ แม้อย่างนั้นเขาก็ถูกเตือนเรื่องลักพาตัวหนูหัวหน้าห้องเหมือนกัน ถ้าเป็นฟุตบอลคงต้องเรียกว่าใบเหลือง" "ใบแดงต่างหากล่ะ" "ใบแดงคือการฆ่าเธอ หากหนูหัวหน้าห้องตายในตอนนั้น เอพิโซดต้องได้ใบแดงแน่นอน แต่ในเมื่อนายก็เกือบจะฆ่าเอพิโซด ก็คงถือว่าหายกัน" "ผมไม่ได้ตั้งใจจะ--" ผมไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเขา ผมพยายามจะพูด แต่ก็หยุดในตอนสุดท้าย นั่นแค่โกหก ตอนนั้นผมโกรธ มันช่วยไม่ได้ -- ไม่สิ ผมถึงขนาดที่คิดว่า ผมไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ถ้าโอชิโนะไม่หยุดผม บางทีผม -- คงฆ่าเอพิโซดไปแล้ว ความตั้งใจที่จะฆ่า -- มีจริง "--ช่างเถอะ...." "อะไรกัน อยู่ๆก็ขึ้นเสียงอยู่ๆก็ลดเสียง นายนี่คึกคักดีจริงๆ อารารากิคุง มีอะไรดีๆเกิดขึ้นเหรอ?" โอชิโนะพูด "ยังไงก็เถอะ -- นายรวบรวมแขนขาครบแล้ว ยินดีด้วย อารารากิคุง ภารกิจสำเร็จแล้ว ผมมีความสุขเหมือนกับเรื่องของคนอื่นเลย" "เรื่องของคนอื่น?" "เพราะมันเป็นอย่างนั้นไง" ".........." ช่างเถอะ มันเป็นเรื่องของคนอื่นจริงๆ "ให้ผมชมสักหน่อย -- แม้จะไม่มีประสบการณ์ต่อสู้ แค่เด็ก ม.ปลาย ชนะผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแวมไพร์ 3 คนติดนี่ -- ผมขอถอดหมวกให้นายเลย(สำนวนไว้ใช้ยกย่องคนอื่น)" "นายไม่ได้ใส่หมวกสักหน่อย" "ผมอุปมาหากล่ะ" โอชิโนะคาบบุหรี่ไว้ในปาก แต่ก็ไม่ได้จุดเหมือนเคย ".....อาจจะเป็นเรื่องหยุมหยิมนะ แต่โอชิโนะ -- ทำไมนายไม่จุดไฟ?" "หืม? อ้อ ถ้าผมจุดไฟมันจะไม่เอาไปทำเป็นอนิเมยากขึ้นเหรอ?" "............" ทำไมนายยึดติดกับอนิเม มันเป็นเรื่องที่ลึกลับจริงๆ "เอาน่า อารารากิคุง -- แม้ผมจะพูดแสดงความยินดีไปแล้ว นายยังทำหน้ามืดมนอยู่อีก ถ้านายทำอะไรสำเร็จนายก็ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ?" "ผมสงสัยอะไรบางอย่าง โอชิโนะ" ผมพูด มันยังมีบางอย่างที่ทำให้ผมไม่สบายใจ "เรื่องเกี่ยวกับกิลโยตินคัตเตอร์น่ะ" "หืม?" "คือ ผมเข้าใจดี -- การต่อสู้เมื่อกลางคืน เพราะว่าเขาประมาท ผมเลยชนะได้โดยไม่ต้องเจ็บตัว ผมเข้าใจดี แต่ว่า -- โอชิโนะ ถ้าเป็นอย่างที่นายพูด ด้วยการโจมตีของเด็ก ม.ปลายเพียงครั้งเดียว -- ผมเลยชนะคนอันตรายอย่างนั้น มันไม่แปลกเหรอ? เขาคือคนที่เอาแขนทั้งสองข้างแวมไพร์ไม่ใช่เหรอ?" "หืม" "คือ ไม่ใช่แค่กิลโยตินคัตเตอร์ แม้กระทั่งกับดราม่าเทอกี้และเอพิโซดก็เหมือนกัน พวกนั้นคือคนที่คนที่ขโมยขาซ้ายและขาขวาของคิสช็อต -- ลองคิดดูแล้ว ผมที่ไม่เคยมีประสบการณ์ต่อสู้ หรือมากที่สุดก็แค่ทะเลาะกับน้องสาวผม แต่ดูเหมือนผลกลับกลายเป็นว่าผมชนะพวกเขาง่ายๆ -- นี่มันเพราะเหตุผลอะไรกัน?" หรือบางทีเพราะโชคดี หรือเพราะว่าคาดไม่ถึง ยังไงก็แล้วแต่ -- มันไม่มีคำตอบที่สร้างสรรค์กว่านี้แล้วเหรอ? "[พวกนั้นอ่อนแอ]?หรือว่าเป็นเพราะ[ผมแข็งแกร่งเกินไป]?" ผมถามไป - โดยที่ผมไม่เดาคำตอบ มันเป็นอะไรที่ลึกลับสำหรับผม แต่ - ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงคิดว่าโอชิโนะจะต้องรู้คำตอบ เหตุผลคือเพราะเขาเป็นกลางกว่าใครๆ เพราะเขาคือคนที่พยายามรักษาความสมดุล "ทั้งสองอย่าง" โอชิโนะพูดตามที่คาด "มองจากมุมของพวกนั้น นายแข็งแกร่งเกินไป -- มองจากมุมของนาย พวกนั้นอ่อนแอเกินไป เพราะว่านาย -- ไม่ใช่คนธรรมดา นายคือผู้ติดตามของคิสช็อต อาเซโรลาโอเรี่ยน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด" "แค่นี้เหรอ" "แค่นี้แหละ" เขายืนยัน โอชิโนะยืนยันมัน "ถ้าให้ผมเลือกเหตุผลว่าทำไมมือสมัครเล่นอย่างนายถึงชนะพวกนั้นได้ ก็คงเป็นอย่างนั้นแหละ -- แต่ก็นะ มันยังมีโอกาสที่นายจะแพ้ กล่าวคือพวกเขาก็มีโอกาสมากกว่า อารารากิคุงนั้น--" "มากหรือไม่มาก.... นายคือคนที่ทำให้สถานการณ์ของพวกนั้นสูสีกับผม" ความสมดุล ให้ผมมีความได้เปรียบด้านสถานที่ ห้ามไม่ให้สู้จนถึงชีวิต -- ตอนฮาเนกาว่าถูกจับเป็นตัวประกันก็ยังคิดแผนให้ผมได้เปรียบ นายทำสถานการณ์ให้สูสีเสมอ แต่ว่า "แต่ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นผมว่ามันแปลก เมื่อผมคิดตามนั้นแล้ว -- เรื่องมันกลับแปลก" "มันแปลกยังไงล่ะ?" "กระทั่งคนที่เป็นผู้ติดตามอย่างผม ถ้าคิสช็อตอยู่ในร่างเต็มพลัง -- แม้ทั้ง 3 คนนั่นก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ ใช่ไหม?" ผมมั่นใจอย่างนั้น พลังแวมไพร์ของคิสช็อตในร่างเดิมของเธอ ถึงแม้จะอยู่ในขั้นต่ำสุด ก็ไม่น่าจะต่ำกว่าระดับผม -- ยิ่งไปกว่านั้น เธอมีประสบการณ์ถึง 500 ปี ประสบการณ์ 500 ปี ประสบการณ์ต่อสู้ แม้จะเจอกับดาบเกรียวคลื่นของดราม่าเทอกี้ กางเขนยักษ์ของเอพิโซด และความเจ้าเล่ห์ของกิลโยตินคัตเตอร์ -- จะเป็นไปได้เหรอที่จะขโมยแขนขาของคิสช็อต อาเซโรลาโอเรี่ยน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด?" ผมมีเพียงข้อสรุปเดียว มันเป็นไม่ได้ได้แม้แต่นิดเดียว มันไม่มีทางเป็นไปได้ "สัญชาตญาณดีนี่ อารารากิคุง -- ถ้านายฝึกดีๆนายอาจจะกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญที่เก่งได้นะ รู้ไหม" โอชิโนะพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง -- ผมคิดว่าเขาคงจะไม่ตั้งใจตอบอย่างจริงจัง แต่ผิดคาด เขาพูดต่อและ -- ตอบคำถามของผม "มันก็อย่างที่นายพูด อารารากิคุง เพราะเพียงคนเดียวคงยากที่จะชนะฮาร์ทอันเดอร์เบลด พวกนั้นเลยมากัน 3 คน แต่แม้จะ 3 คนก็ยังยากที่จะชนะฮาร์ทอันเดอร์เบลด เพียงแต่ว่า...." "เพียงแต่ว่า?" "ถ้าตอนนั้นฮาร์ทอันเดอร์เบลดไม่ได้อยู่ในช่วงพลังสมบูรณ์ -- เรื่องมันจะต่างไปรึเปล่า?" เธอไม่ได้อยู่ในช่วงพลังสมบูรณ์ ผมมีความทรงจำกับคำพวกนั้น ผมจำได้โดยไม่ต้องกระทุ้งสมองผม -- คิสช็อตบอกว่า สภาพร่างกายเธอไม่ดี -- หรืออะไรอย่างนั้น ผมเคยคิดว่ามันแค่ข้อแก้ตัว ถ้าสมมุติว่านั่นไม่ใช้ข้อแก้ตัว "ดังนั้น -- การต่อสู้ระหว่างฮาร์ทอันเดอร์เบลดกับทั้ง 3 คนนั่นจะต้องเท่าเทียม" "........." "เอาเถอะ ไม่ว่านายจะถามหรือไม่ ผมก็กะจะเอามันให้กับนายอยู่แล้ว -- แค่ในเมื่อนายถาม มันก็จะช่วยให้พูดง่ายขึ้น อารารากิคุง บางครั้งนายก็มีไหวพริบเหมือนกันนะ" ขณะที่พูด โอชิโนะหยิบ'บางอย่าง'ออกมาจากกระเป๋าเสื้ออโลฮ่า และโยนมันมาให้ผม มันควรเป็นกระเป๋าที่เก็บซองบุหรี่ -- เพราะงั้นผมจึงคิดว่าเขาโยนซองบุหรี่มา แต่ว่าไม่ใช่ นั่นคือ หัวใจ -- ที่มีสีแดงสด "อึก....!" ผมตกใจกลัวโดยไม่รู้ตัว และสิ่งที่ผมถือก็หล่นไปที่พื้น -- มันทำให้ผมแข็งเป็นหิน ผมแข็งเป็นหิน หมายความว่า ผมขยับตัวไม่ได้ แต่ว่าตรงกันข้ามกับผมที่ไม่สามารถขยับได้-- หัวใจมันยังคงเต้นดัง[ตุบๆ ตุบๆ] "นั่นคือหัวใจของคิสช็อต อาเซโลราโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด" แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 14:38:20 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 14:31:55

ความคิดเห็นที่ 2 โอชิโนะพูด "เธอสู้กับผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแวมไพร์ 3 คนนั่น โดยที่ไม่มีหัวใจ -- นี่คือเหตุผลว่าทำไมแขนขาของเธอถึงโดนเอาไป" "..........!" มันเป็นเรื่องปกติ กระทั่งผมยังเข้าใจได้ว่าพลังของแวมไพร์นั้นโดยเฉพาะเลือด -- หากไม่มีหัวใจที่เป็นที่สูบฉีดเลือด คงไม่แปลกที่เธอจะเสียแขนขาไป "......แล้วเธอไม่รู้สึกตัวเหรอ" "ใช่แล้ว เธอคิดว่าพวกนั้นขโมยแค่แขนขาเธอ -- แม้จะเกือบตาย เธอก็คงคิดว่าเหตุผลคงเป็นเพราะสภาพร่างกายเธอแย่ เธอเชื่อมันในตัวเองเกินไป" "งั้นเหรอ... เพราะอย่างนี้สินะ" อืมมม ผมคิด "ผมรู้ว่าหมอนั่นเจ้าเล่ห์ แต่แค่คิดว่ากิลโยตินคัตเตอร์ลอบไปขโมยหัวใจของคิสช็อต -- แล้วภายหลังก็โจมตีพร้อมกันทั้ง 3 คน หืม.. อย่างไงก็ตาม ขโมยหัวใจของคิสช็อตโดยที่เธอไม่รู้ตัวได้ ผมคงต้องมองหมอนั่นใหม่สินะ?" "อ๊ะ เปล่า อารารากิคุง" โอชิโนะพูดแย้งผม "คนที่ขโมยหัวใจไม่ใช่กิลโยตินคัตเตอร์" "เอ๋? หมายความว่าไง? ดราม่าเทอกี้หรือเอพิโซดเป็นคนขโมย และกิลโยตินคัตเตอร์เป็นคนเก็บไว้เหรอ?" "อ๊ะ เปล่าๆๆ ไม่ใช่ทั้งดราม่าเทอกี้และเอพิโซด" "งั้นใคร" อย่าบอกนะว่ายังมีผู้เชี่ยวชาญการกำจัดแวมไพร์คนที่ 4 กำลังมาที่นี่ แค่คิดก็เย็นไปถึงกระดูกสันหลัง -- แต่ว่า โอชิโนะตอบกลับมาว่า "ผมเอง" ".........." พูดไม่ออกชั่วขณะ มีความคิดหลายอย่างที่เข้ามาในหัวผม แต่ว่าผมรู้สึกว่ามันคงไม่ควรที่จะถามในตอนนี้ ผมจึงกลืนมันกลับไป จากนั้นโดยที่ไม่ต้องขอ โอชิโนะก็อธิบาย "เริ่มจาก ผมแค่ผ่านมา -- ผมกำลังเดินเตาะแตะที่ถนนตอนกลางคืน จากนั้นก็มีแวมไพร์ที่มีพลังที่น่าเกรงขาม ผมคิดออกมาโดยง่ายๆว่านั่นคือไคอิ คิลเลอร์ -- [เพื่อที่จะให้สมดุล]ผมจึงดึงหัวใจเธอออกมา" เพราะผมคาดว่าไม่นานจะมีผู้เชี่ยวชาญด้านการกำจัดแวมไพร์หลายๆคนมาที่เมืองนี้ - เขาพูด "ผมลอบดึงหัวใจเธอมา -- โดยที่เธอไม่รู้ตัว" "นาย... ทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอ?" หลังจากพูดจบ ผมก็เพิ่งรู้สึกได้ว่ามันเป็นคำถามโง่ๆ -- ใช่ ผมเห็นมากับตาตัวเอง โอชิโนะหยุดการโจมตีของดราม่าเทอกี้ เอพิโซด และกิลโยตินคัตเตอร์พร้อมๆกันด้วยท่าทางเล่นๆเหมือนกับหุ่นไล่กา นั่นคือความสามารถที่เขามี แม้กระทั่งการเจรจากับทั้ง 3 คน -- เขาก็ยังทำได้ "ทำได้" โอชิโนะตอบ "แม้ว่า ผมจะไม่ได้บอกว่ามันง่ายก็เถอะ -- มันห่างไกลจากนั้นมากเลย มันเป็นงานที่ยากโคตรๆ โดยเฉพาะความลำบากที่จะดึงหัวใจเธอโดยไม่รู้สึกตัว ผมพกกางเขน กระเทียม น้ำมนต์ ซ่อนเอาไว้ในตัวของผม แต่ว่า มันก็อาจจะล้มเหลวได้ แม้ว่าโอกาสมันจะไม่ต่ำกว่า 50-50 แต่ก็ไม่ได้มากกว่า 50-50 เช่นกัน -- และแล้วก็คาดไม่ถึง ลูกเต๋าออกที่เลข 3" "......จากนั้นคิสช็อตก็ถูกเอาแขนขาไป หนีมาสุดชีวิต -- และมาเธอก็เจอกับผม" "จากนั้น ด้วยเลือดของนาย เธอก็รอดตาย" โอชิโนะพูด "แล้วนายก็กลายเป็นแวมไพร์" "......งั้นเหรอ ถ้างั้น - ก็คงไม่แปลกใจถ้าผมจะชนะทั้ง 3 คนนั้น--" ผมคาดเดา แม้จะต่างกับที่สงสัย แต่ผมก็พอใจ "ที่นายบอกคิสช็อตเรื่องโรงเรียนกวดวิชาร้างเป็นที่ลี้ภัยนี่ นายคิดจะไถ่โทษหรืออะไรประมาณนั้นเหรอ? นายกระทั่งสร้างบาเรียให้พวกเราที่อยู่ข้าง--" "ไถ่โทษ? ผมไม่ได้ทำเรื่องผิดกฏหมายสักหน่อยทำไมผมต้องชดใช้ด้วยล่ะ แล้วนายรู้ไหม แม้จะเป็นความสมดุล แต่เมื่อนายเข้ามาพัวพันตาชั่งมันก็เปลี่ยนไป" "ตาชั่ง?" "ผมคาดไม่ถึงว่าไคอิคิลเลอร์จะเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นผู้ติดตาม มันคาดไม่ถึงจริงๆ เรื่องของผมมันควรจะจบตั้งแต่ที่ผมจัดการดึงหัวใจออกมา แต่กลับกลายเป็นว่ามันถูกรีเซ็ต" "ถูกรีเซ็ต....." เมื่อคิดดูแล้ว -- กระทั่ง 3 คนนั้นก็พูดคล้ายๆกัน การที่คิสช็อตสร้างผู้ติดตามเป็นอะไรที่คาดไม่ถึง เหมือนกับว่า-- เหมือนกับว่าเชื่อมั่น คิสช็อตถูกเชื่อว่าเธอจะไม่สร้างผู้ติดตาม- "ถึงแม้จะพูดว่ามันถูกรีเซ็ต แต่ครั้งนี้ฮาร์ทอันเดอร์เบลดนั้นอ่อนแอเกินไป - กับ 1 ต่อ 3 แม้จะนับรวมนายที่เป็นผู้ติดตามเป็น 2 ต่อ 3 มันก็ยังไม่สมดุล" ".......งั้นเหตุผลที่ว่านายผ่านมาตอนที่ผมถูกทั้ง 3 คนโจมตี นี่คือเจตนาของนาย? ผมเคยคิดว่าการโผล่มาของนายตอนนั้นมันดูไม่มีสาเหตุ -- เหตุผลเป็นอย่างนี้เองเหรอ" กระทั่งเหตุผลที่เขาบอกคิสช็อตเรื่องโรงเรียนกวดวิชาร้าง กระทั่งเหตุผลที่เขาช่วยผมจากทั้ง 3 คนนั่น เขาทำทุกอย่างเพื่อความสมดุล -- นี่คือเหตุผล "จริงๆแล้ว มันเป็นเพราะบังเอิญน่ะ" โอชิโนะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังหลอกล้อผม "นายแค่โชคดี" ".............." ผมเคยคิดว่าเราจะไม่มีทางเข้ากันได้ แต่ผิดคาด บางทีเราอาจจะเข้ากันได้ เพราะว่าคุณจะรู้เรื่องต่างๆได้ก็ต่อเมื่อมันจบลง "หมายความว่า -- แม้จะคืนแขนขาคิสช็อตครบ เธอก็ยังไม่อยู่ในร่างสมบูรณ์--" แม้ผมจะเอาขาขวาขาซ้ายและแขนเธอกลับมา แต่หากหัวใจเธอหายไป -- มันก็ยังอันตราย "แน่นอน" โอชิโนะพยักหน้ากับคำพูดของผม "ดังนั้น หลังจากนี้ นายจะต้องเอาหัวใจคืนมาจากผม -- เพราะแม้ไคอิคิลเลอร์จะได้แขนเธอคืน นายก็ยังมีพลังมากกว่าเธอ ในรอบที่ 4 การต่อสู้ระหว่างผมและนาย -- ผมควรจะทำให้มันสมดุล" ".....ส-สู้-กับนาย?" "ควรจะเป็นอย่างนั้น" "ควร งั้นเหรอ...." "แม้ว่าผมจะแอบบอกใบ้ว่าผมเป็นลาสบอสด้วยการเรียกนายว่าคนเลอะเทอะอย่างเต็มที่ แต่สุดท้ายมันก็ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์"(ลาสบอส = rasuboru เลอะเทอะ = zubora ผมไม่รู้ภาษาญี่ปุ่นเลยแปลตามอังกฤษไป) "บอกตรงๆ มันไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่" และแม้ว่าคำพูดเขาจะดูคุ้นๆ แต่ ผมจำไม่ได้ว่านายเคยเรียกผมว่าเลอะเทอะ นายคงจะคิดเอาเองและไม่ได้บอกคนอื่น..... "มันไม่ใช่ความตั้งใจของผมอีกแล้ว" โอชิโนะ คาบบุหรี่อย่างขี้เกียจ ช่วงก่อนที่บุหรี่จะถึงปากเขา เขาเอาบุหรี่ชี้ไปที่หัวใจที่ผมกำลังถืออยู่ "ดูสิ ผมคืนมันให้นายไปแล้ว เห็นไหม?" "ห....หา?" "ถ้านายอยากจะเรียกว่าการไถ่โทษ งั้นบางทีมันก็คงเป็นการไถ่โทษ ผมรู้สึกเสียใจจริงๆกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับหนูหัวหน้าห้อง มันไม่ใช่เรื่องปกติที่จะมีคนธรรมดาเข้ามาพัวพันแบบนี้ เพราะปกติแล้ว -- คนเราจะหนีจากไคอิ ผู้หญิงคนนั้นผิดปกตินิดหน่อย ผมอธิบายไม่ถูกน่ะ--" "..........." ฮาเนกาว่า ซึบาสะ ไม่ใช่การเสียสละตัวเอง - การทำตามใจตนเอง แม้ตอนนั้นเธอจะเกือบตายเพราะกิลโยตินคัตเตอร์-- เธอยังเป็นห่วงผม หลังจากที่จบ เธอกับพูดบ้าๆอย่าง'ชั้นขอโทษ ชั้นถูกจับง่ายๆ ชั้นควรจะระวังมากกว่านี้' แทนที่เธอจะโทษผม "ถ้านายให้ผมพูดตรงๆนะ โอชิโนะพึมพำราวกับเขากำลังพูดกับตัวเอง "ไอ้ความใจดีระดับนั้นมันทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจน่ะ" "......นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่ควรพูดสักหน่อย" "นายก็น่าจะรู้สึกได้นี่ หรือว่าผมพูดผิด?" เขาพูดเหมือนกับว่าเขามองทะลุตัวผม เหมือนที่เคย -- แต่ว่าอาจจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ ผมเคยพูดเรื่องคล้ายๆกันนี้กับฮาเนกาว่า แม้จะได้ยินอย่างนั้น -- ฮาเนกาว่าก็ไม่ได้เปลี่ยนไป "......ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับบังคับให้ตัวเองเป็นเหมือนนางฟ้าใช่ไหม? แน่นอน แต่ผมก็ไม่ได้ว่านี่เป็นความผิดของเธอ แม้ว่าผมจะช่วยเธอด้วยวิธีของผม และคนที่เป็นคนทำคือนาย -- ผมไม่คิดว่าผมจะชดเชยเธอได้ด้วยเพียงแค่เรื่องเมื่อวาน" โอชิโนะพูดออกมา -- ด้วยท่าทางอ่อนโยน "ให้ตายสิ ผมนี่ช่างน่าขายหน้าจริงๆ บอกได้ว่ามันเป็นภาระของโอชิโนะทั้งหมดที่อยู่ในญี่ปุ่นไปแล้ว" "อย่าลากความผิดไปให้คุณโอชิโนะอื่นที่อยู่ในญี่ปุ่นนะ" "ฮ่าฮ่า เพราะงั้นคิดว่าหัวใจนั่นเป็นรางวัลปลอบใจละกัน อารารากิคุง" "รางวัลปลอบใจ......" "ด้วยการที่ผมเป็นชายที่เชื่อถือในความสัมพันธ์ของกันและกัน ด้วยความสมดุลนี้ -- มันเป็นปัญหาที่ค่อนข้างซับซ้อน แต่ประมาณเป็นระดับได้" โอชิโนะ พูดเสร็จก็ลุกจากที่นั่ง "ขาขวา ขาซ้าย แขนขวา แขนซ้าย และหัวใจ เพียงเท่านี้คิสช็อต อาเซโรลาโอเรี่ยน ฮาร์ทอันเดอร์เบลดก็สามารถกลับไปเป็นเหมือนก่อน อีกนัยนึง นายจะสามารถกลับไปเป็นมนุษย์ได้แล้ว ขอผมแสดงความยินดีอีกครั้ง -- นายไม่รู้สึกยินดีเหรอ?" ".....จริงๆแล้ว ผมรู้สึกสับสนน่ะ" ผมพูด "มันเหมือนกับทุกอย่างถูกวางแผนไว้แล้ว" "นั่นมันคิดมากเกินไปแล้ว แม้เราจะสมมุติว่ามีใครบางคนวางแผนให้เป็นอย่างนี้ ผมก็คงอยู่ในแผนนั้นด้วยสิ" "ดูไม่เห็นเหมือนเป็นอย่างนั้นเลย" "จะเหมือนหรือไม่เหมือน ความจริงก็คือ นายประเมินค่าผมสูงไปนิด มันมีเรื่องที่ผมทำได้และไม่ได้ ถึงผมจะฉลาด แต่ผมไม่ใช่อัจฉริยะนะรู้ไหม" "..........." เขาเป็นคนที่รำคาณจริงๆ "เอาล่ะ อารารากิคุง ผมขอถามเรื่องที่ไม่น่าสนใจใจหน่อย นายไม่รู้สึกหิวเลยเหรอ?" "หืม?อืมม - ผมคิดว่าผมเคยพูดมาก่อน แต่ตั้งแต่ที่ผมเป็นแวมไพร์ บางทีเพราะความอมตะ ผมไม่ค่อยหิวน่ะ" "อา งั้นเหรอ" "มันมีอะไรผิดปกติเหรอ?" "ไม่งั้นเหรอ? ก็ทุกอย่างน่ะแหละ" "ทุกอย่าง...." "คือ ผมก็แค่คิดว่านี่มันคงได้เวลาที่นายจะหิวแล้ว แต่ตอนนี้สองอาทิตย์ผ่านไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า ต้องลำบากแน่เลย .....แล้วเจอกัน อารารากิคุง เมื่อนายกลับเป็นมนุษย์อย่างปลอดภัย พยายามอย่าทำเรื่องผลีผลามอีกล่ะ คนที่เคยเจอไคอิหลังจากนั้นมักจะถูกดึงดูดได้ง่าย ระวังให้ดีล่ะ" ขณะที่พูด -- โดยที่ไม่เอาเก้าอี้ไปเก็บที่เดิม โอชิโนะก็ออกจากห้อง ปล่อยผมให้นั่งอยู่อย่างนั้น "เฮ้ อะไรกัน -- อย่าพูดเหมือนนายจะไปจากที่นี่สิ" "ผมกำลังจะไป งานมันเสร็จแล้ว -- บางทีคงล้มเหลวมากกว่า แต่ว่า เสร็จก็คือเสร็จ จบยังไงก็คือจบ เรื่องเงิน 2 ล้านและเงินตอนหัวหน้าห้อง 3 ล้าน รวมเป็น 5 ล้าน ถือว่าเราหายกันแล้วกัน(chara - ยกหนี้) "ต..ตลกคะนอง?"(ตลกคะนอง = charai) "เฮ้ เดี๋ยว แม้ผมจะพูดว่าหายกัน หักล้างกันแล้ว ความผิดของผม กับหัวใจของฮาร์ทอันเดอร์เบลด -- ถึงมันจะ พอดีแล้ว แต่คิดว่าเป็นบริการฟรีละกัน" "........" "แม้นายจะจ้องผมอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรหรอกน่า -- ผมอาจจะดูไม่เหมือน แต่ผมเป็นพวกใจป้ำนะ ตราบใดที่สามารถทำให้สมดุลได้ ผมไม่ตั้งใจจู้จี้จุกจิกหรอก เอาล่ะ ฝากบอกลาหนูหัวหน้าห้องด้วยแล้วกัน" "นายจะไปโดยไม่พบเธอก่อนเหรอ?" "ใช่ หลังจากจบโดยไม่พบกัน -- ผมต้องบอกว่า ไม่มีความจำเป็นต้องไปพบกับเธอ" "อืม บางทีนายอาจจะพูดถูก แม้ว่าเรื่องของ 3 คนนั้นมันจบไปแล้ว ถึงนายจะไปพบ มันก็ไม่ใช่ว่านายจะลากเธอไปพัวพันอีกไม่ใช่เหรอ?" "อย่าให้ผมคิดถึงเรื่องแบบนั้นเลย มันรู้สึกอึดอัด แถม..... แถม โอชิโนะพูดอีกครั้ง หลังจากนั้น "ท้ายที่สุด ผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจ" เขาพูด ชัดเจน -- และเจ็บแสบ "เอาล่ะ ถึงผมจะพูดงั้น แต่ผมวางแผนว่าจะเอ้อระเหยอยู่ในเมืองนี้สักหน่อย ถ้านายเห็นอย่างน้อยก็ช่วยทักด้วยล่ะ" โอชิโนะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี "ยังไงก็ตาม ถ้านายรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณที่ผมยกหนี้ให้ - อ๊ะ ใช่ แค่ค้นหาแล้วแจ้งผมเรื่องของไคอิที่แพร่อยู่ในเมืองนี้ก็พอ -- ยังไงก็ตาม ผมหวังว่านายจะยกโทษให้เรื่องที่นายต้องมาต่อสู้แบบนี้ ผมเองก็ไม่ชอบเหมือนกัน จริงๆนะ" อะไร แม้ขณะที่พูดเขาก็เดินโดยไม่เปลี่ยนย่างก้าว โอชิโนะเปิดประตูที่ลูกบิดเสียและออกไปที่ระเบียง แถมยังปิดประตู ไม่มีคำพูดลา แต่เรื่องนั้น -- ผมไม่เคยเห็นเขาพูดลากับใครมาก่อนเหมือนกัน ไม่ว่าสถานการณ์จะน่ารำคาญแค่ไหน เขาก็หัวเราะอย่างเล่นๆทุกครั้ง "เดี๋ยวก่อนสิ....." ติดหนี้บุญคุณ? เดี๋ยวก่อนสิ ไม่มีทางที่ผมจะรู้สึกอย่างนั้น -- ปล่อยเรื่องที่ว่าเป็นแผนหรือไม่ก็ตาม แต่ปัญหาทั้งหมดต้นเหตุมันเกิดจากนาย แน่นอน - ว่าผมรู้สึกขอบคุณนายที่ช่วยผมไว้เหมือนกัน ไม่สิ แม้ผมจะพูดแบบนั้น หมอนั่นจะตอบกลับมายังไง? นายแค่ช่วยตัวของนายเอง - เขาคงตอบอย่างนี้ "......เท่านี้ แขนขวา แขนซ้ายและหัวใจ GET" แขนจากกิลโยตินคัตเตอร์ หัวใจจากโอชิโนะเมเมะ ชิ้นส่วนที่หายไปครบแล้ว สุดท้าย ก็ได้เวลาที่จะคืนชีพ Iron-Blooded, Hot-Blooded, Cold-Blooded แวมไพร์ ไคอิคิลเลอร์ คิสช็อต อาเซโรลาโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด" เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 14 END แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 15:11:17 แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 14:37:18 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 14:36:20

ความคิดเห็นที่ 3 อู้งานมาอ่านครับ!!! คืนนี้จะนั่งเฝ้าหน้าคอมด้วย!!! จากคุณ : รักงูแต่กิ๊กแมว (หม่ากงจื๊อ) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 14:47:49

ความคิดเห็นที่ 4 ขนาดไม่มีบท น้องบุ ยังได้หัวใจคืน จากใบบุญของน้องแมว น้องแมวนี้เมพจริงๆ จากคุณ : sakza เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 15:11:08

ความคิดเห็นที่ 5 แย่จัง เสาร์อาทิตย์ ต้องไปร้านเน็ตแล้วสิ.... โฮชิโนะนี่มันแน่ขนาดเอาหัวใจ นู๋บุ มาโดยไม่รู้ตัวเชียวนะ  ...เมพขิงๆ จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 15:15:46

ความคิดเห็นที่ 6 พรุ่งนี้บท 16 -17 เเล้วต้องพักไประยะนึงนะครับ  เพราะบท 18 ยังไม่ได้เเปล เเถมคนเเปลยังต้องการพลังในการเกลาคำอย่างมากเพื่อให้ช่วงคำมั่นสัญญาชั่วนิรันดร์ของไอ้หงอนกับน้องบุออกมาได้ซึ้งที่สุด จบคิสุ จะต่อด้วยคาบุกิ จบคาบุกิต่อด้วยโอนิ จบโอนิ ต่อด้วย โค่ย ขู่ให้ผมเอา จอมมาร฿ผู้กล้า ภาคจอมเวทย์ผู้น่ารักไปเเลกอยู่ แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 16:55:48 แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 15:20:36 แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 15:20:25 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 15:19:28

ความคิดเห็นที่ 7 ขอขอบคุณ ท่าน Fate Linegod และท่านผู้แปล จากใจจริงครับ ที่ทำให้มีโอกาสได้อ่านอะไรดีๆ และรู้ถึงความน่ารักอย่างยิ่งของยอดหญิง ฮาเนกาว่า ทสึบาสะ  - นู๋แมวขวัญใจของผม แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 15:31:44 แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 15:31:09 แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 15:30:24 จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 15:29:50

ความคิดเห็นที่ 8 คห.6 แล้่วเนโกะ ล่ะครับ ท่าน ผมซื้อเหมาะจากเวปมาทั้งหมดแล้ว แต่เีรียงไทม์ไลน์ไม่ถูก อ่าน นิเสะ จบแล้ว ต้องอ่าน คะบุกิ ต่อเหรอครับผม จากคุณ : TrickOrTreat เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 16:06:42

ความคิดเห็นที่ 9 เอาจริงๆ ทุกอย่างก็ดูเหมือนง่ายดายไปหมดนั่นแล่ะนะ ที่ยากก็คือให้เจ้าหงอนนอกใจปู จากคุณ : Patsuki เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 16:40:33

ความคิดเห็นที่ 10 มาลงชื่อรออ่านบท 16 หงอนหื่นใส่แมว   จากคุณ : หางสีน้ำตาลฟูนุ่มปลายขาว เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 16:51:44

ความคิดเห็นที่ 11 #8 ลงบทนั้นไม่ได้ครับ  เดี๋ยวสาวกน้องเเมวช้ำใจนะ  ทนได้เหรอ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 16:57:03

ความคิดเห็นที่ 12 #11 มีอะไรก็ลงมาเถอะ เรื่องนี้มันพลิกไปพลิกมาอยู่แล้ว อีกหน่อยจะเป็นไรไปครับ จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 17:05:47

ความคิดเห็นที่ 13 เหมือนผมจะเคยอ่านที่ไหนสักที่มาว่าผู้แต่งไม่อยากให้เรื่องนี้ถูกสร้างเป็น Anime แต่ทำไมถึงชอบเล่นมุกเดี๋ยวเอาไปสร้างเป็น Anime ไม่ได้ซะล่ะ จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 17:13:09

ความคิดเห็นที่ 14 โอชิโนะแสบมาก ไปแอบควักมาได้ หัวใจน้องบุนะมันควรจะเป็นของหงอนตั้งหากเล่า จากคุณ : ลูกตาแก้ว เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 17:18:52

ความคิดเห็นที่ 15 น้องแมวเมพไปแล้ว แม่แต่เมะเมะยังไม่อยากยุ่ง จากคุณ : by iPhone (เทียนหลง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 17:33:19

ความคิดเห็นที่ 16 #13 ไม่ใช่ผู้แต่ง แต่เป็นผู้ผลิตครับ จากคุณ : บักจืดจาง เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 18:28:54

ความคิดเห็นที่ 17 สรุป อาโลฮ่าเทพสุด ปล. นิเสะฯตอน4 น้องแมวมาแว้วววววว จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 19:49:06

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณครับ สนุกมาก จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 20:32:17