 |
ดูเหมือน อารารากิคุงจะได้รับการปลุกแบบถึงเนื้อถึงตัวแบบกระชากลงจากเตียงในทุกๆเช้าจากคาเรนจังและสึกิฮิจัง น้องสาวของเขา
ไม่ว่าจะในวันธรรมดา วันสุดสัปดาห์ หรือวันหยุดราชการ
จากคำพูดของอารารากิคุงดูเหมือนเขาจะรำคาญเหมือนกับว่าการปลุกแบบนั้นมันรบกวนเขามาก
แต่ในสายตาของฉัน ดูยังไงก็เป็นแค่ "พี่น้องที่สนิทสนมกันดี" เท่านั้น
ว่ากันจริงๆแล้วฉันรู้สึกอิจฉา
จริงๆนะ จริงๆ
จะมีพี่ชายซักกี่คนในโลกนี้ที่ได้รับการปลุกแบบถึงตัวแบบนั้น หรือที่จริงฉัน
ควรพูดว่า อิจฉาคาเรนจังและสึกิฮิจัง ที่ได้เห็นใบหน้าตอนหลับของอารารากิคุงทุกเช้า
แหมก็มันน่าอิจฉาจริงๆนี่นา
จริงๆนะ จริงๆ
ส่วนเรื่องที่ฉัน ฮาเนคาวะ สึบาสะ ตื่นขึ้นมาทุกเช้าแบบไหนนั้น ก็เหมือนกับที่ อารารากิคุง ถูกน้องสาวปลุกให้ตื่น
ฉันก็ถูกรุมบ้าปลุกให้ตื่นเหมือนกัน
รุมบ้าไม่ใช่ชื่อแมวที่บ้านฮาเนคาวะเลี้ยงไว้ ไม่ใช่น้องสาวชื่อประหลาดๆอย่าง ฮาเนคาวะ รุมบ้า
แต่รุมบ้าเป็นชื่อของ หุ่นยนต์ทำความสะอาดอัตโนมัติ
เรียกให้ถูกต้องตามรุ่นก็ต้องเรียกว่า รุมบ้า 577
ทุกเช้าเวลาหกนาฬิกา
รุมบ้าที่ถูกตั้งเวลาให้ทำงานอัติโนมัติจะวิ่งตรงเข้ามาสะกิดที่หัวฉัน จนฉันตื่นขึ้นมา
อย่างสดชื่นเบาสบาย
แต่อันที่จริง ฟังก์ชั่นทำความสะอาดของรุมบ้าจะส่งเสียงดังมากเวลามันทำงาน
จนแค่มันวิ่งเข้ามาใกล้ฉันก็ต้องตื่นขึ้นมาซะก่อนแล้ว
แต่ฉันก็ยังคงนอนหลับมารอให้มันสะกิด "กึก" ที่หัวเบาๆ
บางทีฉันอาจจะหลงไหล "ความรู้สึกดีๆเวลาที่มีใครซักคนมาปลุก" ก็ได้
ถ้าพูดแบบคีตศิลป์ก็คือ ความรู้สึกแบบ เจ้าหญิงนิทรา
แต่จะกับหุ่นยนต์ควรจะเรียกแบบนั้นไม่ได้หรือเปล่านี่..... ก็คงไม่ล่ะนะ
ไม่ไหวเลยฉันนี่ เจ้าหญิงนิทราเนี่ยนะ
หากมองจากมุมมองของรุมบ้า ฉันก็เป็นแค่ของที่มาอยู่เกะกะขวางการทำความสะอาดพื้นเท่านั้นเอง
ใช่ ฉันนอนอยู่ที่ระเบียง
ฉันกางฟูกนอนอยู่ตรงระเบียงทางเดินชั้นสองของบ้านเดี่ยวสองชั้น
สำหรับฉันแล้วมันเป็นเรื่องปกติธรรมดามากๆ แต่สำหรับคนอื่นเหมือนจะไม่ใช่
เคยเอาเรื่องนี้ไปคุยให้เพื่อนฟังโดยที่ไม่รู้ ฉันถึงกับต้องเสียเพื่อนไปคนหนึ่ง
ตั้งแต่นั้นมาฉันจึงไม่ค่อยพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังนัก
แต่ถึงอย่างนั้นจนป่านนี้แล้ว
ฉันก็ไม่ได้อยากมีห้องนอนเป็นสัดเป็นส่วนของตัวเองหรอก
มันเป็นอย่างที่ควรจะเป็น
ไม่อยากให้เรื่องที่เป็นอยู่อย่างควรจะเป็นต้องเปลี่ยนแปลงไป
ไม่เคยร้องงอแงแบบเด็กๆ ว่าอยากได้ห้องของตัวเองซักครั้ง
ใช่ๆ จริงด้วยสิ
ฉันเคยเล่าเรื่องนี้ให้คุณเซนโจงาฮาระเพื่อนร่วมชั้นที่สนิทกันดีฟังด้วย
เพราะคิดว่าถ้าเป็นเธอก็คงไม่เป็นไร
เธอตอบมา
"อะไรน่ะเรื่องแบบนี้"
เธอว่าอย่างนั้น
"บ้านฉันน่ะ ไม่มีแม้แต่ระเบียงด้วยซ้ำ"
สำหรับคุณเซนโจงาฮาระที่อาศัยอยู่ในอพาร์ตเม้นท์เช่าห้องเดี่ยวกันสองพ่อลูกแล้ว
มันกลายเป็นเรื่องกลุ้มใจที่ฟังดูหรูหราไปเลย
เปล่า ที่จริงฉันก็ไม่ได้กลุ้มอะไรหรอกนะ
ไม่สิ ว่าไปเเล้วคงไม่ใช่แบบนั้น
มองลึกๆ แล้ว
ฉันคงไม่อยากที่จะยอมรับบ้านของตัวเองเป็น "ที่อยู่"
ตรงข้ามกับที่พวกสัตว์พยายามทำให้กลิ่นของตัวเองไปติดอยู่ตามที่ต่างๆ
ฉันอาจจะแค่ไม่อยากอยู่ติดบ้านเท่านั้นก็ได้
ไม่อยากให้มีร่องรอยอะไรของตัวเอง ได้หลงเหลืออยู่ในบ้านหลังนี้
อาจจะเป็นเพราะเหตุผลนั้น
.....ทำไมจะต้องมาวิเคราะห์ความคิดของตัวเอง
ทำไมฉันถึงใช้คำว่า "อาจจะ" เรื่องพวกนี้ขอยกไว้ก่อนนะ
"แหมถึง จริงๆ แล้วฉันจะหวังอะไรกับบ้านนี้ไว้ก็เถอะ อีกไม่กี่เดือนมันก็จะกลายเป็นเรื่องที่ไม่ต้องไปสนใจมันอีกแล้ว ไม่ต้องไปคิดมากดีกว่า"
ฉันพูดกับตัวเองขณะที่พับฟูกนอนเก็บ
ไม่ได้งัวเงียจนละเมอพูดกับตัวเองนะ
สดชื่นตื่นเต็มตาเลยล่ะ
ที่จริงฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรู้สึก "งัวเงีย" มันเป็นยังไง
ฉันรู้ตัวอย่างดีว่า สามารถบังคับเปิดปิดสติสัมปชัญญะของตัวเองได้ถึงระดับหนึ่ง
ดังนั้นถ้าง่วงแค่นอนหลับซะก็พอ มันก็เท่านั้นเอง
อารมณ์ที่รู้สึกได้แบบนี้มันคงไม่เหมือนกับคนอื่นสินะ อย่างที่อารารากิคุงบอกไว้ตอนพูดเรื่องนี้ให้ฟังว่า "สำหรับเธอมันอาจจะเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่สำหรับผม แบบนี้มันต้องเรียกว่าปาฏิหาริย์แล้วล่ะ"
อะไรอย่างนั้น
"แต่แหม ปาฏิหาริย์นี่มันก็เกินไปหน่อยนะ"
ฉันพูดกับตัวเองต่อไป
อยู่นอกบ้านฉันไม่ค่อยได้ทำแบบนี้หรอก
แต่เวลาอยู่ในบ้านถ้าไม่พูดกับตัวเองบ่อยๆ ฉันอาจจะลืมวิธีพูดไปเลยก็ได้
คิดว่ามันแปลกๆ เหมือนกันเนอะ
แปลกพอๆ กับที่เวลาที่พูดกับตัวเองเรื่องของ อารารากิคุงแล้ว ก็จะต้องอายตัวเองขึ้นมาไปซะทุกทีเลย
เก็บฟูกนอนเข้าชั้น เดินไปล้างหน้า แล้วก็ใส่คอนแทคต์เลนส์
ตอนที่ยังสวมแว่นอยู่เวลาคิดเรื่องที่ว่า ต้องเอาอะไรไปสัมผัสกับดวงตาโดยตรง ก็รู้สึกกลัวจนไม่อยากคิดถึงมันแล้ว
หรือตอนที่ใส่คอนแทคต์ครั้งแรก
ก็เอาแต่กลัวจนใส่คอนแทคต์เข้าไปทั้งที่หลับตาอยู่(แค่อุปมาอุปมัยค่ะ)
แต่พอชินแล้วก็ไม่รู้สึกอะไรอีก
ไม่ว่าเรื่องยากแค่ไหนสำคัญที่ความเคยชิน
ว่ากันจริงๆแล้วมันสบายกว่าสวมแว่นซะอีกตรงที่จมูกกับหูไม่ต้องรับน้ำหนัก
และพักนี้เวลาที่นั่งคิดถึงเรื่องของปีหน้าแล้ว
ไม่ว่าจะใส่คอนแทคต์หรือใส่แว่นมันก็ลำบากทั้งนั้น
เลยเริ่มมีความคิดที่จะไปทำเรซิคตอนที่ยังเรียนอยู่นี่ซะเลย
แต่งตัวเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร
.......................................
ที่นั่นคนที่ฉันควรจะเรียกว่าพ่อ
และคนที่ฉันควรจะเรียกว่าแม่
นั่งทานอาหรเช้าอยู่ด้วยกันที่โต๊ะอาหาร
พวกเขาไม่ได้มองฉันที่เดินเข้ามาในห้อง
...........ฉันก็ไม่ได้มองพวกเขา
ถึงภาพของพวกเขาจะเข้ามาในสายตาแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องมองเห็นพวกเขา
ตาในใจมันพยายามหลบภาพพวกนั้น
การมองเห็นด้วยตาในใจมันยาก
แต่การทำเป็นมองไม่เห็นด้วยตาในใจมันง่าย
เสียงของผู้ประกาศข่าวข่าวช่วงเช้าที่รายงานอยู่ในโทรทัศน์ดังก้องไปทั่วห้อง
เป็นเพราะอะไรกันนะ.....
ฉันถึงรู้สึกว่าคุณผู้ประกาศข่าวในโทรทัศน์ที่วางอยู่ไกลออกไปนั่น
อยู่ใกล้ตัวฉันยิ่งกว่าพวกเขาซะอีก
นั่นสิ เป็นเพราะอะไรกันนะ
จนบางครั้งฉันอยากจะทักทายเธอ(ผู้ประกาศข่าวในโทรทัศน์)ว่า "อรุณสวัสดิ์ค่ะ"
จะว่าไปแล้วฉันไม่เคยพูดคำว่า "อรุณสวัสดิ์" ในบ้านนี้มากี่ปีแล้วนะ
ถ้ากับรุมบ้าเท่าที่จำได้เคยพูดห้าครั้ง และอย่างที่บอกฉันไม่ได้พูดเพราะยังงัวเงีย แต่ตั้งใจพูดออกมาเอง
ก็เจ้าเครื่องดูดฝุ่นนั่นน่ะ มันเคลื่อนไหวแปลกๆอย่างกับสิ่งมีชีวิต
แต่กับคนที่ฉันควรจะเรียกว่าพ่อ และคนที่ฉันควรจะเรียกว่าแม่แล้ว
ฉันไม่เคยพูดอรุณสัวสดิ์กับพวกเขาเลยจริงๆ
.....ไม่....แม้แต่ซักครั้งเดียว
อืม...น่าตกใจเหมือนกัน
ตอนที่ฉันพูดเรื่องนี้ให้อารารากิคุงฟังในทำนองว่า
"ฉันก็พยายามทำตัวเข้าหาพ่อแม่แล้ว"
ดูเหมือนความเป็นจริงจะผิดกับคำพูด
และที่คำพูดของฉันกลายเป็นคำโกหกก็ไม่ใช่ครั้งแรก
ตัวฉัน.........
ประกอบขึ้นมาจากคำโกหก
ตัวตนที่อยู่ห่างไกลกับความจริง ฮาเนคาวะ สึบาสะ
แค่นามสกุลก็ลักลั่นแล้วเนอะ (羽川 Hanekawa, Hane = ขน, Kawa = แม่น้ำ หมายถึงแม่น้ำจะมีขนได้ยังไง)
ฉันปิดประตูแบบไม่ให้มีเสียง
เดินไปทางครัวเพื่อทำอาหารเช้าของตัวเองโดยพยายามไม่เฉียดผ่านโต๊ะกินข้าว
พยายามไปที่โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ให้ช้าที่สุด
การต่อต้านที่เปล่าประโยชน์ ควรจะเรียกว่า การต่อต้านที่น่าเศร้า
การกบฎแค่นั้นก็ยอมๆ ให้กันหน่อยเถอะ
ไม่ได้จะปฏิวัติซักหน่อย
บ้านของฉัน หรือในชื่อที่ฉันไม่อยากจะคิดถึงมันเท่าไหร่
บ้านฮาเนคาวะ
มีอุปกรณ์ทำครัวอยู่เป็นจำนวนมาก
มีเขียง 3 แผ่น
มีดทำครัว 3 เล่ม
กระทะ 3 ใบ
หม้อ 3 ใบ
ทุกอย่างจะมี 3 ชิ้น
ถ้าจะถามว่ามันมีความหมายว่าอะไร
ใช่แล้วล่ะคนในบ้านใช้อุปกรณ์ทำครัวแยกกัน
และก็เสียเพื่อนไปอีกคนหนึ่งด้วยเรื่องนี้
อ่างอาบน้ำก็ต้องต้มใหม่เวลาจะแต่ละคนเข้าไปอาบ
ซักผ้าก็ซักแยกกัน
แต่เรื่องแค่นี้ยังไม่ถึงขนาดทำให้เสียเพื่อน
มันน่าแปลกดีเหมือนกัน
สำหรับฉันแล้วมันไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติอะไรเลย
และถึงจะเสียเพื่อนไปซักกี่คนฉันก็ไม่คิดจะเปลี่ยนอะไรในบ้านฮาเนคาวะนี้
เวลาที่ออกจากบ้านส่วนใหญ่จะตรงกัน
แต่เวลานั่งทานอาหาร "บางครั้ง" เท่านั้นที่จะอยู่พร้อมหน้ากัน
และเป็นการอยู่พร้อมหน้าที่เหมือนกับนั่งรวมกับคนอื่นในโรงอาหาร
ไม่มีการพูดคุย
ไม่มีความคิดที่ว่าจะทำอาหารเผื่ออีก 2 คนที่เหลือ
เลือกเครื่องครัวชุดที่เป็นของตัวเองขึ้นมาและก็เริ่มทำอาหารเช้า
ทำอาหารทีละอย่างค่อยๆ เอามาวางที่โต๊ะทีละจาน
เสียเวลาเดินไปทั้งหมด 4 รอบ
"ทานแล้วนะคะ"
ฉันพนมมือขึ้นก่อนจะหยิบตะเกียบ
แต่ฉันไม่เคยได้ยินสองคนนั้นพูดคำนี้
ถึงฉันจะไม่พูดสวัสดีในบ้านเลยซักครั้งแต่ฉันไม่เคยลืมที่จะพูดว่า "ทานแล้วนะคะ" กับ "อิ่มแล้วค่ะ" เลยซักครั้งหลังจากปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมา
เพราะนั่นเป็นคำพูดที่ทีให้กับ สัตว์และพืชที่กลายเป็นวัตถุดิบของอาหารที่จะมาเป็นเลือดเนื้อของฉัน
เหล่าชีวิตที่ถูกฆ่าไปเพื่อฉัน
ขอรับประทานด้วยความขอบคุณ
เรื่องราวของเเมวเหมียว (ชิโระ (ขาว))
สึบาสะสมิง บทที่ 2 END
| จากคุณ |
:
Fate Linegod 
|
| เขียนเมื่อ |
:
11 ก.พ. 55 13:36:18
|
|
|
|
|
เนโกะโมโนกาตาริ บทที่ 2
