ความคิดเห็นที่ 1 บทที่1 ช่วงเวลาที่โลกได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง   "รักนะ ♡" จู่ ๆ เธอก็พูดออกมา "............" แต่ ไลเนอร์ ลูท ก็ไม่ได้สนใจสักนิด "นี่ ๆ ไลเนอร์ ♡ ฉันรักนายมากเลยนะ ♡" ประโยคนี้ไลเนอร์ก็ไม่สนใจ "............" แน่อยู่แล้ว ว่าไลเนอร์ไม่ตอบ เขาคือชายผมดำที่นอนได้เป็นหมื่นปี ดวงตาสีดำอันพร้อมจะหลับลงได้ทุกเมื่อ และลำตัวผอมสูงเมื่อมองจากด้านข้าง หลังซึ่งโค้งงอให้ความรู้สึกว่าไม่อยากจะทำอะไรเลย   "นี่ ไลเนอร์ล่ะก็ ♡" เธอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนของหญิงสาว "............" ไลเนอร์ยังคงไม่สนใจ จะว่าไป ตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะมาตอบน้ำเสียงออดอ้อนนั้น ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าข้างหลัง... "เฮ้ย หยุดนะเว้ยยยยยยย!" "ไอ้นักโทษแหกคุก! คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆ เรอะ!" "ยังไงมันก็เป็นอาชญากร! ฆ่าไปเลยดีกว่า"   มีทหารเวทมากกว่าสิบนายตะโกนไล่ตามมา แล้วยังมีแสงจากวงเวทที่ถูกวาดขึ้นกลางอากาศวงแล้ววงเล่าโจมตีใส่ใต้เท้าของไลเนอร์จนเป็นหลุม! "หวา !? " พื้นเป็นหลุม! "ว้ากกกก!? " อีกหลุม!! "แย้กกกกกกกก!? " ขณะที่ไลเนอร์ยิงเวทที่มีระดับไม่ต่างกับที่โดนโจมตีกลับไปนั้น เขาก็ตะโกน จากคุณ : sakuranbo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:54:05

ความคิดเห็นที่ 2 "เกือบแล้วววววววว ตะกี้เกือบไปแล้ว! ถ้าช้ากว่านี้นิดเดียว ขาขวาได้ด้วนแหงแซะ......" แล้วก็อีกหลุม! "แว้ก แว้ก แว้ก! พวกแก ไม่คิดกันมั่งรึไง ว่ายิงเวทอันตรายในเมืองตอนกลางคืนแบบนี้มันรบกวน......" ตูม! "แย้กกกกกกกกกกก โธ่ว้อยยยยยย จำ จำเอาไว้เลยยยยยยยยยย!!" เขาตะโกนไปหนีไป   เขาวิ่งอย่างสุดชีวิตต่อไปเรื่อย ๆ นี่เป็นสถานการณ์ที่ตึงเครียดมาก แต่ถึงจะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ หญิงสาวที่ตามติดเขาก็ยังพูดขึ้นมาอีกว่า "นี่ ๆ ไลเนอร์ฟังนะ ♡ ฉันอยากกินไอศกรีมดังโงะจังเลยอ่าาา ♡" "............" ไลเนอร์ก็ยังคงเมิน และวิ่งต่อไปเรื่อยๆ "แหม ♡ วิ่งอยู่ในเมืองกันสองคนแบบนี้ อย่างกับเดทเลยเนอะ ♡" "..........." "นี่ ไลเนอร์อะ มองฉันหน่อยซี่ ♡" "..............." "น่า น่า นะ แล้วฉันจะบอกความในใจให้ฟัง ♡" ".................." "คือว่านะ ความลับของฉันน่ะ คือถ้าไม่มีไลเนอร์ล่ะก็ ฉันคงจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้แน่ ♡ พูดออกไปซะแล้วสิ......"   และแล้ว "หนวกหูโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!" เขาตอบกลับไปอย่างหมดความอดทน น้ำเสียงอ่อนหวานเมื่อสักครู่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ใบหน้าไม่สะท้อนอารมณ์ใด ๆ ออกมาทั้งสิ้น คนที่วิ่งตามเขาอยู่ คือหญิงสาวแสนสวยหน้าตาย เธอมีผมยาวสีทองที่สะท้อนแสงจันทร์ปลิวลู่ลม ดวงตาเรียวยาวสีน้ำเงินสดใสที่กำลังจ้องมองเขาอยู่นั้น กลับมาไร้อารมณ์อีกครั้ง รูปร่างหน้าตาสมส่วนจนน่าตกใจ ผิวขาวเนียนราวเครื่องปั้นดินเผา รูปร่างบอบบาง จนไม่คิดว่าแขนผอมเรียวของเธอจะสามารถถือดาบยาวที่คาดอยู่กับเอวได้   เธอเป็นหญิงสาวที่สวยจนแทบไม่น่าเชื่อ ไม่ว่าใครจะมองยังไง เธอก็สวยมากจนหาใครเทียบไม่ได้ สวยจนหลงผิดนึกว่าเป็นเทพธิดา   ถ้าถูกผู้หญิงแบบนี้สารภาพรัก ไม่ว่าชายใดก็คงจะตายคาที่ล่ะมั้ง   เอาเถอะ แต่ก็รู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย   " อ้ะ ♡ ในที่สุดก็มองฉันแล้ว ♡ " หงุดหงิดนิด ๆ ถ้าจะบอกว่ามันกวนใจก็คงกวนใจตรงที่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแต่หน้าตายนี่ล่ะ   เธอสวยอยู่แล้ว สวยชนิดที่กลบเสียงยั่วยวนนั้นสิ้น   ไลเนอร์มอง เฟริส เอริส ที่เป็นสาวสวยและยังเป็นคู่หูกันมานาน พอมอง เธอก็มีท่าทีเหนียมอาย ทำตาสั่นคลอ และน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย "แหม......จ้องซะขนาดนี้......อ๊าย ♡" ท่าทางแสนน่ารักของหล่อน ก็เกือบจะทำเอาไลเนอร์ตายคาที่ แต่ถึงอย่างงั้น "ไอ้ที่ทำตัวน่ารักผิดปกติแบบไร้สมองเนี่ย โคตรรรรรรรรรรรรกวนโมโหเลยคร้าบบบบบบบบ!!" อา รู้สึกอยากฆ่าแม่นี่เพิ่มขึ้นทุกวินาที ----- พูดให้สั้น ๆ คือ อยากฆ่าให้ตายซะเดี๋ยวนี้นี่แหละ "เว้ย เป็นอะไรของเธอ!? อยากจะทำอะไรกันแน่!? ดูรอบข้างบ้างเซ่! เวทมนตร์มาซ้ายที! ขวาที! ไอ้ข้างหลังนี่ก็อีก ทหารเวทเยอะจนอยากจะบ้า! เดี๋ยวก็ได้โดนฆ่ากันพอดี! เอ้า ต่อไปนี้เป็นคำถามนะครับ! สถานการณ์แบบนี้อยากให้ฉันทำอะไร? " คำถามนี้ ทำเฟริสหน้าแดงปนเขินอาย ต่างจากสีหน้าไร้อารมณ์ทุกทีของเธอ "......ก็เพราะสถานการณ์เป็นแบบนี้ไง ฉันเลยอยากจะพิสูจน์ความรักของไลเนอร์♡" "หาาาาาาาาาาาาาาา!? แล้วมาถามอะไรตอนนี้......"   ตูม!   "แว้กกกกกก เห็นไหม! ดูซะ! ตอนนี้ใช่เวลามาทำอะไรแบบนั้นที่ไหน....." "ก็พวกเรา สัญญาว่าจะรักกันตลอดไปนี่......" "ไม่เค้ยยยยยยยยย สัญญาเรื่องพรรค์นี้สักนี๊ดดดดดดดดดดด......"   ตูม!   "อุว้ากกกกกกกก เธ้อ......ทำไมสภาพแบบนี้ถึงไม่ถือดาบล่ะ ไม่เอาของอย่างนั้นปัดเวทมนตร์ไปเล่า ?" เขาถาม แต่เฟริสไม่สนใจ เธอยังคงต่อประเด็นเดิมและทำตาเป็นประกายเหมือนสาวน้อยชวนฝัน "ก็เราเป็นแฟนกันมาตั้งสิบกว่าปีแล้วนี่" "เออ โกหกคำโต! พวกเราพบกันยังไม่ถึงสองปีเลยไม่ใช่เรอะ! แล้วไอ้เป็นฟงเป็นแฟนกันนี่ มันออกมาได้ยังไง มันอะไร? อะไรอีก......" คำตอบนี้เฟริสก็เมินเช่นกัน "......ไลเนอร์เองก็พูดบ่อยๆ นี่นา......ว่าเฟริสที่รักจ๊ะ ฉันจะปกป้องเธอเอง! ดังนั้นตรงนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะเฟริส เธอล่วงหน้าไปก่อนได้เลย......" "แล้วมันกลายเป็นแบบนั้นได้ไงว้าาาาาาาาา!? " ตอนที่ไลเนอร์แหกปาก เขาก็เข้าใจได้ในที่สุด ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้น แต่ก็สายไปเสียแล้ว จู่ ๆ เฟริสก็จิกหัวไลเนอร์และจับเสื้อด้านหลัง บังคับให้เขาหันหน้ามาหาเธอ จากนั้นเฟริสก็ทำท่าทางเหนียมอาย ใบหน้าเริ่มเล่นละครใส่มารยาหญิงอีกครั้ง ส่วนไลเนอร์ทำหน้าอยากจะร้องไห้ "......เอ่อ ไม่ไหวมั้ง? จะให้เป่าทหารเวทมากกว่าสิบคนเนี่ย มันออกจะยุ่งยากไปหน่อยนา ถึงจะเป็นฉันก็เหอะ......" แต่เธอยังคงทำท่าเอียงอาย ตามด้วยท่าทีอึกอัก "แต่ จริง ๆ แล้ว ฉันดีใจมากเลยนะ......ในคืนนั้น ที่ไลเนอร์พูดกับฉัน คำพูดนั้น......" ".....คำพูดไหน? " "ก็นั่นไง นั่นน่ะ......ไลเนอร์พูดเองไม่ใช่เหรอ 'ถึงฉันจะถูกเวทเผา โดนดาบฟันจนเละเป็นหมูบะช่อ ก็จะปกป้องเฟริสเอง ♡' ไง......" "ไม่ได้พูดดดดดดดดดดดดด ฉันไม่มีทางจะพูดอะไรน่ากลัวแบบน้านนนนนนนนน!!" แล้วเฟริสก็กลับมาทำหน้าไร้อารมณ์ตามเคย "เอ้า ก็เพราะไม่ใช่ ไลเนอร์ ลูท แต่เป็น หมูบะช่อ อู้ด ๆ ไงล่ะ รีบไปซะสิ ได้เวลาโดนสับแล้ว" "ได้เวลาโดนสับอะไร! มันน่ากลัวนะเฟ้ย! เฮ้ย ล้อเล่นใช่ไหม? ล้อเล่นสิ......"   ไม่ได้ล้อเล่น   ก่อนที่ไลเนอร์จะพูดจบ เฟริสก็ขัดขาเขาพร้อมกับล็อกแขน และหันตัวเขาสุดแรงไปยังด้านหลังที่มีทหารเวทวิ่งไล่ตาม "ดะ เดี๋ยว! ขอร้อ......หยุดนะ......" "นี่แน่ะ!" "ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!? "   จากคุณ : sakuranbo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:55:23

ความคิดเห็นที่ 3 ไลเนอร์ตัวลอยหมุนคว้างไปในอากาศ เห็นฟ้ายามค่ำคืนสลับกับพื้นดิน สักพักก็เห็นภาพเหล่านั้นได้แค่ราง ๆ ขณะที่กำลังลอยอยู่นั้น เขาก็หันไปมองตำแหน่งที่เขาจะร่อนลง มันคือใจกลางกองทหารเวทที่วิ่งไล่ตามเขามา!! "........." ถึงอย่างนั้น ไลเนอร์ก็ "........." ถึงอย่างนั้น ไลเนอร์ก็นึกออก "......อา......แบบตอนนั้นอีกแล้วสินะ......"   นี่เป็นสิ่งที่เขาเคยเจอมาก่อน   เขาหันหน้าไปทางเฟริส เธอกำลังวิ่งหนีไปอย่างสุดชีวิต "แล้ว เอาไงต่อ? " เขาตะโกน เธอก็ตอบกลับโดยไม่หันหน้ามาแม้แต่นิดเดียว "อีกสองชั่วโมง เจอกันที่เดิม!" ถึงอย่างนั้น ไลเนอร์ก็ 'เดี๋ยว ๆ ที่เดิมที่ว่าเนี่ย มันมีตั้งสามที่ไม่ใช่เรอะ? เธอจะเล่นตลกอะไรอีก เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะหรอก ฉันเอาจริงนะ'  นี่คือสิ่งที่เขาตั้งใจจะพูดก่อนที่หัวของเขาจะโหม่งพื้น   "แย้ก" เขาร้องครางเหมือนไอ้งั่ง และล้มลงไปทั้ง ๆ อย่างนั้น   ทันใดนั้น เหล่าทหารเวทก็เข้ามาล้อมรอบเขาซะแล้ว "ฮ่า ฮ่า ฮ่า แตกคอกันเองเรอะ! น่าสงสารจังนะ!" "ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกน่า ไอ้อาชญากร!" "อยู่นิ่ง ๆ ให้มัดซะ" ในระหว่างที่พวกทหารกำลังพูดอยู่ "..........." ไลเนอร์ก็ลุกขึ้น มองไปรอบๆ เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ที่เกือบจะเรียกว่าแย่ เขาห่อไหล่ลง และน่าประหลาดที่เขาไม่มีสีหน้าตึงเครียดสักนิด "......แหม่ ‘อยู่นิ่ง ๆ ให้มัดซะ’ เหรอ ออกจะโบราณคร่ำครึไปหน่อยไหม? " ทันทีที่พูดจบ ชายที่อยู่ข้างหน้าไลเนอร์ก็โกรธจนหน้าแดงก่ำ "หุบปากกกกกกกก! อาชญากรไม่มีสิทธิ์พูด" "โอ้ ประโยคตะกี้นายเป็นคนพูดนี่เอง ฉันไปเหยียบหางเข้าสินะ? งั้นขอโทษด้วยล่ะกัน" ชายคนนั้นหน้าแดงยิ่งขึ้น "เป็นแค่อาชญากร ริอาจมาล้อเลียนเรอะ......อภัยให้ไม่ได้.....ฉันจะไปรายงานเบื้องบนว่าให้ประหารแก!" ชายคนนั้นพูด "โฮ่ เบื้องบนเรอะ?" "เออ! ขืนพูดจาดูถูกอีก ได้เห็นดีแน่" "เห็นดี......สินะ แหม ไม่ได้ตั้งใจจะพูดดูถูกซะหน่อย......" พอพูดจบ เขาก็นึกถึงคำของชายที่อยู่ตรงหน้า แล้วยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก "............" ไม่สิ ต้องเรียกว่ายิ้มเศร้า ๆ มากกว่า ใบหน้าของเขาดูเศร้าเล็กน้อย   อาชญากร   พวกนี้เรียกไลเนอร์แบบนั้น   อาชญากร   "......อาชญากรสินะ" เขาพึมพำ จากนั้นก็เหลือบไปเห็นตราที่อยู่บนเครื่องแบบเหล่าทหารเวท ตราแกะสลักรูปงูเลื้อยรอบหอก มันเป็นตราของจักรวรรดิโรแลนด์ซึ่งก็คือที่นี่ และตรานี้ ไลเนอร์เองก็มีเช่นกัน "............"  เขามองเสื้อที่ตัวเองสวมอยู่ ร่างท่อนบนของเขามีบาดแผล จึงมีผ้าพันแผลพันอยู่ เพราะผ้าพันแผล เขาจึงไม่ได้สวมเสื้อ เสื้อแค่ถูกพันอยู่ติดกับเอวเท่านั้น เสื้อที่เขาสวมเสมอ เป็นรูปแบบพิเศษของประเทศนี้โดยเฉพาะ เสื้อแปลก ๆ ที่มีเกราะสีขาวและเชือกไขว้ร้อยอยู่ มีเพียงอัศวินเวทแห่งจักรวรรดิโรแลนด์เท่านั้นที่จะได้รับ เป็นเสื้อที่ใส่ได้เฉพาะตอนออกปฏิบัติภารกิจ ไลเนอร์ได้รับเสื้อตัวนี้มาจาก ชิออน อัสทาล กษัตริย์ของประเทศนี้ ไม่สิ อาจจะดีกว่า ถ้าพูดว่าได้มาจากเพื่อนสนิท หมอนั่นให้มาตอนออกเดินทางในคราวนั้น เป็นเสื้อที่ทนต่อไฟและแรงกระแทก แน่นอนว่าตรงส่วนอกของเสื้อตัวนั้นเองก็...   "..........." ไลเนอร์หยิบเสื้อที่พันอยู่รอบเอวขึ้นมาดูตรงอก ตรงนั้นเองก็มีตราสลักรูปงูเลื้อยรอบหอก   ก่อนหน้านี้ ไลเนอร์ ชิออน เฟริสและพวกพ้อง ทำงานให้กับประเทศนี้อย่างเป็นบ้าเป็นหลัง บางครั้งก็หยอกกันเล่นจนหัวเราะร่วน ทั้งที่ได้ใช้ชีวิตที่มีแต่รอยยิ้มจากเรื่องต่าง ๆ นา ๆ ทุกวันแท้ ๆ มาตอนนี้ เขากลับถูกเรียกว่าอาชญากรบ้างล่ะ นักโทษแหกคุงบ้างล่ะ พอมาคิดแบบนี้แล้ว "......อะไรกัน" ไลเนอร์เอ่ย และมองสภาพรอบ ๆ มองเหล่าทหารเวทที่รายล้อมเขา มองดูม่านยามค่ำคืนที่ห้อมล้อมเขา "......อย่างกับ......โลกนี้มันเปลี่ยนไปในชั่วพริบตาเลยแฮะ......" แล้วเขาก็นึกถึงคำพูดของชายที่ท่าทางจะเป็นหัวหน้ากองซึ่งอยู่ต่อหน้าเขา 'ฉันจะไปรายงานเบื้องบนว่าให้ประหารแก!’ เบื้องบนเหรอ? เจ้านั่นพูดอย่างนั้น แล้วเบื้องบนที่ว่าเนี่ย มันใครกันล่ะ? คนใหญ่คนโตของโรแลนด์งั้นเหรอ? หรือว่า "......คงเป็นชิออนล่ะมั้ง" ไลเนอร์พึมพำเบา ๆ   ใช่แล้ว สถานภาพของเขาตอนนี้คือถูกทอดทิ้ง ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้น่ะเหรอ ไลเนอร์ไม่เข้าใจเลยสักนิด   กลางคืนของเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว ในคืนที่ฝนตก ที่ไม่มีอะไรต่างไปจากทุกที จู่ ๆ ชิออนก็มาหา ทำไมหมอนั่นถึงร้องไห้ ร้องไห้แล้วบอกว่าจะฆ่าไลเนอร์ เพียงแค่นั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็จบลงอย่างง่ายดาย ก่อนหน้านั้นนิดเดียว ยังหัวเราะด้วยกันอยู่เลย กลายเป็นว่าไม่เข้าใจหมอนั่นเลยสักนิด ร่างของชิออนที่ร้องไห้และจะฆ่าไลเนอร์   มีดาบประหลาดสีดำที่โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้บ้างล่ะ มีมือของผู้หญิงโผล่ออกมาจากอกบ้างล่ะ ทิวทัศน์รอบด้านหายไปบ้างล่ะ ไม่เข้าใจภาพที่ได้เห็นเหล่านั้นเลย ในตอนนั้น หมอนั่นกำลังโอบอุ้มความมืดบางอย่างที่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่เคยพูดถึงเลย เอาแต่หัวเราะเสียงแห้ง ๆ เอาแต่ร้องไห้แล้วบอกว่าจะฆ่าให้ตาย   แต่สุดท้าย ชิออนก็ไม่ฆ่าไลเนอร์ จากคุณ : sakuranbo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:56:08

ความคิดเห็นที่ 4 พอรู้สึกตัวอีกที เขาก็อยู่ในคุก แล้วโลกนี้ ไม่ว่าอะไรต่อมิอะไรก็เปลี่ยนไป ถึงขนาดทำให้เฟริสร้องไห้ได้ ก็ถือว่าโลกนี้ได้เปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เธอบอกไลเนอร์พร้อมกับร้องไห้ เธอบอกว่าชิออนแปลกไป เขาบอกเธอว่าฆ่าไลเนอร์ไปแล้วและหัวเราะออกมาราวกับเสียสติ เขายังบอกว่าอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก และห้ามมาที่พระราชวังอีกด้วย   ชิออน อัสทาล ราชาวีรบุรุษผู้รักสงบ เกลียดสงคราม เกลียดการที่ต้องมีคนตาย เขานำทหารไปอาญาจักรเนลฟาที่เป็นพันธมิตร เพื่อที่จะฆ่าศัตรู ประชาชน รวมทั้งผู้หญิงและเด็ก   ชิออนน่ะเหรอ "..........." ชิออนคนนั้นเนี่ยนะ ยิ่งไปกว่านั้น ทั่วประเทศยังคลั่งไคล้และให้ความสนับสนุนเขาอีกด้วย พวกเขากล่าวว่าราชาวีรบุรุษที่แท้จริงได้ปรากฏตัวแล้ว ราชาวีรบุรุษที่ควบคุมโลกได้ทั้งใบ พวกเขาเชื่อว่าทั้งหมดนั่นจะเป็นของจักรวรรดิโรแลนด์ ถ้ามีสิ่งอื่นใดมาขวาง ก็ต้องฆ่า ฆ่าให้หมด   "......จริง ๆ สินะ"   ทุก ๆ อย่างที่เปลี่ยนไป มันก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว ไลเนอร์คิดเช่นนั้น แล้วเขาก็นึกถึงใบหน้าของชิออน นึกถึงใบหน้าของเพื่อนสนิทในหัวของตัวเอง ใบหน้านั้นมักจะร้องไห้อยู่เสมอ ร้องไห้ให้กับตัวเอง หมอนั่นไม่ใช่คนที่ทรยศเพื่อนแล้วยังยิ้มได้หรอก ไม่ใช่คนที่โจมตีประเทศอื่นแล้วยังหัวเราะได้สักนิด ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะแบกรับภาระอันมากมายของผู้คนอย่างเต็มกำลัง ซึ่งเป็นภาระที่หนักมาก และเพื่อไม่ให้ใครรู้ จึงพยายามยิ้มเท่าที่จะทำได้ แต่ผลสุดท้าย การแบกรับไม่จบสิ้นนั้น ทำให้ใบหน้าของเขาเศร้าหมอง เหมือนวันที่ฝนตกในคืนนั้น ไลเนอร์นึกถึงใบหน้าที่ร้องไห้ทรมานเหมือนจะร้องหาความช่วยเหลือ ความทรงจำเกี่ยวกับชิออนนั้น เขาเป็นคนอ่อนโยนและเจ็บปวดอยู่เสมอ ชิออนเป็นราชาที่โศกเศร้า ดังนั้น ไลเนอร์จึง...   "......แล้ว นายจะไปรายงานเบื้องบนให้ประหารฉันสินะ?" เขาพูดใส่ชายที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ชายคนนั้นหัวเราะ "ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ เออสิ! เพิ่งจะมากลัวเอาตอนนี้เรอะ? ฉันไม่ใช่ยักษ์ใช่มารอะไร ถ้าแกไม่ขัดขืน ฉันจะเอาแค่ปางตายก็ได้......" แต่ไลเนอร์ไม่ได้ฟังชายคนนี้พูดตั้งแต่กลางประโยคแล้ว เขามองขึ้นไปข้างบน มองไปบนท้องฟ้า จากนั้นก็หันไปรอบๆ มองไปทางสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดในจักรวรรดินี้ พระราชวังโรแลนด์นั่นเอง ที่ที่กษัตริย์ของประเทศนี้พำนักอยู่ สถานที่ที่ก่อนหน้านี้ ไลเนอร์ เฟริส และชิออนคุยเรื่องไร้สาระกันจนหัวเราะ เขาจ้องไปทางนั้น ตอนนี้มันเป็นที่ที่เขาไม่สามารถไปถึงได้เสียแล้ว   เขาเพิ่งหนีออกจากคุกได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็จริง แต่กลับมีทหารเวทไล่ตามมาเยอะขนาดนี้ ถ้าต้องรับมือทหารเวทแม้กระทั่งในเมืองรอบพระราชวังด้วยล่ะก็ ไม่มีทางที่เขาจะไปถึงพระราชวังได้เลย   โรแลนด์ในตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนนั้นอีกแล้ว   "............" เรื่องชิออนทำการทดลองมนุษย์ ไลเนอร์ไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย การทดลองนี้ ครั้งหนึ่งเคยเกิดขึ้นในสมัยที่โรแลนด์ยังเสื่อมโทรม แต่ชิออนทดลองมันจนสำเร็จ และสร้างเป็นกองทหารที่แข็งแกร่งขึ้นมา ด้วยพลังที่แข็งแกร่งขนาดไลเนอร์ที่เคยได้ชื่อว่า 'สุดยอดจอมเวทแห่งโรแลนด์' ยังต่อกรด้วยลำบาก พลังที่ไม่ปกติที่ว่านั่น กำลังปกป้องพระราชวังไว้   ไลเนอร์ในตอนนี้ไม่สามารถจะเข้าไปในพระราชวังได้ ไม่สามารถไปถึงที่นั่นได้ หรือก็คือตอนนี้ไลเนอร์ไม่สามารถไปพบชิออนได้ "............" ถึงเพื่อนจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ไลเนอร์ก็ไม่สามารถจะไปช่วยได้   ไลเนอร์มองพระราชวัง "อา ปัดโธ่เว้ย ไกลฉิบ" เขาพูดด้วยเสียงอันอ่อนล้า ส่วนชายที่อยู่ตรงหน้าก็... "อย่าทำเมินใส่เรื่องที่ฉันพูดนะ" เขาตวาด แต่ไลเนอร์ไม่สนใจ "แต่ถึงจะไกลยังไง......" เขาพึมพำ ถึงแม้ตอนนี้จะไปที่นั่นไม่ได้ "ฉันก็ตัดสินใจจะไปให้ถึงที่นั่น" เขาพูดพร้อมกำตราที่อยู่บนเสื้อ ตราของโรแลนด์รูปงูเลื้อยรอบหอก มันเป็นสัญลักษณ์ที่แสดงว่าขึ้นตรงต่อประเทศนี้ ไลเนอร์กำตราไว้แน่นและดึงมันออกจากเสื้อ เขาไม่สนใจหากว่าเสื้อจะขาด เขาออกแรงดึงมากขึ้น มากขึ้น จนเสื้อสำหรับอัศวินเวทซึ่งทนทานมากฉีกขาดออกจากกัน ไลเนอร์จ้องตราอยู่สักพักก่อนที่จะขว้างมันทิ้งไป ตอนนั้นเอง โลกของเขาก็ใหญ่ขึ้น แต่ไม่มีใครได้ล่วงรู้ถึงสิ่งนี้เลย   เขาทิ้งตรานั้นไปได้อย่างง่ายดาย ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาได้ละทิ้งประเทศนี้ไปแล้ว เขาอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก ถูกผูกมัดอยู่กับที่แห่งนี้ อัจฉริยะที่ไม่มีทีท่าว่าจะออกไปจากที่นี่ไม่ว่าจะมีอะไรที่ดูยุ่งยากน่ารำคาญก็ตาม แต่เพื่อจะกลับมาช่วยเพื่อน เพื่อที่จะกลับมาอยู่ข้าง ๆ เพื่อนรักของเขา ไม่มีใครล่วงรู้เลย ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ละทิ้งประเทศนี้   ชายคนนั้นพูดขึ้นมา... "พอได้แล้ว อย่ามาล้อพวกเราเล่นนะ ถ้าคิดจะต่อต้านล่ะก็......" ไลเนอร์พูดขัด และจ้องมองชายคนนั้นด้วยดวงตาสะลึมสะลือ "อา โทษที อย่างพวกนายคงไม่ไหวหรอกมั้ง" ชายคนนั้นทำหน้าประหลาดใจ "หา? ทำไมพวกเราจะไม่ไหว?" ไลเนอร์ทำหน้าตาซื่อบื้อ "เปล่า เอ่อ นั่นสินะ ปกติก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก ก็ฉันน่ะเกลียดคำพูดที่กระตุ้นแรงจูงใจนี่นา อย่าง จะพยายาม เข้มแข็งไว้สิ จัดการเลย อะไรแบบเนี้ย...... เอ๊ะ เอาจริงอะ------?  อย่างตอนที่ฉันกำลังพูดอยู่นี่ ถ้าพวกนายกรูเข้ามาก็มีโอกาสจะจับฉันได้อยู่นา......" "งะ งั้น ก็อย่าขัดขืน......" ไลเนอร์ส่ายหน้า "วันนี้ต่างจากตะกี้นิดหน่อย 'ฉันจะจัดการให้หมด!' ไงล่ะ เหตุผลก็คือ ถ้าไม่ทำแบบนี้ เดี๋ยวก็มีเรื่องยุ่งยากให้รำคาญอีก ดังนั้น ฉันเลยจะจัดการไง นี่แหละเหตุผล" พูดจบ เขาก็มองไปทางพระราชวังอีกครั้ง "ฉันที่ไม่เคยคิดจะทำอะไร ก็จะทำล่ะนะ! ไง เจ๋งใช่ไหมล่ะชิออน " เขาพูด แน่ล่ะว่าพวกทหารเวทไม่เข้าใจความหมายเหล่านั้นเลย "แกพูดเรื่องอะไร......" ไลเนอร์พูดขัดขึ้นมาว่า "เพราะงั้น ถึงบอกไงว่าพวกนายจับฉันไม่ได้หรอก ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?" คำพูดประโยคนี้ทำให้เหล่าทหารเวทมองหน้ากันเอง "มันเป็นใครวะ" "จะว่าไป ในสถานการณ์แบบนี้ทำไมมันถึงมั่นใจนักนะ” "รึว่า จะเป็นตัวอันตราย......"  จากคุณ : sakuranbo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:57:06

ความคิดเห็นที่ 5 ชายที่เป็นหัวหน้ากองพูดขึ้น "เงียบ! อย่าแตกตื่น! ขืนสับสนเพราะคำพูดไร้สาระของอาชญากรก็แย่สิ! ไอ้เด็กเมื่อวานซืนหน้าง่วงนี่ ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน...... " แต่แล้ว คำพูดของหัวหน้ากองก็ชะงักลง รู้สึกตัวอีกที เขาก็ลอยอยู่กลางอากาศเสียแล้ว เขาอยู่ในสภาพที่พูดอะไรไม่ได้ ไม่สิ ไม่ใช่แค่หัวหน้ากอง ทหารเวทห้านายที่อยู่ข้างหลังก็ด้วย พวกเขาโดนชกปลิวหายไปทีละคน     ในที่สุดเหล่าทหารเวทก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ไลเนอร์ชกน่ะเอง เขาชกและเตะออกไปด้วยความเร็วอันแทบไม่น่าเชื่อ ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เหล่าทหารเวทรู้ก็คือ หากนับหัวหน้ากองรวมไปด้วย คนที่ปลิวหายไปก็จะมีถึงหกคน เหตุการณ์กระทันหันเช่นนี้ทำให้เหล่าทหารเวทเปลี่ยนสีหน้า "มันเป็นใครน่ะ......" "ฆ่ามัน! ไอ้นี่มันตัวอันตราย......" ตอนนั้นเอง คนออกคำสั่งคนที่สองก็โดนไลเนอร์ทุบต้นคอจนสลบ กลุ่มคนระดับนี้ เพียงแค่ทำลายหอบัญชาการได้ ที่เหลือก็จัดการง่ายแล้ว "รองหัวหน้ากองโดนเล่นซะแล้ววววววว!" นั่นปะไร   มีรอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของไลเนอร์ เขาพุ่งเข้าไปในกองทหารเวท ตรงช่องว่างที่ทหารแตกตื่นเพราะเสียผู้บัญชาการ และทะลุไปอีกด้านเพื่อหนีไป ที่น่ากลัวก็คือ กองหลังยังมีคนที่มีตำแหน่งสูงรองลงมาอีก "อย่าแตกแถว! ศัตรู ศัตรูมีแค่คนเดียว! ถ้าเราร่ายเวทพร้อมกันล่ะก็......" ชายคนนั้นตะโกนและเริ่มวาดวงเวท ไลเนอร์หันกลับมา หลับตาครั้งหนึ่งก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อลืมตาขึ้น ก็มีดาวห้าแฉกปรากฏอยู่ในใจกลางดวงตาสีดำของเขา และเริ่มส่องแสง   ด้วยตานั้น ไลเนอร์เห็นวงเวทที่กำลังก่อตัวขี้นกลางอากาศ ในขณะนั้นเอง ตาของไรเนอร์ก็อ่านโครงสร้าง ระบบ อานุภาพของเวทที่กำลังร่ายได้จนหมด และเขาก็เริ่มร่ายเวทเพื่อจะลบล้างเวทนั้น มือร่ายรำไปในอากาศด้วยความเร็วที่เร็วกว่าชายคนนั้นหลายเท่า   "สิ่งที่ข้าค้นหาคือการรุกราน>>>ทำลาย"   ตอนนั้นเอง ก็มีควันสีดำพวงพุงออกมาจากวงเวทที่ไลเนอร์วาดเข้าปะทะกับวงเวทของชายผู้นั้น วงเวทนั่นได้เปลี่ยนรูปร่างคล้ายหน้าของปีศาจ ชายคนที่กำลังร่ายเวทอยู่ตกใจ "กะ เกิด เกิดอะไรขึ้น......" เหตุการณ์แบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ เมื่อกี้เขายังวาดวงเวทอยู่เลย แต่กลับถูกอ่านโครงสร้างเวทมนตร์ได้อย่างง่ายดาย แถมยังโดนลบล้างเวทและถูกแก้ขึ้นใหม่อีกด้วย   คนที่จะทำอย่างนั้นได้ คงจะมีแต่ปีศาจ......   ชายคนนั้นมองตาไรเนอร์ จ้องเข้าไปในใจกลางของนัยตา สิ่งที่อยู่ในนั้นคือดาวห้าแฉก สีหน้าเขาเริ่มหวาดผวา "อะ 'อัลฟ่า สติกม่า' !! ไอ้หมอนี่เป็นปีศาจ 'อัลฟ่า สติกม่า' !!" แค่คำพูดนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้กองทหารเวทแตกตื่นได้แล้ว จากคุณ : sakuranbo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:57:50

ความคิดเห็นที่ 6 'อัลฟ่า สติกม่า' คำนี้บ่งบอกถึงความรังเกียจ เกรงกลัว และขยะแขยง ดวงตาที่อ่านเวทมนตร์ได้ทุกรูปแบบ แต่ถ้าคลุ้มคลั่งขึ้นมา ก็จะทำลายสิ่งที่อยู่รอบตัว สิ่งสำคัญ ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้จนพังพินาศ เป็นดวงตาต้องสาปที่ฆ่าล้างบางได้อย่างเลือดเย็น มันคือสัญลักษณ์ของปีศาจบ้าคลั่ง   ตามคาด เหล่าทหารเวทจ้องมองดวงตาของไลเนอร์ และสั่นด้วยความกลัว "ปะ ปีศาจ" ไลเนอร์ยิ้มเศร้า ๆ "......ไม่เห็นจะต้องกลัวขนาดนั้นเลยนี่นา......แต่ ถ้ากลัวแล้วเลิกตามฉันมา ก็ช่วยกลัวให้มากกว่านี้หน่อยละกันนะ" ไลเนอร์พูดจบ เหล่าทหารเวทมากมายก็เริ่มหนีพลางร้องตะโกนว่าจะถูกปีศาจฆ่า "............" ไลเนอร์หน้าเศร้าเล็กน้อย เพียงเล็กน้อยเท่านั้น แล้วถอนหายใจออกมา จากนั้นก็สูดลมเข้าเต็มปอด ก่อนจะตะโกนว่า...... "......เอ ---- เอ่อ ย้ากกกกกกกก!! ถ้าไม่อยากโดนปีศาจ 'อัลฟ่า สติกม่า' ฆ่าตาย ก็จงหนีไปซ้าาาาาาาาาาา!" เขาตะโกนสุดเสียง คราวนี้ทหารเวทกว่าครึ่งเริ่มวิ่งหนีบ้าง ไลเนอร์มอง พลางคิดว่าถ้าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้คงใช้ 'อัลฟ่า สติกม่า' ไปนานแล้ว   ที่จริง ไลเนอร์ก็มีแผนของเขาอยู่ หลังจากโดนชิออนจับเข้าคุก แล้วเฟริสมาช่วย พวกทหารเวทก็จะตามมา ยังไงก็ต้องหนีเข้าไปในเมืองให้ได้ แต่จริง ๆ แล้ว จะสลัดพวกนี้ให้หลุดนั้นง่ายนิดเดียว ไม่สิ ถ้าหากว่าเขากับเฟริสช่วยกันไล่ มันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ที่วิ่งกันจนมาถึงที่นี่ เพื่ออะไรล่ะ? เพราะทหารพวกนี้เชื่อมั่นว่าตัวเองจะต้องชนะจึงไล่ตามมา พอมาถึงในเมืองก็จะคลาดสายตาจากพวกเขา  แล้วจะพยายามหา โดยยังคิดว่าตัวเองจะชนะ จึงไม่เรียกกองสนับสนุน กว่าพวกที่มีฝีมือในระดับสูงกว่าจะมาสมทบก็สายไปเสียแล้ว นี่คือแผนที่วางเอาไว้ แต่เรื่องก็จบลงโดยที่แผนทั้งหมดล้มเหลว เป็นความผิดยัยนั่น เป็นความผิดของยัยเฟริสงี่เง่า เป็นความผิดของยัยผู้หญิงที่ชอบดังโงะจนขึ้นสมองแถมยังชอบทำตามใจตัวเองโดยไม่สนคนอื่นอีกด้วย กลายเป็นว่าต้องสู้กับพวกทหารเวท เจ้าพวกนี้ ความจริงก็ไม่ได้อ่อนแอ ถ้าสู้กัน ไลเนอร์ก็คงต้องเอาจริงสักหน่อย ถ้าเป็นอย่างที่วางแผนไว้ ก็คงไม่มีใครบาดเจ็บ   หลังจากที่ออกนอกประเทศนี้ไปแล้ว ไลเนอร์จะพยายามหลีกเลี่ยงการทำร้ายพวกพ้องเท่าที่จะเป็นไปได้   "โธ่ ชกไปซะแล้วสินะ......" ที่ไลเนอร์กลัว ก็คือพวกทหารเวทจะเรียกกองสนับสนุนมา ดีไม่ดีอาจจะโดนนักลอบสังหารที่แข็งแกร่งจู่โจมก็ได้ จนกว่าจะเตรียมพร้อมออกเดินทางจากประเทศนี้ เขาอยากซื้อเวลาอีกสักนิด   "เอาเถอะ ช่วยไม่ได้......เผลอชกซะแล้ว......" ไลเนอร์พูดและจับทหารเวทที่กำลังจะหนีไว้หนึ่งคน ชายคนนั้นกลัวชนิดที่ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน "ไอ้ปีศาจ......ปล่อยนะ......" "จะกลัวไปถึงไหนเนี่ย......" "โดนฆ่า......โดนปีศาจฆ่าแน่" เสียงกรีดร้องนี้ ทำให้ไลเนอร์หน้าบอกบุญไม่รับ   ปีศาจ   เป็นคำที่โดนเรียกมาตลอด   ปีศาจ ปีศาจ ปีศาจ   โดนเรียกอย่างนี้มาตลอด มันเจ็บปวดมาก จนสุดท้าย เขาก็เลิกหวังในทุก ๆ สิ่ง และเลิกปฏิสัมพันธ์กับผู้คน เพราะตัวเองแปดเปื้อน จึงไม่มีสิทธิ์จะรักใคร เพราะตัวเองถูกสาป จึงไม่มีสิทธิ์จะอยู่เคียงข้างใคร เลิกคิด เลิกหวัง ล้มเลิกในทุกสิ่งทุกอย่าง......และนับแต่นั้นมา ทุก ๆ ที่ ก็เป็นสถานที่ที่แสนสบาย   ที่ที่ตัวเองไม่ต้องเจ็บปวด ก็จะไม่มีใครต้องเจ็บปวด ที่ที่ไม่ต้องพยายามอะไร ก็จะได้ไม่ต้องหักหลังความหวังของใคร ที่ตรงนั้นทั้งมืด ทั้งเปล่าเปลี่ยว แต่เป็นสถานที่ที่แสนสุขสบาย จากคุณ : sakuranbo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:58:52

ความคิดเห็นที่ 7 ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีคนดันทุรังดึงไลเนอร์ออกมาจากความมืดมิดนั้น ชิออนนั่นเอง ตั้งแต่เจอหมอนั่น แล้วก็เจอเฟริส พอได้ทำเรื่องไร้สาระกับเจ้าพวกนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ถึงโดนเรียกว่าปีศาจ ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร พอได้หัวเราะเหมือนคนบ้า ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่หัวใจได้ถูกเปิดออก กลายเป็นว่าทนการอยู่คนเดียวไม่ได้ไปซะแล้ว   ทั้ง ๆ  อย่างนั้น ชิออนก็บอกให้ไลเนอร์กลับไปอยู่ตรงนั้น ตัวเองพูดจาซะใหญ่โตว่าให้ตามมาแท้ ๆ แต่ดันร้องไห้โดยไม่เคยเล่าอะไรให้ฟัง และกำลังโอบอุ้มอะไรบางอย่างอยู่ เอาแต่ขอโทษอยู่ได้ แบบนี้น่ะ มันผิดไม่ใช่เหรอ แบบนี้น่ะ มันรู้สึกรับผิดชอบมากเกินไปแล้วมั้ง ไลเนอร์คิด   "เฮ้ย นายน่ะ ฝากไปบอกชิออนหน่อยสิ คงวานได้สินะ" "ถะ ถูกฆ่า......" "หุบปากน่า" พอไลเนอร์อุดปากชายคนนั้น เขาก็ทำหน้าสะอึกสะอื้น   ไลเนอร์ยิ้ม "ฟังนะ ฉันจะไม่ฆ่านาย แค่ช่วยฝากไปบอกชิออน.....กษัตริย์ของประเทศนี้สักหน่อยน่ะ" ไลเนอร์พูดจบ ชายคนนั้นก็จ้องมาที่เขา "แก อาชญากรอย่างแกน่ะ ฝ่าบาทไม่......" ไลเนอร์พูดขัดขึ้นมา "ฟังหน่อยน่า หมอนั่นน่ะเป็นพวกคิดมาก คิดนู่นคิดนี่อยู่ตลอดแหละ ไม่สิ ไม่ต้องฟังเรื่องนี้ก็ได้ ฉันแค่อยากจะฝากบอกอะไรก่อนที่จะออกจากที่นี่เท่านั้นเอง แต่ก็ตามใจหมอนั่นแหละนะ" "ใครจะไปรับฝากเรื่องของแกไอ้ปีศา......" "อืม จะด่าก็ได้ไม่เป็นไร แต่ฝากไปบอกด้วยล่ะ เออ งั้นฝากไปบอกเจ้าบ้าชิออนแบบนี้หน่อยนะ ฉัน............"   หลังจากไลเนอร์ขอร้องเสร็จ เขาก็ปล่อยตัวชายคนนั้น ชายคนนั้นจ้องมาทางเขา "ฉันไม่เอาเรื่องไร้สาระของอาชญากรไปทูลฝ่าบาทหรอกเว้ย!" ชายคนนั้นตะโกน แต่ก็เอาเถอะ ถึงจะบอกหรือไม่บอก ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ไลเนอร์ห่อไหล่แล้วยิ้ม "น่า ฝากหน่อยนะ" "หุบปาก ไอ้ปีศาจ......" "คร้าบ ๆ ไปได้แล้ว พวกของนายหนีไปเกือบหมดแล้วนะ" "..........." ถึงอย่างนั้นชายคนนั้นก็ยังจ้องไลเนอร์ก่อนจะออกวิ่งไป   ไลเนอร์มองหลังชายผู้นั้นอยู่สักพักแล้วหมุนข้อเท้ากลับ "อ่า แบบนี้เดี๋ยวก็คงจะมีพวกที่เก่งกว่าตามมาล่ะมั้ง......ไปเตรียมตัวออกจากที่นี่ดีกว่า......" เขาพูดและเริ่มออกเดินบ้าง อย่างแรกก็คือ ไปที่เดิมที่นัดกับเฟริสไว้ "............" คิดถึงตรงนี้แล้ว ไลเนอร์ก็หยุดเดิน "แล้ว ไอ้ที่เดิมที่ว่าเนี่ย มันที่ไหนล่ะ......?" เขาทำคอตกอย่างละเหี่ยใจ   จบครึ่งบทที่1 บทที่1ครึ่งหลัง...เร็ว ๆ นี้ (มั้ง)   จากคุณ : sakuranbo เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:01:35

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าท่านไม่หมดแรงไปซะก่อนก็ดี ขนาดแค่อ่านเล่มธรรมดาแค่จบเล่ม 2 (ด้วยความสามารถทางภาษาที่ดีไม่พอ) ผมก็หมดแรงแล้ว จากคุณ : wo-jiao เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:21:36

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นกำลังใจให้ครับ เรื่องนี้ดูแล้วค้างคาสุดๆ หวังว่าครึ่งหลังจะมาเร็วๆ นะครับ :) จากคุณ : jumzz เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:26:52

ความคิดเห็นที่ 10 อนาจใจกับมารยาหญิงของเฟริสจริงๆ จากคุณ : Bluesardeen เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:36:25

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นชัดๆว่าแกล้งทำน่ะนะแต่สำหรับเฟรีสแค่นั้นก็คงถือว่าดีมากแล้วละ ขอบคุณมากครับคุณ sakuranbo คิดมาตลอดเลยแฮะว่าคงไม่มีทางรู้เรื่องต่อแล้วเพราะไม่มีอนิเมทำต่อแน่ๆ มีรายละเอียดมากกว่าที่คิดเยอะเลย ในอนิเมจบแบบวิ่งหนีออกไปรวดเดียวเลย จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:50:32

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากครับสำหรับความพยายาม เป็นกำลังใจให้นะครับ จากคุณ : l (linkage) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 21:21:02

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนเมะ จบ นั่งบ่นกับเพื่อน ทำไมไม่ทำต่ออีกตอน เพราะอยากเห็นเฟรีสพูดแบบนี้แหละ - -' จากคุณ : เทียนหลง เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 21:23:40

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะท่าน sakuranbo ดีใจจังเลยที่มีคนมาแปลเรื่องนี้ให้ได้อ่าน ดูอนิเมแล้วอยากดูภาคต่อใจแทบขาด อยากอ่านนิยายแต่สกิลภาษาแย่เกิน รอให้มีใครแปลก็ยากจนไม่รู้จะหวังกับอะไรดี ดังนั้นเราจะเป็นกำลังใจให้ท่าน sakuranbo ต่อไปเรื่อยๆกับการแปลเรื่องนี้นะคะ.....ชอบชิออน ชอบเฟริส ชอบไลเนอร์ ชอบทุกคนเลย >.< จากคุณ : koyuki (kochan) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 21:54:28

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าเรื่องนี้ไม่มีเฟริสสักคนจะเป็นยังไงนะ อืม เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่ง....... จริง ๆ เพิ่งรู้ตัวว่าโดนหลอกให้อ่านมหากาพย์ //หัวเราะเสียงหลง จากคุณ : Kaya I เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 22:07:44

ความคิดเห็นที่ 16 เยี่ยมๆ  เริ่มมีการเเปลนิยายมาลงกันเเล้วสินะ ดีจริงๆ จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 00:50:35

ความคิดเห็นที่ 17 เฟรีสมามุกบอกรักหน้าตายเกือบคล้อยตามแล้วสิ กว่าคุณเธอจะยอมรับว่าตัวเองชอบน่าจะอีกนานเลยหนิ จากคุณ : ลูกตาแก้ว เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 02:26:39

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณค่ะ ^^ จะรออ่านตอนต่อไปค่า จากคุณ : สายลมบนผืนทราย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 02:31:21

ความคิดเห็นที่ 19 อ้ายยย เฟริสโมเอ้^^ ขอบคุณนะครับที่แปลมาให้ติดตาม จะรออ่านต่อพาทหน้านะครับ จากคุณ : คุณชายต่างดาว เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 21:12:20

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณมากค่ะ  แปลบทเถียงกันได้ฮาจริงๆ 555 จากคุณ : เขียนบน iPhone (charot) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 01:39:03