ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 17 คิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด ที่สุดแห่งของตำนานที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เคยมีมา ผู้สังหารสิ่งแปลกประหลาด ที่สุดของสิ่งแปลกประหลาด เธอคือแวมไพร์ เธอผู้มีเรือนผมสีทองในชุดแต่งกายที่งดงาม...เป็นความงดงามที่มากพอจะทำให้เลือดในร่างหยุดสูบฉีดอย่างไม่ต้องมีคำอธิบาย และผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า เธอที่เป็นดั่งเหนือหัวของผู้ติดตามอย่างผมคือศัตรูคนสุดท้าย... "คิสช็อต...." ผมเอาสิ่งกีดขวางทั้งหมดออกก่อนจะเปิดประตูเหล็กของโรงเก็บอุปกรณ์พละ พระอาทิตย์ตกแล้ว...และร่างของเธอก็อยู่กลางสนามกีฬา พื้นดินที่เท้าของเธอแตกเป็นทาง... มันคงแตกออกเพราะการลงมาจากฟ้าของเธอ และในความเป็นจริงข้อเท้าของเธอจมลึกเข้าไปในผืนดินนั้นด้วยซ้ำ ที่ด้านหลังของคิสช็อตไม่ได้มีปีกอยู่...และผมที่เป็นผู้ติดตามของเธอสามารถเข้าใจได้ด้วยสัญชาติญาณทันทีว่าเธอมาจากโรงเรียนกวดวิชาร้างจนถึงที่นี่ได้ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียวโดยที่ไม่ต้องก้าวขาออกวิ่งแม้แต่น้อย เธอรอให้พระอาทิตย์ตกดิน จากนั้นเธอจึงกระโดดมาหาที่ๆผมอยู่ ถึงจะฟังดูไม่น่าเชื่อขนาดใหนแต่ถ้าผมตั้งใจจะกระโดดไกลแบบไม่วิ่งแล้วล่ะก็....ระยะสูงสุดคงจะได้มากกว่า 20 กิโลอย่างไม่ต้องสงสัย และสำหรับคิสช็อต...ระยะสูงสุดของผมมันก็เป็นอะไรที่ง่ายมากหากว่าเธอจะทำ ผมปิดประตูเหล็กของโรงเก็บอุปกรณ์พละด้วยมือใว้เบื้องหลัง ทิ้งให้ฮาเนคาว่าอยู่ในนั้น... สำหรับคิสช็อตประตูเหล็กไม่ได้เป็นแม้แต่อุปสรรคของเธอด้วยซ้ำ...แต่ผมก็ปิดมันใว้เพื่อให้ผมได้วางใจในระดับหนึ่ง... อย่าส่งเสียง...ผมกระซิบไปที่ประตูแบบนั้น... จากนั้นผมจึงสาวเท้าไปด้านหน้าหนึ่งก้าว... หนึ่งก้าวเพื่อไปหาคิสช็อต "...ไง" ในขณะที่ทักทายเธอ...ผมก็เดินเข้าไปใกล้คิสช็อตอีก "ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทำให้เราต้องมาที่นี่" สิ่งที่เป็นอุปสรรคที่สุด...คือเวลาและสถานที่ คราวนี้มันแตกต่างจากตอนที่ผมสู้กับดรามาเทอจี้ เอพพิโซดและกิโยตินคัตเตอร์... ที่นี่ไม่มีโอชิโนะ...ที่นี่เขาไม่สามารถมาเจรจาให้ผมได้ ผมไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเจรจาด้วยตัวของผมเอง เพราะยังไงพวกเราก็คือแวมไพร์... คือนายเหนือหัวและข้ารับใช้...คือผู้ติดตามของเธอ การที่เธอสามารถมาปรากฏตัวที่นี่ได้ทันทีที่พระอาทิตย์ตกย่อมหมายความว่านับตั้งแต่ที่เธอได้ร่างเดิมคืนมานั้นทุกการกระทำของผมคงไม่อาจรอดพ้นจากสายตาเธอไปได้ ไม่ว่าผมจะอยู่ที่ใหน ไม่ว่าผมจะทำอะไร ผมไม่สามารถปิดบังอะไรกับเธอได้เลย คิสช็อตมองผมด้วยแววตาที่เย็นชากว่าปรกติก่อนที่เธอจะดึงเท้าขวาของเธอออกมาจากพื้นสนามเป็นสิ่งแรกและตามด้วยการดึงเท้าซ้ายขึ้นมาตาม... และหลังจากนั้น... "เพียงครั้งเดียวเท่านั้น" คิสช็อตเอ่ยปาก... "ข้ารับใช้ของเรา...เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น เราจึงเข้าใจความรู้สึกของเจ้า...เราเข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมเจ้าจึงโกรธเช่นนั้น เราไม่ได้นอนและได้กลับไปครุ่นคิดเรื่องนั้นและพบว่าตัวเรานั้นได้พิจารณาเรื่องที่เจ้าต้องการจะกลับไปเป็นมนุษย์อย่างเลินเล่อ...ฉะนั้น นี่จะเป็นเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่เราจะค้อมศีรษะลงแด่เจ้า" ".............." "โปรดกลับไปอยู่กับเรา" เธอพูดด้วยเสียงที่แช่มชัดและงดงาม และด้วยเสียงที่เธอเปล่งออกมา...มันทำให้ผมราวกับถูกดึงดูด "อยู่ด้วยกันกับเรา...เจ้าคือผู้ที่ช่วยชีวิตเราใว้ แม้ว่าเจ้าอาจจะมีนิสัยแปลกๆแต่กระนั้นหากเจ้าตอบรับเรายินดีที่จะเคียงข้างเจ้า โปรดอย่าได้หวนกลับไปเป็นมนุษย์เลย....เจ้าไม่อยากจะอยู่กับเราไปตราบนิจนิรันดร์งั้นหรือ?" "....ขอปฏิเสธ" ผมพูดก่อนจะมองกลับไปที่ดวงตาอันเย็นชาของเธอ จากนั้นก็รวบรวมความกล้าที่ผมมีทั้งหมดแล้วพูดออกไป... "เธอกินมนุษย์...แค่นั้นก็เป็นเหตุผลที่เพียงพอแล้วสำหรับผม" "ถ้าเจ้ารู้เรื่องนั้น...เจ้าจะไม่ช่วยเรางั้นหรือ? เจ้าจะปล่อยให้เราตายงั้นหรือ?" "คิสช็อต...ผมไม่รู้...ไม่สิ..." ผมส่ายหน้า "ผมแค่ไม่ได้คิดว่านั่นมันจะเป็นจุดเริ่มต้นต่างหาก...ผมมองข้ามไป ผมยินดีที่จะตายเพื่อเธอแต่ผมไม่คิดว่า...ไม่สิ...ถ้าจะพูดง่ายๆล่ะก็ ผมมอบร่างกายให้เธอแต่ผมไม่เคยคิดเลยว่าผลลัพท์ของมันจะทำให้มีคนต้องตายอีก แม้ว่าการกระทำของผมจะดูสวยหรูแค่ใหนแต่ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง" ถึงผมจะตายก็ไม่เป็นไร แต่ผมรับไม่ได้ที่คนอื่นจะต้องตาย ว่ากันตามจริงมันก็แค่ความเห็นแก่ตัวของผม ไอ้ตรรกะความคิดแบบนี้บอกไปใครมันจะยอมรับ "...พูดได้สมกับเป็นเจ้าจริงๆ" คิสช็อตพูดพร้อมกับยิ้ม "คำพูดนี้แหละที่เราอยากจะได้ยินจากเจ้า" "คิสช็อต" "ด้วยประโยคนั้น...ความลังเลของเราได้หมดไปแล้ว เราตระหนักมาตั้งแต่ต้นและมันก็เป็นดั่งที่เราคิด....เจ้าเป็นคนจำพวกนั้น" "คนจำพวกนั้น?" "เรารู้ว่าความอ่อนโยนที่เจ้ามีให้เรา...จะกลายเป็นปัญหาในภายหลัง...เรารู้ดี" "เจ้าไม่ได้ช่วยเราเพราะว่าเป็นเรา...แต่เจ้าจะช่วยทุกคนที่ประสบปัญหา" "..........." ฉันไม่ทำกับทุกคนหรอก...แต่ฉันทำเพราะเป็นเธอ ฮาเนคาว่าเคยพูดใว้แบบนั้น... แต่สำหรับผมล่ะ... ถ้าตอนนั้นไม่ใช่คิสช็อตล่ะ ...และในตอนนั้นเอง "ดังนั้น...เรารู้ดีว่ามันต้องเป็นแบบนี้ รู้รึไม่ว่าที่เราช่วยเจ้าเพราะนั่นคือเจ้า...คือชายที่ยอมทิ้งชีวิตของตนเองเพื่อเรา เราคงเสียใจไปตลอดกาลแน่ๆหากเราต้องฆ่าคนที่มีจิตใจหาญกล้าเยี่ยงเจ้า" "...เสียใจ...งั้นเหรอ" "สำหรับทุกสิ่งที่เจ้าทำเพื่อเราเราขอขอบใจเจ้าอีกครั้ง...นี่ เข้ามาใกล้ๆอีกหน่อยสิ จากการแสดงออกของเจ้าตอนนี้เราเดาออกแล้วล่ะว่าเจ้ารู้อะไรบ้าง...มันไม่ผิดหรอก ขอเพียงเจ้าสังหารเรา เจ้าจะสามารถกลับไปเป็นมนุษย์ตามที่เจ้าต้องการได้" "................" ผมถึงกับกลืนน้ำลาย เป็นอีกครั้งที่ผมได้รู้ว่าตัวเองถูกมองทะลุไปแค่ใหน...และได้รับรู้ว่าระดับชั้นของความสามารถของผมและเธอมันต่างกันเพียงไร แค่การประจัญหน้ากับเธอผู้นี้...มันก็ต่างชั้นกันแล้ว มันแตกต่างจากการต่อสู้กับสามนักล่านั่น...ราวกับถูกกดดันด้วยความน่าเกรงขามของตำนานตรงหน้า ใช่แล้ว ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดก็คือการต่อสู้ครั้งนี้เป็นการต่อสู้แบบ"อยู่รึตาย" ไร้ซึ่งกฏเกณฑ์บังคับ นอกจากนี้...ฝ่ายตรงข้ามยังเป็นถึงนักฆ่าไคอิ "อย่าให้สิ่งเหล่านั้นทำให้เจ้าถอดใจสิ ผู้รับใช้ของเรา" คิสช็อตพูดก่อนมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มน้อยๆ "เราอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุดในรอบ 500 ปี...แต่เมื่อสู้กับนักล่าทั้งสามคนเราก็ยังไม่สามารถสู้ให้ชนะได้ แม้ว่าเราจะประมาทและหัวใจเราจะถูกขโมยไปด้วยก็ตามแต่ด้วยระดับของเราแล้วเรื่องแค่นั้นมันไม่มากพอหรอกนะ..." "...อะไรมากพอเหรอ" "มากพอจะเป็นโอกาสที่เราจะได้รับอันตรายหรือพ่ายแพ้" เธอพูดแบบนั้น...จากนั้นคิสช็อตก็กวักมือเรียกผม "พูดกันตามตรงเราไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากว่าเจ้าที่มีพลังเหนือล้ำกว่าพวกนั้นเข้าปะทะกับเราแต่ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร...มันจะกลายเป็นความทรงจำล้ำค่าของเรา" "คาดหวังในตัวผมสูงไปแล้ว" ผมรวบรวมความกล้าก้าวเดินออกไปหาเธอทีละก้าวทีละก้าว ถ้าเป็นตามปกติผมคงวิ่งหนีไปแล้ว...แต่ตอนนี้มันต่างกัน เบื้องหลังของผมในโรงเก็บอุปกรณ์พละ...ที่นั่นมีเพื่อนคนสำคัญของผมอยู่ ผมมีคนที่ผมจะต้องกลับไปปกป้องอยู่...เพราะฉะนั้น...ผมจะวิ่งหนีไม่ได้เด็ดขาด ฮาเนคาว่ากำลังมองมาที่ผม... เพราะฉะนั้นผมจะไม่มีทางแสดงความอ่อนแอให้เธอเห็น "ผมมันก็แค่อดีตมนุษย์...ไม่สิ...ก็แค่อดีตอาหาร" "...สบายใจเถอะ แม้เจ้าจะเป็นปรปักษ์กับเราแต่เราก็จะสังหารเจ้าด้วยความเคารพ...ดังนั้นเราจะมอบแต้มต่อให้เจ้าตามที่เจ้าเด็กคนนั้นเคยพูดใว้...อาใช่แล้ว...ครึ่งต่อครึ่งสินะ...เราจะทำตามกฏนั้น" มันเป็นเกม เมื่อพูดแบบนั้นคิสช็อตก็กระโดดเบาๆ จากนั้นเพียงพริบตาเธอก็มายืนอยู่ที่ด้านหน้าของผม ร่างสมบูรณ์ของเธอสูงกว่าตัวผม ดังนั้นเธอจึงมองลงมาที่ตัวผมซึ่งอยู่ต่ำกว่า "เราจะไม่บินบนฟ้า ไม่ซ่อนตัวในเงา ไม่กลายร่างเป็นหมอก ไม่กลายเป็นความมืด ไม่หายตัว ไม่ใช้การเปลี่ยนสถานะ ไม่ใช้ความสามารถของดวงตา ไม่แม้แต่การกลายสภาพอย่างอื่นที่ไม่ได้กล่าวถึง และไม่จำเป็นต้องเอ่ย...ดาบมารโคโคโระวาตาริ...ที่สุดแห่งการประหารสิ่งแปลกประหลาด...เราจะไม่ใช้มัน พูดอีกนัยหนึ่งเราจะไม่ใช้ความสามารถแวมไพร์ทั้งหมดที่เรามีอยู่ แต่กับเจ้า เจ้าสามารถใช้ทุกสิ่งที่เจ้าต้องการได้รวมไปถึงการเปลี่ยนสภาพของแขนทั้งสองของเจ้าด้วย" "............" ตอนนั้นผมทำแบบนั้นได้เพราะว่าฮาเนคาว่าถูกจับเป็นตัวประกัน...แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นมนุษย์มากกว่าตอนนั้น...หากจะให้ผมเปลี่ยนสภาพแบบนั้นอีกครั้งมันคงเป็นไปไม่ได้ บางทีถ้าผมเป็นเหมือนดรามาเทอจี้หรือมีประสบการณ์มากกว่านี้คงพอใหว...แต่ผมก็ยังเป็นแค่มือใหม่และไม่ได้เป็นเหมือนเขา "และหากจะพูดตามสถานะ ด้วยความสามารถที่เราเป็นมาสเตอร์ของเจ้าเราสามารถควบคุมการเคลื่อนใหวของเจ้าได้แต่เราจะไม่ทำเช่นนั้น เราสาบานว่านี่จะเป็นการต่อสู้ที่ขาวสะอาดบนพื้นฐานของความเป็นอมตะ ประสบการณ์การต่อสู้จะไม่ใช่สิ่งจำเป็นบนเวทีนี้ มีเพียงการต่อสู้เป็นตายเท่านั้น เท่านี้น่าจะเพียงพอที่จะเป็นแต้มต่อสำหรับเจ้ากับเราแล้วใช่ใหม?" ".....น่าเบื่อน่า" ผมพูดแบบนั้นก่อนจะเข้าไปชิดเธอแล้วแหงนหน้ามองใบหน้านั้น "เธอทำถึงขนาดนี้เพราะเธอคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาใหญ่...หรือเพราะว่าเธอประมาทผมกันแน่?" "ประมาท?...น่าเสียดายนะ...เราไม่โง่มากพอที่จะประมาทเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ติดตามของเราหรอก แต่หากว่าเราไม่มอบโอกาสที่เจ้าจะชนะให้เกมก็จะไม่ใช่เกมไม่ใช่รึไง? เราจริงจังนะ...และในการต่อสู้นี้จะไม่มีการหยุดกลางคันอย่างแน่นอน" ทันทีที่ประโยคสิ้นสุดเธอก็วาดมือออกมาราวกับเป็นดาบ ด้วยรูปร่างของสันมือที่คล้ายดาบ ในระยะที่ใกล้ขนาดนี้...เธอจะเริ่มการต่อสู้แล้ว ผมเลียนแบบเธอ ในกรณีแบบนี้สันมือดีกว่าหมัด ด้วยพลังแขนของแวมไพร์ไม่ว่าจะเป็นหมัดรึสันมือก็พูดได้ว่าเกินขอบเขต...แต่ว่าสันมือนั้นสามารถพลิกเพลงได้หลากหลายกว่ามาก ".............." ผมมองไปรอบๆ ตอนนี้พระอาทิตย์จะตกดินไปแล้วแต่ก็แค่ไม่กี่ชั่วโมง...อาจจะไม่มีคนอยู่ในโรงเรียนก็จริง...แต่ว่าที่บ้านรอบๆโรงเรียนนี้ยังคงมีคนอยู่ ถ้าไม่เตรียมที่นี่ใว้ก่อนล่ะก็ ระหว่างที่ผมคิดแบบนั้น "อาจหาญยิ่งนักที่กล้าละสายตาในขณะที่เราอยู่ต่อหน้าเจ้านะ...ผู้รับใช้" คิสช็อตว่าแบบนั้น "วางใจเถอะ...ไม่มีใครมาที่นี่หรอก คนทั่วไปน่ะไม่สามารถแม้แต่จะเข้าใกล้เราที่ใช้พลังเต็มที่ได้ และถึงจะมีใครเห็น อย่างมากที่สุดเราก็แค่กลายเป็นข่าวลือ" "...ข่าวลือ" เรื่องซุบซิบ ตำนานของเมือง เรื่องราวที่ถูกเล่าขาน ข่าวลือจะเป็นตัวเรียกข่าวลือและเมื่อนั้นข่าวลือจะเป็นจริง "แต่กระนั้น...เสบียงพกพาของเจ้าในกระท่อมด้านหลังคงถือว่าเป็นข้อยกเว้นได้สินะ?" "...คิสช็อต...ผมมีบางอย่างที่อยากจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย" "ย่อมได้...เพื่อเป็นของที่ระลึกแก่การไปโลกหน้า เราจะตอบทุกอย่างเพียงเจ้าเอ่ยปากถาม" "สำหรับเธอแล้วมนุษย์คืออะไร?" "อาหาร" "เข้าใจแล้ว" เธอตอบมันโดยที่ไม่ต้องคิด และนั่นทำให้ผมสลัดความลังเลใจออกไปได้ทั้งหมด "นั่นแหละที่ผมอยากจะฟัง...นั่นแหละที่ผมอยากได้ยินจากปากของเธอ!!!" แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 23:29:26 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 23:26:10

ความคิดเห็นที่ 2 และเมื่อผมขยับ คิสช็อตก็เคลื่อนใหว "ชีวิตของนายเหนือหัวนั้น...ผมจะขอรับไป!" "ข้ารับใช้แห่งเรา...ถึงเวลาที่เจ้าจะตายแล้ว!" เพราะข้อตกลงที่เธอจะทำให้การต่อสู้นี้เสมอภาค จึงทำให้ดูเหมือนว่าเราเคลื่อนใหวพร้อมกัน ราวกับว่าคิสช็อตทำให้ผมคิดได้แบบนั้นจริงๆ สันมือของผมฟาดเข้าที่ใบหน้าของเธอในแนวนอน...ครึ่งศีรษะด้านบนของเธอกระเด็นออกไปข้างหลังพร้อมๆกับเรือนผมสีทอง และราวกับว่าเธอรอให้เป็นแบบนั้น สันมือของคิสช็อตกระแทกเข้าที่หัวของผมในมุมเดียวกัน...แต่พลังนั้นแตกต่าง หากจะเทียบกับหมัดของดรามาเทอจี้แล้วแม้ว่าจุดที่โดนปะทะจะเล็กกว่า แต่พลังทำลายกลับเหลือล้น หัวของเราทั้งคู่กระเด็นออกไป ตามปรกติมันคงจะจบเท่านี้... แต่ทว่า..ทั้งผมและคิสช็อตไม่ใช่มนุษย์... พวกเราเป็นสัตว์ประหลาด... ถึงแม้ว่าหัวจะขาดต่อให้สมองจะกระจาย...ก็ไม่จำเป็นต้องไปแยแสกับขีดจำกัด 5 นาทีของมนุษย์ เพียงพริบตาที่การมองเห็นกระจัดกระจาย...ไม่แม้แต่จะทันคิดอะไรมันก็ได้กลับมาเป็นเดิมในทันที หัวของพวกเราราวกับไม่เคยแหลกเละ "เฮี๊ยฮ่า!!!!" คิสช็อต...หัวเราะ "ฮะ!ฮะฮะ!อ๊าฮะฮะฮะฮะ!ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!" ราวกับพึงพอใจในการกระทำของตัวเอง...เธอหัวเราะด้วยความยินดี "ดี...เยี่ยมมาก นี่แหละคือการต่อสู้ตัดสินเป็นตายระหว่างแวมไพร์ เอาอีกสิ ต่ออีกสิ เข้ามาสิผู้รับใช้ของเรา!" "เงียบซะ!" สันมือสะบัดอีกครั้ง เป้าหมายไม่ใช่แค่ที่หัว...แต่เป็นทุกส่วนของร่าง มือของผมเฉือนร่างคิสช็อต มือของคิสช็อตก็สะบั้นร่างของผม เราทั้งสองคนกำลังเชือดเฉือนกันอย่างบ้าคลั่ง ".........!" แน่นอนว่าผมไม่ได้ชอบความเจ็บปวดและไม่ได้ไม่รู้สึกเจ็บปวด ความเจ็บยังคงมีอยู่ ถ้าสมองถูกทำลายความคิดจะหยุดนิ่ง ถ้าปอดถูกทำลายลมหายใจจะขาดห้วง ถ้าหัวใจถูกทำลายเลือดจะไม่สูบฉีด... แม้ว่าผมจะเป็นแวมไพร์ แต่กลไกการทำงานก็ใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลง การฟื้นตัว การรักษา ความเป็นอมตะ...มีเพียงเท่านี้ที่ถูกดึงออกมาจนถึงขีดสุด แต่แค่นี้มันก็พอแล้ว "โอ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว!!!!!!" "ฮะฮ่า! เอาอีกสิ...กรีดร้องเข้าไป! เราพึงใจเสียงคำรามของเจ้ายิ่งนัก!" หน้าอกของเธอกระเพื่อมอย่างแรงเหมือนที่ผมคิดใว้...แต่การโจมตีที่เธอใช้กลับรุนแรงกว่า เธอระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างกึกก้อง ถึงจะเป็นคิสช็อตแต่ก็ต้องรู้สึกเจ็บแน่นอน ไม่มีทางทีความเจ็บปวดจะหายไปแน่ๆ แต่เธอไม่ได้แสดงออกมาเลย...ไม่แม้แต่จะกัดฟันหรือกู่ร้องแบบที่ผมทำอยู่ ไม่ว่าจะถูกทำลายส่วนใหน ไม่ว่าสมอง ปอดหรือหัวใจของเธอจะแหลกเละเธอก็ยังคงหัวเราะด้วยเสียงอันดังราวกับมันไม่มีผล ด้วยสายตาอันเย็นชาแต่แฝงใว้ด้วยอารมณ์ขบขัน สิ่งนั้นช่างตอกย้ำให้เสียงหัวเราะของเธอน่าหวาดกลัว "บัดซบเอ๊ย" "โอ๊ะโอ...ยังเร็วไปที่เจ้าจะพูดคำนั้นข้ารับใช้ของเรา ในสถานการณ์แบบนี้เจ้ายังต้องรู้สึกแบบนี้ต่อไปอีกสักพัก!" เธอเติบโตมาพร้อมกับความเจ็บปวดสินะ ความเจ็บปวดจากการที่ร่างกายถูกฉีกกระชากมานับครั้งไม่ถ้วน กรณีของเธอ... ผู้ผ่านมากว่า 500 ปี เธอผ่านการนองเลือดมาแค่ใหน เธอก้าวข้ามความเป็นและความตายมากี่ครั้ง ความแตกต่างของประสบการณ์...ความแตกต่างของเขี้ยวเล็บในการต่อสู้! "ว้ากกกกกกกกกก!" แล้วไงล่ะ ผมจะกลบฝังความแตกต่างนั้นด้วยพลังใจของผมให้ดู "มาสิ เข้ามาสิ จงกรีดร้อง จงกู่ก้องให้เราได้ยินเสียงแห่งสงคราม!" "อย่าดูถูกกันให้มากนัก...คิสช็อต!" "ถ้าคิดว่าเจ้าจะเป็นคนที่เรียกชื่อเราเป็นคนสุดท้ายแล้ว...เราออกจะเสียใจอยู่นิดๆนะ!" มันเป็นการต่อสู้ที่ไร้สาระ ไม่ว่าเลือดจะสาดกระเซ็นมากขนาดใหน ไม่ว่าชิ้นเนื้อจะกระจัดกระจายเพียงไร มันจะระเหิดไปก่อนที่จะตกถึงพื้นดินและร่างกายจะคืนสภาพสู่ร่างในทันที สุดท้ายก็ไม่อาจเป็นได้แม้อาการบาดเจ็บ ผมอาจจะตายเพราะความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมากกว่า...ไม่สิ...บางทีผมควตายไปแล้วแต่ว่าความเป็นอมตะของแวมไพร์มันปลุกผมขึ้นมาอีกครั้ง แต่...มันดูแปลกๆ พวกเราเป็นอมตะเหมือนกัน แต่คิสช็อตน่าจะมีพลังป้องกันเหนือกว่า... มันไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ผมข้องใจมาก...จริงๆแล้วผมไม่คิดเลยสักนิดว่าการโจมตีของผมทำทำอันตรายคิสช็อตได้ ผมคิดด้วยซ้ำว่าผมอาจจะถูกเธอโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว... แต่ในความเป็นจริงผมสามารถโจมตีเธอได้โดยไม่ต้องใช้แรงมากเท่าที่คิดใว้ มันเหมือนกับผมกำลังทุบเต้าหู้ "หึหึหึหึ...ฮะฮะฮะฮะ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!" ด้วยเนื้อของแก้มที่ขาดไป ใบหน้าของเธอในยามนี้ดูราวกับสาวปากฉีก...เธอจ้องมองก่อนตอบข้อสงสัยของผม นายเหนือหัวและข้ารับใช้... เธออ่านได้แม้แต่สิ่งที่ผมคิด "อย่าได้แปลกใจผู้รับใช้ของเรา...พลังการป้องกันของแวมไพร์ไม่ได้มากนัก แน่นอนว่าหลักเกณฑ์นี้ย่อมไม่ควรเอาไปเทียบกับมนุษย์ที่เป็นอาหารของแวมไพร์...แต่มันก็มีอัตราผกผันของระดับพลังอยู่ หากเทียบการโจมตีของแวมไพร์เท่ากับ 100 พลังป้องกันของแวมไพร์จะมีเพียง 10 หรือ 20 เท่านั้น...ผู้รับใช้เอ๋ย...เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?" "........" คิสช็อตคืนสภาพแล้ว...รวมไปถึงชุดของเธอด้วยเช่นกัน เพราะอาภรณ์ของเธอนั้นถูกสร้างขึ้นมาโดยพลังของเธอ แต่ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้...เสื้อผ้าของผมมันเป็นเพียงแค่ชุดธรรมดา หนือจากเอวของผมขึ้นไปมันไม่มีอะไรห่อหุ้มแล้ว "เพราะความเป็นอมตะจะทดแทนการป้องกัน" "ถูกต้องที่สุด!" "เพราะฉะนั้นในการต่อสู้นี้เจ้าไม่จำเป็นต้องป้องกันการโจมตีจากเรา ที่เจ้าต้องทำมีเพียงเพ่งสมาธิลงไปในการโจมตีของเจ้าเพื่อทำลายร่างกายของเราก็เพียงพอแล้ว" "เธอเป็นพวกมาโซฯรึไงกัน" "ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะ" บางครั้งในการปะทะกันผมของผมชนกับมือของคิสช็อต ผลที่เกิดก็คือมือผมถูกทำลาย ในการต่อสู้นี้เทคนิคกระจอกไม่มีค่า....แต่แทคติคชั้นสูงก็ไม่จำเป็นเช่นกัน จนกว่าความอมตะจะหมดลง จนกว่าฝ่าใดฝ่ายหนึ่งจะด่าวดิ้น มันเป็นการสู้แบบนั้น...ไม่สิ ความจริงแล้วมันต่างกันอยู่ การต่อสู้นี้ไม่ได้ไร้สาระ...ถึงตอนแรกคิสช็อตจะทำให้นี่เป็นเหมือนเกม แต่กับผมที่ไม่ได้เล่นเกมแล้วนั้น...ช่วงแรกเป็นแค่การโหมโรง ผมรู้แล้ว ผมเจอแล้ว และผม...คิดออกแล้ว หนทางที่จะฆ่าคิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด วิธีที่จะกำราบเธอ นับตั้งแต่ตอนที่ผมเผชิญหน้ากับเธอ ผมก็รับรู้มันด้วยสัญชาติญาณ ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะสัญชาติญาณของมนุษย์หรือแวมไพร์กันแน่ที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนั้น แต่ถ้าลองคิดดู...ผมได้ยินมันมาจากคิสช็อตด้วยตัวเอง...มันย่อมถูกต้องแน่นอน ผมเข้าใจชัดเจนแล้วว่าอะไรคือสิ่งที่ผมควรจะทำ แต่...โอกาสของผมนั้นยังไม่มี เพราะวิธีที่ผมจะฆ่าคิสช็อตนั้น...ในทางกลับกันเธอก็สามารถใช้มันฆ่าผมได้เช่นกัน เพราะมันเป็นงานอดิเรกของเธอ เกม... คิสช็อตสามารถฆ่าผมได้ตลอดเวลาแน่นอน...และเธอไม่ได้ประมาท เธอพียงแค่ต้องการที่จะทดสอบพลังในร่างที่สมบูรณ์ของเธอเท่านั้น ดังนั้น...หากว่าคิสช็อตเปิดฉาก... ผมก็พร้อมที่จะโจมตีตอบโต้ไปในทันที การต่อสู้ที่ดูเหมือนไร้ค่านี้ก็จะถึงจุดสิ้นสุด "ฮ้าฮ่า...ถูกใจเราจริงผู้รับใช้เอ๋ย เจตจำนงค์เจ้ายังคงแรงกล้า สมแล้วที่เป็นผู้ติดตามของเรา แวมไพร์หน้าใหม่ไม่มีใครอยากจะเสี่ยงชีวิตเท่าเจ้าแน่ๆ" "มันยังแค่เริ่มต้นน่ะ แต่ก็รู้สึกดีนะที่เธอชอบมัน" "เช่นกัน...เจ้าคงจะสามารถกลายเป็นตำนานเหมือนดั่งที่เราทำได้แน่ๆ" "ตำนาน? อย่ามาพูดให้ขำน่า ใครมันอยากจะเป็นเหมือนเธอกัน...แค่คิดว่าเธอเรียกชื่อผมมันก็ขยะแขยงพอแล้ว!" "บังเอิญจริง...เราก็รู้สึกเช่นนั้นเหมือนกัน!" บทสนทนาระหว่างการต่อสู้เป็นตาย บทสนทนาระหว่างที่กำลังฉีกคร่าร่างกายของอีกฝ่าย ทั้งหมดนี้ล้วนแตกต่างจากการพูดคุยบนหลังคาเมื่อวานโดยสิ้นเชิง...มันทั้งป่าเถื่อนและหยาบคาย ผมไม่ได้บังคับให้ตัวเองหัวเราะ แต่คิสช็อตหัวเราะ...และมันต่างจากการหัวเราะในคืนนั้น... ผมไม่รู้สึกถึงความเป็นมิตรใดๆในรอยยิ้มนั้นเลย แม้ว่าร่างกายจะแหลกละเอียดสะบั้นกระเด็นไปขนาดใหน แต่ขาทั้งสองก็ยังคงปักหลัก ราวกับเป็นสงครามของการคืนชีพ แม้ร่างกายจะกลายเป็นชิ้นๆเพียงชั่วเวลาลมพัดมันก็จะกลับคืนเป็นดังเดิมก่อนที่มันจะถูกบดขยี้อีกครั้งและคืนสภาพซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับอยู่ในวังวนของนรก... วังวนของนรกอเวจี และในตอนนี้สถานที่นี้...คืออเวจีจำลองอย่างไม่ต้องสงสัย "ยังไงซะ...เราจะบอกอะไรเจ้าอย่างหนึ่งนะผู้รับใช้...เจ้าจะคิดว่านี่เป็นคำอำลาก็ได้" "ว่ามา" "มันเป็นเรื่องที่ทั้งดรามาเทอจี้ เอพพิโซด กิโยตินคัตเตอร์ ที่จะมาปราบเรา รวมไปถึงเจ้าเด็กที่แต่งตัวฉูดฉาดคนนั้นไม่มีทางรู้อย่างแน่นอน...เราเองก็เคยเป็นอดีตมนุษย์" คิสช็อตพูดพลางหัวเราะ เธอพูดพร้อมๆกับคอของเธอที่ถูกตัดกำลังฟื้นตัว "อดีตมนุษย์...เฉกเช่นดรามาเทอจี้และตัวเจ้า" "อะ...อะไรนะ?...เธอไม่ใช่เลือดแท้งั้นเหรอ?" ผมเคยได้ยินมา แต่ทว่าคิสช็อตไม่เคยพูดแบบนั้นแม้แต่ครั้งเดียว "เราลืมช่วงที่เราเคยเป็นมนุษย์ไปแล้วแต่กระนั้น เราคิดว่าเราเองคงจะเกิดมาในครอบครัวที่เพียบพร้อมและดูเหมือนว่าชุดนี้คือตัวตนของช่วงเวลานั้น...อาจริงสิ สำหรับแวมไพร์ที่มีอายุมากกว่า 300 ปีแล้วไม่ว่าจะเป็นเลือดแท้หรือผู้ติดตามก็มีสถานะไม่ต่างกันแล้วล่ะนะ" "เธอมีจุดประสงค์อะไรกัน?" "เปล่าเลย เราเพียงลืมมันไปเป็นระยะเวลานานเท่านั้น...แต่การพูดคุยกับเจ้าในคืนนั้นก็ทำให้เราจำความรู้สึกลังเลตอนที่เรากินมนุษย์ครั้งแรกได้แล้ว" "แล้วไง" "เจ้าก็เช่นกัน" คิสช็อตหยุดการโจมตีของเธอแล้วพูดต่อ "ขอเพียงเจ้ากินมนุษย์สักคน...เจ้าจะไม่รู้สึกผิดอีกต่อไป" ".........." ผมหยุดการโจมตีเช่นกัน ร่างกายของพวกเราฟื้นฟูอาการบาดเจ็บในพริบตา "แม้แต่ดรามาเทอจี้ที่เป็นอดีตมนุษย์และเป็นนักล่าแวมไพร์ก็ยังกินมนุษย์เป็นอาหาร...เจ้ารู้รึเปล่าล่ะ? แต่ดูเหมือนว่าเขาจะทานแต่นักโทษทางศาสนาของกิโยตินคัตเตอร์เท่านั้น" "มันไม่ถูกต้องที่จะกินพวกเขาเพียงเพราะว่าพวกเขาเป็นนักโทษ...ยิ่งกว่านั้นยังเป็นนักโทษของศาสนาที่กิโยตินคัตเตอร์อยู่อีก" "ถูกต้อง...แต่ถึงอย่างงั้นคนที่กำหนดกฏเกณฑใว้ก็ไม่ได้จำกัดแค่มนุษย์นี่ บางคนอาจไม่ต้องการกินวัว บางครั้งอาจจะเป็นหมู บางที่ก็เป็นปลาวาฬ หรืออาจจะเป็นสุนัข...ไม่ใช่แค่กิโยตินคัตเตอร์ กับมนุษย์ด้วยกันก็ยังมี...กับเราที่เป็นนักฆ่าไคอิแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง ใน 1 เดือนเราจะกินมนุษย์เพียง 1 คน 1 ปีจำนวนที่มากที่สุดก็แค่ 12 คน และสำหรับช่วงระยะเวลาทั้ง 500 ปีของเรา จะมีมนุษย์ถูกสังหารเพียง 6000 คนเท่านั้น หากมองย้อนกลับไปในแง่ของประวัติศาสตร์...นี่ไม่ใช่จำนวนที่มากเลยใช่ใหม การฆ่ากันเองระหว่ามนุษย์ด้วยกันยังมากกว่าด้วยซ้ำไม่ใช่รึไง?" "....นั่นมันก็แค่ข้ออ้าง" "เราไม่ได้เป็นภัยคุกคามกับโลกนี้ พลังอำนาจของเราไม่ได้มีผลกระทบกับโลกมากมายนัก แล้วเจ้ายังจะบอกให้เราตายเพียงเพราะเรากินมนุษย์อยู่เช่นนั้นรึ?" คิสช็อตเว้นระยะก่อนพูดต่อ "ความอยากของมนุษย์ต่างหากเล่าที่เป็นภัยที่สุด" หากไม่กินเราก็ตาย... ไม่ใช่แค่แวมไพร์...แต่มนุษย์เองก็เช่นกัน และไม่ใช่แค่มนุษย์...เดรัจฉานเองก็เป็นเช่นนั้น แม้กระทั่งพืชผักที่ผมอยากเป็นก็หนีกฏเกณฑ์นี้ไม่พ้น ตราบเท่าที่ยังไม่ใช่สารอนินทรีย์ ตราบเท่าที่ยังไม่ใช่ก้อนหินหรือเหล็ก ทุกอย่างต้องช่วงชิงชีวิตเพื่อเอาชีวิตรอด "นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอกคิสช็อต" ผมพูดออกไป "และก็เหมือนที่เธอพูดมา...ผมขอบอกอีกครั้ง...เธอต้องตายเพราะเธอกินมนุษย์" "..........." คิสช็อตตอบรับโดยการพึมพัมว่า"โฮ่"เบาๆ จากนั้น...เธอก็หรี่ดวงตาที่เย็นชาของเธอลงช้าๆ "คิสช็อต...ผมเป็นมนุษย์" "เข้าใจล่ะ...เราคือแวมไพร์" การต่อสู้...จะเริ่มอีกครั้ง จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 23:29:04

ความคิดเห็นที่ 3 การต่อสู้แบบถึงตายกำลังจะถูกลั่นระฆังในยกสอง...และตอนนั้นเอง  เบื้องหลังของผม...  เสียงก้องสะท้อนมาจากด้านหลังของผม  "เดี๋ยวก่อน!"  เสียงนั้นก้องไปทั่วสนามกีฬาของโรงเรียน  มันเป็นเสียงของฮาเนคาว่า...และทันทีที่เสียงก้องหมดไป ประตูของโรงเก็บอุปกรณ์พละก็ถูกเลื่อนออก  "อะ...อารารากิคุง...มันมีอะไรบางอย่างแปลกๆ"  การที่ได้ยินคำนั่นจากฮาเนคาว่าที่อยู่ด้านหลังผม...ผมก็คิดเหมือนกันแหละว่าเธอน่ะแปลก  ทำไมเธอถึงออกมาจากที่ซ่อนในเวลาแบบนี้กัน ไม่กลัวรึไง?  แม้แต่คนที่มีร่างกายเป็นอมตะอย่างผมแค่ยืนต่อหน้าคิสช็อตผมก็แทบจะบ้าแล้ว  หัวใจเธอทำด้วยอะไรกัน?  ผมไม่เคยบอกรึไงว่าแค่คิสช็อตปรายตาแค่นั้นมันก็มากพอที่จะทำลายคอนกรีตหนาๆได้แล้ว?  แล้วทำไม...ทำไมเธอถึงออกมาเองแบบนี้?  "ฮาเนคาว่ารีบไปหาที่ซ่อนซะ!"  ผมยอมรับความเสี่ยงก่อนจะมองไปด้านหลัง  "ไม่สิ..วิ่ง...วิ่งหนีไปซะ...อย่าอยู่ที่นี่ หนีไปให้ใกลที่สุดเท่าที่จะหนีได้เดี๋ยวนี้เลย!"  "มะ..มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด...อารารากิคุง"  ฮาเนคาว่าใส่อารมณ์  เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่ผมทำให้เธอต้องเจ็บ ทั้งตอนเอพพิโซดทำเธอบาดเจ็บและกิโยตินคัตเตอร์จับเธอเป็นตัวประกัน...เธอยังคงใจเย็นอยู่ตลอดเวลา  แต่ตอนนี้ไม่ใช่...น้ำเสียงของเธอแฝงใว้ด้วยอารมณ์  "มันมีบางอย่างแปลกๆตั้งแต่ต้อนแล้ว อารารากิคุง บางทีพวกเราอาจจะมองข้ามสิ่งสำคัญบางอย่างไปก็ได้"  มองข้าม?  ยังมีอะไรที่พวกเรามองข้ามอีกเหรอ  ไม่สิ...มันไม่น่าจะมี  ไม่น่าจะมองข้ามอะไรนี่นา  "เจ้ามันหนวกหูจริงๆ!"  คิสช็อตตวาด  แม้แต่คิสช็อตเองก็เริ่มแสดงอารมณ์ไม่พอใจ  มันเป็นการตอบรับที่ผมไม่คาดคิด  หากคิดให้ดีผมเคยเห็นคิสช็อตแสดงอารมณ์ออกมาอย่างแท้จริงเพียงครั้งเดียวเท่านั้น  นั่นคือตอนที่ผมยังเป็นมนุษย์และวิ่งหนีเธอ  ตอนที่ผมตัดสินใจอย่างเหมาะสม  เธอ...แสดงมันออกมา  เธอร้องให้...เธอขอร้อง...เธอขอโทษ...  "อย่าได้พูดเรื่องไร้สาระ...นังเสบียงพกพา!"  เธอปรายตา  เพียงแค่นั้น...  ประตูเหล็กของโรงเก็บอุปกรณ์พละก็ถูกเป่าให้กระเด็นออกไป  พลังดวงตา  แตกต่างจากตอนที่ผมเตะมัน...ในตอนนี้ไม่มีทางที่จะซ่อมประตูเหล็กนั้นได้...  ราวกับมันถูกขยำเป็นก้อนกลมแล้วพุ่งเข้าไปสร้างความเสียหายภายใน  แม้แต่พื้นดินรอบๆเท้าของฮาเนคาว่าก็แตกร้าว  โรงเก็บอุปกรณ์พละที่อยู่เบื้องหลังฮาเนคาว่าตอนนี้...เหลือเพียงแค่ซากผนังและหลังคา  เพียงแค่ถูกมอง  เพียงแค่เธอปรายตามองเท่านั้น  แวมไพร์เลือดเย็นผู้หลงใหลในโลหิตและคมดาบ...ผู้สะบั้นและสังหารสิ่งแปลกประหลาด  ".....อา"  เห็นได้ชัดเลยว่าฮาเนคาว่ากลืนน้ำลายอึกใหญ่...  แต่ยังไม่จบแค่นั้น  ผมรู้...  รู้ดีเลยทีเดียว  รู้ว่าเธอกำลังเดินเข้าหาอันตราย  ฮาเนคาว่า สึบาสะ  ผมรู้ว่าเธอไม่คิดจะหยุดแค่นี้แน่ๆ  เธอจ้องกลับไปอย่างแน่วแน่...จ้องกลับไปที่คิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด  "คุณฮาร์ทอันเดอร์เบลด...รึว่าคุณคิดที่จะ...."  "อย่าบังอาจสอดมือ...เจ้ารสมนุษย์"  คิสช็อตมองไปที่ฮาเนคาว่าอีกครั้ง  ด้วยแววตาเย็นชา  พลังของดวงตา...เนตรมารของแวมไพร์ ตอนนี้....  ...เธอจะใช้มันอีกครั้งแล้ว  ในตอนที่ต่อสู้แบบเป็นตายผมเชื่อว่าคิสช็อตจะไม่ใช้...แต่ตอนนี้มันต่างกัน  แน่นอนว่าไม่เหมือนผม...ผมมาประจัญหน้ากับคิสช็อตและเธอให้โอกาสที่เท่าเทียม...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่  สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว  เธอหงุดหงิด...และมองไปที่ฮาเนคาว่า  เธอพร้อมจะใช้ทุกอย่าง...  "...คิสช็อต!!!!!!"  ผมตะโกนเรียกชื่อของเธอ  จากนั้นก็เอาตัวเองกั้นมุมมองของเธอเพื่อเป็นโล่ห์ให้ฮาเนคาว่า  และเผชิญกับอำนาจดวงตาอย่างเต็มที่  ในขณะที่ร่างกายทั้งผมดถูกเป่ากระจุย  ผม...  กัด  ต้นตอของเธอ  ผมกัดมัน...ด้วยฟันสองซี่ที่งอกยาวขึ้นมา...ด้วย'เขี้ยว'  ".........!"  วิธีที่จะกำราบคิสช็อต  วิธีที่จะกำจัดแวมไพร์  วิธีที่แวมไพร์จะฆ่าแวมไพร์  ถ้าคิดดูแล้วมันเรียบง่ายและชัดเจนมาก  สัญชาติญาณการเอาตัวรอดมันสอนผม  ถึงจะไม่แน่ใจว่ามันเป็นของสัญชาติญาณของมนุษย์หรือแวมไพร์ก็ตาม  แต่เธอพูดใว้ตั้งแต่แรกแล้ว  ก่อนที่จะสู้กับดรามาเทอจี้ ผมได้รับเคล็ดลับนี้มาจากคิสช็อต...ซึ่งจริงๆมันคงเรียกว่าเคล็ดลับไม่ได้ด้วยซ้ำ  --อย่างน้อย--  --ก็อย่าให้เจ้านั่นดูดเลือดเจ้าได้ล่ะ--  --หากแวมไพร์ถูกดูดเลือดโดยแวมไพร์ตนอื่น--  --การมีตัวตนของตัวเองจะหายไป--  ในตอนนั้นผมไม่มีแรงกระตุ้นอะไรที่ทำให้ต้องการจะดูดเลือด...แต่ตอนนี้มันต่างกันแล้ว  ตอนนี้ผม...หิว  ...อึก...  ผมดูดเลือดของเธอ  ผมฝังเขี้ยวลงบนผิวอันขาวเนียนและอ่อนนุ่มของเธอ  วิธีการดูดเลือดไม่จำเป็นต้องให้ใครมาสอน  เหมือนกับที่คนจะได้กินอาหาร  "คุ...."  คิสช็อตคราง  หากเลือดใหลมันจะฟื้นคืนมาแต่หากเลือดถูกดูดมันจะไม่กลับมา  เพราะมันคือการดูดพลัง...ระหว่างไคอิและไคอิด้วยกันเอง  มันคือการฆ่าไคอิ  ผมเอาร่างเป็นโล่ห์ป้องกันอำนาจดวงตาแล้ว มันคงไปไม่ถึงตัวฮาเนคาว่า ถ้าผมดูดเลือดคิสช็อตแบบนี้ต่อไป ถ้าผมดึงเลือดของเธอออกมามากกว่านี้เหมือนที่เธอทำกับผมในวันนั้น...  "ฮ้าาาา"  ในขณะที่เธอทรุดไปด้านหลัง...เธอก็พิงตัวลงกับท่อนบนของผม  แต่กระนั้นเธอก็ยังหัวเราะ  "ฮะฮะ...ฮะฮะฮะ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า อ๊าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!!!"  เธอคิดจะตายทั้งๆที่หัวเราะงั้นเหรอ  แต่ก็ไม่เป็นไร  เลือดของคิสช็อต อาเซโรร่าโอริออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลดนั้น...ช่างหอมหวานและอร่อยเกินจะหาคำบรรยาย  ไม่ว่าจะมีปริมาณขนาดใหน...ผมก็ยินดีจะดื่มมัน  ผมอยากจะดื่มมันไปตลอดกาล  มันหอมหวานเพราะเป็นเลือดของเธอ...  คิสช็อต  ผมจะฆ่าเธอ  ชีวิตที่ครั้งหนึ่งผมเคยช่วยใว้...ผมจะปลิดมัน  นี่คือสิ่งที่ผมต้องรับผิดชอบ...ถึงผมจะกลับไปเป้นมนุษย์ได้เพราะคุณแต่มันก็จะไม่หลงเหลือความยินดีใดๆอีกต่อไป  มันก็แค่ผลลัพทื  "....อ๊ะ"  เดี๋ยวสิ  จู่ๆผมก็คิดออก  อะไรบางอย่างที่มองข้ามไป  บางสิ่งที่ผมละเลยมัน  ผมมองข้ามอะไรบางอย่างที่สำคัญมากขนาดที่ฮาเนคาว่าต้องออกมาจากที่ซ่อน  มันจะต้องเป็นอะไรซักอย่าง  ทำไมคิสช็อตถึงอารมณ์เสีย...ทำไมเธอถึงโมโหกับคำพูดไร้สาระของเสบียงพกพา?  ทำไมเธอถึงเสียการควบคุมอารมณ์  ผมเคยได้ยินประโยคนี้มาก่อน...  'อย่าพูดอะไรไร้สาระ'  ประโยคนี้ของคิสช็อต...ผมเคยได้ยินมันมาก่อนหน้านี้  --เราไม่สันทัดเรื่องการเจรจา--  --อย่าพูดอะไรไร้สาระ--  --เจ้าหนู--  ใช่แล้ว  คิสช็อตเคยพูดใว้กับโอชิโนะ...แล้วหัวข้อล่ะ?  ผมจำได้แล้ว  ก่อนหน้านั้นโอชิโนะพูดใว้  --ผมสนใจในตัวคุณนะ ฮาร์ทอันเดอร์เบลด--  --คุณยินดีที่จะ--  --เพื่อให้อารารากิคุง--  --กลับไปเป็นมนุษย์--  "....!"  ผม  ผลักคิสช็อตออกห่างจากร่างกายท่อนบนของผม...ด้วยการกระทำนั้นเขี้ยวของผมที่ฝังจมอยู่บนต้นคอของเธอก็ถูกถอนออก...จากนั้น  ผมมองไปที่สีหน้าที่เธอแสดงออกตอนนี้  สีหน้าของเธอ  คิสช็อตยังคงมีแววตาที่เย็นชาแต่ทว่าแววตากลับว่างเปล่า...เธอดูแปลกใจเล็กน้อยก่อนที่จะเอ่ยปากถามอย่างสั่นเครือ  "...เป็นอะไรไป...ผู้รับใช้ของเรา?"  คิสช็อตยังคงพูดต่อ  "เลือดของเรา...ยังเหลืออีกว่าครึ่งนะ"  "........."  "ตอนนี้เราเสียเลือดมากจนไม่สามารถแม้แต่จะเคลื่อนใหวได้...แต่ถ้าเจ้าไม่รีบล่ะก็...เราจะกลับสู่สภาพสมบูรณ์อีกครั้ง...เจ้ารู้รึเปล่า?"  นั่นคือสิ่งที่เธอพูด  ตอนนี้เธอเคลื่อนใหวไม่ได้ แต่อีกไม่นานเธอจะแข็งแกร่งดังเดิม นั่นคือสิ่งที่เธอบอก  แต่...มีบางอย่างที่สำคัญกว่า  ผมมีบางอย่างอยากจะถามเธอ  แม้ว่าคำถามสุดท้ายที่ผมถามเธอจะได้รับคำตอบแล้ว...แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังมีเรื่องที่ไม่ว่ายังไงก็ต้องถามเธอให้ได้  นั่นคือ  สิ่งที่ผมคิดว่าผมควรจะถามที่สุด  "นี่...คิสช็อต"  "ทำไมรึ?"  "เธอคิดจะทำให้ผมกลับคืนเป็นมนุษย์ด้วยวิธีใหน?"  ด้วยคำถามแบบขวานผ่าซากของผมคิสช็อตถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง  "ใยต้องสนใจ? มันสำคัญกับเจ้าในตอนนี้ด้วยรึ?"  "ผมสน...มันสำคัญมาก"  "หึ...เจ้าเสบียงพกพานั่นน่าจะอยู่เงียบๆไปแท้ๆ"  คิสช็อตกล่าวโทษฮาเนคาว่า...  และเธอก็ไม่ได้ตอบคำถามของผม  เมื่อถูกพาดพิงถึง..ฮาเนคาว่าก็ค่อยๆก้าวเดินมาหาผมกับคิสช็อต...ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะใใส่เสื้อตัวนอกและผูกโบว์แล้ว  แต่จากการสั่นของหน้าอกเธอที่ราวกับจะสร้างเสียง'ดึ๋งๆ'ได้นั้น...ดูท่าทางว่าเธอคงจะยังไม่ได้ใส่บราของเธอกลับคืนไป  ฮาเนคาว่าเดินเข้ามาใกล้พวกผมอย่างไม่สะทกสะท้าน  จากนั้นเธอก็พูดออกมา  "คุณฮาร์ทอันเดอร์เบลด"  น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเคารพและนอบน้อม  "คุณวางแผนที่จะให้ตัวเองถูกฆ่าโดยอารารากิคุงมาตั้งแต่ต้นแล้วสินะคะ"  ".........."  "เพื่อที่จะให้เขากลับเป็นมนุษย์"  นั่นคือสิ่งที่ผมมองข้ามไป  เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นแน่ๆ...ถ้าผมไม่ได้เห็นไปเธอในตอนที่กำลังกินกิโยตินคัตเตอร์  หรือว่าในความเป็นจริงแล้วนี่คือแผนของเธอที่จะทำให้ผมกลายเป็นมนุษย์...นอกจากนี้แม้แต่ฮาเนคาว่าเองก็ไม่สามารถหาวิธีอื่นในการกลับไปเป็นมนุษย์ได้เหมือนกันสินะ?  ทำไมผมไม่เคยคิดถึงมันเลย?  ทำไมผมถึงมองข้ามมันไปได้ขนาดนี้?  แล้วก็....  "อย่าบังอาจพูดเหมือนรู้ดีเจ้าเสบียงพกพา...ที่เจ้าพูดมามันก็แค่การคาดคะเนที่ไร้หลักเกณฑ์"  "ถ้าเช่นนั้นได้โปรดกรุณาบอกฉันถึงวิธีที่คุณจะใช้มันทำให้อารารากิคุงเป็นมนุษย์ทีเถอะค่ะ จากการค้นหาของฉันวิธีการที่จะทำให้แวมไพร์กลับกลายเป็นมนุษย์อีกครั้งนอกจากวิธีนี้แล้วนั้น...ไม่มี"  ไม่มี...  ไม่มีวิธีอื่นนอกจากฆ่านายเหนือหัว...  ไม่มีวิธีอื่นนอกจากตัดสัมพันธ์ของนายบ่าว...  "หึ...ถูกต้อง...ไม่มีวิธีอื่น แต่ทว่าเราไม่มีความคิดที่จะเปลี่ยนผู้รับใช้ของเราให้กลายเป็นมนุษย์อยู่แล้ว เราเพียงโกหกให้ผู้รับใช้ของเรารวบรวมชิ้นส่วนให้เท่านั้น เราโป้ปดเพียงเพื่อที่จะให้เรากลับมาเป็นร่างสมบูรณ์ หากจะพูดอีกแง่...ความจริงแล้วเราทำให้ชายผู้นี้เป็นข้ารับใช้เพียงเพราะต้องการให้เขาเป็นโล่ห์และเครื่องมือของเราเท่านั้น"  "ไม่หรอก...คุณให้เขารวบรวมชิ้นส่วนก็เพราะว่าถ้าเขาฆ่าคุณในร่างที่พลังยังไม่สมบูรณ์เขาจะไม่สามารถกลับไปเป็นมนุษย์ได้ไม่ใช่เหรอคะ? หรืออีกนัยหนึ่ง หากเขาไม่ฆ่าคุณในตอนที่พลังสมบูรณ์แบบที่สุดมันก็จะไม่มีความหมาย"  ตอนนั้น...  ที่คิสช็อตดีใจตอนนั้นไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอกลับเป็นร่างสมบูรณ์...แต่เพราะว่าเธอดีใจที่ขะทำให้ผมกลับเป็นมนุษย์งั้นเหรอ?  "ตลกน่า...เรื่องแบบนั้นน่ะ"  "ถ้าอย่างนั้น...ทำไมคุณถึงมาที่นี่คะ?"  ฮาเนคาว่าพูดกับคิสช็อตด้วยความนอบน้อม  ผู้ล่าและผู้ถูกล่า  แม้ว่าระดับชั้นของทั้งคู่จะแตกต่าง  แต่พวกเธอก็สามารถคุยกันได้  "อารารากิคุงมีเหตุผลที่จะสู้กับคุณ...แต่คุณไม่มี คุณแค่ยกการแสดงพลังในร่างสมบูรณ์มาเป็นข้ออ้างแต่ในความเป็นจริงแล้วคุณมาที่นี่เพื่อจะถูกฆ่าโดยอารารากิสินะคะ? เพื่อสิ่งนั้นคุณจึงจัดฉากและมอบแต้มต่อให้เขา คุณจงใจที่จะยั่วยุอารารากิคุง"  "เอ่อ...ฮะ...ฮาเนคาว่า"  "อารารากิคุงน่ะเงียบไปก่อน"  ฮาเนาคาว่าสั่งผมด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด  และพูดต่อไป  "แน่นอนว่าที่พูดมาทั้งหมดเป็นแค่การคาดเดา ไม่มีหลักฐานยืนยันใดๆนอกจากความรู้สึกของฉัน แต่เพราะว่าคุณไม่ได้ฆ่าฉันที่เข้ามาขัดจังหวะการต่อสู้ ฉันถึงได้เข้าใจ...คุณน่ะ..."  แม้ว่าเธอจะทำลายทุกสิ่งรอบตัวฮาเนคาว่าด้วยเนตรมารของเธอ  แต่ฮาเนคาว่ากลับไม่มีแม้แต่แผล  แม้แต่เอพพิโซดยังโยนกางเขนของเขาใส่ฮาเนคาว่าแย่างไม่ลังเลเพียงแค่เธอออกมาก่อกวนในการต่อสู้...แต่ทว่าคิสช็อตที่เรียกฮาเนคาว่าว่าเสบียงพกพากลับไม่ได้โจมตี  เธอเพียงแค่ข่มขู่  "คุณวางแผนที่จะตาย"  "...เจ้าควรจะเงียบๆใว้แท้ๆ"  คิสช็อต  เธอเอ่ยคำเดิมซ้ำอีกครั้ง  "หลังจากที่เจ้าสาธยายสิ่งที่เรากระทำ...หลังจากนั้น เจ้าคิดว่าข้ารับใช้ของเราจะสามารถสังหารเราได้ลงคองั้นรึ"  "เอ๋"  "ในฐานะของมาสเตอร์เราคิดว่าเราเข้าใจข้ารับใช้ของเราได้ดี...เขาเป็นคนโง่ที่คิดจะช่วยชีวิตแวมไพร์ที่กำลังจะตาย เจ้าคิดว่าถ้าคนแบบนั้นรู้'จุดประสงค์'ของเราดังเช่นที่เจ้าเด็กนั่นพูดใว้ เจ้าคิดรึว่าข้ารับใช้ของเราจะสามารถดูดเลือดของเราได้รึไงกัน?"  "ก็...เอ่อ...แต่ว่า...."  ฮาเนคาว่าหมดคำที่จะพูดต่อในทันที  คิสช็อตจ้องมองอย่างเฉยชา  ด้วยแววตาที่ว่างเปล่าและเย็นชา...เธอจ้องมองไปที่ฮาเนคาว่า  "เราคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ยากมาก...ในการที่จะทำให้เขาฆ่าเรา เราได้แต่ครุ่นคิด ดังนั้นเราจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆไปจนถึงเวลาสุดท้าย เพื่อว่าอาจจะมีวิธีอื่นๆในการทำให้กลับเป็นมนุษย์...แต่ก็ไม่ แต่กระนั้นถึงแม้ว่าเราจะไม่คาดคิดมาก่อนแต่ก็ต้องขอบใจกิโยตินคัตเตอร์ที่แสดงตนออกมาพร้อมด้วยโอกาสและเงื่อนไขที่พร้อมสรรพ หากว่าผู้รับใช้ของเราโกรธเพียงเพราะเรากินมนุษย์หนึ่งคนแล้วล่ะก็...มันก็ไม่มีอะไรต้องห่วงอีกต่อไป"  เธอพูดแบบนั้น  ก่อนที่จะย้ายแววตาอันว่างเปล่านั้นมาที่ผม  "...หากเราถูกสังหารโดยเจ้าในมุมมองว่าตัวเราเป็นผู้ชั่วร้าย...เจ้าก็ไม่จำเป็นจะต้องรู้ถึงความตั้งใจที่แท้จริงของเรา"  "ทำไม..."  ผมพูดไม่ออก  ผมได้แต่ตกตะลึง...  ทุกสิ่งที่เธอเอ่ยออกมานั้นสอดคล้องและอธิบายเรื่องราวได้ทั้งหมด  "ทำไมเธอถึง...ทำแบบนั้น"  "ข้ารับใช้ของเรา"  "เรากำลังค้นหาสถานที่...ที่ซึ่งเราจะจบชีวิต"  "สถานที่...ที่จะตาย..."  สาเหตุการตายของแวมไพร์ 90% คือเวลา  การฆ่าตัวตาย  ความเบื่อหน่าย...ฆ่าแวมไพร์  ความเบื่อหน่าย...อย่างแท้จริง  "นั่นคือเหตุผลที่เรามายังประเทศนี้อีกครั้ง...นับตั้งแต่ที่ผู้ติดตามคนก่อนจากไปเราก็ไม่เคยมาเหยียบที่นี่อีกเลย ฉะนั้นมันไม่ใช่การท่องเที่ยวหรอก"  "แต่...แต่ว่า...เธอ"  เราไม่ต้องการที่จะตาย  เธอพูดแบบนั้นพร้อมกับร้องไห้  หัวใจถูกขโมย แขนขาถูกสะบั้น  เธอหลบหนีเพื่อให้มีชีวิตอยู่  "เราคิดว่ามันคงจะได้เวลาตายของเราแล้ว...นั่นคือแผนของเรา"  แต่คิสช็อตก็ยังพูดต่อไป  "...แต่ในท้ายที่สุด...เรากลับกลัวที่จะตาย"  "........"  "เรากลัวที่จะหายไปหลังจากอยู่มากว่า 500 ปี เรากลัว เรากลัวมาก เราไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรต่อไป...จนกระทั่งเจ้าได้ผ่านมา...เราจึงขอร้องให้เจ้าช่วย"  "แล้วผม...ก็ช่วยเธอ"  ในตอนนั้มผมไม่คิดว่ามันจะมีอะไร  ผมไม่ได้คิดถึงผลที่จะตามมาหรือเรื่องในอนาคต  ก็แค่ว่า  ผมไม่ต้องการที่จะเห็น...ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเะอ  ผมไม่สามารถยืนดูอยู่เฉยๆได้  "นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตของเราที่ถูกช่วยโดยผู้อื่น"  "..........."  "ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือแวมไพร์...เราไม่เคยได้รรับการช่วยเหลือมาก่อน ในตอนที่เรากำลังดูดเลือดของเจ้าอยู่นั้น เราได้แต่ถามตัวเองถึงสิ่งที่เรากำลังทำ...แม้ว่าเราจะดูดเลือดของเจ้า แต่เราก็ไม่สามารถกินเจ้าได้ เราจึงทำให้เจ้ากลายเป็นผู้ติดตาม...ผู้ติดตามคนที่สองในชีวิตของเรา"  เพราะว่าเจ้าไม่ยอมลืมตาสักที เราคิดว่าเจาอาจจะบ้าคลั่ง...คิสช็อตพูดใว้แบบนั้น  ดังนั้นเธอจึงอยู่ข้างๆผมตลอดเวลา  เธอคอยดูแลผมตลอดเวลา  "แต่เจ้าก็ลืมตาตื่น... เช่นนั้นเราจึงตัดสินใจว่าหากเจ้าต้องการจะเป็นแวมไพร์ เราพร้อมที่จะเคียงข้างเจ้า แต่คำตอบของเจ้าก็เป็นดั่งเช่นที่เราคิดใว้...เจ้าต้องการจะกลับไปเป็นมนุษย์...ด้วยความมุ่งมั่นของเจ้าเราจึงตัดสินใจได้ในตอนนั้น"  คิสช็อตเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไร้อำนาจ...หากแต่งดงาม  "ชีวิตของเราจะมีใว้เพื่อเจ้า"  "...เพื่อผม"  "หากว่าเจ้าฆ่าเรา...เจ้าจะกลับไปเป็นมนุษย์ และเราก็จะตาย...เรารู้สึกว่าในที่สุดเราก็ได้พบสถานที่ๆเราจะจบลมหายใจหลักจากแฝ้าค้นหามากว่า 400 ปีสักที"  "กว่า 400 ปี...."  นั่นคือ...ผู้ติดตามคนแรก  คิสช็อตเคยพูดใว้  เกี่ยวกับการทำให้เขากลายเป็นมนุษย์  --ในวันนั้นมันยังเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้เขากลับเป็นมนุษย์--  --แต่ครั้งนี้ไม่ใช่--  "เราไม่สามารถตายเพื่อเขาได้...เรามอบความตายของเราให้แก่เขา เราไม่สามารถทำให้เขากลายเป็นมนุษย์...เพราะฉะนั้น"  "...เพื่อผม..."  เพื่อที่จะทำให้ผมกลับเป็นมนุษย์  เพื่อที่จะช่วยผม  เธอยินดีที่จะทิ้งชีวิตตัวเอง  "อย่าได้ผยองนักข้ารับใช้...แต่เดิมแล้วทุกสิ่งมันเป็นความผิดของเรา หาก ณ เวลานั้นเราไม่แสดงออกเช่นนั้นและเจ้าไม่ได้ช่วยเราเอาใว้ เราในตอนนั้นก็คงตายไปแล้ว"  "............!"  เอ๋?  นี่มัน...เดี๋ยวสิ  ไอ้เรื่องแบบนี้น่ะ...ไม่จริงน่า  ในตอนนี้...ในใจของผม  ผมไม่สามารถเก็บมันไว้ได้อีกแล้ว  มันเป็นเหมือนที่ผมเคยพูดใว้จริงๆ  "....อะไรกัน?...เจ้าร้องให้อยู่งั้นรึ?"  "อา...."  แล้วผมก็รู้สึกตัว...แก้มของผม...เปียก  ทำไมล่ะ?  ถึงเรื่องมันจะเป็นแบบนี้...สิ่งที่ผมต้องทำมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ?  ถึงเธอจะตายเพื่อผม  แต่เรื่องที่เธอกินมนุษย์ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปไม่ใช่รึไง?  "เจ้าร้องให้อยู่งั้นรึข้ารับใช้...น่าสงสารเสียจริง"  "มะ...ไม่ใช่นะ...นี่ไม่ใช่น้ำตา...นี่คือ..."  สิ่งที่ใหลออกมานี้คือ...ผมค่อยๆพูดออกไป  "นี่คือ....เลือด"  "โฮ่..."  "เลือดที่กำลังรินใหล..."  ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้  คิสช็อตเป็นแวมไพร์  เธอกินกิโยตินคัตเตอร์  เธอกินคนมาแล้วกว่า 6000 คน  แต่ถึงอย่างนั้น  "มันเป็นเลือดที่หลั่งมาเพื่อเธอ!!!"  พวกเรามีชีวิตอยู่  พวกเราเคยเหมือนกัน  สิ่งที่ผมทำ  สิ่งที่เธอพยายามจะทำ  สิ่งที่เธอทำ  สิ่งที่ผมพยายามจะทำ  มันก็ไม่ได้ต่างกันเลยไม่ใช่รึไง?  "ความจริงการก้าวก่ายของเจ้าไม่จำเป็นเลย...เสบียงพกพา"  คิสช็อตพูดออกมา  "เรามีแผนการที่จะทำให้เราถูกสังหารอย่างแน่นอนรอกการเปิดฉากอยู่แล้ว...และมันเป็นแผนการที่จะบีบให้ข้ารับใช้ของเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากฆ่าเราเลยทีเดียว"  "อะ...อะไรกัน..."  อะไรที่จะบังคับผม  อะไรที่จะบีบหัวใจผมได้  "หากเจ้าไม่ฆ่าเรา นับแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเราจะกินมนุษย์ 1000 คนต่อวัน ถ้าเราพูดแบบนี้เจ้าคงไม่มีางเลือกอื่นนอกจากสังหารเราใช่รึไม่? หากคิดว่าคำพูดของเราเป็นเพียงการขู่...เราจะเริ่มมันจากเสบียงพกพาของเจ้าก่อน มันคงทำให้เจ้าตัดสินใจได้ง่ายขึ้น"  "............"  "เจ้าจะต้องเป็นผู้จบชีวิตที่เจ้าช่วยใว้ นี่คือ...สิ่งที่เจ้าจะต้องรับผิดชอบ"  "คิสช็อต..."  "เจ้าคือคนที่สองที่เรียกเราด้วยชื่อนั้น...และจะเป็นคนสุดท้าย"  ผมมองไปที่ฮาเนคาว่าเพื่อขอความช่วยเหลือ  แต่ฮาเนคาว่า...เะอทำได้เพียงกัดริมฝีปากล่างของเธอ เธอไม่สามารถพูดอะไรได้  และนั่นทำให้ผมเข้าใจถึงความสิ้นหวังของสถานการณ์ในตอนนี้  แม้แต่ฮาเนคาว่าเองก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไง  อา...  มันเป็นเหมือนกับที่คิสช็อตเคยพูดใว้  ที่มันเป็นแบบนี้ก็เพราะฮาเนคาว่าออกมาจากโรงเก็บอุปกรณ์แล้วพูดสิ่งที่คิสช็อตเก็บใว้ในใจออกมา  แต่ท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ผมต้องทำก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงแต่กลับทำให้สถานการณ์ดิ่งลงเหว  ถ้าหากว่า...  ถ้าผมไม่ได้รู้เรื่องนี้เข้า...ถ้าผมยังคงเข้าใจในตัวคิสช็อตผิดอยู่...ผมคงไม่เสียใจมากขนาดนี้  ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเต้นไปตามเกม...ทั้งที่ผมเพียงแค่อยากจะกลับไปเป็นมนุษย์เท่านั้น  เชื่อรึเปล่าล่ะ?  สุดท้าย...ก็มีแค่ความปรารถนาของผมเท่านั้นที่สมหวัง  ไม่มีใครมีความสุข  ผมแค่ผลักทุกอย่างให้คิสช็อตต้องแบกรับ  "เอาล่ะ"  คิสช็อตหัวเราะ  "เอาล่ะ มาสิ เข้ามาสิ มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา มา เอ้า มาสิ เอาเลย มาฆ่าเราซะสิผู้รับใช้ของเรา"  "...ให้ตายสิวะ!!!"  เธอแค่หาสถานที่ที่จะตายงั้นเหรอ?  เธอจะฆ่าตัวตาย?  แต่ทว่า...เธอกลับหนี  ในจิตใจลึกๆของเธอสั่งให้เธอหนีเอาตัวรอด  ตัวตนของหัวใจ อารมณ์ที่แท้จริงของเธอที่ผมได้เห็นในวันนั้น...เบื้องล่างแสงไฟ  ไม่ ไม่ ไม่เอา  เราไม่อยากตาย เรายังไม่อยากตาย เรายังไม่อยากตาย  ช่วยเราด้วย ช่วยเรา ช่วยเราที  ได้โปรด  เรายังตายไม่ได้ เราจะต้องไม่ตาย  เราไม่อยากจะสูญสลาย เราไม่อยากจะหายไป  ใครก็ได้ จะใครก็ได้ ใครก็ได้ ใครก็ได้...  เราขอโทษ  "โอชิโน---ะ!"  ผม...  ผมแหงนหน้ามองฟ้าก่อนที่จะตะโกนด้วยเสียงทั้งหมดที่มี  ด้วยความจุของปอดในร่างแวมไพร์ ผมตะโกนด้วยพลังทั้งหมดนั้น  "โอชิโนะ เมเมะ!"  จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 23:55:14

ความคิดเห็นที่ 4 และ...ผมใช้มันเพื่อเรียกชื่อของชายคนนั้น ชื่อของชายที่ใส่เสื้อฮาวายท่าทางไม่เอาจริงเอาจังเรื่อยเปื่อยลอยชาย ชื่อของคนที่เข้าใจทุกอย่างตั้งแต่ต้นแต่กลับไม่พูดอะไร คนที่เอาต่คาบบุหรี่ที่ไม่ยอมจุดไฟใว้ในปากของเขา "ยังไงซะนายก็คงแอบดูอยู่ที่ใหนซักที่ใช่มั้ย... อย่าเอาแต่เอ้อระเหยรีบๆมาที่นี่ได้แล้วไอ้บ้าเอ๊ย ตอนนี้ที่นี่นายมีงานที่จะต้องทำแล้ว" ฮาเนคาว่ามองมาที่ผมอย่างตกตะลึง คิสช็อตเองก็ดูแปลกใจเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่สนใจสายตาของพวกเธอ...และยังคงตะโกน "โอชิโนะ ผมรู้ว่านายอยู่ที่นี่ ด้วยจุดยืนของนายไม่มีทางที่นายจะเมินการต่อสู้ที่นี่ ผมเข้าใจคำพูดของคุณแล้ว ผมไม่ต้องการคำอธิบายอะไรอีก เพราะงั้น มาที่นี่ซะ ผมรู้ในสิ่งที่ผมกำลังทำแล้ว ผมเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่าผมไม่ใช่ผู้เคราะห์ร้ายแต่เป็นคนผิดทั้งหมด เพราะฉะนั้นออกมาได้แล้ว...โอชิโนะ เมเมะ" "...ไม่ต้องตะโกนขนาดนั้นผมก็ได้ยินน่า" เหมือนพวกชอบที่สูง...โอชิโนะนั่งอยู่บนซากหลังคาโรงเก็บอุปกรณ์ เขานั่งไขว่ห้างเอามือเท้าคาง ท่าทางไม่ทุกข์ร้อน ตั้งแต่เมื่อไหร่..หรือว่าเขาพึ่งปรากฏตัว "อารารากิคุง...นี่เป็นครั้งแรกที่เราเจอกันที่นี่สินะ" "...โอชิโนะ" "ฮะฮ้า...ท่าทางมุ่งมั่นจริงๆนะ...นี่...มีอะไรดีๆเกิดขึ้นงั้นเหรอ?" "ผมมีงานจะให้นายทำ" ผมทวนซ้ำ ผมมองไปที่โอชิโนะและย้ำคำเดิม "ทำอะไรซักอย่าง" "แล้วมันคืออะไรล่ะ?" ด้วยรอยยิ้มแบบบอกบุญไม่รับ โอชิโนกระโดดลงมาจากหลังคาโรงเก็บอุปกรณ์พละ ร่างกายของเขาไม่ได้ดูมีปฏิกริยาตอบรับดีมากเท่าไหร่...แต่เขาก็สามารถลงมายืนบนพื้นได้โดยที่ไม่ต้องงอเข่า และเขาก็ดูเริงร่าเมื่อเข้ามาใกล้พวกเรา "อะไรซักอย่างมันคลุมเครือเกินไปนะ" "ผมจะจ่ายเงินให้" "ปัญหามันไม่ใช่เรื่องเงิน" "งั้นปัญหามันคืออะไร?" "ปัญหามันคือตัวคุณเอง" ไม่ต้องรีบร้อน โอชิโนะพูดเหมือนเขาต้องการจะปฏิเสธ ในความเป็นจริงเขาคงปฏิเสธมันนั่นแหละ "โย่ว...คุณหนูหัวหน้าห้อง" และจากนั้นโอชิโนะก็ยกมือทักฮาเนคาว่า "คงจะต้องบอกว่ายินดีที่ได้พบ...สินะ" "ค่ะ" ฮาเนคาว่าตอบรับโดยการพยักหน้า "ฮาเนคาว่า...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ" "ผมดีใจนะที่ผมยังไม่ได้ไปจากเมืองนี้ ถึงแม้ว่าธุระของคุณฮาร์ทอันเดอร์เบลดจะเสร็จแล้วแต่เพราะแบบนั้นเลยทำให้ผมได้รู้จักกับคุณ" "คุณโอชิโนะ....ฉันคิดว่าคุณคงไม่ชอบฉันมาตลอดซะอีก" "ไม่หรอกน่า ผมไม่เคยนึกรังเกียจสาวๆหรอก ผมขอบอกใว้ก่อนเลยนะว่าถ้าเกิดได้ยินอารารากิคุงพูดอะไรแปลกๆเกี่ยวกับผมล่ะก็...มันก็แค่เรื่องโกหกที่เขาใส่ความผมล่ะนะ" แถสุดๆ โอชิโนะโกหกอย่างหน้าด้านๆ "คุณน่ะเป็นสาวน้อยที่แสนอัศจรรย์ แม้ว่าคุณจะไม่สามารถต่อกรกับสิ่งแปลกประหลาดได้โดยตรงแต่คุณก็สามารถต่อกรกับมันทางอ้อมได้ ช่างเป็นสาวน้อย ม.ปลายที่เต็มไปด้วยพลังจริงๆ นี่..มีอะไรดีๆเกิดขึ้นงั้นเหรอ?" "ไม่หรอกฉันไม่เคยแม้แต่จะคิดแบบนั้น" ฮาเนคาว่าพูดแบบเน้นย้ำ "แค่ปัญหาของอารารากิก็คือปัญหาของฉันเท่านั้นเอง" "ว้าว...พลังแห่งมิตรภาพ" โอชิโนะปล่อยเสียงหัวเราะแบบแกนๆออกมา... มันเคืองสายตาราวกับว่ากำลังโดนดูถูกอยู่ในที "หรือเพราะว่าเป็นพลังของหนุ่มสาวกันนะ?" "เจ้าหนู" คิสช็อตพูดกับโอชิโนะ... "อย่าได้เข้ามายุ่ง เรายังมีสัญญากันอยู่" "ผมไม่คิดจะเรียกสิ่งที่ตกลงกับคุณใว้ว่าเป็นสัญญาหรอกนะ คุณฮาร์ทอันเดอร์เบลด...ผมแค่อยากให้ทุกอย่างออกมาอย่างที่ควรจะเป็น มันดีสำหรับผมนะที่คุณเลือกที่จะตายเพื่อให้อารารากิคุงได้กลับมาเป็นมนุษย์...ในอีกความหมายนึง มันดีกับมนุษยชาติด้วย" โอชิโนะพูดแบบนั้น มันถูกต้องอย่างมาก มันเป็นความจริงที่แม้แต่กิโยตินคัตเตอร์ก็ต้องยอมรับ ผมเคยคิดว่ามันแปลกที่คนอย่างกิโยตินคัตเตอร์ยอมคืนแขนของคิสช็อตมาแต่โดยดี แต่ถ้าผมจำไม่ผิดโอชิโนะบอกว่าเขาบอกกิโยตินคัตเตอร์ไปว่ามันเป็นสิ่งสำคัญ...มันเป็นสิ่งที่จะทำให้ผมกลับไปเป็นมนุษย์และคิสช็อตก็ยอมรับมัน ดังนั้นเขาจึงคืนให้ โอชิโนะดำเนินการด้วยความประนีประนอม ด้วยการค่อยๆตะล่อม...ในทิ่สุดกิโยตินคัตเตอร์ก็ยอมให้ แม้ว่ากการยอมอ่อนให้แวมไพร์จะขัดกับหลักคำสอนของศาสนาของเขา แต่อย่างน้อยๆเขาก็รักษาสถานะของอาร์คบิช็อปไว้ได้ แต่เพราะว่าผมคุยกับคิสช็อตจนติดลมและตัดสินใจไปที่คอนวีเนี่ยน ผมใช้เวลาในการเดินเรื่อยเปื่อย...และราวกับไม่คิดจะฆ่าคิสช็อต กิโยตินคัตเตอร์คิดว่าโอชิโนะเล่นลูกไม้กับเขา เขาจึงมาที่โรงเรียนกวดวิชาร้างโดยลำพัง และเขตแดนก็ไม่สามารถกักพลังของร่างที่แท้จริงของคิสช็อตได้ "ก็นะ...ถึงจะหลุดไปบ้างแต่เรื่องทั้งหมดก็เป็นไปตามที่ผมคาดใว้นะ คุณหนูหัวหน้าห้องเองก็มีบางอย่าที่มากซะจนแอบคิดเลยว่าคงจะดีกว่านี้ถ้าอารารากิคุงไม่รู้..." "ฉัน..." ฮาเนคาว่าพูดโดยที่ไม่ถอยหนี "ฉันคิดว่าคุณคงจะเข้าใจผิดแล้วล่ะ" "เปล่าๆ หน้าอกน่ะ...ผมชมคุณเพราะหน้าอกของคุณ"(胸 = หน่มน๊ม) "ฮะ...หา?" ฮาเนคาว่ากอดอกตัวเองอย่างรีบร้อน มันกระเพื่อมดึ๋งๆ "อา...ผมขอโทษ...กล้าหาญต่างหาก...ผมแค่อยากจะชมว่าคุณกล้าหาญน่ะ"(度胸 = กล้าหาญ) จากนั้นเขาก็หัวเราะ แต่หากจะว่ากันตามจริง... นี่มันเป็นการลวนลามทางเพศชัดๆ "ยังไงก็ให้เกียรตินักเรียนดีเด่นก่อนก็แล้วกัน...ในสถานการณ์แบบนี้คุณหนูหัวหน้าห้องคิดจะทำอะไรต่อล่ะ" "....มันเป็นเรื่องที่อารารากิคุงต้องตัดสินใจค่ะ" คำตอบของฮาเนคาว่าย้อนโอชิโนะไปอย่างชัดเจน "หากว่าเรื่องราวทั้งหมดต้องจบลงโดยที่ไม่รู้อะไรเลย...เรื่องแบบนั้นมันโหดร้ายเกินไป" "ได้ยินรึเปล่าอารารากิคุง...ทั้งๆที่ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรแท้ๆ แต่เพราะความใจดีจนเกินไปของคุณหนูหัวหน้าห้องเรื่องทั้งหมดเลยจบอย่างโหดร้าย เธอไม่ปกติแล้ว...ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเธอถึงเชื่อคุณขนาดนั้น?" "........." "แล้ว...เอาไงต่อล่ะ?" โอชิโนะหันหน้ามาหาผม เช่นปรกติ...เขายังคงคาบบุหรี่ที่ไม่จุดไฟใว้ในปาก "ผมอยากเห็นเรื่องนี้จบลงด้วยตาของผมเอง...คุณน่ะมาไกลแล้ว คุณมาเกือบจะถึงแล้ว เพราะงั้น...ผมจะลองรับฟัง...รับฟังงานที่คุณจะให้ผมในฐานะของมืออาชีพ ส่วนค่าตอบแทน อา นั่นสินะ เอาเป็นห้าล้านเยนที่ผมยกให้คุณไปเป็นไง" โอชิโนะพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง "แล้วสิ่งที่คุณต้องการล่ะ" ".....ผมต้องการให้นายบอกวิธีที่จะทำให้ทุกคนมีความสุข" ผมอัดมันลงไปในคำพูด ผมอัดความปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจลงไปในนั้น "วีธีที่จะจบเรื่องนี้ลงโดยที่ไม่มีใครทุกข์ทน" "และยังคงมีชีวิตอยู่" บ้ารึเปล่า...โอชิโนะยักใหล่ก่อนบอกแบบนั้น "โอชิโนะ...ผม..." "แต่ว่านะ" เขาถอนบุหรี่ออกจากปากก่อนที่จะนำมันไปใว้ในกระเป๋าตามเดิม โอชิโนะมองไปที่ฮาเนคาว่าและคิสช็อตก่อนจะวกมาที่ผมตามลำดับก่อนจะพูดต่อว่า "หนทางที่จะทำให้จบแบบไม่มีใครสมหวังมันก็มีอยู่" เขาอธิบายให้พวกเราที่ยังตกตะลึงกับคำพูดของเขาฟังทันที "ในอีกแง่...ผมพูดถึงการทำให้ทุกคนแบกรับความโหดร้ายที่ถูกสร้างขึ้นในสถานการณ์แบบนี้ได้...จะไม่มีใครสมหวัง จะไม่มีใครสมปรารถนา แต่จะเป็นอย่างที่คุณต้องการ...ทุกคนจะมีชีวิตอยู่" "............." จะไม่มีใครมีความสุข....ทุกคนจะแบกรับภาระที่ชื่อความโชคร้ายเอาใว้ จะกระจายมันออก ทุกๆคนจะแบกรับภาระนั้นคนละส่วน จะไม่โยนมันให้ใครคนใดคนหนึ่งต้องแบกรับ "ถ้าจะพูดให้เป็นรูปธรรม...ก็คง อารารากิคุงต้องทำให้ฮาร์ทอันเดอร์เบลดปางตายกว่านี้ ดึงเอาพลังพิเศษและความสามารถของเธออกมา ลิดรอนตัวตนที่อยู่เหนือกฏเกณฑ์ของเธอให้เบาบางลง ให้ฮาร์ทอันเดอร์เบลดไร้พลังร่อแร่เจียนตายแต่ยังไม่ตาย ทำให้เธอไม่สามารถแม้แต่จะเทียบได้กับสิ่งที่เธอเคยเป็น ไม่แม้แต่จะมีโอกาสให้ชื่อของเธอได้หวนคืน ทำให้ระดับของเธออยู่คาบเส้นของการจะมีชีวิตอยู่ได้ ทำให้เธอใกล้เคียงมนุษย์ที่เกือบจะเป็นแวมไพร์ ทำให้ตัวตนของเธอไม่สามารถจะกินใครต่อใครได้แม้ว่าเธอจะหิวก็ตาม" และโอชิโนะก็พูดต่ออีกทันที "และอารารากิคง...คุณจะไม่สามารถกลับไปเป็นมนุษย์ได้ แต่คุณจะอยู่ในสถานะที่ใกล้เคียงกับมันคุณจะกลายเป็นเหมือนแวมไพร์ที่เกือบจะเป็นมนุษย์ ความสามารถ คุณสมบัติและพลังของแวมไพร์จะยังคงอยู่ถึงจะเรียกได้ไม่เต็มปากว่าเป็นมนุษย์แต่ตัวคุณก็จะห่างไกลจากระดับของแวมไพร์และใกล้เคียงกับมนุษย์ และแน่นอนว่ามันจะแตกต่างจากครึ่งแวมไพร์โดยสิ้นเชิง การได้กลายเป็นตัวตนแบบนี้ผมว่ามันก็เหมาะกับคุณดีนะ" "มะ...เหมาะกับผมงั้นเหรอ" "ปรกติคุณก็ไม่สามารถกินมนุษย์ได้อยู่แล้วนี่นา เพราะงั้น ถ้าทำให้เป็นแบบนี้สำหรับอารารากิคุงแล้วฮาร์ทอันเดอร์เบลดจะอดตายหากว่าไม่ได้รับการดูแลที่ดีพอ คุณต้องมอบเลือดของคุณให้ฮาร์ทอันเดอร์เบลด คุณจะต้องคอยดูแลฮาร์ทอันเดอร์เบลดเพื่อให้เธอมีชีวิตอยู่ เพราะสำหรับฮาร์ทอันเดอร์เบลดที่ใกล้จะสูญสลายไปแล้วนั้น มีเพียงเลือดและเนื้อของคุณเท่านั้นที่จะต่อชีวิตของฮาร์ทอันเดอร์เบลดได้ คุณจะต้องอุทิศชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดของคุณให้กับฮาร์ทอันเดอร์เบลดและกลับกันฮาร์ทอันเดอร์เบลดจะเคียงข้างคุณไปตราบจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ" "ถ้างั้น..." ฮาเนคาว่าแทรกขึ้นมา "แล้ว...สำหรับพวกเรา สิ่งที่มนุษยชาติต้องแบกรับล่ะ?..." "ก็นะ...ยอมแพ้ในการที่จะปราบที่สุดแห่งแวมไพร์ ยอมแพ้ที่จะทำลายตัวตนของผู้สังหารสิ่งแปลกประหลาด ศิโรราบแด่แวมไพร์เลือดเย็นผู้หลงใหลในโลหิตและคมดาบเหมือนกับผู้ติดตามของเธอ ถ้าเธอเสียพลังไปมากขนาดนี้พวกนักล่าอย่างดรามาเทอจี้หรือเอพพิโซดก็ไม่สามารถจะหาฮาร์ทอันเดอร์เบลดเจอแน่ๆแต่โดยรวมคือความเสี่ยงยังคงมีอยู่ ภัยของมนุษยชาติจะยังไม่หายไป โอกาสที่ฮาร์ทอันเดอร์เบลดและอารารากิคุงจะกลายเป็นแวมไพร์และกินมนุษย์จะยังคงมีอยู่และไม่สามารถลบล้างลงได้..." ถ้าผมทำแบบนั้น.... ทุคนจะไม่มีใครมีความสุข ไม่มีความปรารถนาของใครสมหวัง คิสช็อตจะไม่ตาย ผมจะไม่ได้กลับไปเป็นมนุษย์ คิสช็อตจะไม่ตาย และแวมไพร์ทั้งคู่จะยังคงมีชีวิต "....อย่าบังอาจมาทำเป็นเล่น...เจ้าหนู!" คิสช็อตตะโกนจากด้านล่างของผม เสียงของเธอสูงขึ้น ผมดูดเลือดของเธอมากว่าครึ่ง...เธอไม่สามารถขยับได้ สิ่งเดียวที่เธอพอจะทำได้คือการตะโกนจากด้านล่างแบบนั้น "เป็นแค่ได้เด็กที่มีชีวิตอยูมาไม่ถึงหนึ่งในสิบของเราอย่าริทำมาเป็นเข้าใจหน่อยเลย! อย่ามามักมากพูดเอาแต่ได้! เราไม่ต้องการจะอยู่รอดในสภาพนั้น! เราไม่ต้องการที่จะอยู่รอดโดยถูกจำกัดใว้! เราไม่ยอมรับความอัปยศเช่นนั้น! เราจะไม่มีชีวิตด้วยความอับอาย! สถานที่ตายของเราคือที่นี่! ที่ๆเราได้ค้นพบ! ที่ๆเราพร้อมจะจบชีวิต! เราจะตายเพื่อความปรารถนาของข้ารับใช้ของเรา ให้เราตายเพื่อเขา ฆ่าเราสิ สังหารเราสิ....เร็วเข้าสิปลิดชีพเรา เราไม่ต้องการจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว!!!" "เพราะงั้นมันถึงจะต้องไม่สมหวัง จะไม่มีความปรารถนาของใครถูกเติมเต็ม แต่ถึงอย่างนั้นคนที่เลือกก็คืออารารากิคุง...ก็นะ เหมือนกับที่คุณหนูหัวหน้าห้องพูดใว้นั่นแหละ" "ข้ารับใช้!" ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่าโอชิโนะไม่มีค่าให้พูดคุยดังนั้นคิสช็อตจึงหันหน้ามาหาผม "เหมือนที่เราพูดไปเมื่อครู่...ไม่ต้องไปฟังที่เจ้าเด็กนั่นพูด เราไม่ต้องการมีชีวิตอยู่!" "...แต่ว่าผม...ผม..." โดยไม่ลังเล...ผมตัดสินใจ นี่คือบทสรุปสุดท้ายของการรับผิดชอบของผม ผมคิดอย่างหนักถึงผลที่จะตามมา...และผมก็พูดไปว่า "ผมอยากให้เธอมีชีวิตอยู" "..........คุ" ผม... ลูบเรือนผมของเธอเบาๆ เรื่อนผมสีทองของเธอ ผมที่นุ่มและเรียบเนียนของเธอ มันเป็นการแสดงออกถึงการเชื่อฟังผู้เป็นนายเหนือหัว "ผมจะไม่พูดมันอีกครั้ง...จะให้ผมก้มหัวให้เธอเหมือนบริวารกี่ครั้งก็ได้ ขอแค่อย่าพยายามที่จะตาย...ได้โปรดมีชีวิตที่แสนจะติดขัดนั้นเพื่อผม ได้โปรดอย่าหาสถานที่ที่จะตาย...แต่ขอให้หาสถานที่ที่จะมีชีวิตอยู่" คิสช็อต...ในตอนนี้สีหน้าเธอราวกับสิ้นหวัง เธอไม่สามารถขยับตัวได้ ไม่แม้แต่จะต่อสู้ เธอได้แต่หลั่งน้ำตา ด้วยน้ำตาที่ดูราวกับสายเลือดนั้นเธอเอ่ยปากร้องขอ "เรา...เราขอร้อง...ได้โปรด ผู้ติดตาม...ได้โปรด...จะวิธีใหนก็ได้ จะด้วยอะไรก็ได้ ฆ่าเรา...ฆ่าเราแล้วกลับไปเป็นมนุษย์...ช่วยเราด้วย..." "ผมขอโทษ...คิสช็อต" ผมเรียกชื่อเธอออกไป ชื่อ...ที่ผมจะไม่สามารถกลับไปเรียกเธอได้อีกเป็นครั้งที่สอง "ผมจะไม่ช่วยเธอ" ด้วยเหตุนั้น...วันหยุดฤดูใบไม่ผลิของผมจึงสิ้นสุด วันหยุดฤดูใบไม้ผลิที่ราวกับนรก... และวันหยุดฤดูใบไม้ผลิครั้งล่าสุดของชีวิตเด็ก ม.ปลายของผม...จึงจบลงด้วยฉากจบอันเลวร้ายของโศกนาฏกรรมที่ไม่มีใครสมหวังและไม่มีการสูญเสีย และม่านฉากก็ได้ปิดลงอย่างเงียบงัน เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 17 END แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 00:21:51 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:21:17

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 18   บทส่งท้าย เรื่องราวหลังจากนั้น  หรือจะพูดให้ถูกคงต้องเป็นเรื่องราวนับจากนี้  วันต่อมาหลังจากที่ผมถูกฉุดกระชากลงจากเตียงโดยน้องสาวทั้งสองของผม...คาเรนกับสึกิฮิ ผมจึงมุ่งหน้าไปที่โรงเรียน  พี่ชายคนโตที่กลับมาบ้านหลังเดินทางค้นหาตัวเองร่วมสองอาทิตย์คนนี้ไม่ได้ถูกพ่อแม่ตำหนิอะไรเป็นพิเศษจะมีก็เพียงน้องสาวทั้งคู่เท่านั้นที่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาราวกับมันเป็นเรื่องตลกโปกฮาที่สุด  ในความเป็นจริงแล้วผมไม่คิดหรอกนะว่าสิ่งที่ผมทำลงไปจะสมควรถูกหัวเราะแต่ก็นะ...ผมก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก  เอาเถอะยังไงซะวันนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมใหม่  ผมมุ่งหน้าไปโรงเรียนด้วยจักรยานคันเดิมของผม ห่างไปสองอาทิตย์นับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ผมได้ขี่มัน แต่ก็นะ ผมไม่คิดว่าจะมีใครที่ใหนลืมวิธีขี่จักรยานเพราะผ่านประสบการณ์เลวร้ายหรอก และแล้วผมก็มาถึง  ที่โรงยิมในตอนนี้มีประกาศรายชื่อแบ่งห้องติดใว้อยู่  "โอ้"  ราวกับปาฏิหารย์บังเกิดโดยแท้ ชื่อของผมกับฮาเนคาว่าอยู่ในบอร์ดเดียวกัน...บางทีคำว่าปาฏิหารย์คงมากเกินไปแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ใจเต้นนิดหน่อย ผมไม่รู้สึกรู้สาอะไรมากนักกับเรื่องเปลี่ยนห้องตอนปี 2 แต่การที่ได้อยู่ห้องเดียวกับฮาเนคาว่าแบบนี้มันก็ทำให้จิตใจสดใสจริงๆล่ะนะ  จากในบรรดานักเรียน(ตัวประกอบ)ที่พากันมายืนยันห้องของตัวเอง ผมเจอฮาเนคาว่าและเรียกเธอออกไป...เพราะมันรัศมีนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนนาโอเอตสึกระมังผมจึงหาเธอได้ทันทีทั้งๆที่อยู่กลางฝูงชน  เธอเปลี่ยนทรงผมของเธอ  แต่ถ้าจะให้พูดล่ะก็...เธอก็แค่ถักเปียจากที่เคยมีเปียเดียวของเธอให้เป็นสองเปียด้านข้างเท่านั้น แต่แค่นั้นก็ทำให้ภาพลักษณ์ของเธอเปลี่ยนไปมากแล้ว  "อะไรกันอารารากิคุงไม่ใช่เหรอ...ย้าโฮววว"  ฮาเนคาว่ามีสีหน้าอิดโรยเล็กน้อย  ใหล่เธอตกและดูท่าทางหน่ายๆ...แถมเธอยังยืนห่อตัวเล็กน้อย  ผมคิดว่าคงไม่มีใครรู้สึกไม่ดีที่เริ่มเทอมใหม่หรอกนะ  "ปะ...เป็นอะไรไปน่ะฮาเนคาว่า?"  เกิดอะไรขึ้นกัน?  หรือเธอจะไม่ชอบที่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกับผม?  ผมถูกโจมตีด้วยคำถามหลายๆอย่างที่คิดเอาเอง...แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้น  "เอ่อ..."  ฮาเนคาว่าดึงแขนเสื้อของผมก่อนจะพาผมออกไปนอกโรงยิมจนห่างจากเสียงจอแจมากพอที่เราสองคนจะคุยกันได้  "ฉันลืมบราของฉันใว้ในโรงเก็บอุปกรณ์พละ"  เธอพูดออกมาเบาๆ  "อา"  "ตอนนี้...คงจะมีใครเจอมันแล้วแน่ๆ"  พวกเราฟื้นฟูสนามกับโรงเก็บอุปกรณ์พละเท่าที่จะทำได้ในเวลาอันจำกัดแต่กับประตูเหล็กที่แทบจะไม่เหลือเค้าเดิมด้วยเนตรมารของแวมไพร์แล้วพวกเราจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากถอดใจแล้วปล่อยมันใว้อย่างนั้นก่อนจะกลับบ้าน  ชึ่งเมื่อสภาพโรงเก็บอุปกรณ์เป็นแบบนั้หากว่ามันจะถูกตรวจสอบก็ไม่ใช่เรื่องแปลก  ดูเหมือนฮาเนคาว่าจะกังวลมาก  "ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ไม่ต้องใส่ใจมากก็เถอะแต่มันคงเป็นความผิดพลาดชั่วชีวิตของฉัน...แล้วก็คงเป็นความอับอายชั่วชีวิตด้วย"  "ไม่ต้องห่วงหรอกฮาเนคาว่า"  "...ทำไมล่ะ"  "มันอยู่กับผม"  "ว่ายังไงนะ?"  "ผมจะไม่ทำให้คุณต้องรู้สึกอับอาย"  "ในสถานการร์แบบนั้นเธอยังมีเวลาทำเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ?"  "นี่...อย่าพูดแบบนั้นสิ ในช่วงหยุดฤดูใบไม้ผลินี่ไม่มีซักครั้งเลยนะที่ผมจะไม่ให้ความสำคัญกับชุดชั้นในของเธอน่ะ"  "อย่ามาตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จนะ"  "นั่นล่ะเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมห้องของผมตอนนี้มีสุดยอดไอเท็มทั้งบนและล่างอยู่"  "เอาคืนมาเลยนะ"  พวกเราคุยกัน  และเนื่องจากมันยังมีเวลามากพอกว่าที่ระฆังจะดัง ผมกับฮาเนคาว่าจึงคุยกันเกี่ยวกับสถานที่นั้นแน่นอนว่ามีเรื่องของแวมไพร์ด้วย ฮาเนคาว่าคิดอะไรสักครู่จากคลังความรู้อันไพศาลของเธอก่อนจะพูดเกี่ยวกับเรื่องของแวมไพร์  "มันก็แค่ทฤษฎีล่ะนะ"  เธอตั้งสมมุติฐาน  "แวมไพร์ดูดเลือดมนุษย์...แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีความแตกต่างกันอย่างมากระหว่าการดูดเลือดเพื่อเป็นอาหารกับการดูดเลือดเพื่อสร้างผู้ติดตาม"  "อา...ถึงจะจำไม่ได้ว่าได้ยินมาจากตัวเธอเองรึโอชิโนะก็เถอะแต่ผมก็เคยได้ยินมา"  "อาหารก็คืออาหารแต่การสร้างผู้ติดตามนี่รู้สึกว่าจะเทียบได้กับการมีเพศสัมพันธ์นะ"  "กะ...การมีเพศสัมพันธ์?"  "เรื่องจริง"  ฮาเนคาว่าพูดยืนยัน  "แวมไพร์เองก็มีความไคร่และความต้องการทางเพศไม่ต่างกัน และถ้าคิดจากจุดนี้ก็จะใขข้อข้องใจได้ว่าทำไมแวมไพร์ถึงไม่อยากสร้างผู้ติดตามเท่าไหร่นัก ในช่วง 500 ปีที่ผ่านมาเธอมีผู้ติดตามเพียง 2 คนเท่านั้น ถึงฉันจะไม่เข้าใจความคิดของแวมไพร์สักเท่าไหร่แต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวมาก"  "รักนวลสงวนตัว?"  "ฉันคิดว่าผู้ติดตามคนแรกคงเป็นคนรักของเธอ"  เหตุผลที่จะไม่สร้างผู้ติดตาม....  มันทำให้ผมเข้าใจหลายๆอย่าง  แวมไพร์...ที่รักนวลสงวนตัว  เพราะงั้นพวกนั้นเลยมั่นใจสินะว่าต่อให้ใกล้ตายแค่ใหนเธอก็ไม่สร้างผู้ติดตาม  ด้วยสาเหตุนี้  พวกเขาจึงเปิดช่องว่าให้เธอสร้างผู้ติดตามสินะ?  แต่มันก็ยังมีคำถามอีกข้อ  "...แต่พวกเขาเป็นมนุษย์กับแวมไพร์นี่นา?"  "เพราะงั้นเธอเลยทำให้เขาเป็นผู้ติดตามไง หากว่าทั้งคู่เป็นแวมไพร์แล้วก็พูดได้ว่าจะสามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดกาลใช่มั้ยล่ะ....และถึงจะต่างกันเล็กน้อยแต่ฉันคิดว่าสิ่งที่เธอพยายามจะทำในตอนนั้นคงจะเป็นการชดเชยน่ะ"  "การขดเชย..."  เธอไม่สามารถทำห้ผู้ติดตามคนแรกกลับไปเป็นมนุษย์  เพราะงั้นเธอจึงมอบโอกาสนั้นให้ผมที่คล้ายกับผู้ติดตามคนแรก  มันคงจะเป็นแบบนั้นสินะ  "ที่เธอไม่ต้องการจะตายด้วยฝีมือของสามนักล่าคงเป็นเพราะว่าสิ่งที่เธอต้องการจริงๆคือสถานที่ที่จะตาย...และเธอก็ได้พบสถานที่นั้นพร้อมๆกับผู้ติดตามคนที่สองของเธอ"  "สถานที่ที่จะตาย...งั้นสินะ"  "ถ้าลองคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เธอเสียความสามารถในการดูดเลือดไปเพราะเปลี่ยนให้เธอเป็นผู้ติดตามแล้ว...ในตอนที่เธอเสียความสามารถในการดูดเลือดไปเธอเองก็คงเตรียมใจที่จะอดตายใว้แล้วเพราะสำหรับแวมไพร์การที่ดูดเลือดไม่ได้ก็ไม่ต่างอะไรจากตายทั้งเป็น"  "อา...ก็จริง"  "แต่เพื่อจะทำให้อารารากิคุงกลับมาเป็นมนุษย์...เธอไม่สามารถปล่อยให้ตัวเองอดตายได้"  "....ในคืนนั้น...ก่อนที่จะสู้กันเธอชวนให้ผมไปอยู่กับเธอตลอดกาล...ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าเธอจะทำอะไรต่อถ้าผมตอบตกลงไป"  "เรื่องที่เธอจะทำมันก็แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"  "แน่นอนงั้นเหรอ?"  "สิ่งที่การอยู่เพียงลำพังไม่สามารถทำได้แต่ถ้าอยู่คู่กันจะสามารถทำมันได้"  "........"  "สองคนย่อมดีกว่าโดดเดี่ยวและในกรณีของเธอสองคนคงจะดีกว่าสาม...มันก็คงเป็นอะไรแบบนั้นแหละ"  ผมไม่รู้ว่าฮาเนคาว่าจะสื่ออะไร  ผมไม่รู้จริงๆว่าควรจะตอบไปยังไงดี  "แผล"  "หืม..."  "รอยแผลยังเหลืออยู่สินะ"  ฮาเนคาว่าพูดพร้อมๆกับมองมาที่คอของผม  ที่ด้านหลังของต้นคอ...มีเครื่องหมายของ'เธอ'อยู่  "อะไรกัน...ปกเสื้อซ่อนเอาใว้ไม่มิดงั้นเหรอเนี่ย"  "อืม...บางทีที่ฉันสังเกตเห็นคงเป็นเพราะว่าฉันรู้ว่ามันมีอยู่น่ะ"  ผมขอยืมมือฮาเนคาว่าให้ช่วยมองดูจากมุมอื่นๆ  "นอกจากนี้ยังมีชั่วโมงพละอีกนี่นา...อารารากิคุงทางที่ดีเธอควรจะใว้ผมยาวกว่านี้อีกนิดนะ"  "ก็นะ...ถึงจะดูแลยุ่งยากขึ้นมาอีกนิดก็เถอะ"  "แล้วพลังแวมไพร์ที่เหลืออยู่ในร่างยังมีอีกเท่าไหร่งั้นเหรอ?"  "ผมคิดว่าจะทดสอบมันทีหลังน่ะ...แต่เท่าที่รู้ตอนนี้ก็คงเป็นพลังในการรักษาตัวที่มากขึ้นแล้วก็ที่ดีที่สุดก็คงเป็นตอนที่แปรงฟันจะไม่มีเลือดออกตามไรฟันน่ะ"  "กระจ้อยร่อยจริงๆ...."  "ถ้าจะคิดในบางที่ดี...ผมยังสามารถกลับไปใช้ชีวิตมนุษย์ได้ถึงแม่ว่าจะยังมีผลข้างเคียงอยู่...นั่นแหละคือสิ่งที่ผมอยากจะพูด"  "อืม...ผลข้างเคียงสินะ"  "อีกอย่าง...ตอนเป็นมนุษย์ผมไม่เคยรับรู้...แต่การผมที่สามารถออกมายืนอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ได้แบบนี้อีกครั้งผมคิดว่าโลกนี้มันเปลี่ยนแปลงไปมากจริงๆ"  "มองโลกในแง่ดีจังเลยนะ"  ฮาเนคาว่ายิ้มน้อยๆ  แม้แต่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของฮาเนคาว่า พอมันมาอยู่ใต้แสงอาทิตย์แล้วมันก็ละลานตาจริงๆ"  "ดีแล้วล่ะ...ถ้ามีอะไรที่เธอกลุ้มใจอีกล่ะก็ ขอแค่พูดมาเท่านั้น ฉันพร้อมที่จะให้เธอนวดใหล่เท่าที่เธอต้องการเลยล่ะ"  "ใช่เลย...ถ้าผมได้นวดมันอีกทีล่ะก็ผมจะทำให้ฮาเนคาว่ารู้สึกดีเอง ผมจะศึกษาหาข้อมูลมาอย่างดีแล้วก็จะเตรียมใจให้พร้อม ครั้งหน้าผมจะต้องนวดมันให้ได้"  "....อะ...เอ่อ...เรากำลังพูดถึงใหล่ใช่มั้ย?"  "หืม?...เอ๋...อ๊ะ...อา ใช่ๆ"  "เป็นคำตอบที่ไม่ชัดเจนเลยนะ"  ฮาเนคาว่ายิ้มฝืดๆเล็ดน้อย  แต่จะยังไงก็ตาม  ฮาเนคาว่ายื่นมือขวาของเธอมาให้ผมก่อนจะพูดว่า  "ในที่สุดเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกันนะ...ในที่สุดฉันก็มีโอกาสที่จะฟื้นฟูมันอีกครั้ง"  "...ที่ว่าฟื้นฟูนี่มัน"  "ฟื้นฟูก็แบบว่ารื้อฟื้นอะไรทำนองนั้น"  จากนั้นเธอก็พูดออกมา  "หนึ่งปีนับจากนี้ต่อไปขอฝากด้วยนะ..อารารากิคุง"  "อา...หนึ่งปีและต่อแต่นี้ก็ขอฝากด้วยนะ"  แม้ว่ามันจะน้อยกว่านิจนิรันดร์...  แต่ก็ช่วยดูแลผมไปตลอดด้วยเถอะนะ  ผมจับมือขวาของฮาเนคาว่าและสั่นมันเบาๆ  นั่นคือการจับมือของเราที่เป็นเพื่อนกัน  จากนั้นเราก็เข้าเรียนก่อนจะมีอารโฮมรูมแจ้งข่าวว่าจะมีการคัดเลือกตัวแทนห้องตามปรกติในวันพรุ่งนี้...แน่นอนว่าสำหรับผู้หญิงผมจะลงคะแนนให้ฮาเนคาว่า...ส่วนผู้ชายน่ะเหรอ...ช่างหัวมันสิ  หลังโรงเรียนเลิก  ผมไปที่โรงเรียนกวดวิชาร้างอีกครั้งเพียงลำพัง  ผมปลีกตัวมาจากฮาเนคาว่า...ผมเคยคิดที่จะมาที่นี่กับเธอ แต่ว่า...นี่มันเป็นความรับผิดชอบของผม....ของผมเพียงคนเดียว  ใช้เวลายี่สิบนาทีด้วยจักรยานของผม...ในที่สุดผมก็มาถึง  ผมรู้อยู่แล้วว่าในสายตาของคนอื่นสถานที่นี้ไม่ใช่ที่อยู่อาศัยแต่สำหรับผมที่นี่มันคือบ้าน ผมลัดเลาะผ่านรั้วที่เป็นรูเข้าไปข้างใน ถ้าลองมาคิดดูแล้วนี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมได้มองสถานที่นี้ในช่วงเวลากลางวัน  ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง...มันดูทรุดโทรมกว่าที่ผมคิดใว้มาก  มันดูเลวร้ายและผุพัง  ในฐานะสิ่งก่อสร้าง...มันถือว่าตายแล้ว  หากมองด้วยสายตาของมนุษย์...นั่นคือสิ่งที่มันเป็น  ผมหลับตาลงก่อนก้าวเท้าเข้าไปในอาคารที่ถูกทิ้งร้าง...และขึ้นบันไดไป  สาวเท้าเดินผ่านชั้นสอง  และมุ่งหน้าไปสู่ชั้นสี่  'เธอ'ไม่อ่อนแอต่อแสงแดดอีกต่อไป  เพราะว่า'เธอ'ไม่ได้เป็นแวมไพร์อีกต่อไปแล้ว  ผมไปที่ห้องที่มีรูบนเพดานแต่ที่นั่นก็ไม่มีใครอยู่...ผมจึงเปิดประตูไปที่ห้องถัดไป ดูเหมือนว่าประตูจะพัง...แต่ทว่าโอชิโนะก็อยู่ที่นั่น  "โย่ว...มาช้าจังเลยนะอารารากิคุง ผมรอคุณจนเบื่อเลยล่ะ"  โอชิโนะทักทายผมด้วยเสียงเริงร่า  เขายังคงใส่เสื้อฮาวายอยู่เช่นเดิม  เขานอนอยู่บนเตียงที่ทำมาจากโต๊ะซ้อนกันสองชั้น ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รอผมซักนิด แต่จะให้ผมเถียงกับเขาทุกคำก็คงไม่ใหว  "ฮะฮ้า...ชุดนักเรียนนั่นเหมาะกับคุณดีนี่นาอารารากิคุง ดูแปลกตาไปเยอะเลย"  "ถึงผมจะมาในที่แบบนี้แต่ผมก็ยังเป็นนักเรียนอยู่นะ"  "อา...นั่นสินะ ผมไม่ลืมหรอกน่าว่าคุณน่ะเป็นตัวละครหลักของเรื่องโรงเรียนนักสู้เหนือมนุษย์"  ยังไงซะผมก็ไม่อยู่ในข่ายของคนที่จะเป็นตัวละครหลักแน่ๆ  แล้วก็ไม่ใช่ทั้งผู้ร้ายหรือสัตว์ประหลาดด้วย  ผมก็แค่นักเรียน ม.ปลาย  ไม่ว่าจะมองมุมใหน ไม่ว่าจะดูยังไง ผมมันก็แค่เด็กนักเรียน...ที่มีพลังบางอย่างเหนือมนุษย์เท่านั้น  "ก็นะ...ว่าแต่แล้วคุณหนูหัวหน้าห้องไม่มาด้วยเหรอ?"  "อา...ผมมาคนเดียวน่ะ ถ้าพวกเรามาด้วยกันมันจะดีกว่างั้นเหรอ?"  "ไม่เชิง...ถ้าจะให้พูดก็คงต้องบอกว่าไม่สำคัญหรอกน่ะ"  และโอชิโนะก็พูดต่ออีก  "แต่ถ้าจะให้ผมพูดตรงๆล่ะก็...คุณควรจะระวังคุณหนูหัวหน้าห้องใว้ดีกว่านะอารารากิคุง อย่าได้ละสายตาจากเธอเชียวล่ะ...เธอเป็นเด็กที่ค่อนข้างอันตราย ในตอนนี้ทุกๆคน...ไม่ว่าจะคุณหรือผมก็อาจจะถูกเธอคนนั้นจัดการเอาได้ทั้งนั้น ถ้าเธอเกิดกลายเป็นศูนย์กลางของปัญหาขึ้นมาเมื่อไหร่ล่ะก็...ผมนึกไม่ออกเลยว่ามันจะเป็นยังไง"  "อา...ถึงไม่บอกผมก็จะทำแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ"  ผมตอบไป  "เพราะเธอคือเพื่อนของผม"  "นั่นสินะ...นี่ไม่ใช่บริการหลังการขายหรอกนะ มันก็แค่ความกังวลของผมที่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณเท่านั้น เพราะงั้นผมเลยวางแผนว่าจะอยู่ที่ตึกนี้ไปอีกซักพักใหญ่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจนรับมือไม่ใหวผมก็พร้อมจะให้คำปรึกษานะ"  "การให้คำปรึกษาของนายมันแพงเกินไป"  "ไม่หรอกน่า...ก็แค่ค่าตอบแทนที่สมน้ำสมเนื้อ"  เขาว่างั้น  จากนั้นโอชิโนะก็ชี้ไปที่มุมห้องด้วยบุหรี่ที่ไมจุดไฟของเขา  "เอาล่ะ...มาเริ่มการพบกันครั้งแรกที่แสนประทับใจกันดีกว่า"  ที่มุมห้องเรียนตรงนั้น  ที่นั้นมีเด็กสาวผมทองอยู่  เธอนั่งกอดเข่าของเธอใว้ด้วยมือทั้งสอง  อายุของเธอดูราวกับเด็ก 8 ขวบ...เด็กสาวตัวน้อย  ไม่ใช่ 27 ปี  ไม่ใช่ 17 ปีหรือ 12 ขวบหรือ 10 ขวบ...เป็นเพียงแค่เด็กสาวผมทองอายุ 8 ขวบเท่านั้น  ด้วยแววตาที่หวาดระแวง...เธอจ้องมองมาที่ผม  "....เจริงเหรอเนี่ย"  ผมควรจะเรียกเธอว่าอะไรดี?  เธอไม่มีแม้แต่เค้าร่างของเธอในอดีต เธอไม่มีแม้แต่ชื่อ  ผู้อยู่ในเส้นทางของมนุษย์และสิ่งแปลกประหลาด  ปีศาจน้อยแสนสวย  และ...  สำหรับผม คือตัวตนที่ไม่มีวันลบเลือน  "ผม...ต้องขอโทษจริงๆ"  ผมขยับเข้าไปใกล้เธอ  จากนั้นจึงย่อตัวลงเพื่อให้เสมอกับเด็กสาวที่นั่งอยู่ก่อนจะโอบกอดเธอใว้  "หากว่าเธอต้องการชีวิตของผม เธอสามารถมาเอามันไปได้ทุกเมื่อ"  เด็กสาวไม่ได้พูดอะไรออกมา  ไม่มีแม้แต่คำต่อว่าในสิ่งที่ผมทำลงไป  หากว่าเธอโกรธผมยังหวังให้เธอต่อต้านอะไรบ้าง....แต่ทว่าสิ่งที่ได้รับกลับเป็นความนิ่งเฉย...และโดยไม่มีคำพูดใดๆ คมเขี้ยวของเธอกดฝังลงไปบนต้นคอของผม  มันเป็นความเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย  จากนั้นความรู้สึกเคลิบเคลิ้มก็แผ่ซ่านทั่วร่างของผม  "ผมไม่คิดว่าสิ่งที่ทำนี่มันถูกต้องหรอกนะ"  โอชิโนะพูดจากด้านหลังของผมด้วยโทนเสียงสบายๆ  "ผมคิดว่ามันก็แค่ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ ที่คุณรับไม่ได้กับการที่แวมไพร์กินมนุษย์บางทีคงเป็นเพราะความผิดหวังเหมือนการเห็นแมวที่แสนสวยงามกินหนูสกปรก และคุณเลือกที่จะถอนเขี้ยวเล็บของเธอออก ลิดรอนความสามารถที่เธอมี ผนึกชีวิตที่เธอควรเป็น ฮ้า...ที่คุณทำตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการทำเหมือนเธอเป็นสัตว์เลี้ยงหรอกนะ ทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้านายของสัตว์เลี้ยงที่ไร้พลัง นั่นล่ะคือสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้ ถ้าจะลองคิดซักนิด...คุณก็คงรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่น่าประทับใจเลย"  "..........."  "มนุษย์ผู้ต้องการจะทิ้งชีวิตของตัวเองเพื่อแวมไพร์และแวมไพร์ผู้ต้องการจะทิ้งชีวิตของตัวเองเพื่อมนุษย์ หึ...มันก็เหมือนกับเอาเลือดมาล้างเลือดนั่นแหละ ไม่ว่าจะล้างยังไงสิ่งที่เหลืออยู่ก็ไม่มีอะไรนอกจากเลือด ตั้งแต่ที่รับงานนี้มาผมเองก็ไม่คิดจะยื่นมือเข้าไปยุ่งอยู่แล้ว...แต่ก็นะ...ผมเองก็ถูกดึงเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย เพราะงั้นถ้าเกิดนึกเหนื่อยหน่ายขึ้นมาเมื่อไหร่ก็บอกผมใว้ก็แล้วกันนะ...อารารากิคุง"  "ผมจะไม่มีวันเหนื่อยหน่ายกับมัน"  ผมตอบออกไปในขณะที่เด็กสาวกำลังดูดเลือดของผม  "เพราะผมกำลังทำในสิ่งที่ผมชอบ"  "งั้นเหรอ?...สิ่งที่ชอบสินะ?"  โอชิโนะไม่ได้พูดอะไรต่อ  ผมปล่อยเขาใว้แบบนั้น...ก่อนจะโอบกอดร่างที่แสนจะบอบบางของเธอใว้อย่างนุ่มนวลที่สุด  ผมกอดร่างกายที่ราวกับว่าหากใช้แรงที่มีมากเกินไปในการโอบกอดอาจจะทำให้เธอแหลกสลายไปต่อหน้าได้  พวกเรา...ผู้สร้างบาดแผลให้แก่กันและกันกำลังเลียแผลของกันและกัน  พวกเรา...ผู้เป็นได้เพียงของมีตำหนิไม่ต้องการอะไรมากกว่านั้น  "หากว่าวันพรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของเธอ...มันก็จะเป็นวันสุดท้ายของผม หากวันนี้เธอยังมีลมหายใจ...ผมก็จะอยู่เคียงข้างเธอไปจนกว่าจะสิ้นลม"  ผมขอสาบานคำพูดนี้  และของที่มีตำหนิก็ได้เริ่มเรื่องราวของตัวเองขึ้นจากจุดนี้  เรื่องราวของสิ่งที่เป็นสีแดงยามเปียกรื้นสิ่งที่เป็นสีดำยามแห้งเหือด...เรื่องราวของเลือด  เรื่องราวของบาดแผลที่จะไม่มีวันรักษาให้หายได้ตลอดไป  เรื่องราวที่ผมไม่คิดจะบอกใครทั้งนั้น...  เรื่องเล่าอันแสนโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 18 END จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:26:21

ความคิดเห็นที่ 6 สรุปเกร็ดน่ารู้เเถมนิดนึง -โคโยมิไม่ใช่มนุษย์ เป็นเพียงเเค่เเวมไพร์ฺที่พลังเจือจาง ตัวตนเบาบางลงจนเเทบจะเป็นมนุษย์ -สายสัมพันธ์ของโคโยมิเเละน้องบุยังคงมีอยู่ หากโคโยมิตาย พลังน้องบุจะฟื้นคืนกลับเป็นคิสช็อต   เเต่ถ้าน้องบุตายค่อนข้างจะมั่นใจว่าโคโยมิก็จะตายด้วย ไม่รู้เเท้จริงจะเป็นอย่างไร เเต่คิดว่าน่าจะเป็นเช่นนี้จากบทโอนิฯ -ทั้ง 2 เป็นมาสเตอร์เเละผู้ติดตามของกันเเละกัน -โคโยมิจะมีชีวิตยืนยาวต่อไป ไม่ว่าจะ 100 ปี หรือพันปี หรือจนกว่าน้องบุจะตาย -โคโยมิไม่สามารถมีลูกกับมนุษย์ธรรมดาได้  ในบทไหนผมจำไม่ค่อยได้ละ น่าจะบทโอนิโมโนกาตาริ  ที่มีบอกไว้  เเละยังมีการตั้งข้อสงสัยเกี่ยวกับเเอพิโซดที่เป็นครึ่งเเวมไพร์ ซึ่งน่าจะเกิดมาได้ด้วยกรรมวิธีบางอย่าง ซึงอาจจะโดนสร้างขึ้นมาโดยฝีมือของโบสถ์ของกิโยตินคัตเตอร์รึเปล่าก็ไม่ทราบได้  เพราะถ้าเป็นวิธีทางธรรมชาติมันไม่น่าจะเป็นไปได้ -การกลับเป็นมนุษย์ไม่ใช่การฆ่าคิสช็อต เเต่เป็นการทำให้การคงอยู่ของคิสช็อตหายไป นอกจากนี้ยังมีเงื่อนไขอื่นอีก  ซึ่งปัจจุบันไม่สามารถทำได้เเล้วชัวร์ๆ ในบทโอนิโมโนกาตาริมีบอกไว้ว่าเป็นไปไม่ได้เเล้ว -การฆ่าโคโยมิต้องเรียงลำดับตามนี้  ปู-บุ-หงอน -การคบหากันของหงอนเเละปู น้องบุอนุญาต -น้องบุไม่อนุญาตให้ข้องเเวะกับน้องงู -น้องบุเกลียดน้องงูมาก -น้องปูก็เกลียดน้องงูมาก มีไรอีกหว่านึกไม่ออก เอาไว้ไปตั้งกระทู้ต่างหากเกร็ดน่ารู้สรุปสถานภาพของเเต่ละคนละกัน แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:23:35 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 01:03:02 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 00:39:15 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 00:37:55 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 00:36:15 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:34:16

ความคิดเห็นที่ 7 อา...ขอบคุณมากๆครับ ว่าแต่เหตุผลที่เกลียดน้องงูกันเนี่ย เพราะน้องงูไม่จริงใจรึเปล่า ประมาณว่าเหมือนรักแรกพบของสาวน้อยที่มีแต่ความหลงใหล ไม่ได้รักจริงจัง? จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:43:57

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นความสัมพันธุ์ ที่แปลก จริงๆ ทำไมเกลียดน้องงูกันหว่า จากคุณ : takana เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:44:31

ความคิดเห็นที่ 9 -โคโยมิจะมีชีวิตยืนยาวต่อไป ไม่ว่าจะ 100 ปี หรือพันปี หรือจนกว่าน้องบุจะตาย -โคโยมิไม่สามารถมีลูกกับมนุษย์ธรรมดาได้   ^ ^ ^ น...นี่มัน!! หวยล็อกตังแต่แรกแล้วนี่หว่า!! ไว้อาลัยน้องปูกับน้องงู ศึกนี้สุดท้าย (หลังเวลาผ่านไปนานมากกกก) ยังไงๆน้องบุก็เป็นฝ่ายชนะสินะ!! จากคุณ : SmilingDoggy เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:47:09

ความคิดเห็นที่ 10 ติดตามมาจนจบขอลงชื่อสักที ขอบคุณมากเลย สนุกจริงๆ - -+ จากคุณ : dewK เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:47:23

ความคิดเห็นที่ 11 แปะๆๆ :) จากคุณ : ดิอาโบโล เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:49:28

ความคิดเห็นที่ 12 เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกเหมือนบักหงอนมันเห็นแก่ตัวจริงๆ นั่นแหละ เป็นตอนที่สะท้อนถึงสันดานความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ได้ชัดเจนมากตอนหนึ่งเลย เรียกว่าหลายคนถ้ามาอยู่ในสถานการณ์เดียวกับบักหงอนตอนนี้ ก็ต้องคิดหนักเหมือนกันละว่าจะทำยังไงดี ช่วงฉะกับคิสช็อตกับช่วงโอชิโนะพาบักหงอนไปเจอชิโนบุทีแรกนี่ ถ้าต้นฉบับบรรยายแบบหนักๆ โหดๆ ดิบๆ กว่านี้คงกลายเป็นนิยายของสตีเฟ่น คิงก์ไปได้เลยนะนั่น เล่นกับความรู้สึกกับความอ่อนแอของมนุษย์ได้เจ๋งมาก ยังไงก็แล้วแต่ อยากเห็นจริงวึ้ยว่าในระยะยาว บักหงอนมันต้องชดใช้ด้วยอะไรจากการตัดสินใจของมันในวันนี้บ้าง เพราะรู้สึกเหมือนไอ้วิธีการรั้งน้องบุไว้บนโลกด้วยวิธีนี้จะทำให้มันต้องเจออะไรที่ร้ายแรงกว่าสิ่งที่มันไม่ได้ตัดสินใจในวันนั้น (ฆ่าคิสช็อตแล้วกลับเป็นมนุษย์) แน่ๆ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:50:30

ความคิดเห็นที่ 13 #7 คนที่จะผ่านเข้ามาต้องผ่านการกรองของน้องบุก่อนครับ  ถ้าไม่ผ่านน้องบุไม่อนุญาต  เดี๋ยวจะได้รู้กัน  ผมจะเอามาลงต่อไปเ้เน่นอน ได้รับฝากฝังมาให้เป็นคนเอามาลง 555  สาวกน้องงูหลังหักเเน่นอน  น้องงูเธอมีอะไรมากกว่าที่คิด   น้องบุก็เซ้นท์ดีเหลือเกิน   ในอนิเม Bakemonogatari ภาคเเรกหลังจากที่ปราบงูเสร็จตอน 11 มั้งที่ไปค้างที่ตึกร้างกัน   พวกท่านน่าจะได้เห็นกันเเล้วว่า น้องบุจ้องน้องงูตาเขม็งเลย   น้องงูยังกลัวเลย #10 จบบทคิสุนี่เพิ่งเเค่เริ่มต้น   พรุ่งนี้เตรียมตัวพบบทคาบุกิโมโนกาตาริ #12 นั่นสิกลับเป็นมนุษย์ไปเเล้วไม่ได้ด้วย   ฟังจากที่น้องบุเเกพูดเนี่ยนอกจากการทำให้ตัวตนหายไปเเล้วรู้สึกจะต้องอยู่ในสภาพพลังสมบูรณ์  เเล้วผู้ติดตามต้องมีความตั้งใจในการฆ่า  มีความประสงค์ในการฆ่าด้วยนี่สิครับ  ไม่งั้นฆ่าไปก็ไม่กลับเป็นมนุษย์ เเบบผู้ติดตามคนเเรก  ซึ่งไอ้หงอนมันไม่มีความต้องการเเล้ว ถ้าพลั้งมือฆ่าไปเเบบไม่ตั้งใจก็ตายฟรีพอดี แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 21:38:24 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 00:54:54 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 00:51:59 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:50:48

ความคิดเห็นที่ 14 #13 ฝากด้วยครับ ยาวๆเลย ขอบคุณล่วงหน้าครับ คาบุกิอยู่ในช่วงไหนอะ ต่อจาก Nisemonogatari ใช่รึเปล่า แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 00:54:42 จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:53:49

ความคิดเห็นที่ 15 #14 ใช่ครับต่อจากนิเสะ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 00:57:54

ความคิดเห็นที่ 16 ใช่สิ ใครๆก็เกลียดลาสบอส ถึงหลังๆจะออกแนวละครไทยก็เถอะ T^T จากคุณ : แต๋วแหน่ว เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:08:26

ความคิดเห็นที่ 17 ตามกันยาวๆ ขอบคุณคุณ fate มากครับ สุดท้ายนี้หวยล็อกน้องบุจริงๆ 55+ จากคุณ : ลูกตาแก้ว เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:09:55

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณครับที่แปลมาให้อ่านกัน อยากจะบอกว่าติดตามอยู่ตลอด รีเฟรชกระทู้เช้า-เย็นๆ ขอบคุณจริงๆ ครับ และขอบคุณล่วงหน้าสำหรับภาคต่อๆ ไปด้วย ;) จากคุณ : Merlinz เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:17:31

ความคิดเห็นที่ 19 น้องแมวน่าสงสารสุดแหะ ไม่มีโอกาสได้ครอบครองเจ้าหงอนเลย เหนื่อยไปก็เยอะ ตอนนี้คะแนนความอวยอยู่สูสีระหว่างบุกับแมว เพราะพวกเธอเข้ามาพร้อมๆกัน จะเลือกทิ้งใครก็เสียดาย ห๊ะ? ตูไม่ใช่เจ้าหงอน ? จากคุณ : Patsuki เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:17:32

ความคิดเห็นที่ 20 #19 คาดว่าพรุ่งนี้เที่ยงๆ ผมลงคาบุกิเเล้วจะยกโขยงกันย้ายฝั่งมาหาน้องบุกันเเทบไม่ทัน  555 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:24:21

ความคิดเห็นที่ 21 จบ 18 บท..... ทำไมมันดูน้อยจังฟะ เทียบกับ บทหลังๆอย่าง Otorimonogatari หรือ Koimonogatari นี่ยังนึกว่าจะมาได้แค่กลางเรื่อง จากคุณ : Lemonade4-0 เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:27:50

ความคิดเห็นที่ 22 พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไม ภาค Bake ชิโนบุถึงไม่ยอมคุยด้วย ( ในโนเวล ) คิสช็อต พึงพอใจในตัวหงอน อยากได้เค้ามาเป็นของตัวเอง แต่ความต้องการนั้นหงอนปฏิเสธ ทำไมเธอฉุนจนเกิดเรื่องในบท 17 ยาวถึง 18 จบลงดั่งที่เป็น ตอนบทส่งท้าย หงอน มาสำนึกผิดในความเห็นแก่ตัวของตนเอง  คำสาบานที่ว่า  " หากว่าวันพรุ่งนี้คือวันสุดท้ายของเธอ...มันก็จะเป็นวันสุดท้ายของผม หากวันนี้เธอยังมีลมหายใจ...ผมก็จะอยู่เคียงข้างเธอไปจนกว่าจะสิ้นลม "   มันก็คือ คำขอสาบานตอนงานแต่งงานดีๆนี้เอง  แต่ ชิโนบุ ไม่ให้คำตอบอะไรไว้เพราะ เหมือนยัง เคือง อยู่หน่อย  สรุป  มาสำนึกผิด  สาวงอน รอดูไปสักพักเผื่อจะใจเย็นลง ซึ่งภาคนิเสะ ก็ดูจะคืนดีกันแล้ว ( พูดเป็นต่อยหอยกันสนุกสนาน ) จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:29:13

ความคิดเห็นที่ 23 น้องแมวเครียดเรื่องทางบ้านแล้วก่อปัญหาครั้งแรกมันอยู่ช่วงไหนอ่ะครับ? จบบทคิสุฯ แล้ว บาเกะฯ ก็ไม่น่าใช่???? จากคุณ : Alphanet เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:34:41

ความคิดเห็นที่ 24 kizu ต่อด้วย kabuki อวยบุกันยาวๆเลย #19 สำหรับแมวประมาณว่าแค่หงอนมีความสุขก็พอใจแล้วครับ จากคุณ : หางสีน้ำตาลฟูนุ่มปลายขาว เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:37:33

ความคิดเห็นที่ 25 #23 NEKOMONOGATARI : Tsubasa Family   ครับต่อจากคิสุ ก่อนเกิดเหตุการณ์ในบาเกะ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:38:32

ความคิดเห็นที่ 26 -โคโยมิไม่สามารถมีลูกกับมนุษย์ธรรมดาได้   -น้องบุเกลียดน้องงูมาก >>> งูโดนกีดกันแถมเป็นมนุษย์ธรรมดาอีก ปูก็ดันเป็นมนุษย์ธรรมดาแล้ว ก็เหลือหอย ลิง แมว บุ สิเนี่ย หอยก็เป็นวิญญาณไม่ค่อยมีผลเท่าไหร่ ลิงก็เกรงปู เลยเหลือแมวกับบุที่น่ากลัวที่สุดสำหรับปู แบบนี้ปูจะกลัวแมวก็ไม่แปลกอะไรเลย จากคุณ : silverspider เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:40:01

ความคิดเห็นที่ 27 อา...ตัวตนของฮาฮาราคิคุง   ก็คือไอ้หื่นที่จริงๆแล้วป๊อดนั่นเอง ขอบคุณมากๆที่นำมาให้อ่านครับ  แต่ผมว่าได้ผลตรงข้ามนะ แทนที่จะได้แฟนน้องบุเพิ่มขึ้น กลายเป็นเพิ่มปริมาณแฟนน้องแมวแทน wwwww จากคุณ : แมวเหมียวร่าเริง เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 01:53:29

ความคิดเห็นที่ 28 ว้าวคาบุกิ ช่วยจัดรวมที่แปลทั้งลงในไฟล์เดียวให้หน่อยได้ไหมครับ จากคุณ : EndEarth เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 04:24:29

ความคิดเห็นที่ 29 คือว่าท่านใดพอจะช่วงเรียง นิยาย ให้หน่อยไ้ด้ไหมครับว่า ภาคไหนๆ มาก่อนหลังยังไง เอาง่ายๆ มันมีชื่ออะไรบ้าง จากคุณ : babycat_smooth เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 06:06:54

ความคิดเห็นที่ 30 ขอขอบคุณทั้งคนโพสและคนแปลนะครับที่ทำให้ได้อ่าน สนุกมากเลยครับสำนวนแปลก็ไหลลื่นๆมากๆเลย พออ่านบทนี้แล้วชักเริ่มหลงรักน้องบุแล้วสิ^^ ปล.น้องงูนี่เหมือนตัวอิจฉาในละครไทยเลยแฮะใครๆก็เกลียด>_< จากคุณ : เขียดตะปาด เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 07:29:22

ความคิดเห็นที่ 31 #29 KIZUMONOGATARI : Koyomi Vamp NEKOMONOGATARI : Tsubasa Family BAKEMONOGATARI : Heroins Story   NISEMONOGATARI : Fire Sister   KABUKIMONOGATARI : Mayoi Jiangshi   ONIMONOGATARI : Shinobu Time NEKOMONOGATARI : Tsubasa Tiger OTORIMONOGATARI : Nadeko Medusa KOIMONOGATARI : Hitagi End HANAMONOGATARI : Suruga Devil มีประกาศออกมาว่าจะเขียนอีก 3 เล่ม เเต่ยังไม่ออก Tsukimonogatari - Yotsugi Doll Owarimonogatari - Ougi Dark และสุดท้าย Zokuowarimonogatari - Koyomi Book จากชื่อบท Koyomi Book น่าจะเป็นเรื่องราวประมาณว่าเรื่องทั้งหมดที่เล่ามาเป็นอดีตผ่านมานานหลายร้อยเเล้ว ปัจจุับันเหลือน้องบุอยู่คนเดียวนอกนั้นตายไปหมดละมั้งนะ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:50:08 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:17:53 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 08:13:34

ความคิดเห็นที่ 32 อยากรู้ใน Bake น้องบุไปอยู่ในเงาหงอนตอนไหน ยังไงครับ จากคุณ : Zenith4z_parn เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 08:23:48

ความคิดเห็นที่ 33 คห.32 ตั้งแต่จบภาค Kizu แล้วครับ  แต่กว่าหงอนจะรู้ก็ต้นภาค Bake บทแมว คนที่เตือนให้ หงอนรู้ก็คือ โอชิโนะ เอง แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 09:08:16 จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 09:07:13

ความคิดเห็นที่ 34 โฮ่ หวยล็อคจริง จากคุณ : crazyyos เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 09:45:47

ความคิดเห็นที่ 35 อดใจไว้ไม่ไหว ตั้งแต่ดูตระกูลโมโนะกาตาริ มา    ตั้งใจว่าขอรู้เท่าที่มันจะให้ดูในเมะก็พอ    แต่ในที่สุดก็ตบะแตก   ปอยนิยายก่อนก็ได้ฟะ ถึงกับไปคุ้ยตอน1จากexteenของคุณ8 เลย    ดูนิเสะตอน4เสร็จตอนตี3  แล้วอ่านมายาวถึงเช้าเลย -สรุปแล้วความรักแบบคนธรรมดาของน้องปู  ก็ยังสู้ความรักของแวมไพร์ที่เหนือกาลเวลาของน้องบุไม่ได้สินะ -ผมเริ่มชอบตระกูลโมโนะการตาริตั้งแต่ได้ดดูบาเกะ   เลยพยายามรักษาอรรถรสด้วยการไม่ไปปอยนิยายมาตลอด    ขอบอกเลยว่าผมช็อกมากที่รู้ว่าไอ้ศพไร้ญาติเละๆ  ที่เห็นในคิสุฯแบบรวบรัดของบาเกะตอน1 นั่นคือกิโยตินคัตเตอร์  เอเมนนะเฮีย............................. -ผมชอบมากและเห็นด้วยที่โอชิโนะพูด "ผมไม่คิดว่าสิ่งที่ทำนี่มันถูกต้องหรอกนะ   ผมคิดว่ามันก็แค่ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ ที่คุณรับไม่ได้กับการที่แวมไพร์กินมนุษย์บางทีคงเป็นเพราะความผิดหวังเหมือนการเห็นแมวที่แสนสวยงามกินหนูสกปรก และคุณเลือกที่จะถอนเขี้ยวเล็บของเธอออก ลิดรอนความสามารถที่เธอมี ผนึกชีวิตที่เธอควรเป็น ฮ้า...ที่คุณทำตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการทำเหมือนเธอเป็นสัตว์เลี้ยงหรอกนะ ทำตัวเหมือนกับเป็นเจ้านายของสัตว์เลี้ยงที่ไร้พลัง นั่นล่ะคือสิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้ ถ้าจะลองคิดซักนิด...คุณก็คงรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่น่าประทับใจเลย" มุมนี้ผมคิดว่าโชคชะตากลั่นแกล้งมาก     ผมเห็นด้วยว่าหงอนมันเห็นแก่ตัวเกินไป  ที่ไม่ยอมทนเห็นชิโนบุตาย      แต่ถ้าหงอนมันกลับเป็นคนธรรมดาและชิโนบุตาย   มันก็คงไม่มีพลังไว้สามารถรับมือกับปัญหาเหนือธรรมชาติต่างๆในภายหลังได้เลย(สู้ปิศาจฝนของน้องลิง  เทพงูของน้องงู  หรือกระทั่งรับมือปิศาจแมวขาว)  ตอนนี้ความเห็นแก่ตัว  ที่ไม่อยากทนเห็นน้องบุตายเริ่มส่งผลเสียกับชีวิตมนุษย์ตัวเองซะแล้ว  โถๆๆๆๆน้องปู      มีผัวซักคนก็ดันเป็นแวมไพร์10%อีก   คิดซะว่าได้แฟนเป็นหนุ่มสองพันปี  ที่หล่อได้ตลอดไปเอาแล้วกัน -ME ณ บัด NOW   กำลังไปตามหาแปลของตระกูลโมโนะกาตาริอย่างขมักเขม้น แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 10:40:47 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 10:24:57 จากคุณ : mad_savior เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 10:14:22

ความคิดเห็นที่ 36 เรื่องนาเดโกะผมว่าเกือบทุกคนก็รู้ตั้งนานแล้วแหละครับว่าน้องเธอไม่ได้แบ้วจริง แต่แอบดาร์คมาตลอด  ต่อให้ได้อ่านโอโทริหรือโค่ยก็ไม่ช็อคเท่าไหร่หรอก จะช็อคก็นิดหน่อยคือไอ้ความลับในตู้มากกว่า (อุตส่าห์เดาไปต่างๆนาๆ สุดท้าย..!) จากคุณ : บักจืดจาง เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 10:45:05

ความคิดเห็นที่ 37 สรุป คิสซ็อด  ตอนแรก คิดจะตาย  แต่หลังจากคิด  เริ่มอยากอยู่กะหงอน   รบกวน ตอนต่อไปช่วยลิ้งจากกระทู้นี้ได้มั๊ยครับ  กลัวหาไม่เจออ่ะ จากคุณ : mamarine เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 11:13:34

ความคิดเห็นที่ 38 ขาดตอนที่1 ผมอ่านไม่ทัน= = จากคุณ : ปีโป้รสมะนาว เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 12:44:58

ความคิดเห็นที่ 39 โอ้ววว แม่จ้าว เป็นงานเขียนที่ประทับใจจริงๆ อ่านจบด้วยความรู้สึกอึ้ง  ทึ่ง การสร้าง 'ผู้ติดตาม' ก็เหมือนการลือกคนที่จะครองคู่ ใช้ชีวิตที่แสนยาวนานร่วมกันของแวมไพร์ และคิสช็อทก็ได้เลือกแล้ว ด้วยสถานการณ์ ณ ขณะนั้น  เราไม่ได้มองว่า โคโยมิเห็นแก่ตัวนะ  ถ้าเห็นแก่ตัวจริง ก็คงเลือกข้างไปเลย ว่าจะเป็นมนุษย์ แล้วฆ่าบุซะ ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา ต่อหัวใจรักและความรู้สึกของเธอ กลายเป็นฮีโร่ ช่วยมนุษยชาติไปโน่น ม่ายก็เลือกที่จะเป็นแวมไพร์ ได้อยู่กับสาวงาม-อึ๋มดังฝัน ที่รักเค้ายิ่งกว่าสิ่งใด เมินคุณธรรมซะ แล้วเห็นมนุษย์เป็นแค่อาหาร ไม่มีการตัดสินใจใด ที่เป็นธรรม ถูกต้อง ถูกใจ ทุกคนทุกฝ่าย 100%  โคโยมิทำดีที่สุดแล้วหล่ะ ทุกคนล้วนต้องเสียสละเพื่อให้ได้มา ด้วยศักดิ์ศรีของแวมไพร์ในตำนานที่ยิ่งใหญ่ ถึงคิสช็อตจะเคยบอกว่า ไม่อาจมีชีวิตต่ำด่อย อัปยศแบบนี้ได้ ขอตายดีกว่า แต่เอาเข้าจริง เทียบกับตอนที่เธอเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตเดียวดายเพียงลำพังที่แสนยาวนาน  จนตัดสินใจที่จะฆ่าตัวตาย ก็ดูเหมือนบุจะมีความสุขกับการเป็นแค่คนเปราะบาง ไร้พลัง ที่ได้รับการดูแลทนุถนอม ด้วยความจงรักภักดีจากคนที่ตัวรัก บุเองก็ยังมีโอกาสเลือก ถ้ารับไม่ได้ก็ฆ่าโคโยมิคนซื่อ(และบื้อ)ซะ แล้วกลับมาเป็นคิสช็อตที่ยิ่งใหญ่เหมือนเดิม ปล. ถ้าไม่ไร้เดียงสาเกินไป หงอนน่าจะรู้ว่าแมวคิดอะไร ตั้งแต่ยืนให้กระโปรงเปิดเฉยๆ โดยไม่คิดจะตะครุบปิดแล้ว ไหนจะอีกสาระพัดซีนล่อแหลมของนางที่ตามมา แล้วก็คงไม่กล้าเล่นกับความรู้สึกของเธอ คนที่คิดว่าเป็นแค่ "เพื่อน" จากคุณ : กะติ๊ด เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 13:44:31

ความคิดเห็นที่ 40 ^ ^ (ถือโอกาสจิ๊กรูปบุเลย :D ) หงอนไม่รู้ว่าแมวคิดอะไรกับตัวเองหรอกครับ ถ้ารู้น่าจะบรรยายมาบ้างแล้วล่ะ เพราะขนาดแค่เห็นกางเกงในยังบรรยายออกมาซะยาวยืดขนาดนั้น หงอนคงคิดว่าแมวแค่ใจดี(มาก)กับตัวเองมากกว่า แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 14:04:06 จากคุณ : Patsuki เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 14:01:53

ความคิดเห็นที่ 41 อ่านคาบุกิซะ เล้วตัดสินใจว่าจะอวยน้องบุมั้ย http://www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A11637959/A11637959.html เมื่อก่อนผมอวยน้องปูนะ ตอนนั้นดูเเต่อนิเมะ  พอมาอ่านนิยายเท่านั้นละ  น้องบุอันดับ 1  ปูอันดับ 2 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 14:08:56

ความคิดเห็นที่ 42 พอๆกันเลยสมัยดูเมะบาเกะอวย งู > ปู > แมว > ลิง > หอย > บุ หลังอ่านนิยายเกือบหมด บุ > แมว > ปู > หอย > ลิง > งู จากคุณ : หางสีน้ำตาลฟูนุ่มปลายขาว เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 14:20:26

ความคิดเห็นที่ 43 @38 ตอนที่ 1 ไม่มีอะไร แค่หงอนบ่นรำพีงรำพัน เสริชในอา๋กู๋ก็เห็นอยู่นะ จากคุณ : กะติ๊ด เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 14:55:54

ความคิดเห็นที่ 44 น้่องงูน่าจะเอะใจตอนที่ ศาลเจ้านะ จับงูมาฆ่าไม่โหดจริงทำไม่ได้หรอก ดูนิเสะตอน 3 แล้วแปลกใจ แมว ทำให้ปูหงอได้ไง อ่านคิสุจบแล้วไม่แปลกใจเลย สุดยอดจริงๆในหลายๆความหมาย จากคุณ : Bluesardeen เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 17:15:28

ความคิดเห็นที่ 45 ใช่ๆ คุณ fate เคยอวยน้องปูหนิหน่า จำได้ว่าช่วงนั้น ชาบู shot I love U ของ ฮิตากิกันน่าดู (ในตรุกี) จริงๆ ผมเองก็อวยปูนะ....แต่พออ่านบทนี้แล้ว รู้สึกว่า stat นางเอกของฮิตากิ มันสู้คนอื่นไม่ได้เลยแฮะ....(โดยเฉพาะน้องบุ) ปล.ขอ link ตอนหนึ่งด้วยครับ คนที่หาเจอ...เพราะผมหาไม่เจอเลย อยากอ่านลำรึกความหลังหน่อย จำได้ว่านานมากแล้ว แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 18:20:23 จากคุณ : Alphanet เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 18:19:23

ความคิดเห็นที่ 46 avenger.exteen.com/20100522/entry จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 18:25:00

ความคิดเห็นที่ 47 โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 1 001 ผมคิดว่าตอนนี้คือเวลาที่เหมาะสมที่จะพูดถึงเรื่องราวของเธอ... คิสช็อท - เอเซโรร่า โอไรออน - ฮาร์ทอันเดอร์เบลด ผมเชื่อว่านี่คือสิ่งที่ผมควรจะทำ ผมพบกับเธอในช่วงหยุดยาวฤดูใบไม้ผลิระหว่างตอนอยู่ปี 2 กับปี 3 การพบกับเธอครั้งนั้นส่งผลกระทบอย่างแรงสำหรับผมเลยทีเดียว ยังใงก็แล้วแต่ ผมคิดว่าตัวผมมันก็แค่โชคร้าย แน่นอน จริงๆแล้วเรื่องนี้มันคงไม่เกิดขึ้นหรอกถ้าเกิดว่าตอนนั้นผมไม่ได้อยู่ที่ นั่น แต่เป็นคนอื่น...ใครซักคนที่ไปยืนอยู่แทนที่ผม แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น อันที่จริงมันก็เป็นแค่การหนีความจริงของตัวเอง เป็นแค่การไม่ยอมรับว่านั่นคือความผิดพลาด แต่ถึงอย่างนั้น ความจริงที่ว่าผมอยู่ที่นั่น...ตรงนั้น...และเป็นตัวจุดชนวนของเหตุการณ์มัน ก็ไม่เปลี่ยนแปลง ...ช่างเถอะ...ตอนนี้ผมไม่ใส่ใจมันแล้วล่ะ ถ้าจะถามว่าทำไมก็คงเป็นเพราะไอ้คนที่"เป็นตัวก่อเรื่อง"อย่างผมอยากจะหนี ความจริงล่ะนะ ถ้าจะพูดให้ลงลึกอีกหน่อย...อืม...ผมไม่สามารถที่จะมองสถานการณ์ที่ผมเป็น ตัวต้นเหตุได้ ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วผมก็ไม่รู้ว่ามันจะจบแบบใหน ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังใงกับมันดี ...ราวๆนั้น สรุปง่ายๆ ถ้าให้เล่าเรื่องโดยยึดตัวผมเป็นศูนย์กลางล่ะก็ผมคงไม่สามารถอธิบายมุมมอง อื่นๆให้คนอื่นรู้เรื่องแหงๆ เพราะบางสิ่งนั้นมันเกินคาดคิด บางสิ่งก็ยากจะเชื่อ อาจมีข้อโต้แย้งว่ามันไม่ใช่ความจริง...แต่ถ้านั่นทำให้หลายๆคนยอมรับได้ แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ยังใงซะ อย่างเดียวที่แน่นอน(และคงจะเป็นอย่างเดียวที่ผมสามารถสรุปได้อย่างมั่น ใจ)ก็คือเรื่องทั้งหมดมันเริ่มต้นโดยมีเธอผู้งดงามนั้นเป็นตัวเชื่อมทุกสิ่ง เธอผู้นั้น คิสช็อท เอเซโรล่าโอไรออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด การที่ผมอยู่ที่นั่นมันไม่ได้มีความหมายแค่ว่าผมอยู่ในเหตุการณ์นั้น แล้วก็มันต่างจากการเป็นตัวประกอบในสถานการณ์นั้นด้วย สรุปง่ายๆที่ผมอยากบอกก็คือตัดความคิดที่ว่าผมไม่มีส่วนร่วมออกซะ แล้วรับรู้ใว้อย่างนึง....เธอคือแวมไพร์ อาจไม่ถูกต้องนักถ้าจะเอาคำจำกัดความของแวมไพร์ในการ์ตูน,หนัง รึเกม มาใช้เป็นมาตรฐานของเธอ แต่ถ้าคุณรู้เรื่องเกี่ยวกับญี่ปุ่นมากหน่อยก็น่าจะพอรู้ว่าคอนเซปต์ลิ่มตอก อก จกกระเทียม สาดน้ำมนต์ มันไม่มีผลกับแวมไพร์สมัยนี้แล้วและที่สำคัญ...แวมไพร์มันไม่ได้เกิดใน ญี่ปุ่น ความเชื่อเก่าๆนั้นมันไม่มีในสมัยนี้หรอก ...แต่ในฤดูใบไม้ผลินั้น ผมถูกแวมไพร์จู่โจม...ครับ...ผมถูกลากไปอยู่ในวังวนแห่งความซวยโดยไอ้ตัวที่ อยู่ในความเชื่อโบร่ำโบราณนั่นแล ...จะบอกว่าผมมันเป็นไอ้บ้าสติแตกก็ได้ครับ เพราะขนาดตัวผมเองยังคิดว่ามันงี่เง่าเลย และดูเหมือนความโง่นี่มันจะเป็นคุณลักษณะเฉพาะของผมที่คนทั่วๆไปเขาไม่มีซะ ด้วยสิ......ที่น่าเศร้าก็คือผมพึ่งจะบรรลุสัจธรรมข้อนี้เอาเมื่อ 2 สัปดาห์ก่อนนี่เอง หนำซ้ำในฤดูใบไม้ผลินั่น ตั้งแต่ต้นจนจบ....มันไม่มีอะไรนอกจากความซวยนรกแตกเลยก็ว่าได้ มันเป็นนรกที่ดูเผินๆเหมือนเรื่องตลก...แต่ก็นะ....มันเป็นตลกร้ายราวกับตก นรกเลยก็ว่าได้ เรื่องพรรค์นี้มันเกิดขึ้นได้ยังใง,มันดำเนินต่อไปแบบใหน,และท้ายที่สุดมัน จบอย่างไร กับตัวผมที่ดูเหมือนจะเติบโตขึ้นมานิดหน่อยเมื่อได้เจอกับความฃวยแบบไม่ บันยะบันยังตั้งแต่ต้นจนจบ.... 26 มีนาคมถึง 7 เมษายน ...นั่นคือ วันหยุดฤดูใบไม้ผลิของผม คิสช็อท เอเซโรล่าโอไรออน ฮาร์ทอันเดอร์เบลด......แต่ต่อไป ผมเชื่อแน่ว่าคุณคงไม่ใช้คำว่าปกติกับสิ่งมีชีวิตแบบเธออย่างแน่นอน มันไม่ปกติ สัตว์ประหลาด อสูรกาย นอกกฏเกณฑ์ทั่วไป แต่ในขณะนั้น เวลานั้น สถานที่นั้น ผมก็ยังคงเฝ้ามองเธอทั้งๆที่ตัวผมเองก็รู้ว่ามันเป็นการเข้าไปพัวพันกับอะไร สักอย่างที่เลวร้าย มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆถ้าผมยังอยู่ แต่...ผมก็ยังทำสิ่งที่งี่เง่านี่อยู่ดี ในความคิดของเธอ เรื่องนี้มันคงไม่ใช่เรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ที่มันกลายเป็นแบบนี้ก็ เพราะความโง่ของผมเอง ความงี่เง่าของไอ้พวกชอบแส่แล้วก็ซวย แต่ที่ผมอยากจะพูดจริงๆคือเรื่องของแวมไพร์กับมนุษย์... เรื่องราวของผมที่มีบาดแผลเพราะเธอ เรื่องราวของเธอที่ถูกคนอย่างผมสร้างบาดแผล ผมอยากบอกเรื่องเหล่านี้ และสิ่งที่ผมต้องทำ "หน้าที่ของผม" ...เรื่องนี้มันอาจฟังดูยืดยาวและน่าเบื่อ แต่ผมก็อยากอยากบอกเล่าให้รับรู้ ถึงใครๆจะบอกว่าที่ผมมาพูดแบบนี้มันดูงี่เง่าและเป็นพวกชอบแก้ตัวผมก็ไม่ เถียงหรอก เพราะเมื่อเรื่องราวเริ่มต้นมันก็ไม่ต่างอะไรจากหินก้อนหนึ่งที่ถูกกลิ้งลง มาจากบนเขา มันยากที่จะหยุดไม่ให้มันกลิ้งแต่ง่ายมากหากจะมองดู แต่หากมองดูคุณย่อมเลือกไม่ได้ว่ามันจะจบแบบใหน การจบของผมอาจไม่ดีนัก ถ้าจะเรียกก็คงประมาณ Bad End เรื่องราวของมนุษย์กับแวมไพร์มันคงไม่สามารถจบแบบทุกคนมีความสุขได้หรอก แต่เพราะอย่างนั้น ต่อให้นรกจะรอคอยผมอยู่เบื้องหน้า เหตุการณ์จะแปรเปลี่ยนในทางที่เลวร้าย ชีวิตผมจะดับดิ้น...หากมันทำให้เธอผู้ที่ผมเจอผู้นี้สามารถหลับตาได้อย่าง วางใจเป็นครั้งแรกในชีวิตแล้วล่ะก็... ผมยินดีที่จะให้มันเป็นไปแบบนั้น เรื่องเล่าอันโหดร้าย โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 1 จบ จากคุณ : กะติ๊ด เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 18:53:40

ความคิดเห็นที่ 48 #45 ยังอุตสาห์มีคนจำได้ีอีก  555  ใช่เเล้วผมอวยน้องปู อวยมาจนกระทั่งไม่นานมานี้ วันที่ 3 ม.ค. 55 ได้มีการตั้งกระทู้สวนสัตว์เปิดเเละได้อ่านนิยายก็ได้พบตื้นลึกหนาบางอะไรหลายอย่าง  จนเป็นอย่างทุกวันนี้ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 20:49:09

ความคิดเห็นที่ 49 ....เอ่อ แล้วถ้าผมคิดวิธีสมาฉันท์ชั่วๆแบบนี้จะได้ไหมครับ 1. ฟื้นพลังให้ชิโนบุ 2. หงอนดูดปูเป็นผู้ติดตาม 3. ดูดแมวอีกคน ทุกอย่างมันจะ Ok ไหม จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 23:07:46

ความคิดเห็นที่ 50 ^ ฮาเร็มนิรันดร์กันเลยทีเดียว แต่ปูจะยอมเหรอครับ อีก 2 คนไม่น่าเป็นไร น่าจะใจกว้างอยู่ จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 23:47:55

ความคิดเห็นที่ 51 #51 ไม่น่าจะมีปัญหา ปูไม่กล้ากับบุ   กลัวเเมวนะครับ ในห่วงโซ่นี้บุจะอยู่สูงสุด ปูอยู่ต่ำสุดนะครับเเต่ถ้ารวมหงอนไปด้วย หงอนจะอยู่ต่ำสุดทันที บุ แมว ปู หงอน ตามนี้ครับ แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 01:02:38 จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 00:21:14

ความคิดเห็นที่ 52 น้องบุ ไม่ใช่แค่คนรักครับ แต่เธอคือชีวิตและลมหายใจของเจ้าหงอน เป็นคนที่เจ้าหงอนต้องดูแลทะนุถนอมยิ่งกว่าสาว ๆ ทุกคน จากคุณ : ART19 เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 13:28:51