PANTIP.COM : A11670335 [Sample Spoiler] World Embryo ตอนที่ 72 - งานนี้ปวดตับยกกำลังสองแน่ๆ... [การ์ตูน]

ความคิดเห็นที่ 2

และเนื่องจากช่วงนี้ผมค่อนข้างมีงานอื่นรัดตัว อาจไม่มีเวลามาเขียนสรุปเนื้อเรื่องของตอนนี้แบบเต็มๆ อย่างที่เคยทำมาทุกเดือนก็ได้ ดังนั้น ขอลงเรื่องย่อๆ ไว้ ณ ที่นี้เพื่อให้ทุกท่านที่ตามอ่านอยู่ได้ทราบคร่าวๆ ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างนะครับ

- เปิดตอนมาที่ฉากย้อนอดีตของริคุ (มีบอกถึงที่มาของปม "เด็กเลี้ยงแกะ" ของบักริคุอย่างละเอียดด้วยว่าพัฒนามาจากจุดไหนของชีวิต)

- ตัดฉากกลับมาปัจจุบัน เนเน่โผเข้ากอดริคุอย่างดีใจด้วยท่าทางร่าเริงเหมือนสมัยยังเป็นเนเน่คนเดิมตอนยังอยู่กับริคุ

- ยังไม่ทันที่ริคุจะถามอะไร เนเน่ก็เปลี่ยนจากกอดเฉยๆ มาขึ้นคร่อมบนตัวริคุ แล้วก้มลงจูบริคุ (เฟรนช์คิสซะด้วยเว้ยเฮ้ย!!) ด้วยแววตาหวานเยิ้มพร้อมบอกว่าให้มาด้วยกันเถอะ

- บักริคุรู้ชัดแล้วว่าเนเน่คือตัวการที่ไล่ฆ่าผู้ใช้จิงกิชิงแก่นจิงกิแน่ๆ ก็ปฏิเสธไม่ยอมไปกับเนเน่ และดุว่าเนเน่เรื่องที่เนเน่ฆ่าคนขโมยแก่นจิงกิมาอย่างรุนแรง

- เนเน่โดนริคุดุแรงๆ เข้าก็ร้องไห้ ลุกขึ้นมาทำท่าเหมือนกำลังคุยกับใครบางคนว่า "ทำไงดี ปาป้าไม่ยอมมาด้วย"

- ตอนนั้นเอง อยู่ๆ บุคลิกของเนเน่ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นอีกบุคลิกหนึ่งที่มีท่วงท่าเยือกเย็นสง่างามราวกับนางพญา

- เนเน่บุคลิกใหม่แสดงพลัง เชื่อมต่อตนเองเข้ากับเครื่องมือสื่อสารอิเล็คทรอนิกส์ (ทีวี วิทยุ มือถือ คอมพิวเตอร์ ฯลฯ) ทั่วทั้งโลก ทำให้คนธรรมดามองเห็นเคจ (ซึ่งปกติจะมีแต่ผู้ใช้จิงกิเท่านั้นที่มองเห็น) เรียกกองทัพคังชุจำนวนมหาศาลมารวมตัวกัน

- จากนั้นก็เรียก "โลงศพ" หรือ "เอมบริโอ" ออกมาเหนือน่านฟ้าโตเกียว แล้วแสดงพลังฉายภาพนั้นให้ทั้งโลกเห็นกันจะๆ

- เนเน่บุคลิกใหม่ประกาศต่อหน้ามนุษย์ทุกคนในโลกว่า "นับจากวันนี้ไปอีก 1 เดือน เอมบริโอจะสมบูรณ์ และเมื่อใดที่เอมบริโออยู่ในสภาพสมบูรณ์ มนุษย์ทุกคนบนโลกนี้ก็จะ 'กลายเป็นคังชุ' กันหมด"

- ริคุได้ยินเนเน่ประกาศดังนั้นก็ถึงกับตาเหลือก ร้องบอกให้เนเน่หยุดทำบ้าๆ แบบนั้นซะที

- แต่อยู่ๆ เนเน่ก็หันมาพูดกับริคุด้วยน้ำเสียงกับสำเนียงคุ้นเคยว่า "ริตจัง"

- และบอกต่อว่า "ชั้นจะทำลายคำสาป (คำโกหก) ที่เกาะกุมโลกใบนี้เอง"

- ว่าจบก็แสดงพลังอีกรอบ แพร่เชื้อคังชุผ่านเครื่องมือสื่อสารอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดในโตเกียว เปลี่ยนทุกคนที่อยู่ต่อหน้าเครื่องมือเหล่านั้นให้กลายเป็นคังชุไปในทันที

- โตเกียวกลายสภาพเป็นเหมือนแร็คคูนซิตี้ในพริบตา

- ริคุได้ยินทั้งเสียงคำรามของคังชุและเสียงกรีดร้องของผู้คนที่กำลังถูกฆ่าอยู่เบื้องล่างก็ทนไม่ไหว ร้องบอกเนเน่ที่บุคลิกเปลี่ยนไปว่า "ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ล่ะ!! เนเน่...ไม่สิ...พี่อามาเนะ!!"

- "อามาเนะ" หันกลับมามองริคุด้วยรอยยิ้มอันแสนเศร้า เป็นอันจบตอนนี้

เล่นเอาเหวอแตกไปเลยว่า "อ.โมริยามะกะจะเล่นมุกเดียวกับ Guilty Crown รึไงวะครับ!!!" อยู่ๆ ให้อามาเนะกลายมาเป็นว่าที่บอสใหญ่เอาดื้อๆ แบบนี้ อยากเห็นเหมือนกันว่าอ.แกจะผูกเรื่องยังไงให้อามาเนะที่ตอนแรก (ในช่วงเล่ม 4) พยายามกันริคุออกจากเรื่องของคังชุกับเรื่องของเอมบริโอถึงขนาดนั้นให้กลับมาเป็นคนวางแผนให้ริคุเลี้ยงเนเน่จนกลายมาเป็นร่างให้ตัวเองได้แบบนี้ แถมยังวางแผนจะเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นคังชุกันทั้งโลกอีก

เดาว่างานนี้น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวช่วงที่อามาเนะเกี่ยวข้องกับเรื่องคังชุ เรื่องเอมบริโอ รวมทั้งน่าจะเกี่ยวกับเหตการณ์ "ไฟไหม้โรงพยาบาลคาซามะ" ที่อ.โมริยามะแกยังกั๊กไว้แน่ๆ (และคงมีแนวโน้มจะได้เห็นเรื่องช่วงนั้นในเร็วๆ นี้ละ)

สุดท้ายนี้ก็หวังว่าจะได้มีโอกาสกลับมาเขียนเนื้อเรื่องตอนนี้แบบละเอียดอีกทีนะครับ

ปล. - ลองใช้โปรแกรมทำการ์ด Magic: the Gathering ทำการ์ดที่สื่อถึงตอนนี้ออกมาเล่นๆ นิดหน่อยครับ ^^;;;
แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 55 11:06:44
แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 55 02:37:38

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 02:37:17

ความคิดเห็นที่ 19

เพิ่มเติมเกี่ยวกับที่มาของปม "เด็กเลี้ยงแกะ" ในตัวริคุแบบละเอียดในตอนนี้นิดหน่อยนะครับ เพราะเห็นว่ามีรายละเอียดสำคัญบางอย่างเกี่ยวกับทั้งตัวริคุกับอามาเนะที่ทุกท่านน่าจะได้เห็นกัน

ไปชมกันแบบละเอียดได้เลยครับ

===============================

เปิดตอนมายังอดีตของริคุสมัยที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ เนื่องจากแม่ของริคุมักป่วยจนต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลอยู่เสมอ ซ้ำริคุในวัยเด็กยังเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู พวกผู้ใหญ่จึงมักแสดงความเวทนาริคุถึงเรื่องอาการป่วยของแม่อยู่เสมอ

แต่ริคุนั้นเกลียดกิริยาเวทนาของผู้ใหญ่พวกนั้นนัก เกลียดกิริยาหรี่ตาขมวดคิ้วราวกับจะแสดงความเห็นใจต่อตัวเขา เกลียดสายตาที่มองมาราวกับสมเพชในโชคชะตาอันเลวร้ายของเขา และเพราะไม่ต้องการเห็นสายตาพวกนั้นอีก ดังนั้น เมื่อใครมาพูดกับริคุด้วยสีหน้าแบบนั้นด้วยกิริยาเช่นนั้น ริคุก็จะบังคับตนเองให้พูดออกไปด้วยกิริยาเรียบเฉยที่สุดว่า "ผมไม่เป็นไรหรอกครับ" ซึ่งทุกครั้งที่เขาตอบไปแบบนั้น พวกผู้ใหญ่รวมถึงใครต่อใครที่เข้ามาพูดกับเขาก็จะเลิกทำสีหน้าแสดงความเวทนาไปเอง หลายคนยังเอ่ยปากชมริคุด้วยซ้ำว่ายังเด็กอยู่แท้ๆ แต่เข้มแข็งเหลือเกิน

เมื่อได้รู้ว่าคำโกหกแบบนี้ได้ผลชะงัดนักในการสลายสีหน้าสมเพชเวทนาของทุกคนรอบกาย ริคุก็เริ่มใช้วิธีนั้นโกหกคนอื่นเรื่อยมาเพื่อจะได้ไม่ต้องเป็นเป้าสายตาแสดงความเวทนาที่ตนเองแสนจะชิงชังอีก

ทว่า กลับไม่มีผู้ใดล่วงรู้แม้แต่น้อย ว่าที่ซ่อนลงไปลึกๆ ในใจของริคุ...ภายใต้หน้ากากของเด็กน้อยน่ารักผู้เข้มแข็งแม้มารดาจะป่วยกระเสาะกระแสะด้วยโรคร้าย...คือความอ้างว้างและความเหงาอันลึกล้ำที่รอใครสักคนมาเติมเต็มแทนมารดาที่ไม่อาจเติมเต็มได้ และบิดาที่ไม่เคยอยู่ช่วยเติมเต็มให้

ริคุเก็บกักความเหงาอันแสนสาหัสไว้กับตัวเช่นนั้นเรื่อยมา จนกระทั่งถึงวันที่ผู้เป็นบิดาพาเขาไปฝากไว้ให้ครอบครัวของอาจารย์ช่วยเลี้ยงในช่วงฤดูร้อน และได้พบกับ "อามาเนะ" ลูกสาวคนเล็กของอาจารย์ซึ่งอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาพอดี ในระหว่างที่ต้องอยู่ที่นั่น ครอบครัวของอาจารย์ทุกคนรวมทั้งอามาเนะต่างพยายามทำให้ริคุรู้สึกสนุกอย่างเต็มที่ แต่ริคุก็แทบไม่เคยแสดงอารมณ์สนุกอย่างจริงใจให้เห็นเลย จนสุดท้ายอามาเนะก็อดไม่ได้ และออกปากถามริคุในวันหนึ่งว่าที่ไม่รู้สึกสนุกเวลาอยู่ที่นี่ก็เพราะห่วงแม่เหรอ ริคุเห็นอามาเนะถามด้วยคำถามแบบเดียวกับพวกผู้ใหญ่ที่ชอบแสดงกิริยาเวทนาชอบถามดังนั้นก็ไม่พอใจ และแกล้งโกหกส่งๆ ไปอย่างเคยว่า "ผมไม่เป็นไรหรอกน่า" หวังจะใช้คำโกหกนั้นไล่อีกฝ่ายไปให้ห่างๆ ตัวเอง

หากแทนที่จะเลิกทำท่าสงสารหรือเห็นใจอย่างที่เขาเกลียดแล้วแยกจากไปอย่างที่พวกผู้ใหญ่คนอื่นทำกัน อามาเนะกลับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สีหน้ายิ่งแสดงความสงสารมากกว่าเดิมแล้วบอกริคุว่า "อย่าโกหกแบบนั้นสิ"

คำพูดจี้ใจดำของอามาเนะทำเอาริคุถึงกับฉุนขาด ตวาดใส่อามาเนะว่าก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร แล้ววิ่งหนีหายเข้าไปในป่าข้างบ้านด้วยความโมโหที่ถูกอีกฝ่ายแทงเข้าที่เจ็บจังๆ

วิ่งไปวิ่งมาด้วยความโมโหปนเจ็บใจได้แค่พักเดียว ริคุซึ่งไม่รู้ทางแถบนั้นเลยเพราะเพิ่งมาอยู่แค่ไม่กี่วันก็หลงป่าหาทางกลับบ้านไม่ได้ มิหนำซ้ำยังซวยขนาดเจอฝนตกเข้าอีก ริคุไม่รู้จะกลับบ้านยังไง ก็ได้แต่ไปหลบฝนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง ซึ่งไม่ได้ช่วยบังฝนอะไรเท่าไหร่เลย

นั่งตากฝนจนตัวเปียกอยู่ใต้ต้นไม้ได้ครู่ใหญ่ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กๆ เสียงหนึ่งดังอยู่ข้างหน้า ริคุเงยหน้าขึ้นมอง พบกับร่างของอามาเนะยืนหายใจหอบอยู่ตรงหน้าเขา ทั้งร่างของเด็กหญิงเปียกฝนมะล่อกมะแล่กไปหมดพอๆ กับตัวเขาไม่มีผิด อันเป็นสิ่งบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายวิ่งตามหาเขาท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำมานานแล้ว

เจอหน้ากันเสร็จ อามาเนะก็คว้ามือริคุพาวิ่งไปยังสถานที่หนึ่งดูคล้ายสถานที่ทิ้งขยะในป่า มีทั้งรถยนต์เก่าๆ ตัวถังเขรอะสนิม ตู้เย็นที่พังแล้ว ยางรถยนต์ตั้งซ้อนกันเป็นชั้นๆ กองตรงโน้นตรงนี้อยู่เต็มไปหมด อามาเนะพาริคุเข้าไปยัง "บ้านลับ" ของตนเอง ซึ่งเป็นรถบรรทุกขนาดเล็กที่ใช้งานไม่ได้แล้วในที่ทิ้งขยะนั้น ภายนอกดูเก่าคร่ำคร่า แต่ภายในกลับตกแต่งอย่างสวยงามสะอาดสะอ้าน มีทั้งเบาะรองนั่ง ผ้าขนหนู กระติกน้ำร้อน และสิ่งอำนวยความสะดวกอีกมากมายเท่าที่พื้นที่แคบๆ ในห้องคนขับด้านหน้าจะใส่ลงไปได้ เข้าไปในบ้านลับเสร็จ อามาเนะก็จัดแจงถอดเสื้อผ้าที่เปียกมะล่อกมะแล่กของตนออกจนหมด แล้วหันไปบอกให้ริคุทำตาม เล่นเอาริคุถึงกับหน้าแดงแจ๋ส่ายหัวยิกๆ บอกว่าไม่เป็นไร แต่ลงเอยก็โดนอามาเนะจับแก้ผ้าทั้งตัวเอาชุดมาตากจนได้

ทั้งคู่หลบฝนตากเสื้ออยู่ในรถบรรทุกนั้นจนดึก ฝนถึงค่อยหยุดตก เมฆบนฟ้าค่อยๆ เริ่มกระจายตัวออก เผยให้เห็นท้องฟ้าในคืนเดือนมืดอันไร้จันทร์แต่พราวด้วยแสงดาวนับพัน เห็นดังนั้น อามาเนะก็ชวนริคุขึ้นไปนั่งดูดาวบนหลังคารถบรรทุกด้วยกัน ฝ่ายริคุแม้จะขัดเขินอยู่บ้างในทีแรก แต่ก็ยอมขึ้นไปนั่งด้วยแต่โดยดี ทั้งคู่เงยหน้าดูดาวบนท้องฟ้าด้วยกัน ต่างพูดคุยกันถึงเรื่องดวงดาวในหน้าร้อนกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะริคุนั้นแทบจะลืมความขุ่นข้องหมองใจตลอดเวลาที่ถูกพ่อเอาตัวมาฝากไว้ที่นี่จนสิ้น

ครั้นเห็นว่าริคุเริ่มผ่อนคลายมากพอจะพูดจากันได้รู้เรื่องแล้ว อามาเนะก็บอกกับริคุว่า ที่ริคุเคยบอกว่า "ผมไม่เป็นไรหรอก" น่ะ อย่าไปพูดต่อหน้าคุณแม่ของริคุจะดีกว่านะ ขืนพูดให้ได้ยินละก็มีหวังคุณแม่ทั้งเหงาทั้งเสียใจจนร้องไห้แน่ๆ

"คำว่า 'ไม่เป็นไรหรอก' น่ะ มันฟังดูขี้โกงสุดๆ เลยรู้มั้ย! เพราะยิ่งพูดแบบนั้น ก็กลับจะยิ่งทำให้ห่วงยิ่งกว่าเดิมน่ะสิ!!"

ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น ความรู้สึกบางอย่างก็แผ่ซ่านเอิบอาบไปทั่วร่างของริคุ ความรู้สึกที่เขาไม่เคยรู้สึกยามอยู่ใกล้ผู้ใดเลย...เว้นไว้แต่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

...เพราะเราโกหก...เธอคนนี้ถึงได้ตามหาเราจนเจอ... นั่นคือสิ่งที่ริคุในวัยเด็กคิดขึ้นมาได้ในตอนนั้น

-----------------------------------------------

ฉากตัดอีกครั้ง มายังงานศพของแม่ริคุในช่วงเวลาถัดมา ตัวเรื่องฉายให้เห็นบรรยากาศเคร่งขรึมในงานศพ ฉายให้เห็นภาพริคุกับพ่อในชุดดำนั่งรอรับบรรดาแขกที่สวมชุดดำเช่นกันมาคารวะศพก่อนหันมาแสดงความเสียใจกับญาติผู้เสียชีวิตแล้วจึงผละไปอย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงพูดคุยถึงผู้ตายและญาติผู้ตายแว่วๆ จากระยะไกลเท่านั้น

ล้วนเป็นน้ำเสียงแสดงความเวทนาซึ่งริคุไม่ปรารถนาจะได้ยินแม้แต่น้อย...

อามาเนะกับชิซึรุมาร่วมงานศพของแม่ริคุด้วย โดยทันทีที่ได้เจอหน้าริคุ อามาเนะก็ถามขึ้นทันใดว่า "เป็นอะไรรึเปล่า?"

ได้ยินอีกฝ่ายถามดังนั้น ริคุก็หันมาตอบด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ แต่แววตาเฉยชาราวกับหุ่นกระบอกว่า "ผมไม่เป็นไรหรอก"

ทันทีที่ได้ยินริคุพูดแบบนั้น อามาเนะก็ร้องไห้ โผเข้าไปกอดริคุที่ยืนนิ่งไว้แน่น

"โกหก! ไม่เป็นไรที่ไหนกัน!" เด็กหญิงละล่ำละลักอยู่ที่ข้างหูของเด็กชาย สองแขนกระชับแน่นกับบ่าเล็กๆ นั้นเข้าไปอีก "ชั้นจะอยู่กับเธอ จะอยู่เคียงข้างเธอเอง! ดังนั้น...ดังนั้นอย่าพูดแบบนั้นอีกนะ..."

น้ำเสียงละล่ำละลักกับกิริยาร้องไห้จนตัวโยนของเด็กหญิงคล้ายประกายแสงและเสียงคำรามของสายฟ้า ฟาดเปรี้ยงท่ามกลางอนุสติของริคุที่มึนชาเพราะการจากไปของมารดาจนจนแทบไร้การตอบสนองใดๆ

แล้วทันใดนั้น น้ำตาอุ่นๆ ก็ค่อยๆ รื้นขึ้นเต็มขอบตาอันเฉยชาว่างเปล่าของเด็กชาย น้ำตาที่เขาไม่เคยปล่อยให้ไหลออกมาต่อหน้าใครเลยในงานศพของมารดา

เด็กชายหลับตาลงแน่น ขณะที่ปล่อยให้ห้วงความคิดทั้งหลายล่องลอยจากร่างไปไกลแสนไกล

...ใช่จริงๆ...

...เพราะเราโกหก...เธอคนนี้ถึงได้มาอยู่เคียงข้างเรา...

...นับแต่วันนั้นเราถึงได้รู้...ว่ามีบางอย่างที่หากอยากได้มา...ก็ต้องโกหกเท่านั้น...

===================================

จบฉากย้อนอดีตว่าด้วยปม "เด็กเลี้ยงแกะ" ของบักริคุเท่านี้ครับ (ส่วนฉากต่อจากนี้อีกกว่าค่อนตอนขอติดไว้ก่อนนะครับ ไม่รู้จะเขียนเสร็จเมื่อไหร่เหมือนกัน แต่คงไม่ใช่เร็วๆ นี้แน่)

เป็นฉากที่สื่อถึงจิตใจของริคุในวัยเด็กกับความสัมพันธ์แรกเริ่มระหว่างริคุกับอามาเนะได้ชัดเจนมากตอนหนึ่งเลยแฮะ ว่าตัวอามาเนะนั้นเป็นคนนิสัยอย่างไร ทำไมริคุถึงได้มอบกายถวายชีวิตให้กับอามาเนะถึงขนาดนั้น

จากคุณ : Drake

เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 18:41:13