Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ว่าด้วยเรื่องปิศาจกิโลเมตรที่ 35 ติดต่อทีมงาน

อ้างถึงปิศาจกิโลเมตรที่ 35 ในหนังนิดนึง ..คงไม่เป็นการสปอยล์น้า ^^



หลายคนที่ดูหนัง 42.195 แล้ว อาจจะมีคำถามอยากถามนักวิ่งว่า
"ปิศาจกิโลเมตรที่ 35 สำหรับนักวิ่ง มันมีจริงไหม ?"

อย่าถามฉันนะ ฉันตอบไม่ได้
ชีวิตนี้เคยวิ่งไกลสุดแค่ 20.5 กิโลเมตรอ่ะ >.<
(ระยะฮาล์ฟในงานพัทยามาราธอน GPS มันจับได้แค่นั้น)

แต่ถ้าถามว่า ปิศาจสำหรับนักวิ่ง มีจริงไหม
ฉันว่า..น่าจะมีกันทุกคนอ่ะค่ะ
แต่จะมาเมื่อไหร่ และในรูปแบบไหนนี่ แต่ละคนก็คงจะมีไม่เหมือนกัน

ความที่เป็นนักวิ่งเด็ก (หมายถึงอ่อนประสบการณ์ ^^")
ปิศาจของฉันมันเลยเป็นปิศาจเด็กๆ
ตอนที่เริ่มวิ่ง 10 กิโลแรก ปิศาจมันชอบโผล่มาตอนกิโลที่ 8
และมันไม่ได้ถามฉันว่า แกมาทำอะไรที่นี่ ? (อาจจะถามบ้าง นานๆที)
แต่มันชอบมาร้องตะโกนอยู่ข้างๆหูว่า "หิว !!  หิวๆๆๆๆๆๆ"
^^"

พอขยับเป้าหมายไปเป็น 21.1 กิโลเมตร และได้ลงสนามจริง
ปิศาจกิโลเมตรที่ 8 โดนเบรคหัวทิ่มด้วยคิทแคทที่ฉันพกไปกินด้วยอ่ะ (สม ! 555555+)
แต่เจ้าปิศาจตัวใหม่ก็โผล่มาตอนกิโลเมตรที่ 14

คราวนี้มาแบบน่ากลัวกว่าเดิมเลย
เพราะมันมาในรูปแบบของ "ตะคริว"
T^T

ตอนนี้กำลังพยายามเตรียมความพร้อมของตัวเองให้มากขึ้น
เพื่อเอาชนะปิศาจตัวนี้ให้ได้นี่ล่ะค่ะ
แต่ถึงในวันนั้นมันจะโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงจนใจหายใจคว่ำ
แต่ฉันก็ดีใจที่ฉันยังกัดฟันเอาชนะมันมาจนได้นะ  :)

อาจเป็นเพราะเจ้าปิศาจเด็กสองตัวนี่
มันโผล่มาเพียงเพื่อเอาชนะศักยภาพทางกายของเรา
เลยไม่ยากที่จะพยายามเอาชนะมัน

แต่สำหรับปิศาจกิโลเมตรที่ 35 ...

ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะมีจริงไหม
แต่ฉันคิดว่า มันคงมีจุดหนึ่งในการเดินทางของชีวิต
ที่เราฝ่าฟันมาไกลจนเหนื่อยล้า..ไกลเกินจะหวนคืนกลับ
แต่ก็ยังอีกไกลเหลือเกินกว่าจะถึงเป้าหมาย

มันคงเป็นจุดที่ปิศาจจะโผล่ขึ้นมา.. พยายามเอาชนะเราอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องของศักยภาพทางร่างกาย

เรายังสามารถก้าวต่อไปได้ แม้ว่าท้องของเราจะหิวสักเพียงไหน
เรายังสามารถก้าวต่อไปได้ แม้ว่ากล้ามเนื้อทุกมัดของเราจะกรีดก้องร้องประท้วง
ขาเราจะหนักเหมือนมีโซ่ล่าม ..เราจะยังสามารถก้าวต่อไปได้

แต่เราจะไม่สามารถก้าวต่อไปได้อีกเลย..แม้เพียงก้าวเดียว
ถ้าเรายอมให้ปิศาจตัวนั้น เอาชนะเรา และทำให้เราบอกตัวเองว่า
"ไม่ไหวแล้ว ไปต่อไม่ได้"
ถ้าเรายอมให้ปิศาจตนนั้น มาทำให้เราหวั่นไหว
และไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ ว่าเรากำลังทำอะไร เพื่ออะไร
ทำไมเราถึงต้องยอมเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้

มันไม่ใช่ปิศาจของการวิ่งหรอกค่ะ..มันเป็นปิศาจของชีวิต
และเราต่างเป็นนักวิ่งมาราธอนของชีวิต ..เช่นกัน :)

เตรียมให้พร้อม วอร์มให้ดี มีเป้าหมายให้ชัด
ก้าวไปเรื่อยๆ ทีละก้าว ทีละก้าว
เจอแอ่งน้ำก็กระโดดข้ามบ้าง เจอขี้หมาก็วิ่งหลบบ้าง
ถ้าหลบไม่ทันเผลอเหยียบเข้าไป จะหยุดเช็ดเสียหน่อย
ก็คงไม่ช้าไปกว่ากันเท่าไหร่หรอก จริงไหมคะ :)

เหนื่อยก็ผ่อน มีแรงก็วิ่งต่อ
สถิติมาราธอนอาจจะอยู่ที่แค่ 2 ชม. กว่าๆ
ถึงเราใช้เวลาไป 7 ชั่วโมงเต็มตามที่เค้ากำหนดให้
เราก็ช้ากว่าที่หนึ่งแค่  4ชั่วโมงกว่าๆเอง  แหม..วันนึงมีตั้ง 24 ชั่วโมงน่ะ !

พอคิดแบบนี้แล้ว รู้สึกอยากออกไปวิ่งกันบ้างไหมคะ
พอคิดแบบนี้แล้ว ฉันรู้สึกว่า..ชีวิตมันไม่ใช่เรื่องเหนื่อยอย่างที่เคยคิดเลย :)

จากคุณ : เ จ้ า ห ญิ งน้ อ ย
เขียนเมื่อ : 1 ส.ค. 55 08:10:51

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com