ความคิดเห็นที่ 1 ในเวลาแบบนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะไปที่ใหนดี จะกลับบ้านก็เป็นไปไม่ได้ ครั้นจะให้หาอาคารที่ถูกทิ้งร้างเหมือนโรงเรียนกวดวิชานั้นผมก็ไม่รู้จะไปหาที่ใหน เวลาก็กระชั้นเข้ามาแล้ว...พระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นมาในทุกขณะ ผมเหมือนถูกไล่ต้อนให้จนมุม ในที่สุดผมก็เลือกที่จะใช้มือควานสมองอีกครั้งเพื่อพยายามคิดให้ออกแต่คราวนี้ผมใช้ทั้งสองมือ และสุดท้ายที่ๆผมคิดได้ก็คือโรงเก็บอุปกรณ์กีฬาของโรงเรียนนาโอเอตสึ มันกลายเป็นที่พักชั่วคราว...แต่ถ้าจะว่าไปคือมันเป็นที่ลี้ภัยมากกว่า ที่นี่ไม่มีหน้าต่างและถูกปิดด้วยประตูเหล็กซึ่งเหมาะกับการที่จะเป็นที่หลบซ่อนของแวมไพร์อย่างผมในเวลากลางวัน ถึงผมจะเลือกที่นี่ด้วยความสิ้นคิดแต่มันก็ไม่ใช่ที่ที่เลวร้ายเท่าไหร่นัก โชคดีจริงๆที่หลังจากการสู้กับดรามาเทอจี้แล้วผมซ่อมมัน แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาดีใจ ผมเข้าใจผิดทั้งหมด ในตอนนั้นฟันของผมกระทบกันไม่หยุด ร่างกายสั่นสะท้าน ทำไมกัน ทำไมผมถึงไม่เฉลียวใจเลย คิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลดเป็นแวมไพร์ แวมไพร์ อ่อนแอต่อแสงแดด ไม่ชอบกางเขน ไม่ชอบกระสุนเงิน,น้ำมนต์,กระเทียมและพิษ จะตายเมื่อถูกลิ่มตอกเข้าที่หัวใจ ไม่มีเงาและไม่มีภาพสะท้อนบนกระจก มีเขี้ยว ร่างที่เป็นอมตะพลังฟื้นตัวที่เกือบจะเป็นอนันต์ มองเห็นในความมืด พลังในการเบลี่ยนสภาพ เลือดที่มีพลังรักษา และ...กินคนเป็นอาหาร... สำหรับแวมไพร์ที่อยู่ ณ จุดสูงสุดของห่วงโซ่แล้วมนุษย์ก็ไม่ต่างจากอาหารสินะ ผมน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ความจริงก็คือเธอพยายามจะฆ่าผมไม่ใช่เหรอ? เธอจะกินผม...เธอจะดูดเลือดผม แม้ว่าจะเคยพูดคุย..แม้ว่าจะเคยผูกพัน... แต่ท้ายที่สุดแล้วนั้นผมก็เป็นได้แค่อาหารเท่านั้นสินะ ".............." สำหรับคิสช็อตแล้วมนุษย์ล้วนเหมือนกันหมด ถ้าคิดให้ดีแล้วเธอแทบไม่ได้คุยกับฮาเนคาว่าเลย...ไม่สิเธอไม่ใส่ใจเลยด้วยซ้ำ สำหรับคิสช็อตฮาเนคาว่าเป็นแค่อาหาร เธอไม่ได้มองว่าฮาเนคาว่าเป็นเพื่อนของผม...แต่เธอมองว่าฮาเนคาว่าเป็นเพียงอาหารพกพาของผมที่เป็นแวมไพร์เท่านั้น บางทีถ้าเธอได้เจอกับฮาเนคาว่าหลังจากที่ได้พลังคืนมาแล้วล่ะก็... ฮาเนคาว่าอาจจะกลายเป็นอาหารของเธอแทนกิโยตินคัตเตอร์ก็ได้ เธอสับเนื้อเป็นชิ้นๆก่อนจะกิน "ถึงนักบวชมันจะไม่น่ากินเท่าไหร่...แต่ก็รสดีใช้ได้ เราไม่มีอะไรที่ชอบหรือไม่ชอบหรอกนะ...แต่ความหิวก็เป็นสิ่งที่เรียกน้ำย่อยได้ดีจริงๆ" "ไม่นะ..." กับผู้หญิงที่กำลังเช็ดคราบเลือดออกจากปากที่อยู่ตรงหน้า...ผมพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อจะพูดออกไป ผมตัดสินใจพูดออกไปด้วยความกล้าทั้งหมดที่มี "....ธะ...เธอไม่ควรกินมนุษย์" "หืม?" คิสช็อตเอียงหัวเล็กน้อยเหมือนไม่เข้าใจ "แต่ถ้าเราไม่กินเราก็ตายสิ" ใช่แล้ว...เธอพูดถูก...มันก็แค่เหตุผลง่ายๆ สำหรับเธอที่เป็นแวมไพร์การกินมนุษย์เป็นเรื่องปกติ เธอกินมาเป็นเวลานานและก็จะยังคงกินต่อไป... แวมไพร์ ...ผู้ติดตามคนแรกและคนที่สอง สำหรับเธอที่มีชีวิตอยู่มา 500 ปีแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะเคยดูดเลือดมนุษย์เพียงสองคน...เว้นแต่ว่าคนเหล่านั้นจะถูกสับให้เป็นชิ้นๆแบบนั้น นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่จำเป็นต้องสร้างผู้ติดตาม หากว่าข่าวลือเป็นจริง เมื่อแวมไพร์ดูดเลือด...คนที่ถูกดูดเลือดจะกลายเป็นแวมไพร์...ดูเหมือนว่าจะไม่ถูกต้องทั้งหมด หลังจากที่ถูกดูดเลือดแล้วหากว่าไม่จัดการกับเหยื่อให้สิ้นซากเหยื่อถึงจะกลายเป็นแวมไพร์ และวิธีที่จะจัดการได้ดีที่สุดก็คือการกินมนุษย์คนนั้นให้หมดทั้งเลือดเนื้อและกระดูก และเนื่องจากว่าผมโดนดูดแค่เลือดเท่านั้นผมจึงกลายเป็นแวมไพร์ แต่กับกิโยตินคัตเตอร์ไม่ใช่...หมอนั่นกลายเป็นอาหาร และไม่ใช่แค่กิโยตินคัตเตอร์ คิสช็อตทำเรื่องแบบนี้มาตลอด 500 ปีราวกับเป็นเรื่องปรกติ ผมต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยนับตั้งแต่ตอนที่พบกับเธอที่กำลังจะตายแล้วผมได้เข้าไปช่วยเธอ... ทำไมถึงไม่มีใครช่วยเธอ ทำไมผมถึงไม่เข้าใจกันนะ ไม่มีเหยื่อที่ไหนจะช่วยผู้ล่า "วะ...หวา" กิโยตินคัตเตอร์...ถึงหมอนั่นจะน่ารังเกียจ สันดานแย่ขนาดใหน แต่ถึงกระนั้นหมอนั่นก็ไม่ใช่คนที่สมควรจะถูกฆ่า ถึงหมอนั่นจะเคยทำเรื่องเลวๆกับฮาเนคาว่า...แต่นั่นก็เป็นเพราะความผิดของผม เพราะผมเป็นแวมไพร์ ที่หมอนั่นทำทั้งหมดก็เพื่อกำจัดปีศาจ "ไม่ใหวแล้ว...ไอ้เรื่องพวกนี้...ผมไม่อยากคิดแล้วไอ้เรื่องแบบนี้!!!!" ผมดึงมือออกจากหัวก่อนจะกุมมันใว้ นับจากนี้คิสช็อตจะกินมนุษย์อีกหลายชีวิต...ทั้งหมดคือความผิดของผม ถ้าหากฮาเนคาว่าถูกกิน ถ้าหากน้องสาวของผมถูกกิน ถ้าหากพ่อแม่ของผมถูกกิน ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของผม เพราะผมช่วยเธอใว้ ไม่ใช่เพราะช่วยในการรวบรวมแขนขาหรือหัวใจ... แต่มันผิดนับตั้งแต่ที่ผมเจอเธอแล้ว ใต้แสงไฟนั้นหากว่าผมไม่สนใจเธอ ไม่ได้ช่วยเธอเรื่องทั้งหมดก็คงจบ ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะความใจอ่อนของผมเอง ผมไม่ได้เข็มแข็งเหมือนฮาเนคาว่า ผมไม่เคยคิดเลยว่าถ้าผมตายไปพวกน้องสาวจะรู้สึกแบบใหน ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครร้องให้ ผมหนีจากเธอมาจนสุดท้ายก็มาลงเอยที่นี่ สถานที่ที่มืดที่สุดเท่าที่ผมพอจะนึกออก "ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผม" "เพราะผม นับจากนี้มนุษย์จะถูกกินอย่างต่อเนื่อง" ด้วยแวมไพร์ที่ไม่มีใครจะสามารถหยุดได้ ตัวตนแห่งตำนานที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา คิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด "เพราะผม ทั้งหมดพราะผมคนเดียว" โอชิโนะคงคาดเดาเรื่องนี้ได้ตั้งแต่ต้น ถึงแม้ว่าตอนแรกเขาจะบอกว่ามันเกี่ยวกับสมดุลของการต่อสู้ก็เถอะ แต่ในตอนแรกที่เขาขโมยหัวใจของคิสช็อตนั้นเขาไม่ได้รับการว่าจ้างจากใครแน่ๆ...เพราะเขาพบสามนักล่านั้นพร้อมๆกับผม นั่นหมายความว่าเขาตัดสินใจเอง นั่นหมายความว่าอย่างน้อยถ้าจะให้มนุษย์สู้กับคิสช็อตได้คือต้องขโมยหัวใจของเธอมา เขาไม่ได้ทำไปเพื่อกำจัดเธอ...เพราะงานของเขาคือการสร้างสมดุล และสมดุลที่เขาสร้างขึ้นมานั้น...ผมเป็นคนทำลายมัน ไม่มีใครคาดคิดว่าคิสช็อตจะสร้างผู้ติดตาม...ไม่มีใครคาดฝันว่าจะมีคนช่วยคิสช็อตที่กำลังจะตาย ทั้งหมดมันเป็นเพราะความคิดและการกระทำที่งี่เง่าของผม ทั้งๆที่ไม่มีใครต้องการแท้ๆ...แต่ผมก็ขัดขวางพวกเขา อีกทั้งยังเอาหัวใจคืนมาจากโอชิโนะ ผมคือคนที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้น และเพราะการกระทำโง่ๆของผม...ผลตอบแทนของการที่แส่เข้าไปช่วยแวมไพร์ที่กำลังจะตายนั้นน่ะเหรอ... การกลายเป็นอาหารของกิโยตินคัตเตอร์คือผลลัพท์ ในสภาพที่มันสมองถูกกินไปพร้อมๆกับกะโหลกแบบนั้นไม่ว่าเลือดของแวมไพร์จะมีพลังขนาดใหนก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ความตายของกิโยตินคัตเตอร์ไม่ใช่จุดจบ...แต่เป็นจุดเริ่มต้นครั้งใหม่ของแวมไพร์ที่ชื่อคิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด ผมหยุดเธอไม่ได้...ไม่มีใครที่จะสามารถต่อกรกับเธอได้อีกแล้วทั้งดรามาเทอจี้และเอพพิโซดก็ด้วย ผมยอมรับในความกล้าหาญของกิโยตินคัตเตอร์จริงๆที่กล้ามาประจัญหน้ากับเธอในฐานะมนุษย์ โอชิโนะเองก็ด้วย เขาขโมยหัวใจของคิสช็อตเพื่อสร้างสมดุลโดยที่ไม่มีใครบอก ...แต่มันก็จบแล้ว เกมจบแล้ว สมดุลพังทลาย มนุษยชาติพ่ายแพ้ และจะถูกสังหารโดยคิสช็อต ตลกร้ายชัดๆ ผมมันคนโง่ที่ไม่เข้าใจอะไรเลย "ผมเกลียดมัน" บางสิ่ง ภายในร่างกายผม....ยังคงมีบางสิ่งที่รอการปะทุ หลังผ่านความเสียใจมาแล้วได้สังเกตเห็นความจริงที่น่ากลัว ถึงตอนนี้แม้ว่าผมจะกลัวและเกลียดชังแวมไพร์ขนาดใหน...แต่ผมก็เป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา ถูกทุกอย่างเลย คำพูดของโอชิโนะมีน้ำหนักอย่างมากสำหรับผม ".....................!" ผมหิว... ตอนนี้ผมรู้สึกหิว อา...เข้าใจล่ะ หลังผ่านมาสองอาทิตย์ในที่สุดผมก็เริ่มหิวแล้ว... บ้าเอ๊ย บัดซบๆๆๆๆ ไม่เป็นไร...ตอนนี้ยังพอทนได้ มันก็แค่ความหิวเล็กน้อย แต่ถ้าหากนึกถึงคำพูดของโอชิโนะ...อีกไม่นานผมจะต้องการที่จะดูดเลือดผู้คน ผมจะถูกแรงกระตุ้นชักนำให้สูบเลือด และแรงกระตุ้นนั้นจะทำให้ผมกินมนุษย์ เพราะผมเป็นสัตว์ประหลาด ":-)เอ๊ย" ผู้ติดตามคนแรก ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงแต่ดูเหมือนว่าผมจะเข้าใจสาเหตุที่เขาฆ่าตัวตายแล้ว นั่นเป็นอารมณ์ของมนุษย์ และจากนั้น... 400 ปีหลังจากนั้น ผม...ผู้ติดตามคนที่สองก็กำลังจะได้ผ่านประสบการณ์เดียวกัน "ฮา....ฮะฮะฮะฮะฮะ" ในที่สุด..ผมก็หัวเราะออกมา ตลกสิ้นดีเลยจริงๆ ในที่สุดผมก็ตระหนักถึงความผิดที่ผมทำใว้ ผมมันเป็นไอ้บัดซบเท่าที่เคยมีมาจริงๆ ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตาย "นั่นสินะ" แค่คิดแบบนั้นความคิดชั่วๆในหัวผมก็เริ่มสงบลง ผมอยากจะโทรไปหาที่บ้าน...แล้วบอกพวกเขาว่าที่ผมเคยพูดใว้ว่าจะออกเดินทางค้นหาตัวเองน่ะมันไม่จริง..ผมแค่จะหายไปเท่านั้น แต่จริงๆแล้วจะดีกว่ามั้ยถ้าไม่ได้ติดต่อไป? ผมไม่อยากจะพูดแบบนั้น ผมอยากให้พวกเขารู้สึกว่าผมได้หายตัวไปในระหว่างค้นหาตัวเองมากกว่า แบบนั้นแหละดีแล้ว "แต่ผมอยากคุยกับฮาเนคาว่า" ผมมีหลายเรื่องอยากจะบอกเธอ ฮาเนคาว่าคือคนที่ผมลากเธอเข้ามาพัวพันมากที่สุด ผมไม่สามารถจะจากเธอไปโดยที่ไม่ให้เธอรู้อะไรเลยแบบนี้ได้ แต่ท่ามกลางแสงอาทิตย์แบบนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะติดต่อเธอจากในโกดังที่ผมหนีมาจากคิสช็อตได้ ผมลบอีเมลแล้วก็เบอร์โทรของเธอออกไปแล้ว จากมุมมองของเธอคงเหมือนกับว่าผมลบมันเพื่อเธอ แต่นับตั้งแต่นั้นมาแม้ว่าผมจะได้เจอเธอก็ตามแต่ผมก็ไม่ได้ขอที่อยุ่ใหม่จากเธอเพราะความรู้สึกผิดของผม...ซึ่งมันทำให้ผมเสียใจมาจนถึงตอนนี้ ทำไมผมถึงเป็นไอ้ไก่อ่อนขี้ขลาดขนาดนี้กัน ถึงผมจะเคยพูดว่าผมมีหัวด้านคณิต...แต่นั่นก็ไม่ได้รวมถึงพวกตัวเลข แค่ตัวเลขเกิน 11 หลักผมก็จำไม่ได้แล้วส่วนที่อยู่อีเมลไม่ต้องพูดถึง ถ้าผมเคยส่งเมลไปหาเธอสักครั้งประวัติการใช้ก็คงจะพอหลงเหลืออยู่...แต่ผมกลับไม่เคยติดต่อเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว..ผมไม่เคยส่งเมลหาเธอเลย เพราะงั้นเธอเองก็คงไม่รู้ที่อยู่ติดต่อของผมด้วยเช่นกัน ถ้าผมบอกเธอล่ะก็... ...ถ้าตอนนั้นผมบอกเธอไปล่ะก็ ฮาเนคาว่าจะโทรมาหาผมตอนนี้รึเปล่านะ? ...ไอ้โง่เอ๊ย... เธอไม่ใช่ผู้มีพลังจิตที่จะสามารถฟังเทเลพาธีได้นะ...มันจะเป็นไปได้ยังไงเล่า ในตอนที่ผมกำลังคิดอะไรโง่ๆแบบนั้น...แต่เมื่อผมดูนาฬิกาที่มือถือ... ตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้ว ดูเหมือนว่าผมจะมาหลบอยู่ที่นี่เกือบ 12 ชั่วโมงแล้ว... ผมไม่รู้เลยว่าเวลาผ่านไปขนาดนี้แล้ว มันเหมือนมีเรื่องต่างๆพุ่งเข้าใส่หัวผมจนหยุดไม่ได้ แต่กระนั้นผมก็เปิดมือถือเพื่อดูที่อยู่อีเมลถึงแม้จะรู้ว่ามันว่างเปล่า...แต่ทว่าราวกับมีไม้เบสบอลมาฟาดหลังหัวผม มันมีอยู่ในนั้น ชื่อของฮาเนคาว่า สึบาสะ "...นี่มัน" ผมถึงกับหลุดคำพูดออกมา... ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวผมจะถูกหน้าจอมือถือดึงดูดได้ถึงขนาดนี้ ตอนใหนกัน ถ้าคิดให้ดีคงเป็นตอนที่ผมสู้กับเอพพิโซด ตอนนั้นเธอเก็บมือถือที่อยู่ในสนามมาให้ผม... มันไม่ยากเลยที่จะเพิ่มชื่อลงไปในมือถือของผมเพราะผมไม่ได้ใส่รหัสผ่าน เพราะผมไม่มีที่อยู่ของใครในมือถือ แต่ในตอนนี้มันได้ถูกบันทึกลงไปอีกครั้งในชื่อของฮาเนคาว่า สึบาสะ ทั้งเบอร์โทรและอีเมล... ".............." ผมเลือกที่จะส่งเมลให้ฮาเนคาว่า เพราะบางทีถ้าผมโทรไปหาเะอผมอาจจะร้องให้ก็ได้ ผมไม่รู้ว่าฮาเนคาว่าจะทำอะไรในวันสุดท้ายของวันหยุดฤดูใบไม้ผลิ...บางทีเธออาจจะอยู่ที่ห้องสมุดก็ได้ แล้วเธอจะปิดมือถือรึเปล่านะ เอาเถอะ... ยังไงสิ่งที่ผมทำได้ก็แค่รอการตอบกลับ ทันทีที่ผมคิดแบบนั้นเธอก็ตอบกลับมาแล้ว... ผมเช็คเวลาที่ส่งกับได้เมลตอบรับ...ตัวเลขไม่ต่างกัน เธอตอบกลับมาในเวลาไม่ถึง 60 วินาที!!! ผมคิดว่ามันคงเป็นข้อความสั้นๆแต่เมื่อเปิดอ่านแล้วกลับพบว่าเธอเริ่มย่อหน้าด้วย"ถึงอารารากิ"และลงท้ายด้วย"ด้วยความสัตย์จริง"และเต็มไปด้วยตัวอักษรเต็มหน้าจอ... สุดยอด แถมข้อความของเธอยังไร้ซึ่งคำผิดอีกต่างหาก เนื้อความด้านในสรุปได้สั้นว่าเธอจะมาหาผมทันทีดังนั้นให้รอเธอ...เธอเข้าใจทุกอย่างจริงๆ แต่ก็เพียงพักเดียวที่ผมต้องรอ และในตอนที่ฮาเนคาว่ามาถึง...เสียงเคาะประตูเหล็กก็ดังขึ้น ก็อกๆ "สาวน้อยที่สั่ง 1 ที่มาแล้วค่า" จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 14:14:16

ความคิดเห็นที่ 2 "..........." อย่าเผลอไปหัวเราะนะว้อยตัวผม เดี๋ยวได้เครียดไม่ออกกันพอดี หลังจากที่ผมเปิดประตูเหล็กให้เธอเข้ามาและยลแสงจากแสงแดดยามเย็นที่ไม่ได้เห็นมานานแล้วผมก็พบว่าฮาเนคาว่าในวันนี้ก็ยังคงใส่ชุดนักเรียนอยู่เช่นเดิม ฮาเนคาว่ายิ้มอย่างแจ่มใส เธอยิ้มเหมือนอย่างที่เคยยิ้มทุกครั้ง บางทีผมคงจะคิดมากไปเอง "คิดจะทำอะไรเหรอ?" ในตอนที่ผมพยายามกั้นประตูเหล็กด้วยบรรดาเครื่องกิดขวางฮาเนคาว่าก็ถามผมด้วยเสียงสูง "ดูเหมือนว่าฉันจะถุกขังอยู่ในโกดังเก้บอุปกรณ์พละอย่างแน่นหนาเลยนะ...ฉันจะทำยังไงดีถ้าอารารากิคุงทำมิดีมิร้ายกับฉันเนี่ย" "...มิดีมิร้ายงั้นเหรอ?" นี่เธอเห็นผมเป็นพวกตัณหากลับรึไงเนี่ย...เอ่อ...ถึงจะมีหลายๆอย่างที่ทำให้เธอน่าจะคิดแบบนั้นก็เถอะ แต่ถึงยังไงผมก้เป็นสุภาพบุรุษพอนะ "ไฟฉาย...เปิด" เธอเปิดไฟฉายก่อนจะวางมันใว้ที่ม้ากระโดด เนื่องจากมันเป้นไฟฉายแบบเหลี่ยมมันจึงไม่กลิ้งตกลงไป จากนั้นฮาเนคาว่าก็นั่งลงบนเบาะและผมก็นั่งอยู่ตรงด้านหน้าเธอ "อ๊ะ...ที่มานั่งอยู่ด้านหน้าแบบนี้ อารารากิคุงคิดจะดูกางเกงในฉันอีกแล้วเหรอ" "เธอคิดว่าผมเป็นคนยังไงฟะ" ผมพูดกับฮาเนคาว่าที่ตอนนี้ใช้มือกดกระโปรงใว้แน่น "อย่างผมน่ะ...ต่อให้มีสาวมาแก้ผ้าต่อหน้าแต่ถ้าเธอบอกว่าอย่ามองผมก็ไม่มองหรอกนะ" "แล้วมันแปลกตรงใหนล่ะ" "อุ..." เอาจริงดิ ตรรกะของโลกนี้มันเปลี่ยนไปแล้วรึไงกัน "เอ่อ...ฮเนคาว่า เธออาจจะไม่รู้ว่าผมมีความเป็นเจนเทิลเม็นอยู่มากแค่ใหน" "เจนเทิลเม็นเป็นรูปพหูพจน์นะ" แล้วฮาเนคาว่าก็พูด "แต่ความจริงแล้วถ้าลองคิดไปต่อล่ะก็..." "คิดอะไรเหรอ?" "เมื่อเริ่มเทอมใหม่ ฉันจะสามารถเห็นด้านที่อ่อนโยนของเธอได้มากเท่าที่ต้องการสินะ" ".............." สัญชาติญาณของเธอดีมาก ทั้งๆที่ในเมลผมแทบไม่เขียนอะไรที่จะบ่งบอกได้เลยแต่ฮาเนคาว่ากลับมาที่นี่เพื่อจะหยุดผม "เพราะฉะนั้น...อย่าตายล่ะ" "....ฮาเนคาว่า" "ห้ามตายนะ" เธอพูดแบบนั้น...เธอมองผมทะลุทั้งๆที่อยู่ในความมืด "ทั้งหมดมันเป็นความผิดของผม" ผมเลือกที่จะสารภาพบาปกับเธอ ผมเล่าเรื่องของคิสช็อต จุดจบของกิโยตินคัตเตอร์ และความเป็นจริงของแวมไพร์ให้เธอฟัง "เพราะผมเลยต้องมีคนตาย" "มันไม่ใช่ความผิดของเธอ...มันเป็นเรื่องปกติสำหรับฮาร์ทอันเดอร์เบลด เหมือนกับที่เรากินสัตว์อื่น เธอเพียงทำตามธรรมชาติของเธอเท่านั้น" "..........." ถ้าผมไม่กินผมจะตาย แล้วเธอยังบอกอีกนี่ว่า "แต่...คิสช็อตไม่ได้คิดว่าเธอเป็นพวกนะ...คิสช็อตคิดเพียงแค่เธอเป็นเสบียงพกพาของผม" "แต่เธอเป็นข้อยกเว้น" "ดังนั้นเธอต้องไม่ตาย" ฮาเนคาว่าพูดซ้ำอีกครั้ง "ห้ามตาย" "....แล้วผมควรจะรับผิดชอบเรื่องที่เกิดยังไงดี" ผมถามไปแบบไม่ตั้งใจ แต่ว่า... "ถ้าหากว่าเธอตายเธอจะรับผิดชอบอะไรได้ล่ะ" "ผมไม่รู้" ไม่มีใครหยุดเธอได้แล้ว "กิโยตินคัตเตอร์ตายไปโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้ คิสช็อตเองก็คงไม่ประมาทมากพอที่จะทำให้โอชิโนะขโมยหัวใจอีกแล้วไม่มีใครจะหยุดเธอได้แล้ว" "แม้แต่เธอน่ะเหรอ" "เธอก็หยุดไม่ได้...ไม่สิ ไม่ใช่ว่าเธอเห็นเพียงคนเดียวที่จะหยุดได้หรอกเหรอ" "เธอคือคิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด แวมไพร์ในตำนาน และผู้ติดตามของหล่อนก็คือเธอเพราะงั้น คนที่จะหยุดหล่อนได้ก็มีแค่เธอไม่ใช่เหรอ" "อา..." ใช่แล้ว... ทำไมผมถึงไม่เคยคิดเลยนะ ทำไมผมถึงไม่รู้สึกตัวในสิ่งที่ดรามาเทอจี้ เอพพิโซด กิโยตินคัตเตอร์และโอชิโนะทำไม่ได้ ทั้งๆที่ผม...อารารากิ โคโยมิคนนี้สามารถรวมรวมแขนขาของเธอมาได้อย่างง่ายดายแท้ๆ สิ่งที่ผมควรจะทำ ความรับผิดชอบของผม ลืมเรื่องว่าจะสำเร็จรึไม่ไปซะ... นี่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น ผมยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย ผมจะกำราบคิสช็อต ผมพูดคำนี้ด้วยใจจริง ใช่แล้ว นั่นคือสิ่งเดียวที่ผมจะทำได้ ผมจะหยุดไคอิคิลเลอร์ "สีหน้าเปลี่ยนไปแล้วนะ" "แต่ว่านะ...อารารากิ...ฉันมีเรื่องที่จะต้องบอกเธอ ฮาเนคาว่า สึบาสะพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อย "มันอาจจะไม่ดีนักแต่..." "อืม...ถ้าไม่พูดออกมามันก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะดีไม่ดี" "ก็ยังไม่แน่ใจหรอกนะแต่ว่า..." "เมื่อวานนี้ฉันไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลเรื่องที่จะทำให้เธอกลับเป็นมนุษย์มาแต่ดูเหมือนว่า..." "....มันไม่มีงั้นเหรอ" "มีแค่ทางเดียว" ฮาเนคาว่าพยักหน้า "หากว่าผู้รับใช้สามารถสร้างบาดแผลให้เจ้านายได้ สัญญาระหว่างเจ้านายกับข้ารับใช้จะถือเป็นสิ้นสุด" "ไม่ค่อยเข้าใจเฮะ" "พูดง่ายๆก็คือถ้าเธอชนะฮาร์ทอันเดอร์เบลดได้ไม่ว่าฮารืทอันเดอรืเบลดจะต้องการรึไม่ เธอจะกลับเป็นมนุษย์ได้" "อะ.." เป็นกฏที่ง่ายเหลือเชื่อ "แค่นั้นเองเหรอ?" "เธอนี่รู้ทุกอย่างจริงๆนะ" "ฉันก็รู้แค่เรื่องที่ฉันรู้เท่านั้น" "ถ้าเธอยังคิดจะหนีอีก ฉันจะหยุดเธอด้วยทุกสิ่งที่ฉันมี" ให้ผมพักหน่อยเถอะ แต่แบบนี้ก็ดีกว่ายอมตายง่ายๆจริงๆนั่นแหละ ผมมองไปที่ฮาเนคาว่าอีกครั้ง...เธอสุดยอดจริงๆนั่นแหละ ผมทำให้เธอต้องลำบาก...แต่เพราะแบบนั้นผมจึงได้เพื่อนที่ดีอย่างเะอ "แต่มันก็มีปัญหาอยู่นะ...ผมจะชนะคิสช็อตได้รึเปล่า" แวมไพร์ที่ใกล้เคียงกับคิสช็อต คงจะมีแต่ผมเท่านั้น "ถ้าวางแผนให้ดีเรื่องที่จะชนะก็คงพอมีหวังแต่มันก็ยังมีอย่างอื่นที่น่าหวงอยู่อีก" "เรื่องอื่น" "เรื่องของจิตใจ" "จิตใจ?" "เธอจะเอาชนะฮาร์ทอันเดอร์เบลดที่อยู่ร่วมกันมาตลอดทั้งหยุดฤดูใบไม้ผลิได้เหรอ?" "............" เธอเป็นคนดูแลผม เพื่อช่วยผมจากการถูกเผาโดยดวงอาทิตย์เธอถึงกับวิ่งฝ่าออกไปใต้แสงแดด เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตของผม ชีวิตที่ผมพยายามจะโยนมันทิ้ง ถึงมันอาจจะคล้ายความสัมพันธ์ของมนุษย์มีต่อสัตว์เลี้ยง แต่ถึงยังงั้น... พวกเราก็เคยขึ้นไปหัวเราะด้วยกันบนหลังคา แต่ว่า... "ผมจะปราบเธอ" "อืม" ฮาเนคาว่าพยักหน้า ดูเหมือนเธอยังคงมีบางอย่างที่อยากจะพูด แต่เธอตัดสินใจที่จะเงียบใว้ก่อนจะพูดออกมาว่า"ดีแล้ว"แทน "ฉันเองก็จะช่วยด้วย...ถึงจะช่วยอะไรได้ไม่มากแต่ก็ขอให้บอกมาเถอะ" "อย่ากลับคำล่ะ" "ฮะฮะฮะ...ก็ได้ ฉันเป็นคนพูดเองดังนั้นไม่ว่าจะเป็นเรื่องแบบใหนหรือลามกหน่อยๆก็จะไม่ว่า" ที่ฮาเนคาว่าพูดแบบนั้นมาคงพยายามเพื่อที่จะเปลี่ยนบรรยากาศ...แต่ไม่ใหวหรอก เธอเข้าใจผิดแล้ว......บรรยากาศมันไม่ได้เปลี่ยนง่ายๆด้วยคำพูดหรอกนะ แต่สำหรับสุภาพบุรุษอย่างอารารากิโคโยมิแล้วการจะปล่อยให้มันผ่านไปแบบนี้มันโง่ชัดๆ "ฮาเนคาว่า" "หือ" ในขณะที่ฮาเนคาว่าเอียงหัวน้อยๆผมก็พูดออกไปด้วยเสียงที่สุภาพที่สุด "กรุณาให้ผมได้สัมผัสหน้าอกของคุณได้ใหม?" "............" ฮาเนคาว่านิ่งไปทั้งๆที่กำลังยิ้ม... บรรยากาศในโรงเก็บอึมครึมขึ้นมาทันตา "หน้าอกของคุณ" "ฉันได้ยินแล้ว" ฮาเนคาว่าเงยหน้าขึ้นแล้วก้มลง หลังจากนั้นเธอก็มองกลับมาที่ผมอีกครั้ง "ทำไมต้องเป็นอกของฉัน?" "เพราะมันจำเป็นอย่างยิ่งน่ะสิ" ผมพยายามทำสีหน้าให้เครียดที่สุด "เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอสิ่งที่ คิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลดกับร่างสมบูรณ์แบบของเธอน่ะ" "อืม...ก็นะ...ถึงจะไม่ทั้งหมดแต่ก็พอจะรู้ว่าเธอโตจากอายุ 12 มา 17 แต่ตอนอายุ 27 ฉันก็จินตนาการไม่ค่อยออกล่ะนะ" "มันเกินกว่าจินตนาการซะอีก" ผมพูดอย่างจริงจัง "หน่มน๊มของเธอน่ะเกินกว่าที่จะบรรยายได้" "......หน่มน๊ม?" "ผมอาจจะแพ้เพราะมัวแต่จ้องหน่มน๊มของเธอก็ได้ หน่มน๊มที่อาจสั่นกระเพื่อมในการต่อสู้ นั่นคือสาเหตุที่ผมต้องการที่จะทำความเคยชินกับหน้าอกของผู้หญิงไงล่ะ" "โอ้." ฮาเนคาว่ากู่ร้องเบาๆ "เป็นเหตุผลที่งี่เง่าชอบกลนะ" "มะ...มันไม่ดีพอที่จะเป็นเหตุผลเหรอ?" "...อืม" ฮาเนคาว่าหลับตาและครางเบาๆ "...ก็ได้..." "หือ!เอาจริงน่ะ?!?" ทำไม? ทำไมเธอถึงยอมรับมันง่ายๆแบบนี้ล่ะ? "สักพักนะ" เธอพูดก่อนที่จะปลดตะขอบราจากด้านนอกแล้วดึงบราของเธอออกจากด้านในเสื้อในเสี้ยววินาทีจากนั้นเธอจึงซ่อนมันใว้ใต้เบาะที่เธอนั่ง หลังจากนั้นเธอก็มองมาที่ผม "เอาล่ะ...จับได้เลย" ".........!" ผมไม่ได้บอกให้เธอถอดซักหน่อย... ไม่ได้พูดซักคำเลยว่าให้ถอดบราด้วย แต่จะยังไงก็ช่างมีอย่างหนึ่งที่ผมสังเกตได้ หน้าอกของฮาเนคาว่าที่อยู่ใต้เสื้อแม้ว่าจะไม่เท่ากับของคิสช็อตแต่อกของเธอก็ใหย่และมีรูปร่างสวยงามมาก แม้ว่าเธอจะเอาบราที่ช่วยดันทรงใว้ออกแต่อกของเธอก็ไม่ได้เสียรูปทรงไปราวกับว่ามันสามารถต้านแรงดึงดูดได้ เกินกว่าจะจินตนาการจริงๆ ถึงจะคิดใว้แล้วว่าอกของเธอเหมาะมากที่จะเป็นบทเรียนในการต่อต้านอึ๋มของคิสช็อตก็เถอะแต่ว่านะ ฮาเนคาว่าสึบาสะ เธอแทบจะสามารถเทียบเคียงกับคิสช็อตได้ด้วยของที่เธอมีอยู่แล้ว คิดไม่ถึงจริงๆว่าฮาเนคาว่าจะมีหน้าอกขนาดนี้! หนำซ้ำตอนนี้... ฮาเนคาว่าอยู่ในท่าที่แอ่นหน้าอกมาหาผมช่วงแขนของเธอตึงเลยทำให้กล้ามเนื้อรั้งหน้าอกของเธอให้เด่นขึ้นอีก แถมเสื้อของเธอก็จัดว่าบาง ดังนั้นรูปร่างของหน้าอกของเธอจึงถูกวาดลงในหัวของผมเรียบร้อยไปแล้ว "อารารากิคุง" "เอ๋..อ๋า อะไรเหรอ" "เธอจะจับมันใช่มั้ย" "นะ...แน่นอน" "ถ้างั้นฉันคิดว่าเธอควรคลึงมันอย่างน้อย 60 วินาทีนะ" "หะ...หกสิบวินาที ......" ไม่ใหว เธอเข้าใจความหมายของการโดนคลึงรึเปล่าเนี่ย เริ่มไม่ตลกแล้วแฮะ... ผมจะทำแบบนั้นกับเพื่อนของผมได้เหรอ "อย่าให้ฉันรอสิ" "คะ...ครับผม" ในฐานะที่เป็นคนพูด...ผมเตรียมมือทั้งสองขึ้นมา แต่ก็ได้แค่นั้น...ผมไม่กล้าที่จะยื่นออกไป เอ่อ...บางทีคงต้องเปลี่ยนอะไรหน่อยแล้ว "นะ...นี่ฮาเนคาว่า" "หืม...อะไรเหรอ" "ช่วยหันหลังหน่อยสิ..." ผมพูดด้วยเสียงที่แทบจะไม่ได้ยิน "ผมคลึงมันโดยที่เห็นหน้าเธอไม่ได้น่ะ" แสงจากไฟฉายทำให้มองเห็นหน้าเธอไม่ชัดแต่กับแวมไพร์อย่างผม...ผมเห็นว่าเธอหน้าแดงแล้วก็กัดริมฝีปาก "......" ฮาเนคาว่าเงียบแล้วก็ทำตามอย่างว่าง่าย จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 14:37:25

ความคิดเห็นที่ 3 ผมเห็นต้นคอของเธอ ถึงจะไม่เคยมองแบบจริงจังแต่ว่ามาเจอแบบนี้มันก็ทำใจลำบากแฮะ "เอื้อก...." อา...แต่แม้ตอนนี้ก็ยังยาก ตั้งแต่ที่ฮาเนคาว่าหันหลังไปผมจะต้องเอื้อมมือมาจากด้สนหลังของเธอ แต่ตอนนี้แขนของเธอแนบชิดกับข้างลำตัว...เพราะงั้น "ช่วยยกมือขึ้นเหนือหัวหน่อยสิ" "กายบริหารตามวิทยุรึไง" แม้จะพูดแบบนั้นแต่ฮาเนคาว่าก็ยกแขนของเธอขึ้น อกของเธอ...มันสุดยอดจริงๆ "ธะ...เธอจะไม่โกรธนะ" "ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่โกรธ" "จริงเหรอ?" "จริงสิ" "...ละ...แล้วถ้าผมบอกให้พูดว่า'อารารากิคุง ได้โปรดขยำหน้าอกที่ไม่มีบราของหนูด้วย'ล่ะ" เพี๊ยะ...นั่นคือเสียงที่ผมหวังว่าจะได้ยิน... แต่ทว่า... "อา......อา...อารารากิคุง ได้โปรดขยำหน้าอกที่ไม่มีบราของหนูด้วยเถอะค่ะ" "ไม่...ผมไม่คิดจะขยำมันหรอกถ้าเสียงเธอเบาแบบนี้ ถ้าเธออยากจะให้ผมขยำล่ะก็พูดออกมาด้วยความต้องการของตัวเองดังๆสิ" "อารารากิคุง ได้โปรดขยำหน้าอกที่ไม่มีบราของหนูด้วยเถอะค่ะ!" "....มันเป็นเกียรติที่จะถูกนวดด้วยมือของอารารากิคุง" "มันเป็นเกียรติที่จะถูกนวดด้วยมือของอารารากิคุง!!" "เอ่อ....'หน้าอกของหนูใหญ่ขนาดก็เพื่อที่จะให้อารารากิมาคลึงมัน' " "หน้าอกของหนูใหญ่ขนาดก็เพื่อที่จะให้อารารากิมาคลึงมัน" "จริงเหรอเนี่ย...ฮาเนคาว่า...นี่เธอลามกขนาดนี้เลยงั้นเหรอ" "....ค่ะ หนูเป็นผู้หญิงลามกหื่นกามตัณหากลับต้องขออภัยด้วยค่ะ" "ไม่ต้องขอโทษหรอก...ถึงเธอจะลามกแต่ก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่" "กะ...ก็ใช่ล่ะนะ...แหะๆๆ" "เอาล่ะ...ทำไมหน้าอกของเธอถึงได้ลามกแล้วก็ตัณหาจัดแบบนั้นกัน?" "เพราะหน้าอกของหนูมันทั้งใหญ่แล้วก็นุ่มมันก็เลยลามกค่ะ" อา... ผมรู้แล้วว่าทำไมผมถึงเกิดมาบนโลกนี้แล้วอยู่มาถึง 17 ปีแล้ว... ในที่สุดผมก็พบคำตอบของคำถามที่ว่านี้ ผมบรรลุแล้ว.... ผมมีชีวิตอยู่เพื่อวันนี้ ผมมีชีวิตอยู่เพื่อเวลานี้ ชายที่ชื่ออารารากิ โคโยมิเกิดมาในโลกนี้เพื่อประสบการณ์วันของวันนี้ ไม่มีอะไรจะติดค้างอีกแล้ว... ผมกู่ร้องได้อย่างเต็มที่เลยว่า.... "ปกติแล้วเขาคลึงอกของเพื่อนกันซะที่ใหนล่ะว้อยยยยยยยย!" ผมวิ่งออกไปข้างนอกยกมือยอมแพ้แล้วก็ร้องให้ "มันไม่ได้เกิดขึ้น! มันไม่เคยเกิดขึ้น!" "....อ่อนเอ๊ย..." ฮาเนคาว่าพูดกับผมด้วยน้ำเสียงต่ำ โดยไม่แม้แต่จะมองไปที่ท่าทางของผมที่ทรุดร่างลงกับพื้นแล้วฟูมฟาย "อ่อนเอ๊ย...ไอ้แหย...ไอ้ขี้ขลาด" "ผมมันเลวครับ ผมมันขี้กลัว ผมมันขี้ขลาด ผมมันเศษสวะครับ ทุกสิ่งที่ท่านฮาเนคาว่าผมไม่ขอตอบโต้ ได้โปรดกรุณายกโทษให้ไอ้หนอนแมลงแสนโอหังตัวนี้ที่บังอาจหลอกใช้ประโยชน์จากความใจดีของท่านฮาเนคาว่าด้วยเถอะครับ" "เธอคิดว่าเรื่องมันจะจบแค่คำขอโทษงั้นเหรอ?เธอจะแก้ไขเรื่องที่ทำให้ฉันต้องมานั่งทำเรื่องพวกนี้ยังไง?" "มะ...ไม่ครับ คนต้อยต่ำอย่างผมไม่สามารถหาวิธีแก้ไขได้แม้แต่น้อย" "จริงๆเล๊ย ฉันคิดว่าเรื่องมันจะจบแค่ถูกจับหน้าอกแท้ๆ แถมนี่ยังเป็นครั้งแรกที่ฉันต้องมานั่งบนพื้นเบาะในโรงเก็บอุปกรณ์อีกต่างหาก" "แต่ก็ยังไม่สายสำหรับการแก้ไขสินะ!?" "คงงั้น" "แต่หลังจากที่เธอล้อเล่นกับฉันจนดูต่ำต้อยเธอกลับไม่แตะต้องฉันแม้แต่ปลายนิ้วเลยนะ!" "เพราะงั้นผมถึงได้มานั่งขอโทษเธออยู่แบบนี้ไง" "แค่ขอโทษแล้วจบเหรอ...ถ้าเธอขอโทษฉันก็มีเหตุผลที่ไม่ต้องยกโทษให้ก็ได้สินะ" "ผมเองก็คิดว่ามันไม่น่าให้อภัย...แต่ได้โปรดให้อภัยผมด้วยเถอะครับท่านสาวแว่นสไตล์หัวหน้าห้อง" ".....เป็นครั้งแรกจริงที่มีคนทำกับฉันแบบนี้" "เฮือก" "อารารากิคุง...ฉันน่ารักไม่พอเหรอ?" "............!" หยุดเลยนะ...หยุดเลย หยุดที! อย่าลงโทษผมด้วยคำพูดน่ารักแบบนั้น! "พะ...เพราะว่าถ้าผมขยำหน้าอกของเธอแล้วผมคงไม่เสียดายชีวิตที่เหลืออีกต่อไป" ผมคงเสียใจถ้าไม่ได้ขยำหน้าอกของเธอ แต่ผมเลือกที่จะเสียใจแบบนั้นแทนที่จะเสียใจนวดหน้าอกของเธอ! "เพราะงั้นผมขอนวดใหล่ของเธอเป็นการแลกเปลี่ยนก็แล้วกัน?" "ไหล่" "ใช่ ไหล่ ผมจะนวดไหล่ให้เธอ" "...ก็ได้...ยอมรับการแลกเปลี่ยน" ในที่สุดเราก็ตกลงกันได้ ผมนวดไหล่ของ Hanekawa หมับ หมับ หมับ หมับ ผมสัมผัสได้ถึงรูปร่างของกระดูกของเธอ...นี่กระดูกใหปลาร้าสินะ อา...เอาล่ะ อ๊ะ...ไม่สิ ต้องอีกนิด หมับ หมับ หมับ หมับ "เสร็จแล้วล่ะ...ขอบคุณมาก" ผมจบการนวดใหล่ด้วยการพูดขอบคุณ...คาแรคเตอร์ของพวกเบ๊ชัดๆ "พอแล้วเหรอ" "อะ..อือ ใว้ค่อยไปต่อในเน็ตละกัน" "เธอนวดใหล่ในเน็ตได้รึไง" "งั้นเอาเป็นในเทอมใหม่ก็แล้วกัน" "อืม...ต้องแบบนั้นสิ" ฮาเนคาว่าพยักหน้า..เปียของเธอสั่นใหว "สิ่งที่เธอทำมันเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงเลยนะ" หลังจากที่ผมปล่อยมือ ฮาเนคาว่าก็เดินไปที่เบาะอีกครั้งแต่เธอไม่ได้นั่ง...จากนั้นเธอก็หันกลับมา... "อย่าบอกนะว่าเธอคิดจะไปแพ้" "ชนะสิครับ" ไม่ใช่สิ...ป่านนี้แล้วจะมัวมาสุภาพกับฮาเนคาว่าอยู่ทำไมอีก ผมต้องพูดให้มันชัดเจน... "ผมจะชนะ" ผมสามารถที่จะพูดได้เลยว่า "ผมจะจ่ายค่าตอบแทนให้หน้าอกของเธอแน่ๆ!" "อันนั้นไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ" จากนั้นฮาเนคาว่าก็ทำท่าเหมือนอยากจะพูดอะไรอีกแต่ทว่าเธอก็กลืนมันลงคออีกครั้งก่อนจะพูดใหม่ว่า "นี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้าย" "ใช่...แล้วก็เป็นการปิดฉากโรงเรียนนักสู้เหนือมนุษย์ด้วย" ในขณะที่ผมพูดแบบนั้น...นอกโกดังโรงเก็บอุปกรณ์...เสียงกัมปนาทกึกก้องราวฟ้าร้องก็ดังขึ้น เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 16 END จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 14:44:14

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ต้องตกใจหัวทู้นะ  ผมใส่เตือนไว้กันพวกคนนอกน่ะ   หมายถึงพวกไม่อ่านการ์ตูน มีอคติกับการ์ตูน ไม่รู้จักมังงะ ไม่รู้จักไลท์โนเวล เเล้วเข้ามาอ่านผ่านเเล้ว  เเล้วพยายามจะมาก่อดราม่าไรงี้น่ะ  เพราะตอนบทนี้มันก็จัดหนักจริงๆ บท 17 คืนนี้ มันส์เเน่นอน แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 14:46:21 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 14:45:49

ความคิดเห็นที่ 5 เข้! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก edit : เมากับบทเลยลืมที่จะพิมพ์ว่า บ้านผมก็ไม่มีเน็ทเหมือนกัน แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 14:52:33 จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 14:51:56

ความคิดเห็นที่ 6 สมควรละที่เอ็งต้องเจอกะน้องปู wwww จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 14:59:40

ความคิดเห็นที่ 7 ... จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 15:12:56

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าไม่ได้ปูนี่หงอน คงไม่มีแฟนแน่ๆ..... แมวก็ไม่รุกตรงๆซักที(อ่อยไปอ่อยมา หงอนมันไม่รู้เรื่องหรอก หงอนมันเห็นแมวระดับผู้มีพระคุณแล้ว) ต้องแบบปูนี่แหละถูกแล้ว ตรงๆไปเลย(ฉันจะเป็นแฟนนาย เพราะฉะนั้นจงตอบรับความรู้สึกมาซะดีๆ) จากคุณ : motosuva เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 15:16:29

ความคิดเห็นที่ 9 ....โคโยมิคุ๊ง~ "ก้มหัวขอโทษท่านผู้อ่านทั่วโลกซะเดี๊ยวนี้เลย ไอ้อ่อนเอ๊ย!!!" (พูดด้วยสายตาราวกับดูหนอนแมลง) น้องแมวสุดยอดมากครับ....อยากรู้จริงๆว่าชิโนบุจังจะเอาอะไรมาสู้เนี่ย แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 17:50:08 จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 15:43:33

ความคิดเห็นที่ 10 อยากเห็นหน้าน้องแมวตอนพูดว่า "อ่อนเอ๊ย" จัง เข้าใจความรู้สึกเซ็งของน้องแมวเลย คนอุตส่าห์ลงทุนยอมทำตัวหน้าไม่อายขนาดนี้แล้วเชียวนะเฟร้ย!! จากคุณ : Patsuki เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 17:06:48

ความคิดเห็นที่ 11 แปลไทยตอนนี้ืที่รอคอย ขอบคุณทั้งคนแปลคนแปะมาก   จากคุณ : หางสีน้ำตาลฟูนุ่มปลายขาว เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 17:21:47

ความคิดเห็นที่ 12 เก่งแต่กับเด็กประถม จากคุณ : YTali เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 17:30:09

ความคิดเห็นที่ 13 หงอนมันรู้ไม่ใช่เนื้อคู่ไม่ทำดีกว่า จากคุณ : ลูกตาแก้ว เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 17:54:19

ความคิดเห็นที่ 14 อ๊าาา น้องแมวน่ารักอะ ฉากนี้จิ้นกันมันเลยอ่ะ จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 19:47:08

ความคิดเห็นที่ 15 ในฐานะแฟนน้องแมวแม้จะไม่ได้อวยออกนอกหน้า...ถ้าผมเป็นบักหงอนในฉากนี้ อาจเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้นะครัฟ แต่นั่นหมายความว่าผมต้องไม่มีคนอื่นอยู่นะ (ถ้าผมมีคนอื่นอยู่แล้ว คงต้องเอาทางพระเข้าข่มแบบสุดฤทธิ์เลยล่ะ ) จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 20:27:44

ความคิดเห็นที่ 16 แมร่งง    ไอ้ อ่ออออออออออออออออออน    อารารารารารารารากิ โว้ยยยยยยยยยย อุฮิ   ลิ้นมันพันกัน จากคุณ : mamarine เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 23:30:34

ความคิดเห็นที่ 17 ลงพลาดผิดกระทู้ซะได้กำ แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 23:54:43 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 23:54:11

ความคิดเห็นที่ 18 ไอ้อารารากิ อ่อนได้อีก .. เอ็งนะเอ็ง...นู๋แมวมาชอบคนอย่างเอ็งได้ยังไงกันฟะ จากคุณ : SLA@kit เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 09:58:28