1. รางวัลวัดกันที่ความสามารถในด้านการแสดง อย่างที่หลายๆ ท่านบอกไปแล้ว แสดงได้เก่งแค่ไหน ก็แค่นั้น ไม่ว่าบทจะเป็นอะไร บทเป็นพระ เป็นพ่อ เป็นผี เป็นโจร ถ้าทำให้คนดูเชื่อได้จริงๆ ก็ถือว่า เป็นการแสดงที่มีคุณภาพ 2. แต่กระนั้น ก็มีมุมสะท้อนกลับ ชัดๆ ก็คือ คำพูดที่ประชาชนพูดว่า "ถ้าต้องมีแต่บทดีๆ ก็คงแทบไม่มีตัวเลือกแล้ว" ซึ่งมันสะท้อนว่าสังคมไทย รับ และยอมรับอย่างเต็มตัวเต็มใจแล้ว กับเนื้อหาและบทละครแบบนี้ แยกแยะให้ออก บางทีเราบอกว่า มันแรงไป รับไม่ได้ ต้องมี "ความรับผิดชอบต่อสังคม" ต้องเซนฯ กับฉากนู้ดของตปท. กับภาพคนโดนยิงตายในเรื่องจริงผ่านจอ ในไทยรัฐ ในสารคดี แต่ในอีกสถานการณ์นึง เรากลับบอกว่า โลกเรามันก็เป็นแบบนี้ อย่ามาโลกสวย ชีวิตจริงก็แบบนี้ ปิดกั้นทำไม ฯลฯ ฉากโดนข่มขืนในภาพยนตร์ตปท.สำหรับบางคนคงแรงจนน่ารังเกียจ เห็นฝรั่งจูบกัน ยังบอกว่าคนไทยอย่าไปเอา "ตัวอย่างแย่ๆ" จากเค้า แต่พอเรื่องราวเหล่านี้ ข่มขืน กอดจูบ ถูกถ่ายทอดผ่านตัวละครดารานักแสดงขวัญใจ ผ่านช่องโปรด ก็กลับเป็นที่ยอมรับได้ และมักจะใช้วลี "โลกสวย" มาสวนกลับคนที่ติง ซึ่งจะว่าไป ก็ดูราวกับจะเป็นวิธีแก้ปัญหาแบบไทยๆ จริงๆ นั่นคือหาความสม่ำเสมอและแน่นอนไม่ค่อยได้ แล้วแต่อารมณ์ตัวเอง ปัญหาสังคมอื่นๆ ก็แบบนี้ เราบอกว่ามันไม่ดี ไม่ยอมรับ แต่ก็ปล่อยให้มันมีอยู่ เป็นต้น ไม่ได้เกี่ยวกับตัวนักแสดงน่ะนะครับ และก็ไม่ได้ตั้งธงไว้ด้านใดด้านหนึ่ง ไม่ใช่ว่า ต้องมีแต่บทโลกสวย หรือก็ไม่ได้ให้เลวสุดกู่ แต่แค่ให้จำไว้ว่า ในสถานการณ์หนึ่งเราเลือกอะไรไว้ แล้วจำไว้ปฏิบัติในเหตุการณ์อื่นๆ ด้วย อย่าหลายมาตรฐาน อย่าง บทละคร ที่ชาวไทยเสพกันอย่างสนุกสนานนี้ ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะนำมาซึ่งพฤติกรรมเลียนแบบของเยาวชนที่เสพมัน และเสพกันมาหลายรุ่น เด็กมัธยม ตบตีแย่งผู้ชาย อย่าไปด่าเด็กมันนะครับ ใครล่ะที่ชอบดู? หรืออย่าง คนไทย ซึมซับการเป็นพวกบูชาวัตถุนิยม อยากใส่สูทโก้แบบในหนัง บูชาคนรวย ขับรถหรู มีบ้านใหญ่โต เป็นแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว คนไทยหลายๆ คนยังซื้อของหลายๆ อย่างเพื่อความโก้หรู ฝั่งยุโรปเค้าขี่จักรยานกันค่อนเมืองแล้ว และไม่ใช่แค่การเป็นสังคมเสพติดวัตถุนิยม ที่เป็น "วัตถุ" เพียงอย่างเดียว แม้จะไม่อยากทึกทักเอาเอง แต่ก็คิดว่า คนรุ่นใหม่หลายๆ คน กลายเป็นพวก "รูปลักษณ์นิยม" เห่อ บ้า คลั่ง รูปร่างหน้าตาความสวยความหล่อ เกิดมาไม่เคยคิดว่าจะได้ถูกรายล้อมด้วยผู้หญิง/ชายไทยที่ทำศัลยกรรมพลาสติคกันมากมายขนาดนี้ มากจนมากเกินไป มากจนเกินพอดี มากจนสงสัยว่า ทำไปทำไม ซึ่งคงจะเป็นผลลัพท์ของการเสพติด "ตัวนักแสดง" (หาใช่ ตัวละคร หรือบทบาทที่แต่คนได้รับ หาใช่ "ความสามารถ" ในการแสดงของนักแสดงคนนั้นๆ แต่คือรูปร่างหน้าตา การเป็นคนดัง เป็น celeb) การจะเป็นละครที่สมจริง จับต้องได้ ไม่จำเป็นต้องไป "สมจริง" เฉพาะเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หรือการแย่งชิงทรัพย์สมบัติ เรื่องพื้นฐานอย่างพื้นฐานของตัวละคร จะมีสักเรื่องไหม ที่มันดูเป็น "คนไทย" จริงๆ เป็นคนจนๆ เป็นชนชั้นกลาง ครั้นพอจะมีบทคนจนในละครไทยแต่ละครั้ง ดูแล้วก็ยังไม่รู้สึกเลยว่าเค้า จน ตัวละคร เสื้อผ้าหน้าผม เป๊ะ เนี้ยบ สวย กลางๆ ขึ้นไปก็ใส่สูทแล้ว ถ้าจนก็ยังจนแบบเนี้ยบๆ จนบางโอกาส เห็นชุดสูทชุดราตรีในละครแล้ว เอียน เหมือนดูหนังต่างชาติ อยากให้เด็กฉลาด ไม่เลียนแบบ สถาบันครอบครัวก็ต้องมีส่วน (แต่สภาพสังคมไทย จะมากน้อยแค่ไหนที่มีเวลา ก็อีกเรื่อง) คงไม่ต้องถึงขนาดเปิดแต่สารคดีหรือทีวีการศึกษาให้ลูกดู แต่คงด่าลูกไม่ได้ ด่าเด็กไม่ได้ ถ้าคนแก่ยังนั่งลุ้นแย่งผู้ชายกับในทีวีอยู่เลย ผมก็เคยสงสัย ชีวิตวัยรุ่นสาวๆ สมัยนี้ (ผมมีน้องสาว) จะอะไรกันนักหนากับผู้ชาย พอเห็นละครแต่ละเรื่องก็ อืม โอเค คงไม่บอกว่ามันดีหรือแย่กว่าติดเกมส์เหมือนพวกเด็กผู้ชาย แต่แค่คิดว่า มันก็ยังดีกว่านี้ได้นะ ซึ่งคงต้องร่วมมือทั้ง 2 ฝั่ง คือทั้งคนดูและผู้ผลิต ที่สำคัญอีกอย่าง คือคนดูต้องรู้จักตัวเองให้ได้ ไม่ใช่จะเอาชนะคะคานอย่างเดียว ทุกอย่างมันเชื่อมต่อกันหมด อย่าคิดว่าทีวีเปิดไว้เฉยๆ มันจะลอยไปเหมือนลม ทุวันนี้อย่าว่าแต่เด็ก ผู้ใหญ่เองยังรับอิทธิพลจาก ทีวี มามากมายมหาศาล จะข่มขืนหรือแย่งชิงทรัพย์สมบัติอะไรกัน ถ้ามันยืนบนพื้นฐานของบทโดยรวมที่ดี มีความสมจริงในหลายๆ องค์ประกอบ และไม่ใช่คติสอนใจแบบนิทานก่อนนอน มันก็น่าดูครับ ผมชอบนึกถึงภาพยนตร์เรื่อง Boys Don't Cry มีทั้งฉากเลิฟซีนและข่มขืน แต่นี่คือหนังที่ดีมากเรื่องนึง ถ้าละครเด่นที่เรื่องความเป๊ะของหน้าตานักแสดงที่หล่อสวยเหมือนอยู่ในนิตยาสารตลอดเวลาเพียงอย่างเดียว บทเฉยๆ การแสดงกลางๆ คติสอนใจแบบดู 2 ตอนแรกก็เดาได้ ก็อยากให้เยาวชนนั่งดูการ์ตูนดีกว่าครับ ได้คติสอนใจใน level พอๆ กัน ต่างแค่ไม่มี sex ถ้าไฝ่รู้กว่านั้น นั่งดูสารคดี กีฬา ก็สนุกดี ดู NG ก็ได้ ผมชอบนะ
จากคุณ |
:
art_sarawut
|
เขียนเมื่อ |
:
21 พ.ค. 55 21:42:23
|
|
|
|