PANTIP.COM : A11753474 เนโกะโมโนกาตาริ บทที่ 4 ลงฉลองการที่คืนนี้อนิเม Niseฯ ฉายตอน 8 บทน้องนก [การ์ตูน]

ความคิดเห็นที่ 1

ว่ากันว่า – เมื่อพบสิ่งลี้ลับครั้งหนึ่ง ก็จะถูกสิ่งลี้ลับดึงดูด
เห็นว่าเป็นอย่างนั้น

มันจะเป็นการดึงดูด การเข้าสิง การยึดติด หรือการกดทับ
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าต้องการสื่อความหมายยังไงกันแน่
แต่อย่างที่คุณโอชิโนะบอกว่า ผู้ที่ได้ “เผชิญหน้า” กับสิ่งลี้ลับครั้งหนึ่งแล้ว
คนๆนั้นจะมีโอกาสเผชิญกับสิ่งลี้ลับได้ง่ายกว่าคนอื่น
...............ไปตลอดชีวิต

เขาบอกว่าเป็นอะไรที่ไร้ซึ่งเหตุผล
แต่ฉันกลับคิดว่าเป็นการถูกยัดเยียดเหตุผลต่างหาก
ไม่ได้แปลกประหลาดผิดธรรมชาติอะไรเลยเป็นเหตุผลที่ดูเป็นรูปธรรมมากๆ

การพยายามคิดหาเหตุผลให้เรื่องราวต่างๆ
เป็นนิสัยเสียอย่างหนึ่งของฉันหรืออาจจะเป็นสันดานแย่ๆก็ได้
จุดสำคัญอยู่ตรงที่จะจดจำมันในรูปแบบไหน
ไม่ว่าใครคงเคยเจอประสบการณ์แบบที่ว่า
พอรู้จักศัพท์คำใหม่ ก็มักจะได้ยินได้เห็นศัพท์คำนั้นอีกบ่อยๆใช่ไหมล่ะ

ยกตัวอย่างเช่น
พอรู้จักคำว่า “วุ้นมะพร้าว”
หลังจากนั้นเราก็จะเจอคำว่าวุ้นมะพร้าว ตามหน้านิตยสาร
หรือได้ยินจากโทรทัศน์เข้าหู อยู่บ่อยๆ

ถึงจะไม่ใช่คำศัพท์จะเป็นเพลงหรือชื่อคน
ก็จะเกิดปรากฏการณ์แบบเดียวกันได้

.....รู้แล้วจะได้รู้อีก
.....ยิ่งรู้ก็จะได้รู้เพิ่ม

ความรู้จึงมีค่าเท่ากับการได้รับรู้ เท่ากับการได้จดจำ

แค่เฉพาะเรื่องที่รู้

หมายความว่าถ้าสมองเกิดมีปฏิกริยารับรู้ “สิ่งนั้น” ขึ้นมาแล้ว
สมองก็จะดึงเอาข้อมูลมากมายเกี่ยวกับ “สิ่งนั้น” ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตออกมารวบรวมกัน
สิ่งลี้ลับมีอยู่ทุกที่
สิ่งลี้ลับมีอยู่เฉพาะที่
เรื่องมีอยู่แล้วว่า จะรับรู้ หรือไม่รับรู้
ดังนั้นเอง มันจึงสำคัญคือ “ครั้งแรก”

ครั้งแรกสุดนั่นเอง ที่สำคัญที่สุด

สำหรับอารารากิคุงเป็น ปิศาจ(ดูดเลือด)
สำหรับคุณเซนโจงาฮาระเป็น ปู
สำหรับมาโยยจังเป็น หอยทาก
สำหรับเซนโกคุจังเป็น งู
สำหรับคุณคันบารุเป็น ลิง
สำหรับคาเรนจังเป็น ผึ้ง
..และสำหรับฉันเป็น – แมว

.....ส่วนที่ว่า ทำไมจู่ๆถึงพูดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา ก็เพราะว่ามันกำลังปรากฏอยู่

ต่อหน้าฉัน
อะไรน่ะเหรอ
สิ่งลี้ลับ – นั่นเอง

“หวา.....”

ปกติเวลาคนที่เผชิญหน้ากับสิ่งลี้ลับ คงจะคิดเหมือนๆกัน
ว่าโลกนี้ไม่มีผี ว่าโลกนี้ไม่มีภูติพราย
สิ่งที่ตัวเองกำลังเห็นอยู่นั้น – ไม่ใช่สิ่งลี้ลับ
ไม่ว่าใครก็ต้องคิดแบบนั้น

แต่ในตอนนี้ ฉันกำลังคิดในทางตรงกันข้ามกับคนทั่วไปโดยสิ้นเชิงอยู่
ฉันหวังอย่างยิ่ง จากใจจริงให้ “สิ่งนั้น” ที่ฉันกำลังเห็นอยู่ เป็นสิ่งลี้ลับ

ก็มันเป็น – เสือ
พยัคฆ์นั่นล่ะ
ตรงหน้าฉันมี:-)ำลังเดินเอื่อยๆผ่านมา
เสือลายพาดกลอนสีเหลืองสลับดำ
เสือแบบเดียวที่เคยเห็นกันในรูปวาด
ถัดจากจุดที่ฉันโบกมือส่งให้ มาโยยจังไม่ไกล – แค่เดินเลี้ยวพ้นหัวมุมมาเท่านั้นเอง
เสือมันก็อยู่ตรงหน้าแล้ว

อืม พอลองเรียบเรียงแบบนี้แล้วมันฟังดู ไร้ซึ่งความน่าเชื่อถือมากๆเลย
เมื่อไร้ซึ่งความน่าเชื่อถือแล้ว
มันก็คงไม่ใช่ความจริง
คงเป็นสิ่งลี้ลับ

ที่พูดอย่างนั้น เพราะฉันหวังอย่างยิ่งอย่างยวดให้เป็นอย่างนั้น
ถ้ามันไม่ใช่สิ้งลี้ลับล่ะก็ แย่แน่ –
เพราะฉันยืนอยู่ห่างจากเสือตัวนั้นไม่ถึง 5 เมตร
แค่เอื้อมมือเข้าไปอีกหน่อย ก็คงสัมผัสลายทางเหลืองดำบนตัวมันได้แล้ว
ถ้าเสือตัวนี้ไม่ใช่สิ่งลี้ลับแต่เป็นเสือของจริง

ใช่ๆ
อย่างเช่นว่าเป็นเสือที่หนีออกมาจากสวนสัตว์ล่ะก็ ฉันคงไม่รอดแน่ๆ
ระยะห่างที่หนีไม่พ้น
ถูกกิน
ถูกรับประทาน
ต้องส่งไม้วิ่งผลัดชีวิตต่อให้เสือตัวนี้
เคยได้ยินมาว่าวิทยาศาสตร์ที่ก้าวหน้าจนถึงขีดสุดจะเหมือนกับเวทมนตร์จนแยกไม่ออก
สิ่งลี้ลับที่วิวัฒนาการถึงขีดสุดก็คงเหมือนกับความจริงจนแยกไม่ออก

กลิ่นสาบสัตว์ที่เป็นเอกลักษณ์
ตัวตนที่รู้สึกได้ถึงน้ำหนัก
ดูรุนแรงทรงพลังไปทุกอณูถึงจะดูไม่เหมือนจริงแต่ก็เป็นความจริง
ถึงจะไม่ใช่ภาพเสมือน
เพราะมันดูไม่เสมือน
แต่มันดูมีตัวตนอยู่ตรงนั้นจริงๆ

ไม่เป็นไรๆ คุณผู้ประกาศข่าวที่รักของทุกคนไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับว่า มีเสือหลุดออกจากสวนสัตว์เลยนี่นา

“...■■”
เสือตัวนั้น – คำราม

แต่ไม่ได้ร้อง “โฮก” แบบจงใจเหมือนกับพวกสัตว์ร้ายที่ปรากฏตัวออกมาในการ์ตูน
แล้วมันก็หยุดเดิน เสือตัวนั้นจ้องเขม็งมาที่ตัวฉัน

แย่ล่ะสิ
สบตากันซะแล้ว

ไม่ว่าเสือตัวนั้นจะเป็นของจริงหรือเป็นสิ่งลี้ลับ – แต่ไปสบตากับมันนี่ไม่ดีแน่ๆ

ถ้าเป็นเสือจริงๆล่ะก็แน่นอนเลย นั่นเป็นเหตุผลเพียงพอจะให้มันโดดเข้ามาทำร้ายฉัน –
ถ้าเสือตัวนั้นเป็นสิ่งลี้ลับ การที่มันรับรู้ถึงตัวฉัน นั่นแย่พอๆกัน
ไม่สิแย่ยิ่งกว่า การที่ฉันไปรับรู้ถึงตัวมัน

ฉันเบี่ยงสายตาหลบในทันที
ให้ภาพของเสือหายไปจากสายตา
ถึงเสือจะไม่ขยับตัวด้วยเรื่องเพียงแค่นี้ แต่ฉันเองก็ไม่สามารถขยับตัวออกไปจากที่ตรงนี้ด้วยเหมือนกัน
มองจากผลลัพธ์แล้วกลายเป็นว่าฉันรับมือต่อการเผชิญหน้าไปแบบไม่สู้ดีนัก

ไม่ว่าเสื้อตัวนั้นจะเป็นของจริงหรือสิ่งลี้ลับ

“ทั้งขาว – ทั้งว่างเปล่าขาวโพลน”
เสือตัวนั้นพูดออกมา(โดยไม่ได้ลงท้ายประโยคด้วยคำว่า “โฮก”) จากนั้นก็

ยกขาทั้งสี่ข้าง ค่อยก้าวเดินผ่านข้างๆตัวฉันไป
สำหรับตัวฉันที่ไม่เคยเผชิญหน้ากับเสือจริงๆ ระยะทางประมาณ 5 เมตร ก็ทำให้ฉันสับสนจนกะระยะและขนาดไม่ถูก
แต่พอมันเดินผ่านข้างตัวฉันไป ตำแหน่งของลำตัวของมันที่อยู่สูงกว่าหัวของฉัน
บอกให้รู้ว่ามันมีขนาดใหญ่โตอย่างเหลือเชื่อ
ไม่ควรจะหันตามไปมองสินะ
ถ้าแค่จะเดินผ่านไป ก็ควรปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ
มันอุตส่าห์ยอมผ่านไปเฉยๆไม่สบตา
ฉันก็ไม่ควรจะหันมองตามมันไปสินะ

แต่ว่าฉัน

ขาว

ทั้งขาว ทั้งว่างเปล่าขาวโพลน

ฉันถูกคำพูดของเสือตัวนั้นดึงดูดความสนใจทั้งหมดไป จนไม่ทันได้คิดอะไร ไม่ทันได้ระวังตัวอะไร
ก็หันตามไปมองมันไปซะแล้ว

ช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้
ดูเหมือนฉันจะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย ทั้งจากประสบการณ์ช่วงเทอมหนึ่ง ทั้งจากเรื่องราวช่วงโกลเดนวีค แบบนี้ฉันคงว่าอะไรอารารากิคุงไม่ได้แล้วล่ะ
ไม่สิ ในกรณีของฉัน
แย่ยิ่งกว่าที่อารารากิคุงทำลงไปอีก

“.....อ๊ะ”

แต่ช่างโชคดี
ควรจะเรียกว่าโชคดีหรือเปล่านะ แบบนี้
ไม่สิ มาถึงขนาดนี้แล้ว คงจะไม่เรียกว่าโชคดีแน่ๆล่ะ แต่
พอหันกลับไปก็ไม่เห็นอะไรอยู่ตรงนั้นแล้ว – ไม่มีทั้งเสือ หรือแม้แต่แมวซักตัว
มีแค่ถนนธรรมดา
เป็นแค่ทางเดินไปโรงเรียนเหมือนกับทุกที

“....แย่เลยแฮะ”
ที่พูดออกมาแบบนั้น ฉันไม่ได้พูดถึงเสือ แต่พูดถึงนาฬิกาข้อมือที่ยกขึ้นมาดู
8โมงครึ่ง

ท่าทางว่าฉันคงจะต้องไปโรงเรียนสายเป็นครั้งแรกในชีวิตซะแล้วสิ

เรื่องราวของเเมวเหมียว
ซึบาสะเสือสมิง บทที่ 4 End
แก้ไขเมื่อ 25 ก.พ. 55 14:51:14

จากคุณ : Fate Linegod

เขียนเมื่อ : 25 ก.พ. 55 10:56:22