|
บทที่ 3
หลังจากกินข้าวเปลี่ยนชุดเป็นชุดนักเรียนเสร็จ ฉันก็ออกจากบ้านทันที
ดูเหมือนอารารากิคุงจะใช้เวลาไปตั้ง 80 “หน้า” กว่าจะออกจากบ้านได้
(หมายถึงหงอนในนิยายบท Nisemonogatari Tsukihi Phoenix ที่ถูกน้องผึ้งรบเร้าให้พาไปหาน้องลิง
และหงอนไม่อยากพาไปเจอเพราะกลัวน้องผึ้งโดนน้องลิงจัดหนักเลยยื่นเงื่อนไขให้น้องผึ้งทดสอบความอดทน
โดยหงอนแปรงฟันให้น้องผึ้ง เเล้วเลยเถิดเกือบจะข้ามเส้น สุดท้ายโดนน้องนกเข้ามาเจอ
จนทั้งคู่ต้องรีบเผ่นออกจากบ้านก่อนจะโดนน้องนกจะกลับมาเพราะออกไปซูเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อไอส์พิคหรือที่เจาะน้ำเเข็งมาเสียบหัวหงอน
จังหวะที่บรรยายว่าหงอนออกจากบ้านอยู่ประมาณ หน้าที่ 85 ของนิยายเล่มนั้น)
ซึ่งมันชัดเจนว่าเป็นความแตกต่างของครอบครัวที่มี หรือไม่มีคนที่ไม่ยอมให้ออกจากห้อง
และด้วยเหตุอะไรก็ตามวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่
แค่นั้นก็รู้สึกปลอดโปร่งเลยล่ะ
ความรู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อยทะลักออกจากจากก้นบึ้งของจิตใจ
ภาคเรียนใหม่เป็นผู้มีพระคุณต่อชีวิตของฉันเสมอ
ถึงจะบอกว่าวันหยุดเป็นวันเดินเล่นสำหรับฉัน
แต่มันก็มีขีดจำกัดของความเบื่อ หรือแม้แต่เรื่องไปเป็นครูสอนพิเสษให้อารารากิคุง
เพื่อยกระดับผลการเรียนของเขาให้สามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ก็เป็นเพียงข้ออ้างหนึ่งที่ช่วยให้ฉันไม่ต้องอยู่ที่บ้าน
ดังนั้นการไปโรงเรียนจึงทำให้ฉัน – โล่งใจ
ความอึดอัดในอกมลายหายไป
แต่ถึงยังไง ไม่ว่าจะเป็นการเดินเล่น ไม่ว่าจะเป็นการสอนพิเศษ หรือจะเป็นโรงเรียน
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหนสุดท้ายก็ไม่พ้นต้อง ย้อนมาที่บ้านอยู่ดี ไม่มีอะไรจะน่าหดหู่ไปกว่านี้อีกแล้ว
ใช่!!!
สำหรับฉันมันไม่ใช่การ”กลับ”บ้าน
แต่เป็นแค่การ เดิน“ย้อน”กลับมาให้ถึงบ้าน
เด็กสองคนที่ตามหานกสีฟ้าแห่งความสุข สุดท้ายพบว่านกสีฟ้าตัวนั้นกลับมาอยู่ที่บ้านของตนเอง
แล้วคนที่ไม่มีบ้านให้กลับล่ะ......................
....................... จะหาความสุขได้ที่ไหน?
หรือของที่ต้องตามหาจะแตกต่างกัน
....ไม่ใช่นกสีฟ้า
แต่เป็น แมว – สีขาว
ถ้าจะพูดอย่างคนที่มองโลกในแง่ลบก็คือ ถึงนกสีฟ้าแห่งความสุขจะรออยู่ที่บ้าน
แต่สัตว์ร้ายแห่งความป่าเถื่อนก็รออยู่ด้วยเหมือนกัน
ขณะที่เดินไปคืดเรื่องพวกนี้ไป
อ้าวๆ เด็กสาวทวินเทลก็ปรากฏตัวออกมาซะแล้ว
“อะไรกันๆ นั่นคุณฮาเนคาวะ ไม่ใช่เหรอคะ”
เด็กสาว - ฮะจิคุจิ มาโยย หันกลับมาทักทายฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มร่าเริงและน่ารักเอามากๆ
จนไม่น่าแปลกใจเลยว่า อารารากิคุงจะหน้ามืดตามัวขึ้นมาแต่เธอจะรู้ตัวว่าตัวเองน่ารักซักแค่ไหนกันนะ
“วันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วสินะคะ คุณฮาเนคาวะ”
“อื้อ ใช่แล้วล่ะ”
“นักศึกษานี่ช่างเป็นอาชีพที่ต้องอาศัยความขยันหมั่นเพียรอย่างมากจริงๆนะคะ แม้ตัวฉันจะยังเป็นเพียงนักเรียนชั้นประถมแต่ก็ต้องผ่านวันคืนแห่งความเคี่ยวกรำลำบากตรากตรำ กับการบ้านปิดเทอมที่มากมายมหาศาลจนแทบจะล้มทับตัวเองตาย
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเพียงจารึกในบันทึกสงครามแห่งความเพียรหน้าหนึ่งเท่านั้นเอง”
“หืม”
เด็กคนนี้ ถ้าไม่ใช่คุยกับอารารากิคุงแล้ว ไม่ว่าจะพูดคำยากๆแค่ไหนก็ไม่เคยลิ้นพันกันเลยสินะ
ขณะที่คิดไปแบบนั้นฉันก็ตอบเธอไปว่า
“แล้ว มาโยยจัง กำลังทำอะไรอยู่จ๊ะ”
“กำลังตามหาคุณอารารากิค่ะ”
เธอตอบว่าอย่างนั้น
อะไรกันๆ
ฉันต้องเป็นคนอุทาน “อะไรกัน” ซะเองเลย
ถ้าเป็นอารารากิคุงตามหามาโยยจัง ยังเคยได้ยินอยู่บ้าง
แต่มาโยยจังเป็นฝ่ายตามหาอารารากิคุงนี่มันแปลกดีนะ
ไม่สิจะว่าไป ก่อนหน้านี้ก็เคยมีเรื่องแบบนี้ รู้สึกจะเป็นตอนที่ ชิโนบุจัง หายตัวไป ใช่มั้ยนะ? (ใน Bakeฯ บทน้องเเมว ที่น้องบุไปร้านโดนัท)
ถ้ายังงั้นหมายความว่ากำลังเกิดเรื่องแบบเดียวกันอีกงั้นเหรอ
ดูเหมือนมาโยยจังจะมองออกว่าฉันกำลัง กังวลอะไรอยู่ เธอส่ายหน้าบอกว่า “ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกค่ะ เพียงแค่ฉันลืมของไว้ที่บ้านคุณอารารากิ ก็เลยตามหาเพื่อจะขอคืนเท่านั้นเอง”
“ลืมของ?”
“นี่ไงคะ”
การถามอะไรซ้ำหลายครั้งดูเหมือนจะเสียมารยาท แต่นั่นก็ฃ่วยให้ฉันเข้าใจว่ามาโยยจัง ลืมเป้สะพายหลังไว้ที่บ้านของอารารากิคุง(ในบท Mayoi Room หลังบทน้องนก ที่น้องหอยไปเล่นบ้านหงอน ตอนนี้บทเนโกะขาวนี้กำลังดำเนินคู่ขนานไปกับบทคาบุกิที่ไอ้หงอนไปอดีตเพื่อช่วยน้องหอย )
ลืมของชิ้นใหญ่โตมากเลย
“แต่ถ้าอย่างนั้นไปหาที่บ้านอารารากิคุงเลยก็ได้นี่นา?”
เพราะมันเหมือนจะผิดขั้นตอน
“ฉันไปหาที่บ้านของเขามาแล้วล่ะค่ะ แต่เหมือนเขาจะไม่อยู่เพราะจักรยานก็ไม่อยู่ที่หน้าบ้าน”
(ตอนนี้หงอนกับบุไปโลกอดีตเเล้ว ในบทคาบุกิ จึงไม่มีใครตามหาหงอนเจอ)
“หืม.....? แต่อารารากิคุง จะมาโรงเรียนเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ”
ถึงอารารากิคุงจะอยากออกจากบ้านแต่เช้า แต่น้องสาวทั้งสองของเขาคงไม่ยอมให้ออกง่ายๆ
และถึงจะออกมาได้จริง มันก็ต้องมีเหตุผลที่สำคัญมากพอจะให้ทำแบบนั้น
“หรือไม่ก็ เหตุผลสำคัญที่ว่า มันกำลังอยู่ระหว่างถูกดำเนินการ แล้วเขายังไม่ได้กลับบ้านตั้งแต่เมื่อคืน อีกอย่างล่ะนะ”
ไม่ใช่ออกแต่เช้า
แต่ยังไม่กลับเลยต่างหาก
“อ๋อ จะว่าไปก็จริงด้วยนะคะ สมเป็นคุณฮาเนคาวะ วิเคราะห์ได้ยอดเยี่ยมมากค่ะ หลังจากที่ฉันพยายามหนีออกจากบ้านคุณอารารากิได้สำเร็จ อาจจะเกิดเหตุไม่คาดฝันอะไรขึ้นก็ได้ อย่างงั้นสินะคะ”
“นั่นสินะ”
แค่คำพูดที่ว่า พยายามหนีออกจากบ้านได้สำเร็จ
ฉันก็คิดว่ามันเป็นเหตุไม่คาดฝันมากพออยู่แล้ว
แต่ถ้าสืบความให้ลึกกว่านี้ฉันกลัวว่าจะไปรู้เรื่องที่ทำให้รู้สึกหดหู่มากไปกว่านี้
“ถึงยังไงก็ตาม ฉันคิดว่าช่วงเวลานี้ คุณอารารากิคงยังไปไม่ถึงโรงเรียนหรอกค่ะ ก็เลยออกมาเดินตามหานี่ไงล่ะคะ”
“มาโยยจัง ตามหาคนไม่เก่งเลยนะ”
เหมือนกับงมเข็มซะแบบนี้
ไม่รู้ว่าวิธีเดินไปเรื่อยๆแบบนี้จะหาอารารากิคุงเจอได้ยังไง
อย่าว่าแต่คาดเดาเส้นทางอะไรเลย
แม้แต่เบาะแสว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ เพราะหาแบบนั้นถึงได้มาพบกับคุณฮาเนคาวะอยู่นี่ยังไงล่ะคะ ความสามารถในการสืบค้นของฉันก็เอาเรื่องเหมือนกันนะคะเนี่ย”
“มองโลกในแง่ดีจังนะ.....”
“แต่ถึงอย่างนั้น สำหรับคุณฮาเนคาวะแล้ว ที่ได้พบกับฉัน จะนับว่าเป็นเรื่องดีได้หรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกันล่ะนะคะ?”
“? ทำไมล่ะ? ช่วงนี้เค้าลือกันว่า ถ้าวันไหนได้เจอหน้ามาโยยจัง วันนี้จะโชคดีทั้งวันเชียวนะ”
“อย่าลืออะไรแปลกๆสิคะ.....”
แน่นอนว่าต้นตอข่าวลือก็คืออารารากิคุง
ไม่มีใครที่จะสรรหาเรื่องไม่เป็นเรื่องทำนองนี้มาเล่าสู่กันฟังได้เก่งเท่าเขาอีกแล้ว
เป็นนักเล่าเรื่องลี้ลับให้ไร้สาระได้อย่างดี มีพรสวรรค์พอตัวเลยทีเดียว
“งั้นถ้าเจออารารากิคุงที่โรงเรียน ฉันจะบอกเขาว่า มาโยยจังกำลังตามหาตัวอยู่นะ”
“คงต้องขอรบกวนแล้วล่ะค่ะ”
มาโยยจังโค้งคำนับขอบคุณอย่างน่ารักมากๆ แล้วหันกลับไปทางที่ตัวเองกำลังจะมุ่งหน้าไปต่อ
ถึงจะเป็นเรื่องที่น่าจะรู้ๆกัน ที่มาโยยจังจะไม่คุยกับฉันนานๆ
ไม่เหมือนกับที่เธอมักจะคุยยกับอารารากิคุงซะยืดยาว
น่าอิจฉาอารารากิคุงที่สามารถพูคดคุยกับเด็กน่ารักอย่างมาโยยจังในมุมมองเดียวกับเธอได้อย่างออกรส
หรือแม้แต่มาโยยจังที่พูดคุยกับอารารากิคุงได้อย่างไม่มีเบื่อก็น่าอิจฉาไม่แพ้กัน
สำหรับอารารากิคุงอาจจะคิดว่าเป็นเรื่องธรรมดามากๆ
แต่สำหรับฉันมันแปลกประหลาดจนน่าจะเรียกว่า ปาฏิหาริย์
น่าอิจฉา
“ถ้าอย่างนั้นก็! เอาไว้พบกันใหม่เร็วๆนี้นะคะ คุณฮาเนคาวะ!”
หลังจากเดินห่างออกไปได้ไม่ไกล มาโยยจังหันกลับมาโบกมือทักทาย
ฉันเองก็โบกมือตอบ
“อื้อ! ไว้เจอกันใหม่นะ!”
“เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นกับตัวฉันและคุณอารารากิ ขอให้รอติดตามได้ใน บทต่อไปนะคะ”(น้องหอยกำลังโฆษณาบทคาบุกินั่นเอง - Kabukimonogatari MAYOI KYONSHII)
“อย่าทิ้งประเด็นให้คนเค้าสงสัยสิ”
ไม่ใช่ทิ้งประเด็นแล้ว นี่มันโฆษณากันชัดๆ
อย่างน้อยฉันก็ตบมุกใส่มาโยยจังได้แบบที่อารารากิคุงทำ
ส่งท้ายการพบหน้ากันครั้งนี้
เรื่องราวของแมวเหมียว
ซึบาสะเสือสมิง บทที่ 3 End
| จากคุณ |
:
Fate Linegod 
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 ก.พ. 55 13:46:44
|
|
|
|
เนโกะโมโนกาตาริ บทที่ 3 / 66
