ความคิดเห็นที่ 1 ช่วงเวลาหนึ่งเดือนหลังจากนั้น นับเป็นช่วงเวลาอันหฤโหดของไลล่ากับเลย์ลี่โดยแท้ สองแฝดต่างเริ่มฝึกเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวตามที่แม่สอนสั่ง ทว่าเพียงแค่เริ่มบทเรียนแรกว่าด้วย "การทำอาหาร" ทั้งคู่ก็โดนแม่เฉ่งซะยกใหญ่แล้ว ทั้งเรื่องทำงานชักช้าเกินไปบ้าง ทำอาหารผิดลำดับที่ควรจะทำบ้าง และอีกสารพัดจะอย่างตามแต่ที่ผู้เป็นแม่จะหาข้อติได้ในแต่ละครั้ง ครั้นขยับปากจะโต้แย้งก็เจอแม่คว้าไอ้โต้งที่เลี้ยงไว้เป็นอาหารสำรองในบ้านขว้างใส่เอาเต็มหน้าฐานเถียงผู้ใหญ่ ยังผลให้การฝึกโหดทั้งหลายดำเนินต่อไปโดยไร้ข้อโต้แย้ง ฝึกทำอาหารเสร็จ ก็มาถึงขั้นตอน "ฝึกทำความสะอาด" แม่ของสองแฝดทำหน้าที่ครูฝึกจอมโหดระดับจ่านรกได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอจะรี่เข้าหาตำแหน่งที่ถูกละเลยไม่ยอมทำความสะอาดทุกตำแหน่ง ผ้าปูที่นอนที่พับไม่ถูกวิธีทุกผืน เบาะนั่งที่วางไม่เป็นระเบียบทุกเบาะ และอีกสารพัดอย่างตามแต่หูตาสับปะรดของเจ้าหล่อนจะมองเห็นได้ และทุกครั้งที่พบเห็นข้อผิดพลาด ผู้เป็นมารดาก็จะตะคอกใส่ด้วยสำเนียงเข้มงวด พร้อมสอนถึงวิธีการทำความสะอาดที่ถูกต้อง วิธีจัดเรียงเบาะนั่ง เบาะนอน ตลอดจนข้าวของต่างๆ ให้เป็นระเบียบ รวมถึงจุดที่คนทำความสะอาดมักจะละเลยเพราะไม่ทันสังเกต ความละเอียดลออในงานทำความสะอาดที่สองแฝดเคยคิดว่าเป็นแค่ "งานง่ายๆ ทำอยู่ทุกวันจนปรุ" ทำเอาทั้งคู่ถึงกับมึนตึ้บแทบตั้งตัวไม่ทันกับ "ข้อยากที่ไม่ได้คาดคิด" ของงานนี้ไปเลย แต่ที่นับว่าหนักที่สุดของการฝึกครั้งนี้ก็คือ "ฝึกเลี้ยงลูก" ผู้เป็นแม่จับสองแฝดฝึกวิ่งขึ้นเขาในสภาพที่สะพายย่ามใบโตสองใบ แต่ละใบใส่อิฐบล็อคสำหรับทำกำแพงก้อนโตๆ ไว้จนเต็ม พร้อมแบกไหดินเผาใบเขื่องสองใบใส่น้ำเต็มไว้บนบ่าทั้งสองข้าง สภาพที่ดูยังไงก็เหมือนฝึกทหารมากกว่ามาฝึกเลี้ยงลูกเช่นนี้ทำเอาสองแฝดอดไม่ได้ต้องถามแม่ขึ้นมาว่า ให้แบกอิฐแบกหม้อน้ำวิ่งขึ้นเขาแบบนี้มันเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกตรงไหน แม่ก็ตอบว่า งานเลี้ยงลูกน่ะเป็นงานที่ใช้กำลังกายมหาศาลที่สุดในบรรดางานทุกอย่างของผู้หญิงเชียวนะ "ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาแล้วแบกลูกสองสามคนวิ่งหนีไม่ได้ ก็ไม่มีทางปกป้องลูกได้แน่รู้ไว้ซะ!!" คือคำสำทับทิ้งท้ายของผู้เป็นแม่หลังจากอธิบายทุกอย่างเสร็จ และข้างล่างนี้คือภาพบางส่วนของการ "ฝึกเลี้ยงลูก" ของผู้หญิงแถบนี้ครับ (และเป็นที่มาของหัวข้อกระทู้ข้างบนด้วย ) จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 10:17:41

ความคิดเห็นที่ 2 ผลจากการฝึกโหดด้วยฝีมือมารดา (ที่ตอนนี้ตัดพยางค์หลังทิ้งกลายเป็น "มาร" อย่างเดียวไปชั่วคราว) ทำให้สองแฝดถึงกับเหนื่อยจนออกอาการมึนงงสลับไม่รู้ตัวเป็นพักๆ ครั้นพักจนหายเหนื่อยเป็นที่เรียบร้อย ผู้เป็นแม่ก็เรียกตัวมานั่งคุยกันอีก โดยครั้งนี้งานที่มอบหมายให้ทั้งคู่จัดการก็คือ "ทำชุดเจ้าสาวที่ยังทำไม่เสร็จพวกนี้ให้เสร็จด้วยตัวเองก่อนจะถึงวันแต่งงานซะ" คำสั่งของผู้เป็นแม่เรียกเสียงโห่ฮาป่าจากลูกสาวทั้งสองทันควันว่าเดี๋ยวนี้บ้านไหนเค้าก็เอาไปให้ช่างตัดเสื้อเก่งๆ เค้าช่วยทำให้ทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ ทำไมบ้านเราถึงต้องมาลำบากลำบนเย็บเองด้วยล่ะ แม่ก็อธิบายว่าแต่ไหนแต่ไรมา ชุดเจ้าสาวของตัวเองก็ต้องเย็บเองกันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่สองแฝดก็ไม่ยอม ยังหาเรื่องมาเถียงต่อจะให้คนอื่นทำให้ให้ได้ แต่ลงท้ายก็ต้านความโหดของแม่ไว้ไม่อยู่ จำต้องมานั่งเอี้ยมเฟี้ยมเย็บชุดเจ้าสาวของตัวเองจนได้ นั่งเย็บกันไปได้ครู่หนึ่ง ก็มีแขกมาหาที่บ้าน ปรากฏว่าเป็นพี่สาวของแม่สองแฝด (เรียกง่ายๆ ก็คือ "ป้า" ของสองแฝดนั่นแล) ที่แต่งงานแยกไปอยู่อีกบ้านหนึ่งนานแล้ว แต่ยังสนิทสนมกับน้องสาวอยู่เหมือนเดิม ป้าของสองแฝดได้ยินเรื่องที่สองแฝดกำลังเร่งทำชุดเจ้าสาวอยู่ก็อาสาจะช่วยเย็บด้วยนิดหน่อย สร้างความยินดีให้กับสองแฝดจนถึงกับร้องไห้ออกมา แต่กลับทำให้ผู้เป็นแม่ขมวดคิ้วแล้วบ่นกับพี่สาวว่าไปโอ๋หลานมากไปแบบนั้นเดี๋ยวก็ทำได้ใจไม่รู้จักเห็นหัวผู้ใหญ่กันหรอก พี่สาวก็แย้งอย่างอารมณ์ดีว่าไม่เห็นเป็นไรเลย ได้จับชุดแต่งงานแบบนี้แล้วรู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นตัวเองสมัยสาวๆ นั่งเย็บชุดเจ้าสาวรอวันแต่งงานดีออก "อีกอย่าง ชุดเจ้าสาวน่ะยิ่งมีฝีเข็มของคนอื่นอยู่เยอะเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้นนะ แบบนั้นเจ้าสาวต้องมีความสุขได้มากกว่าแน่ๆ" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 10:19:02

ความคิดเห็นที่ 3 ได้ยินผู้เป็นป้าพูดดังนั้น สองแฝดก็หันไปเหล่ใส่แม่แล้วบ่นว่าเรื่องนั้นไม่เห็นแม่เคยบอกเลยซักคำ แม่ก็อ้างว่าขืนบอกแต่แรก พวกเราสองคนก็จะยึดติดแต่กับเรื่องนั้นจนไม่เป็นอันได้ทำเองจนถึงที่สุดน่ะสิ เพราะงั้นเลยคิดว่าค่อยๆ ให้เย็บเองไปทีละน้อยจนเสร็จเองจะดีกว่า ว่าจบก็สอนต่อว่า ตอนนี้อาจยังสบายๆ ชิลๆ อยู่ก็จริง แต่เกิดวันหลังแต่งงานไปแล้วมีเรื่องไม่เข้าใจอะไรขึ้นมาล่ะจะทำกันอีท่าไหนถ้าไม่มีใครสอนไว้ก่อน สองแฝดตอบกลับแทบจะทันทีว่า ถ้ามีเรื่องไม่รู้จริงๆ พวกหนูกลับมาถามแม่เอาทีหลังก็ได้นี่ แม่ก็บอกว่าห้ามคิดอะไรครึ่งๆ กลางๆ แบบนั้นเด็ดขาด ถ้ารักจะไปเป็นเจ้าสาวจริงๆ ก็ต้องเรียนรู้ทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการเป็นเจ้าสาวให้หมดเสียตั้งแต่ตอนนี้ให้ได้ "พ่อแม่น่ะไม่ได้อยู่กับลูกตลอดไปจริงมั้ยล่ะ" ประโยคสุดท้ายของผู้เป็นแม่ทำให้สองแฝดได้สติเกิดดวงตาเห็นธรรมขึ้นมาในทันใด ต่างนั่งลงหยิบชุดเจ้าสาวส่วนที่ตัวเองทำค้างอยู่เมื่อครู่มาลงฝีเข็มกันอย่างขะมักเขม้น ไม่มีบ่นกระปอดกระแปดให้ได้ยินแม้แต่คำเดียว มีเพียงน้ำเสียงเรียบๆ แกมสงสัยขณะหันไปถามวิธีเย็บวิธีปักผ้าจากผู้เป็นแม่เท่านั้น ----------------------------------------------------------------- หลังจากช่วยกันลงเข็มกันไปได้พักใหญ่ๆ ในที่สุดชุดเจ้าสาวของไลล่ากับเลย์ลี่ก็เสร็จสมบูรณ์ แม่ของสองแฝดมาตรวจดูความเรียบร้อยของชุดอยู่ครู่ใหญ่ก็พยักหน้าเป็นเชิงตอบรับว่าทำได้ดีแล้ว สร้างความยินดีให้กับสองแฝดเป็นอย่างมากถึงกับลุกขึ้นกระโดดโลดเต้นไปมา แต่แล้ว อยู่ๆ คุณแม่ก็ตวาดสั่งเสียงเฉียบขาดให้สองแฝดมานั่งตรงหน้าเดี๋ยวนี้ เสียงสั่งของแม่ทำเอาสองแฝดถึงกับหน้าเจื่อน แต่ก็ยอมมานั่งต่อหน้าแม่แต่โดยดี ในใจนึกว่างานนี้คงโดนสวดหรือโดนสอนอะไรแบบเข้มๆ อีกเป็นแน่ ทว่าสิ่งที่ผู้เป็นแม่ทำนั้น คือดึงสองแฝดเข้าไปกอดไว้อย่างทะนุถนอมราวกับกำลังตระกองกอดสมบัติล้ำค่า "ไลล่า เลย์ลี่" น้ำเสียงของหญิงสาวผู้เป็นมารดากลับอ่อนโยนลงอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนเดียวกับที่เคยขึ้นเสียงดุด่าลูกเมื่อครู่ "ถึงจะมีเรื่องค้างคาใจอยู่อีกมากมาย แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่แม่พอจะทำได้ก็มีแค่นี้เท่านั้นละนะ ถึงจะเรียกไม่ได้ว่าเป็นผลงานที่น่าภูมิใจ แต่ลูกทั้งสองคนก็เป็นลูกรักที่แม่ให้กำเนิดมารู้มั้ย" "คุณแม่..." ใครคนหนึ่งในกลุ่มฝาแฝดพึมพำแผ่วเบา สองแขนของผู้เป็นแม่กระชับแน่นเข้ากับร่างของลูกน้อยทั้งสอง ก่อนจะเริ่มกล่าวต่อไป "ทุกอย่างที่แม่สอนไป อย่าได้ลืมเด็ดขาดนะ" "จ้ะ" "ถ้ามีลูก จงสอนลูกของลูกอย่างที่แม่สอนลูกไปนะ" "หนูรู้จ้ะ" "ต้องเชื่อฟังพ่อสามีกับแม่สามีให้มากๆ ทำตัวให้เขาเอ็นดูเข้าไว้ รักสามีของลูกให้มากๆ ด้วย อย่าทำตัวเอาแต่ใจกับเขาล่ะ" "...จ้ะ" พูดถึงตรงนี้ ผู้เป็นแม่ก็กระชับอ้อมกอดของตนให้แน่นเข้าอีก แล้วจึงกล่าวต่อไปว่า "สุดท้ายนี้ ขอให้แข็งแรงดี! อย่าได้ป่วยอย่าได้ไข้นะ! มีแต่เรื่องนี้เท่านั้น ที่แม่ห่วงเป็นที่สุด!" น้ำเสียงเครือสะอื้นอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนของมารดาทำเอาแฝดสาวทั้งสองถึงกับเบิกตากว้าง อ้อมกอดที่กระชับแน่นเข้ากว่าเมื่อครู่ยิ่งทำให้ทั้งสองสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความรักที่แม่พยายามถ่ายทอดมาถึงตนได้อย่างเต็มที่ น้ำตาอุ่นๆ เริ่มรื้นขึ้นเต็มดวงตาของเด็กหญิงทั้งสอง ก่อนที่สองแขนซึ่งปล่อยตกข้างตัวจะยกขึ้นกอดตอบแม่ไว้แน่น เสียงร้องไห้ที่เมื่อครู่นี้ยังคงอยู่ในหัวอก บัดนี้ดังออกมาแล้ว "แม่จ๋า..." สองแฝดร้องเรียกออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับจะไม่มีโอกาสได้เรียกหาอีกต่อไปแล้วตลอดชาตินี้ "แม่จ๋าาาาาาาา..." ผู้เป็นแม่เพียงแต่ยิ้มทั้งน้ำตา ขณะที่โอบร่างของเด็กหญิงทั้งสองไว้เงียบๆ เท่านั้น ไม่อาจตอบอะไรออกไปได้ทันที ด้วยยามนี้ความรู้สึกในหัวอกมันตื้อตันเกินกว่าจะตอบออกไปได้ นานเป็นครู่ กว่าที่หญิงสาวจะค่อยๆ สงบใจลง แล้วเอ่ยปากออกไปได้ในที่สุด "สุขสันต์วันแต่งงานนะ ไลล่า เลย์ลี่" เธอบอกลูกน้อยทั้งสอง "แม่ดีใจเหลือเกิน" - จบตอนที่ 22 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 10:21:43

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นตอนที่พาดหัวด้วยความฮา เดินเรื่องด้วยความฮาในช่วงครึ่งแรก ก่อนจะค่อยๆ ขมวดปิดตอนด้วยความซึ้งและประทับใจจริงๆ ครับ อ่านแว่บแรกอาจรู้สึกเหมือนไม่มีอะไรมาก แต่พออ่านไปเรื่อยๆ จะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่พบเห็นได้ในชีวิตจริงเยอะเลย ทั้งการถ่ายทอดสิ่งต่างๆ ของพ่อแม่ให้กับลูก ลูกรับทุกสิ่งที่ได้รับถ่ายทอดจากพ่อแม่ เพื่อเตรียมความพร้อมที่จะเป็น "ผู้ถ่ายทอด" คนใหม่ให้กับลูกหรือหลานของตัวเองต่อไป ซึ่งแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องหายากไปแล้วในสังคมปัจจุบันนี้ (หรือเพราะผมมันเลือกเส้นทางต่างจากพ่อแม่ไปไกลลิบด้วยหว่า ถึงได้รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้สืบทอดอะไรจากพ่อแม่มาเลย ก็เลยคิดแบบนั้นไม่รู้เหมือนกัน ^^;;) ที่เหลือก็รอดูเนื้อหาช่วงพิธีแต่งงานในตอนหน้าที่จะออกในเดือนเมษาฯ ละครับ ว่าจะออกมาเป็นยังไงบ้าง ปล. - อ่านตอนนี้แล้วชอบคุณแม่ของไลล่ากับเลย์ลี่ในตอนนี้จริงๆ เป็นคุณแม่ที่ผมโคตรอยากมอบเพลงนี้ให้ไปเลยครับ - -b จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 10:24:19

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณสำหรับตอนนี้ครับ อ่านตอนนี้แล้วนึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมา แม่คือสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด จริงๆนะครับเนี่ย จากคุณ : GeFiOn เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 10:51:19

ความคิดเห็นที่ 6 โหย...ซึ้งเข้าใจนะมีลูกสาวเหมือนกันถึงจะยังเป็นเด็กเล็กๆก็เหอะ ปล.หลังจากอ่านแบบ LC ก็รอสปอยมาตลอดขอบคุณค่ะ จากคุณ : แมวอ้วนตัวลาย เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 10:58:13

ความคิดเห็นที่ 7 คห. 5 ทำให้ผมนึกถึงแม่ที่สามารถโยกสมองหลบกระสุนได้ จากคุณ : taroteer เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 11:16:32

ความคิดเห็นที่ 8 ว้าว  รออ่านเล่ม 2 อยู่ค้า จากคุณ : ผึ้งน้อยafet เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 11:18:04

ความคิดเห็นที่ 9 เป็นโสดกันเถิด... จากคุณ : ghost in the anime เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 11:55:58

ความคิดเห็นที่ 10 ซื้อภาษาอังกฤษเล่ม 2 มาอ่าน ชอบฉากนี้มาก อ่านแล้วขยับตัว ลุ้นตามเลย ฮ่าๆๆ จากคุณ : supatpit เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 12:18:15

ความคิดเห็นที่ 11 หัวกระทู้นี่มาจากตุรกีใช่มั้ยเนี่ย จากคุณ : พรายกระซิบ เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 14:13:09

ความคิดเห็นที่ 12 เจ้าสาวความโมเอะไม่ต้อง   พลังแม่บ้านต้องมาก่อน จากคุณ : Kross_ISC เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 15:44:09

ความคิดเห็นที่ 13 ....อ่านฮาๆอยู่ดีๆ เจอช็อตซึ้งหักมาทันทีเล่นเอานิ่งเลยเรา อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกดีทุกครั้งเลย ขอนับถือคนเขียนว่าพัฒนาจากเอมม่ามากจริงๆครับ จากคุณ : peTOUCHso เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 16:50:27

ความคิดเห็นที่ 14 #8 เล่ม 2 ภาษาไทยน่าจะออกปลายเดือนนี้แหละครับ เห็นข่าวว่าน่าจะมาซักวันที่ 26 มี.ค.นี้มั้ง ไม่รู้จะเอาไปขายที่งานหนังสือรึเปล่าแฮะ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 21:35:43

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณ คุณ Drake นะึคะ ^ ^ อ่านตอนนี้แล้วนึกึงหนังเรื่องนี้แฮะ จากคุณ : momo lawleit เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 00:35:18

ความคิดเห็นที่ 16 คู่แรก   อบอุ่น งดงาม ไร้เดียงสา ทว่าหนักแน่นยิ่งใหญ่ คู่สอง  ช็อคซ้ำซ้อน โศกนาฏกรรมซ้ำซาก คูสาม  แฝดแสนซน แก่น เซี๊ยว เปรี้ยว ซ่าส์ จากคุณ : กะติ๊ด เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 09:05:23