จากที่กล่าวมาเยิ่นเย้อ ยืดยาว ทั้งหมดนี่
เพียงเพื่อจะสื่อว่า นอกจากการไปดูหนังเพื่อจะตัดสินว่า มัน "สนุก" หรือ "ไม่สนุก"
เราได้อะไรจากมัน หรือ เรามองเห็นอะไรนอกจากภาพที่เคลื่อนไหวไปมาบนจอ บ้าง
เราเชื่อมั่นในความรู้สึกแรกหลังจากเดินออกมาจากโรงเสมอ
เพราะความรู้สึกนั้นมันจะสดใหม่และเป็นความรู้สึกที่เรามีต่อหนังอย่างแท้จริง
ปราศจากการชี้นำจากนักวิจารณ์
(แบบที่หลายคนเป็นเวลาดูเสร็จสนุกๆกลับมาบ้านอ่านเจอนักวิจารณ์เขียนติเยอะ
ทำให้บางครั้งคล้อยตามไปว่า หนังก็ "งั้นๆ" ไปโดยปริยาย)
ก่อนไปดู TDKR เลยไม่ได้ดูตัวอย่างและอ่านข้อมูลพิเศษอะไรเพิ่มเติมก่อนไปดูเลย
จะได้ดูหนังเรื่องนี้ได้อย่าง "สบายใจ" ไร้ความคาดหวังและการชี้นำจากคนอื่น
และความรู้สึกแรกหลังดูเสร็จ คือ
"ปวดหัว"
เราปวดหัวจากการร้องไห้และอินมากเกินไป (ละมั้ง)
จากการที่ได้พบเห็นและซึมซับเรื่องราวที่หนังพยายามจะสื่อ
แม้ปลายทางพยายามที่จะปรับโทนหนังให้ RISES ในที่สุด
แต่สุดท้ายคนดูแบบเราก็ยังไม่ลืมภาพของความสิ้นหวังที่ฉายชัดบนตัวหนังอยู่ดี
นี่อาจเป็นหนังที่ "ควรค่า" และ "น่าแนะนำ" อย่างยิ่งให้ไปดู
แต่คงปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าบางครั้ง หนังดีๆ ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกดีๆเสมอไป
ความจริงในหนัง ก็ทำร้ายเราให้รู้สึกแย่ จริงๆ
และ The Dark Knight Rises ก็คือหนังอีกเรื่องที่โบยตีเราด้วย "ความจริง" ได้อย่างเจ็บปวดที่สุด
และไม่ว่ามันจะสนุกหรือไม่ในสายตาท่าน
ก็ขอให้มันเป็นหนังอีกเรื่องที่สะท้อนความเป็นจริงของสังคมในปัจจุบันแก่ท่านได้บ้าง
ไม่มาก..ก็น้อย...
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 55 09:12:58