ความคิดเห็นที่ 1 ฉากตัดอีกครั้งมายังที่ทำการหน่วยย่อยที่บัดนี้กลายสภาพเป็นฐานปฏิบัติการชั่วคราวของทั้ง F.L.A.G. และกองกำลังป้องกันตนเองไปแล้ว ฉากแพนกล้องไปทางห้องพักภายในบ้านของสึคิชิโระ ฮายาโตะ ข้างในนั้นริคุกำลังยืนเฝ้าเรน่าซึ่งนอนหลับอยู่บนเดียงโดยมีชิซึรุ แม่เลี้ยงของริคุคอยดูแลอย่างใกล้ชิด ซึ่งชิซึรุก็บอกกับริคุว่าเรน่าเพียงแต่หลับไปเฉยๆ เท่านั้น ไม่ได้มีอาการป่วยหรืออาการผิดปกติอะไร ริคุได้ยินดังนั้นก็ค่อยใจชื้นขึ้นบ้าง ชิซึรุก็บอกต่อว่าโชคดีจริงๆ ที่ตัดสินใจเสี่ยงเดินทางมาหาพวกริคุที่ทำการหน่วยย่อยแห่งนี้ เนื่องจากชิซึรุคิดว่าที่ที่ริคุจะกลับมาก็มีแต่ที่ที่ทำการหน่วยย่อยแห่งนี้เท่านั้น...แม้ในใจจะไม่ได้หวังถึงขนาดนั้นก็ตาม พูดถึงตรงนี้ ชิซึรุก็ก้มหน้าลง สีหน้าสลดอย่างที่ริคุน้อยครั้งจะเห็นพลางเรียกชื่ออามาเนะกับไดจิ (พ่อริคุ) ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ริคุเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปหาแล้ววางมือลงบนไหล่ของหญิงสาวอย่างหนักแน่นเป็นเชิงให้กำลังใจ ชิซึรุเพียงยกมือขึ้นกุมมือของริคุไว้ แล้วหันกลับมามองเขาด้วยแววตาเป็นประกายกล้าและรอยยิ้มอย่างคนพยายามข่มความรู้สึกปวดร้าวไว้เต็มที่เพียงเท่านั้น "ไม่เป็นไร..." หญิงสาวบอกเด็กหนุ่ม...ด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มให้เป็นปกติถึงที่สุด "ไม่เป็นไรหรอก..." กิริยาฝืนยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอยังอยู่เต็มเบ้าของผู้เป็นแม่เลี้ยงทำเอาลำคอของริคุตีบตัน ในสมองนึกหวนไปถึงเหตุการณ์ในอดีตทั้งหลายที่หญิงสาวตรงหน้าเคยเผชิญมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ...เราแน่ใจอีกครั้งในทันที... ...ว่าคุณชิซึรุเข้มแข็งกว่าที่เราคิดไว้... ...เข้มแข็งกว่าที่เราคิดไว้มากมายนัก... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 17:52:13

ความคิดเห็นที่ 2 ตัดฉากอีกครั้ง มาทางด้านนอกของที่ทำการหน่วยย่อยซึ่งมีทั้งเต็นท์พัก ทั้งรถบรรทุกทหารอยู่เต็มไปหมด โจกับคลาร่าบึ่งมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกจากโรงพยาบาลตรงมายังที่ทำการหน่วยย่อยทันทีที่รู้ข่าวเรื่องทั้งหมดจากทีวี ทั้งๆ ที่ยังต้องเดินสะง่อกสะแง่กมาเพราะอาการบาดเจ็บยังไม่หายดี โทโงที่เดินโต๋เต๋อยู่แถวนั้นเห็นโจเดินตุปัดตุเป๋เข้ามากับคลาร่าก็แถเข้าไปแขวะว่าสโลสเลปานนั้นยังจะฝืนสังขารออกจากโรงพยาบาลมาอีกเรอะ เลยเจอสองพี่น้องด่าส่งซะ ระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น สายตาของโจกับคลาร่าก็เหลือบไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนจับกลุ่มกันอยู่ในระยะไม่ห่างไป อวดแววบูดบึ้งบอกบุญไม่รับเต็มใบหน้า มีบางคนเห็นโจมองมาก็หลบตาลงเหมือนไม่อยากคุยด้วย โจมองปราดเดียวก็จำได้ว่าพวกนั้นเป็นคนในกลุ่มผู้ใช้จิงกิหน่วยลงทะเบียนสำรองซึ่งเป็นที่รวมของผู้ใช้จิงกิที่กลัวคังชุจนไม่กล้าลุกขึ้นสู้ ได้แต่หลบหน้าแล้วหนีหัวซุกหัวซุนเท่านั้น คลาร่าเห็นดังนั้นก็เอ่ยปากค่อนขอดว่า ปกติเห็นรังเกียจ F.L.A.G. ยังกับตัวเชื้อโรคแท้ๆ แต่พอเกิดเรื่องใหญ่ปุ๊บก็แถกลับมาขอพึ่งใบบุญ F.L.A.G. กันหน้าตาเฉย "อย่างน้อยถ้าพยายามทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้างสักนิดก็คงจะดีหรอกค่ะ" คลาร่าสรุปปิดท้ายคำด่านุ่มนวลของตัวเองพร้อมส่ายหัวไปมาด้วยกิริยาทอดถอนระคนสมเพช ส่วนโจนั้นได้แต่นิ่งเงียบอยู่เฉยๆ ก่อนจะกึ่งบ่นกึ่งเปรยกับตัวเองว่า "ถ้าไม่เกิดปัญหายุ่งยากอะไรเพิ่มขึ้นก็คงดีหรอก" ว่าถึงตรงนี้ โจกับคลาร่าก็เลิกสนใจพวกผู้ใช้จิงกิจากหน่วยลงทะเบียนสำรอง แล้วเดินตามโทโงเข้าไปภายในบ้านของสึคิชิโระทันที ระหว่างทาง โจก็ถามถึงสึคิชิโระขึ้นมา โทโงก็ตอบว่าตอนนี้สึคิชิโระไปที่บริษัทแม่ของ NEFT กับซาโกมิซึ สร้างความประหลาดใจให้กับทั้งคู่เป็นอย่างมากว่าป่านนี้แล้วยังจะมีเรื่องอะไรที่บริษัทแม่ NEFT อีก โทโงก็อธิบายว่า ได้ยินว่าทางตระกูลโทคิจิกับพวกคนใหญ่คนโตในรัฐบาลจะมาประชุมวางแผนทำศึกกัน (หมายเหตุ - ระหว่างที่โทโงกับพวกโจคุยกันนั้นมีตัดฉากไปให้เห็นทางฝั่งสึคิชิโระที่อยู่ในที่ประชุมของรัฐบาลกับตระกูลโทคิจิด้วย เด็กหนุ่มมีสีหน้าตะลึงเมื่อพบว่า "คันซากิ" อดีตหัวหน้าใหญ่กลุ่มผู้ใช้จิงกิของ F.L.A.G. ก็มาปรากฏตัวในการประชุมครั้งนี้ด้วย โดยแต่งเครื่องแบบของกองกำลังป้องกันตนเองมาเต็มยศเลยทีเดียว...เล่นเอางงไปเหมือนกันว่าตกลงเฮียแกไม่ได้โดนกลืนเข้าไปในเอมบริโอด้วยหรอกเรอะ...) ซึ่งระหว่างที่คุยกันนั้น โทโงก็แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน เขาบ่นกับโจด้วยสีหน้าหงุดหงิดว่าทีตอนเอนเดอาละวาดคราวนั้น พวกโทคิจิกับรัฐบาลยังแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้ตัดหางปล่อยวัด F.L.A.G. หน้าตาเฉยแท้ๆ แต่พอถึงคราวจวนตัวจะตายห่านกันหมดโลกปุ๊บ ก็กลับเปลี่ยนท่าทีมาขอความร่วมมือด้วยหน้าตาเฉย "แถมถึงขั้นนี้แล้วยังจะประกาศง่าวๆ พรรค์นั้นอีก" โทโงหมายถึงคำประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินที่ทางรัฐบาลประกาศออกมาเมื่อช่วงกลางวันของวันนี้ โดยกล่าวอ้างว่า "เหตุร้ายในครั้งนี้เป็นการก่อการร้ายทางชีวภาพซึ่งส่งผลกระทบไปทั่วโลก โดยฝีมือของคิวกิอามาเนะ สิ่งมีชีวิตที่มีอำนาจเหนือธรรมชาติ" (แถมยังประกาศว่า "ฝ่ายนั้นใช้วิธีการอะไรสักอย่างทำให้เครื่องมืออิเล็คทรอนิกส์เป็นพาหะนำโรค" อีก ) ทำเอาโทโงกับพวกสมาชิกหน่วยสนับสนุนถึงกับ facepalm กันเป็นแถบๆ คลาร่าก็บอกว่าช่วยไม่ได้นี่นา ยังไงพูดออกสื่อไม่ได้นี่ว่าพวกเรา F.L.A.G. รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีน่ะ แต่ถึงอย่างนั้น โทโงรวมถึงสมาชิกหน่วยสนับสนุน F.L.A.G. บางคนก็ยังอดบ่นไม่ได้ว่าแบบนี้มันเต้าเรื่องใส่ไข่กันแบบส่งๆ พอปัดสวะให้พ้นตัวชัดๆ แถมตอนนี้สื่อทั่วโลกต่างก็แสดงทัศนะต่อเรื่องนี้กันไปต่างๆ นานาแล้วด้วย หลังจากนั้น โจกับคลาร่าก็แวะไปทักทายบรรดาหน่วยสนับสนุนที่นั่งพักกันอยู่ในห้องภายในบ้าน พูดคุยเรื่องสัพเพเหระต่างๆ ก่อนจะเปิดศักราชวิจารณ์ถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นอย่างออกรส (อารมณ์ประมาณนั่งถกเหตุบ้านการเมืองกันในวงน้ำชานั่นแหละ ) พวกสาวๆ โอเปอเรเตอร์เดินผ่านมาเห็นโจเข้าก็แวะเข้ามาทักพร้อมร่วมแจมด้วยอีกต่อ ร้อนถึงโอเปอเรเตอร์อีกคนที่ดูท่าทางเอาการเอางานกว่าคนอื่นต้องเข้ามาแว้ดขัดคอ วงน้ำชาเฉพาะกิจถึงค่อยสลายโต๋กันได้ ต่างแยกย้ายกันกลับไปทำงานของตัวเองกันตามเดิม หลังจากโดนไล่ออกมาแล้ว พวกโทโงจึงแยกออกมาคุยกันเองอยู่อีกทางหนึ่งถึงเรื่อง "เกม" ที่ริคุวางเดิมพันกับอามาเนะไว้ในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้านี้ โจได้ยินโทโงพูดถึงริคุขึ้นมาก็ถามว่า แล้วเจ้าตัวริคุเองตอนนี้อยู่ที่ไหนน่ะ คลาร่าก็ตอบให้ว่า ตอนนี้กำลัง "ฟื้นฟู" ให้คนอื่นอยู่ โจก็ทำหน้างงๆ ว่าฟื้นฟูอะไร โทโงกับคลาร่าเลยพาโจไปดู "การฟื้นฟูแก่นจิงกิ" อันเป็นความสามารถใหม่ที่ริคุได้มาจากแก่นจิงกิของนานามิถึงห้อง ทว่า ภาพที่ปรากฏแก่สายตาของผู้ใช้จิงกิทั้งสามหน่อหลังเปิดประตูพรวดเข้าไปในห้อง...กลับเป็นภาพฮิเมคาวะ อุตาโอะ ผู้ใช้จิงกิหญิงจากอดีตกลุ่มผู้ใช้จิงกิของสำนักงานใหญ่ในสภาพเหลือแต่ชุดชั้นในตัวเดียว กำลังนอนคว่ำหน้าบิดตัวเร่าๆ พลางส่งเสียงครางกระเส่าราวกับคนเสียสติ...โดยมีบักริคุใช้รยางค์จิงกิซอกซอนไปตามเรือนร่างส่วนต่างๆ ยืนอยู่ข้างๆ... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 17:55:24

ความคิดเห็นที่ 3 ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำเอาผู้ใช้จิงกิทั้งสามถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก คลาร่าผู้อายุน้อยที่สุดถึงกับหน้าแดงแปร๊ด ส่วนโจผู้ได้สติก่อนใครเพื่อนยกมือชี้หน้าริคุแล้วว้ากใส่ทันควันว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่ เล่นเอาริคุลนลานแก้ตัวแทบไม่ทันว่ากำลัง "ฟื้นฟูแก่นจิงกิ" ให้กับฮิเมคาวะอยู่ต่างหากเล่า ก่อนจะหันไปร้องบอกฮิเมคาวะ...ผู้แกล้งทำมารยาส่งเสียงครางหลอกๆ ไปงั้น...ให้เลิกแกล้งครางหลอกๆ ให้คนเค้าเข้าใจผิดได้แล้ว หลังฟื้นฟูแก่นจิงกิเสร็จพร้อมไล่ให้ฮิเมคาวะไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว (มีการแกล้งส่งท้ายอีกต่างหากว่า "ริคคุงมือซนจริงเชียว~" เลยเจอซาโตมิที่ตามมาอยู่ในห้องด้วยเบิ๊ดกะโหลกซะ) โจก็เข้าไปเหนี่ยวคอทักทายริคุอย่างร่าเริงตามนิสัย แต่ดันเหนี่ยวคอแรงไปหน่อยจนริคุเจ็บเลยโดนริคุผลักออกทันควันพร้อมคลายโหมดเคงเซย์กลับคืนร่างเดิม ทว่า การคืนร่างเดิมครั้งนี้ของริคุกลับมีอะไรบางอย่างผิดแผกไป เรือนผมของเด็กหนุ่มที่เคยเป็นสีขาวเฉพาะเวลาเข้าโหมดเคงเซย์เท่านั้น บัดนี้กลับไม่คืนกลับเป็นสีดำอันเป็นสีผมปกติทั้งๆ ที่ปลดเคงเซย์แล้ว ภาพที่เห็นทำเอาโจกับคลาร่าถึงกับหน้าเปลี่ยนสีทันที ฝ่ายริคุเห็นสีหน้าสองพี่น้องก็ยิ้มแห้งๆ บอกว่า คงเป็นผลข้างเคียงจากการใช้พลังใหม่ล่ะมั้งถึงได้เป็นแบบนี้ เห็นริคุหัวเราะแห้งๆ เหมือนไม่ยี่หระต่ออาการของตัวเองแบบนั้น โจก็ร้องบอกริคุด้วยน้ำเสียงร้อนใจเหมือนเป็นคนออกอาการซะเองว่า แค่คืนเดียวก็ออกอาการแบบนี้มันไม่ใช่แค่ผลข้างเคียงธรรมดาแล้ว เวลาแบบนี้ยังจะมีกะจิตกะใจมานั่งฟื้นฟูแก่นจิงกิให้คนอื่นอยู่ได้ยังไง ริคุก็ตอบกลับว่า แต่พอได้ทำแบบนี้ (ฟื้นพลังให้คนอื่น) แล้ว ตัวเขากลับรู้สึกสดชื่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เหมือนกับได้สัมผัสถึงภาระที่ตนเองแบกรับอยู่บนสองบ่าได้อย่างชัดเจน "ยังไงอีกหนึ่งอาทิตย์ก็ต้องประจัญหน้ากันอยู่แล้ว เพราะงั้นเกมเสี่ยงดวงแบบนี้แค่ขี้ๆ น่า" เด็กหนุ่มเอ่ยปากด้วยดวงตาเป็นประกายหมายมาด พร้อมยกมือขึ้นกำกึ๊ดแสดงความมุ่งมั่น ดูไปดูมาราวกับพระเอกการ์ตูนแนวโชเน็นในสภาพพร้อมสู้ศึกกับบอสใหญ่ของเรื่องก็ไม่ปาน เห็นกิริยามุ่งมั่นของริคุดังนั้นก็ทำเอาโจกับโทโงถึงกับพูดไม่ออก ส่วนคลาร่าได้แต่ยิ้มแห้งๆ ยิงมุกหยอกริคุแบบทีเล่นทีจริงว่า ริคคุงเนี่ยดู "เถื่อน" ขึ้นไงไม่รู้นะ ริคุก็หันไปส่งยิ้มให้แบบปิ๊งปั๊งบอกว่าอยากให้เรียกใหม่ว่า "ถึก" ขึ้นมากกว่านา ระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างยิงมุกการ์ตูนยุคเก่าล้าสมัยกันอยู่นั้นเอง เสียงกุกกักก็ดังขึ้นที่หน้าประตู ทั้งหมดหันขวับไปมองแทบพร้อมกัน พบกับเรน่ายืนอยู่ตรงช่องประตูนั้น สีหน้าเฉยชาและดวงตาเลื่อนลอยเหมือนถูกผีเข้า ริคุเห็นเรน่าลุกมาเดินแบบนั้นก็ตกใจทำท่าจะเข้าไปถามอาการ ทว่ายังไม่ทันที่ริคุจะทำอะไร เรน่าก็โผเข้ามากอดริคุไว้พร้อมซุกใบหน้าลงกับอกนิ่งอยู่แบบนั้น ฉากหวานแหววที่ปรากฏขึ้นต่อหน้าแบบไม่ทันตั้งตัวทำเอาทุกผู้ในห้องโดยเฉพาะสาวๆ (คลาร่า ฮิเมคาวะ ซาโตมิ) ถึงกับหน้าแดงแจ๋ส่งเสียงร้องอื้ออึง แม้แต่ชิซึรุที่หน้าตาตื่นวิ่งเข้ามาถามหาเรน่า เมื่อเห็นภาพริคุกับเรน่ากอดกันอยู่ตรงหน้าก็ยังเผลออดไม่ได้ต้องหลุดเสียงอุทานอย่างตกใจออกมา สุดท้ายเมื่อหายตกตะลึงต่อ "สถานการณ์หวานแหวว" ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันต่อหน้าแล้ว ประดาพลพรรคผู้ใช้จิงกิทั้งหลายรวมถึงชิซึรุก็ค่อยๆ เรียงหน้ากันออกจากห้องไป โดยไม่ลืมทิ้งคำอวยพรยังกับจะอวยพรให้คู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันไว้ก่อนจาก ทำเอาริคุถึงกับอายม้วนจนวางสีหน้าไม่ถูก เขาก้มหน้าลงมองเรน่าที่ยังคงซุกใบหน้ากับหน้าอกของตนเองอยู่ไม่ยอมเลิก พร้อมขยับปากจะบอกให้อีกฝ่ายช่วยปล่อยมือจากตัวเขาก่อนได้ไหม หากเมื่อได้เห็นสีหน้าของเรน่าเข้าจริงๆ ริคุก็กลับเป็นฝ่ายต้องตัวเย็นวาบเสียเอง ดวงตาของเด็กสาวเบิกโพลงฉายแววเลื่อนลอย สีหน้าบิดเบี้ยวเครียดเกร็งราวกับกำลังจ้องมองบางสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในชีวิต ร่างกายสั่นพั่บๆ เหมือนลูกนกตกน้ำ จวนเจียนจะถูกดึงจนจมลงไปอยู่รอมร่อ เด็กหนุ่มเปลี่ยนสีหน้ากลับเป็นจริงจังในทันควัน ร้องถามเรน่าอย่างเป็นห่วงแกมร้อนใจว่าเกิดอะไรขึ้นทันที จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 17:56:52

ความคิดเห็นที่ 4 ฉากตัดอีกครั้ง มายังการเผชิญหน้าระหว่างเรน่ากับ "ทาคาโอะ โคเซย์" ตาแก่เจ้าตระกูลทาคาโอะภายในเอมบริโอซึ่งเป็นช่วงปิดท้ายตอนที่แล้ว โดยเมื่อรู้ถึงฐานะของอีกฝ่าย เรน่าก็ถึงแก่นิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่งทั้งด้วยความตกตะลึงและด้วยความหวั่นเกรงต่อนิสัยอันน่ากลัวของอีกฝ่ายซึ่งตนจำได้อย่างแม่นยำจากความทรงจำในฐานะ "เรย์นะ - มิทามะ" ตอนนั้นเองที่เสียงแสกสากบางอย่าง...ฟังดูคล้ายเสียงผู้คนจำนวนมากลากเท้าเดินพร้อมๆ กัน...ดังขึ้น เรน่าหันขวับไปมองตาม พบกับร่างคนมากมายหลากหลายวัย ทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ ทั้ยชายทั้งหญิง ทั้งหนุ่มทั้งแก่ หลายสิบคนก้าวออกมาจากเงามืดรอบตัว แต่ละคนสวมหน้ากากจิ้งจอกอันเป็นสัญลักษณ์ของงานเทศกาลบนเกาะฮัตสึมิเฉกเช่นเดียวกันจนลายตาไปหมด และทันทีที่ร่างเงาคนสุดท้ายก้าวออกมาพ้นเงามืด กลุ่มคนเหล่านั้นก็ค่อยๆ เลื่อนมือขึ้นไปแตะหน้ากากจิ้งจอกที่สวมอยู่บนใบหน้า ก่อนจะถอดพรวดออกมาแทบจะพร้อมกันด้วยอากัปกิริยาราวกับหุ่นยนต์ เผยเห็นใบหน้าและแววตาเฉยชาไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ดวงตาว่างเปล่าของผู้คนเหล่านั้น ล้วนแต่ จับจ้องมายังเรน่าเป็นตาเดียว "จงฟัง...มิทามะ" เสียงแหบพร่าแต่ทรงอำนาจของชายชราดังทำลายความเงียบขึ้น "ที่นี่คือภายใน 'โลงศพ' (เอมบริโอ) พวกเราคือวิญญาณของผู้คนบนเกาะฮัตสึมิที่ถูกดูดเข้ามาที่นี่ในวันนั้นทั้งๆ ที่ยังไม่ตาย" สีหน้าตื่นตะลึงของเรน่าเปลี่ยนไปเป็นประหลาดใจทันควัน ได้แต่นิ่งเงียบฟังที่ชายชราว่าต่อไป "ในวันนั้น...พวกเราถูกดูดเข้าไปในโลงศพซึ่งลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะการต่อสู้ระหว่างสองคิวกิ จูริกับเอนเด แต่ว่า...เพราะการดูดกลืนนั้นไม่สมบูรณ์ พวกเราที่ควรจะถูกแยกส่วนก่อนจะดูดกลืนเข้ามา กลับถูกดูดกลืนเข้ามาทั้งๆ ที่ไม่ได้ถูกแยกส่วน สิ่งนั้นก่อให้เกิดสวนจำลองขนาดเล็กที่เรียกว่า 'เกาะฮัตสึมิในวันนั้น' ขึ้นภายในโลงศพ เป็นมิติที่ถูกตัดขาดจากกระแสเวลาในโลกภายนอก" "แปลว่าพวกคุณก็ 'มีชีวิตอยู่' ในนี้งั้นสิ?" เรน่าถามขึ้น "ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดีหรอก..." คือคำตอบของชายชรา "แต่ว่า...พวกคนที่อยู่ที่นี่คือคนที่ยังรอดชีวิตอยู่จนถึงเสี้ยววินาทีที่โดนดูดกลืนเข้าไปในโลงศพเท่านั้น ที่เคยมีชีวิตอยู่ก็แค่จนถึงแค่ชั่วเวลานั้นเท่านั้น นั่นเป็นความจริงอยู่...แต่คนที่ตายไปเพราะคังชุรึภัยพิบัติในวันนั้นจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของสวนจำลองแห่งนี้ ในฐานะข้อมูลความทรงจำอันว่างเปล่าที่เล่นวนซ้ำๆ กันตลอดไป" "แต่พวกเรากลับต้องถูกขังอยู่ ณ ที่นี้ทั้งๆ ที่ยังมีจิตสำนึกอยู่ ทั้งๆ ที่รับรู้ว่าตนเองตายไปแล้ว!" เสียงของชายชราเข้มขึ้นด้วยแรงอารมณ์อันเดือดดาลที่เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมา "ต้องรับรู้ถึง 'วันนี้' ที่เวียนวนมาไม่รู้กี่พันกี่หมื่นครั้ง! ต้องรับรู้ถึงเสี้ยววินาทีแห่งความพินาศย่อยยับ ความเจ็บปวดทรมานยามเมื่อร่างกายถูกกลืนหายไปในแสงนั่น หากจะมีที่ใดที่คู่ควรต่อคำว่านรก มันก็คือที่นี่นั่นละ!" พร้อมๆ กับคำพูดท่อนสุดท้าย ชายชราก็ชี้นิ้วของตนเองลงบนพื้นใต้ตัว ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกายลุกวาว จ้องมองมายังเรน่าอย่างชิงชัง ประกายลุกวาวที่ทำให้เรน่าถึงกับขนลุกซู่ รู้สึกเหมือนถูกขุดคุ้ยเอาความผิดที่ปิดซ่อนอยู่ในใจออกมาอย่างไม่อาจห้าม "และเจ้าเองก็คงรู้แล้วสินะ" ชายชราเอ่ยปากอีกครั้ง ครั้งนี้น้ำเสียงแฝงแววกล่าวโทษอย่างไม่ปิดบัง "ว่าผู้ที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา...ก็คือเจ้า!!" ร่างของเรน่ากระตุกเฮือกอย่างรุนแรงราวกับถูกฟาดด้วยกระบองไม้หนาหนัก ใบหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือดจนไร้สีเลือด ดวงตาเบิกกว้างเหลือกลานอย่างแตกตื่นหวาดกลัว "ข้ารู้ทั้งหมดแล้ว" ชายชรายังคงกล่าวหาต่อไป "เสียงหัวเราะของตัวเจ้าในวันนั้น ความทรงจำของเจ้าที่แยกออกมาจากตัวเจ้าในยามนี้ ทุกคนที่นี่รู้กันหมดแล้ว!!" เสียงขู่ตะคอกราวตุลาการผู้พิพากษาแห่งยมโลกดังระคนกับเสียงหัวเราะกรีดแหลมอย่างบ้าคลั่งจากที่เล็ดลอดจากภายนอกเข้ามายังภายใน รวมถึงดวงตาชิงชังเหยียดหยามที่กดทับลงมาจากด้านหน้า จากด้านข้าง จากทุกทางรอบตัว ทั้งหมดนี้บีบให้เด็กสาวได้แต่ก้มหัวงุดลงราวศีรษะถูกฟาดกระหน่ำด้วยค้อนเหล็ก "เจ้าไม่มีทางหนีต่อไปได้อีกแล้ว บาปของเจ้า จงชดใช้มาด้วยวิญญาณเสียเถิด!!!" สิ้นเสียงประกาศนั้น เหล่าผู้คนมากมายเบื้องหลังชายชราก็ฮือกันเข้ามาทันที พวกมันต่างสลายวูบเป็นม่านเงาสีดำราวกับผ้าคลุมศพ แล้วทอดลงโอบล้อมร่างของเรน่าไว้ ดูไปดูมาคล้ายผ้าคลุมศพผืนใหญ่ประดับลายหน้ากากจิ้งจอกนับร้อยลายก็ไม่ปาน เรน่ากรีดร้อง ดิ้นรนพยายามจะสลัดพันธนาการของผ้าคลุมศพนั้นให้หลุดจากร่าง แต่แล้วกลับมีมือประหลาดมากมายโผล่พรวดออมาจากผ้าคลุมศพเหล่านั้น มือมากมายทั้งมือเด็ก มือผู้ใหญ่ มือเฒ่าชะแรแก่ชรา ทุกมือล้วนเกาะกุมร่างของเด็กสาวไว้แน่นหนาราวตรวนเหล็ก ไม่อาจดิ้นรนหลุดไปได้ เสียงร้องของเด็กสาวกรีดก้องสะท้านไปทั่วศาลเจ้า ขณะที่เงามืดค่อยๆ บดบังสติสัมปชัญญะของเด็กสาวลงจนหมดสิ้น ...นั่นเป็นความทรงจำสุดท้ายที่เรน่าจำได้ ก่อนจะขวัญหายผุดลุกขึ้นจากเตียง... จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 17:59:57

ความคิดเห็นที่ 5 ฉากตัดอีกครั้ง มายังเรน่าที่กำลังนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ในครัวหลังบ้าน (ริคุเป็นคนพามาเอง) เด็กสาวใช้สองมือประคองศีรษะของตนไว้ พยายามข่มใจไม่ให้นึกถึงฝันร้ายที่คอยจะกล้ำกรายเข้ามาทุกครั้งที่จิตสำนึกค่อยๆ หวนคืนสู่ห้วงนิทรา แต่ถึงแม้จะพยายามข่มเอาไว้ พยายามไม่นึกถึงมันสักแค่ไหน แต่ภาพดวงตาของผู้คนในหน้ากากจิ้งจอกเหล่านั้นก็เป็นต้องย้อนกลับมาหลอกหลอนเอาทุกครั้งไป ...พริบตาที่ตื่นขึ้นมา เราก็เข้าใจถึงเรื่องหนึ่งได้ทันที... เด็กสาวบอกตนเองในใจ ...เราไม่มีทางหนีอีกแล้ว...หลับลงเมื่อไหร่ จิตสำนึกของเราจะถูกดึงไปยังที่แห่งนั้นทันที... เด็กสาวหลับตาลง สองมือที่กดอยู่บนศีรษะคลายออกวางลงบนตัก ก่อนจะก้มหน้าลงราวกับยอมศิโรราบโดยดุษณี ...ไม่มีใครช่วยเราได้อีกแล้ว... ...ไม่มีใครทั้งนั้น... ตอนนั้นเองที่มือของใครคนหนึ่งยื่นตรงมาข้างหน้า มือที่คีบกระป๋องกาแฟเย็นไว้สองกระป๋อง กระป๋องหนึ่งเป็นกาแฟดำเอ็กซ์เปรสโซ่ ส่วนอีกกระป๋องหนึ่งเป็นกาแฟนม เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือ พบริคุยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เด็กหนุ่มตีสีหน้าเรียบเฉย ขณะเอียงคอถามว่าชอบอย่างไหนระหว่างกาแฟดำกับกาแฟใส่นม คำพูดชวนคุ้นเคยเหมือนใครบางคนที่เคยเป็นคนสำคัญในอดีตทำเอาเรน่าชะงักกึก ทิ้งช่วงนานเป็นครู่กว่าจะบังคับตนเองให้ตอบไปได้ "...กาแฟนม" ได้ยินดังนั้น ริคุก็นั่งลงข้างๆ ก่อนจะยื่นกาแฟนมส่งให้ รอจนเรน่าแกะกาแฟนมดื่มก่อน ตัวเองจึงค่อยแกะเอ็กซ์เปรสโซ่ของตัวเองดื่มตาม นั่งซดกาแฟไปเงียบๆ กันอยู่ครู่หนึ่ง ริคุก็ถามเรน่าขึ้นมาว่าสงบใจได้รึยัง ได้ยินริคุถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ไม่มีทีท่าว่าจะถามล้วงลึกอะไรเกี่ยวกับท่าทางเหมือนคนขวัญหายหลังตื่นนอนแบบนั้นก็กึ่งเปรยกึ่งถามขึ้นมาว่าไม่ถามอะไรเลยนะ ริคุได้ยินดังนั้นก็นิ่งเงียบไปครู่หนึ่งจึงยิ้มเฝื่อนๆ แล้วตอบว่า ในความฝันนั้น นานามิ (คนที่สละแก่นจิงกิให้ริคุ...เผื่อท่านใดนึกไม่ออก) จะคอยเฝ้ามองปกป้องเขาอยู่เสมอในยามที่เขาอ่อนแรง จะคอยเฝ้ามองจนกว่าเขาจะยืนหยัดขึ้นได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ก็จะเฝ้ามองแบบนั้น และเพราะแบบนั้นนั่นเอง ตัวเขาจึงยืนหยัดขึ้นได้อีกครั้ง จนได้แก่นจิงกิในมือซ้ายข้างนี้มาครอบครองได้สำเร็จ "เพราะงั้น ชั้นเองก็เลยคิดว่าถ้าตัวเองเป็นแบบนั้นได้บ้างก็คงดี..." เด็กหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงกึ่งเขินกึ่งตะกุกตะกัก "เพราะยังไงชั้น...ก็แบกรับสิ่งนี้มาแล้ว...ใช่...แบกรับในส่วนของทั้งสองคนมา" ว่าถึงตรงนี้ ริคุก็ยกมือทั้งซ้ายและขวาซึ่งมีแก่นจิงกิติดอยู่ทั้งสองมือขึ้นมาดู ในสมองผุดภาพรอยยิ้มของสองผู้ใช้เลือดเนื้อและชีวิตของตนเองย้อมทางเดินให้แก่เขาจนยืนหยัดเป็นตัวตนอย่างที่เขาเป็นในทุกวันนี้ได้ขึ้นมา ...โยเฮย์...นานามิ... "ที่ชั้นเป็นตัวชั้นเองในตอนนี้ได้ก็เพราะได้ผูกพันกับพวกเค้า หากสิ่งนั้นคือสิ่งที่ทำให้โลกใบนี้เดินหน้าต่อไปละก็ ชั้นก็อยากบอกมันกับใครสักคนเหมือนกัน..." สีหน้าท่าทางอันชวนให้นึกถึง "ใครสักคน" ของริคุทำเอาเรน่าถึงกับนิ่งอึ้ง ใบหน้าซีดเผือดค่อยๆ ซับสีเรื่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ครั้นรู้ตัวว่าตนเองกำลังจะหน้าแดง เด็กสาวก็ทำเป็นเบือนหน้าหลบจากอีกฝ่าย ก่อนจะเสถามไปเรื่องอื่นที่เกี่ยวข้องกันว่า "เพราะงี้เองเหรอ...วิธีพูดเมื่อกี้ถึงได้เหมือนคุณทาเคเบะแบบนั้น" "หา?" คำถามของเรน่าทำเอาริคุขมวดคิ้วด้วยความงุนงงว่าตนเองพูดจาเหมือนโยเฮย์ตรงไหน เรน่าเห็นริคุทำท่าลืมดังนั้นก็โกรธ หันมาแว้ดใส่ทันทีว่า ก็ที่คุณทาเคเบะพูดอยู่ประจำไงว่า "ชอบอันไหนมากกว่ากัน" น่ะ ริคุถึงค่อยทำท่านึกขึ้นได้ว่าโยเฮย์ชอบพูดประโยคนั้นจนติดปากจริงๆ เห็นท่าทางเป๋อเหลอเด๋อด๋าเหมือนเพิ่งนึกเรื่องของคนสำคัญได้ของริคุดังนั้น เรน่าก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ เด็กสาวผุดลุกขึ้น แล้วด่าแว้ดๆ ใส่ซะจนริคุแทบหูชา ครั้นด่าจบก็ทิ้งตัวลงนั่งโครมที่ข้างๆ ตัวริคุเหมือนเดิม ลมหายใจขาดห้วงทั้งจากการพูดเร็วเสียจนนับคะแนนไม่ทันและจากอารมณ์รุนแรงที่ระเบิดโพล่งออกมาอย่างกะทันหัน แทบจะลืมความทุกข์และความหม่นหมองจากฝีมือเหล่าวิญญาณร้ายเมื่อครู่ไปจนสิ้น เด็กสาวเหลือบตามองไปยังเด็กหนุ่มที่ยังคงทำท่าเซ่อซ่าเหมือนไม่รู้จะแก้ตัวอะไรอีกครั้งหนึ่ง แม้จะเพิ่งปล่อยคำดุว่าใส่อีกฝ่ายไปหมาดๆ หากในความรู้สึกลึกๆ ลงไปแล้ว เรน่ากลับมิได้คิดดังที่ได้พูดออกไปเป็นชุดๆ ในทีแรกเลย 'ริคุ...เธอเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิมมากเลยนะ...' คือความในใจที่แท้จริงซึ่งเด็กสาวไม่ได้พูดออกไป '...หัวใจอันเข้มแข็งไม่มีวันพังทลายแม้ต้องแบกรับสิ่งต่างๆ...เธอได้มันมาแล้วสินะ...' ภาพริคุยามแบกดาบจิงกิเวอร์ชั่นใหม่ยืนหยัดประจัญหน้าคังชุดำทั้งฝูงอย่างไม่เกรงกลัวพาดผ่านวาบเข้ามาในจิตใจของเด็กสาวชั่ววูบหนึ่ง เรียกความรู้สึกร้อนรุ่มบางอย่างให้ปะทุขึ้นมา ...ถ้าหากว่า... ...ถ้าหากว่าเป็นเธอในตอนนี้ละก็... ยามนั้นเองที่ความรู้สึกประหลาดนั้นเข้าครอบคลุมร่างของเด็กสาวไว้จนหมดทั้งตัว เธอผุดลุกขึ้นยืนอีกครั้ง แล้วหันไปมองหน้าเด็กหนุ่มซึ่งจ้องกลับมาด้วยสายตางุนงงประหลาดใจ แล้วคำพูดที่เด็กสาวปรารถนาจะบอกกับเด็กหนุ่มตรงหน้าที่สุดก็พรั่งพรูออกมา "ชั้นรักเธอ ริคุ" จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:02:29

ความคิดเห็นที่ 6 คำสารภาพไม่ทันตั้งตัวของเรน่าตรงหน้าทำเอาบักริคุถึงกับนิ่งอึ้ง เบิกตากว้างมองใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนสีเป็นแดงซ่านของเด็กสาวอย่างตกตะลึงเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง จวบจนอีกฝ่ายพูดย้ำคำพูดเดิมกลับมาอีกครั้ง ซ้ำยังด้วยสีหน้าแดงซ่านเหมือนโดนฉีดสีแดงใส่เส้นเลือดบนใบหน้านั่นแหละ ไอ้หนุ่มถึงได้เข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋ ว่าที่เด็กสาวพูดมาเมื่อครู่นี้นั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแม้แต่น้อย "ชั้นรักเธอ ริคุ" - จบตอนที่ 77 - จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:03:19

ความคิดเห็นที่ 8 ทำไมโดนลบได้หว่า ติดคำต้องห้ามอะไรรึไง -3- ================================= ในที่สุดก็จบกันไปแล้วนะครับ สำหรับตอน 77 ที่หลายๆ ท่านคงรอมานานตอนนี้...โดยเฉพาะกับฉากสารภาพรักของเรน่าในตอนนี้ แถมเรน่ายังดูท่าจะเอาจริงซะด้วยสิ งานนี้ถ้าจะจับเรน่าคู่กับบักริคุจริงละก็ มีหวังบักริคุคงต้องหาทางเคลียร์กับบรรดาวิญญาณแค้นที่ตามจิกเรน่าไม่ยอมเลิกแบบเดียวกับที่ตามจิกทาคาโอะแหงๆ แฮะ ว่าแต่ อ่านช่วงที่ตาแก่กับเรน่าเผชิญหน้ากันแล้วคิดแว่บขึ้นมานิดหน่อยแฮะว่าโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับเกาะฮัตสึมินี่สุดท้ายแล้วความผิดอยู่ที่ใครกันแน่ พวกระดับหัวหน้าตระกูลทั้งสองฝ่ายที่คิดแต่จะสืบทอดธรรมเนียมโดยไม่สนใจจะดูแลให้ความรักเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง (แล้วแบบนี้จะให้เด็กมันรักเกาะรักพวกเอ็งได้ไงวะ ถามจริงเหอะ) ผู้คนบนเกาะที่ดีแต่งมงายไปกับความเชื่อ เลือกที่จะปิดหูปิดตาไม่รับรู้ถึงความทรมานของคนที่ต้องรับกรรมเพราะธรรมเนียมอย่างเรน่ารึริวเซย์เด็กรุ่นหลังอย่างริวเซย์กับเรน่าที่ชิงชังธรรมเนียมของเกาะถึงขนาดยอมชักศึกเข้าบ้านเพื่อทำลายธรรมเนียมนั้น หรือว่าพวกคนนอกอย่างตระกูลโทคิจิรึคาราซาว่าที่อาศัยความบาดหมางระหว่างสองตระกูลใหญ่ของเกาะเพื่อช่วงชิงสมบัติของเกาะไป แต่ไม่ว่าเรื่องจะออกมายังไงก็แล้วแต่ (ผิดคนเดียว ผิดบางส่วน หรือผิดหมดเลยก็เถอะ) ผมอ่านที่พวกตาแก่กับไอ้พวกหน้ากากพยายามปัดสวะทั้งหมดไปให้เรน่ากับริวเซย์ หาว่าเรน่ากับริวเซย์ผิดทุกอย่างแล้ว ก็เกิดอารมณ์อยากให้ริคุตามไปตบเกรียนเรียงตัวแล้วด่ากราดรอบวงซักหลายๆ ชุดเหมือนกันแฮะว่า "พวกเอ็งที่บีบจนเด็กมันไร้ทางออกถึงขนาดต้องทำแบบนี้ก็ผิดเหมือนกันไม่ใช่เรอะ จะมาโบ้ยความผิดให้เด็กมันรับไปเต็มๆ ฝ่ายเดียวง่ายไปหน่อยมั้ง!!!" เรียกว่าช่วงหนึ่งอาทิตย์ก่อนจะถึงศึกตัดสินกับอามาเนะนี่ท่าทางจะมีเนื้อเรื่องอะไรให้เคลียร์กันก่อนเข้าอีเวนท์ลุยบอสใหญ่เลยล่ะ (อนึ่ง นอกจากอีเวนท์ของเรน่าแล้ว มีอีเวนท์เล็กๆ อีกอันหนึ่งที่ผมเองอยากเห็นอยู่แฮะ นั่นคือ "อีเวนท์ตบเกรียนผู้ใช้จิงกิตาขาว" (พวกหน่วยลงทะเบียนสำรอง) นั่นแหละ ไม่รู้ทำไมแฮะ เห็นสภาพพวกผู้ใช้จิงกิตาขาวพวกนั้นแล้ว มันอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าความตาขาวจะกระตุ้นให้พวกมันทำเรื่องโง่ๆ อย่าง "รุมเชือดริคุให้อามาเนะสูญเสียสิทธิ์ในการควบคุมเอมบริโอไปเลย" รึเปล่า ซึ่งถ้ามีขึ้นมาจริงๆ นี่คงได้ฤกษ์เห็นฉาก "ตบเกรียนหมู่" กันก็คราวนี้แหละ ) ซึ่งเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปนั้น คงต้องรอดูกันต่อไปตอนหน้าละครับ อนึ่ง ถ้าคิดจะไปฉะกับผีทั้งเกาะจริงๆ ตรูขอแนะนำให้เอ็งพกไอ้นี่ไปด้วยฟ่ะ บักริคุ กล้องไล่ผี Camera Obscura ของ Fatal Frame 3 เวอร์ชั่นปั๊มพลังครบทุกอย่าง ติดฟังก์ชั่น Infinity ฟิล์มไม่มีวันหมด แถมด้วยฟังก์ชั่น Matsuri ถ่ายทีไหนติด Fatal Frame ตลอดอีกตะหาก ไม่งั้นก็เอาไฟฉายสาดพี่ของพี่นักสืบจากภาค 4 ไปก็ได้...ภาคนี้ผมไม่ได้เล่นก็จริง แต่เท่าที่ดูจากในยูทูปมา ไฟฉายนี่โหดที่สุดในเกมแล้วมั้ง เผลอๆ โหดกว่ากล้องซะอีก (ยังจำฉากพี่นักสืบใช้ไฟฉายอันเดียวฉะกับผีทั้งหมู่บ้านที่ยกพวกมารุมสกรัมได้ติดตาอยู่เลย) พกอันใดอันหนึ่งหรือทั้งสองอันไป รับรองได้ยิงกันเกาะแตกแน่ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:15:20

ความคิดเห็นที่ 9 แบนแต่ใจถึงอ่ะ จากคุณ : ghost in the anime เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:17:41

ความคิดเห็นที่ 10 คห.8 หากเกิดฟลุ๊ก ไม่ใช่ ผีทั้งเกาะแบบหมู่บ้านสาปสยอง แต่มี หรรษา สัตว์ประหลาดโผล่มา ทั้งเนื้อที่ของเกาะมันกว้างจนเป็น ทวีป ไปอีก คงต้องให้ บักริคุ สวมวิญญาณ " เหลนดันเต้ " อีกคนแล้วละครับ ( ทุกวันนี้มันก็ เป็น เบอร์เซิร์กเกอร์ อยู่แล้ว ไปลุยคงไม่ใช่เรื่องยาก ) จากคุณ : Blackrx เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:57:00

ความคิดเห็นที่ 11 คิดว่าพวกเพื่อนๆที่โรงเรียนบักริคุคงจะมีบทในเร็วๆนี้ละมั้ง ว่าแต่ไม่ชอบขี้หน้าตาเฒ่าโคเซย์เลยจริงๆ เกรียณมาก จากคุณ : SirHibari เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 19:26:52

ความคิดเห็นที่ 12 ต้องรอดูว่า ต่อจากประโยคนี้จะพูดไรต่อ เดาว่าเรน่าต้องบอกว่า "เเต่ว่า ............ บลาๆๆๆๆๆๆ"   เเน่นอน  เเล้วเราก็ปวดตับกันอีกรอบ ป.ล. โอ้ย พักนี้เสพเเต่มังงะทำลายตับ  จนคิดเรื่องดีๆ ไม่เป็นเเล้ววุ้ย จากคุณ : Fate Linegod เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 19:27:26

ความคิดเห็นที่ 13 #8 ไฟฉายร๊อคบัสเตอร์รับมือกับผีเยอะๆได้ดีกว่ากล้อง แต่มันมีCooldownอยู่ครับ คล้ายๆกับปืนกลหนักที่ยิงต่อเนื่องไปสักพักแล้วต้องหยุดยิงเพื่อให้ปากกระบอกปืนหายร้อน เวลาใช้ต้องคอยสังเกตุรูปดวงจันทร์ตรงมุมขวาล่าง ถ้าชาร์จยิงจนดวงจันทร์หายหมดเมื่อไหร่ก็เตรียมโกยได้เลย เข้าเรื่อง พอเรนะสารภาพรักออกมาตรงๆแบบนี้แล้ว อาจจะได้เห็นฉากจูบสั่งลาให้ริคุมันปรี๊ดแตกอีกรอบก็ได้นะ เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ริคุมันยังไม่แน่ใจเลยว่ามันรู้สึกยังไงกับสาวเจ้าน่ะ ตอนหน้าอ้ำๆอึ้งๆกันชัวร์ๆ(มั่วล้วนๆ) จากคุณ : เพื่อนคาคาชิ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 19:54:23

ความคิดเห็นที่ 14 Thank u ครับ ว่าแต่ของไทยเมื่อไหร่จะออกเพิ่มหว่า จากคุณ : อยากเป็นแรมโบ้^-^ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 20:29:16

ความคิดเห็นที่ 15 ^^ ^^ ^^ ได้ข่าวมาว่าต้นฉบับมาแล้ว กำลังทยอยแปลอยู่ครับ คาดว่าคงต้องรอกันอีกซักพักละ จากคุณ : Drake เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 01:26:03

ความคิดเห็นที่ 16 ไฟฉายนั่นมันปืนร๊อคแมนชัดๆ ใช้ง่ายยิงคล่องไม่ต้องเล็ง = =" จากคุณ : laz เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 15:12:41