PANTIP.COM : A11889533 นัตซึเมะ ซีซั่นนี้จบลง เรียกน้ำตาไปได้เยอะ สปอยแน่ๆ [การ์ตูน]

ความคิดเห็นที่ 23

มาสปอย(บรรยาย+สรุป)ครึ่งแรกของตอนที่ 13 นะคะ

---------------------------------------------------------

ตอน เส้นทางกลับบ้านอันยาวไกล

เปิดตอนมาด้วยบรรยากาศอึนๆกันอีกแล้ว

นัตจังยังนอนพังพาบ พึมพำว่าต้องกลับบ้านๆ โดยมีอ.เหมียวตะแง๊วๆอยู่ข้างๆ แถมยังว่านัตจังเอาอีกว่า
"ทำไมถึงได้เซ่อให้ไอ้ตัวพรรค์นี้เข้าสิงได้ฟะ"
แล้วก็ทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้นะคะ เพราะถ้ารุนแรงอะไรไป มุจิคุ่ย(ภูตลูกกะตา ไม่มีปากเมื่อตอนที่แล้ว)อาจจะทำลายจิตใจของนัตจังก็ได้

แล้วก็ตัดมาเป็นฉากย้อนอดีตในความทรงจำของนัตจังทั้งหลายค่ะ
ล้วนแต่เป็นบรรยากาศหนักๆ น่าปวดใจเป็นที่สุด

ทั้งฉากบนโต๊ะอาหารที่มิโยโกะไม่ยอมทานข้าว สาเหตุก็มาจากการที่มีนัตจังร่วมโต๊ะและต้องทานอาหารแบบเดียวกัน
รวมถึงการที่มีเด็กผู้ชายคนอื่นๆล้อเลียนทั้งมิโยโกะและนัตจังด้วย เืรื่องที่ทั้งสองคนอยู่บ้านเดียวกัน
(เด็กผู้ชายหลายคนชอบล้อนัตจังว่าเป็นเด็กหลงทาง จำทางกลับบ้านไม่ได้ด้วย เพราะหลายครั้งนัตจังก็จดๆจ้องๆ ไม่เดินไปบ้านสักที
สาเหตุก็มาจากการที่ระหว่างมักจะเห็นพวกภูต ทำให้ไม่อยากเดินผ่าน)

ตลอดครึ่งแรกของตอนนี้ ก็จะเห็นเหตุการณ์ความไม่สงบ ความลงรอยต่างๆ รวมทั้งความเกรียนของยายมิโยโกะที่หลายคนน่าจะอยากเข้าไปดึงหน้าเสียจริงๆ

ในระหว่างตอนนี้ เนื่องจากนัตจังจะมีอาการไม่ค่อยอยากกลับบ้าน
ก็เลยมักจะเดินเล่น(หรือในหลายๆครั้งคือ วิ่งแบบไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น)เรื่อยเปื่อยไปเรื่อยค่ะ จนกระทั่งไปเจอศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่ง
น่าจะอยู่นเขานะคะ เลยตั้งใจว่าจะยึดที่นี่เป็นฐานลับของตัวเอง เพราะว่ามันเงียบดี ไม่ต้องเจอใคร แล้วก็ไม่มีตัวประหลาดด้วยค่ะ

อย่างไรก็ตาม เมื่อไรที่นัตจังกลับบ้าน ก็จะเจออาการเย็นชาและแสดงความเป็นศัตรูจากมิโยโกะเสมอ

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เนื่องจากจำได้ว่ามิโยโกะเคยไม่กินข้าวมาแล้ว นัตจังก็เลยมักจะกินไม่ลงไปด้วย จนต้องหิ้วท้องออกไปข้างนอก

ระหว่างทางกลับบ้านก็ได้กลิ่นหอม ที่มารู้ว่าเป็นกลิ่นอุด้งค่ะ เลยเดินไปเอาหน้าแนบกระจก พร้อมคิดว่าต้องกินให้ได้สักครั้ง

พอดีมีเด็กเวร(ขออนุญาตเรียกแบบนี้นะ)สองคนผ่านมา ก็เลยล้อนัตจัง
แล้วก็ดั๊น มิโยโกะกับเพื่อนก็ผ่านมาพอดีอีก
(นัตจังกับมิโยโกะไม่ได้ไป-กลับรร.พร้อมกัน แม้พ่อแม่มิโยโกะจะบอกให้ไปด้วยกัน แต่เธอก็ไม่ยอม)
เลยโดนล้อเหมารวมไปด้วยเลย และก็จบลงที่การที่เธอโพล่งออกมาว่า
"ฉันเกลียดนาย!!!" แล้วก็วิ่งหนีไปก่อน

พอกลับมาถึงบ้าน มิโยโกะก็ไม่กินข้าวห่อไข่ระท้วงอีก แล้วก็ออกไปก่อน พ่อก็เลยต้องไปตาม ไปถามว่าเป็นอะไร เธอก็ระบายออกมาอีกว่า
"ทำไมเขาต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย"

สุดท้ายคืนนั้นจบลงด้วยการที่นัตจังต้องนอนคนเดียว เพราะยายมิโยโกะนอย
ด้วยความเหงา นัตจังเลยบอกตัวเองว่าให้เอาอัลบั้มรูปมาดูสักหน่อยน่ะ
แค่นิดเดียว แต่พอเห็นหน้าพ่อแม่ปุ๊บ เรียก "พ่อฮะ" เรียก "แม่ฮะ" ได้ก็ปิดสมุดปั๊บ...
แล้วไปนอน บอกตัวเองว่าเราไม่เป็นไร ไม่เหงาหรอก... // เศร้าเนาะ...

วันต่อมา มิโยโกะออกจากบ้านไปพร้อมนัตจัง แต่ก็ยังแว้ดเอาอีกว่า ไปเดินห่างๆเลย
เธอถามนัตจังว่า บ้านอยู่ไหน พ่อแม่ล่ะไปไหน ทำไมไม่อยู่กับพ่อแม่ตัวเอง จำพ่อแม่ได้ไหม อะไรทำนองนั้น

พอนัตจังตอบว่า จำแม่ไม่ได้ พ่อก็เหมือนจะไม่ได้ แ่ต่ก็คิดว่าพ่อเป็นคนดีมาก ก็โดนด่าเอาอีกว่า
"คนพิลึก จำไม่ได้แล้วจะบอกว่าเป็นคนดีได้ไงเล่า" // เป็นงั้นไป...ยายนี่นี่!!

ช่วงพีคของครึ่งแรกก็คือ นัตจังไปถามหาที่อยู่ของบ้านตัวเองกับพ่อของมิโยโกะค่ะ
คุณพ่อก็ใจดีหาที่อยู่ให้ บอกว่าบ้านตั้งอยู่ในย่านชิโระมาจิ เดินไปตามแม่น้ำชิโระคาวะก็ถึง ไม่ไกลหรอก
นัตจังเลยเอากระดาษที่อยู่นั้นเก็บติดตัวไว้ อ้างว่าเพื่อเป็นเครื่องรางให้โชคดี

จังหวะนั้นพอได้ของที่ต้องการ นัตจังก็เดินออกมาและเจอกับมุจิคุ่ยเข้า
เ้จ้าภูตก็ถามว่า มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า จะกินให้ก็ได้นะ
นัตจังก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่มันก็ดันเดาใจออกอีกเรื่องมิโยโกะ เลยเปรยว่า
"เด็กนั่นไม่กินข้าวอีกแล้วสิ เด็กไม่ดี เีดี๋ยวข้าจะกินมันให้เอง"
นัตจังก็เลยไล่มุจิคุ่ยไปค่ะ
บอกว่าห้ามทำแบบนั้น พูดสั่งสอนภูตอยู่จนมันไป
โดยที่ไม่รู้เลยว่า ตลอดการสนทนา มิโยโกะนี่แอบได้ยินทุกคำ
เธอก็เลยคิดว่านัตจังนี่นับวันจะยิ่งแปลกพิลึกขึ้นทุกทีๆ

จบครึ่งแรกของตอนด้วยการที่นัตจังเอาที่อยู่บ้านไปนอนอ่านเล่นในฐานลับในศาลเจ้า จนเผลอหลับไป แล้วพายุฝนก็เข้าค่ะ
ฝนตกหนักมากจนกลับบ้านไม่ได้ มืดก็มืด
นัตจังตัวน้อยๆที่ไม่อยากสร้างปัญหาก็เลยว่าจะฝ่าฝนกลับไป
แต่เจอฟ้าแลบ ฟ้าร้อง แถมฟ้าผ่าเสียงดังสนั่นเข้าไป ก็จอดไม่ต้องแจวอยู่ตรงนั้นล่ะค่ะ

สุดท้ายนัตจังก็คงกลัวจนหลับ ทุกคนก็เลยออกมาตามหากัน
แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 55 00:18:37

จากคุณ : ตลกวิชาการ

เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 21:51:26

ความคิดเห็นที่ 24

มาต่อครึ่งหลังนะคะ

----------------------------------

นัตจังถูกพบตัวและพามาส่งที่บ้าน พ่อแม่ของมิโยโกะก็ดี ไม่ดุสักคำ แต่กลับไปขอโทษและขอบคุณคนที่พามาแทน
ทำให้นัตจังโดนมิโยโกะโมโห โวยวายใส่ วิ่งเข้ามาทุบตีและก็บอกให้ออกจากบ้านไป

นัตจังก็เลยวิ่งหนีออกมา พลางคร่ำครวญร้องหา "พ่อฮะ พ่อฮะ พ่อ" ไปด้วย...

ถึงตรงนี้มีเสียงของพระเอกของเราในวัยปัจจุบันรำพึงออกมาว่า

'ผมร้องเรียกพ่ออยู่หลายครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทุกครั้งที่ร้องก็รู้อยู่แล้วว่าจะไม่มีใครตอบกลับมา

...แล้วผมก็ได้รู้ว่า ไม่ว่าคนเราจะต้องการอะไรบางอย่างมากขนาดไหนก็ตาม หรือต่อให้ร้องเรียกจนสุดเสียงแล้ว แต่สิ่งนั้นก็ไกลเกินไขว่คว้าอยู่ดี

ผมก็เลยไม่เคยไปถึงที่นั่น ผมหลงทาง แล้วก็หมดแรง'

// บร๊ะ!! เศร้าจริงอะำไรจริงค่ะพี่น้อง

ฉากปล่อยให้เราเห็นตัวนัตจังตอนแรกหอบเหนื่อย แล้วก็หมดแรงล้มพับลงไป พร้อมเสียงบรรยายต่อมาอีกว่า

'ผมก็เลยเลิกที่จะเรียกหา คนที่ไม่มีวันตอบกลับมา'
>> พร้อมภาพของนัตจังในตอนปัจจุบันที่มองมาอย่างเฉยชาก็ปรากฏขึ้นมาพอดี

ทีนี้ฉากก็ตัดมาให้เห็นภายในจิตใจของนัตจังที่นอนสติหลุดอยู่ค่ะ

เราจะเห็นว่ามุจิคุ่ยตอนนี้นี่ตัวใหญ่มว๊าก
ใหญ่ขนาดบังคับขู่เข็ญนัตจังได้แล้วนะว่า จะกินความเศร้าและความทรงจำร้ายๆใ้ห้ ขอแค่วาดปากก็พอ

แต่นัตจังยืนกรานด้วยจิตวิญญาณของหนุ่มซึนค่ะว่าไม่ให้กิน
เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาเป็นอย่างทุกวันนี้นะ ถึงจะเศร้า แต่ก็เป็นของสำคัญของตัวเอง ยังไงก็ไม่ให้
มุจิคุ่ยก็เลยใช้ไม้แข็ง เอาเส้นผมรัดเพื่อบังคับให้นัตจังทำตามซะเลย!!

ระหว่างนั้น ก็มีเสียงง้องแง้งของแมวหมูดังแว่วมา
'เราได้ยินเสียง' นัตจังคิด
นัตสึเมะ! อาจารย์เหมียวร้อง
ทาคาชิคุง... เสียงโทโกะซังแว่วมาบ้าง
นัตสึเมะ! อาจารย์เหมียวยังร้องอยู่
เราอยู่ที่นี่และคอยเธอกลับมานะจ๊ะ...เสียงหวานๆของโทโกะซังมาเป็ยประโยคเลยฮะคราวนี้

เพราะไอ้ประโยคล่าสุดนี่ล่ะที่ทำให้นัตจังได้สติ แล้วก็ว๊ากปล่อยแสงออกมาว่า 'ใช่แล้ว เราจะกลับบ้าน!' ทำให้หลุดจากการรัดของมุจิคุ่ยได้ค่า~

(ไม่ใช่ไรหรอก ไอ้ที่ปล่อยแสงนั่นน่ะ เพราะอ.เหมียวทำคุณไสยใส่จากข้างนอกต่างหาก)

นัตจังตื่นทันทีเลยค่ะทีนี้ ตื่นมาเห็นเงาดำๆหยึกหยึยๆเหมือนโคลนกำลังยืดตัวออกมาจากร่างตัวเอง
พอมุจิคุ่ยออกมาเป็นตัว อ.เหมียวก็เลยกลายร่างเป็นมาดาระแล้ววาร์ปแสงใส่อีกรอบค่ะ
แล้วก็งับมันจนสลายกลายเป็นแมลงเล็กๆ และบอกว่าตอนนี้มันกลายเป็นแค่แมลงไม่มีพิษภัยแล้วล่ะ

หลังจากนี้ก็มีฉากหวานๆ(?)ของคนและแมวนิดหน่อย เมื่อนัตจังขอบคุณและถามว่า เมื่อกี้อ.เรียกผมเหรอ อ.เห็นความทรงจำผมเหรอ
อ.เหมียวเลยตอบว่า "ข้าไม่สนใจความทรงจำของเจ้าหรอก ที่ข้าอยู่กับเจ้าก็เพื่อบันทึกสหายเท่านั้นแหละ"
แล้วนัตจังก็เลยเกาคางให้อาจารย์ค่ะ // สลับตัวกันได้ไหมหนุ่ม อยากจับอ.เหมียวอ่า~

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินต่อไปที่บ้านของนัตจังด้วยกัน พอมาถึงบ้านก็มาสำรวจสถานที่กัน
นัตจังพบภาพวาดสมัยเด็กของตัวเองในครัวตรงอ่างล้างจาน มีแมวด้วย
ส่วนอ.เหมียวก็พบภาพครอบครัวที่นัตจังวาดเอาไว้ด้านในตู็้เก็บเครื่องนอน

ตกเย็นสองคน นัตจังกับแมวก็มานั่งคุยกันที่ระเบียงดูพระอาทิตย์ตกดิน
อ.เหมียวถามว่า จำอะไรได้้้บ้างไหม แต่นัตจังตอบว่าแทบไม่ได้เลย
รู้แค่เหมือนเมื่อก่อนแม่จะปลูกดอกไม้ในสวนตรงนี้
แล้วอยู่ดีๆ นัตจังก็ได้ยินเสียงพ่อขึ้นมา พ่อในความทรงจำบอกว่า หวังว่าดอกไม้จะบานสักที และก็อยากเห็นมันบานทุกปีเลย
เท่านั้นแหละ นัตจังก็น้ำตาร่วงเลยเชียว

ในที่สุดการเดินทางเยี่ยมบ้านเกิดก็จบลง อ.เหมียวไม่ได้กินอุด้ง แต่ครั้งนี้ก็ไม่ได้โกรธอะไร

นัตจังกลับมาสู่บ้านฟุจิวาระ
กลับมาเจอเพื่อนๆ
ออกเดินทางตามหาน้ำพุโซดา (น้ำพุน้ำอัดลมโดนโน้นนน)
ก่อนไปถึงก็มีอารมณ์หลงทางอีกแล้ว แต่ได้ภูตคู่หูตาเดียวกับน้องวัวเดินนำมาเลยไปต่อได้
และก็เจอสองสาวที่แลกซีดีนาโทริซังกันเข้า เพราะนัดรวมพลกันมาที่น้ำพุนี่อยู่แ้ล้ว
พอทากิได้เจอหน้าอ.เหมียวก็พุ่งเข้าไปกอด ("นัตสึเมะคุงบอกว่าวันนี้เธอจะมาด้วย ฉันก็เลยรออยู่แล้วล่ะ" // อยากกอดด้วยอ่า กรี๊ดด!!~)

ในที่สุดทุกคนก็เจอบ่อน้ำพุนั่นสมใจ ปรากฏว่าน้ำเป็นสีแดง เลยมีการเกี่ยงกันว่าใครจะกินก่อน (ทากิฟัดอ.เหมียวลืมโลกไปแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า )
ระหว่างนั้นก็จะเห็นว่าบรรดาภูตเพื่อนๆนัตจังต่างก็แอบดูเด็กๆอยู่
คงเพราะพวกนี้แหละค่ะที่ทำแผนพามาจนได้

ท้ายสุดจริงๆ นัตจังก็ได้ถ่ายรูปกับครอบครัวฟุิจิวาระสักที
แถมยังได้ถ่ายพร้อมกับอ.เนียนโกะและชิเงรุซังกับโทโกะซังอีกรอบด้วย

แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 55 00:21:52
แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 55 00:16:22
แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 55 22:52:33

จากคุณ : ตลกวิชาการ

เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 22:44:44