ความคิดเห็นที่ 1 ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนชมรมเพื่อนบ้านได้มาออกค่ายทัศนาจรกันที่เกาะส่วนตัวของเซนะ แต่พอเมื่อพวกเขาไปถึงที่เกาะแทนที่พวกเขาจะได้ชื่นชมความสวยงามองเกาะกันอย่างสนุกสนาน พวกเขากลับต้องพากันอ้วกแตกอ้วกแตนกันยกใหญ่เนื่องจากอาการเมาเรือ โคดากะที่ไม่ได้เมาเรืออยู่คนเดียวจึงต้องตกที่นั่งลำบากคอยดูแลทุกคนที่อยู่สภาพร่อแร่ จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:07:30

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากที่ทุกคนฟื้นตัวกันแล้วก็ได้ทำอาหารกินกันแล้วไปเล่นน้ำกันอย่างครื้นเครง พอตกเย็นทุกคนก็ได้ทำการย่างบาร์บีคิวกินกันอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากนั้นในช่วงค่ำทุกคนก็เอาดอกไม้ไฟมาเล่นร่วมกันอย่างสนุกสนาน การออกค่ายทัศนาจรของชมรมเพื่อนบ้านในคืนแรกจึงจบลงโดยสวัสดิภาพ จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:07:45

ความคิดเห็นที่ 3 รุ่งเช้าวันต่อมาเหตุร้ายที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อโคดากะต้องสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงเซนะกรีดร้องโหยหวนดังมาจากห้องนั่งเล่น สาเหตุก็เพราะในขณะที่เซนะกำลังเล่นเกมอยู่ดีๆจู่ๆทั้งเครื่องและทีวีก็ดับไปดื้อๆซะงั้น ทุกคนที่ต่างก็ตื่นขึ้นเพราะได้ยินเสียงร้องของเซนะก็มารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น โยโซระที่หงุดหงิดจากการที่โดนปลุกโดยที่ยังหลับไม่เต็มตื่นก็เอ่ยถามว่าเกิดอะไรขึ้น เซนะจึงบอกว่าไฟฟ้าใช้การไม่ได้ เมื่อได้ยินเช่นนั้นทุกคนต่างก็ลองแยกย้ายกันไปเปิดไฟตามห้องต่างๆดูจึงได้พบว่าไฟฟ้าในบ้านพักตากอากาศนั้นใช้การไม่ได้เลยแม้แต่ที่เดียว โยโซระจึงคาดคะเนว่าสาเหตุอาจจะเกิดจากเบรกเกอร์สับลงมารึเปล่า ริกะจึงถามถึงตำแหน่งของเบรกเกอร์ของบ้านพักตากอากาศและลองไปดูแต่ก็พบว่าสาเหตุก็ไม่ได้เกี่ยวกับเบรกเกอร์แต่อย่างใด ซ้ำร้ายไปกว่านั้นเมื่อโคดากะนึกขึ้นมาได้ว่าเนื่องจากทุกอย่างภายในบ้านพักตากอากาศนี้ต้องอาศัยไฟฟ้าทั้งสิ้น ซึ่งก็รวมถึงเตาแก๊สในครัวซึ่งเป็นเตาไฟฟ้าด้วยเช่นกัน ดังนั้นแบบนี้จะต้องมีปัญหาเรื่องอาหารการกินแน่ๆ แต่เซนะบอกว่าเดี๋ยวช่วงเย็นสเตลล่าก็มาแล้วดังนั้นไม่น่าจะต้องกังวลอะไรมาก แต่ปัญหาก็ยังไม่จบสิ้นอยู่ดีเมื่อริกะบอกว่าถ้าไฟฟ้าใช้การไม่ได้แบบนี้ปั๊มน้ำก็คงพลอยไม่ทำงานไปด้วยเป็นอันส่งผลให้น้ำไม่ไหลด้วยเช่นกัน ทันใดนั้นเองโยโซระกับเซนะจึงหันมาจ้องหน้ากันเขม็งอย่างเงียบๆ และแล้วศึกการแย่งชิงใช้ห้องน้ำเป็นคนสุดท้ายก็ได้เริ่มขึ้น แต่ในขณะที่ทั้งคู่กำลังฟาดฟันกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นั้น จู่ๆก็มีเสียงกดชักโครกดังออกมาจากห้องน้ำ ซึ่งก็เป็นฝีมือของมาเรียผู้ที่เพิ่งจะตื่นนอนและไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไรกับเขาเลยสักนิดนั่นเอง ความหวังที่จะได้ใช้ห้องน้ำเป็นคนสุดท้ายของเซนะและโยโซระจึงถูกทำลายจนแหลกสลายไปในพริบตา ทั้งคู่จึงได้แต่เศร้าสลดหดหู่จนทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างสิ้นหวัง นับว่าพวกเขายังโชคดีที่วัตถุดิบที่ใช้ย่างบาร์บีคิวยังคงมีเหลืออยู่จากเมื่อวาน ถึงแม้จะมีไม่มากแต่ก็ยังคงพอที่จะช่วยประทังเป็นอาหารเช้าไปได้ แต่ในขณะที่โคดากะจะลงมือเตรียมอาหาร โยโซระก็เอ่ยขึ้นว่ามีเรื่องที่จำเป็นให้เขาต้องทำเหนือสิ่งอื่นใดอยู่ ซึ่งเซนะเองก็เห็นด้วยเช่นกัน เรื่องนั้นก็คือการสร้างห้องส้วมชั่วคราวนั่นเอง ส่วนเรื่องการเตรียมอาหารนั้นพวกเธอที่เหลือจะช่วยกันทำเอง โคดากะที่ถึงแม้จะยังห่วงๆว่าจะไว้วางใจให้สาวๆ(ที่ไร้ฝีมือการทำอาหารโดนสิ้นเชิง)พวกนี้ลงมือทำอาหารกันเองดีหรือไม่ จึงต้องจำยอมปลีกตัวไปสร้างห้องส้วมชั่วคราวโดยลำพัง เมื่อเสร็จจากภารกิจสร้างห้องส้วมที่ด้านนอกตัวบ้าน โคดากะจึงกลับไปที่บ้านพักตากอากาศแล้วก็ได้พบว่าการที่หลงไว้ใจให้พวกสาวๆลงมือทำอาหารกันเองนั้นเป็นเรื่องที่ผิดพลาดอย่างมหันต์อย่างที่คาดเอาไว้แล้วจริงๆ เพราะอาหารที่ได้นั้นล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง โดยเซนะก็แก้ตัวว่าตอนแรกก็ย่างไปได้ดีๆอยู่หรอกแต่พอเผลอคลาดสายตาไปแป๊บเดียวบาร์บีคิวทีย่างอยู่ก็กลายสภาพเป็นก้อนถ่านไปซะแล้ว... กลายเป็นว่าตลาดทั้งช่วงกลางวันนี้พวกเขาทุกคนต้องทนหิวท้องกิ่วไปจนกว่าเสตลล่าจะมาถึงในช่วงเย็นอย่างไม่มีทางเลือก พอตกเย็นเรื่องราวก็กลับยิ่งทวีความเลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อสเตลล่าโทรมาที่บ้านพักตากอากาศแล้วบอกว่าไม่สามารถไปหาที่เกาะได้เนื่องจากมีพายุไต้ฝุ่นเข้าทำให้การเดินเรือต้องหยุดชะงักโดยสิ้นเชิง หนำซ้ำยังต้องรออย่างต่ำอีกถึง 2 วันกว่าไต้ฝุ่นจะสงบจึงจะสามารถเดินทางกลับกันได้ แถมสัญญาณโทรศัพท์กับมือถือก็ยังใช้การไม่ได้อีกต่างหาก กลายเป็นว่าพวกเขาทุกคนจะต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ Closed Circle ไปอีกอย่างน้อย 2 วัน อย่างไรก็ตามพวกเขาก็คิดเอาไว้ว่าจะลองไปตกปลาตามแม่น้ำ และหาของกินเอาในภูเขา เพียงแต่ตอนนี้ฟ้าก็เริ่มมืดแล้วจะออกไปตอนนี้ก็อันตรายโคดากะจึงบอกว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ส่วนอาหารเย็นวันนี้ก็เอาผลไม้ที่โคดากะหามาได้กินประทังชีวิตกันไปก่อน วันต่อมาหลังจากที่กินข้าวปั้นเป็นอาหารเช้ากันแล้วโยโซระก็เรียกทุกคนไปประชุมกันที่ห้องนั่งเล่นเพื่อแบ่งกลุ่มออกหาอาหารกัน โดยกลุ่มแรกคือโยโซระกับริกะไปหาของป่าบนภูเขา กลุ่มที่สองคือเซนะกับยูคิมูระไปตกปลาที่ริมแม่น้ำ ส่วนกลุ่มสุดท้ายคือโคบาโตะกับมาเรียไปซักผ้ากับตักน้ำ แล้วการแยกย้ายออกหาของกินเพื่อเอาชีวิตรอดก็ได้เริ่มขึ้น โดยกลุ่มโยโซระก็จะต้องเผชิญกับฝูงยุงป่าตามรังควาญจนต้องหนีกลับทั้งๆที่ยังหาของกินไม่ได้เลย ส่วนกลุ่มเซนะก็ตกปลาไม่ได้เลยแม้แต่ตัวเดียวแถมยัยเนื้อยังขยะแขยงแมลงที่ใช้เป็นเหยื่อจนไม่ยอมช่วยตกปลาอีกต่างหาก ในขณะที่โคบาโตะกับมาเรียต่างก็แย่งกันเพื่อที่จะช่วยกันซักผ้ากับโคดากะผลสุดท้ายโคดากะจึงให้ทั้งสองคนช่วยกันซักด้วยกันไปซะเลยส่วนตัวเองก็ไปตักน้ำแทน (ในจุดนี้มาเรียจะเจอกกน.สีดำลายเซ็กซี่ของริกะด้วย ซึ่งหลังจากที่พวกโคดากะกลับไปที่บ้านพักริกะจะถามถึงกกน.ของตัวเองว่าโคดากะรู้สึกยังไงบ้างที่ได้ซักกกน.สุดเซ็กซี่ของเธอ พอโคดากะบอกว่ามาเรียเป็นคนซักเท่านั้นแหละริกะถึงกับร้องตะโกนออกมาด้วยความเสียดายว่า "God damn!!" แต่ถ้าหากเราไม่เลือกไปกับกลุ่มไหนเลยโคดากะจะถูกใช้ให้ไปสร้างห้องส้วมชั่วคราวเพิ่มให้ครบตามจำนวนผู้หญิงทุกคนตามคำขอร้องของโยโซระกับเซนะ เนื่องจากทั้งสองคนไม่อยากให้มีใครมาใช้ห้องน้ำต่อหลังจากที่ตัวเองทำธุระไปแล้วนั่นเอง เป็นอันว่าการออกอาหารรอบแรกของวันในครั้งนี้จบลงด้วยความล้มเหลว ในการแบ่งกลุ่มรองสองเซนะจึงออกความเห็นว่าควรจะลองเปลี่ยนสมาชิกของกลุ่มและหน้าที่กันดูเผื่อจะช่วยไม่ให้คว้าน้ำเหลวซ้ำสองแบบหนแรก โดนเซนะขอจับคู่กับริกะออกไปหาของป่าบนภูเขา ในขณะที่โยโซระจับคู่กับยูคิมูระออกไปตกปลาที่ริมแม่น้ำ ส่วนโคบาโตะกับมาเรียก็เปลี่ยนไปหาฟืนมาเป็นเชื้อเพลิงในการทำอาหารแทน ในครั้งนี้โคบาโตะกับมาเรียจะตั้งหน้าตั้งตาแข่งกันเก็บฟืนอย่างเอาเป็นเอาตายจนโคดากะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปช่วยเลย ซึ่งก็เหลือแค่ทีมของโยโซระกับทีมของเซนะเท่านั้นที่เราสามารถเลือกไปช่วยได้ซึ่งหากเราเลือกไปกลุ่มที่ทำหน้าที่อย่างใดอย่างหนึ่งซ้ำเป็นรอบที่สอง (ซ้ำงานแต่ไม่ซ้ำคน) การออกหาอาหารก็จะประสบผลสำเร็จ โดยหากเลือกไปหาของป่ากับกลุ่มเซนะ โคดากะจะเตือนให้เซนะฉีกยากันแมลงก่อนลุยป่า (หากไม่เช่นนั้นเซนะจะโดนแมลงรุมทึ้งจนวิ่งหนีกลับบ้านพักไปเป็นอันทำให้การหาของกินล้มเหลว) โดยเมื่อเดินหาไปได้สักพักเซนะจะพูดขึ้นมาว่าเธอเหมือนจะจำได้ว่าเมื่อครั้งก่อนที่เธอมาเที่ยวที่นี่พ่อของเธอเคยเอากล้วยมาให้เธอกินด้วย ทั้งกลุ่มจึงตกลงที่จะออกตามหาต้นกล้วยต้นนั้นจนพบกับต้นกล้วยในที่สุด จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:08:14

ความคิดเห็นที่ 4 ส่วนในกรณีที่เลือกไปตกปลากับกลุ่มของโยโซระโคดากะจะบอกว่าให้ไปลองตกที่อื่นแทนที่จะตกที่เดิมริมแม่น้ำเดิมที่พวกเขาเคยลองตกไปแล้วแต่ไม่ได้ปลาสักตัว ซึ่งแผนการเปลี่ยนสถานที่ตกปลานั้นก็เป็นอันส่งผลสำเร็จจนทำให้พวกเขาตกปลาได้มากมายเลยทีเดียว ซึ่งฝีมือการตกปลาของโยโซระนั้นก็เข้าขั้นยอดเยี่ยมจนโคดากะเทียบไม่ติดเลย และในขณะที่ตกปลากันอยู่นั้นจู่ๆโคดากะก็นึกขึ้นมาได้แต่ก่อนในสมัยที่เขายังเด็กๆเองก็เคยเอาแมลงเป็นเหยือล่อตกปลาเหมือนกัน ซึ่งเพื่อนที่เขาไปตกปลาด้วยกันในตอนนั้นก็คือโซระนั่นเอง โยโซระที่ได้ยินโคดากะพูดเรื่องของตัวเธอเองในสมัยเด็กก็แกล้งทำเป็นกลบเกลื่อนไม่รู้ไม่ชี้ไป ผลสุดท้ายก็เป็นอันว่าการออกหาอาหารในรอบที่สองครั้งนี้ประสบผลสำเร็จไปในที่สุด จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:08:35

ความคิดเห็นที่ 5 ตกดึกหลังจากที่กินอาหารกันอิ่มท้องแล้วทุกคนก็มารวมตัวก่อนอยู่ที่หน้ากองไฟ ในขณะที่กำลังจ้องมองกองไฟกันอยู่นั้นจู่ๆเซนะก็พูดถึงเรื่องการเต้นโฟล์คแดนซ์ขึ้นมา ซึ่งโคบาโตะเองก็ดูท่าทางสนใจที่จะลองเต้นดูไม่ใช่น้อย ทุกคนก็เลยเป็นอันตกลงที่จะลองเต้นโฟล์คแดนซ์กันดู โดยมียูคิมูระเป็นคนร้องเพลงประกอบ (ยกเว้นโยโซระที่เหนื่อยจนหลับสนิทไปแล้ว) แต่พอเอาเข้าจริงเซนะกับโคดากะที่จับคู่เต้นกันก็เต้นกันไม่ได้เรื่องสุดๆจนเหยียบเท้ากันไปเหยียบเท้ากันมาจนเป็นอันต้องล้มเลิกการเต้นโฟล์คแดนซ์กลางคันไปซะอย่างงั้น หลังจากสักพักนั้นจู่ๆเซนะก็ทักขึ้นมาว่าเหมือนได้กลิ่นอะไรแปลกๆ คล้ายๆกับกลิ่นอะไรไหม้สักอย่าง ซึ่งพอมองสำรวจกันไปมาก็พบว่าเป็นผมของโยโซระนั่นเองที่กำลังลุกไหม้อยู่ในกองไฟโดยที่เจ้าตัวยังคงนอนหลับสนิทไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยสักนิด โคดากะที่รีบมองหาน้ำดับไฟด้วยความร้อนรนก็ตัดสินใจอุ้มโยโซระลงไปในน้ำทะเลทั้งอย่างนั้นเลย ซึ่งแม้ว่าจะดับไฟลงได้แล้วแต่ผมดำสลวยของโยโซระก็โดนไฟเผาจนแหว่งหายไปมากเสียแล้ว จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:09:01

ความคิดเห็นที่ 6 โคดากะจึงเสนอว่าควรจะตัดผมให้โยโซระเสียหน่อยเพราะจะปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นก็ดูจะกระไรอยู่ โดยในทีแรกโยโซระรั้นที่จะเป็นคนตัดด้วยตัวเองแต่ริกะเองก็ค้านด้วยเหตุผลว่าถ้าตัดด้วยตัวเองแล้วจะตัดผมด้านหลังให้สวยได้อย่างไร เซนะจึงเสนอตัวที่จะเป็นคนตัดให้เอง ซึ่งทีแรกโยโซระเองก็ไม่ยอมเพราะเห็นว่าอย่างยัยเนื้อก็คงเห็นเป็นเรื่องสนุกซี้ซั้วะตัดผมเธอเล่นๆส่งๆไปแหงๆ โคดากะจึงต้องบอกให้เธอเชื่อใจเขาที่เขาเชื่อใจในตัวเซนะด้วยใบหน้าที่ขึงขังจริงจัง เล่นเอาทั้ง 3 คนที่เหลืออึ้งในความเสี่ยวไปตามๆกัน โยโซระเลยต้องจำยอมให้เซนะตัดผมด้วยความที่สงสารโคดากะจากสุดขั้วหัวใจ หลังจากที่ตัดผมจนเสร็จโคดากะที่ได้เห็นโยโซระในทรงผมสั้นเช่นนั้นก็ถึงกับหลุดปากเรียกชื่อโซระออกมา โยโซระที่รู้ทันทีว่าโคดากะจำเธอได้แล้วว่าเธอคือเพื่อนสมัยเด็กคนสำคัญก็ได้ส่งสัญญาณให้โคดากะอุบเรื่องนี้เอาไว้ก่อน แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้องนอนกันไป ในกลางดึกคืนนั้นโยโซระได้เข้าไปหาโคดากะที่ห้องเพื่อที่จะได้คุยกันให้เข้าใจถึงเรื่องราวทั้งหมด โดยโคดากะได้ถามว่าเธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าเขาคือทากะ เธอก็บอกว่าตั้งแต่แรกที่เธอเห็นเขาตอนย้ายโรงเรียนมา หัวสีพุดดิ้งของเขานั้นทำให้เธอจำเขาได้อย่างแม่นยำไม่ผิดตัวแน่นอน แต่ที่เธอไม่ยอมบอกเขาก็เพราะว่าเธอไม่พอใจที่ทั้งๆที่เธอจำเขาได้แต่เขากลับจำเธอไม่ได้เลยสักนิด ซึ่งโคดากะก็บอกว่าที่เขาจำเธอไม่ได้ก็เพราะว่าเขาหลงเข้าใจผิดไปว่าโซระเป็นเด็กผู้ชายมาตลอดนั่นเอง แต่โยโซระเองก็บอกว่าก่อนหน้าที่โคดากะจะหายตัวไปเธอก็เตรียมที่จะสารภาพว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงแล้ว เพียงแต่ตัวเธอดันอายที่จะไปให้เขาเห็นสภาพของตัวเธอในชุดกระโปรงไม่ได้จนไม่กล้าไปหาเขาตามที่นัดเอาไว้ ได้แย่ยืนมองโคดากะอยู่ห่างๆแต่ไม่กล้าเข้าไปพบหน้า ท้ายที่สุดโคดากะถามว่าจากนี้ไปจะให้เรียกเธอว่ายังไงดี เรียกว่าโซระเหมือนแต่ก่อนรึเปล่า โยโซระก็บอกให้เรียกโยโซระเหมือนอย่างเดิมดีแล้ว นอกจากนั้นเธอยังขอให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับเอาไว้ก่อนอย่าเพิ่งให้คนอื่นรู้ก่อนที่จะขอตัวกลับห้องนอนไป ในวันต่อมาทุกคนต่างก็ต้องทนทรมานกับอาการท้องไส้ปั่นป่วนกันยกใหญ่ ซึ่งกว่าสเตลล่าจะมาถึงทุกคนก็หมดสภาพกันถ้วนหน้าไปเรียบร้อยแล้ว ทั้งนี้ทั้งนั้นการออกค่ายทัศนาจรของชมรมเพื่อนบ้านก็เป็นอันสิ้นสุดอย่างน่าสังเวชด้วยประการฉะนี้... จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:09:51

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากที่การออกค่ายทัศนาจรที่เลวร้ายได้ผ่านพ้นไป หลายวันต่อมาจู่ๆเซนะโทรมาชวนให้โคดากะไปหาที่บ้าน ซึ่งเมื่อเขาไปหาตามคำเชื้อเชิญก็ได้ไปเจอะเข้ากับพ่อของเซนะ ซึ่งก็คือผอ.ของโรงเรียนเซนต์โครนิก้านั่นเอง โดยคาดากะเองก็ได้พาโคบาโตะมาแนะนำตัวกับพ่อของเซนะด้วย เมื่อเซนะมาถึงก็ถามโคดากะว่าคุยอะไรกับพ่ออยู่ คาดากะก็ตอบว่าก็แค่แนะนำตัวเฉยๆ เซนะก็เลยแปลกใจว่าทำไมเพิ่งจะมาทำเอาป่านนี้เห็นพ่อบอกว่าอยากเจอหน้าโคดากะหน่อยก็หลงนึกไปว่ามีเรื่องสำคัญอะไรซะอีก พ่อของเซนะก็บอกว่าไม่เห็นจำเป็นต้องมีเรื่องสำคัญก็เรียกมาเจอหน้าหน่อยจะเป็นอะไรไป ยังไงซะพ่อของโคดากะเองก็ได้ฝากฝังให้เขาช่วยดูแลพวกโคดากะอยู่แล้วเซนะยังบอกกับโคดากะว่าที่นี่ไม่ใช่ที่โรงเรียนดังนั้นไม่จำเป็นเรียกพ่อของเธอว่าผอ.ก็ได้ อย่างเช่นคุณพ่ออะไรเงี้ย (ได้โอกาสก็เอาใหญ่เลยนะยัยเนื้อ) แต่โคดากะเองก็คิดว่าพ่อของเขามีแค่คนเดียวเท่านั้นจึงขอที่จะเรียกชื่อแทนดีกว่า จึงได้เอ่ยถามชื่อของพ่อของเซนะออกไป แต่ในขณะที่เซนะกำลังจะพูดชื่อของพ่อของเธออกมาพ่อของเธอก็รีบชิงพูดตัดหน้าก่อนว่าชื่อของเขาก็คือคาชิวาซากิ เทนมะ เซนะจึงต้องรีบบอกว่าพ่อของเธอโกหกจริงๆชื่อว่าเปกาซัสต่างหาก แต่เนื่องจากว่าเปกาซัสซังของเราไม่ชอบชื่อของตัวเองสักเท่าไหร่จึงบอกให้เรียกว่าผอ.เหมือนเดิมน่ะดีแล้ว หลังจากนั้นพ่อของเซนะก็ได้ชวนให้โคดากะไปกินข้าวร่วมกับพวกเขา โดยเขาได้ขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นในเกาะส่วนตัวของเขาด้วยที่ทำให้พวกโคดากะต้องเจอกับเรื่องลำบาก และเมื่อกินข้าวกันเสร็จเซนะกับโคบาโตะก็แยกตัวกันไปดูอนิเม Full Metal Necromancer ทำให้เหลือเพียงพ่อของเซนะกับโคดากะสองคนตามลำพังเท่านั้น โดยพ่อของเซนะได้ไต่ถามโคดากะว่าเซนะเข้ากับคนในชมรมได้ดีรึเปล่า โคดากะเองก็ตอบไปว่า "ก็คุยกับมิคาซึกิ โยโซระ ปี 2 ห้อง 5 อยู่บ่อยๆ" (ออกแนวเถียงกันเกือบทั้งหมดล่ะนะ) "กับชิกุมะซังรุ่นน้องเองก็คุยเรื่องงานอดิเรกกันถูกคอด้วยเหมือนกัน" (ถึงจะเป็นเรื่องเกมจีบสาวก็เหอะ) "แล้วก็ดูท่าทางจะชอบโคบาโตะเป็นพิเศษด้วยสิ" (แต่เซนะชอบเค้าอยู่ฝ่ายเดียวน่ะนะ) พ่อของเซนะจึงดูท่าทางพออกพอใจแล้วก็บอกว่า จากนี้ไปก็ขอฝากให้ช่วยดูแลลูกสาวด้วยนะ ซึ่งโคดากะก็ตอบรับอย่างเต็มปากเต็มคำ หลังจากนั้นโคดากะก็พาโคบาโตะกลับบ้านไป ผ่านไปหลังจากนั้น 1 เดือน ในช่วงกลางๆเดือนของเดือนกันยายน หลังจากที่การสอบผ่านพ้นไปโคดากะก็ไปที่ห้องชมรมเพื่อนบ้านตามปกติ แต่พอเมื่อเขาไปถึงเซนะก็ร้องตกใจเสียงหลงทันทีที่ได้เจอเขา ทำให้โยโซระเองก็สงสัยว่าโคดากะแอบไปทำกับเซนะมารึเปล่า เซนะจึงต้องรีบเบี่ยงประเด็นโดยทักว่าโคดากะทำหน้าตาน่ากลัว หรือจะเป็นเพราะทำข้อสอบไม่ได้หรืออย่างไร โคดากะเองก็บอกว่าไม่ได้กังวลเรื่องสอบเสียหน่อย เพียงแต่เขารู้สึกไม่พอใจเล็กๆที่เซนะร้องตกใจเมื่อเห็นเขาก็เท่านั้นเอง เซนะจึงสารภาพว่าพอเธอเห็นหน้าโคดากะปุ๊บก็พาลทำให้นึกถึงเรื่องถ่ายแบบขึ้นมาทันที ซึ่งเธอกะอยู่แล้วว่าจะมาชวนให้ทุกคนในชมรมไปเป็นแบบให้กับแผ่นพับแนะนำโรงเรียน โดยให้แต่งตัวเป็นคู่บ่าวสาวไปถ่ายรูปที่โบสถ์ซึ่งเป็นสถานที่สำคัญของโรงเรียนนั่นเอง โดยพอเธอได้ยินเรื่องนี้จากพ่อของเธอก็เลยเอ่ยปากว่าอยากขอให้ชมรมเพื่อนบ้านช่วยทำงานนี้ด้วย เมื่อได้ยินเช่นนั้นโยโซระเองที่คิดว่าพวกเธอเองก็ติดค้างบุญคุณของผอ.เรื่องออกค่ายทัศนาจรอยู่ ดังนั้นจึงยินดีที่จะให้ความร่วมมือด้วยสำหรับงานนี้ แต่ก่อนที่จะไปปรึกษาหารือกับเหล่าทีมงานและผอ.เซนะก็รีบชิงดักเอาไว้ก่อนเลยว่าคนที่จะรับบทเป็นเจ้าสาวต้องเป็นเธอเท่านั้น ส่วนเจ้าบ่าวก็คงหนีไม่พ้นตัวผู้ที่มีอยู่คนเดียวในชมรมนั่นก็คือโคดากะนั่นเอง แต่จู่ๆโยโซระก็พูดออกมาว่าเธอเคยได้ยินเรื่องเล่าที่เขาว่าใครที่ได้สวมชุดแต่งงานแล้วล่ะก็จะไม่ได้สวมอีกเป็นครั้งที่สอง เพียงเท่านั้นแหละเซนะก็รีบขอถอนตัวออกจากการเป็นเจ้าสาวและรีบผลักไสบทเจ้าสาวให้โยโซระทันที แต่โยโซระเองก็ปฏิเสธที่จะรับบทนี้เช่นกัน ด้วยเหตุนี้ทั้งคู่จึงเอาแต่เกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาที่จะไม่ยอมเป็นเจ้าสาวคู่กับโคดากะจนเจ้าตัวรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเสียจนน้ำตาตกใน   ในระหว่างที่โยโซระกับเซนะกำลังรุมสร้างบาดแผลทางใจให้โคดากะอยู่นั้น จู่ๆริกะก็เกิดปิ๊งไอเดียที่สุดแสนจะบรรเจิด(?)ขึ้นมาว่าในเมื่อสองสาวไม่อยากที่จะใส่ชุดเจ้าสาวกันขนาดนี้ก็ให้มีเจ้าบ่าวสองคนไปซะเลย แถมยังจะเป็นการเน้นจุดขายไปที่การเอาใจสาวๆเป็นหลักได้อีกด้วย ซึ่งในจุดนี้โยโซระกับเซนะเองก็ค่อนข้างที่จะเห็นด้วยอยู่เหมือนกันเพราะยังไงก็ไม่มีใครอยากที่จะรับบทเป็นเจ้าสาวอยู่แล้ว ปัญหาก็อยู่ที่นอกจากโคดากะที่จะต้องรับบทเป็นเจ้าบ่าวตายตัวอยู่คนนึงอยู่แล้ว แต่จะให้ใครมารับบทเจ้าบ่าวอีกคนนี่สิ เซนะลองถามส่วนสูงของโยโซระดูเพราะเธอคิดว่าอย่างน้อยเจ้าบ่าวสองคนก็ควรจะมีความสูงที่ไล่เลี่ยกันเพื่อให้ภาพออกมาดูเหมาะสม แต่นอกจากโยโซระจะไม่ยอมบอกแล้วเธอยังเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจำเป็นอีกต่างหาก แถมยังบอกอีกว่ายังไงซะอย่างเซนะก็ไม่เหมาะสมที่จะมารับบทเจ้าบ่าวแน่นอนอยู่แล้วเนื่องจากก้อนเนื้อส่วนเกินตรงหน้าอกที่เทพแห่งเนื้อประทานให้เซนะมามันเกะกะขวางหูขวางตานั่นเอง ในระหว่างที่โยโซระกับเซนะยังคงเอาแต่ถกเถียงกันอยู่นั้นเอง ยูคิมูระก็เอาน้ำชามาเสิร์ฟให้กับโคดากะ ซึ่งพอได้เห็นยูคิมูระก็ทำให้โคดากะนึกขึ้นมาได้ว่าถึงแม้จะดูอ้อนแอ้นน่ารักสมเป็นกุลลสตรีเพียงใดแต่ยูคิมูระก็ยังเป็นผู้ชายอีกคนนึงในชมรมอยู่ดีนี่นา เขาจึงพยายามที่จะบอกเรื่องนี้กับทุกคนแต่ก็โดนริกะที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับการจิ้นจับคู่โคดากะกับสาวแต่งหนุ่มจนจินตนาการเตลิดเปิดเปิงขัดขวางไม่ให้พูดออกมาสักที จนท้ายที่สุดก็กลายเป็นว่าริกะตัดสินให้มีการจัดการออดิชั่นเพื่อคัดสาวคนที่เหมาะสมที่จะมารับบทเป็นเจ้าบ่าวคู่กับโคดากะแทนไปซะงั้น ไม่รอช้าริกะจึงรีบไปยืมชุดกักคุรันมาจากชมรมคอสเพลย์ทันที โดยให้โยโซระที่ดูจะเหมาะสมกับบทเจ้าบ่าวมากกว่าใครเพื่อนเป็นคนลองสวมดูเป็นคนแรก ซึ่งพอโยโซระลองสวมดูเท่านั้นแหละบทเจ้าบ่าวก็ตกเป็นของโยโซระไปโดยทันที เนื่องจากคุณเธอเหมาะเหม็งกับชุดกักคุรันเสียจนริกะแทบกระอักเลือดตายเลนทีเดียว แถมเซนะเองเห็นว่าโยโซระแต่งหนุ่มขึ้นเช่นกัน ก็เลยเป็นอันว่าคู่เจ้าบ่าวสองคนก็คือโคดากะกับโยโซระไปในโดยประการฉะนี้ จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:11:28

ความคิดเห็นที่ 8 แต่ถึงกระนั้นพอเอาเรื่องเจ้าบ่าวสองคนไปบอกกับเหล่าทีมงานถ่ายแบบเท่านั้นแหละก็โดนปฏิเสธกลับมาว่าไม่เหมาะสม และถึงแม้โยโซระจะดันทุรังให้ทีมงานยอมเรื่องนี้ให้ตายแค่ไหนก็ไม่ดูทีท่าว่าเหล่าทีมงานจะยอมใจอ่อนเลยแม้แต่น้อย เซนะก็เลยบอกให้โยโซระรับผิดชอบโดยการรับบทเจ้าสาวไปซะเลย แต่โยโซระก็ปฏิเสธเสียงแข็งกลับไปโดยเธอให้เหตุผลว่าชุดเจ้าสาวมันฟูฟ่องพริ้วๆเสียจนน่าอาย จนท้ายที่สุดก็กลายเป็นการเปิดศึกการถกเถียงระหว่างโยโซระและเซนะอีกรอบ โคดากะที่เห็นแล้วดูท่าเรื่องนี้คงไม่มีทางจบลงง่ายๆเลยตัดสินใจหนีกลับบ้านก่อนไปซะเลย หลังจากที่โคดากะกลับไปถึงบ้านได้สักพักก็มีโทรศัพท์มาจากริกะ โดยเธอบอกว่าหลังจากที่โคดากะกลับไปนั้นโยโซระกับเซนะก็ยังคงทะเลาะกันต่อไปเรื่อยๆไม่จบ หนำซ้ำการถกเถียงของทั้งคู่ยังมีแต่จะดูทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเสียอีกต่างหาก จนท้ายที่สุดการประชุมก็ต้องเป็นอันล้มเลิกไปด้วยความบาดหมางกันของสองสาว ด้วยเหตุนี้ริกะจึงอยากจะขอให้โคดากะช่วยพูดเกลี้ยกล่อมสองคนนี้ให้ที เพราะเธอกลัวว่าความบาดหมางของสองคนในครั้งนี้อาจจะทวีความเลวร้ายมากขึ้นจนถึงขึ้นยุบชมรมเพื่อนไปเลยทีเดียว โคดากะจึงยอมที่จะลองหาวิธีให้สองคนนี้กลับมาคืนดีกันดู ในระหว่างที่โคดากะกำลังคิดหาวิธีอยู่นั้น จู่ๆก็มีเมล์จากเซนะส่งมาหาโดยเธอถามว่าเขานั้นกำลังทำอะไรอยู่ เขาก็เลยตอบกลับไปว่ากำลังจะเตรียมลงมือทำอาหารเย็น จากนั้นทั้งคู่ก็ส่งเมล์โต้ตอบกันไปได้สักพัก จนโคดากะเห็นว่าถ้าจะคุยกันยาวๆก็โทรศัพท์เอาดีกว่ามั้ย แต่เซนะก็ปฏิเสธแล้วบอกว่าเธอแค่มีเรื่องอยากจะถามโคดากะหน่อยก็เท่านั้น โดยเธอนึกว่าที่ดากะหนีกลับบ้านไปก่อนก็เพราะไม่พอใจที่พวกเธอทั้งสองคนเอาแต่ทะเลาะกัน แต่โคดากะก็บอกว่าที่รีบกลับเพราะต้องการจะไปให้ทันช่วงเวลาลดราคาของซุปเปอร์มาร์เก็ตก็เท่านั้น ท้ายที่สุดโคดากะก็ส่งเมล์ไปบอกเซนะว่ายังไงก็ทะเลากันให้มันน้อยๆหน่อยก็แล้วกัน จากนั้นก็เปลี่ยนโหมดมือถือเป็นระบบสั่นแล้วหันไปเตรียมการทำมื้อเย็นแทน เพราะไม่อยากให้โคบาโตะต้องรอนานจนหิวข้าวท้องกิ่ว แต่พอโคดากะลงมือทำกับข้าวไปได้ไม่ทันไรก็ดันมีโทรศัพท์โทรเข้ามาที่บ้านซะก่อน และเนื่องปลีกตัวออกไปไม่ได้เขาจึงเรียกให้โคบาโตะไปรับสายแทน แต่พอโคบาโตะรับสายได้ไม่ทันเธอก็รีบวิ่งร้องไห้น้ำตาคลอมาหาโคดากะ แล้วบอกว่ามีเสียงผู้หญิงที่ไม่รู้จักบอกว่าถ้าไม่ให้โคดากะมารับสายรับรองโดนดีแน่ เขาเลยนึกว่าเป็นโทรศัพท์ก่อกวนจึงไปรับสายแล้วพูดเสียงขึงขังแบบนักเลงใส่ซะเลย แต่ผลปรากฏว่าคนที่โทรมานั้นเป็นโยโซระนั่นเอง โดยที่โคบาโตะตกใจกลัวนั้นก็เป็นเพราะเธอแกล้งดัดเสียงให้น่ากลัวๆแล้วบอกว่าหากไม่ยอมเปลี่ยนให้โคดากะมารับสายล่ะก็ รับรองได้เลยว่าชีวิตของแกจะต้องประสบพบกับเรื่องเลวร้ายอย่างแน่นอน ได้ยินเช่นนั้นโคดากะก็เลยถามว่ามีธุระอะไรรึเปล่าถึงได้โทรมา โยโซระจึงตอบว่าอยู่ว่างๆเลยโทรมาคุยฆ่าเวลาเฉยๆ โดยเธอก็บอกว่าพวกคนเพียบพร้อมเองก็มักจะโทรหากันแล้วคุยกันนานๆทั้งๆที่ไม่ได้มีธุระอะไรเป็นพิเศษไม่ใช่เหรอ ดังนั้นเธอก็เลยอยากลองฝึกฝนการคุยโทรศัพท์นานๆกับโคดากะดูก็เท่านั้น โคดากะที่เหมือนเคยจะได้ยินมาว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขาเองเคยคุยโทรศัพท์กับเพื่อนนานๆหลายชั่วโมงอยู่เหมือนกัน ก็เลยเออออตามโยโซระไป ทั้งสองคนคุยโทรศัพท์กันเรื่อยเปื่อยไปได้สักพัก โคดากะที่เห็นว่าโยโซระมีท่าทีที่ผิดสังเกตจึงเอ่ยปากถามออกไปว่าทำไมจู่ๆถึงได้โทรศัพท์มาหาเขา โยโซระก็เลยตอบว่าเธอกังวลเรื่องวันนี้ที่โคดากะหนีกลับบ้านไปก่อน ซึ่งเธอก็คิดไปว่าโคดากะไม่พอใจที่เธอเอาแต่ทะเลาะกับเซนะไม่จบไม่สิ้น ซึ่งโคดากะก็บอกกับเธอว่าไม่ต้องคิดมาก จากนั้นโคดากะดูเหมือนจะสังเกตได้ว่าโคบาโตะเริ่มมีท่าทีที่ไม่พอใจมากขึ้นเรื่อยๆเนื่องจากคอยให้เขาทำอาหารเย็นมานานสองนานแล้ว แต่ก่อนที่โคดากะจะทันได้วางสายจากโยโซระไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็สั่นขึ้นอีกหน คราวนี้ไม่ใช่เมล์แต่เป็นเซนะโทรมาหาเขาเลยต่างหาก พอเมื่อโคดากะรับสายเท่านั้นเซนะก็ต่อว่าเขายกใหญ่ว่าทำไมไม่ยอมส่งเมล์ตอบกลับไปหาเธอ โยโซระที่ได้ยินเขาพูดกับเซนะจึงเอ่ยถามออกไปว่ากับลังคุยอยู่กับยัยเนื้ออยู่เหรอ เขาก็เลยตอบว่าทางมือถือน่ะนะ เซนะที่ได้ยินโคดากะคุยกับใครบางคนอยู่ก็เลยยิ่งไม่พอใจยกใหญ่ที่เขาดันหันไปกับคนอื่นในระหว่างที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับเธอ โคดากะจึงบอกออกไปว่าก่อนหน้าที่เซนะจะโทรมานั้นเขากำลังคุยโทรศัพท์กับโยโซระอยู่ เท่านั้นแหละเซนะก็เลยยิ่งไม่พอใจยิ่งเข้าไปอีก โยโซระจึงบอกให้โคดากะเปลี่ยนให้เธอไปคุยกับเซนะโดยการเอามือถือมาจ่อใกล้ๆกับโทรศัพท์ เท่านั้นแหละยกที่สาม(รึเปล่าหว่า?)ของการทะเลาะกันของสองสาวก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งซึ่งหลังจากที่เถียงกันไปเถียงกันมาก็กลายเป็นว่าทั้งสองสาวจะบึ่งมาที่บ้านของโคดากะซะงั้นแล้วทั้งคู่ก็วางสายไปซะดื้อๆโดยไม่เปิดโอกาสให้โคดากะได้แย้งอะไรสักคำ จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:11:44

ความคิดเห็นที่ 9 พอตกเย็นทั้งสองสาวก็มาถึงที่บ้านโคดากะ แล้วก็เอาแต่นั่งเงียบไม่มองหน้ากันอยู่ที่โซฟา ส่วนโคบาโตะเมื่อเห็นเซนะมาก็รีบหนีไปที่ห้องของตัวเองทันที ทั้งสองคนก็ตกลงว่าจะตกลงคุยกันให้รู้แล้วรอดกันไปเลยในวันนี้ถ้าไม่เคลียร์ก็ไม่กลับบ้านแน่นอน โคดากะที่เห็นว่ายังไงซะก็คงห้ามอะไรไม่ได้เลยตัดสินใจที่จะกลับไปทำอาหารเย็นต่อให้เสร็จสักที แต่พอหันไปทำกับข้าวไม่ทันโยโซระกับเซนะก็ทะเลาะกันอีกรอบ โดยคราวนี้ทั้งสองต่างฝ่ายต่างพยายามจะเปลี่ยนทีวีไปยังช่องที่ตัวเองอยากดู แต่ผลสุดท้ายดูเหมือนว่าเซนะจะเป็นฝ่ายแพ้ จึงได้แต่ทำหน้าเศร้าน้ำตาคลอมานั่งจ๋อยที่โต๊ะอาหารแทน โคดากะที่เห็นเซนะเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะก็เลยบอกว่าเดี๋ยวจะรีบทำให้เสร็จดังนั้นรอหน่อยละกันเพราะนึกเข้าใจไปว่าเซนะหิวข้าวแล้ว แต่เซนะก็บอกว่าไม่ได้หิวสักหน่อย แล้วก็น้อยใจที่เขาไม่ยอมเข้าใจความรู้สึกของเธอแม้แต่น้อย ที่เธอไม่พอใจก็คือระหว่างที่เธอส่งเมล์ไปหาแต่เขากลับดันไปคุยโทรศัพท์กับโยโซระซะงั้น แล้วยังถามเขาอีกว่ารู้เหตุผลที่เธอกับโยโซระโกรธกันถึงขนาดนี้รึเปล่า ซึ่งก็แน่นอนว่าไอ้เซ่อระดับชั้นเซียนอย่างโคดากะนั้นไม่มีทางเข้าใจหัวใจที่แสนละเอียดอ่อนของสาวๆแน่นอน โดยเรื่องที่เขาไม่ยอมรีบตอบเมล์กลับไปหาเซนะก็เพราะเขาคิดว่าเพราะเป็นเมล์ก็เลยไม่จำเป็นต้องรีบตอบกลับซะหน่อย ก็เลยยิ่งไปทำให้เซนะไม่พอใจยิ่งเข้าไปอีก ท้ายที่สุดโคดากะที่ทำอาหารเย็นจนเกือบเสร็จแล้วก็กะจะให้เซนะไปเรียกโยโซระกับโคบาโตะให้ที แต่พอได้เห็นอาการคลั่งโคบาโตะของเซนะโคดากะก็เลยรีบเปลี่ยนใจในทันทีแล้วก็ตัดสินใจไปเรียกด้วยตัวเองดีกว่า พอเมื่อโคดากะไปถึงห้องนั่งเล่นก็พบว่าโยโซระกำลังดูทีวีอยู่ ซึ่งโยโซระเองก็ได้ชวนให้โคดากะมานั่งดูทีวีกับเธอด้วย โดยเธอได้บอกกับโคดากะว่าจริงๆก่อนหน้านี้เธอเองก็กำลังนั่งดูรายการทีวีที่เธอกำลังดูอยู่นี้ที่บ้านเพลินๆอยู่แท้ๆ แต่พอได้รู้ว่าโคดากะกำลังคุยอยู่กับเซนะเท่านั้นแหละ ก็เลยตัดสินใจที่จะต้องมาที่บ้านของเขาให้ได้ไม่ว่ายังไง จนสุดท้ายก็ต้องมานั่งดูรายการนี้ที่นี่อย่างที่เห็น โคดากะก็เลยถามออกไปว่าแล้วเขาไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจ โยโซระก็ตอบว่าก็เขาเล่นหันไปคุยโทรศัพท์กับคนอื่นในระหว่างที่คุยโทรศัพท์อยู่กับเธอนั่นแหละ แถมยังดูเหมือนก่อนหน้าที่เธอจะโทรไปหาเขาก็กำลังส่งเมล์คุยกันอยู่กับเซนะอีกด้วย แต่ถึงอย่างงั้นไอ้งั่งระดับพระกาฬอย่างโคดากะก็ยังไม่เข้าใจความที่โยโซระต้องการจะพูดอยู่ดี โยโซระก็เลยได้แต่บ่นตัดพ้อด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ ท้ายที่สุดโคดากะจึงขึ้นไปเรียกโคบาโตะที่ห้อง ซึ่งพอโคบาโตะได้ยินว่าจะได้กินข้าวสักทีแล้วก็รีบเปิดประตูห้องออกมาด้วยความดีใจทันที แต่ทันใดนั้นเซนะที่แอบตามโคดากะมาก็รุกเข้ามาหาโคบาโตะด้วยความเร็วสูงทำให้โคบาโตะตกใจกลัวจนเผ่นหนีกลับเข้าห้องไปอีกรอบ โยโซระที่ได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็เลยเข้ามาตอกย้ำซ้ำเติมยกใหญ่ จนในที่สุดทั้งสองสาวก็ทำท่าจะเปิดศึกกันอีกไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้ว โคดากะที่เหลือจะอดทนเลยพูดออกไปว่าถ้าว่างกันพอที่จะมีเวลามาทะเลากันแล้วล่ะก็เอาเวลามาช่วยเขาทำงานบ้านดีกว่ามั้ย โดยในทีแรกเซนะก็ดูท่าจะไม่พอใจว่าทำไมตัวเธอต้องช่วยดากะทำงานบ้านด้วย แต่พอได้เห็นโยโซระยอมตกลงช่วยแต่โดยดีก็เลยตัดสินใจที่จะช่วยทำด้วยความที่ไม่อยากน้อยหน้านั่นเอง ในจุดนี้เราสามารถเลือกได้ว่าจะให้ใครเป็นคนทำหน้าที่ช่วยโคดากะทำอาหารหรือเตรียมน้ำอาบ ซึ่งถ้าเราเลือกให้โยโซระเป็นคนช่วยทำอาหารผลที่ได้ก็คือคุณเธอเล่นเสิร์ฟแฮมเบอเกอร์แบบทั้งๆที่ยังอยู่ในกระทะเลย โดยเธอให้เหตุผลที่ไม่จัดเอาลงจานก็เพราะเธอเห็นว่ายังไงสุดท้ายก็ต้องกินเข้าไปอยู่ดี ดังนั้นจะจัดให้สวยไปเพื่ออะไรถึงยังไงรสชาติมันก็ไม่ต่างกันอยู่แล้ว ในทางกลับกันหากเราเลือกให้เซนะเป็นคนช่วยเราทำอาหารเธอที่เห็นถึงความสำคัญของหน้าตาของอาหารก็จะจัดแจงเสิร์ฟแฮมเบอเกอร์ลงจานพร้อมกับตกแต่งหน้าตาเสียอย่างดี เล่นเอาโคดากะทึ่งในความเก่งเหนือความคาดหมายของเซนะไปเลย จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:12:44

ความคิดเห็นที่ 10 พอเตรียมอาหารเสร็จแม้ทุกคนมานั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา แต่บรรยากาศบนโต๊ะก็เล่นเอาอึมครึมเสียจนน่าอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก โคดากะที่คิดว่าต้องหาเรื่องคุยอะไรสักอย่างจึงเอ่ยถามทั้งสองคนว่าหลังจากกินข้าวเสร็จแล้วจะเอายังไงต่อ เพราะถ้าขืนยังอยู่ต่อแบบนี้ไปเรื่อยๆทางบ้านคงจะเป็นห่วงแย่ แต่ถึงกระนั้นทั้งโยโซระและเซนะเองก็ต่างยืนกรานว่าตราบใดที่อีกฝ่ายไม่ยอมกลับยังไงตัวเธอก็ไม่มีทางกลับด้วยเช่นกัน สรุปก็กลายเป็นว่าคืนนี้ทั้งคู่จะนอนค้างที่บ้านโคดากะไปซะอย่างงั้น ในกรณีของเซนะนั้นไม่มีปัญหาอยู่แล้วเพราะเธอไม่ว่าจะทำอะไรที่บ้านก็ย่อมตามใจเธออยู่แล้วแน่นอน แต่สำหรับโยโซระถ้าบอกว่าจะไปนอนค้างบ้านผู้ชายล่ะก็คงมีปัญหาแน่ๆเธอก็เลยกะจะบอกไปว่านอนค้างบ้านเซนะแทน แต่พอเซนะถามเบอร์โทรศัพท์บ้านของโยโซระเพื่อที่จะโทรไปบอกให้โยโซระกลับปฏิเสธเสียงแข็งที่จะให้เซนะรู้เบอร์บ้านของเธอทำเอาเซนะเสียใจจนน้ำตาคลอเบ้า โคดากะที่ทนดูไม่ได้จึงเข้าไปบอกกับโยโซระว่าหากเธอไม่ยอมเซนะไปดีๆเขาก็จะเป็นคนบอกเบอร์กับเซนะเอง โยโซระจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมบอกเบอร์บ้านให้กับเซนะไป แต่ถึงกระนั้นขนาดกะอีแค่กดเบอร์โทรศัพท์ลงมือถือแม่สองสาวคู่นี้ก็ยังหาเรื่องทะเลาะกันได้อีก โคดากะที่สังเกตเห็นว่าโคบาโตะชักจะอดรนทนไม่ไหวกับการที่มีตัวโหวกเหวกโวยวายเข้ามาอยู่ในบ้านของเธอก็เลยต้องรีบเข้าไปห้ามแล้วกดเบอร์โทรศัพท์ลงมือถือเข้าไปให้เอง หลังจากที่กินอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อย โคบาโตะที่ถึงแม้จะได้อิ่มอร่อยกับแฮมเบอเกอร์ของโปรดแต่ก็ขอตัวกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยท่าทางไม่สดใส แต่โคดากะเองก็เห็นว่าคงทำอะไรไม่ได้มากอย่างน้อยก็ไม่เลวร้ายถึงขั้นโกรธจนฟิวส์ขาดก็เพียงพอแล้วสำหรับโคบาโตะ ส่วนโยโซระกับเซนะก็เอาแต่แย่งที่จะล้างจานกันจนโคดากะต้องไล่ให้ไปอยู่ห้องนั่งเล่นทั้งคู่ มาถึงช่วงเวลาที่จะตัดสินลำดับว่าใครจะเป็นคนเข้าไปอาบน้ำก่อนหลัง โดยโคดากะบอกว่าตัวเขายังไงก็ได้อยู่แล้วดังนั้นโยโซระกับเซนะก็ไปตัดสินกันเอาเองละกันว่าใครจะเป็นคนเข้าไปอาบก่อน และก็แน่นอนว่าระดับอย่างแม่สองคนนี้ย่อมไม่มีใครยอมที่จะให้ตัวเองเป็นฝ่ายที่จะเข้าไปอาบทีหลังอีกฝ่ายอย่างแน่นอน เมื่อสองสาวเถียงกันไปสักพักโคดากะที่เห็นว่าถ้าขืนปล่อยให้เถียงกันอยู่อย่างนี้ต่อไปเรื่อยๆคืนนี้ก็คงไม่ได้อาบน้ำกันแหงๆ ก็เลยบอกให้ทั้งคู่เข้าไปอาบพร้อมกันมันซะเลยจบเรื่อง ในเวลาถัดมาระหว่างที่โคดากะกำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของสองสาวดังออกมาจากในห้องน้ำ โคดากะที่เป็นห่วงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นจึงตัดสินใจเดินไปดูที่หน้าห้องน้ำ ซึ่งก็ได้พบว่าทั้งสองคนกำลังเถียงกันเรื่องน้ำอาบที่เย็นเจี๊ยบเสียจนอาบไม่ได้ โดยดูเหมือนว่าคนที่ทำหน้าที่เตรียมน้ำอาบคงจะลืมที่จะเปิดเครื่องทำน้ำอุ่นแหงๆ (ขึ้นอยู่กับว่าเราเลือกให้ใครรับหน้าที่นี้) ซึ่งผลสุดท้ายทั้งคู่ก็ต้องออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบในสภาพกึ่งเปลือยแถมยังออกมาจ๊ะเอ๋เข้ากับโคดากะเต็มๆซะอีก จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:13:47

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากที่โคดากะเข้าไปอาบน้ำเสร็จเป็นคนสุดท้ายแล้วกลับมาที่ห้องนั่งเล่น จู่ๆโคบาโตะก็วิ่งเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่ร้อนรนพร้อมกับถามเขาว่าเขากำลังจะแต่งงานงั้นหรือ เล่นเอาทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกไปตามๆกัน โคบาโตะก็เลยบอกว่าเมื่อกี๊เธอได้รับโทรศัพท์จากพ่อแล้วก็บอกว่าโคดากะกำลังจะแต่งงาน เพียงยังไม่ได้บอกว่าจะแต่งกับใคร แต่ทว่าดูจากรูปการณ์แล้วก็คงเดาตัวเจ้าสาวไม่ยาก เพราะพ่อของโคดากะนั้นเป็นเพื่อนซี้ปึ้กกับพ่อของเซนะดังนั้นคู่แต่งงานที่ว่าก็คงหนีไม่พ้นเซนะแหงๆ โดยตัวเซนะเองก็เหมือนจะเคยได้ยินพ่อพูดเรื่องแต่งงานอะไรสักอย่างทางโทรศัพท์อยู่เหมือนกัน โยโซระ : โคดากะ! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ไหนอธิบายมาซิ โคดากะ : ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ! โยโซระ : แล้วถ้าอย่างงั้นทำไมไอ้เรื่องนี้มันออกมาจากปากพ่อของโคดากะได้ล่ะ!? โคดากะ : เรื่องนั้นมัน---ถึงจะยังไม่ค่อยรู้รายละเอียดเท่าไหร่แต่ยังไงมันก็ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆล่ะ! โยโซระ : ถ้าชี้แจงให้ละเอียดถี่ถ้วนไม่ได้ล่ะก็ คงจะทำใจเชื่อไม่ได้ล่ะนะ โคดากะ : …….เธอนี่มันไม่ยอมฟังที่คนอื่นเขาพูดเลยนะ! โยโซระ : .......ว่าไงนะ? นี่ฉันไม่ยอมฟังเรื่องที่คนเขาพูดตอนไหนกันล่ะ? โคดากะ : ก็ตอนนี้ไงล่ะ ขนาดฉันพูดแทบตายก็ยังไม่ยอมฟังสักทีไม่ใช่รึไงหา แถมยังเมื่อก่อนตอนที่ไปเล่นกันที่สวนสาธารณะก็เหมือนกัน..... โยโซระ : ไม่ต้องขุดเรื่องสมัยเด็กๆออกมาเลยนะ! ตอนนี้ฉันก็แค่บอกว่าให้อธิบายเรื่องให้กระจ่างชัดก็เท่านั่นแหละ เซนะ : ...เอ๊ะ? นี่ เดี๋ยวก่อนสิ ไอ้สมัยก่อนหรือสมัยเด็กๆเนี่ยหมายความว่าไงยะ? โคดากะ : ก็บอกแล้วไปแล้วไม่ใช่เหรอโยโซระ ฉันเองก็ยังไม่ได้ฟังรายละเอียดของเรื่องเหมือนกันก็เลยยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรน่ะ โยโซระ : ฮึ ไม่ใช่รู้อยู่แก่ใจแต่ทำเป็นแกล้งไม่รู้เรื่องอย่างงั้นเหรอ? เซนะ : นี่ เดี่ยวก่อนสิ ฟังฉันหน่อยสิ! โยโซระ : หนวกหูจริงยัยเนื้อ! หุบปากไปเลยไป เซนะ : ......อึก โยโซระ : ฮึ จะว่าไปแล้ว ไอ้เรื่องแผ่นพับแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่ว่ามันมีอะไรลับลมคมในอยู่รึยังไงน่ะ เซนะ : โค-โคดากะ...... โคดากะ : เอาไว้ทีหลังนะ-------ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอไงว่าไม่รู้เรื่องน่ะ ช่วยฟังหน่อยเซ่โยโซระ! เซนะ : อึก......ทำไมต้องมาทำเป็นเมินกันด้วยล่ะเนี่ย! ระหว่างที่โคดากะกำลังคุยอยู่กับโยโซระ จู่ๆเซนะก็ตะโกนเสียงดังเข้ามาแทรก โคดากะ : อะไรกันน่ะ จู่ๆก็... โยโซระ : เป็นอะไรของเธอเนี่ย.....? .....เซนะใช้ดวงตาที่มีน้ำตาคลอเบ้าจ้องมองมาที่โคดากะกับโยโซระ เซนะ : เอาแต่เมินฉันตลอดตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว เอ้อ ใช่สิยะ! จะว่าไปก็เข้าใจมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะย่ะ! เพราะว่าพวกเธอเกลียดฉันอย่างงั้นสินะถึงได้เอาแต่เมินฉันน่ะ! น้ำตาของเซนะไหลพรากออกมาจนทำให้โคดากะถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เซนะ : ถ้าอย่างนั้นก็เชิญพวกเธอคุยกันแค่สองคนไปให้ตลอดไปเลยนะ!! เซนะตะเบ็งเสียงใส่ แล้วก็เดินออกจากบ้านไป--- โคดากะ : เฮ้ย เซนะ! โยโซระ : ชิ ว่าแล้วเชียวว่าถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะยุ่งแน่ ตามไปกันเหอะโคดากะ! โคดากะ : อ-เออ! แล้วทั้งสองคนก็ออกจากห้องนั่งเล่นเพื่อออกไปตามหาเซนะกัน เมื่อออกมาที่หน้าบ้านทั้งคู่ก็พยายามมองหาเซนะทั้งทางซ้ายและทางขวา แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเซนะเลยสักนิด โคดากะคิดว่าถึงยังไงอย่างเซนะก็คงวิ่งไปได้ไม่ไกลมากเท่าไหร่ ดังนั้นถ้าลองตามหาดูแถวๆในละแวกนี้ก็น่าจะพอตามทัน แต่ถึงอย่างนั้นทั้งคู่ก็ยังตามหาตัวเซนะไม่เจออยู่ดี ทั้งสองคนพยายามตามหาตัวเซนะอยู่หลายที่ไม่ว่าจะเป็นสวนสาธารณะหรือย่านร้านค้า แต่ในเวลาดึกสงัดที่แทบจะไร้แสงไฟแบบนี้ก็ไม่มีวี่แววแม้แต่เงาคนให้เห็นเลย โยโซระ : แบบนี้ตามไม่ทันแน่ เราสองคนแยกกันออกตามหากันดีกว่า โคดากะ : เดี่ยว ไม่ทันที่โยโซระจะแยกตัวออกไป ก็โดนโคดากะเอ่ยปากห้ามเอาไว้ก่อน โยโซระ : อะไรอีกล่ะโคดากะ ตอนนี้ยังไงก็ต้องตามหายัยเนื้อก่อนไม่ใช่หรือไง! โคดากะ : กลางดึกแบบนี้ จะให้แยกตัวไปตามหาตัวคนเดียวลำพังได้ยังไงกันล่ะ ถึงยังไงโยโซระก็ยังเป็นเด็กผู้หญิงคนนึง โคดากะคิดเช่นนั้น โยโซระ : แต่ว่า.... โคดากะ : ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรอีกแล้ว ไปกันเหอะ! พูดเช่นนั้นแล้วโคดากะก็จับมือโยโซระแล้วออกตัววิ่งไป โยโซระ : อ-อือ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ยังคงพยายามออกตามหาไปจนทั่วถึงอย่างนั้นก็ยังไม่พบตัวเซนะ แต่แล้วจู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นมา เป็นเสียงโทรศัพท์มือถือของโยโซระนั่นเอง ซึ่งเธอก็ได้หยิบเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วกดรับสาย โดยคนที่โทรมาก็คือพ่อของเซนะนั่นเอง โดยพ่อของเซนะได้บอกว่าเซนะกลับไปถึงบ้านแล้ว โดยสาเหตุที่พวกเขาตามหาตัวเท่าไหร่ก็ไม่เจอนั้นก็เพราะว่าหลังจากที่ออกมาจากบ้านโคดากะเซนะก็โทรศัพท์เรียกให้เสตลล่าขับรถมารับทันทีนั่นเอง เมื่อโล่งใจที่ได้รู้ว่าเซนะกลับถึงบ้านแล้วทั้งสองคนจึงตัดสินใจไปนั่งพักกันที่สวนสาธารณะ โคดากะ : สวนสาธารณะนี้เนี่ยรู้สึกว่าเมื่อก่อนจะดูกว้างกว่านี้นะ โยโซระ : นั่นก็เพราะว่าตอนนั้นพวกเรายังเด็กไม่ใช่เหรอ ดูเหมือนโยโซระจะค่อนข้างมีความมั่นใจกับความทรงจำสมัยเด็กมาก ซึ่งตัวโคดากะเองถึงแม้จะจำเรื่องในวัยเด็กไม่ค่อยได้เท่าไหร่ แต่ความทรงจำที่ได้เล่นสนุกในสวนสาธารณะแห่งนี้ก็ยังคงฝังลึกอยู่ในจิตใจไม่จางหาย โยโซระ : แน่ใจเหรอว่าจะไม่ไปน่ะ? โคดากะ : ไป? ไปไหนเหรอ? โยโซระ : ก็.....คือว่า.....ม-หมั้นกันแล้วไม่ใช่เหรอ พวกนายน่ะ............ คำพูดที่โยโซระพูดออกมานั้น เล่นเอาโคดากะที่ได้ยินต้องอ้าปากค้างเลยทีเดียว ดูท่าว่าโยโซระก็ยังคงปักใจเชื่อเรื่องที่โคดากะกับเซนะกำลังจะแต่งงานกันอยู่ไม่เลิก โคดากะ : โอ๊ย ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ โยโซระ : ถึงจะพูดอย่างงั้นก็เหอะ เมื่อกี๊เองก็ออกตามหายัยเนื้อแทบไม่หวาดไม่ไหวเลยไม่ใช่รึยังไง โคดากะ : เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ เผลอๆเป็นโยโซระด้วยซ้ำที่ดูจะร้อนรนมากกว่าเขาซะอีก โคดากะคิด โยโซระ : อึก.......ไม่ใช่สักหน่อย ยัยเนื้อไม่ได้เรื่องพรรค์นั้นน่ะสำหรับฉันแล้วจะเป็นยังไงก็ช่าง นอกจากนี้ เรื่องการหมั้นน่ะ ดูเหมือนว่าผอ.เองก็พูดออกมาเหมือนกันว่ามีเหตุผลอะไรอยู่หลายๆอย่างน่ะ สำหรับโคดากะแล้วยังไงเขาก็คิดว่าเรื่องนั้นเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดกันไปมากกว่า ถึงยังไงเขาก็ต้องพูดย้ำกับโยโซระให้ชัดเจน โคดากะ : เฮ้อ.....จะพูดอีกครั้งก็แล้วกันนะ พวกเราน่ะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้นหรอก โยโซระ : ไม่ต้องมาพูดเสแสร้งหรอกน่า นายกับเนื้อน่ะ.....เอ่อ.....ก..กำลังคบกันอยู่ไม่ใช่เหรอ? ......ฮึ ผู้ชายน่ะแค่เห็นสาวผมทองหน่อยก็ระริกระรี้กันยกใหญ่อยู่แล้วนี่นะ โคดากะ :เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ เธอเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะ แต่ยิ่งโคดากะพยายามพูดแก้ต่างเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนว่าคำพูดเหล่านั้นจะยิ่งไปทำให้โยโซระไม่พอใจมากยิ่งขึ้นไปทุกที โยโซระ : .......พอเถอะ......โคดากะบ้าที่สุด..... โคดากะ : เอ๊ะ......? ทันใดนั้นยังไม่ทันที่โคดากะจะได้พูดอะไรอีก โยโซระก็ยกกำปั้นขึ้นมาแล้วชกไปที่โคดากะอย่างแรง โคดากะ : เหวอ!? จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:16:05

ความคิดเห็นที่ 12 ยังโชคดีที่เขาเอี้ยวตัวหลบทัน ไม่อย่างงั้นคงโดนหมัดอัปเปอร์เข้าเต็มรักแน่ๆ โคดากะ : จ..จู่ๆก็ทำอะไรของเธอเนี่ย โยโซระ : หนวกหู! คำพูดของโคดากะยังคงไม่ส่งผ่านไปถึงหูของโยโซระอยู่ดี เธอยังคงรัวหมัดใส่เขาอย่างไม่ยั้ง แต่โคดากะก็ยังหลบได้ทุกครั้งไป ตั้งแต่สมัยก่อนแล้วที่ถึงแม้ตัวเขาจะไม่เก่งเรื่องชกต่อย เพียงแต่สายตาที่เฉียบคมนั้นสามารถทำให้เขาสามารถหลบหลีกหมัดที่ชกเข้าใส่ได้อย่างง่ายดาย หลังจากนั้นสักพัก โคดากะยังคงหลบหลีกหมัดของโยโซระได้อย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ได้สวนหมัดกลับไป ตัวเขาในตอนนี้ไม่สามารถที่จะชกต่อยกับโยโซระได้เหมือนในสมัยก่อนอีกแล้ว โยโซระที่เห็นเช่นนั้นก็หยุดมือลง โยโซระ : .....ทำไม.....กัน น้ำเสียงนั้นช่างเย็นชา แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้า------ โยโซระ : ทำไม....... เนื่องจากความมืดทำให้เขามองเห็นไม่ค่อยถนัด แต่โคดากะก็รับรู้ได้ว่าโยโซระกำลังร้องไห้อยู่ โยโซระ : ......ทำไม.......ทำไมถึงไม่สวนกลับมา!? โยโซระเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง โคดากะที่ไม่รู้ว่าจะเอ่ยอะไรออกมาจึงจะสามารถสื่อความรู้สึกของเขาไปให้ถึงโยโซระได้ เขาเพียงแต่อยากจะบอกให้เธอรู้ว่าพวกเขาในตอนนี้ ไม่สามารถจะที่จะเหวี่ยงหมัดใส่กันได้เฉกเช่นในสมัยก่อนได้อีกแล้ว ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเลิกล้มความคิดที่จะหลบหลีก เมื่อโยโซระชกเข้าใส่เขาอีกครั้งหมัดของเธอจึงเข้าเป้าเต็มๆ โยโซระ : หะ!? ......ถึงจะไม่หนักมากเท่าไหร่นักแต่ก็เล่นเอาโคดากะเจ็บไม่น้อยอยู่เหมือนกัน พอโคดากะแสดงปฏิกิริยาแบบนั้นออกไป โยโซระก็ถึงกับฟิวส์ขาดทันที โยโซระ : ทำไมถึงไม่หลบ!? เธอเข้ามากระชากที่คอเสื้อของโคดากะแล้วตะคอกใส่หน้าเขาพร้อมกับรัวหมัดใส่อย่างไม่ยั้ง จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:17:51

ความคิดเห็นที่ 13 โยโซระ : นี่นายอยากทำให้ฉันโกรธถึงขนาดนั้นเลยเรอะไงหา! ผัวะ! โยโซระ : เหตุผลที่ฉันทำแบบนี้น่ะ.....ก็เพราะอยากให้นายชกสวนกลับมายังไงล่ะ! แล้วทำไมถึงไม่ทำน่ะหา!? ผัวะ! โยโซระ : พูดอะไรออกมามั่งสิ! โคดากะ!!! ครั้งแรกครั้งเล่า ทั้งคำพูดทั้งกำปั้นที่รัวใส่โคดากะอย่างรุนแรง พอได้เห็นท่าทีเช่นนี้ของโยโซระ เขาก็เอ่ยถึงความรู้สึกของเขา ณ ตอนนี้ออกไปให้เธอรับรู้ โคดากะ : นี่น่ะนะ โยโซระ------ก็เพื่อที่จะให้ฉันกับเธอได้ชกต่อยกันแบบเอาจริงเอาจังยังไงล่ะ โยโซระถึงกับอ้าปากค้าง โยโซระ : ........พูดอะไรของนายเนี่ย เล่นไม่ชกสวนกลับหาคู่ต่อสู้แบบนี้เนี่ยนะชกต่อยกันแบบเอาจริงเอาจัง? นี่คิดจะดูถูกฉันรึยังไงหา!? แต่โคดากะไม่ได้คิดเช่นนั้น โคดากะ : ฉันน่ะไม่ทำร้ายผู้หญิง พอได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของโยโซระก็เปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยไปในฉับพลัน แต่ถึงอย่างนั้นคำพูดของเขาก็ยังไม่หมดแค่นั้น โคดากะ : ดังนั้น-------ฉันจะรับมันไว้ทั้งหมดเอง พูดเช่นนั้น โคดากะก็ผ่อนคลายขาทั้งสองข้างลง แน่นอนว่าไม่ยกการ์ดขึ้นมาแม้แต่นิด โคดากะ : แล้วถ้าหากจนถึงท้ายที่สุดฉันยังคงยืนอยู่ได้ล่ะก็-------ถือว่าฉันชนะยังไงล่ะ ดูเหมือนโยโซระจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดออกมา โยโซระ : นี่คิดจะชกต่อยกันแบบนั้นเนี่ยนะ โยโซระที่ดูเหมือนว่าแขนจะอ่อนล้าเต็มที ก็หยุดเหวี่ยงกำปั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โยโซระ : กะอีแค่ยอมให้ชกไปเรื่อยๆแล้วถ้ายังยืนอยู่ได้ก็ถือว่าชนะงั้นเหรอ? ไอ้แบบนั้นมันก็แค่ พูดเช่นนั้นโยโซระก็ยกกำปั้นขึ้นมาชกอีกครั้ง เพียงแต่ว่าเรี่ยวแรงน้อยลงผิดกับที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง โยโซระ : คิดจะให้ฉันชกนายอยู่ฝ่ายเดียวงั้นเหรอ? อย่ามาล้อเล่นน่า! แบบนั้นมันเรียกว่าการชกต่อยซะที่ไหนกัน! หมัดต่อมานั้นทำให้โคดากะรู้สึกเจ็บขึ้นมาได้นิดหน่อย โคดากะ : ไม่ได้ล้อเล่น ก็ตั้งใจชกต่อยอยู่นี่ไงล่ะ นั่นก็เพราะว่า----- โคดากะ : ฝ่ายที่เป็นคนชกเองก็เจ็บเหมือนกัน เรื่องนั้นฉันรู้ดีล่ะนะ โคดากะนั้นไม่เก่งเรื่องชกต่อย ถ้าโดนชกก็ต้องไม่ชอบใจแหงๆอยู่แล้ว แต่ใช่ว่าจะชอบที่จะชกสวนกลับไปเหมือนกัน ......การที่ชกฝ่ายตรงข้ามน่ะนะ มันเจ็บทั้งหมัดแล้วก็หัวใจยังไงล่ะ เห็นได้ชัดว่าโยโซระที่เป็นฝ่ายชกเขาอยู่ข้างเดียว ดูยังไงก็ท่าทางเจ็บปวดยิ่งกว่าเขาหลายเท่านัก โยโซระ : โคดากะ.... โยโซระหยุดมือลงแล้วจ้องมองไปที่หน้าเขาแทน ดูเหมือนว่าคำพูดของโคดากะได้ส่งผ่านไปถึงเธอแล้ว โคดากะ : ......ไม่ต้องออมแรงหรอก กะอีแค่หมัดแบบนั้นน่ะ ฉันไม่สะทกสะท้านอยู่แล้ว เขาพูดยั่วยุโยโซระเฉกเช่นเดียวกับในสมัยก่อนที่เขาเคยชกต่อยกับเธอที่สวนสาธารณะแห่งนี้ โยโซระกำหมัดขึ้นมาแล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง โยโซระ : ......อย่างงั้นเหรอ โยโซระที่ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรได้ ก็จ้องไปที่หน้าของโคดากะแล้วยิ้มออกมา โยโซระ : จริงด้วย จริงด้วยสินะ อย่างนายน่ะ....กะอีหมัดแค่นี้คงไม่สะทกสะท้านอยู่แล้วสินะ โยโซระกำมือแน่นแล้วจ้องมาที่เขา จากนั้นก็เหวียงหมัดใส่สุดแรงเกิด----- โคดากะ : อึก....... จริงอยู่ว่าหมัดนี้ของโยโซระเล่นเอาเขาเจ็บพอตัว .....แต่ถึงกระนั้น โยโซระ : เฮ้อ.... เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค่อยๆคลายกำปั้นลงพร้อมกับสบตาเขา แล้วใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมา ช่างเป็นรอยยิ้มที่ทั้งดูมีความสุข แต่ก็ดูเปล่าเปลี่ยวในขณะเดียวกัน โยโซระ : .....แข็งแกร่งขึ้นนะ ทากะ เธอพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็หันหลังเดินมุ่งหน้าไปยังทางออกของสวนสาธารณะ โคดากะ : เฮ้ เขาส่งเสียงเรียกให้เธอหยุด แต่ถึงกระนั้นโยโซระก็ยังคงเดินออกห่างไป โยโซระ : โทษทีนะโคดากะ ขอให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักนะ แล้วโยโซระก็ค่อยๆเดินจนลับสายตาไป พอเห็นว่าเธอเดินจากไปแล้วโคดากะจึงล้มตัวลงกับพื้นทันที จากนั้นเขาก็นอนแผ่อยู่กลางสนามสวนสาธารณะอยู่แบบนั้นสักพักก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินกลับบ้าน ในระหว่างทางที่เดินกลับบ้านดากะได้คิดถึงเรื่องราวต่างๆมากมาย ทั้งเรื่องที่ตัวเขาค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปทีละนิดหลังจากที่ได้เข้าชมรมเพื่อนบ้าน จากเดิมที่เคยดำเนินชีวิตซ้ำๆซากๆเช่นเดิมทุกวันโดยตรงหรี่กลับบ้านทันทีที่เลิกเรียนโดยที่ไม่ได้คุยกับเพื่อนร่วมชั้นคนไหนเลยแม้แต่คำเดียว แต่เมื่อเขาได้มาพบกับโยโซระ แล้วก็โดนมัดมือชกให้ยอมร่วมมือตั้งชมรมเพื่อที่จะหาเพื่อนด้วยกัน เมื่อลองคิดๆดูแล้วการที่เขาที่ใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ก็ได้รับอิทธิพลจากโยโซระมาทั้งนั้น การที่ได้มาพบกับชมรมเพื่อนบ้านนั้นก็ทำให้เขามีความทรงจำดีๆต่างๆมากมาย ทั้งนี้ก็เป็นเพราะโยโซระนั่นเอง จะว่าไปแล้วในสมัยก่อนก็เหมือนจะมีเรื่องอะไรแบบนี้เหมือนกัน ในสมัยที่ตัวโคดากะยังเป็น “ทากะ” และโยโซระเป็น “โซระ” เพื่อนเพียงคนเดียวของเขา เพื่อนรักที่ต้องแยกจากกันไปเมื่อสิบปีก่อน จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:19:20

ความคิดเห็นที่ 14 โคดากะ : เพื่อนแท้เพียงคนเดียวก็เปรียบดั่งเพื่อน 100 คน งั้นเรอะ.... โคดากะสงสัยว่าทำไมคืนนี้ความทรงจำเก่าๆถึงได้หวนกลับมาหาเขาอีกครั้งมากมายหลายเกิน หรือจะเป็นเพราะว่าเขาได้ชกต่อยกันอย่างจริงๆจังๆกับโยโซระหลังจากที่ไม่ได้ทำมาตั้งนานกันนะ ในระหว่างที่คิดๆอยู่นั้นเขาก็เดินมาถึงที่บ้านพอดี โคดากะ : แล้ว....นี่มันยังไงกันแน่หา โยโซระ : .....ก็ฉันไม่มีกุญแจเลยเข้าบ้านนายไม่ได้ไม่ใช่รึไงล่ะ โคดากะ : ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ ก็เธอน่ะไม่ได้กลับบ้านตัวเองไปเรอะ? ก็ที่โยโซระบอกว่าขออยู่คนเดียวสักพัก โคดากะก็นึกไปว่าเธอกลับบ้านไปแล้วซะอีกแต่ไหงกลับมายืนอยู่ที่หน้าบ้านของเขาซะได้ โยโซระ : ก็กลับเอาป่านนี้มีหวังโดนด่าแย่เลยไม่ใช่รึไงล่ะ ท..ทำไม ผิดด้วยเหรอ!? บอกว่าจะไปนอนค้างบ้านเพื่อนแท้ๆ แต่เล่นกลับเอาซะป่านนี้ก็ไม่ต่างจากออกไปเที่ยวกลางคืนเลยนี่นา! ลองโดนคิดว่าออกไปเที่ยวกลางคืนแบบนี้มีหวังตกอยู่ไปอยู่ระดับเดียวกับพวกผู้หญิงเสเพลเลยไม่ใช่รึไง! โคดากะ : เอ่อ~ ก็จริงอยู่หรอกนะ โคดากะที่เห็นโยโซระที่จริงจังกับภาพลักษณ์ตัวเองต่อที่บ้านขนาดนั้นจนถึงขั้นพูดเองอายเอง ก็อดที่จะขำไม่ได้ โยโซระ : อย่าขำกันสิ โคดากะ : โทษที แต่คำว่าบ้านเพื่อนของโยโซระก็ทำให้โคดากะรู้สึกแอบน้อยใจเล็กๆ จริงอยู่ว่าพวกเขานั้นก็ไม่ได้เป็นอื่นอะไรกันนอกจากนั้น แต่พอได้ยินเธอพูดเช่นนั้นแล้วเขาก็อดรู้สึกเจ็บแปลบนิดๆไม่ได้ โยโซระ : เดิมทีก็เป็นความผิดของยัยเนื้อนั่นแหละ มาเล่นทำให้คนเขาวุ่นวายแล้วก็ชิ่งหนีไปดื้อๆแบบนี้น่ะ โคดากะ : เอาน่า ใจเย็นๆก่อนเถอะ โยโซระ : จะให้ใจเย็นอยู่ได้ยังไงกันล่ะ! โคดากะเห็นท่าทีที่ดูเหมือนไม่สบอารมณ์ก็โยโซระ ก็เข้าใจผิดไปว่าเธอรังเกียจที่จะต้องนอนค้างที่บ้านเขาไปซะยังงั้น โยโซระ : .....แถมนายยังดันทำท่าทีเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวกับสถานการณ์แบบนี้ซะอีก (พูดเสียงค่อย) โคดากะ : อื๋อ? พูดอะไรรึเปล่านะ? โยโซระ : ม-ไม่มีอะไร.....ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ....ยังไงก็เหอะ วันนี้จะค้างที่นี่.....เข้าใจแล้วนะ? โคดากะ : อืม เข้าใจแล้ว ยังไงซะดึกป่านนี้จะให้เขาบอกไปว่ากลับบ้านซะก็คงจะไม่ได้อยู่แล้วล่ะนะ เขาจึงต้องยอมเดินไปไขกุญแจประตูบ้านแล้วเปิดประตูให้อย่างช่วยไม่ได้ โคดากะ : เข้ามาสิ โยโซระ : .....ขอรบกวนด้วยค่ะ โยโซระบ่นงึมงำๆเช่นนั้นแล้วก็เดินเข้าบ้านไป พอโยโซระเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วไม่ปริปากพูดอะไร ทั้งสองเงียบกันอยู่สักพักจนโคดากะรู้สึกว่าต้องพูดอะไรออกมาสักอย่าง โคดากะ : ...ที่นอน เดี๋ยวจะไปเอามาให้นะ โยโซระ : โคดากะ โคดากะ : หือ? โยโซระ : ขอบ..คุณนะ โคดากะ : ไม่ต้องคิดมากน่า โยโซระ : ............ โคดากะ : หืม? เป็นอะไรไปน่ะ? โยโซระ : ป..เปล่านี่! ไม่มีอะไร................ทำไมยังนิ่งเฉยอยู่ได้อีกนะ ทั้งๆที่ฉันมานอนค้างที่บ้านแท้ๆ ในครึ่งหลังของประโยคนั้นโยโซระพูดเสียงค่อยเสียจนโคดากะฟังไม่ค่อยชัด.........ซะเมื่อไหร่ล่ะ เขาได้ยินชัดแจ้งเต็มสองรูหูเลยทีเดียว เล่นเอาเขากลับไปที่ห้องด้วยใจที่ร้อนรุ่ม แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังต้องข่มตาหลับลงไปพร้อมๆกับพยายามสงจิตสงบใจแบบนั้น กลางดึกคืนนั้น------ โยโซระ : ย..อย่าเข้าใจผิดไปนะ ก็แค่คิดว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วยนิดหน่อยก็เท่านั้นเองน่ะ อยู่ๆโยโซระก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าโคดากะที่กำลังหลับอยู่ โคดากะ : เพราะแปลกที่เลยนอนไม่หลับงั้นเหรอ? โยโซระ : ........หา? โคดากะ : ก็อย่างงี้ไง แบบว่าพอเปลี่ยนที่นอนหรือหมอนข้างก็ทำให้นอนไม่ค่อยหลับใช่มั้ยล่ะ? ได้ยินเช่นนั้นโยโซระก็ทำสีหน้าหน่ายใจแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ โยโซระ : ...ขนาดในสถานการณ์แบบนี้ก็ยังเข้าใจไปแบบนั้นได้อีกเนี่ย อย่างนายเนี่ยมันน่าเสียดายของแท้จริงๆเลยนะ....... โคดากะ : เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ อย่าทำสายตาเวทนากันแบบนั้นเซ่! ฉันไม่ได้พูดอะไรแปลกๆซะหน่อยไม่เหรอ!? โยโซระ : ฮึ ลองเอามือทาบหน้าอกตัวเองแล้วคิดให้ดีๆสิ พอพูดแบบนั้นแล้ว ก็ดูเหมือนว่าโยโซระจะกลับมามีท่าทีเป็นเหมือนปกติแล้ว โยโซระ : ให้ตายสิ โคดากะเนี่ยผ่านไปสิบปีก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ โคดากะ : อะไรกันไอ้วิธีพูดแบบนั้นน่ะ เห็นแบบนี้ก็โตขึ้นตั้งเยอะเลยนะ โยโซระ : เท่าที่ฉันเห็นที่โตขึ้นของนายก็โตแต่ตัวเท่านั้นไม่ใช่รึไง พอได้ยินโยโซระพูดแบบนั้น โคดากะก็เลยพยายามนึกถึงเรื่องราวต่างๆนาๆอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่สุดท้ายก็ดูเหมือนว่าเขาจะรู้ดีว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรที่ดูเหมือนว่าจะโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเลยแม้แต่เรื่องเดียว โคดากะ : .....ถึงตอนนี้.....จะยังนึกไม่ออกก็เหอะ ต..แต่ก็มีอะไรเติบโตขึ้นหลายๆอย่างอยู่นะ..... โคดากะแทบจะน้ำตาตกเลยทีเดียว โยโซระ : .......ยังไงก็ต้องขอโทษด้วยละกัน โคดากะ : แล้วจะขอโทษทำไมล่ะเนี่ย!? โยโซระ : เปล่านี่ ก็ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงอะไรสักหน่อย โคดากะ : ให้ตายสิ.....พูดก็พูดเหอะ โยโซระเองก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนไปนี่นา โยโซระ : โฮ่ ไหนลองยกตัวอย่างมาหน่อยซิ ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่เอาจริงๆโคดากะก็ไม่ทันได้คิดอะไรก่อนพูดเลยแม้แต่นิด เท่าที่ตาเห็นยังไงโยโซระก็เปลี่ยนไปชัวร์ๆ การพูดการจาที่ใช้เองก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน.... โคดากะ : จริงด้วยสิ! เธอน่ะดื่มน้ำอัดลมได้รึยังล่ะ? เขาจำได้ว่าเมื่อสิบปีก่อน โซระเคยพูดเอาว่าอายที่ตัวเองดื่มน้ำอัดลมไม่ได้ โยโซระ : ก็คิดว่าจะพูดอะไรออกมาซะอีก.......เอาเหอะนะ ก็ยังอุตส่าห์จำเรื่องแบบนั้นได้อีกนะ จริงอยู่ที่ว่าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยถูกกับน้ำอัดลมอยู่น่ะนะ.... โคดากะ : เห็นมั้ยล่ะบอกแล้ว ว่าเธอเองก็มีส่วนที่ไม่ได้เปลี่ยนไปอยู่เหมือนกันไม่ใช่รึไง เพราะเป็นคำความทรงจำที่แสนล้ำค่าของเพื่อน ดังนั้นให้นานแค่ไหนเขาก็ไม่มีทางลืมลง แต่ด้วยความเขินจึงทำโคดากะไม่กล้าจะเอ่ยออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้ โคดากะ : ยังมีอย่างอื่นอีกหลายเรื่องที่จำได้นะ---- โยโซระ : ถ้าอย่างนั้นฉันเองก็----- หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ผลัดกันเล่าเรื่องสมัยเมื่อสิบปีก่อนที่ตัวเองจำได้ จนเมื่อต่างฝ่ายเหมือนจะหมดเรื่องที่จะเล่าแล้ว โยโซระ : มีเรื่องที่จะต้องขอโทษโคดากะอยู่น่ะนะ จู่ๆโยโซระก็เอ่ยออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ขึงขังจริงจัง โคดากะ : อะไรกันเล่า ทำซะเป็นพิธีรีตองเชียว โยโซระ : วันนี้ ตอนที่กำลังประชุมกันอยู่น่ะ โคดากะ : อ๋อ...เรื่องนั้นน่ะเหรอ เขาลืมไปเลยซะสนิท เพราะหลังที่กลับบ้านมาก็มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย แต่แรกเริ่มเดิมทีแล้วการที่โยโซระมาที่บ้านของเขาก็เพราะด้วยเรื่องนั้น โยโซระ : เรื่องตอนนั้นน่ะ คือว่า....ต้องขอโทษด้วยนะ โคดากะ : อย่าคิดมากเลยน่า โยโซระ : ......ให้อภัยกันง่ายๆแบบนี้ ฝ่ายที่รู้สึกผิดอย่างฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อพอดีน่ะสิ ถึงจะพูดไปว่าให้อภัยแล้วก็เถอะ เอาจริงๆตอนนั้นเขาเองก็รู้สึกไม่ชอบใจอยู่เหมือนกันแหละ แต่ถึงยังไงตอนนี้เขาก็คิดว่าก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไปเก็บเอามาคิดให้ใจเจ็บอะไรอีกแล้ว โยโซระ : แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังอยากที่จะขอโทษจากใจจริงอยู่ดีน่ะแหละ โคดากะ : ไม่ต้องพูดถึงขนาดนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ โยโซระ : ตอนนั้นถ้าฉันยอมรับบทเจ้าสาวแต่โดยดีก็คงไม่เกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นแบบนี้ แต่ก็แค่อยากจะให้รู้เอาไว้อย่างนึงเท่านั้นแหละว่า---- โยโซระพูดมาจนถึงประโยคนั้นแล้วจู่ๆก็หยุดพูดไปครู่ถึงจะเปิดปากพูดต่ออีกครั้ง โยโซระ : .....ไม่ใช่ว่าฉันรังเกียจที่จะต้องเป็นเจ้าสาวคู่กับโคดากะหรอกนะ โคดากะ : ......อย่างงั้นหรอกเหรอ? เขาก็ดันนึกไปว่าเธอรังเกียจสุดๆไปซะได้ โยโซระ : ก็ตอนนั้นน่ะ.....มันเขินจนทำอะไรไม่ถูก.....แต่อย่างฉันเองก็เถอะ ถ้าหากได้เตรียมใจเอาไว้ก่อนแล้วที่จะทำเรื่องแบบนั้นกับโคดากะล่ะก็ ก็ใช่ว่าจะไม่เต็มใจทำนะ....จะว่าไปแล้ว ฉันเองก็มีเรื่องที่สงสัยอยู่อย่างนึงน่ะนะ โคดากะ : เอ่อ อะไรล่ะ โยโซระ : โคดากะน่ะ สำหรับฉันแล้ว.......จะว่ายังไงดีล่ะ เห็นฉันเป็นผู้หญิงคนนึงรึเปล่า? โคดากะ : เอ๋? เอ่อ เรื่องนั้นน่ะ..... ถ้าจะให้มองโดยยึดเอาก่อนที่จะรู้ว่าโยโซระคือ “โซระ” แล้วล่ะก็.... โคดากะ : ......ก็เป็นผู้หญิงปกติธรรมดาคนนึงล่ะนะ โยโซระ : ไม่ได้หมายความว่ายังงั้น..... โธ่เอ๊ย จะพูดยังไงดีนะ......ฮึ้ย!! โคดากะ : เฮ้ ใจเย็นๆก่อนเซ่ โยโซระที่จู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมากะทันหันฟุบหน้าลงไปกับเตียงแล้วเอากำปั้นชกไปบนที่นอน ก่อนที่จะลุกขึ้นมาจ้องเขม็งมาหาโคดากะ โยโซระ : เอาอย่างตอนนี้เนี่ย เล่นเข้าใจอีกฝ่ายที่เป็นผู้หญิงที่บุกมาหาถึงห้องว่านอนไม่หลับเพราะแปลกที่เนี่ย คิดไปได้ยังไง โคดากะ : อ้าว แต่ว่าจู่ๆก็มาหาที่ห้องแบบนี้ ก็คงหมายถึงให้อยู่เป็นเพื่อนสักพักเพราะนอนไม่หลับนี่นา โยโซระ : ไม่ใช่! แล้วนอกจากนี้นะ! ตอนที่สวนสาธารณะเมื่อกี๊ก็บอกว่าจะชกต่อยกันแต่ก็ไม่ยอมลงมือเลยสักครั้งเลยไม่ใช่เหรอ ตอนนั้นก็เห็นพูดว่าจะไม่ต่อยผู้หญิงหรืออะไรทำนองนี้สินะ! โคดากะ : ก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่รึไงล่ะ เขายังคงไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิดว่าสิ่งที่โยโซระต้องการจะพูดนั้นคืออะไร โยโซระ : อ๊า ปัดโถ่เอ๊ย! อีตาจิ๊กโก๋ซื่อบื้อเอ๊ย! โคดากะ : หา!? จู่ๆก็เล่นด่าด้วยคำพูดที่เจ็บแสบกันซะงั้น! (สมควรแล้วล่ะเอ็ง) โยโซระ : สุดท้ายแล้ว โคดากะมองเห็นว่าฉันเป็นอะไรล่ะ เพื่อนผู้ชายเหมือนอย่างเมื่อสิบปีก่อนงั้นเหรอ? หรือว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้น? ประธานชมรมของชมรมที่อยู่งั้นเหรอ? ถ้าหากคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแล้วล่ะก็ เห็นฉันเป็นแบบไหนช่วยตอบมาทีสิ หลังจากพูดจบโยโซระก็นิ่งเงียบ จนโคดากะรู้สึกว่าต้องหาคำตอบอะไรออกมาสักอย่าง จริงอยู่ว่าเขาเองก็มองเห็นโยโซระเป็นผู้หญิงคนนึง แต่นั่นมันก็แหงอยู่แล้ว มันเป็นความจริงที่เขาไม่เคยเห็นเป็นอื่นอยู่ทุกๆวัน โยโซระ : ......ตอบไม่ได้.....งั้นเหรอ? โคดากะ : จะว่าไปแล้ว เธอเองล่ะว่าไง? เขาตอบกลับด้วยคำถาม แต่ไม่ได้มีเจตนาที่จะกวนประสาทแต่อย่างใด โคดากะ : โยโซระเองก็เหอะ เห็นฉันเป็นผู้ชายคนนึงจริงๆรึเปล่าล่ะ? โยโซระ : อะ ฉันต่างหากที่เป็นฝ่ายถาม! อย่าตอบคำถามด้วยคำถามสิ โคดากะ : เปล่านะ ก็ถ้าจะถามฉันแบบนั้น โยโซระก็ควรจะตอบมาให้รู้ก่อนไม่ใช่เหรอ? โยโซระ : เรื่องนั้นน่ะ คือว่า....... จู่ๆโคดากะก็รู้สึกขึ้นมาว่าไปๆมาๆเรื่องนี้อาจจะสนุกขึ้นมานิดนึงก็ได้ กับการที่เขาได้เห็นโยโซระกลัดกลุ้มกับคำพูดของเขาเช่นนี้ โยโซระ : ทำให้ฉันกลุ้มใจแบบนี้สนุกนักเหรอนายน่ะ เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่รึไง โคดากะคิด โยโซระ : ที่สำคัญนายเนี่ยชักทัวห่างเหินกันไปแล้วนะ เรื่องที่หมั้นกับเนื้อก็ไม่เห็นจะบอกฉันสักคำเลยไม่ใช่รึไง? โคดากะ : เปล่าสักหน่อย ก็บอกแล้วไงว่าเข้าใจผิดน่ะ ถึงจะยังคงเถียงกันอยู่ก็เถอะ แต่ดากะก็รู้สึกได้ว่าโยโซระกลับมามีท่าทีปกติเหมือนเดิมแล้ว เลยกะจะลองยั่วเธอเล่นดูสักหน่อย โคดากะ : .....อะไรเล่า ค้างคาใจขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ? อย่าบอกนะว่า.....เธอหึงรึไง? โยโซระ : หะ-------พ..พ..พ..พ..พ..พูดอะไรของนายเนี่ย! ข..ข..ข..ข..เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว.... พอยิ่งเห็นโยโซระร้อนรนแบบนั้น ก็ยิงทำให้โคดากะยิ่งเกิดความรู้สึกอยากพูดแกล้งเข้าไปอีก โคดากะ : ยิ่งร้อนรนแบบนี้ ก็หมายความว่าเป็นอย่างที่ว่านั้นเลยไม่ใช่รึไงล่ะ โยโซระ : ไม่ได้ร้อนตัวสักหน่อย! โคดากะ : งั้นเหรอ แต่ฉันดูแล้วไม่เห็นจะเป็นอย่างงั้นเลยนะ โยโซระ : ฮึ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ สายตาของโคดากะเนี่ย โคดากะ : ที่ว่าไม่เปลี่ยนไปเนี่ย หมายความว่าไง? โยโซระ : สิบปีที่แล้ว จนถึงท้ายที่สุดก็ไม่รู้สึกตัวว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่ใช่รึไงล่ะ ถ้าอย่างนั้นถึงโคดากะจะพูดอะไรก็ไม่มีความน่าเชื่อถือหรอก เรื่องนั้นก็เป็นเพราะโยโซระไม่ได้ทำตัวให้สมเป็นผู้หญิงเลยสักนิดโคดากะก็เลยไม่รู้สึกตัว โคดากะ : ถ้างั้น ทำไมโยโซระถึงโกรธล่ะ โคดากะอยากจะรู้ว่าตอนที่เธอรู้ว่าเขากับเซนะจะแต่งงานกัน ทำไมจู่ๆเธอถึงได้ไม่พอใจขึ้นมา โยโซระ : เรื่องนั้นน่ะ...............ค..โคดากะเองล่ะว่ายังไง? โคดากะ : เอ๋? โยโซระ : สมมติว่าฉัน--------เอ่อ จู่ๆก็บอกว่าจะแต่งงานขึ้นมาล่ะ นายจะคิดยังไง? โคดากะ : เรื่องนั้น.... ไปๆมาๆเรื่องชักจะไปกันใหญ่เล่นเอาโคดากะแอบมึน แต่ถ้าหากโยโซระจะแต่งงานขึ้นมาล่ะก็ เขาก็คง... โคดากะ : ----------แค่เรื่องสมมติเฉยๆนะ โยโซระ : ? รู้แล้วน่า ถ้าสมมติว่า จู่ๆโยโซระจะแต่งงานขึ้นมาล่ะก็------ใช่แล้วล่ะ โคดากะ : แน่นอนว่า คงจะต้องหึงชัวร์ๆเลยล่ะ ทั้งเป็นเพื่อนคนสำคัญ เพื่อนร่วมชั้นหญิง แล้วก็สหายร่วมชมรม ถ้าจู่ๆโยโซระคนนั้นเกิดมาบอกกับเขาว่าจะแต่งงานล่ะก็ ไม่แน่เขาคงต้องขอไปชกหน้าผู้ชายคนที่แต่งงานด้วยคนนี้สักทีล่ะ ก็อาจจะไม่ทำถึงขั้นนั้น แต่ที่แน่ๆก็คือจะต้องรู้สึกไม่ชอบใจสุดๆ แล้วก็นิ่งเฉยไม่ได้แหงๆล่ะ โยโซระ : อย่างงั้น หรอกเหรอ? อย่างนี้ก็หมายความว่า โคดากะมองเห็นฉันด้วยความรู้สึกแบบนั้น...เหรอ? โคดากะ : ก็ คงจะอย่างนั้น มั้ง.....? พอคิดดูดีๆโคดากะก็นึกขึ้นมาได้ว่าที่เขาพูดออกไปเมื่อกี๊ก็ไม่ต่างจากการที่เขาสารภาพรักกับโยโซระเลย ในขณะที่เขารู้สึกตัวเช่นนั้นหน้าของโยโซระก็แดงแจ๋ขั้นมาทันที รวมถึงตัวโคดากะเองด้วย โยโซระ : ........... โคดากะ : ........... เงียบสนิท โคดากะ : คือว่านะ.... โยโซระ : โคดากะ---- โคดากะ : .....อ..อะไรเหรอ? โยโซระ : ....โค..โคดากะมีอะไรก็พูดมาก่อนสิ โคดากะ : เอ่อ อะไรกันนะ ถ้าไม่รีบนอนเดียวพรุ่งนี้มีหวังง่วงแย่เลยนะ ฮ่าๆๆๆ โยโซระ : น..น..นั่นสิเนอะ ถึงจะพูดเช่นนั้น แต่โยโซระก็ยังคงไม่ลุกไปไหน โคดากะ : ........... โยโซระ : ........... มีแต่เสียงหัวใจเต้นเท่านั้นที่ดังก้องกังวานอยู่ภายในหู โคดากะ : เอ่อ....... โยโซระ : อึก...... แล้วทั้งคู่ก็ค่อยๆขยับตัวเข้าหากัน ดูเหมือนว่าคืนนี้พวกเขาคงจะไม่ได้นอนกันซะแล้ว----- จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:23:17

ความคิดเห็นที่ 15 รุ่งเช้า---------สิ่งแรกที่โคดากะเห็นเมื่อลืมตาตื่นก็คือรอยยิ้มของโยโซระ โคดากะ : .....อ้าว นี่ฉันหลับไปงั้นเหรอเนี่ย? โยโซระ : อืม โคดากะ : โทษที จะลุกเดี๋ยวนี้แหละ โยโซระ : ไม่เป็นไรน่า ยังไงซะก็ได้จ้องมองใบหน้าตอนหลับของโคดากะเสียจนหนำใจแล้วล่ะนะ โคดากะ : ....ทำไมถึงท่าทางดีใจขนาดนั้นน่ะหา โยโซระ โยโซระ : ....ไม่รู้ไม่ชี้ โยโซระหันหน้าหนีเพื่อพยายามหลบซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำขึ้นมา พอได้เห็นใบหน้าอันแดงระเรื่อของโยโซระก็ทำเอาโคดากะนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา โคดากะ : โย..โยโซระ โยโซระ : อ..อะไรเหรอ? โคดากะ : ........มื้อเช้านี้เอาเป็นขนมปังหรือข้าวดีล่ะ? ถ้าเป็นตอนนี้แบบไหนก็ทำให้ได้นะ มันใช่เวลาที่จะถามเรื่องนี้ซะที่ไหนกันเล่า!! โคดากะรู้ตัวเองดี โยโซระ : .......เฮ้อ~ โยโซระมองโคดากะด้วยสายตาเวทนาแล้วก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ โยโซระ : นายเนี่ย ขนาดในเวลาแบบนี้ก็ยังน่าเวทนาจริงๆนะ..... จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:24:10

ความคิดเห็นที่ 16 โยโซระ : ยังไงก็เถอะ โคดากะ โคดากะ : อื๋อ? โยโซระ : ........ยัยเนื้อตอนนี้ คิดว่าจะเป็นยังไงบ้าง? โคดากะ : เป็นยังไงงั้นเหรอ..... โคดากะคิดว่าตอนนี้เซนะก็คงจะอยู่ที่บ้านนั่นแหละ โยโซระ : เล่นออกไปหุนหันซะแบบนั้น ก็เลยกังวลน่ะ ถึงจะพูดนู่นพูดนี่ แต่เอาจริงๆโยโซระก็เป็นห่วงเซนะอยู่ดีแหละนะ ตัวโคดากะเองเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน เพราะดูเหมือนว่าเมื่อวานเซนะจะดูช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย โคดากะ : เอาเถอะ เดี๋ยวก็ค่อยหาวิธีอะไรสักอย่างไปก็แล้วกัน โยโซระ : งั้นเหรอ.... ถึงแม้จะโคดากะจะไม่ได้พูดให้ความมั่นใจอะไรเสียเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าโยโซระจะสงบใจลงได้ โยโซระ : .......งั้นฉันคงจะได้เวลากลับสักที ยังไงก็สว่างแล้วกลับบ้านไปตอนนี้ก็คงไม่เป็นไรล่ะนะ โคดากะ : เอ๋? โยโซระพูดเช่นนั้นแล้วก็ก้าวเดินออกไป โคดากะ : กะอีแค่อยู่กินข้าวเช้าก่อนก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ โยโซระ : ไม่ได้หรอก โคดากะหลงนึกไปว่าจะได้กินข้าวด้วยกันซะอีกก็เลยแอบเสียดาย โยโซระ : ถ้างั้นก็ ไว้เจอกันที่โรงเรียน....นะ โคดากะ : อืม แล้วโยโซระก็หันกลับหลังแล้วค่อยๆเดินจากไปโดยที่โคดากะจ้องมองเธออยู่เช่นนั้นจนเธอลับสายตาไป พอโยโซระกลับไปแล้วโคดากะกับโคบาโตะก็นั่งกินมื้อเช้าด้วยกันตามปกติ เพียงแต่ว่าทั้งคู่กลับนั่งกินอย่างเงียบๆโยที่ไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ ถ้าเป็นทุกทีล่ะก็โคบาโตะจะต้องไม่พลาดที่จะวิจารณ์อาหารด้วยประโยคที่เจ็บแสบไปแล้ว แม้โคดากะจะพยายามชวนเธอคุยแค่ไหนแต่ก็โดนเมินกลับมาทุกที ขนาดโคดากะจะยอมช่วยกินหัวหอมที่โคบาโตะกินเหลือให้ก็ยังถูกปฏิเสธกลับมาซะอีก ซึ่งโคบาโตะก็ดูเหมือนจะมีท่าทีหมางเมินเช่นนี้กับเขามาตั้งแต่เมื่อวานที่พวกโยโซระมาที่บ้านแล้ว สุดท้ายโคดากะเลยต้องงัดมุกหากินมาใช้(ก็เห็นใช้อยู่มุกเดียว)ก็คือให้โคบาโตะเลือกเมนูอาหารของมื้อกลางวันได้ตามใจชอบคุณเธอถึงจะกลับมาร่าเริงเหมือนปกติ (หลอกง่ายเหลือเกิน) หลังจากที่กินมื้อเที่ยงซึ่งเป็นทงคัตสึราเมงตามที่โคบาโตะรีเควสท์มาเสร็จ พ่อของเซนะก็โทรมาหาโคดากะที่บ้านโดยบอกว่าได้รู้เรื่องทั้งหมดจากเซนะแล้ว ซึ่งเขาก็ขอโทษที่ลูกสาวของเขาไปรบกวนโคดากะ โดยเขาต้องการที่จะมาคุยถึงเรื่องที่เป็นปัญหาดังกล่าวกับโคดากะโดยตรงจึงได้เชิญให้โคดากะไปหาเขาที่บ้าน ซึ่งโคดากะก็ตอบรับคำเชิญนั้นแล้วเดินทางไปที่บ้านของเซนะ ที่บ้านของเซนะโคดากะก็ได้คุยกับพ่อของเซนะกันตามลำพังสองคน โดยพ่อของเซนะบอกว่าใจจริงก็อยากจะเรียกให้เซนะมาคุยด้วยกันอยู่แต่เนื่องจากเธอเอาแต่ปิดประตูขังตัวเองอยู่ในห้องจึงไม่สามารถทำอะไรได้ จากนั้นพ่อของเซนะก็กล่าวขอโทษโคดากะอีกครั้งที่ทำให้เขาต้องเจอกับเรื่องวุ่นวาย โดยพ่อของเซนะได้สารภาพว่าเรื่องการหมั้นของดากะกับเซนะนั้นเขากับพ่อของโคดากะเผลอไปตกลงกันเอาเองในตอนที่กำลังนั่งดื่มเหล้าด้วยกัน แต่ถึงจะเป็นการตัดสินใจไปในขณะที่กำลังเมาไม่ได้สติแต่เขาก็คิดว่าถ้าเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทคนสำคัญแล้วล่ะก็เขาก็สามารถเชื่อใจที่จะฝากชีวิตของลูกสาวสุดที่รักเอาไว้ได้ อย่างไรก็ตามโคดากะก็บอกปฏิเสธเรื่องนี้ออกไปโดยให้เหตุผลไปตามตรงว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้ว พ่อของเซนะที่ยอมเข้าใจแต่โดยดีก็เปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงการถ่ายแบบแทน โดยเขาก็รู้มาว่าพวกเขากำลังมีปัญหากับงานนี้ ถึงอย่างไรพ่อของเซนะก็บอกว่าไม่ต้องกังวลไปเพราะแต่เดิมทีการถ่ายแบบครั้งนี้เขาก็คิดขึ้นมาเพื่อเซนะอยู่แล้ว แต่ไม่ทันที่พ่อของเซนะจะพูดให้จบจู่ๆเซนะก็โผล่ออกมาแล้วลากตัวโคดากะไปที่ห้องของเธอ เซนะ : เข้ามาสิ โคดากะ : อ..อืม พอเข้าไปภายในห้องโคดากะก็ต้องตกตะลึง เมื่อสิ่งแรกที่เขาสะดุดตาไปเห็นก็คือภาพของโยโซระนั่นเอง ซึ่งก็ทำเอาเขางงจนคิดอะไรไม่ถูก โคดากะ : ทำไมมีรูปของโยโซระด้วยเนี่ย!? เซนะ : ถ่ายสวยใช่มั้ยล่ะ? ยัยบ้านั่นไม่ค่อยเปิดช่องว่างให้ถ่ายเท่าไหร่ก็เลยค่อนข้างลำบากพอตัวเลยน่ะนะ โคดากะ : .....รูปพวกนี้เนี่ยเธอเป็นคนถ่ายงั้นเหรอ? เซนะ : อืม ใช้กล้องดิจิตอลแอบถ่ายเอาน่ะ น่ากลัว.....ยัยนี่น่ากลัวจริงๆ.....โคดากะคิดในใจ โคดากะ : ท..ทำไมถึงทำอะไรแบบนั้นอีกแล้ว....อย่าบอกนะว่าเธอ...มีรสนิยมอะไรแบบนั้นจริงๆน่ะ.... เซนะ : หา? รสนิยมแบบนั้นนี่มันอะไรยะ? คราวนี้เซนะเดินไปที่เตียงนอนแล้วหยิบอะไรบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ออกมา เซนะ : นี่ๆ ดูนี่สิ ที่เธอเอาออกมาให้ดูนั้นก็คือวิกผมสีทองที่คล้ายกับทรงผมของเธอ โคดากะ : ไอ้นี่มัน หรือว่าจะเป็น.... เป็นวิกผมที่โยโซระใช้แต่งคอสเพลย์เป็นเซนะในตอนที่ชมรมเพื่อนบ้านได้ทำฝึกการเล่นตลกกันนั่นเอง เซนะ : ใช่ๆ ซื้อต่อมาจากโยโซระน่ะ หมื่นนึง โคดากะที่ไม่เข้าความหมายยิ่งเข้าไปอีก ก็ทำหน้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถามเขียนเอาไว้ เมื่อเซนะเห็นแบบนั้นก็ยอมเฉลยให้เขาฟัง เซนะ : ฮึๆ โคดากะนี่ไม่รู้อะไรเอาซะเลยนะ รู้จักคำว่า “มานะอดทน” ใช่มั้ยล่ะ โคดากะ : กะอีแค่นั้นรู้จักอยู่แล้วล่ะน่า แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับรูปถ่ายโยโซระยังไงกันล่ะ? เซนะ : ทุกคืนก่อนนอนเพื่อที่จะได้เห็นของยัยบ้าโยโซระก็เลยต้องดมกลิ่นวิกที่โยโซระเคยสวมยังไงล่ะ! จากนั้นก็คิดถึงรสชาติของการโดนทำให้เสียหน้าให้ขึ้นใจ แล้วก็ตั้งมั่นว่าจะต้องยัยบ้านั่นได้เจอกับความรู้สึกเช่นนี้เองบ้างสักวันหนึ่ง แล้วสักวันหนึ่ง จะต้องทำให้ยัยนั่นร้องจ๊ากออกมาให้ได้เลยคอยดูสิ! เซนะพูดเช่นนั้นแล้วก็กำหมัดแน่น ทำเอาโคดากะรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน ในหลายๆความหมายน่ะนะ เซนะ : ......เอ้อ เบี่ยงประเด็นที่จะคุยไปซะแล้วสินะ แต่สำหรับโคดากะเรื่องนี้ถือว่าเป็นอิมแพคท์ที่ใหญ่กว่าซะอีกล่ะนะ เซนะ : สรุปแล้ว นายกับโยโซระเนี่ยมีความสัมพันธ์ยังไงเหรอ? พอได้ยินเซนะถามเช่นนั้นก็ทำให้โคดากะนึกขึ้นมาได้ว่าในจังหวะที่เซนะเข้ามาขัดนั้นก็เป็นหลังจากที่เขาเพิ่งบอกกับพ่อของเซนะไปเองว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้ว ซึ่งดูเหมือนเซนะคงจะได้ยินเข้าแล้ว โคดากะ : เอ่อ คือว่า จะว่าเพื่อนเก่าหรือว่าเพื่อนสมัยเด็กดีนะ.... เขาก็ได้เล่าให้เซนะฟังถึงเรื่องราวระหว่างเขากับโยโซระทั้งหมด ทั้งเรื่องที่เขาเคยคิดว่าโยโซระเป็นผู้ชาย แล้วก็ตอนนี้โยโซระถือเป็นคนที่สำคัญที่สุดสำหรับเขา เซนะ : เฮ้อ~ รับไม่ได้จริงๆ ทำไมต้องปกปิดกันด้วยล่ะยะเนี่ย โคดากะ : เปล่านะ แต่เดิมทีก็เพิ่งจะนึกออกเมื่อไม่นานมานี้นี่เอง---- เซนะ : ที่สำคัญ ถ้าชอบโยโซระล่ะก็บอกมาตั้งแต่แรกก็หมดเรื่องแล้วล่ะนะ โคดากะ : เอ่อ....ก็ แบบว่า..... เซนะ : ทำให้มันชัดเจนหน่อยสิยะ ปัดโถ่! โคดากะ : โทษที โคดากะก้มหน้าจ๋อย ส่วนเซนะก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ เซนะ : โคดากะเนี่ยไม่ได้เรื่องกับเรื่องอย่างนี้จริงๆสินะ ถึงดูๆแล้วเซนะจะยังคงพูดจาทิ่มแทงใจเขาเหมือนเฉกเช่นปกติก็เถอะ แต่โคดากะก็รู้สึกได้ว่าทั้งเธอและเขาตอนนี้ต่างก็ดูเหมือนมีความรู้สึกเคลือบแคลงใจอะไรบางอย่าง เขาจึงหาคำพูดอะไรที่จะทำให้บรรยากาศระหว่างเขาและเธอกลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเคย โคดากะ : เอาไว้ครั้งหน้าชวนทุกคนมาค้างที่นี่กันนะ เซนะ : เอ๋? เหมือนว่าเซนะจะไม่ได้ยินที่โคดากะพูดหรืออย่างไร เธอถึงได้ทำหน้าตาเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดออกมา โคดากะ : ก็บอกว่าเอาไว้คราวหน้าชวนทุกคนในชมรมเพื่อนบ้านมาค้างกันที่นี่ยังไงล่ะ ถ้าบอกให้รู้แต่แรกว่าจะมาล่ะก็ ฝ่ายเจ้าของบ้านจะได้เตรียมพร้อมอะไรได้ด้วย นอกจากนี้การมาเที่ยวเล่นกันที่บ้าน “เพื่อน” เองก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวเลยทีเดียว เซนะ : โคดากะ..... โคดากะ : ถึงตอนนั้นถ้าแค่วัตถุดิบมื้อเย็นล่ะก็เดี๋ยวทางนี้จะช่วยกันซื้อมาให้เอง ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่ให้นอนค้างยังไงล่ะ เซนะ : ฮิๆ เซนะหัวเราะออกมาเล็กน้อย เซนะ : นั่นสินะ ........คราวนี้เอาเป็นเกี๊ยวซ่าเสี่ยงดวงดีมั้ย? โคดากะ : ไอ้ของแบบนั้นนะขอเหอะ...... เขาขี้เกียจที่จะต้องมาตามล้างตามเช็ดอ้วกที่สมาชิกแต่ละคนสำรอกออกมากันแล้วล่ะนะ โคดากะ : ยังไงก็เถอะ คราวหน้าเอาไว้ชวนทุกคนมาเที่ยวที่นี่กันนะ พอพูดแบบนั้นแล้วเซนะก็ทำท่าทีครุ่นคิดเล็กน้อย เซนะ : อื~ม…….จะลองคิดดูนะ..... ถึงเธอจะพูดว่าคิดดูก่อนแบบนั้นแต่ดูจากท่าทีแล้วโคดากะก็มั่นใจว่ายังไงทุกคนก็คนได้มานอนค้างกันที่นี่อย่างแน่นอน โคดากะ : แล้วก็วันถ่ายทำพรุ่งนี้น่ะ ต้องมาให้ได้นะ โคดากะพูดออกไปแม้จะรู้ดีว่าการถ่ายแบบลงแผ่นพับนั้นยังไม่มีอะไรลงตัวสักเท่าไหร่ แถมยังเป็นปัญหาให้โยโซระกับเซนะต้องบาดหมางกันอีกต่างหาก การที่จะให้ทั้งคู่ต้องมาเจอหน้ากันอีกครั้งก็คงเป็นเรื่องที่ลำบากพอควร แต่ถึงอย่างนั้นโคดากะก็ยังคงหวังที่จะให้สมาชิกทุกคนมากันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา นั่นก็เพราะว่างานนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของชมรมเพื่อนบ้านนั่นเอง เซนะ : .......... โคดากะ : เซนะ? เซนะ : ...เรื่องนั้นก็......ขอคิดดูก่อนนะ.... เธอตอบมาด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆแบบที่แค่พอให้เขาได้ยิน คืนนั้นโคดากะได้โทรไปหาโยโซระเพื่อเล่าเรื่องที่เขาไปหาเซนะที่บ้านให้เธอฟัง โยโซระ : ......ให้ตายสิยัยเนื้อนั่น จะสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นไปถึงไหนกันนะ ที่สำคัญโคดากะก็โคดากะซะจริงๆ โคดากะงงกับคำพูดของโยโซระ โยโซระ : ทำไมถึงต้องไปเล่าให้ยัยเนื้อถึงขนาดนั้นด้วย โคดากะ : เอ่อ จะเรียกว่าเล่าหรือว่ายังไง...ฉันก็แค่บอกความรู้สึกออกไปตรงๆก็เท่านั้นเองนี่นา โยโซระ : ......จริงๆเล้ย ใจดีซะเหลือเกินนะโคดากะเนี่ย โคดากะ : พูดก็พูดเหอะ โยโซระเองก็เป็นห่วงเขาไม่เบาเลยไม่ใช่รึไงล่ะ ขนาดตอนเช้าวันนี้ก่อนกลับก็ยังทำท่าทีกังวลให้เห็นอยู่อย่างชัดเจน โยโซระ : จ....น..นั่นมันก็แค่อยากจะรู้ว่ายัยเนื้อกำลังอยู่ในสภาพนี่อับอาบแบบไหนอยู่ก็เท่านั้นแหละน่า โคดากะ : ดูจากท่าทีนั้นแล้วก็เห็นชัดๆอยู่ว่าเป็นกังวลล่ะนะ โยโซระ : เรื่องแบบนั้นไม่จริงเลยสักนิด โยโซระยังคงไม่ยอมซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองเช่นเคย แต่โคดากะก็รู้ดีว่าปกติแล้วให้ตายยังไงเธอก็คงไม่ยอมพูดออกมาอยู่แล้วล่ะว่าเธอกำลังเป็นห่วงเซนะ อย่างที่ริกะเรียกว่า “ซึนเดเระ” นั่นแหละนะ โยโซระ : ....เมื่อกี๊นี้ ไม่ใช่ว่ากำลังแอบคิดอะไรที่เสียมารยาทอยู่หรอกนะ? โคดากะ : คิดไปเองมั้ง? โยโซระ : งั้นเหรอ...? โคดากะ : นอกจากนี้ ตกลงจะเอายังไง? โยโซระ : เรื่องอะไรมิทราบ โคดากะ : ยังจะมาถามว่าเรื่องอะไรอีก.....ก็ต้องเรื่องถ่ายทำแผ่นพับอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ สุดท้ายแล้วเซนะก็ไม่ยอมบอกว่าจะไปรึเปล่าน่ะสิ.... โยโซระ : ........ โคดากะคิดว่าที่เหลืออยู่ตอนนี้ก็มีแต่ปัญหาระหว่างพวกเธอสองคนเท่านั้นแหละ ดังนั้นทั้งคู่ควรจะพูดคุยกันแบบเปิดอกกันไปเลยจะได้เข้าใจกันเสียที เรื่องเขาสามารถจะทำอะไรได้คงไม่มีอะไรอีกแล้ว โคดากะ : ยังไงก็ลองโทรไปคุยกันดูก่อนเถอะ ที่เหลือมันก็เป็นปัญหาของพวกเธอแล้วล่ะนะ โยโซระ : .............. โยโซระยังคงนิ่งเงียบ เหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง โยโซระ : ฉันน่ะ..... ดูเหมือนว่าเธอไม่รู้จะพูดอะไรอีกจึงวางสายไปทั้งอย่างนั้น ซึ่งก็ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเธอได้โทรไปคุยกับเซนะรึเปล่า และแล้วก็มาถึงวันถ่ายทำแผ่นพับ พอโคดากะกับโคบาไปถึงที่ห้องชมรม ก็พบกับริกะ ยูคิมูระแล้วก็มาเรีย ซึ่งพอมาเรียเห็นโคดากะเท่านั้นแหละก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที จากนั้นก็หันไปทะเลาะกับโคบาโตะที่เข้ามาขวางอีกเช่นเคย โคดากะที่เหนื่อยจะห้ามปรามก็เดินเข้าไปหาริกะกับยูคิมูระแล้วถามหาโยโซระกับเซนะ โดยยูคิมูระก็บอกว่าเขามาที่ห้องชมรมตั้งแต่ตอนเช้าแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของโยโซระกับเซนะเลย สำหรับเซนะเมื่อคิดถึงท่าทีที่เขาได้เห็นเมื่อวานก็ยังพอเข้าใจ แต่เขาก็คาดไม่ถึงว่าโยโซระจะไม่มากับเขาไปด้วย ริกะที่ดูจากสถานการณ์ก็พอจะเดาออกมาสองวันที่ผ่านมาคงมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็นแน่ๆจึงลองเอ่ยถามกับโคดากะดู ซึ่งโคดากะที่เห็นท่าทีที่เป็นห่วงของริกะกับยูคิมูระก็ตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ซึ่งหลังจากที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วทั้งสองคนก็ดูเหมือนจะยิ่งเป็นกังวลมากขึ้นไปอีก แล้วเหล่าทีมงานถ่ายทำก็มาถึงแต่ทว่าเนื่องจากผู้ที่จะรับบทเป็นเจ้าสาวยังไม่มาดังนั้นการถ่ายทำจึงต้องเลื่อนออกไปก่อน ซึ่งทีมงานก็ได้ให้เวลาพวกเขารออีกสักพัก แต่ถึงกระนั้นทั้งโยโซระและเซนะก็ยังไม่มาเสียที ริกะก็ได้แต่หวังว่าสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้คงไม่ถึงขั้นทำให้ชมรมเพื่อนบ้านต้องยุบลงอย่างน่าเศร้าแบบนี้ และแล้วในระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งรอกันอย่างสิ้นหวัง โยโซระก็มาถึงที่ห้องชมรมจนได้ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาทีมงานจึงรีบพาเธอไปเพื่อเตรียมตัวรับบทเจ้าสาวทันที หลังจากที่ใช้เวลาแต่งตัวอยู่สักพักใหญ่ ในที่สุดโยโซระก็ออกมาจากห้องแต่งตัวในชุดแต่งงานซึ่ง..... โคดากะ : โยโซระ ท้องนั่น.....เอ๋? ทำไม...... โยโซระ : ........หนวกหูน่า โคดากะ หน้าท้องของโยโซระในชุดแต่งงานดูกลมโตมากขึ้นจนสังเกตเห็นได้ชัด โยโซระท้องงั้นเหรอ? โคดากะพยายามนึกถึงเรื่องคืนวันก่อนนั้นที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าโยโซระนอนยิ้มอยู่เคียงข้างเขา แต่เขาก็จำไม่ได้ว่าทำอะไรลงไปเกินเลยถึงขั้นนั้น ถึงความทรงจำบางช่วงอาจจะดูเลือนรางไปบ้างก็เหอะ ยูคิมูระ : อาเจ๊โยโซระขอรับ หน้าท้องนั่น--------อย่าบอกนะขอรับว่า กับลูกพี่.....? พูดเช่นนั้นแล้วแล้วยูคิมูระก็มองไปที่โคดากะและโยโซระด้วยสายตาเคลือบแคลง โคดากะ : กะอีกแค่จากเมื่อวานถึงวันนี้มันไม่มีทางที่จะใหญ่ขึ้นได้ขนาดนั้นไม่ใช่รึไงหา! ริกะ : พูดแบบนั้นก็แสดงว่ามีอะไรลับลมคมในเกิดขึ้นจริงๆสินะคะเนี่ย.... ยูคิมูระ : ลูกพี่..... โคดากะ : ก็บอกแล้วนี่ไงว่า ที่ผ่านๆมาโยโซระก็ดูปกติดีไม่ใช่เหรอ ก็เลยบอกว่าเป็นไปไม่ได้ไงล่ะ..... ริกะ : จริงเหรอค้า~? โยโซระ : เอะอะโวยวายอะไรกันอยู่ได้พวกนายเนี่ย! อย่าเข้าใจอะไรผิดแปลกๆสิ!! ไอ้นี่น่ะ ก็แค่เอาของยัดลงไปก็เท่านั้นนั่นแหละ! พอได้ยินเช่นนั้นโคดากะก็โล่งอกในทันใด ริกะ : จะว่าไป ขนาดเป็นมาเธอร์นิตี้เดรสแท้ๆแต่ก็แต่งขึ้นมากเลยนะรุ่นพี่โยโซระ โคดากะ : .....มาเธอร์นิตี้? ริกะ : ชุดสำหรับคนตั้งครรภ์น่ะค่ะ โยโซระ : ........ดูเหมือนเขากำหนดเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าชุดเจ้าสาวจะเป็นแบบมาเธอร์นิตี้น่ะนะ กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้นี่ก็คิดอยากกลับบ้านไม่รู้กี่รอบแล้วเนี่ย..... หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ทำการถ่ายแบบด้วยกันที่โบสถ์ แต่จนแล้วจนเล่าเซนะก็ยังไม่ยอมมาถึงเสียที และในระหว่างที่กำลังพักเพื่อเตรียมถ่ายฉากสุดท้ายอยู่นั้นโยโซระก็เอ่ยถึงเซนะขึ้นมา โดยเธอบอกว่าเมื่อคืนแม้ว่าเธอจะได้โทรไปคุยกับเซนะแล้วก็จริง แต่สุดท้ายก็คุยกันไม่ได้เรื่องได้ราวอยู่ดี เมื่อโคดากะได้ยินเช่นนั้นก็พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน ทั้งคู่จึงได้เอาแต่นั่งเงียบๆไปอย่างนั้นจนกระทั่งทีมงานเข้ามาบอกว่าได้เวลาถ่ายทำฉากสุดท้ายแล้วโคดากะจึงรีบลุกขึ้นไปเตรียมตัว แต่ทว่าโยโซระกลับดูเหมือนยังคงเอาแต่ใจลอยจนไม่ได้ยินเสียงเรียกของทีมงานหรืออย่างไร เธอจึงยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นไม่ลุกไปไหน โคดากะจึงต้องเดินเข้าไปเรียกเธอแทน โคดากะ : โยโซระ..... โยโซระ : ฉัน.... ก่อนที่โยโซระจะทันได้พูดอะไร โคดากะ : ....อยากทำอะไรก็ทำเถอะ โยโซระ : โคดากะ? โยโซระเงยหน้าขึ้นมาด้วยความแปลกใจ โคดากะพูดต่ออย่างจริงจัง โคดากะ : เดิมทีก็เป็นปัญหาของพวกเธออยู่แล้วนี่นะ เอาแบบนั้นเรื่องจะได้ง่ายขึ้นเยอะใช่มั้ยล่ะ โคดากะคิดว่ายังไงเรื่องนี้ก็เป็นปัญหาระหว่างโยโซระกับเซนะอยู่แล้ว ดังนั้นถ้าไม่ปล่อยให้โยโซระแก้ปัญหาด้วยวิธีของตัวเองก็ไม่มีความหมาย สิ่งที่เขาคิดว่าสำคัญก็คือความตั้งใจของโยโซระนั่นเอง โคดากะ : เธอน่ะอยากจะทำยังไงล่ะ? โยโซระ : ฉันน่ะ.... โยโซระนิ่งเงียบไปสักพัก เหมือนกับว่ากลังพยายามครุ่นคิดอะไรบางอย่าง จนในที่สุดก็เอ่ยออกมา โยโซระ : ฉันอยากจะรอ เธอพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ โยโซระ : ย..อย่าเข้าใจผิดไปนะ ที่ฉันรอน่ะก็เพราะว่างานนี้ถือเป็นความรับผิดชอบของชมรมเพื่อนบ้าน ดังนั้นก็แค่อยากให้สมาชิกทุกคนมากันให้พร้อมหน้าพร้อมตาก็เท่านั้นแหละ โยโซระพูดแก้ตัวทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ แสดงอาการร้อนตัวออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน โคดากะ : ถ้างั้นก็มารอกันเถอะ โยโซระ : .....อืม จากนั้นโคดากะก็ได้ไปบอกกับช่างกล้องว่าขอเลื่อนการถ่ายฉากสุดท้ายไปก่อนได้รึเปล่า ซึ่งทางทีมงานก็ได้ยอมที่จะเลื่อนเวลาไปอีก 30 นาทีให้ แต่สุดท้ายเซนะก็ไม่มาอยู่ดี เนื่องจากทีมงานที่ไม่สามารถเลื่อนเวลาให้ได้ไปมากกว่านี้แล้วทั้งคู่จึงต้องยอมเข้าฉากสุดท้ายอย่างไม่มีทางเลือก ตากล้อง : เอาล่ะคร้าบ ถ้าอย่างงั้นทั้งสองคนก็ช่วยควงแขนกันแล้วค่อยๆเดินไปนะครับ พอได้ยินคำที่ทีมงานสั่งโคดากะกับโยโซระก็เดินเข้าไปแนบชิดกันแล้วทำตามอย่างที่ว่า ซึ่งก็เล่นเอาทั้งคู่แอบเขินกันไม่ใช่น้อย โยโซระ : .....ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มหน้าบานเลย เห็นแล้วหมั่นไส้ โคดากะ : .....ไม่ได้ยิ้มสักหน่อย โยโซระที่หน้าแดงก่ำก็เอาแต่บ่นพึมพำย้ำอยู่กับตัวเองว่านี่เป็นเพียงแค่การถ่ายแบบเท่านั้นซ้ำไปซ้ำมา จนทั้งสองคนเดินกันไปจนถึงเหล่าสมาชิกชมรมเพื่อนบ้านที่ยืนคอยอยู่ ริกะ : ยินดีสำหรับการแต่งงานนะคะรุ่นพี่ ก็บอกแล้วไงว่าแค่ถ่ายแบบน่ะเฮ้ย โคบาโตะ : ฮือ...อันจัง.... ....จะร้องไห้ทำไมล่ะเนี่ย ยูคิมูระ : ลูกพี่ อาเจ๊ ขอแสดงความยินดีกับการสมรสขอรับ ฟังแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ในงานแต่งของหัวหน้าแก๊งดีจริงๆ... มาเรีย : ฮะฮะฮ่า~! ยักษ์ร้ายจงออกไป!! มาเรีย เธอรีบหนีไปจะดีกว่านะ ถ้าจบการถ่ายทำเมื่อไหร่มีหวังได้โดนโยโซระเล่นงานแน่ๆ โยโซระ : ให้ตายสิ ไม่ว่าหน้าไหนๆก็เอาแต่ทำอะไรตามใจทั้งนั้น..... ความรู้สึกของโยโซระนั้นโคดากะเองก็เข้าใจดีอยู่ เพียงแต่อย่างน้อยเขาก็อยากให้เธอช่วยเลิกบีบแขนเขาก่อนที่กระดูกจะร้าวเอาซะก่อน... และแล้วในขณะที่พวกเขากำลังจะเดินผ่านจนสิ้นสุดทางเดิน----- เซนะ : ยินดีด้วยน้า~! ส่งเสียงดังสดใสพร้อมกับโปรยข้าวสารไปทางพวกเขา โยโซระ : หะ......! เซนะ : โธ่เอ๊ย ยังชอบทำหน้าบูดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ไหนๆก็อุตส่าห์ได้เข้าพิธีที่น่ายินดีขนาดนี้แล้วก็ยิ้มๆให้เห็นกันหน่อยซี่! ที่อยู่ตรงนั้นก็คือเซนะที่กำลังยืนโปรยข้าวสารพร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้ โยโซระ : เนื้อ นี่เธอ.... เซนะ : เอ้า ยิ้มหน่อยซี่!! พอได้ยินเซนะพูดเช่นนั้น โยโซระก็ยอมเผยยิ้มออกมาในที่สุด ้เซนะ : อะไรกัน ถ้าคิดจะทำก็ทำได้นี่นา โยโซระ : ฮึ มาซะสายป่านนี้แล้วยังจะมาทำเป็นวางท่าใหญ่โตอีกนะ เซนะ : ตัวแสดงหลักก็ต้องปรากฎตัวช้ากว่าใครเพื่อนอยู่แล้วนี่ยะ! โยโซระ : แต่ได้ข่าวว่าคราวนี้หล่อนเป็นตัวประกอบโดยสมบูรณ์ไม่ใช่รึไง เซนะ : .....เธอนี่มันนิสัยเสียจริงๆเลยนะ โยโซระ : เธอก็เหมือนกันนั่นแหละ ถึงแม้จะยังคงเอาแต่เถียงกันเหมือนเดิมแต่ทั้งคู่ต่างก็ส่งรอยยิ้มที่สดใสให้แก่กัน ทันใดนั้นเองเสียงชัดเตอร์ก็สิ้นสุดลงพร้อมกับเสียงตะโกนจากตากล้องว่าเป็นอันสิ้นสุดการถ่ายทำ จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:29:29

ความคิดเห็นที่ 17 หลังจากนั้นในวันสุดท้ายของการปิดภาคเรียน จู่ๆโยโซระก็ตัดสินใจที่จะจัดการทัศนศึกษาของชมรมเพื่อนบ้านขึ้นมา ซึ่งริกะก็ยังอุตส่าห์แซวว่า มาเที่ยวกันครั้งนี้ก็เปรียบเหมือนการมาฮันนีมูนกันของโคดากะกับโยโซระเลย โดยหลังจากที่ถ่ายทำแผ่นพับเสร็จเรื่องของโคดากะกับโยโซระก็แดงออกมาถึงหูสมาชิกชมรมเพื่อนบ้านทุกคน ตัวการก็หนีไม่พ้นเซนะนั่นแหละ แต่ถึงกระนั้นบรรยากาศโดยรวมก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปแต่อย่างใด หนำซ้ำทั้งๆที่อุตส่าห์มาเที่ยวกันทั้งที โยโซระกับเซนะก็ยังไม่วายที่จะต้องหาเรื่องทะเลาะกันจนตัดสินใจท้าแข่งกินขนมมันจูกัน เดือดร้อนริกะที่จะต้องมาตามโคดากะให้ไปช่วยห้ามอีก ซึ่งกว่าเขาจะไปถึงทั้งคู่ก็กระเดือกมันจูไส้ถั่วแดกไป 20 ก้อนเข้าไปแล้ว โคดากะที่เห็นว่าถ้ายังคงปล่อยให้ทั้งสองคนแข่งกันไปต่อเรื่อยอย่างนี้มีหวังได้กินกันจนท้องแตกตายแหงๆ แต่พอเขาพยายามที่จะเข้าไปห้ามก็ถูกทั้งคู่ไล่ตะเพิดกลับมาซะอีก โคดากะที่เห็นว่าฝืนห้ามไปก็คงไร้ผล จึงเอาเวลามาคิดถึงเหตุการณ์ในวันถ่ายทำดีกว่าว่าหลังจากที่ถ่ายทำเสร็จแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง หลังจากที่การถ่ายทำสิ้นสุดลุงโยโซระก็ตรงหรี่เข้ามาหาเซนะทันที โยโซระ : ปล่อยให้คนเขารอซะนานเลยนะ เซนะ : แหม ก็ถ้าปล่อยเธอเอาไว้คนเดียวห่วงแย่เลยนี่นะ? สุดท้ายถ้าไม่มีฉันงานก็เริ่มไม่ได้จริงๆใช่มั้ยล่ะยะ โยโซระ : ได้ข่าวว่าเริ่มถ่ายกันไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ตอนที่หล่อนไม่อยู่น่ะนะ เซนะ : เธอนี่นะ พูดจาปากคอเราะร้ายอีกแล้วนะ.....แต่จะว่าไป เมื่อพูดถึงตรงนั้นเซนะที่ดูเหมือนจะเพิ่งสังเกตอะไรขึ้นมาได้ก็หยุดพูดไป จากนั้นก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น เซนะ : ฮ่าๆๆๆๆ! เดี๋ยวก่อนสิโยโซระ นี่ชุดอะไรของเธอเนี่ย!? โยโซระ : หงะ.... เซนะจ้องเขม็งไปที่ท้องของโยโซระ ดูเหมือนว่าเธอจะพูดถึงเรื่องของที่ยัดเอาไว้ใต้ชุด ก็คงไม่แปลกหรอกเพราะเป็นประเด็นที่ไม่ว่าใครก็ต้องอิมแพคท์กันทั้งนั้นล่ะนะ โยโซระ : ให้ตายสิ เพราะเรื่องคราวนี้อุตส่าห์จะช่วยยกระดับขึ้นมาให้ซะหน่อยแท้ๆ....แต่เธอนี่มันก็เป็นแค่ยัยเนื้อไม่ได้อยู่ดีล่ะนะ เซนะ : อะไรกันยะ กะอีแค่โดนกล้องรุมถ่ายนิดหน่อยก็เกร็งตัวสั่นหงั่กๆแบบนั้นอย่างโยโซระเนี่ยไม่มีสิทธิ์มาว่าเค้าหรอกนะ โยโซระ : .....นี่หล่อน ดูอยู่ด้วยงั้นเรอะ เซนะ : อ๊ะ โยโซระ : .....ยัยเนื้อ โคดากะ : ถ้าอย่างงั้นก็น่าจะโผล่มาให้เห็นตั้งแรกนี่นา..... เซนะ : อ..อะไรกันน่ะโคดากะก็อีกคน! ฉ..ฉันก็แค่...... โยโซระ : ก็แค่ อะไร? เซนะ : ......ถ้าเกิดโยโซระทำงานล่มไม่เป็นท่าขึ้นมาล่ะก็ กะว่าจะเข้ามาเสียบแทนซะเลยน่ะ..... เซนะพูดเช่นนั้นพร้อมกับทำท่าทางเขินอาย ดูเหมือนว่าเธอเองก็ท่าทางจะเป็นห่วงโยโซระอยู่ไม่น้อย โยโซระ : ฮึ เป็นพระคุณอย่างยิ่ง เสียใจด้วยนะที่ไม่ได้ออกโรงน่ะ เซนะ : เอาเถอะ ก็ดีแล้วล่ะนะที่ไม่ต้องอยู่ในสภาพท้องโย้แบบนั้นน่ะ โยโซระ : หะ.....! เซนะ : ฮ่าๆๆๆๆ พอเห็นโยโซระหน้าแดงขึ้นมาเซนะก็ระเบิดหัวเราะขึ้นมาอีกรอบ หลังจากนั้นเซนะก็ทำเรื่องที่เหมือนไม่ใช่ตัวเธอเองอย่างไปขอโทษสมาชิกชมรมเพื่อนบ้านทุกคนโทษฐานที่ทำให้เป็นห่วง แต่ก็ยกเว้นโยโซระน่ะนะ โยโซระ : .....ทำไมถึงไม่ยอมขอโทษฉันล่ะ เซนะ : จริงๆก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันล่ะนะ แต่ถ้าจะต้องให้ก้มหัวให้เธอล่ะก็ไม่เอาด้วยหรอก แบบนี้แหละนะที่ดูเป็นเซนะของแท้ โยโซระ : .....หล่อนนี่มัน เซนะ : ฮึๆ แต่งชุดแบบนั้นคงวิ่งไล่ฉันไม่ได้สิน้า~! เซนะพูดประโยคเช่นนั้นออกมาแล้วก็วิ่งหนีจากไปด้วยความรวดเร็ว โคดากะ : ดีแล้วเหรอ? โยโซระ : .....ทางนั้นมันก็ทางไปห้องชมรมนั่นแหละ ได้ยินเช่นนั้นโคดากะก็นึกขึ้นได้ โยโซระ : พวกเราเองก็รีบๆไปเปลี่ยนชุดแล้วกลับห้องชมรมกันเหอะ ถึงจะทำท่าทีไม่สบอารมณ์เหมือนเช่นเคยก็ตาม แต่น้ำเสียงที่พูดของโยโซระก็ดูเหมือนจะมีความยินดีซุกซ่อนเอาไว้อยู่ที่ไหนสักแห่ง ถึงจะเกิดอะไรขึ้นหลายต่อหลายอย่าง แต่เขาว่าฟ้าหลังฝนย่อมที่จะสดใส เท่านี้ดูเหมือนว่าโยโซระกับเซนะก็สนิทสนมกันมากขึ้นไปอีกนิดนึงแล้วล่ะนะ ---------------นั่นก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้นน่ะนะ..... โยโซระ : หึ ฉัน.....ชนะแล้ว....... เซนะ : อึก.......ฮึก...... เซนะที่ทนกินต่อไปไม่ไหวแล้วก็ทรุดลงไปกองกับพื้น ยูคิมูระ : 35 ต่อ 32 เจ๊โยโซระเป็นฝ่ายชนะขอรับ โยโซระ : ....ของมันแหงอยู่แล้ว สิ้นเสียงประกาศชัยชนะของยูคิมูระ โยโซระก็แผดเสียงออกมาอย่างทรมาณ เซนะ : ม...ไม่อยากจะเห็นถั่วแดงอีกต่อไปแล้วอูแหวะ---!!! โยโซระ : ส..สำหรับฉันขอแค่อีกสัก 3 วันก็กลับมา อูแหวะ----!!! โคดากะ : ทำอะไรของพวกเธอเนี่ยที่นี่มันสถานที่ศักดิ์สิทธิ์นะเฟ้ย เอามือป้องเอาไว้ก่อนอย่าเพิ่งอ้วกออกมานะ! ถ้าอ้วกออกมาเรี่ยราดขึ้นมาจะทำยังไงล่ะเนี่ย! โคดากะ : ริกะ! ยูคิมูระ! พายัยพวกนี้ไปห้องน้ำที! อย่างน้อยไปอ้วกในห้องน้ำก็ยังดี! ยูคิมูระ : ต..แต่กระผมเป็นผู้ชาย จะให้ไปเข้าห้องน้ำผู้หญิงได้ยังไงขอรับ โคดากะ : สถานการณ์ฉุกเฉินเฟ้ย ฉันอนุญาต! ยูคิมูระ : รับทราบแล้วขอรับ ริกะ : ไม่ต้องห่วงค่ะ ฟิงเกอร์เทคนิคของริกะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ! โคดากะ : ฝากด้วยนะยูคิมูระ! ริกะ : เมินกันจนถึงหยดสุดท้าย! แต่ถึงอย่างนั้นรุ่นพี่ก็ยังโมเอ้ค่ะ อ๊างงง!! หลังจากนั้นสักพัก โคดากะก็ไปนั่งลงข้างๆโยโซระที่เพิ่งโซซัดโซเซกลับมาจากห้องน้ำ โยโซระ : โคดากะเองเรอะ... โคดากะ : อุตส่าห์ถ่อมาถึงนิเซ็นแท้ๆกลับมามัวทำอะไรอยู่ได้เนี่ย....พวกเธอเนี่ยให้ตายยังไงก็ไม่เปลี่ยนเลยนะ โยโซระ : ......ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย โยโซระที่ยังคงทรมานอยู่ ก็ดูเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วยิ้มออกมา โยโซระ : ก่อนหน้านี้ฉันเองเคยพูดว่า ขอแค่มีเพื่อนคบบังหน้าไปเฉยๆที่โรงเรียนก็พอแล้วใช่มั้ยล่ะ นั่นเป็นเรื่องที่ที่โคดากะเคยได้ยินตอนที่เขากับโยโซระ-----ไม่ใช่โซระ---แต่เป็นโยโซระ-----พบกันครั้งแรก “ไม่ใช่ว่าฉันอยากมีเพื่อน เพียงแต่ไม่ชอบถูกมองในแง่ไม่ดีที่ไม่มีเพื่อนต่างหาก” เธอพูดไว้เช่นนั้น โยโซระ : แต่ทว่าตอนนี้--------ไม่ใช่แค่เพื่อนที่คบเอาไว้เพื่อบังหน้า.......อุ๊บ โคดากะ : ฮ..เฮ้ย ไหวรึเปล่า!? ก็เล่นสวาปามไปตั้งขนาดนั้นนี่นะ...อุตส่าห์กำลังได้ฟีลพูดเรื่องดีๆแท้ๆ ไหงช่างดูน่าเวทนาเช่นนี้เนี่ย พอนั่งพักได้สักครู่จนรู้สึกดีขึ้นแล้ว โยโซระก็เปิดปากพูดต่อ โยโซระ : .....ทัศนศึกษาครั้งนี้น่ะ สำหรับฉันแล้วก็เพื่อที่จะได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งน่ะ เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง? โคดากะไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่โยโซระพูด โยโซระ : .... ถ้าหากโคดากะไม่ได้ย้ายโรงเรียนไปล่ะก็ ที่นี่ก็คือสถานที่เราจะได้มาทัศนศึกษากันยังไงล่ะ โคดากะ : นั่นมัน----- โยโซระ : ตั้งแต่เมื่อ 10 ปีก่อนตอนนั้น ฉันคิดมาตลอดมาว่าถ้าเกิดฉันได้กลับมาอยู่เคียงข้างทากะอีกครั้งล่ะก็จะเป็นอย่างไร โคดากะ : โยโซระ...... โยโซระ : ถ้าเป็นตัวฉันเมื่อก่อนหน้านี้ไม่นานล่ะก็ บางทีขอแค่มีโคดากะอยู่เคียงข้างก็อาจจะเพียงพอแล้วก็เป็นได้ แต่ว่า.... โยโซระก็ได้ชวนสมาชิกชมรมเพื่อนบ้านทุกคนมาด้วย นั่นก็หมายความว่า สำหรับโยโซระแล้วช่วงเวลาที่ได้อยู่กับชมรมเพื่อนบ้านนั้น เพียงแค่นี้ก็ถือเป็นสิ่งที่แสนล้ำค่ามากมายแล้วล่ะ แน่นอนว่าคงสำคัญเทียบเท่ากับความทรงจำที่มีร่วมกันกับ “ทากะ” เลยทีเดียว โยโซระ : ฉันน่ะนะ ขอให้ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีใจแล้วล่ะ....กับทุกคนในชมรมเพื่อนบ้านด้วย โยโซระพูดเพียงแค่นั้นแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังเหล่าสมาชิกชมรมเพื่อนบ้านแต่ละคน เซนะที่ยังคงหมดท่าโดยสิ้นเชิงกับยูคิมูระที่คอยเยียวยา โคบาโตะกับมาเรียที่กำลังทะเลากันอยู่หน้าพระรูปนิเซ็นโดยที่มีริกะคอยห้ามปรามอยู่ โยโซระที่กำลังจองมองภาพเหล่านั้น ช่างมีสายตาที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่โคดากะเคยเห็นมาเลยทีเดียว Mikazuki Yozora’s Route END จากคุณ : Kaworu เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 22:31:44

ความคิดเห็นที่ 18 สุดท้ายสุดแต่งงานนั้นก็แค่โฆษณาจูนไบร์ทเองเหรอเนี่ย ขอบคุณมากครับสำหรับสปอยืและการแปลแบบสุดๆ แต่เห็นว่าโยโซระมีฉากจบ 2 แบบ นี่เป็นแบบที่ดีที่สุดแล้วหรือเปล่าครับหรืออีกแบบดีกว่า แต่คนเขียนบทนี่เก่งแฮะเขียนบทแทรกกับเนื้อต้นฉบับผสมดัดแปลงกันได้ลงตัวดีจัง แก้ไขเมื่อ 06 มี.ค. 55 23:06:12 จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 23:05:17

ความคิดเห็นที่ 19 ฮิ้ววววววววววววว นี่แหละนางเอกตัวจริง ขอบคุณครับ จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 23:23:05

ความคิดเห็นที่ 20 ถ้าไม่ทำของเนื้อมา จะแจ้งลบกระทู้นี้จิง ๆ ด้วย :P จากคุณ : ตุ๊กตาตัวตลก เขียนเมื่อ : 6 มี.ค. 55 23:45:08

ความคิดเห็นที่ 21 แจ่มมากๆครับ ขอบคุณจริงๆ ว่าแต่เจ้าโคดากะมันจำไม่ได้จริงๆเรอะว่าตัวเองทำอะไรบ้างในคืนนั้น จากคุณ : Belias, the Gigas เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 00:08:05

ความคิดเห็นที่ 22 เตะบอลกันจริงๆด้วย จากคุณ : first001@hotmail.com เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 00:24:12

ความคิดเห็นที่ 23 ู^ ^ จริงด้วยครับ รูปในคห14 มีลูกบอลอยู่ด้วย ชวนเพื่อนเตะบอลมันเป็นยังงี้นี่เอง จากคุณ : Belias, the Gigas เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 00:54:24

ความคิดเห็นที่ 24 ยิ่งอ่านยิ่งค่อนข้างมันใจแฮะ ตั้งแต่เล่ม 7 แล้ว ว่าโคดากะ มันแกล้งเซ่อ มาตลอดเลย ความจริง รู้ความรู้สึกจริงของทั้ง เซนะ และ โยโซระ แต่เพราะไม่อยากให้ ความสัมพันธ์ในปัจจุบันต้องเปลี่ยนแปลง เลยต้องแกล้งเซ่อ จากคุณ : แมวดำมีปีก เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 01:52:09

ความคิดเห็นที่ 25 เตะบอลนี่ "ดี" จริงๆ พี่น้อง !! มาเตะบอลกันเถอะ!! จากคุณ : Walking in the Sunshine เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 02:07:20

ความคิดเห็นที่ 26 ละเอียดดีทีเดียว  ขอบคุณครับ   จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 10:02:23

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านจนตาลายเลย ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ไล่ฮก เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 16:19:20

ความคิดเห็นที่ 28 นางเอกกกกกก จากคุณ : -เด็กหงส์หลงอลอนโซ่- เขียนเมื่อ : 7 มี.ค. 55 21:02:14