ตามมาด้วยคนค่าพี่ๆ ป้าๆทุกคน
เอาฟิคสั้นมาให้อ่านกันค่า
************************************
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูทำให้ผมซึ่งกำลังนอนกลางวันอย่างสบายใจนั้นจำใจ
ต้องตื่นขึ้นมา เมื่อผมเดินไปเปิดประตูก็ตกใจกับแขกที่มาหาผมในวันนี้....
"พะ...พี ก้องคิดถึงน่ะ เลยมาหาเอง ^^;; พีคงไม่ว่าอะไรก้องใช่มั้ย?"
ผมส่ายหน้าตอบพร้อมดึงตัวของคนรักของผมเข้ามากอดทันทีด้วย
ความคิดถึงที่ระเบิดขึ้นมากระทันหัน ในขณะที่ผมกำลังกอดก้องอยู่ก็พลาง
กระซิบบอกบางอย่างที่ข้างหูอย่างแผ่วเบาราวกับลมพัดผ่าน
"ไม่หรอกก้อง...ผมจะไปว่าคุณได้ยังไงล่ะ? ดีแล้วที่มาหาผมถึงที่ห้อง
เราจะได้คลายความคิดถึงกันซักหน่อย"
ผมพูดเสร็จก็กวักมือเชิญให้ก้องเดินเข้าไปนั่งข้างใน ส่วนผมก็ปิดประตู
พร้อมกับพูดแกล้งยียวนคนหน้าหวานที่นั่งอยู่ข้างหลังทันที
"ก้อง...ที่มาหาผมวันนี้เพราะว่าอยากได้ยินคนกวนประสาทอย่างผม
พูดยียวนคุณอีกใช่มั้ยล่ะ? แหม..ก็เข้าใจอ่ะนะว่าคุณทนไม่ไหวที่ชีวิตมัน
เงียบเพราะว่าไม่มีคนหน้าตาดีมากวนประสาทคุณอ่ะ ^^"
"บ้า!! ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูดซักหน่อยนะพี หลงตัวเองไม่เปลี่ยน"
ก้องบ่นขึ้นมาทันทีที่ผมกวนประสาทใส่ ผมเลยยิ้มกวนๆส่งไปให้ก้องดู
งานนี้ผมเห็นชัดเลยว่าก้องหน้าแดงเหมือนไข้กินเลยยิ้มใส่ต่อไปจนก้องต้อง
บอกให้ผมหยุดส่งสีหน้าแบบนี้ใส่ซักทีทันใด
"พอเลยพี!! หยุดยิ้ม หยุดส่งสีหน้ากวนๆแบบนี้ใส่ผมได้แล้ว เห็นแล้วจะ
อารมณ์เสีย...เฮ้อ..."
"แหม...ผมส่งสีหน้าเป็นปกตินะก้อง คุณจะมาให้ผมหยุดทำได้ยังไงล่ะ?"
"ฮึ่ย--!! บ้าจริง...ถ้ารู้อย่างนี้นะ ผมจะไม่มาหาคุณถึงห้องพักคุณเลยจริงๆ
มาหาคุณทีไรจะประสาทเสียเข้าทุกที"
ก้องพูดจบก็ลุกขึ้นมาพรวดพราดแล้ววิ่งไปเปิดประตูห้องของผมทันที
แต่ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ผมก็วิ่งไปฉุดมือนุ่มๆของก้องเอาไว้ทัน
พร้อมกับเอ่ยออดอ้อนด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าหวานแล้ว(สำหรับผม)
"ก้องครับ...แค่หยอกนิดหน่อยเองน่า อย่าโกรธผมเลยนะคร้าบบบ"
ก้องส่ายหน้านิดหน่อยแล้วเอ่ยออกมาว่า
"ฮึ...ผมโกรธคุณไม่ลงหรอกพี ก็ผมรักคุณไปแล้วนี่นา"
**************************
จบเท่านี้ สวัสดีค่า
>>>[O & Fluke Family] <<< เรือนพชรานุชิต ๔๕๔ : สองพี่น้องเดินตามเส้นทางที่ฝัน ด้วยความมุ่งมั่น สู่ความสำเร็จ{แตกประเด็นจาก A12119768}
)
