ความคิดเห็นที่ 1 "ยะฮู้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว" นั่นคือ... ประโยคแรกที่คิสช็อตในร่างสมบูรณ์เปล่งเสียงออกมา คืนนั้นเมื่อเธอลืมตาตื่น ผมก็เอาชิ้นส่วนสามชิ้นที่โอชิโนะเอาให้ผมกับเธอ เธอมองที่หัวใจอย่างแปลกใจเล็กน้อยแต่หลังจากผมอธิบายเรื่องราวให้เธอฟังแล้วเธอก็ตอบมาอย่างง่ายๆว่า"งั้นเหรอ"ราวกับว่าหัวใจสีแดงเข้มนั้นมันก็แค่แอปเปิ้ลลูกหนึ่ง กฏคือห้ามดูเธอตอนที่กำลังทานอาหาร... นั่นหมายความว่าผมต้องออกไปที่ระเบียง จากนั้นสักพัก...ผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างดีใจ มันเป็น...เสียงแห่งความยินดีจากสุดขั้วหัวใจ ผมเปิดประตูและเข้าไปในห้องเรียนอีกครั้ง ร่างสมบูรณ์ของคิสช็อตยืนอยู่ที่นั่น ร่างของผู้หญิงที่ผมพบในวันนั้น ณ เบื้องล่างของแสงไฟ เรือนผมสีทอง มันยาวขึ้นอีกเล็กน้อย...และปลายผมสะบัดขึ้นประมาณหนึ่งช่วงคอ ชุดผ้าใหมที่เธอสวมใส่...ยาวกว่าความสูงของตัวผมไปแล้ว ด้วยความสัตย์จริง...ผมคิดว่าเธองดงามมาก ไม่ใช่งดงามแบบน่ารักรึสวยสง่า...มันประมาณว่า ตราบเท่าที่ผมมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ผมยังไม่เคยพบเจอความงามขนาดนี้ที่ใหนมาก่อนเลย ไม่สิ ในวันนั้น... นั่นคือร่างสมบูรณ์ของเธออย่างไม่ต้องสงสัย และตอนนี้เธอก็อยู่ในสภาพนั้นแล้ว "ยะฮู้ว...กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว!!!" "..................." ก็นะ...ถ้าเธอในร่างสมบูรณ์ไม่ทำอะไรอย่างการกระโดดไปรอบๆห้องแล้วล่ะก็... ความทรงจำที่ผมได้รับมันคงจะดีกว่านี้ สะเทือนใจจริงๆแฮะ... เธอในตอนนี้ร่าเริงมาก มากจนไม่เหลือมาดของความขรึมหรืออะไรทำนองนั้นเลย "คิสช็อต...ดูเหมือนว่าวันนี้โอชิโนะจะบังเอิญออกไปใหนก็ไม่รู้นะ" "อืม...แล้วมีปัญหาอะไรรึ?" "ก็ไม่...แต่ว่าเรื่องหัวใจน่ะ ผมแปลกใจนิดหน่อยที่เธอไม่โกรธ" "ไม่มีปัญหา เราอภัยให้เขา...รึจะพูดให้ถูก เราไม่ใส่ใจอยู่แล้ว" คิฮะฮะฮะ เธอหัวเราะด้วยเสียงที่ไม่เข้ากับภาพลักษณ์ก่อนจะกระโดดเบาๆไปรอบห้องต่อ หืมมมม ตอนแรกที่ผมเจอเธอข้างใต้ไฟถนนยังไม่ได้สังเกตมากเท่าไหร่...แต่ว่านะ หน้าอกของคิสช็อตน่ะ......ใหญ่มาก เวลาที่เธอกระโดดมันก็จะกระเพื่อมดึ๋งๆไปมา(ญี่ปุ่นใช้ 揺れる อังกฤษก็ shakes...ไทยเอากระเพื่อมดึ๋งๆไปละกัน) ผมประทับใจส่วนที่เผยเนินอกออกมาของชุดจริงๆ ว่าแต่...จากสภาพนั้น(10 ขวบ)แล้วก็โตแบบข้ามขั้นมาเป็นแบบนั้น(17 ปี)และในตอนนี้เธอก็กลายมาเป็นแบบนี้งั้นเหรอ(27 ปี) อืม... ลึกลับจริงๆแฮะ "..............." ถ้าผมขอร้องเธอในตอนที่เธอกำลังดีใจอยู่แบบนี้บางทีเธออาจจะยอมให้ผมจับหน้าอกคู่นั้นก็ได้ แต่ความคิดทำนองนั้นก็อยู่ในหัวผมได้ไม่นานนัก เพราะผมไม่มีความกล้ามากพอที่จะลองทำจริงๆ การจะขอร้องอะไรกับใครมันก็ต้องมีขีดจำกัดบ้างล่ะนะ "หืม" จู่ๆ...คิสช็อตก็หยุดการเคลื่อนใหวทั้งหมดทันที อาเระ...เธออ่านใจผมได้ด้วยเรอะ? ผมเริ่มรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง แต่... "มะ...มีอะไรเหรอคิสช็อต?" ผมถามออกไป แปลกใจเหมือนกันที่ผมยังพูดเป็นปกติได้ "....................." คิสช็อตยังคงยืนนิ่งในขณะที่ความไม่สบายใจของผมมันพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ แต่ทว่าหลังจากนั้นสักพัก "หืม?มีอะไรรึ?" เธอพูด "จนถึงเมื่อครู่เจ้าคุยอะไรกับภาพติดตาของเรางั้นรึ?" "ภาพติดตา?" "จริงๆแล้วตอนนี้เราไปรอบโลกมาแล้วเจ็ดรอบครึ่งล่ะ" "หล่อนเป็นแสงเรอะ?" "ล้อเล่นน่า ก็แค่โกหกล่ะนะ ถ้าเราไปรอบโลกเจ็ดรอบครึ่งจริงๆแล้วตอนนี้เราคงอยู่ที่บราซิล" คิสช็อตล้อเล่น หวา...ดูท่าว่าจะอารมณ์ดีสุดๆไปเลยแฮะ "ฮะฮะ...เรารู้สึกดีจริงๆที่ได้กลับมาอยู่ในร่างนี้อีกครั้งล่ะข้ารับใช้ของเรา" หลังจากนั้นคิสช็อตก็เริงร่าต่ออีกสองชั่วโมงก่อนจะสงบสติอารมณ์ลงในท้ายที่สุดและพูดออกมา "อีกสักครั้ง...เราขอขอบคุณเจ้า แม้ว่าเราจะมั่นใจยิ่งนักว่าหากเป็นเจ้าแล้วจะสามารถรวบรวมแขนขาของเรามาได้แต่การที่เจ้าสามารถรวบรวมมาได้กระทั่งหัวใจที่เรามิได้ตระหนักถึงนั้นเราไม่คาดคิดโดยแท้ เราขอเอ่ยชมจากใจ" "ไม่หรอกน่า" ถึงเธอจะขอบคุณและชมผมมันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น ผมไม่สามารถสลัดความรู้สึกที่ว่าตัวเองเป็นผู้รับเคราะห์ไปได้ มันเหมือนโดนบงการ...ผมคิดแบบนั้น "ผมไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการวิ่งไปตามแผนที่วางใว้ ถึงจะบอกว่าผมเป็นคนรวบรวมมันแต่ผมรู้สึกว่าพวกนั้นมันให้ผมเป็นคนรวบรวมมากกว่า" ถ้าจะถามว่าเรื่องนี้ต้องขอบคุณใคร ก็คงเป็นโอชิโนะ แต่โอชิโนะคงไม่อยากได้ยินมันดังนั้นผมจะขอบคุณฮาเนคาว่า ฮาเนคาว่า สึบาสะ บังเอิญจริงที่คืนนี้เธอไม่มา พวกเราตกลงว่าจะพบกันอีกครั้งตอนเทอมใหม่ พวกเราตกลงกันใว้แบบนั้น เอาล่ะ...ในตอนนี้ผมจัดการพวกผู้เชี่ยวชาญการกำจัดแวมไพร์ทั้งสามคนไปแล้ว ผมไม่คิดว่าเธอจะตกอยู่ในอันตรายอีกหรอก แต่มันก็ดีกว่าถ้าเธอจะไม่มาใกล้ที่นี่อีกสักระยะ ตอนที่ผมตกลงกับเธอนั้นผมยังไม่แน่ใจเลยว่ากิโยตินคัตเตอร์จะคืนแขนของคิสช็อตมาจริงๆรึเปล่า แต่ถ้าพูดถึงเทอมใหม่ล่ะก็...มันก็เป็นวันพรุ่งนี้ มันใกล้จะมาถึงแล้ว เมื่อพบกันอีกครั้ง ผมจะเป็นมนุษย์ นั่นคือสิ่งที่ผมคาดหวังใว้ ...ท้ายที่สุดโอชิโนะก็หลบหน้าฮาเนคาว่าและจากไป ผมเคยคิดจะพาฮาเนคาว่ามาเจอกับหมอนั่นอยู่หรอกแต่พอมาคิดดูดีๆ ผมไม่เคยถามเธอซะด้วยสิ ก็นะ...ถึงตอนนี้มันก็สายไปแล้ว ที่สำคัญกว่านั้น "คิสช็อต ขอโทษที่ถามตอนที่กำลังดีใจนะ...แต่ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากกลับไปเป็นมนุษย์ให้เร็วที่สุดน่ะ" "อา...แน่นอน เย็นใจใว้ เราจะทำให้เจ้ากลับเป็นมนุษย์แน่ๆ แต่ก่อนหน้านั้นข้ารับใช้ของเราเอ๋ย มาเสวนากันสักหน่อยดีใหม?" "เสวนา?" "ขอเตรียมใจ...เอ่อ ไม่มีอะไร เอาเป็นว่าเรามีบางอย่างอยากจะบอกเจ้าก่อนที่จะทำให้เจ้ากลายเป็นมนุษย์น่ะ" เสียงของคิสช็อตสงบลง ดวงตาของเธอกลับมาเย็นชาอีกครั้ง ดูท่าเธอจะเข้าสู่โหมดจริงจังแล้ว "ก็ได้ ไม่มีปัญหา" "อืม...งั้นเราเปลี่ยนที่กันมั้ย?" "ที่นี่ไม่ได้เหรอ?" "ที่ใหนก็ได้ล่ะนะ เราเพียงอยากเปลี่ยนบรรยากาศเท่านั้น" ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ..คิสช็อตว่างั้น ผมตอบรับและออกจากห้องจากนั้นก็เดินขึ้นบันได...ดูเหมือนว่าฝนจะหยุดตกหมาดๆ แต่ตอนนี้ก็ค่ำแล้ว ไม่ว่าจะไปที่ใหนพวกเราก็ไม่ระเหยไปแน่ๆ คิสช็อตเดินผ่านผมไปยังบันได จนมาถึงชั้นที่ 4 พวกเราก็หยุด เธอเลือกห้องที่โอชิโนะกับผมเคยคุยกันในช่วงกลางวัน ผมคิดว่าเราจะคุยกันที่นี่แต่ดูเหมือนว่าคิสช็อตจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ "ไปที่สูงกว่านี้อีกหน่อยดีใหม?" เธอถามเรียบๆ "ตึกนี้ไม่มีดาดฟ้านะ แล้วอีกอย่าง ดูเหมือนจะไม่มีบันไดฉุกเฉินหรืออะไรแบบนั้นให้ปีนไปด้วย" ผมพูดไปแบบนั้น...แต่ทว่า "หืม..." สิ้นเสียงของคิสช็อต...เธอปรายตามองไปที่เพดาน มันแตกออก เศษซากเพดานกระเด็นออกไปด้านนอก ละอองฝุ่นคอนกรีตกระจายลงมาแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ใส่ใจ "ตามมาสิ ข้ารับใช้ของเรา" ราวกับเป็นเรื่องปกติ เธอกางปีกที่ดูราวกับปีกค้างคาวคู่หนึ่งออกจากด้านหลังชุดเปลือยใหล่ของเธอจากนั้นก็กระพือก่อนจะโผออกไปจากช่องว่างบนเพดานที่เธอปรายตามองไปเมื่อครู่ "..............." ไม่ใหว...เรื่องที่ไม่เข้าใจมีมากเกินไปแล้ว เหมือนตรรกกะที่มีเต็มไปด้วยช่องโหว่ ผมหมายถึงเพียงแค่คิสช็อตปรายตามองก็สามารถสร้างพลังทำลายทางกายภาพได้แล้ว...หากเทียบกับเอพพิโซดแล้วมันคนละชั้นกันมาก มันยิ่งกว่าพลังแปลงสสารของดรามาเทอจี้ ซะอีก เธอสามารถกางปีกได้ ถึงผมจะเคยทำอะไรคล้ายๆกันก็เถอะ แต่การทำแขนให้กลายเป็นต้นไม้มันก็ทำให้ผมฝันร้ายมาจนถึงตอนนี้ ผมไม่คิดว่าผมจะงอกปีกออกมาได้...ผมทำไม่ได้แน่ๆ ผมเลือกที่จะกระโดดออกไปตรงๆผ่านรูนั้นแทน แค่นี้มันก็น่าตื่นตาตื่นใจพอแล้ว บนซากปรักหักพังของดาดฟ้าโรงเรียนกวดวิชาร้าง...ไม่สิ พูดแบบนั้นคงไม่ถูกนัก เพราะจริงๆมันก็แค่หลังคา บนหลังคานั้น คิสช็อตกำลังนั่งรอผมอยู่ ท่ามกลางแสงดาวยามค่ำคืน ภาพของเธอผู้นี้ดูงดงามและสง่าราวกับต้องมนต์ ถึงจะฟังดูแปลกๆที่พูดแบบนี้แต่ผมรู้สึกแปลกมาก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมรู้สึดเศร้าและหดหู่ การมีชีวิตอยู่ และการดำรงอยู่อย่างงดงาม ผมรู้สึกราวกับว่าตัวผมมันไม่มีอะไรเลยนอกจากการที่ได้เป็นข้ารับใช้ของเธอ "หืม?" จู่ๆคิสช็อตก็มองมาทางนี้ "ทำอะไรของเจ้าน่ะ...เข้ามาใกล้ๆสิ" "....อา" เมื่อผมพูดจบผมก็ทรุดตัวลงนั่งข้างคิสช็อต และทันทีที่ผมทำแบบนั้น ผมก็โดนเธอเอาหัวโขก เธอเอาหัวโขกหัวผม "ทะ...ทำอะไรน่ะ?" "เจ้ากลัวอะไรของเจ้ากันน่ะ เจ้านะเป็นข้ารับใช้ที่เราภูมิใจนะ เราไม่กินเจ้าหรอกน่า" "กะ...ก็ใช่ล่ะนะ" คำพูดของเธอราวกับมองทะลุไปในใจผม ทั้งๆที่คิสช็อตหัวเราะแบบนี้อยู่แท้ๆแต่ผมดันมัวแต่ทำตัวงี่เง่า คิดได้แบบนี้แล้วผ่อนคลายบ้างก็ดีแฮะ "เอาล่ะ...แล้วพวกเราจะคุยอะไรกันดี?" "ไม่ใช่ว่าเธอมีอะไรอยากจะพูดกับผมไม่ใช่เรอะ?" เกี่ยวกับการทำให้ผมกลับเป็นมนุษย์ที่เธอเคยพูดใว้ก่อนหน้านี้ "จะว่าแบบนั้นก็ไม่ได้ตรงจุดซะทีเดียว เราไม่ได้มีประเด็นอะไรที่อยากจะพูดนักหรอก เราเพียงแค่อยากจะพูดอะไรบ้างเท่านั้น" "อย่าพูดอะไรแปลกแบบนั้นสิ" แค่อยากคุยนิดๆหน่อยๆงั้นเหรอ...ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกนะแต่ผมก็พอจะจำเรื่องที่คุยกับฮาเนคาว่าได้ ถึงเธอจะเป็นแวมไพร์...แต่เธอก็เป็นผู้หญิงนี่นะ ก็คงไม่แปลกที่เธอจะชอบการพูดคุย เธอคงอยากจะฉลองที่ได้ร่างสมบูรณ์กลับคืนมาล่ะมั้ง "ผมต้องมีอะไรบ้างในการที่จะให้เธอทำให้ผมกลายเป็นมนุษย์น่ะ?" "เจ้าต้องมีเรา" "อืม...แต่เธออยู่มาตั้ง 500 ปีแล้ว...น่าจะมีเรื่องให้คุยเยอะแยะไม่ใช่เหรอ?" "มันไม่มีอะไรมากนักหรอก" คิสช็อตตอบคำถามของผม "เพราะเราต้องต่อสู้เป็นตายกับพวกนักล่าเหมือนเจ้าสามคนนั้นตลอด กว่าจะรู้ตัวเราก็กลายเป็นตำนานไปแล้ว แต่ว่านะ...เจ้าหนูคนนั้นน่ะเป็นอะไรที่หายาก" "เจ้าหนู...โอชิโนะ?" "เอาหัวใจของเราไปได้โดยที่เราไม่รู้ตัวแม้แต่น้อย แม้ว่าเราจะไม่ได้กางเขตแดนใว้...แต่เราก็ไม่รู้ตัวเลย" "หมอนั่นเป็นใครกันแน่นะ?" "ไม่รู้สิ...ยังไงซะถ้าเจ้าหนูนั่นอยู่ฝั่งเดียวกับพวกนักล่าแวมไพร์พวกนั้นเราคงพ่ายแพ้ไปแล้ว โชคดีจริงๆเจ้านั่นฉวยโอกาสอยู่เป็นกลาง" "ฉวยโอกาสงั้นเหรอ..." ถึงจะฟังดูโหดร้ายหน่อยๆที่พูดถึงหมอนั่นแบบนั้นแต่มันก็เหมาะกับโอชิโนะอย่างน่าประหลาด บางทีถ้าผมบอกหมอนั่นไป หมอนั่นคงใช้แทนตัวเองด้วยความยินดีเลยมั้ง "ยังไงซะเรื่องที่เกิดขึ้นนี่ก็คงจะเป็นการกระตุ้นที่ดี...แต่โดยทั่วไปมันก็แค่เวลา 500 ปีที่แสนจะน่าเบื่อ...โอ๊ะ จริงสิ ถ้าพูดถึงสิงที่เราอยากจะคุยก็คงมีแค่เรื่องของเจ้านั่นกระมัง" "เจ้านั่น?" "เราเคยบอกเจ้าไปแล้วไม่ใช่รึว่าเจ้าคือผู้ติดตามคนที่สองที่เราสร้างขึ้น? นี่เป็นเรื่องของผู้ติดตามคนแรกของเรา" "คนแรก..." เดี๋ยวนะ...มันเป็นเรื่องเมื่อ 400 ปีมาแล้วใช่มั้ย "อา...คุ้นๆว่าเธอจะเคยบอกผมมาแล้วล่ะนะ ผมคือคนที่สองในระยะเวลา 400 ปี...จำได้ละ รู้สึกเหมือนได้รับเชิญให้ไปโคชิเอ็งจริงๆแฮะ" "โคชิเอ็ง?" "อา...อย่าใส่ใจเลย แค่คำเปรียบเทียบน่ะ ที่สำคัญคือคนที่เป็นผู้ติดตามคนแรกเป็นคนยังไงงั้นเหรอ?" "อืม...เราก็กำลังจะบอกเจ้า" "เป็นคนแบบผมรึเปล่า?" "ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?" "เอ่อ...ก็เพราะ..." ผมไม่ได้บอกเธอมาก่อน...แต่โอชิโนะก็ไม่อยู่ที่นี่...คงไม่เป็นไรล่ะนะ "...ความจริงคือผมได้ยินมาจากโอชิโนะน่ะ ว่ามีเหตุผลสองอย่างในการดูดเลือด ถ้าแค่ดูดเลือดอย่างเดียวล่ะก็...ไม่ได้หมายความว่าคนที่โดนดูดจะกลายเป็นแวมไพร์" "หืม..." คิสช็อตย่นคิ้วเล็กน้อย "อย่าเข้าใจผิดล่ะ เราไม่ได้ต้องการจะช่วยชีวิตเจ้า เราทำให้เจ้ากลายเป็นผู้ติดตามก็เพราะเราจะใช้ให้เจ้าเก็บรวบรวมแขนขาของเรามาต่างหาก ที่เราต้องมาบอกเจ้าตอนนี้ก็เพราะว่าหากพูดในครั้งแรกเจ้าคงจะปฏิเสธดังนั้นเราจึงต้องโกหกเจ้า" "โอชิโนะก็บอกว่าเธอคงพูดแบบนี้" "..........." คิสช็อตเงียบไปและไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมพูดแทงใจเธอรึเปล่า... "ก็นะ...อ่า..เพราะงั้นผมเลยสงสัยน่ะว่าเขาคล้ายกับผมที่เธอเปลี่ยนให้เป็นผู้ติดตามคนที่สองรึเปล่า" "เขาคล้ายกับเจ้า" "ชายคนนั้นเป็นนักรบ...เขาเป็นนักรบที่เราใว้ใจให้คอยระวังหลังให้" "อืม...แต่ผมระวังหลังให้เธอไม่ได้หรอกนะ" แต่ถ้าให้เฝ้าบ้านล่ะพอใหว...ถึงไม่มั่นใจว่าจะเฝ้าได้ทั้งหมดก็เถอะ "เมื่อ 400 ปีก่อนทุกอย่างยังไม่เหมือนตอนนี้ พวกผู้ชายจะมีลำดับชั้นของนักรบ" "ประวัติศาสตร์ของพวกเขาถูกแต่งแต้มด้วยอคติและการบิดเบือน" "เอ่อ..." ผมไม่ค่อยถูกกับประวัติศาสตร์โลกด้วยสิ "คือ...แบบว่านะ คือตัวผมน่ะเป็นประเภทที่ไม่ค่อยถูกกับฮิสเทริค(ヒステリック=คนขี้แย)หรืออะไรที่ต้องใช้หัวซักเท่าไหร่" "เราไม่รู้มาก่อนเลยว่าฮิสเทริคจะแปลว่าประวัติศาสตร์ได้ด้วย" ...ภาษาอังกฤษผมก็ห่วยแตกพอกัน... "ยังไงก็เถอะ ตอนที่เรามาที่ประเทศนี้ ทุกอย่างดูเต็มไปด้วยสันติภาพ ราวกับว่าประเทศนี้ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก" "ขอโทษทีนะ เราเป็นพวกรักสันติน่ะ" ผมไม่คิดว่เธอจำเป็นที่จะต้องขอโทษ แต่ว่านะ...ผมไม่ใช่นักรบแน่ๆ ถึงจะยัดเรื่องของโรงเรียนนักสู้เหนือมนุษย์เข้าไปขนาดใหนผมมันก็แค่คนธรรมดา ถึงจะมีพลังของแวมไพร์ ผมก็ไม่ต่างอะไรจากเด็ก ม.ปลายที่มีมีดพับ(Gakuen Inou Batoru นั่นแหละ...ชื่อญี่ปุ่นมัน学園異能バトルเลยขอเนียนซะหน่อย) คิสช็อตคงไม่พอใจผมเท่าไหร่นัก ผู้ติดตามคนแรกของเธอช่างยอดเยี่ยม "เอาเถอะ...ไม่ว่าเธอจะทำให้ผมเป็นผู้ติดตามเพราะว่าอยากช่วยชีวิตผมรึต้องการให้ผมรวบรวมแขนขาก็ช่าง สุดท้ายมันก็แค่มาตรการเอาตัวรอดแบบฉุกเฉิน....ไม่มีประโยชน์ที่จะไปรื้อฟื้น แต่ที่พูดเมื่อกี๊คือผมกับคนแรกนั้นคล้ายๆกันสินะ?" "อืม" "แล้วเขาเป็นมองโกลอยด์รึว่าคนญี่ปุ่นล่ะ...ไม่สิ คนต่างประเทศสินะ?" "เปล่า...เขาเป็นคนญี่ปุ่น" คิสช็อตพูดในสิ่งที่ผมคิดไม่ถึง "เราพบชายคนนั้นในประเทศนี้ระหว่างที่เรากำลังท่องโลกด้วยวัยเยาว์...เราเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นในตอนนั้น แต่ดูเหมือนว่าหลายๆคำจะมีความหมายเปลี่ยนไป" "ญี่ปุ่นเมื่อ 400 ปีก่อน..." มันยุคเอโดะรึเปล่าหว่า? ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นผมก็ไม่ได้เรื่อง...หรือจะพูดให้ถูกคือนอกจากเลขแล้วผมไม่มีอะไรดีซักอย่าง "งั้นเขาก็ไม่น่าจะใช่นักรบ น่าจะเป็นซามูไรมากกว่า..." "อืม...ถูกของเจ้า" คิสช็อตพยักหน้า "แต่กระนั้น...เขาก็เป็นคนที่แข็งแกร่งมาก" "อืม...ถ้างั้นทำไมเธอถึงไม่เรียกเขามาในเวลาแบบนี้ล่ะ เพราะถ้าเขาเป็นผู้ติดตาม ก็หมายความว่าเขาเป็นผู้รับใช้ด้วยไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมเธอถึงต้องเสี่ยงโดยการใช้ผมอีกล่ะ?" "เพราะมันเป็นไปไม่ได้...เขาตายไปแล้ว" คิสช็อตพูดตัดบทผม...ไม่สิ แค่เกือบจะตัดบทเท่านั้น "มันเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว...เจ้ายังจำได้ใหม? ที่เราเคยบอกเจ้าว่าบางครั้งเราก็สู้โดยใช้ดาบ" "เอ่อ..." เคยบอกด้วยเหรอ? ไม่สิ...ใช่แล้ว ตอนนั้นเอง ตอนที่คุยกันเรื่องดาบของดรามาเทอจี้ ที่เธออธิบายเกี่ยวกับความสามารถในการเปลี่ยนสถานะ ผมลืมไปซะสนิท แต่ก็รู้สึกดีหน่อยๆล่ะนะที่ผมจำได้โดยที่ไม่ต้องไปยุ่งกับสมองอีก "ดาบเล่มนั้นคือของดูต่างหน้าของเขา" คิสช็อตพูดแบบนั้น จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 23:19:51

ความคิดเห็นที่ 2 จากนั้นเธอก็สอดมือเข้าไปที่ท้องน้อยผ่านชุดของเธอก่อนจะล้วงมือเข้าไปลึกจนสุดข้ออย่างง่ายดาย เหมือนกับตอนที่ล้วงเข้าไปในสมองไม่มีผิด... และในตอนที่ผมกำลังตะลึงอยู่คิสช็อตก็ดึงมือขวาของเธอออกมาจากท้องและในมือขวานั้นก็กำบางสิ่งที่ดูคล้ายๆด้ามดาบ ด้ามของมันดูคล้ายกับด้ามดาบญี่ปุ่น และการเดาของผมก็ถูกต้อง ดาบที่คิสช็อตดึงออกมาจากท้องเป็นดาบใหญ่ที่มีความยาวรวมกว่า 2 เมตร "ดาบมาร'โคโคโระวาตาริ' ดาบชั้นหนึ่งจากช่างตีไร้สังกัด แต่ดูเหมือนว่าคนตีจะมีชื่ออยู่พอสมควร แต่สำหรับเรา ขอเพียงมันใช้สะบั้นได้ก็เกินพอ" "เอ๋..." บาดแผลตรงช่องท้องของคิสช็อตหายไปแล้ว ผมได้แต่มองดาบเล่มนั้น...มันยาวพอๆกับดาบยาวของรามาเทอจี้ แม้ว่าเฟลมเบิร์กของดรามาเทอจี้จะมีรูปร่างตรึงใจแต่ดาบญี่ปุ่นก็มีความงามแบบเฉพาะของมันเหมือนกัน ถึงผมอยากจะบอกกับคิสช็อตว่าผมทองกับชุดของเธอมันไม่เข้ากันกับดาฐญี่ปุ่นเลยก้เถอะ แต่ทางที่ดีควรถามก่อนดีกว่าว่าอาวุธทั่วไปจะทนพลังของแวมไพร์ได้รึเปล่า "อย่าขยับ" หลังคำพูดนั้นเธอก็สะบัดดาบโคโคโระวาตาริทันที จริงๆมันดูราวกับการขยับเบาๆมากกว่าเพราะไม่มีแม้แต่คราบติดใบดาบ...ว่าแต่ เมื่อกี๊มันอะไรน่ะ "นี่..." "อย่าขยับ...เราฟันเจ้าไปแล้ว" "ฮะ...หา?" "รู้สึกเจ็บรึไม่?" "อ่า...เปล่า" "หืม...หมายความว่าฝีมือของเรายังไม่ตกสินะ...เอาล่ะขยับได้แล้ว ร่างกายเจ้าน่าจะรักษาตัวเองเสร็จแล้ว" "อะ...อะไรอีกเล่า...มุกที่สองต่อจาก'ไปรอบโลกมาแล้วเจ็ดรอบครึ่ง'รึไงกัน อีกอย่างเธอบอกว่าฟื้นฟูแล้ว แต่เสื้อผ้าของผมไม่น่าจะคืนสภาพตามนี่นา...แล้วตกลงเธอฟันที่ใหนกันเนี่ย?" "ร่างกายท่อนบนในแนวระนาบ...เรายังไม่สามารถตัดทุกอย่างโดยไม่ต้องยืนไม่ได้" "ไม่ต้องยืน" "ไม่ต้องห่วงเรื่องเสื้อผ้า...ความคมของโคโคโระวาตาริเป็นของจริง แม้จะสะบั้นสิ่งใดไปหากทิ้งใว้ชั่วระยะเวลาหนึ่งมันก็จะเชื่อมต่อกันเอง แน่นอนว่าที่เป็นแบบนั้นส่วนหนึ่งก็เพราะฝีดาบของเราล่ะนะ" ".................." ดูท่าจะจริงแฮะ "แต่ว่านะ การที่ดาบเล่มนั้นทนความสามารถ...เอ่อ ความแข็งแกร่งได้นี่ วัตถุดิบที่เอามาทำคงไม่ใช่ของธรรมดาสินะ?" "เป็นอย่างที่เจ้าพูด นี่ไม่ใช่ต้นฉบับ...โดยการใช้ต้นฉบับเป็นแม่แบบ ผู้ติดตามคนแรกของเราสร้างมันขึ้นมาจากเลือดเนื้อของเขาเราเพียงสืบทอดมันมา อีกอย่าง...ความคมของดาบเล่มนี้มีมากเกินไป ไม่ว่าเราจะฟันอะไรก็ตามตัวดาบก็จะยังคงความ คมใว้เช่นเดิม จนสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าดาบเล่มนี้เหมาะจะต่อกรกับสิ่งแปลกประหลาดมาก" "สะบั้นสิ่งแปลกประหลาดงั้นเหรอ" "ถูกต้อง...โคโคโระวาตาริถูกเรียกด้วยชื่อนั้น ฉายานักฆ่าไคอิไม่ใช่ของเราแต่เป็นของดาบเล่มนี้" ระหว่างที่พูด...คิสช็อตก็เก็บดาบลงในท้องของเธอ มันดูราวกับกำลังคว้านท้อง...และอีกครั้งที่สามารถพิสูจน์ถึงความอมตะของเธอ แต่ถ้าดาบเล่มนั้น...เป็นของดูต่างหน้าของผู้ติดตามคนแรกที่เป็นอมตะเหมือนกัน...แต่คิสช็อตกลับบอกว่า ผู้ติดตามคนแรก...ได้ตายไปแล้ว "ถ้าแวมไพร์ที่เป็นอมตะตายลง ในอีกนัยนึง...นั่นคือเขาถูกกำจัดสินะ?" ดรามาเทอจี้ เอพพิโซด กิโยตินคัตเตอร์....เหล่าคนที่เหมือนสามคนนี้ไล่ล่าแวมไพร์มากว่า 400 ปี...ถ้างั้น... "ไม่ใช่" "เขาไม่ใช่ชายที่จะถูกฆ่าโดยคนอื่น" "งั้นเพราะอะไรล่ะ?" ทั้งๆที่เป็นอมตะ แต่ทำไมเขาถึงตายล่ะ "ฆ่าตัวตาย" คิสช็อตพูดอย่างไม่แยแส จากนั้นจึงทอดสายตาที่เย็นชาลงไปยังเมืองด้านล่าง "กาลเวลาเป็นสาเหตุที่ทำให้แวมไพร์ตายกว่า 90%" "............." "อีก 10% ที่เหลือเป็นการตายจากนักล่าและเหตุไม่คาดฝัน" "ฆ่าตัวตาย...ทำไมล่ะ?" "ความเบื่อหน่ายมันฆ่าคนได้...ไม่เคยได้ยินคำนี้หรือ?" ความเบื่อหน่าย...ฆ่าคน เคยได้ยินว่าความรู้สึกผิดฆ่าคนได้อยู่หรอกนะ แต่ความเบื่อก็ด้วยเหรอ "แม้ว่าจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์และยุคสมัย แต่ในหลายๆกรณีไม่ว่าจะเป็นแวมไพร์เลือดแท้หรือมาจากมนุษย์ก็ตาม...หลังจากอยู่มาได้ 200 ปีพวกเขาก็อยากจะตาย" "แต่...แล้วแวมไพร์ฆ่าตัวตายได้ยังไงล่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นอมตะหรอกเหรอ?" "ก็ทำดังเช่นที่เจ้าทำในวันแรก...การพาตัวเองไปข้างใต้แสงอาทิตย์เป้นวิธีที่เร็วใช้ได้...หากจะเทียบก็คงเหมือนการกระโดดลงหน้าผากระมัง" "ขนาดนั้นเชียว" แต่ก็คงใช่ มันคงจะเป็นแบบนั้น เขาต้องการที่จะตาย...เหมือนกับที่คิสช็อตบอกกับผม คิสช็อตบ่นเล็กน้อย "นับแต่นั้นเราก็ไม่ได้สร้างผู้รับใช้อีกเลยจนกระทั่งได้พบเจ้า" "...แล้วเธอไม่เบื่อเหรอ" ผมถาม...แต่บางทีนี่อาจไม่ใช่เรื่องที่ควรจะถามก็ได้ "เราไม่ได้อยู่มา 200 ปี...แต่เราอยู่มากว่า 500 ปี" "ไม่มีทางที่เราจะเบื่อ" คิสช็อตตอบมาแบบไม่มีข้อยืนยัน "ก็แค่ว่า...มีเวลาว่างมากไปเท่านั้น" "..................." "มันว่าง...เพราะว่าไม่มีอะไรทำ ถ้าหากว่าเราหาอะไรทำล่ะก็พวกนักล่าแวมไพร์ก็จะตามเรามา....เหมือนที่เจ้าสามคนนั้นตามเรามาในระหว่างการท่องเที่ยวนั่นแหละ" "ท่องเที่ยว..." ทีแรกผมคิดว่าเธอโกหก...แต่คิดอีกทีบางทีมันคงเป็นเรื่องจริง ก่อนหน้านี้ ณ ประเทศนี้ ...เธอสร้างผู้ติดตามคนแรกขึ้น "...ยังไงซะสิ่งที่ทำให้เราไม่เบื่ออย่างหนึ่งก็คือการกระทำบ้าๆของเจ้านั่นแหละ" บางทีเจ้าคงเป็นคนแรกในประวัติศาสตร์ที่ยื่นคอของตัวเองให้แวมไพร์...คิสช็อตหัวเราะเมื่อพูดจบ หากจะเทียบอายุจริงๆของเธอแล้ว...เธอหัวเราะได้ไร้เดียงสาจริงๆ "ไม่ก็อย่างการที่จู่ๆก็เรียกเราว่าคิสช็อต" "อา...เรื่องนั้นน่ะ มันไม่ค่อยมีเวลาเลยไม่ได้ถาม แต่ดูเหมือนทุกคนจะแปลกใจทั้งนั้นไม่เว้นแม้แต่โอชิโนะ...มันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำงั้นเหรอ?" "ไม่มีใครโง่พอจะเรียกแวมไพร์ด้วยชื่อจริงหรอก" "ชื่อจริง?...มันทำนองเดียวกับชื่อต้นรึเปล่า?" "...เปล่าประโยชน์ที่จะอธิบาย อาเป็นว่าโลกนี้....ไม่สิยุคสมัยย่อมต่างกัน ไม่ใช่แค่เรา แต่รวมถึงสามนักล่านั้นด้วย บางทีการแต่งตัวของเราอาจจะตกยุคไปแล้วหากว่าเราต้องการที่จะตามสมัยนิยมบางทีคงต้องดูการแต่งตัวของเจ้าหนูนั่นเป็นแบบ" "ถ้าจะดูโอชิโนะเป็นแบบไอ้เสื้อสีฉูดฉาดนั่นผมว่ามันคงไม่เหมาะนะ" "มากกว่าความเหมาะสมคือความเป็นจริงนะ" แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ...คิสช็อตว่างั้น "เรื่องที่เราอยากจะพูดก็พูดไปแล้ว เอาล่ะเราอยากจะฟังเรื่องของเจ้าบ้าง เจ้ามีชีวิตอยู่มา 17 ปีแล้วใช่ใหม? คงไม่ได้มีชีวิตไปวันๆหรอกนะ ลองเร่องอะไรที่น่าสนใจมาหน่อยสิ" "หวาว..." ท่าทางจะเอาจริงแฮะ แต่จู่ๆจะให้พูดถึงเรื่องที่น่าสนใจนี่มันก็ยากอยู่นา "เอ่อ...งั้นก็เอาเป็นเรื่องสั้นๆก็แล้วกัน...คือมีผู้ชายคนนึง เขาเป็นคนดีมากเสียแต่ว่าเขามีนิสัยชอบดื่มแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่อยู่มาวันนึงเขาขับรถกลับบ้านหลังจากที่พึ่งดื่มมาและชนใส่เด็กผู้หญิงที่ข้ามทางในระหว่างที่ไฟยังเป็นสีเขียวตอนนั้นเขา ไม่รู้เลยว่าเขาขับรถชนเด็กผู้หญิงคนนั้นแต่ในวันรุ่งขึ้นในตอนที่เขาไปที่รถเขาพบว่ามีคราบเลือดติดอยู่บนกันชนของเขาเขาจึงได้รู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น และในหนังสือพิมพ์เขาได้รู้ชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอชื่อริกะจัง ตามปกติเขาควรจะมอบตัวแต่ว่าเขาไม่ อยากติดคุกเขาคิดว่าใหนๆมันก็ไม่มีพยานดังนั้นเขาควรจะเงียบใว้และในคืนนั้นเขาก็ได้รับโทรศัพท์ว่า'หนูคือริกะจัง ตอนนี้หนูอยู่ที่หน้าอาพาร์ทเมนท์ของคุณ'จากนั้นเธอก็วางหู เขาตัวสั่น...ริกะจัง เป็นไปไม่ได้ แต่นั่นก็เป็นเสียงของเด็กสาวจริงๆ หรือว่า เด็กที่เขาขับรถชนนั้นตายไปแล้ว จากนั้นชายหนุ่มก็ได้รับโทรศัพท์ครั้งที่สอง 'หนูคือริกะจัง ตอนนี้หนูอยู่ที่ชั้น 1 แล้ว' ห้องพักของเขาอยู่ชั้น 5 เด็กสาวคนนั้นต้องมาหาเขาแน่ๆ และนั่นยิ่งทำให้เขาสั่นมากขึ้นแล้วจู่ๆโทรศัพท์ก็ดังอีกครั้ง เมื่อเขารับแล้ว เสียงที่พูดออกมานั้นคือ'หนูคือริกะจัง ตอนนี้หนูอยู่ในลิฟท์แล้ว'อย่าคิดไม่ซื่อล่ะ..." "..........." ไร้ซึ่งการตอบรับโดยสิ้นเชิง ผมพูดยาวไปงั้นเหรอ...เรื่องตลกแบบเรื่องยาวมันน่าเบื่อไปสินะ "อ่า...ไม่ต้องถึงขั้นนั้นหรอก...แค่เรื่องธรรมดาๆก็พอ" "อุก...." ความภาคภูมิใจของผมราวกับโดนทำร้าย... ถึงพื้นฐานแล้วผมจะเป็นคนตรงๆก็เถอะ แต่ถ้าโดนมองอย่างสังเวชขนาดนี้แล้วจะให้อยู่เฉยคงไม่ใหว "ย่อมได้ งั้นเจอกับก๊อกสองหน่อย" "โฮ่..." "ศาสตราจารย์คล้ากเคยพูดใว้...'Boys be anchovy'(เล่นมุกกับคำว่า ambitious) ".........." ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม...มุกสั้นๆก็ไม่ใหวเรอะ "ก๊อกสาม!!! ผมนึกขึ้นมาได้เพราะเราคุยกันเรื่องประวัติศาสตร์โลก ผมจะบอกเรื่องที่ผมเคยเข้าใจผิดให้ฟัง" "เราพร้อมที่จะฟังแล้ว" "คำถามมีอยู่ว่าหากพูดถึงวงล้อม ABCD ที่ล้อมรอบญี่ปุ่นในสงครามโลกครั้งที่สอง จงกล่าวถึงชื่อประเทศที่เกี่ยวข้อง และผมก็ตอบคำถามนั้นไปว่า A คืออเมริกา B คืออังกฤษ C คือจีน D คือเยอรมัน" "............." คิสช็อตหันหน้าไปด้านข้าง...ไม่แม้แต่จะหัวเราะกับเรื่องของผม "เอ่อ...ส่วนที่ตลกก็คือผมเดาว่า B คืออังกฤษ แต่ผมดันอ่านตัว D ด้วยโรมันจิน่ะ...อีกอย่างในครั้งนั้นเยอรมันอยู่กับฝ่ายอักษะด้วย" ผมพยายามอธิบายมุก และในที่สุดคิสช็อตก็ตอบมา "...แล้ววงล้อม ABCD คืออะไร?" "ไม่ได้เข้าใจสามัญสำนึกของมนุษย์เลยเรอะ!!!" ยังไงซะมันก็คงจบแล้ว นาฬิกาข้อมือบอกเวลาเที่ยงคืน และวันที่ก็ย่างเข้าสู่วันที่ 7 วันสุดท้ายของหยุดฤดูใบไม้ผลิของโรงเรียนเอกชนนาโอเอตสึ ผมกับคิสช็อตคุยกันบนหลังคาของตึกร้าง ผมรู้สึกราวกับว่าดวงตาที่เย็นชาของคิสช็อตนั้นเต็มไปด้วยเรื่องที่ผมเล่าแต่ในท้ายที่สุดพวกเราก็ตัดสินว่าทุกอย่างมันล้วนเป็นเรื่องตลกก่อนจะหัวเราะออกมา ผมคิดว่ามันคงเป็นการพูดคุยที่ไม่มีความหมาย ก็แค่การคุยกันทั่วไป แต่ว่า...หากว่าผมนึกย้อนถึงวันหยุดฤดูใบไม้ผลิ...ความทรงจำล้ำค่าที่ผมไม่มีวันลืมคงเป็นเรื่องที่ผมได้คุยกับคิสช็อตที่นี่ ณ ช่วงเวลานี้ ผมเชื่อแบบนั้นเพราะผมหัวเราะที่นี่ "เอาล่ะ" แม้ว่าคิสช็อตจะหัวเราะมากจนน้ำตาใหล แต่ความเย็นชาก็ไม่ได้หายไปจากแววตาของเธอ...คิสช็อตยืนขึ้น "ได้เวลา...ทำให้เจ้ากลายเป็นมนุษย์แล้ว" "อา...นั่นสินะ" ใช่แล้ว ผมลืมมันไปซะสนิท ผมลืมมันราวกับเป็นเรื่องธรรมดา...รู้สึกแปลกใจเหมือนกันแฮะ แต่เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็ว ยังไงซะงานเลี้ยงย่อมต้องมีวันเลิกรา "ลองมาคิดๆดู...ผู้ติดตามคนแรกไม่เคยพูดว่าอยากกลับไปเป็นมนุษย์เหรอ?" "...อืม...เรื่องมันค่อนข้างละเอียดอ่อนน่ะ" "ละเอียดอ่อนงั้นเหรอ?" ใช้ศัพท์ยากเป็นบ้า "ในตอนนั้นเรายังไม่สามารถที่จะทำให้แวมไพร์กลับเป็นมนุษย์ได้...แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ประสบการณ์สอนอะไรเราหลายอย่าง...เอาล่ะ เจ้าพร้อมหรือยัง?" "อา...อาจจะเป็นเพราะหัวเราะมากไปเลยรู้สึกหิวน่ะ ถ้าเป็นไปได้ผมขอหาอะไรใส่ท้องหน่อยได้มั้ย อต่รู้สึกอาหารที่เอามาจะหมดแล้วถ้ายังไงผมจะขอเวลาไปซื้อมาก็แล้วกัน" "หืม...ก็ดี จู่ๆการที่เราคืนร่างสมบูรณ์มาแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกหิวเหมือนกัน เจ้าพอจะรอได้รึเปล่า?" "ก็นะ...ไม่มีปัญหา" "แล้วเจ้าจะไปเอาเสบียงพกมามางั้นรึ?" "เสบียงพกพา...งั้นเหรอ" อะไรล่ะนั่น...ฟังดูเชยเป็นบ้า "ก็นะ ยังไงซะคืนนี้ก็เป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะเป็นแวมไพร์ มีอะไรที่อยากกินรึเปล่า?" "ก็ไม่มีของที่ชอบรึเกลียดหรอกนะ" "อืมมมม" เอาเหอะ ใงซะตอนนี้ก็คงมีร้านคอนวีเนี่ยนเปิดอยู่ซักร้านล่ะนะ ค่อยไปคิดเอาที่นั่นก็แล้วกัน "เอาเถอะ...ทำตามใจชอบเถอะผู้รับใช้ของเรา เราจะรอรับจิตวิญญาณของการเป็นผู้รับใช้ของเจ้าอยู่บนชั้นสองก็แล้วกัน" "โอเค" แล้วเราก็จบการเสวนาบนหลังคา ร้านสะดวกซื้อที่เปิดอยู่ใกลจากโรงเรียนกวดวิชาร้างมากชนิดที่หากเดินไปกลับเพื่อจะซื้ออะไรซักอย่างต้องใช้เวลาเกือบ 1 ชั่วโมง แต่ผมไม่ใช้พลังในการวิ่งของแวมไพร์หรอกนะ ผม...ไม่ได้รู้สึกอยากวิ่ง ผมจงใจเดินอย่างช้าๆ อืมมมม เราจะทำให้เจ้าเป็นมนุษย์...เธอว่างั้น ผมรู้สึกดีใจจริงๆที่ได้ยินแบบนั้น ผมมันก็แค่คนขี้ขลาด บางทีคงจะเหมือนกับสิ่งที่คิสช็อตคิด บางอย่างที่เธอจะทำให้ผมกลับเป็นมนุษย์ สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรมาก บางทีเธออาจจะแค่อยากหาคนคุยด้วยก็ได้ คิสช็อต อาเซโรร่า โอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด The Iron-Blooded, Hot-Blooded, Cold-Blooded vampire แวมไพร์ในตำนาน นักสังหารไคอิ "หลังจบเรื่อง...เธอคงจะไปที่ใหนที่ใหนซักที่" ผมรวบรวมชิ้นส่วนของเธอครบหมดแล้ว ไม่มีเหตุผลที่เะอจะอยู่เมืองนี้...ที่ประเทศนี้อีกแล้ว เธอบอกว่าท่องเที่ยวสินะ ถ้าจะคิดถึงเรื่องผู้ติดตามคนแรกแล้วเธอคงอยากกลับมาในสถานที่แห่งความทรงจำ...แต่ดูเหมือนว่ามันจะกลายเป็นความทรงจำที่เลวร้ายสำหรับเธอไปแทน ถูกโขมยทั้งหัวใจและแขนขา แถมผู้ติดตามคนที่สองที่สร้างมาดันเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาสามัญ แต่เธอก็ไม่พูดเรื่องน่าเบื่อกับผม "เธอถูกเชื้อเชิญให้เป็นพระเจ้าและปฏิเสธ...มันแตกต่างจากกิโยตินคัตเตอร์" ถ้าเธอไปจากที่นี่แล้วเธอคงจะเดินทางรอบโลกอีกครั้งสินะ ผมคิดว่าผมเริ่มเข้าใจว่าทำไมคนไม่เอาใหนอย่างโอชิโนะไม่ชอบพูดคำว่าลาก่อนแล้ว "ช่วยไม่ได้ล่ะนะ" มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต... สำหรับคิสช็อตสองอาทิตย์นี้ไม่มีอะไรมากไปกว่าความทรงจำที่เลวร้ายแต่หากมองย้อนกลับไป สำหรับผมมันก็เป็นวันหยุดฤดูใบไม้ผลิที่ไม่เลวนัก คิดแบบนั้นดีกว่า "เอาล่ะ" งานเลี้ยงบนหลังคายังไม่จบและผมจะทำให้มันเป็นงานเลี้ยงอำลาที่สนุกสนานเท่าที่จะทำได้ ที่ร้านคอนวีเนี่ยน ผมใช้เงินเท่าที่มีทั้งหมดซื้อเค้กและขนมเท่าที่จะซื้อได้ก่อนจะรีบสาวเท้ากลับไปที่โรงเรียนกวดวิชาร้าง ระหว่างทางกลับผมคิดแต่ว่าจะกล่าวคำอำลากับคิสช็อตยังไงดี ผมเตรียมใจสักพักก่อนจะเข้าไปในห้องที่ชั้นสอง วันนี้เป็นวันที่ 7 เมษา เวลาคือตีสอง "กลับมาแล้ว" ด้วยอารมณ์นั้น ผมเปิดประตูด้วยความร่าเริงที่สุดเท่าที่จะทำได้ คิสช็อตกำลังทานอาหาร... กร้วม กร้วม กร็อด กร็อบ ปึด สวบ กร้วม กร้วม กร็อด กร็อบ ปึด สวบ กร้วม กร้วม กร็อด กร็อบ ปึด สวบ กร้วม กร้วม กร็อด กร็อบ ปึด สวบ เธอกำลังกิน...มนุษย์ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 23:25:59

ความคิดเห็นที่ 3 "...เอ๋?" ถุงจากคอนวีเนี่ยนหลุดจากมือผมลงไปกองกับพื้น ด้วยเสียงนั้นคิสช็อตหันหน้ามาทางผม... โดยที่มือของธอนั้น ยังมีหัวของมนุษย์อยู่.... "อา...ผู้รับใช้ของเรา เจ้ากลับมาเร็วมาก แต่ว่านะ...เราเคยบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่าเข้ามาตอนที่เรากำลังทานอาหารอยู่" ผมจำหัวนั้นได้ 1 ใน 3 ของนักล่าแวมไพร์ มนุษย์เพียงคนเดียวในนั้น กิโยตินคัตเตอร์ ร่างกายของเขาถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆเพื่อให้ง่ายต่อการกิน เหมือนปลาดิบ "เจ้านี่บุกเข้ามาในระหว่างที่เรากำลังรอเจ้า ดูเหมือนว่าเขตแดนจะไม่สามารถซ่อนเราในร่างที่พลังสมบูรณ์ได้ แต่ว่าการที่เจ้านี่แสดงตัวออกมาในตอนที่เรากำลังหิวก็นับว่าเป็นตัวเรียกน้ำย่อยที่ดีล่ะนะ" เธอพูดแบบนั้นก่อนจะมองข้ามใหล่ของผมราวกับกำลังมองหาใครซักคนก่อนจะเอียงคอถามอย่างสงสัย "อะไรกัน?...เจ้าไม่ได้พาเสบียงพกพาที่ใส่แว่นกับถักเปียมาด้วยกันกับเจ้าหรอกรึ?" เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 15 END จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 23:27:03

ความคิดเห็นที่ 4 พิมพ์ผิดไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกครับคนเราผิดกันได้ แต่คีชช็อตนี่กินเร็วดีจริงๆแค่ 1-2 ชั่วโมงเอกินซะเกือบหมดตัว จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 23:48:08

ความคิดเห็นที่ 5 มาแล้ว!!! ขอบคุณครับ จากคุณ : รักงูและแมว (หม่ากงจื๊อ) เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:13:42

ความคิดเห็นที่ 6 อูว...อารารากิคุงรับได้ไหมเนี่ย เมื่อไหร่จะถึงตอนเฉลยว่าทำไมถึงกลับไปตัวเล็กเหมือนเดิมนะ คงท้ายๆใช่ไหม จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:14:11

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อรออ่านแปลไทย ตอนหงอนหื่นใส่แมวช่วงหน้า จากคุณ : หางสีน้ำตาลฟูนุ่มปลายขาว เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:53:31

ความคิดเห็นที่ 8 เอ้ยยย คือติดใจเรื่องหนูริกะ กำลังอ่านเพลินๆ ตกลงเป็นยังไงต่อ จากคุณ : babycat_smooth เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:56:52

ความคิดเห็นที่ 9 ชิโนบุร่างอายุ 27 ซู๊ดยอดที่สุดแล้ว จากคุณ : ลูกตาแก้ว เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 01:13:42

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนกินขาตัวเองก็เห็นแล้ว  คนโดนกินก็อยากจะฆ่าเค้าอยู่แล้ว หวังว่าตอนหน้าคงไม่ต้องอ่านอ๊ะหรารากิคุงจินตนาการและบ่นยาวเหยียดอีกนะ แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 02:52:03 จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 01:46:04

ความคิดเห็นที่ 11 ร่างไหนก็รัก :) จากคุณ : Patsuki เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 01:51:10

ความคิดเห็นที่ 12 บังอาจ เป็นแค่ บุ ริอาจ อยากกิน บร๊ะแม่ ฮาเนคาว่า จากคุณ : sakza เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 02:15:12

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านไปอ่านมาไหงแมวกลายเป็นนางเอกซะงั้น จากคุณ : silverspider เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 08:42:22

ความคิดเห็นที่ 14 ...RIP กิโยตินคัตเตอร์ อะไรทำให้มันคิดว่าบุกเดี่ยวมาแล้วจะชนะฟะนั่น!!! ป.ล อยากบอกชิโนบุว่า "สาวแว่นไม่ได้มีไว้กินเฟ้ย!!!" จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 12:46:36

ความคิดเห็นที่ 15 ^ มีไว้กินสิครับ ...กินตับ จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 13:35:25

ความคิดเห็นที่ 16 #15 ถูกต้อง จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 21:16:10

ความคิดเห็นที่ 17 กิโยตินคัตเตอร์  ช่างกล้าบุกเดี่ยว จากคุณ : กะติ๊ด เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 21:53:50

ความคิดเห็นที่ 18 คิดจะกินฮาเนคาว่า นี่ให้เป็นนางเอกไม่ไหวซะแล้ว ให้อภัยไม่ได้ จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 09:00:11