Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
รัก7ปี.. แชร์ความรู้สึกแบบบ้านๆ ที่ไปดูมา(สปอยล์แน่นอนค่ะ ยังไม่ดูอย่ากดเลย) ติดต่อทีมงาน

เราแค่ชอบดูหนังค่ะ ขอแสดงความคิดเห็นแบบบ้านๆนะคะ

 เราตีประเด็นทั้งสามตอนตามความคิดของเรา ว่ามันเกี่ยวกับการให้อภัย ..ซึ่งใช้วัยมาอธิบายศักยภาพในการก่อปัญหาและแก้ไข

 ตอนแรก ก่อเรื่องเก่งหน่อย มีความผิดต่ออีกคน คนที่รัก.. เสียใจน่ะเสียใจ มีโอกาสแก้ไขได้ แต่ไม่ทำมัน ควรได้รับการอภัยไหม..
  เราว่าจุดนี้หนังจบแบบให้แต่ละวัยพิจารณาเอาเอง วัยโตๆอย่างเรา ดูออกแหละ ว่าป่วนมันรักตัวเอง แต่ใครจะเดาได้ ว่าเด็กวัยมิลค์ดูคลิปสุดท้ายแล้วจะใจอ่อนไหม
 เราไม่มีอะไรเห็นต่างจากที่ต้องการนำเสนอ(หรือต่าง?)  
 ดูจบแล้วได้แต่รำพันว่า เด็กเอ๊ย.. เกรียนเนาะลูก


  ตอนที่สอง .. ทำผิดต่อกัน เสียใจ แต่เมื่อมีโอกาสให้แก้ไข ก็พยายามแก้ไข ดูเริ่มมีวุฒิภาวะ

 ... ให้ตาย อาจจะเป็นเพราะบทที่คริสแสดงดีเกิน เราเลยรู้สึกว่าคริสไม่ได้รักซันนี่มากมายแต่แรก(ซึ่งตรงข้ามกับฝ่ายชาย)

ที่กลับมาก็เพื่อตัวเองล้วนๆ...

 ฉากตู้ปลา เราอาจจะอคติที่มองไม่เห็นความรักหลงเหลือในแววตาคริส เห็นหน้านางในชุดดำน้ำ(ใช่ป่ะ) เหมือนกับนางข้องใจ ว่าจุดที่พระเอกมายืนอยู่ มันมีอะไรดี ถึงไม่ยอมไปแคสต์ ไปสู่ชีวิตแบบที่นางชอบ สังเกตได้ถึงความเซ็งออกสีหน้า เสียงแฟลชต่างหาก ที่ทำให้นางหันไปสนใจ และพบว่าผู้คนสนใจนางเพราะการโชว์เดินในอควาเรี่ยม ไม่ใช่สนใจดาราคนนึง.. (มันทำร้ายอัตตานางมหาศาลในความรู้สึกเรา) นั่นหมายความว่า ทางที่พระเอกเลือกเป็นอยู่ทุกวันนี้ ดีกว่าที่นางเลือกซะอีก เพราะพระเอกทำแล้วพระเอกมีความสุข และทำให้ผู้ชมมีความสุขพร้อมกันได้ แต่ทางของนางไม่.. นางถึงหลั่งน้ำตาให้กับตัวเอง

ตอนที่นางสารภาพว่า นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่จะกลับมาดัง ชอบแววตาซันนี่ตอนนี้จริงๆค่ะ มันหลายอารมณ์มาก เหมือนทั้งผิดหวัง สมเพช แต่ก็ยังรัก(แถมใจอ่อนได้อีก)

สุดท้ายก็เลือกให้อภัย ยอมมาต่อบทให้
ช่วงเวลาที่ต่อบท พระเอกอินไปไหนต่อไหน(จนเราน้ำตาร่วง) แต่สำหรับนาง เรามองว่าอยู่ในระดับ"ระลึกถึง"อย่างมีอารมณ์ร่วมเท่านั้นเอง
  สมาธินางแทบไม่หลุดจากสิ่งที่นางต้องการเลย(คือการต่อบทไปให้ผกก. ดู)

ไดอะล็อกที่พระเอกขอโทษ มันดูเหมือนคนที่ยอมรับอย่างจริงแท้ ว่าคนที่ผิดไม่ใช่แค่อีกฝ่าย แต่เป็นตัวเองด้วย .. ฝ่ายนางเอก อัตตายังสูง แต่เมื่ออีกฝั่งขอโทษมา ก็เริ่มโดนไดอะล็อกของตัวเองกระแทกใจบ้าง แต่อย่างที่บอก แค่ระลึกถึง แต่ปราศจากความเข้าใจ

  ตอนจบต่างหาก ที่นางหมดทุกทางแล้ว กลับมา ก็เพื่อที่จะต่อว่า (จอนยอมต่อบทกับนางนี่บุญเท่าไหร่ แต่นางก็แค่อยากหาที่โยนความความผิด เป็นดีเฟ้น เมคคานิสซึ่มของนาง)

  จนพระเอกของเราสารภาพออกมา ว่าที่ไม่เล่น เพราะไม่อยากรักนางอีก
(ซึ่งแค่ต่อบททีเดียว เราว่าไม่ทันแล้วจอน)

นางถึงบางอ้อ .. เป็นหนนี้ที่นางดูรู้สึกผิดและเสียใจแบบจริงใจที่สุด

.. สำหรับคนที่ผิดหวัง อัตตาล่มมา มาเจอคนที่.. เป็นอย่างที่จอนเป็นมาตลอด ไม่แปลกที่นางจะเห็นเป็นขอนไม้ลอยมาให้รีบคว้า แต่แววตาจอนก่อนจะพูดประโยคฟินาเล่ ก็คือแววตารู้ไส้ แต่เลือกให้อภัยและเริ่มกันใหม่

.. ก็คนรักกัน ย่อมต้องรู้จักขอโทษ และให้อภัยซึ่งกันและกันนี่นา

(ซึ่งจอนทำได้ครบ แต่ดูเหมือนจะไม่มีจากปากนาง และเราก็เคืองนางแทนจอนไม่เลิก55)

ยังไงซะ ชีวิตคู่มันก็แบบนี้แหละ

วันที่เราอยู่ในวัยนี้ สารภาพตามตรงว่าเราข้ามมันไม่ได้ค่ะ ฟังแต่เสียงตัวเองจนทำลายความสัมพันธ์ จนถึงวันนี้เรายังรู้สึกติดค้างคำขอโทษ


  ตอนสุดท้าย ผิดต่อตัวเอง เสียใจ ไม่มีโอกาสแก้ไขแน่ๆ แต่สุดท้ายต้องให้อภัยตัวเอง อยู่กับมันให้ได้ เพื่อที่จะใช้ชีวิตต่อ

ตอนสุดท้ายนี้ ปัญหาที่เจอดูจะหนักหนา และเหมือนไม่มีหนทางแก้ ทักษะในการก่อปัญหาดูเหมือนจะไม่เหลือเลยระวังไปหมด

"อย่ากลับมา"
ในความคิดเรา .. ที่เธอพูดคำนี้ออกมา เพราะถึงจุดที่เธอรู้สึกว่า ชีวิตตอนนี้มันยากเกินไปแล้ว ถ้าสามีเธอไม่เปลี่ยนไฟล์ เค้าก็ไม่ตาย เธอก็ไม่เศร้าจนไปเดินทอดหุ่ย ไม่ได้เจอเขา.. ไม่ได้เผลอชอบละอ่อน..
ไม่ต้องเปลี่ยนไปให้รู้สึกผิดกับมากสิ่งขนาดนี้ ..แค่เค้าไม่กลับมาวันนั้น ชีวิตก็ไม่ต้องเจอเรื่องเหล่านี้

แต่ในเมื่อมันแก้ไขไม่ได้ ชีวิตมันก็มีแค่กอดปัญหาไว้และจมไปด้วยกัน หรือวางลงเพื่อที่จะไปต่อ แล้วเธอก็เลือกโดยไม่รู้ตัวไปแล้ว(เรารู้สึกดีตั้งแต่นางไม่รอลิฟท์)


ประเด็นที่ชอบอีกอย่างคือการฟังคนที่เรารัก

ตอนแรก ขนาดว่าปากบอกว่าเป็นคนที่รัก แต่กลับใส่ใจฟังน้อยที่สุด ไปฟังคนอื่นมากกว่า

ตอนที่สอง ปากบอกรัก แต่ก็สนใจแต่ความต้องการของตัวเอง แต่สุดท้าย ก็เริ่มที่จะหัดฟังกันและกัน

ตอนสุดท้าย เราคิดว่าเราเห็นต่าง.. ว่าเธออยากฟังคนที่เธอรักมากที่สุด นั่นคือแม่ ..ที่เธอยังจัดการปัญหาไม่ได้ เพราะคนที่เธอรักยังไม่พูดอะไร (รวมถึงเขาด้วย ที่ยังไม่พูดและเธอเองก็ไม่กล้าถาม)

ตอนที่แม่เธอแสดงออกว่ารับได้ เราเหมือนยกภูเขาออกจากอกแทน
แล้วเสียงบรรยายประมาณว่าใจเธอไม่ไได้อยู่ที่การทำกับข้าวแล้ว

มันทำให้คนดูอย่างเราแก้มแตกไปด้วย

ตอนนี้ก็อินในมุมของตัวเองค่ะ เวลาเจอปัญหาที่เราแก้ไม่ได้ ใจมันอยากย้อนเวลาไปหาจุดเปลี่ยน แต่เมื่อทำไม่ได้ เหลือก็แค่กานอมรับ
รับได้เร็วก็มีเวลาที่จะสุขเยอะขึ้น ชีวิตมันก็เท่านี้


ทั้งหมดทั้งมวลเมื่อดูจบ เรานึกถึงคำว่า move on..



เราไม่เคยเรียนเกี่ยวกับวิจารณ์หนัง สัญลักษณ์ที่แทรกมา ถ้ารับได้ก็รับแบบอินเซ็พชั่นค่ะ ไม่รู้สึกตัวหรอก

เรียกว่าวิจารณ์คงไม่ถูก อยากบอกว่าแชร์ความคิดเกี่ยวกับหนังเรื่องนี้มากกว่า

หนังบางเรื่อง ดูจบคือจบค่ะ แต่บางเรื่อง มันมีอะไรทิ้งไว้ในความรู้สึกเรา และเรื่องนี้สร้างความรู้สึกนั้นได้



***เราว่าเรื่องนี้คู่ควรกับ7ปีนะ

แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 55 17:25:18

จากคุณ : อินทวา
เขียนเมื่อ : 30 ก.ค. 55 12:08:19

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com