"ปีนขึ้นมาจากจุด500เมตรกี่นาที" หลังจากที่เจอหน้ากอร์น จินก็ถามทันที
"อืม ราวๆ20นาทีได้มั้ง"กอร์นตอบ
"ก็ถือว่าผ่านล่ะนะ สำหรับครั้งแรก"
"เอ้า กินซะ"
จินพูดพร้อมโยนขนมปัง(ที่ตัวเองกินไปแล้ว) ให้กอร์นกินเอาแรง
"ขอบคุณฮะ"
กอร์นรับเอาไปกิน พร้อมหันไปดูทิวทัศน์สุดลูกหูลูกตาราวกับว่าจะเห็นไปถึงขอบโลก
"ว้าว!!!"
"วิวสวยใช่มั้ยล่า?"
"ในวันที่มีเมฆมาก จะดูเหมือนทะเลเลยนะ"
จินพูดเสริม
"อืม" กอร์นตอบรับ แล้วก็หันไปทักพ่อตัวเองขึ้น
กอร์น "นี่ จิน"
จิน "หือ?"
กอร์น "ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?"
จิน "เอาสิ แต่อาจจะไม่ตอบนะ"
กอร์น "ของที่จินอยากได้คืออะไรหรอ?"
...
"อืม..." จินหยุดไปครู่เพื่อคิดคำตอบ
"ก็คงเป็น 'อะไรซักอย่างที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้า' ล่ะมั้ง"
จินเกริ่นนำ สั้นๆ แล้วตามด้วยการบรรยายอย่างละเอียดตาม
"เหตุผลว่า ทำไมพ่อถึงมาเป็นฮันเตอร์"
"ในตอนนั้น พ่ออยากเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่ง และการเป็นฮันเตอร์ทำให้มันเป็นไปได้ "
"สถานที่นั้นคือ สุสานของราชวงศ์"
"มันเป็นเรื่องที่ห้ามเปิดเผยให้ภายนอกรู้ เลยต้องทำกับทีมที่ไว้ใจได้ พร้อมกับเงินก้อนโต"
"พูดกันตามจริง เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเจออะไรแบบนั้น"
"ไม่มีใครอยากจะเสียเงินไปโดยไม่ได้รางวัลหรือชื่อเสียงกลับคืนมา"
"พ่อคิดว่านี่เป็นโอกาส"
"ถ้าได้เป็นฮันเตอร์อาชีพ เรื่องเงินก็ไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป"
"ตอนอายุ15 พ่อก็เริ่มสำรวจและบูรณะสุสานขึ้นมาใหม่"
"ช่วง2ปีก่อนที่จะได้ใบอนุญาต พ่อค้นเว็บโบราณคดีในเน็ตและตามบล็อกแทบตาย"
"ตามหาคนเป็นพิเศษ10คน ที่ไม่ต้องการเงินหรือชื่อเสียง ต้องการเพียงความจริง"
"และเหนือกว่าอื่นใด คือคนที่ไม่พูดมาก และเชื่อใจได้"
"ไม่ว่าเมื่อใดพ่อก็ยังไล่ตามที่ต้องการต่อ"
"แม้ว่าจะไม่ได้สนใจ 'สิ่งที่ต้องการ' นั้นซักเท่าไหร่"
...
"ไม่เข้าใจสิท่า"
จินหันไปมองกอร์นที่เริ่มทำหน้าตามไม่ทัน ก็เลยทำหน้าเซ็ง พร้อมกับใส่รายละเอียดลงไปในเรื่องเข้าไปอีก
"งั้นจะบอกให้อีกก็ได้"
"ทุกๆคนที่พ่อเจอและรู้จักจากในเน็ตล้วนแก่กว่าพ่อทั้งนั้น"
"พวกนั้นเป็นพนักงานบริษัท ไม่ก็นักศึกษาทำงานพิเศษ"
"พอพ่อได้เล่าเรื่องและแผนการออกไป"
"พวกเขาก็เริ่มสำรวจอย่างจริงจัง แล้วยังบริจาคเงินจากธุรกิจเล็กๆของพวกเขาให้อีก"
"หลังจากฝันที่เป็นจริง ช่วงเวลาที่ได้ก้าวเข้าไปในที่นั้น"
"สิ่งที่ทำให้พ่อดีใจที่สุด"
"ไม่ใช่การได้เห็น'ความจริง'ที่ตามหา"
"แต่เป็นช่วงเวลาที่ได้มองดูใบหน้าของเพื่อนๆ พร้อมจับมือแสดงความยินดี"
"ทุกวันนี้พวกนั้นยังติดต่อบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองมาให้"
"เทียบกับคนเหล่านั้นแล้ว ความจริงที่พ่อเจอเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย"
"มันเป็นสิ่งสำคัญ... ที่มาก่อนสิ่งที่ต้องการ..."
กอร์นฟังเรื่องราวของพ่อตัวเองมาถึงจุดนี้ ก็อดยิ้มขึ้นอย่างภูมิใจไม่ได้
...
ขณะที่ทั้ง2พ่อลูก ไล่มองขอบฟ้าซึมซับบรรยากาศนั้น กอร์นก็ถามต่อ
กอร์น "แล้วตอนนี้ล่ะ?"
จิน "หือ...?"
กอร์น "ของที่จินอยากได้ในตอนนี้คืออะไร?"
จิน "ตอนนี้น่ะหรอ?"
จิน "คงต้องอธิบายเพิ่มอีกหน่อย"
"กอร์น ต้นไม้ที่พวกเราปีนขึ้นมาคือต้นอะไร"
จินถามกอร์นย้อนกลับไป
"ต้นไม้โลกใช่มั้ย?" กอร์นตอบ
จิน "ถูกต้อง"
จิน "แล้วพวกข้างล่างเค้าอธิบายเรื่องต้นไม้นี้ว่าไง?"
"ต้นไม้ที่สูงที่สุดในโลก มีความสูง1784เมตร"
กอร์นตอบอีกครั้ง
"หือ? 'ผิด'แล้วล่ะ" จินแย้งกอร์นที่ตอบไปตามข้อมูลทางการ
"'ความจริง'แล้วต้นไม้นี้"
"เป็นต้นอ่อนที่หยุดโตไปแล้ว"
"......"
"เอ๋?"
กอร์นแปลกใจกับเรื่องที่จินพูด
แล้วจินก็เล่าอวดภูมิของตนต่อไป ต่อหน้ากอร์นที่ทำหน้าประหลาดใจมากขึ้นเรื่อยๆ
"ต้นไม้นี้ได้รับสารอาหารไม่เพียงพอ มันจึง'โตมาได้เแค่นี้'"
"ต้นไม้โลกที่แท้จริง"
"หยั่งรากลงบนแนวเขา ดูดกลืนแม็กม่า"
"สูงเสียดชั้นบรยากาศ และยังเติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง"
"อยู่ที่'ภายนอก'"
"ของโลกนี้"
"โลกนี้...หรอ?" กอร์นรีบถามทันที
"ก็แผนที่โลกที่ลูกรู้จักดีไง" จินหันกลับมาพูดให้กอร์นนึกถึงแผนที่โลกที่เคยรู้จัก
"มดที่ลูกและประธานได้สู้ด้วย เป็นสัตว์ต่างด้าวมาจากภายนอก"
"นี่เป็นความจริง ที่ไม่ได้สอนกันในโรงเรียน"
"ผู้ใหญ่ที่มีจิตสำนึก ล้วนไม่ต้องการไปยุ่งเกี่ยวกับกล่องแพนโดร่า"
"โลกที่เรารู้จัก เป็นเพียงส่วนเล็กๆของโลกที่ใหญ่กว่านั้น"
จินพูดพร้อมมองข้ามไปยังขอบฟ้าที่เห็น
ขอบฟ้าที่กอร์นเห็นกับขอบฟ้าที่จินเห็น แม้จะเป็นเส้นเล็กๆคั่นระหว่างแผ่นดินกับผืนฟ้าเหมือนกัน แต่ภาพที่ทั้งคู่เห็นกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง
ในโลกนี้ ยังมี'ภายนอก' อันกว้างใหญ่ไพศาล และเรื่องราวอีกมากมาย รอให้จินไปสำรวจอยู่อีกนับไม่ถ้วน
จิน "ผู้ที่ถูกเลือกในประวัติศาสตร์หลายๆที่ ได้บันทึกเรื่องราวที่พวกเค้าได้ออกไปยัง'ภายนอก'"
จิน "พอจะเข้าใจบ้างยัง?"
จิน "ของที่พ่ออยากได้ยังเหมือนเดิม"
"'อะไรซักอย่างที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้า'ยังไงล่ะ"
HunterXHunter - 338 จบตอนครับ
[Spoil] HunterXHunter - 338 สู่ยอดไม้
)