ความคิดเห็นที่ 1 วันรุ่งขึ้นหลังเลิกเรียน ทัตสึยะไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลสำหรับเตรียมนำเสนอวิทยานิพนธ์ ใจจริงตัวเขานั้นอยากทุ่มสมาธิให้กับการวิเคราะห์ตัวอย่าง (มรดกรูปร่างคล้ายมากาทามะ) มากกว่า แต่ก็รู้ดีว่าจะละเลยเรื่อง (ช่วย) เตรียมงานแข่งนำเสนอวิทยานิพนธ์ไม่ได้เหมือนกัน ถึงจะเรียกว่าห้องสมุดก็จริง แต่ข้อมูลส่วนใหญ่ก็เป็นดิจิตอลเกือบหมดแล้ว หนังสือที่เป็นกระดาษนั้นมีอยู่น้อยมาก ดังนั้นจึงสามารถอ่านออนไลน์ผ่านเน็ตเวิร์กได้โดยไม่ต้องลำบากลำบนลากขามาอ่านถึงในห้องสมุดด้วยซ้ำ แต่เอกสารที่ทีมของทัตสึยะต้องใช้นั้นถูกเก็บรักษาไว้แน่นหนามากไม่สามารถเรียกดูผ่านเน็ตเวิร์กของโรงเรียนได้ มิหนำซ้ำ ข้อมูลสำคัญจริงๆ ยังถูกเก็บไว้ในชั้นใต้ดินของห้องสมุด ไม่ได้ทำเป็นไฟล์ดิจิตอลใส่ไว้ในเซเวอร์ด้วย แม้จะรู้สึกว่าน่ารำคาญ แต่อีกใจหนึ่งก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็รู้สึกตื่นเต้นที่ต่อมความอยากค้นหาของตัวเองถูกกระตุ้นเหมือนกัน ของที่ได้มาไม่ง่ายนั่นแหละถึงจะมีค่า ดูเหมือนความรู้สึกประมาณนี้ทัตสึยะเองก็จะมีเหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาอยู่เหมือนกัน แต่เนื่องจากเวลาที่เหลืออยู่นั้นแทบจะไม่มีแล้ว ทัตสึยะจึงล้มเลิกความคิดที่จะลองขุดข้อมูลกระดาษที่ต้องเสียเวลาค้นหาลงเสีย เพราะการพรีเซนต์ครั้งนี้เป็นการแข่งขัน ดังนั้นจึงไม่อาจเพิกเฉยต่อกำหนดเวลาการแข่งขันได้ ด้วยเหตุนี้การแยกแยะพิจารณาให้รอบคอบจึงเป็นสิ่งจำเป็น ระหว่างที่ทัตสึยะกำลังเดินหาบูธว่างอยู่ในห้องอ่านหนังสือนั้นเอง เขาก็ได้พบกับคนรู้จักคนหนึ่งในบูธอ่านหนังสือแบบส่วนตัวเข้าพอดี "ต๊าย ทัตสึยะคุง" "รุ่นพี่ซาเองุสะ 'อ่านหนังสือช่วงฤดูใบไม้ร่วง*' เหรอครับ?" (*เป็นสำนวนของญี่ปุ่นน่ะครับ เนื่องจากฤดูใบไม้ร่วงเป็นฤดูที่สบายที่สุด ไม่ร้อนแล้วก็ไม่เย็นจนเกินไป จึงเป็นฤดูที่ดีที่สุดในการทำกิจกรรมหลายๆ อย่าง เช่น อ่านหนังสือ ซึ่งส่วนมากก็เป็นพวกหนังสืออ่านเล่นสบายๆ นี่แหละ) เขาเจอกับมายูมิครั้งสุดท้ายก็เพิ่งจะราวๆ 1 อาทิตย์ก่อนเท่านั้น ยังไม่นานถึงขนาดจะทักกันได้ว่า "ไม่ได้เจอกันซะนานนะครับ" ทัตสึยะทักทายไปแบบไม่ได้คิดอะไรมาก แต่มายูมิกลับทำปากเบะเหมือนไม่พอใจกลับมา "นี่ๆ ทัตสึยะคุง...ฉันน่ะอยู่ปีสามแล้วนะจะบอกให้" "ครับ...เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้วครับ" เจอย้อนเอาเหมือนเรื่องธรรมดาที่รู้กันอยู่แล้วเป็นเรื่องสำคัญคอขาดบาดตายแบบนี้ ทำเอาทัตสึยะอดมึนไม่ได้เหมือนกัน "นักเรียนม.ปลายปีสามต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยจริงมั้ย? แล้วทำไมถึงไม่คิดว่าฉันมาอ่านหนังสือสอบบ้างล่ะ...นี่เห็นฉันเป็นคนไม่ทุกข์ร้อนขนาดนั้นเลยรึไงฮึ?" คำอธิบายของมายูมิทำเอาทัตสึยะถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก "...รุ่นพี่ซาเองุสะไม่ได้รับการเสนอชื่อให้เข้ามหาวิทยาลัยเลยหรอกเหรอครับ?" ผลการเรียนดี ได้เป็นประธานนักเรียน ตอนแข่งประลองเวทมนตร์ก็โดดเด่น ได้รางวัลชนะเลิศกลับมาตั้งไม่รู้กี่รางวัล ถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่ได้รับการเสนอชื่อเข้ามหาวิทยาลัยโดยไม่ต้องสอบอีก ก็ไม่รู้ว่าใครหน้าไหนจะได้รับการเสนอชื่ออีกแล้ว แต่ว่า คำตอบของมายูมิกลับผิดจากความคาดหมายของทัตสึยะ "เอ๋? ทัตสึยะคุงไม่รู้หรอกเหรอ? ฉันขอถอนตัวจากการเสนอชื่อแล้วนะ เป็นกฎลับๆ ของโรงเรียนเราน่ะว่าสมาชิกสภานักเรียนจะต้องถอนตัวจากการเสนอชื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย" "...เพิ่งเคยได้ยินนี่แหละครับ" "คนที่จะได้รับการเสนอชื่อให้เข้ามหาวิทยาลัยเวทมนตร์น่ะมีแค่สิบคนจากโรงเรียนเวทมนตร์ระดับม.ปลายทุกโรงใช่มั้ยล่ะ โรงเรียนเราน่ะอัตราเด็กสอบติดสูงกว่าที่อื่น เพราะงั้น เรื่องก็เลยกลายเป็นว่าสิทธิ์ในการเข้ามหาวิทยาลัยน่ะเอาไปให้คนอื่นให้เป็นประโยชน์จะดีกว่า" "...ว่าง่ายๆ ก็คือ ให้พวกนักเรียนแถวๆ ชายขอบได้สิทธิ์เสนอชื่อไปก่อนงั้นเหรอครับ?" "ฟังดูแรงไปหน่อย...แต่ก็คงประมาณนั้นล่ะมั้ง" "เรื่องนั้น..." ในแง่หนึ่งอาจฟังดูสมเหตุสมผลก็จริง แต่ทัตสึยะก็อดคิดไม่ได้ว่าแบบนั้นมันมีอะไรบางอย่างไม่ถูกต้องอยู่ แต่ถึงจะคิดแบบนั้น พอได้เห็นสีหน้าซื่อๆ ไร้ความสงสัยโดยสิ้นเชิงของมายูมิ เขาก็เลิกล้มความคิดที่จะพูดเสีย เห็นทัตสึยะชะงักคำพูดของตัวเองไปแบบนั้น มายูมิก็ได้แต่เอียงคอพึมพำออกมาว่า "หืมม์?" ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปพูดเรื่องอื่นทันที "ว่าแต่ทัตสึยะคุงมาทำอะไรเหรอ?" น้ำเสียงของเด็กสาวแฝงแววแปลกใจเล็กน้อย ราวกับจะบอกว่าผิดคาดจริงๆ ที่เขามาอยู่ในที่แบบนี้ ...ทั้งที่ความจริงทัตสึยะมาใช้บริการของห้องสมุดเป็นประจำ เผลอๆ จะใช้บ่อยยิ่งกว่าตัวมายูมิเองด้วยซ้ำ... แต่ก็ไม่ใช่เรื่องต้องปิดบังอะไรนี่นะ "มาหาข้อมูลสำหรับเตรียมพรีเซนต์วิทยานิพนธ์น่ะครับ" "อ๋อ จะว่าไปเธอก็โดนระบุชื่อให้เป็นผู้ช่วยของรินจังนี่นะ" (...ผู้ช่วย...เหรอ) มองจากมุมมองของคนอื่นก็คงประมาณนั้นละนะ...ทัตสึยะคิดในใจ ถึงจะอยู่ในทีมเดียวกัน แต่ครั้งนี้ต่างจากการแข่งแบบ Monolith Code ที่จะได้เห็นการเคลื่อนไหวของแต่ละคนชัดเจน ในการทำวิทยานิพนธ์นั้น คนนอกไม่มีทางมองเห็นได้เลยว่าสมาชิกทีมแต่ละคนอุทิศตนให้กับงานนี้มากน้อยแค่ไหน เพราะงั้นนอกจากคนพรีเซนต์เองแล้ว คนอื่นจะโดนคิดว่าเป็นแค่ผู้ช่วยเฉยๆ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกละนะ "...ว่าแต่ยืนคุยกันแบบนี้มันเกะกะคนอื่นเค้า เข้ามานั่งข้างในดีกว่ามั้ย" มายูมิว่าพลางชี้ไปยังบูธอ่านหนังสือส่วนตัวที่ตนเองเพิ่งเดินออกมาเมื่อครู่นี้ "จะใช้ใช่มั้ยล่ะ?" การให้คนอื่นต่อคิวให้แบบนี้ความจริงถือเป็นเรื่องผิดมารยาท แต่ตอนนี้ที่หน้าประตูบูธไม่มีคนต่อคิวรออยู่ซักคน ด้วยเหตุนี้ ทัตสึยะจึงตอบรับคำชวนอย่างเต็มใจ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 02:54:52

ความคิดเห็นที่ 2 ภายในห้องอ่านหนังสือสำหรับใช้คนเดียวนั้นแคบขนาดถ้าอัดเข้าไปสามคนคงแทบขยับตัวไม่ได้ ขนาดแค่สองคนยังรู้สึกได้ว่าอึดอัดพอดู แม้ว่ามายูมิจะถือว่าตัวค่อนข้างเล็กสำหรับผู้หญิงด้วยกัน แต่ทัตสึยะนั้นตัวใหญ่กว่ามาตรฐานผู้ชายที่โตเต็มที่ แม้จะไม่ถึงขนาดผู้ชายร่างใหญ่ แต่ความกว้างหัวไหล่ของเขาก็กินที่เวลานั่งไม่น้อย ทัตสึยะที่นั่งอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์กับมายูมิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องจึงอยู่ในสภาพนั่งไหล่ชนกันอย่างช่วยไม่ได้ อยู่ด้วยกันสองต่อสองกับสาวสวยในห้องแคบๆ ทั้งๆ ที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ทัตสึยะกลับไม่แสดงอาการตื่นเต้นอะไรเลย มายูมิเรียนรู้เรื่องนั้นจากประสบการณ์ที่ผ่านมาในครั้งก่อนๆ แล้ว (แต่เอาเถอะ เกี่ยวกับเรื่องที่เธอเห็นว่าตัวเองเป็น "คนสวย" นั่นก็เป็นที่รู้ดีกันอยู่แล้ว เพราะงั้นจะทำเป็นปล่อยผ่านไปซะก็ได้) และแล้วโดยไม่มีอาการหงุดหงิด ไม่มีอาการท้อแท้ ไม่มีแม้แต่สัญญาณเตือนใดๆ มายูมิก็เปิดประเด็นเดิมที่คุยค้างกันไว้ขึ้นมาอีกครั้งกับทัตสึยะ...ผู้บัดนี้กำลังง่วนอยู่กับการพรมนิ้วลงบนคอมพิวเตอร์อย่างคุ้นมือราวกับไม่นำพาต่อสภาพนั่งไหล่ชนกันเลยแม้แต่น้อย "แบบนี้ออกจะกะทันหันไปหน่อยสำหรับทัตสึยะคุงก็จริง แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะ" "...ก็กะทันหันจริงๆ นั่นล่ะครับ" โดนชวนคุยกะทันหันแบบนี้ทำเอาทัตสึยะชะงักไปเล็กน้อยเหมือนกัน แต่ในหัวของเด็กหนุ่มก็นึกเชื่อมโยงถึงการพูดคุยครั้งก่อนที่โดนขัดจังหวะระหว่างคุยขึ้นมาได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้หลุดคำถามว่า "เรื่องอะไรหรือครับ" ออกไป "ว่าแต่รุ่นพี่ซาเองุสะไม่กังวลเลยหรือครับ?" ทัตสึยะถามกลับด้วยทีท่าราบเรื่อย ไม่ยอมละสายตาจากจอมอนิเตอร์ตรงหน้า "ก็กังวลอยู่บ้างหรอก แต่ว่าสำหรับรินจังแล้ว หัวข้อในครั้งนี้ถือว่ามีความหมายเสียยิ่งกว่าแค่ชนะการแข่งขันซะอีกนี่นา" "จะว่าไป รุ่นพี่อิจิฮาระไม่มาคุยกับรุ่นพี่เรื่องให้เป็นตัวแทนเลยเหรอครับ?" "ก็หัวข้อนี้มันเกินกำลังฉันนี่นา ที่สำคัญฉันไม่ถนัดใช้เวทมนตร์สร้างขั้นตอนที่ซับซ้อนติดต่อกันได้นานๆ ซะด้วยสิ" แม้จะรู้สึกว่าคำถามกับคำตอบของอีกฝ่ายฟังดูขัดแย้งกัน แต่ทัตสึยะก็ตีความเอาว่าที่พูดนั่นคงหมายความว่าสึสึเนะมองออกถึงจุดอ่อนจุดแข็งของมายูมิ จึงตัดออกจากการเป็นตัวแทนแต่แรกก็เป็นได้ "ฉันน่ะที่ผ่านมาได้รินจังช่วยอะไรไว้ตั้งหลายอย่าง แต่ตอนนี้กลับไม่มีปัญญาช่วยอะไรรินจังได้เลย มันน่าเสียใจจริงๆ..." มายูมิเอ่ยปากแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงที่อ่านไม่ออกว่าพูดพึมพำกับตัวเองหรือพูดอยู่กับเขากันแน่ ด้วยเหตุนี้ ทัตสึยะจึงไม่ตอบอะไรออกไป ได้แต่หุบปากคีย์ข้อมูลไปตามเรื่องเท่านั้น "...ดังนั้นทัตสึยะคุงต้องพยายามให้มากๆ นะ ฉันเชื่อว่าถ้าเป็นทัตสึยะคุงละก็ต้องเป็นกำลังให้รินจังได้แน่ๆ" "...รุ่นพี่อิจิฮาระมีอะไรเป็นพิเศษกับหัวข้อเรื่องในครั้งนี้เหรอครับ?" ทัตสึยะเอ่ยปากถามออกไป ด้วยความรู้สึกว่าอยากให้กำลังใจอีกฝ่ายมากกว่าจะถามด้วยความรู้สึกอยากรู้อยากเห็น "ในความหมายหนึ่ง ก็คือก้าวแรกที่จะทำความฝันของรินจังให้เป็นจริงน่ะ" แน่นอนว่าคำตอบเพียงแค่นั้นไม่เป็นรูปธรรมพอที่จะทำความเข้าใจได้ ด้วยเหตุนี้ทัตสึยะจึงไม่คิดที่จะถามล้วงลึกไปมากกว่านั้น เพราะคิดว่าสึสึเนะจะมีความฝันแบบไหน มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับตัวเขาเลยซักนิด ทว่า ขณะที่ความคิดของทัตสึยะกำลังจะล่องลอยไปที่อื่นนั้นเอง มายูมิกลับยังไม่ยอมหยุดคำพูดของตนลง "เพื่อยกระดับฐานะของจอมเวทยังไงล่ะ ไม่ใช่ในฐานะอำนาจกดดันทางการเมืองนะ แต่เปลี่ยนแปลงฐานะของจอมเวทไปสู่ตัวแปรสำคัญทางด้านเศรษฐกิจน่ะ หากเราทำให้เวทมนตร์กลายเป็นตัวแปรสำคัญในการขับเคลื่อนด้านเศรษฐกิจได้ ก็จะสามารถปลดปล่อยจอมเวทจากชะตากรรมที่เกิดมาเพียงเพื่อเป็นอาวุธได้ เตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นเวทมนตร์ควบคุมแรงโน้มถ่วงแบบถาวรนี่ละคือหนทางที่ดีที่สุดเพื่อการนั้น รินจังเค้าพูดแบบนั้นมาตลอด นั่นคือการทำวิทยานิพนธ์ในครั้งนี้ก็คือก้าวแรกที่เป็นรูปธรรมที่สุดสู่หนทางนั้นยังไงล่ะ" ได้ยินดังนั้น ทัตสึยะก็หันขวับมาทันควัน เบิกตากว้างเสียจนมายูมิถึงกับชะงักพูดตะกุกตะกัก "ทะ ทำไมเหรอ?" "...แค่ตกใจน่ะครับ ไม่นึกเลยว่ารุ่นพี่อิจิฮาระจะคิดแบบเดียวกัน..." "เอ๊ะ? ทัตสึยะคุงก็ด้วยเหรอ?" มายูมิเบิกตากว้างร้องถามกลับเสียงสูงอย่างตกใจ ทัตสึยะพยักหน้าให้ด้วยสีหน้าอย่างคนพยายามข่มความหวั่นไหวให้เรียบที่สุด แท้จริงแล้วแนวคิดเรื่องการยกระดับฐานะของจอมเวทไปสู่ตัวแปรสำคัญทางเศรษฐกิจนั้นไม่ใช่ไอเดียของสึสึเนะรึทัตสึยะแต่เดิมที แต่เป็นไอเดียที่มีผู้เสนอมานานกว่า 20 ปีแล้ว แม้จะมีผู้สนับสนุนน้อยมากก็ตาม เพียงแต่ยังไม่มีการทำให้เห็นเป็นรูปเป็นร่างเท่านั้น กระทั่งในปัจจุบันนี้ การใช้งานจอมเวทก็ยังมีความสำคัญแค่เป้าหมายทางการทหารเท่านั้น แม้สถานการณ์ของโลกที่ทรงตัวอยู่ในขณะนี้จะทำให้การใช้งานจอมเวทในฐานะอาวุธลดน้อยลง แต่การพัฒนาจอมเวท...ไม่ใช่การพัฒนาด้านเวทมนตร์...ก็ยังคงจำกัดอยู่แค่เพื่อประโยชน์ทางการทหารถึงกว่า 90% ซึ่งนั่นก็ถือเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เพราะเวทมนตร์ที่สามารถนำไปปรับใช้เพื่ออำนวยความสะดวกให้ผู้คนได้นั้น ส่วนใหญ่สามารถใช้เครื่องจักรทดแทนได้ทั้งนั้น ทั้งเครื่องจักรสำหรับควบคุมอุณหภูมิ ทั้งเครื่องจักรสำหรับเร่งหรือลดปฏิกิริยาของวัตถุ แม้จะให้ผลไม่ได้เท่ากับใช้เวทมนตร์ แต่ก็นับว่าใช้งานได้เพียงพอและมั่นคงต่อระดับที่จำเป็นต่อกิจกรรมทางสังคมแล้ว ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องใช้เวทมนตร์ทดแทนเลย ใช้เวทมนตร์ทำให้เทคโนโลยีที่ไม่สามารถทำให้เป็นจริงได้ด้วยวิทยาศาสตร์ในยุคปัจจุบันกลายเป็นจริงขึ้นมา และทำให้สิ่งนั้นเป็นที่ต้องการของสังคม หากไม่สามารถทำแบบนั้นได้ แนวคิดเรื่อง "การปลดปล่อยจอมเวท" ก็เป็นได้แค่วิมานในอากาศเท่านั้น ที่สำคัญ เตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นเวทมนตร์ควบคุมแรงโน้มถ่วงแบบถาวรเองก็ไม่ได้เกิดจากไอเดียของพวกทัตสึยะโดยตรง แต่เป็นการวิจัยดูว่าการวิจัยเตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นที่ชะงักงันมาตั้งแต่ 50 ปีก่อน จะสามารถใช้เวทมนตร์ทำให้สำเร็จเป็นความจริงได้หรือไม่ อย่างไรก็ตาม การวิจัยนี้ก็ลดน้อยลงเป็นอย่างมากในปัจจุบัน เนื่องจากมีการทุ่มเงินให้กับการศึกษาว่าวัฎจักรพลังงานแสงอาทิตย์จะเพียงพอกับความต้องการพลังงานของมนุษย์หรือไม่มากกว่า ดังนั้น ในศตวรรษที่ 21 นี้จึงหาคนที่คิดถึงเรื่องการยกระดับฐานะจอมเวทหรือการวิจัยเตาปฏิกรณ์ฟิวชั่นเวทมนตร์ควบคุมแรงโน้มถ่วงแบบถาวรได้ยากเต็มที "นึกไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคนที่มีไอเดียของฝ่ายเสียงข้างน้อยจะอยู่ใกล้ตัวแบบนี้" ทัตสึยะโพล่งออกมา น้ำเสียงเกือบจะเป็นประทับใจมากกว่าแค่ตกใจธรรมดา แต่มายูมิกลับหรี่ตาจ้องหน้าทัตสึยะเขม็ง "...หืมม์ ดีจังเลยนะ ที่ใจตรงกันกับรินจังแบบนี้" ไม่ใช่แค่สายตาเท่านั้น แม้แต่น้ำเสียงก็ยังแฝงความไม่พอใจไว้อย่างไม่ปิดบัง "เอ่อ ผมว่าไม่น่ามีปัญหาเรื่องแนวคิดตรงกันหรือไม่ตรงกันนะครับ...ยังไงผมกับรุ่นพี่อิจิฮาระก็ใช้วิธีการคนละแบบกันด้วย" 'อยู่ๆ งอนอะไรขึ้นมากันล่ะเนี่ย' ทัตสึยะคิดในใจ ขณะที่พยายามตอบแก้ตัวให้สถานการณ์ดีขึ้น "แต่คอนเซ็ปต์พื้นฐานก็เหมือนกันถูกมั้ยล่ะ? ทัตสึยะคุงนี่ชอบเด็กสไตล์แบบรินจังหรอกเหรอเนี่ย?" "หา?" "นั่งคุยกับสาวสวยชนิดไหล่ชนกันแท้ๆ ยังไม่มีทีท่าว่าอยากทำอะไรเลยซักนิด ขอโทษนะจ๊ะที่ร่างกายพี่สาวคนนี้มันดูเด็กไม่สมส่วนไปหน่อย" 'ตกลงคนคนนี้เค้าพูดอะไรของเค้าเนี่ย?' คือความรู้สึกจากใจจริงของทัตสึยะ ถึงหัวข้อวิจัยจะเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นคู่หูทำวิจัยด้วยกันสักหน่อย ว่าตรงๆ เหมือนความสัมพันธ์แบบคู่แข่งซะมากกว่า ที่สำคัญ มายูมิเองถึงจะตัวเล็ก แต่ก็ไม่ได้ดูเด็กเลยซักนิดเดียว แม้แต่ตัวเขาเองยังคิดเลยว่าเจ้าหล่อนนั้นทั้งเฉิดฉายทั้งดูเป็นสาวเต็มอิ่มทั้งตัวเสียด้วยซ้ำ เรื่องเข้าใจผิดที่ต้องทำความเข้าใจมีอยู่เยอะเกินไปจนไม่รู้ว่าจะเริ่มรับมือจากตรงไหนดี สิ่งนี้เองที่ทำให้ทัตสึยะรู้สึกมึนงง "...ผมไม่ใช่พวกชอบโชว์ออฟนะครับ ไม่ทำอะไรกับผู้หญิงคนไหนต่อหน้ากล้องวงจรปิดหรอก" ทัตสึยะเองก็คงเริ่มอึดอัดขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน ด้วยเหตุนี้คำตอบแรกที่เด้งขึ้นมาขณะกำลังมึนงง จึงกลายเป็นคำตอบที่ไม่เหมาะสมด้วยประการทั้งปวงไป "เอ๊ะ...?" มายูมิเริ่มกลอกตาไปมาด้วยอาการไม่แน่ใจกับคำตอบที่ไม่ได้คิดอะไร ไม่มีความหมายอะไรลึกซึ้งด้วยซ้ำของทัตสึยะ "เอ่อ งั้นถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้ากล้องรึต่อหน้าคนอื่นล่ะ? นั่นสินะ อย่างถ้าอยู่ในห้องในโรงแรมกันสองต่อสองล่ะ?" "ถ้ารุ่นพี่ยินดีเลี้ยง ผมก็ยินดีรับประทานครับ" เกิดเสียงกึงดังขึ้น เมื่อมายูมิที่หน้าแดงแปร๊ดลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ไปเอาตัวแนบอยู่กับกำแพงทันควัน พยายามทิ้งระยะห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่ความแคบของห้องจะอำนวย ภาพที่เห็นเบื้องหน้า ทำให้ทัตสึยะรู้ตัวทันทีว่าตัวเองกดปุ่มพลาดไปเสียแล้ว ดูท่าผลลงเอยจากการตอบคำตอบที่นึกแว่บขึ้นมาได้ กลับทำให้สถานการณ์เข้าใจผิดยิ่งหนักข้อไปกว่าเดิม แต่ทัตสึยะก็เหมือนจะรู้ตัวว่าถึงแก้ตัวไปก็มีแต่จะขุดหลุมฝังตัวเองเปล่าๆ จึงได้แต่นึกยินดีที่การสนทนาจบลงได้เสียที ก่อนจะละสายตาจากมายูมิ แล้วหันกลับไปจดจ่ออยู่กับการเก็บรวบรวมข้อมูลตามเดิม ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลกลใด มายูมิ...ผู้ควรจะสำเหนียกถึงอันตรายจากคำตอบของทัตสึยะ...กลับไม่มีทีท่าว่าจะออกไปจากบูธอ่านหนังสือส่วนตัวนั้นเลย @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ ก็ประมาณนี้แหละครับ อีเวนท์เพิ่มค่าความชอบครั้งนี้ บอกได้คำเดียวว่างานนี้มายูมิพลาดเพราะประเมินสกิล "โป๊กเกอร์เฟซ" ของทัตสึยะผิดไปจริงๆ เลยกลายเป็นค่าความชอบเด้งขึ้นหน้าตาเฉย ใจจริงอยากแปลฉากกุ๊กกิ๊กฉากอื่นๆ ของมายูมิ รวมถึงฉากกุ๊กกิ๊กกับสาวๆ คนอื่นเหมือนกันนะ เสียแต่หลังจากนี้ผมคงยุ่งๆ เกรงว่าจะไม่มีเวลาแปลมากนัก เพราะงั้นไม่ขอรับปากใดๆ ทั้งสิ้นนะครับ ปล. - "先輩の据え膳なら、遠慮なくご馳走になります" ประโยคเด็ดของทัตสึยะในฉากนี้มีความหมายสองแง่สามง่ามอยู่ครับ คือปกติจะหมายความได้ว่า "ถ้ารุ่นพี่จะเลี้ยง (มื้ออาหาร) ผมก็ยินดีรับประทาน (อาหารที่รุ่นพี่เลี้ยง) ครับ" ซึ่งเป็นความหมายที่ทัตสึยะเข้าใจและตอบออกไปตอนมายูมิถามเรื่องถ้าอยู่ในโรงแรมกันสองต่อสองทีแรก แต่มายูมิดันตีความผิด ไปตีความในความหมายสองแง่สามง่ามว่า "ถ้ารุ่นพี่จะเสนอ (ตัวมาให้ผม) ผมก็ยินดีรับประทาน (รุ่นพี่) ครับ" เรื่องมันก็เลยโอละพ่อด้วยประการฉะนี้แล แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 03:21:20 แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 55 03:12:41 จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 02:57:25

ความคิดเห็นที่ 3 สปอยด์เรื่องนี้อ่านแล้วมึนจริง นิยายใช้หน่วยเล่ม ตามที่ตีพิมพ์ แต่พวกสปอยด์ตามเนทใช้หน่วยArc ตามที่ลงเวบ จากคุณ : RennasS เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 03:52:52

ความคิดเห็นที่ 4 กราบเรียนท่านประธานที่เคารพ... จากคุณ : แค่ใจละเมอ เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 06:37:12

ความคิดเห็นที่ 5 เราอ่านบางสำนวนแล้วงงๆนะ  แต่ก็เป็นกำลังใจในการแปลแล้วกันเจ้า  แปลเยอะๆเดี๋ยวสำนวนก็ดีเจ้า จากคุณ : กุนซือเอกแห่งรัฐวุ่ย เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 07:23:26

ความคิดเห็นที่ 6 555+พระเอกนี่มัน พูดหน้าตายเก่งจริงๆ จากคุณ : ยังไง เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 07:30:00

ความคิดเห็นที่ 7 "ถ้ารุ่นพี่ยินดีเลี้ยง ผมก็ยินดีรับประทานครับ" ไม่หล่อ ไม่นิ่งจริง พูดไม่ได้นะเนี่ย จากคุณ : topgmc เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 08:54:55

ความคิดเห็นที่ 8 มาชาบูท่านเดรคแต่เช้า -w- จากคุณ : ตะพาบฝึกหัด เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 09:08:07

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าไม่ตายด้านทางอารมณ์นี่พูดอย่างพระเอกไม่ได้จริงๆ นะเนี่ย คนอาไร๊ พูดสองแง่ สองง่ามหน้าตาเฉย  จากคุณ : aonesung เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 09:34:04

ความคิดเห็นที่ 10 ศัตรูของผู้หญิงชัด ๆ จากคุณ : inxni เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 10:13:04

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ ต้องหล่อด้วยนะ ไม่งั้นไม่อิน 555 กลัวที่พระเอกปักธงไปทั่วจริงๆ กลัวจะมีดราม่า เพราะโทนเรื่องแบบนี้ น่าจะจบแบบ harem end ยาก (ไม่อยากให้มีใครเสียใจเลย) เอ๊ะ หรือจะเหมือนพวกนิยายกำลังภายใน ที่พระเอกเก่งเทพเมียเยอะ? จากคุณ : เส้นสายนี้มีพลัง เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 10:16:50

ความคิดเห็นที่ 12 มันหยอดแบบนิ่งๆจริงๆพระเอกเรื่องนี้ จากคุณ : Arata เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 10:30:07

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่รีบร้อนไม่ลนลานนิ่งและแทงทีเดียวทะลวงถึงใจเลยพระเอกเรื่องนี้ จากคุณ : wingaura เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 11:20:21

ความคิดเห็นที่ 14 #11  กลัวมันจะพลิกไปจบเศร้าน่ะสิ   แบบ worst case สุดๆ ที่น้องสาวต้องฆ่าพี่ชายอะไรประมาณนี้ ปล. ส่วนตัวก็เชียร์บ้านนี้นะ  แต่ไม่ใช่ประธานคนเดียว  มันต้องเหมายกครัวเล้ย จากคุณ : PokG เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 13:05:46

ความคิดเห็นที่ 15 #11 นิยายกำลังภายในพระเอก แบบนี้ สาวๆมักจะแห้ว กะนหมดน่ะสิ555+ จากคุณ : ยังไง เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 13:33:52

ความคิดเห็นที่ 16 ...แนะนำว่าเวลาตั้งกระทู้ใหม่ให้แตกประเด็นจากกระทู้ที่แล้วหน่อย คนที่มาทีหลังจะติดตามได้ง่าย ๆ แต่ส่วนตัวแอบตามมาตั้งแต่กระทู้แรกแล้ว ดังนั้นไม่มีปัญหากับเรื่องนี้~ จากคุณ : ซ่อนนาม เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 13:45:15

ความคิดเห็นที่ 17 โอ๊ะ!!!  เรื่องนี้ไม่ติดตามนานแล้วนะนี่  ขอติดไว้ก่อนนะครับ  เดี๋ยวขอกลับไปติดตามของท่านเฟทก่อน จากคุณ : Dreammaker_Toon เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 21:51:15

ความคิดเห็นที่ 18 มา "ค้ำประธาน" จากคุณ : Sweet Chin Music เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 55 23:29:56